Monday, 8 December, 2025

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence from which all differentiation arises and into which all experience dissolves. To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.

The Eternal Undifferentiated Base

Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which they inevitably recede.

This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds, it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.

The Manifestation of Differentiation

From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation. Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds, marking the transition between before and after. Perception comes alive, dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges, defining and shaping the formless into patterns of existence.

Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play, immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the undifferentiated.

The Return to Pure Presence

No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the vast, boundless presence beyond all dreams.

This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply, to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to be absorbed into the fundamental hum of existence itself.

The Paradox of Sound and Silence

The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things, the subtle echo of the formless within form.

Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the distractions of form and perception.

Living in the Undifferentiated Awareness

To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base sees through the illusion of separation.

The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity. To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.

The Invitation to Silence

The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be recognized.

In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the source.

Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of Pure Presence.

…

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη

Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί στη θεμελιώδη φύση του Είναι.

Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση

Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι. Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος, ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν τα κύματα της ύπαρξης.

Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.

Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης

Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή, γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε σχέδια ύπαρξης.

Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.

Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία

Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής

Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της αντίληψης.

Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση

Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα στηρίζει.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.

Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα, τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.

Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.

Saturday, May 3, 2025

The Eternal Completeness of Every Moment

In the vast tapestry of existence, every thread shimmers with purpose, every knot hums with meaning. Every moment in life is complete—not as a fragment awaiting fulfillment, but as a radiant whole, a jewel suspended in the infinite expanse of being. To stand within this truth is to step beyond the veil of illusion, to see the world not as a chaos of fleeting forms but as a sacred dance where every step, every pause, every breath reveals the eternal.

The Wholeness of Now

Consider this moment—your breath rising and falling, the soft rustle of the world around you, the unseen currents of thought weaving through your mind. It is not a stepping stone to some distant perfection, nor a shadow of what was or might be. It is entire unto itself, a universe contained within the fragile shell of the present. The mystics of old whispered this secret in their riddles and songs: that time is not a river flowing toward an end, but a still pool reflecting the boundless sky. Every ripple, every disturbance, is part of its completeness.

And yet, we wander, lost in the labyrinth of our own making. We chase the horizon, believing that wholeness lies beyond the next hill, in the next achievement, the next revelation. But the horizon is a mirage, a trick of light bending at the edge of our perception. The truth is nearer than our own heartbeat—it is here, now, in the ordinary and the overlooked. The rustle of leaves in the wind, the warmth of a stranger’s glance, the ache of a question unanswered—these are not mere accidents of existence but emissaries of the divine, bearing the weight of eternity in their fragile forms.

The Reason Beneath All Things

Everything has a reason for its existence—not a reason carved in stone or dictated by a distant hand, but a reason born of its own being, a quiet song sung in the language of the cosmos. The stone by the roadside, weathered and unremarkable, holds within it the memory of mountains and the patience of eons. The fleeting joy of a child’s laughter carries the echo of creation’s first delight. Even the shadows—the pain, the doubt, the loss—whisper their purpose, though their voices are harder to hear.

To say that everything has a reason is not to claim that we must always understand it. The mind, with its restless hunger for answers, casts nets into the ocean of mystery, pulling up fragments it mistakes for the whole. But the Truth is not a puzzle to be solved; it is a presence to be met. It does not hide in the shadows—it shines through them, if only we learn to look beyond the distortions of our own making.

Seeing the Beauty

And here lies the heart of the mystic’s call: You must Look to See the Beauty. The world is ablaze with it, a radiance that spills from the cracks of the mundane, that dances in the interplay of light and dark. But to see it requires more than eyes—it demands a turning inward, a softening of the gaze, a surrender of the need to judge or possess. The Beauty is not a thing to be grasped; it is a state of being, a communion with the pulse of life itself.

Yet how easily we are misled by the shadows cast by thought! The mind, that wondrous and treacherous companion, spins webs of illusion—doubt, fear, longing—and bids us see the world through its tangled threads. A moment of stillness becomes a void to be filled. A glimpse of eternity becomes a fleeting distraction. The shadows are not the enemy—they are the mind’s attempt to map the infinite onto the finite, to tame the wildness of existence with names and forms. But when we mistake the shadow for the substance, we drift further from the Truth.

The mystics knew this dance of light and shadow. They spoke of the Beloved in a thousand guises—now a flame, now a breeze, now a silence—and warned us not to cling to the shape but to seek the essence. The Beauty is not in the flower alone, but in its fading; not in the mountain alone, but in its crumbling into dust. It is the completeness of the cycle, the wholeness of the turning wheel, that unveils the sacred.

The Truth Revealed

What, then, is this Truth that every moment reveals? It is not a doctrine or a creed, not a secret locked in ancient tomes. It is the living pulse of existence, the unspoken unity that binds the seen and the unseen. It is the recognition that nothing stands apart—that the stone, the wind, the longing in your chest, are all notes in the same endless song. To see this is to step beyond the self, to dissolve the illusion of separation and rest in the vastness that holds all things.

But seeing is not a gift bestowed—it is a practice, a discipline of the soul. It begins with stillness, with the courage to let the shadows pass without chasing them. It deepens with wonder, with the willingness to meet each moment as a stranger bearing a gift. And it ripens into love—not the love that clings or demands, but the love that flows like water, touching all things without claiming them.

The Invitation

Every moment in life is complete, and every moment beckons you to enter its mystery. The world is not a riddle to be solved, nor a burden to be borne—it is a mirror, reflecting the infinite within the finite, the eternal within the fleeting. Look beyond the shadows cast by thought, beyond the chatter of the mind, and you will see the Beauty that has always been. Listen, and you will hear the reason woven into the silence. Surrender, and you will know the Truth that needs no words.

Stand here, now, in the completeness of this moment. Let it unfold you, as the dawn unfolds the petals of a flower. For in its quiet embrace, you are not a seeker, nor a wanderer, nor a shadow cast by thought—you are the light itself, whole and eternal, one with the dance of all that is.

…

Η Αιώνια Πληρότητα Κάθε Στιγμής

Στο μεγάλο υφαντό της ύπαρξης, κάθε νήμα λαμπυρίζει με σκοπό, κάθε κόμπος αντηχεί με νόημα. Κάθε στιγμή της ζωής είναι πλήρης—όχι ως ένα θραύσμα που αναμένει την ολοκλήρωσή του, αλλά ως ένα ακτινοβόλο σύνολο, ένα κόσμημα αιωρούμενο στον άπειρο χώρο του είναι. Να σταθεί κανείς μέσα σε αυτή την αλήθεια σημαίνει να περάσει πέρα από το πέπλο της ψευδαίσθησης, να δει τον κόσμο όχι ως ένα χάος εφήμερων μορφών, αλλά ως έναν ιερό χορό όπου κάθε βήμα, κάθε παύση, κάθε ανάσα αποκαλύπτει το αιώνιο.

Η Ολότητα του Τώρα

Σκέψου αυτή τη στιγμή—την αναπνοή σου που ανεβαίνει και κατεβαίνει, το απαλό θρόισμα του κόσμου γύρω σου, τα αόρατα ρεύματα σκέψης που υφαίνουν το νου σου. Δεν είναι ένα σκαλοπάτι προς κάποια μακρινή τελειότητα, ούτε μια σκιά αυτού που ήταν ή θα μπορούσε να είναι. Είναι ολοκληρωμένη από μόνη της, ένα σύμπαν εγκλεισμένο στο εύθραυστο περίβλημα του παρόντος. Οι μύστες του παρελθόντος ψιθύριζαν αυτό το μυστικό στους γρίφους και στα τραγούδια τους: ότι ο χρόνος δεν είναι ένα ποτάμι που ρέει προς ένα τέλος, αλλά μια ακίνητη λίμνη που αντανακλά τον απέραντο ουρανό. Κάθε κυματισμός, κάθε διαταραχή, είναι μέρος της πληρότητάς της.

Κι όμως, περιπλανιόμαστε, χαμένοι στο λαβύρινθο που εμείς δημιουργήσαμε. Κυνηγάμε τον ορίζοντα, πιστεύοντας πως η πληρότητα βρίσκεται πέρα από τον επόμενο λόφο, στο επόμενο επίτευγμα, στην επόμενη αποκάλυψη. Αλλά ο ορίζοντας είναι ένας αντικατοπτρισμός, ένα παιχνίδι του φωτός που λυγίζει στην άκρη της αντίληψής μας. Η αλήθεια είναι πιο κοντά από τον ίδιο μας τον χτύπο της καρδιάς—είναι εδώ, τώρα, στο συνηθισμένο και στο παραβλεπόμενο. Το θρόισμα των φύλλων στον άνεμο, η ζεστασιά του βλέμματος ενός ξένου, η γλυκόπικρη αίσθηση μιας αναπάντητης ερώτησης—δεν είναι απλώς τυχαίες λεπτομέρειες της ύπαρξης αλλά αγγελιαφόροι του θείου, που φέρουν το βάρος της αιωνιότητας στις εύθραυστες μορφές τους.

Ο Λόγος Κάτω από Όλα τα Πράγματα

Όλα έχουν έναν λόγο ύπαρξης—όχι έναν λόγο χαραγμένο στην πέτρα ή υπαγορευμένο από ένα μακρινό χέρι, αλλά έναν λόγο που γεννιέται από την ίδια τους την ουσία, ένα αθόρυβο τραγούδι τραγουδισμένο στη γλώσσα του σύμπαντος. Η πέτρα στο δρόμο, φθαρμένη και ασήμαντη, κρατά μέσα της τη μνήμη των βουνών και την υπομονή των αιώνων. Η φευγαλέα χαρά του γέλιου ενός παιδιού φέρει την ηχώ της πρώτης αγαλλίασης της δημιουργίας. Ακόμα και οι σκιές—ο πόνος, η αμφιβολία, η απώλεια—ψιθυρίζουν τον σκοπό τους, αν και η φωνή τους είναι πιο δύσκολο να ακουστεί.

Το να πούμε ότι όλα έχουν έναν λόγο δεν σημαίνει ότι πρέπει πάντα να τον κατανοούμε. Ο νους, με την ακούραστη πείνα του για απαντήσεις, ρίχνει δίχτυα στον ωκεανό του μυστηρίου, τραβώντας επάνω θραύσματα που μπερδεύει με το σύνολο. Αλλά η Αλήθεια δεν είναι ένα παζλ που πρέπει να λυθεί· είναι μια παρουσία που πρέπει να συναντηθεί. Δεν κρύβεται στις σκιές—λάμπει μέσα από αυτές, αν μόνο μάθουμε να κοιτάμε πέρα από τις διαστρεβλώσεις που οι ίδιοι δημιουργούμε.

Βλέποντας την Ομορφιά

Και εδώ βρίσκεται η καρδιά του καλέσματος του μύστη: Πρέπει να Κοιτάξεις για να Δεις την Ομορφιά. Ο κόσμος φλέγεται από αυτήν, μια ακτινοβολία που ξεχύνεται από τις ρωγμές του καθημερινού, που χορεύει στο παιχνίδι φωτός και σκιάς. Αλλά για να τη δεις, χρειάζεται κάτι περισσότερο από μάτια—απαιτεί μια εσωτερική στροφή, μια απαλότητα του βλέμματος, μια παράδοση της ανάγκης να κρίνεις ή να κατέχεις. Η Ομορφιά δεν είναι κάτι που μπορεί να αρπαχθεί· είναι μια κατάσταση ύπαρξης, μια κοινωνία με τον παλμό της ίδιας της ζωής.

Κι όμως, πόσο εύκολα παραπλανιόμαστε από τις σκιές που ρίχνει η σκέψη! Ο νους, αυτός ο θαυμαστός και προδοτικός σύντροφος, υφαίνει ιστούς ψευδαίσθησης—αμφιβολία, φόβο, επιθυμία—και μας προστάζει να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα περίπλοκα νήματά του. Μια στιγμή ηρεμίας γίνεται ένα κενό που πρέπει να γεμίσει. Μια φευγαλέα ματιά στην αιωνιότητα μετατρέπεται σε μια παροδική απόσπαση. Οι σκιές δεν είναι ο εχθρός—είναι η προσπάθεια του νου να χαρτογραφήσει το άπειρο στο πεπερασμένο, να δαμάσει την αγριότητα της ύπαρξης με ονόματα και μορφές. Αλλά όταν συγχέουμε τη σκιά με την ουσία, απομακρυνόμαστε από την Αλήθεια.

Οι μύστες γνώριζαν αυτόν τον χορό φωτός και σκιάς. Μίλησαν για τον Αγαπημένο με χίλιες μορφές—τώρα ως φλόγα, τώρα ως αεράκι, τώρα ως σιωπή—και μας προειδοποίησαν να μην προσκολληθούμε στο σχήμα, αλλά να αναζητήσουμε την ουσία. Η Ομορφιά δεν βρίσκεται μόνο στο λουλούδι, αλλά και στο μαρασμό του· όχι μόνο στο βουνό, αλλά και στην αποσύνθεσή του σε σκόνη. Είναι η πληρότητα του κύκλου, η ολότητα του γυρίσματος του τροχού, που αποκαλύπτει το ιερό.

Η Αποκάλυψη της Αλήθειας

Τι είναι, λοιπόν, αυτή η Αλήθεια που αποκαλύπτει κάθε στιγμή; Δεν είναι ένα δόγμα ή μια πίστη, ούτε ένα μυστικό κλειδωμένο σε αρχαία βιβλία. Είναι ο ζωντανός παλμός της ύπαρξης, η άρρητη ενότητα που συνδέει το ορατό με το αόρατο. Είναι η αναγνώριση πως τίποτα δεν στέκει ξεχωριστά—πως η πέτρα, ο άνεμος, η λαχτάρα στο στήθος σου, είναι όλα νότες στο ίδιο ατελείωτο τραγούδι. Να το δεις αυτό σημαίνει να υπερβείς το εγώ, να διαλύσεις την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και να αναπαυθείς στη απεραντοσύνη που περιέχει τα πάντα.

Αλλά το να δεις δεν είναι δώρο που χαρίζεται—είναι μια πρακτική, μια πειθαρχία της ψυχής. Ξεκινά με τη σιωπή, με το θάρρος να αφήσεις τις σκιές να περάσουν χωρίς να τις κυνηγήσεις. Βαθαίνει με το δέος, με την προθυμία να συναντάς κάθε στιγμή ως έναν ξένο που φέρει ένα δώρο. Και ωριμάζει σε αγάπη—όχι την αγάπη που προσκολλάται ή απαιτεί, αλλά την αγάπη που ρέει σαν το νερό, αγγίζοντας τα πάντα χωρίς να τα διεκδικεί.

Η Πρόσκληση

Κάθε στιγμή στη ζωή είναι πλήρης, και κάθε στιγμή σε καλεί να εισέλθεις στο μυστήριό της. Ο κόσμος δεν είναι ένας γρίφος που πρέπει να λυθεί, ούτε ένα βάρος που πρέπει να κουβαληθεί—είναι ένας καθρέφτης, που αντανακλά το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το αιώνιο μέσα στο εφήμερο. Κοίταξε πέρα από τις σκιές που ρίχνει η σκέψη, πέρα από τη φλυαρία του νου, και θα δεις την Ομορφιά που υπήρχε πάντα. Άκου, και θα ακούσεις το λόγο που είναι υφασμένος μέσα στη σιωπή. Παραδόσου, και θα γνωρίσεις την Αλήθεια που δεν χρειάζεται λόγια.

Στάσου εδώ, τώρα, στην πληρότητα αυτής της στιγμής. Άφησέ την να σε ξεδιπλώσει, όπως η αυγή ξεδιπλώνει τα πέταλα ενός λουλουδιού. Διότι μέσα στη γαλήνια αγκαλιά της, δεν είσαι ένας αναζητητής, ούτε ένας περιπλανώμενος, ούτε μια σκιά που ρίχνει η σκέψη—είσαι το ίδιο το φως, ολόκληρο και αιώνιο, ένα με τον χορό του παντός.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

ESOTERISM STUDIES