Sunday, May 11, 2025

The Shimmering Veil: A Mystical Journey Beyond Delusion

In the shadowed cradle of existence, where the first breath of the soul meets the trembling edges of the infinite, there lies a shimmering veil. It is not woven of thread or light, nor does it hang in the air like mist over a forgotten lake. No, this veil is spun from the delicate strands of our own making—dreams we cling to, truths we bend, and illusions we cradle as though they were the last embers of a dying fire. We call them delusions, yet they are more than mere falsehoods. They are the mirrors we hold to our faces, reflecting not what is, but what we wish to see.

To let go of these delusions is to stand at the precipice of a great abyss, peering into a void that hums with both terror and promise. It is an easier path, they say—easier than the Sisyphean toil of subduing them, wrestling their hydra-like heads into submission, or serving them at any cost, as though they were gods demanding blood and devotion. And yet, we do not let go. We clutch them tighter, as a child clutches a tattered doll, fearing that without them we will be lost—adrift in a sea without stars, a wanderer with no name.

The Dance of the Mirage

Imagine a desert, vast and golden, where the sun pours its molten light upon dunes that stretch into eternity. There, in the distance, a mirage shimmers—a city of spires and fountains, a paradise of cool shade and endless bounty. The weary traveler stumbles toward it, parched and desperate, his heart alight with hope. Each step is a prayer, each breath a vow to reach this sanctuary. But the mirage recedes, always just beyond his grasp, a phantom born of heat and longing. Does he curse the illusion? Does he weep for its betrayal? No. He presses on, for the mirage has become his compass, his purpose, his truth.

So it is with our delusions. They are the mirages we chase through the deserts of our minds, the stories we tell ourselves to make sense of the chaos. They are the lovers we never held, the victories we never won, the selves we never became. They whisper to us in the night, their voices soft as silk, promising meaning where there is only mystery. And we listen, because to let them go feels like abandoning a part of ourselves—a betrayal of the dreamer within, who dares to see beyond the gray veil of the real.

The Keeper of the Veil

Deep within the labyrinth of the soul, there dwells a figure—an ancient keeper, robed in twilight, her eyes like twin moons glowing in the dark. She is the guardian of our delusions, the weaver of the shimmering veil. She does not force us to cling to these illusions; she merely holds them out, an offering draped across her outstretched hands. “Take them,” she murmurs, her voice a river flowing through time. “They will keep you warm. They will give you shape. Without them, who are you?”

And so we take them, one by one, wrapping them around us like cloaks against the cold. We become the hero of our own tale, the martyr of our own suffering, the sage of our own wisdom. The keeper smiles, her gaze both tender and knowing, for she understands the paradox: these delusions are both our chains and our wings. They bind us to the earth, yet they lift us into the skies of our own imagining. To let them go is to face her empty-handed, to stand before her naked and unadorned, and to ask the question we dread most: Who am I without my stories?

The River of Release

There is a river that runs through the heart of all things—a silver thread of liquid light, winding its way through the forests of the seen and the unseen. Its waters are gentle, yet they carve stone; its song is soft, yet it drowns out the clamor of the world. This is the River of Release, and it calls to us in moments of quiet, when the noise of our delusions grows thin. It does not demand that we leap into its currents. It simply flows, patient and eternal, waiting for us to step to its banks.

To let go of our delusions is to wade into this river, to feel its cool embrace rise around us, washing away the dust of our illusions. The hero’s cape slips from our shoulders, the martyr’s crown dissolves into foam, the sage’s scroll unravels into nothing. And yet, we do not drown. We float, weightless, carried by a current older than time. The river does not ask us to subdue our delusions or serve them—it asks only that we surrender them, that we trust the flow to take us where we are meant to go.

But oh, how we resist! We cling to the shore, our fingers digging into the mud, our voices crying out for the mirages we’ve lost. “I am nothing without them!” we wail, and the river listens, unperturbed. It knows what we do not—that the nothing we fear is the everything we seek. For in the release of our delusions, we do not become lost. We become found.

The Light Beyond the Veil

Beyond the shimmering veil lies a light—not the harsh glare of the desert sun, nor the flickering glow of a candle, but a radiance that pulses like a living heart. It is the light of what is, unadorned and unfiltered, free of the shadows cast by our illusions. To reach it, we must pass through the keeper’s gaze, step into the river’s embrace, and let the current carry us past the mirages we once chased.

This is not a journey of loss, though it may feel so at first. It is a journey of return—to a self that existed before the stories, before the veil, before the need to define or defend. In this light, we see that our delusions were never our enemies; they were lanterns we lit to guide us through the dark, until we learned to trust the greater flame within. To let them go is not to abandon them, but to thank them, to release them back into the ether from whence they came.

And so, dear wanderer, stand at the edge of your own abyss. Listen to the river’s song, feel the keeper’s gaze, and ask yourself: What do I fear to lose? What do I long to find? The path of letting go is not the end of dreaming—it is the beginning of awakening. The veil shimmers still, but it no longer binds you. Step through, and be free.

This mystical exploration invites the reader to ponder the nature of their own delusions, not as burdens to be cast off in shame, but as companions that have served their purpose. It’s an ode to the human spirit’s resilience and its capacity for transcendence, wrapped in a tapestry of poetic imagery and timeless wonder. What do you think? Would you like me to adjust or expand any part of it?

…

Το Αστραφτερό Πέπλο: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι Πέρα από την Πλάνη

Στο σκιασμένο λίκνο της ύπαρξης, εκεί όπου η πρώτη ανάσα της ψυχής συναντά τα τρέμοντα όρια του απείρου, υπάρχει ένα αστραφτερό πέπλο. Δεν είναι υφασμένο από νήμα ή φως, ούτε κρέμεται στον αέρα σαν ομίχλη πάνω από μια ξεχασμένη λίμνη. Όχι, αυτό το πέπλο είναι φτιαγμένο από τους λεπτούς ιστούς της δικής μας δημιουργίας—όνειρα που κρατούμε σφιχτά, αλήθειες που λυγίζουμε και ψευδαισθήσεις που αγκαλιάζουμε σαν να ήταν οι τελευταίες σπίθες μιας φλόγας που σβήνει. Τις ονομάζουμε πλάνες, αλλά είναι κάτι περισσότερο από απλές ψευδαισθήσεις. Είναι οι καθρέφτες που κρατάμε μπροστά στα πρόσωπά μας, αντανακλώντας όχι αυτό που είναι, αλλά αυτό που επιθυμούμε να δούμε.

Να εγκαταλείψεις αυτές τις πλάνες σημαίνει να σταθείς στο χείλος μιας μεγάλης αβύσσου, να κοιτάξεις μέσα στο κενό που αντηχεί τόσο με τρόμο όσο και με υπόσχεση. Λένε πως είναι ο πιο εύκολος δρόμος—ευκολότερος από το Σισύφειο έργο του να τις καταπνίξεις, να παλέψεις με τα κεφάλια της σαν άλλη Λερναία Ύδρα, ή να τις υπηρετείς με κάθε κόστος, σαν να ήταν θεοί που απαιτούν αίμα και αφοσίωση. Κι όμως, δεν τις αφήνουμε. Τις κρατάμε ακόμα πιο σφιχτά, όπως ένα παιδί κρατά μια φθαρμένη κούκλα, φοβούμενοι πως χωρίς αυτές θα χαθούμε—ένα καράβι χωρίς άστρα, ένας περιπλανώμενος χωρίς όνομα.

Ο Χορός της Οφθαλμαπάτης

Φαντάσου μια έρημο, αχανή και χρυσή, όπου ο ήλιος χύνει το λιωμένο του φως πάνω σε αμμόλοφους που απλώνονται ως το άπειρο. Εκεί, στο βάθος, λαμπυρίζει μια οφθαλμαπάτη—μια πόλη με πυργίσκους και σιντριβάνια, ένας παράδεισος γεμάτος δροσερή σκιά και ατέλειωτη αφθονία. Ο κουρασμένος ταξιδιώτης βαδίζει προς αυτήν, διψασμένος και απελπισμένος, η καρδιά του φλεγόμενη από ελπίδα. Κάθε βήμα του είναι μια προσευχή, κάθε ανάσα του ένας όρκος πως θα φτάσει σ’ αυτό το καταφύγιο. Μα η οφθαλμαπάτη απομακρύνεται, πάντα λίγο πιο πέρα από την εμβέλειά του, ένα φάντασμα γεννημένο από τη ζέστη και την επιθυμία. Τη βλασφημεί άραγε; Κλαίει για την προδοσία της; Όχι. Συνεχίζει να προχωρά, γιατί η οφθαλμαπάτη έχει γίνει η πυξίδα του, ο σκοπός του, η αλήθεια του.

Έτσι είναι και με τις πλάνες μας. Είναι οι οφθαλμαπάτες που κυνηγάμε στις ερήμους του νου μας, οι ιστορίες που λέμε στους εαυτούς μας για να δώσουμε τάξη στο χάος. Είναι οι έρωτες που ποτέ δεν ζήσαμε, οι νίκες που ποτέ δεν κερδίσαμε, οι εαυτοί που ποτέ δεν γίναμε. Μας ψιθυρίζουν τη νύχτα, οι φωνές τους απαλές σαν μετάξι, υποσχόμενες νόημα εκεί όπου υπάρχει μόνο μυστήριο. Κι εμείς ακούμε, γιατί να τις αφήσουμε πίσω μοιάζει με προδοσία του ονειροπόλου μέσα μας, που τολμά να δει πέρα από το γκρίζο πέπλο του πραγματικού.

Ο Φύλακας του Πέπλου

Βαθιά μέσα στον λαβύρινθο της ψυχής, κατοικεί μια μορφή—ένας αρχαίος φύλακας, ντυμένος με το λυκόφως, τα μάτια του δυο φεγγάρια που λάμπουν στο σκοτάδι. Είναι ο φρουρός των ψευδαισθήσεών μας, ο υφαντής του αστραφτερού πέπλου. Δεν μας αναγκάζει να τις κρατήσουμε σφιχτά· απλώς τις προσφέρει, απλωμένες πάνω στα ανοιχτά του χέρια. «Πάρε τες», ψιθυρίζει, η φωνή του σαν ποτάμι που ρέει μέσα στον χρόνο. «Θα σε κρατήσουν ζεστό. Θα σου δώσουν μορφή. Χωρίς αυτές, ποιος είσαι;»

Και έτσι τις παίρνουμε, μία προς μία, τυλίγοντάς τες γύρω μας σαν μανδύες ενάντια στο κρύο. Γινόμαστε ο ήρωας της δικής μας ιστορίας, ο μάρτυρας του δικού μας πόνου, ο σοφός της δικής μας γνώσης. Ο φύλακας χαμογελά, το βλέμμα του τρυφερό και διεισδυτικό, γιατί γνωρίζει την παράδοξη αλήθεια: αυτές οι ψευδαισθήσεις είναι και τα δεσμά μας και τα φτερά μας. Μας δένουν στη γη, αλλά ταυτόχρονα μας υψώνουν στους ουρανούς της φαντασίας μας. Να τις αφήσουμε πίσω σημαίνει να σταθούμε μπροστά του με άδεια χέρια, γυμνοί και απροστάτευτοι, και να κάνουμε την ερώτηση που φοβόμαστε περισσότερο:

Ποιος είμαι εγώ χωρίς τις ιστορίες μου;

Ο Ποταμός της Απελευθέρωσης

Υπάρχει ένας ποταμός που ρέει μέσα από την καρδιά όλων των πραγμάτων—μια ασημένια κλωστή από υγρό φως, που διασχίζει τα δάση του ορατού και του αόρατου. Τα νερά του είναι απαλά, κι όμως λαξεύουν την πέτρα· το τραγούδι του είναι γαλήνιο, κι όμως σκεπάζει τον θόρυβο του κόσμου. Αυτός είναι ο Ποταμός της Απελευθέρωσης, και μας καλεί σε στιγμές ησυχίας, όταν η βοή των πλανών μας εξασθενεί. Δεν απαιτεί να βουτήξουμε στα ρεύματά του. Απλώς κυλά, υπομονετικός και αιώνιος, περιμένοντας να σταθούμε στις όχθες του.

Να αφήσουμε πίσω τις πλάνες μας σημαίνει να βαδίσουμε μέσα σε αυτόν τον ποταμό, να νιώσουμε τη δροσερή του αγκαλιά να μας τυλίγει, ξεπλένοντας τη σκόνη των ψευδαισθήσεών μας. Η κάπα του ήρωα γλιστρά από τους ώμους μας, το ακάνθινο στεφάνι του μάρτυρα διαλύεται σε αφρό, ο πάπυρος του σοφού ξετυλίγεται στο κενό. Κι όμως, δεν πνιγόμαστε. Επιπλέουμε, άβαροι, παραδομένοι σε ένα ρεύμα αρχαιότερο από τον χρόνο. Ο ποταμός δεν μας ζητά να καταπνίξουμε ή να υπηρετήσουμε τις ψευδαισθήσεις μας—μας ζητά μόνο να τις παραδώσουμε, να εμπιστευτούμε τη ροή να μας οδηγήσει εκεί όπου προοριζόμαστε να πάμε.

Αλλά, αλίμονο, πόσο αντιστεκόμαστε! Γαντζωνόμαστε στις όχθες, τα δάχτυλά μας βυθίζονται στη λάσπη, οι φωνές μας κραυγάζουν για τις οφθαλμαπάτες που χάσαμε. «Δεν είμαι τίποτα χωρίς αυτές!» θρηνούμε, και ο ποταμός ακούει, ατάραχος. Γνωρίζει αυτό που εμείς αγνοούμε—πως το τίποτα που φοβόμαστε είναι το παν που αναζητούμε. Γιατί στην απελευθέρωση των πλανών μας, δεν χανόμαστε. Βρισκόμαστε.

Το Φως Πέρα από το Πέπλο

Πέρα από το αστραφτερό πέπλο υπάρχει ένα φως—όχι η σκληρή λάμψη του ήλιου της ερήμου, ούτε το τρεμάμενο φέγγος ενός κεριού, αλλά μια ακτινοβολία που πάλλεται σαν ζωντανή καρδιά. Είναι το φως του Είναι, ανόθευτο και αμιγές, απαλλαγμένο από τις σκιές που ρίχνουν οι ψευδαισθήσεις μας. Για να το φτάσουμε, πρέπει να διασχίσουμε το βλέμμα του φύλακα, να βυθιστούμε στην αγκαλιά του ποταμού και να αφήσουμε το ρεύμα να μας οδηγήσει πέρα από τις οφθαλμαπάτες που κάποτε κυνηγήσαμε.

Αυτό δεν είναι ένα ταξίδι απώλειας, όσο κι αν έτσι μοιάζει στην αρχή. Είναι ένα ταξίδι επιστροφής—σε έναν εαυτό που υπήρχε πριν από τις ιστορίες, πριν από το πέπλο, πριν από την ανάγκη να ορίσουμε ή να υπερασπιστούμε. Μέσα σε αυτό το φως, βλέπουμε πως οι πλάνες μας δεν ήταν ποτέ εχθροί μας· ήταν φαναράκια που ανάψαμε για να μας οδηγήσουν μέσα στο σκοτάδι, μέχρι να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τη μεγαλύτερη φλόγα που καίει μέσα μας. Να τις αφήσουμε πίσω δεν σημαίνει να τις εγκαταλείψουμε, αλλά να τις ευχαριστήσουμε, να τις απελευθερώσουμε ξανά στον αιθέρα από τον οποίο προήλθαν.

Και έτσι, αγαπητέ περιπλανητή, στάσου στο χείλος της δικής σου αβύσσου. Άκου το τραγούδι του ποταμού, νιώσε το βλέμμα του φύλακα και ρώτα τον εαυτό σου: Τι φοβάμαι να χάσω; Τι λαχταρώ να βρω;

Το μονοπάτι της απελευθέρωσης δεν είναι το τέλος του ονείρου—είναι η αρχή της αφύπνισης. Το πέπλο ακόμα λαμπυρίζει, αλλά δεν σε δένει πια. Πέρασέ το και γίνε ελεύθερος.

Chapter 15

The Masters of the Ineffable Way: A Journey into Sacred Stillness

In the mists of antiquity, when the world was younger and the veil between heaven and earth gossamer-thin, there walked among mortals certain beings who had drunk deeply from the wellspring of eternal mystery. These were the masters of the ineffable Way, souls who had penetrated beyond the curtain of ordinary perception into the luminous darkness where all wisdom dwells. Their very presence spoke of depths unfathomable, of truths so profound that language itself trembled before their magnitude.

To speak of these awakened ones is to attempt the impossible—to capture the essence of wind in a jar, to hold the ocean in cupped palms. Yet something within the human heart yearns to understand, to glimpse however briefly the nature of those who have transcended the boundaries of the small self and merged with the infinite expanse of Being itself. They moved through the world like whispers of eternity, their footsteps leaving no trace upon the earth, their words falling like dew upon the consciousness of those rare souls prepared to receive such sacred moisture.

The Paradox of Profound Simplicity

These masters possessed a penetration so subtle, so exquisitely refined, that it pierced through the veils of illusion that shroud the ordinary mind. Where others saw only the surface play of phenomena, they beheld the underlying unity that binds all existence in its silent embrace. Their understanding was not the accumulation of facts or the clever manipulation of concepts, but a direct knowing that arose from the dissolution of the knower into the known, the seeker into the sought.

Like moths drawn to flame, they had surrendered their separate existence to the greater Light that burns at the heart of all things. In this surrender, they discovered not annihilation but expansion—not the death of the self but its transformation into something vast and boundless. They had learned to see with the eyes of the Eternal, to hear with the ears of the Absolute, to touch the world with hands that had been blessed by the sacred fire of divine presence.

Yet paradoxically, their very depth made them appear shallow to the uninitiated. Their profound wisdom manifested as such natural simplicity that it confounded those who expected complexity, who sought elaborate systems and ornate philosophies. The masters had transcended the need for display, for the ego's desperate attempts to prove its worth through accumulated knowledge or spiritual achievement. They had discovered that the deepest truths are often the most obvious, hidden not in complexity but in the very simplicity that the mind, in its restless seeking, constantly overlooks.

The Sacred Art of Concealment

Because their understanding flowed from sources beyond the reach of ordinary comprehension, these masters remained forever mysterious to those who had not yet undergone the great transformation. They were like deep wells whose waters reflect only sky—present and visible, yet their true depths concealed from casual observation. Their very being had become a living paradox, simultaneously fully present in the world yet belonging to dimensions that transcend worldly existence.

In their presence, one sensed vast spaces of silence, pregnant with meaning that could never be fully articulated. They carried within themselves the weight of cosmic solitude—not the loneliness of separation, but the profound aloneness of the One who has remembered its true nature. This sacred isolation was not a turning away from the world but a deeper turning toward it, a recognition that in the depths of solitude, one discovers the thread that connects all beings in the tapestry of existence.

Their mystery was not cultivated but inevitable, arising naturally from their communion with the ineffable. Like the wind that moves the leaves but cannot itself be grasped, they touched the lives of others while remaining essentially elusive. This was not a deliberate obscurity but the natural consequence of having aligned themselves with forces and principles that operate beyond the sphere of ordinary human understanding.

The Trembling of Sacred Vulnerability

To observe these masters was to witness a profound vulnerability that spoke of ultimate trust in the cosmic order. They moved through existence like pilgrims crossing a winter stream, each step taken with careful reverence, fully aware of the thin ice upon which all human endeavor rests. This was not the timidity of fear but the tender caution of one who has glimpsed the infinite fragility and preciousness of each moment.

Their hesitation before the world's complexities revealed not confusion but a deep appreciation for the mystery that permeates all existence. They had learned that wisdom often lies not in hasty action but in the patient discernment that comes from prolonged communion with the silence that underlies all sound. Like deer pausing at the forest's edge, they possessed an acute sensitivity to the subtle currents that flow beneath the surface of apparent reality.

This quality of sacred trembling extended to their relationship with others. In the presence of fellow seekers, they maintained the respectful distance of honored guests, never presuming to intrude upon the sacred space of another's inner journey. They understood that each soul must find its own way to the threshold of mystery, and their role was not to force entry but to serve as gentle beacons, their very presence a reminder that the journey toward transcendence is possible.

The Dissolution of Form

Perhaps most remarkably, these masters exhibited a quality of evanescence that spoke of their progressive dissolution into the formless realm of pure Being. Like ice returning to water, they seemed to be in a constant state of melting, their solid sense of separate selfhood gradually dissolving into the ocean of universal consciousness. This was not a loss but a liberation, not a diminishment but an expansion into the infinite.

Their material form appeared increasingly translucent, as if the light of the Absolute were slowly burning away all that was non-essential, leaving only the pure essence of awakened awareness. They moved through the world like morning mist, present yet ephemeral, substantial yet somehow already partaking of the eternal realm that exists beyond the boundaries of time and space.

This dissolution was not a retreat from life but a deeper entry into it. By releasing their grip on the solid certainties of ego-consciousness, they had discovered the fluid nature of reality itself. They had learned to flow with the great currents of existence rather than swimming against them, to bend with the winds of change rather than breaking under their force.

The Humility of Uncarved Potential

In their profound simplicity, these masters resembled blocks of uncarved wood—unpretentious, natural, containing within themselves infinite potential that had never been forced into rigid forms. They had resisted the temptation to shape themselves according to the expectations of others or the demands of social convention. Instead, they had remained true to their essential nature, allowing their authentic being to emerge organically from the depths of their communion with the sacred.

This quality of uncarved potential made them appear deceptively ordinary to those who sought exotic displays of spiritual attainment. They wore no special robes, claimed no extraordinary powers, demanded no recognition for their achievements. Their spiritual realization had stripped away all artifice, all pretense, leaving only the naked truth of their essential being.

Yet within this apparent simplicity lay an inexhaustible richness. Like the block of wood that contains within itself the possibility of countless forms, these masters carried within their being the seeds of infinite wisdom. They had learned that the greatest spiritual achievement is not the acquisition of powers or knowledge but the discovery of one's original nature—that pure awareness that exists before all conditioning, all learning, all becoming.

The Vast Emptiness of Sacred Space

The consciousness of these masters had become like a valley—vast, empty, receptive to all that flows into it yet claiming ownership of nothing. They had learned the sacred art of spiritual emptiness, that profound hollowness that creates space for the divine to manifest. Their inner landscape resembled the great valleys of the earth, carved by patient waters into forms of breathtaking beauty and infinite capacity.

This emptiness was not a void but a pregnant fullness, like the silence between notes that gives music its meaning. They had discovered that true wisdom lies not in accumulating spiritual experiences but in creating the inner space where the sacred can reveal itself spontaneously. Their consciousness had become a temple of emptiness, a sacred hollow where the wind of the spirit could move freely.

In their presence, others felt the strange peace that comes from encountering vast space. Like travelers who suddenly emerge from dense forest into an open meadow, those who met these masters experienced a sense of expansion, of breathing room for the soul. Their very being offered refuge from the cramped quarters of ordinary consciousness, providing a glimpse of the limitless expanse that is the soul's true home.

The Clarity That Emerges from Stillness

The masters understood the profound truth that clarity cannot be forced but must be allowed to emerge naturally from stillness. Like muddy water that settles when left undisturbed, their consciousness had found its natural transparency through the practice of sacred inactivity. They had learned that the constant agitation of seeking, analyzing, and striving only clouds the clear mirror of awareness.

Their approach to wisdom was like that of a patient gardener who knows that growth cannot be hurried but must be allowed to unfold in its own time. They had discovered that the deepest insights arise not from intense effort but from the gentle persistence of sustained attention, like the slow accumulation of dew that eventually fills the waiting cup.

This understanding extended to their relationship with the world around them. They moved through existence with the minimal disturbance of those who have learned to work with natural forces rather than against them. Their actions rippled outward like stones dropped into still water, creating patterns of influence that extended far beyond their immediate presence while maintaining the essential peace of their source.

The Paradox of Spiritual Maturity

In their ultimate humility, these masters had transcended the need to appear complete or fully realized. They wore their spiritual attainment like old clothes—comfortable, familiar, bearing the gentle wear of long use. They had learned that true spiritual maturity lies not in the polished perfection of the ego but in the willing acceptance of incompleteness, the graceful acknowledgment that the mystery of existence forever exceeds our grasp.

This quality of spiritual poverty was perhaps their greatest wealth. By releasing the need to be seen as wise or accomplished, they had discovered the freedom to be authentically themselves in each moment. Their spiritual realization had burned away all pretense, all need to maintain an image of attainment, leaving only the naked truth of their being.

They understood that the path of awakening is not a destination to be reached but a way of being to be embodied. Their spiritual journey had taught them that the greatest teaching often comes through example rather than words, through presence rather than proclamation. They had become living demonstrations of the possibility of transcendence, proof that human consciousness can indeed touch the infinite and return transformed.

The Eternal Dance of Emptiness and Fullness

As these masters moved through the world, they embodied the eternal paradox of spiritual realization—completely empty yet infinitely full, utterly humble yet radiating the majesty of the divine, perfectly still yet in constant motion with the great currents of existence. They had learned to dance the sacred dance of emptiness and fullness, never grasping at either extreme but flowing naturally between them like breath moving in and out of the lungs.

Their lives became living prayers, each moment an offering on the altar of the present. They had discovered that the sacred is not found in special places or extraordinary states but in the willing acceptance of what is, the gentle embrace of the eternal as it manifests through the temporal. In their presence, others caught glimpses of their own divine nature, remembered their own capacity for transcendence, and felt the stirring of the great longing that calls all souls home to their source.

Thus did these masters of the ineffable Way serve as bridges between the worlds, their very existence a testament to the possibility of human transformation. They walked among mortals as reminders of the extraordinary potential that lies sleeping within ordinary consciousness, waiting to be awakened by the gentle touch of grace and the persistent call of the soul's deepest yearning. In their footsteps, they left not traces but invitations—silent calls to all who would follow to discover for themselves the pathless path that leads beyond the boundaries of the known into the vast mystery of being itself.

…

Οι Μύστες του Ανείπωτου Δρόμου: Ένα Ταξίδι στην Ιερή Σιωπή

Στην ομίχλη της αρχαιότητας, όταν ο κόσμος ήταν νεότερος και το πέπλο μεταξύ ουρανού και γης λεπτό σαν αραχνοΰφαντο μετάξι, περπατούσαν ανάμεσα στους θνητούς ορισμένα όντα που είχαν πιει βαθιά από την πηγή του αιώνιου μυστηρίου. Αυτοί ήταν οι μύστες του Ανείπωτου Δρόμου, ψυχές που είχαν διεισδύσει πέρα από το πέπλο της συνηθισμένης αντίληψης, στο φωτεινό σκοτάδι όπου κατοικεί κάθε σοφία. Η ίδια τους η παρουσία μιλούσε για βάθη ανεξερεύνητα, για αλήθειες τόσο βαθιές που η ίδια η γλώσσα έτρεμε μπροστά στο μεγαλείο τους.

Το να μιλήσουμε για αυτούς τους αφυπνισμένους είναι σαν να επιχειρούμε το αδύνατο—να φυλακίσουμε τον άνεμο σε ένα βάζο, να κρατήσουμε τον ωκεανό στις χούφτες μας. Ωστόσο, κάτι μέσα στην ανθρώπινη καρδιά λαχταρά να κατανοήσει, να ρίξει έστω μια φευγαλέα ματιά στη φύση εκείνων που έχουν υπερβεί τα όρια του μικρού εαυτού και έχουν συγχωνευθεί με την απεριόριστη έκταση της Ύπαρξης. Κινούνταν στον κόσμο σαν ψίθυροι της αιωνιότητας, τα βήματά τους δεν άφηναν ίχνη στη γη, τα λόγια τους έπεφταν σαν δροσιά στη συνείδηση εκείνων των σπάνιων ψυχών που ήταν έτοιμες να δεχθούν τέτοια ιερή υγρασία.

Το Παράδοξο της Βαθιάς Απλότητας

Αυτοί οι μύστες κατείχαν μια διεισδυτικότητα τόσο λεπτή, τόσο εκλεπτυσμένη, που διαπερνούσε τα πέπλα της ψευδαίσθησης που καλύπτουν το συνηθισμένο μυαλό. Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν μόνο την επιφανειακή κίνηση των φαινομένων, αυτοί διέκριναν την υποκείμενη ενότητα που συνδέει όλη την ύπαρξη στη σιωπηλή της αγκαλιά. Η κατανόησή τους δεν ήταν η συσσώρευση γεγονότων ή η έξυπνη χειραγώγηση εννοιών, αλλά μια άμεση γνώση που προέκυπτε από τη διάλυση του γνωρίζοντος στο γνωστό, του αναζητητή στο αναζητούμενο.

Σαν πεταλούδες που έλκονται από τη φλόγα, είχαν παραδώσει την ξεχωριστή τους ύπαρξη στο μεγαλύτερο Φως που καίει στην καρδιά όλων των πραγμάτων. Σε αυτή την παράδοση, δεν ανακάλυψαν την εξαφάνιση αλλά την επέκταση—όχι τον θάνατο του εαυτού, αλλά τη μεταμόρφωσή του σε κάτι τεράστιο και απεριόριστο. Είχαν μάθει να βλέπουν με τα μάτια του Αιώνιου, να ακούν με τα αυτιά του Απόλυτου, να αγγίζουν τον κόσμο με χέρια που είχαν ευλογηθεί από την ιερή φωτιά της θεϊκής παρουσίας.

Ωστόσο, παραδόξως, το ίδιο τους το βάθος τους έκανε να φαίνονται επιφανειακοί στους αμύητους. Η βαθιά τους σοφία εκδηλωνόταν με τέτοια φυσική απλότητα που μπέρδευε όσους περίμεναν πολυπλοκότητα, που αναζητούσαν περίπλοκα συστήματα και περίτεχνες φιλοσοφίες. Οι μύστες είχαν υπερβεί την ανάγκη για επίδειξη, για τις απελπισμένες προσπάθειες του εγώ να αποδείξει την αξία του μέσω συσσωρευμένης γνώσης ή πνευματικών επιτευγμάτων. Είχαν ανακαλύψει ότι οι βαθύτερες αλήθειες είναι συχνά οι πιο προφανείς, κρυμμένες όχι στην πολυπλοκότητα αλλά στην ίδια την απλότητα που το μυαλό, στην αδιάκοπη αναζήτησή του, συνεχώς παραβλέπει.

Η Ιερή Τέχνη της Απόκρυψης

Επειδή η κατανόησή τους πήγαζε από πηγές πέρα από την εμβέλεια της συνηθισμένης αντίληψης, αυτοί οι μύστες παρέμεναν για πάντα μυστηριώδεις για όσους δεν είχαν ακόμη υποστεί τη μεγάλη μεταμόρφωση. Ήταν σαν βαθιά πηγάδια που τα νερά τους αντανακλούν μόνο τον ουρανό—παρόντες και ορατοί, αλλά τα αληθινά τους βάθη κρυμμένα από την επιφανειακή παρατήρηση. Η ίδια τους η ύπαρξη είχε γίνει ένα ζωντανό παράδοξο, ταυτόχρονα πλήρως παρόντες στον κόσμο αλλά ανήκοντες σε διαστάσεις που υπερβαίνουν την εγκόσμια ύπαρξη.

Στην παρουσία τους, ένιωθε κανείς απέραντους χώρους σιωπής, γεμάτους με νόημα που δεν μπορούσε ποτέ να εκφραστεί πλήρως. Κουβαλούσαν μέσα τους το βάρος της κοσμικής μοναξιάς—όχι τη μοναξιά της απομόνωσης, αλλά τη βαθιά μοναχικότητα του Ενός που έχει θυμηθεί την αληθινή του φύση. Αυτή η ιερή απομόνωση δεν ήταν μια απομάκρυνση από τον κόσμο, αλλά μια βαθύτερη στροφή προς αυτόν, μια αναγνώριση ότι στα βάθη της μοναξιάς, ανακαλύπτει κανείς το νήμα που συνδέει όλα τα όντα στο υφαντό της ύπαρξης.

Το μυστήριό τους δεν ήταν καλλιεργημένο αλλά αναπόφευκτο, προερχόμενο φυσικά από την κοινωνία τους με το ανείπωτο. Όπως ο άνεμος που κινεί τα φύλλα αλλά δεν μπορεί ο ίδιος να συλληφθεί, άγγιζαν τις ζωές των άλλων ενώ παρέμεναν ουσιαστικά ασύλληπτοι. Αυτή δεν ήταν μια εσκεμμένη ασάφεια, αλλά η φυσική συνέπεια της ευθυγράμμισής τους με δυνάμεις και αρχές που λειτουργούν πέρα από τη σφαίρα της συνηθισμένης ανθρώπινης κατανόησης.

Το Τρέμουλο της Ιερής Ευαλωτότητας

Το να παρατηρεί κανείς αυτούς τους μύστες ήταν σαν να βλέπει μια βαθιά ευαλωτότητα που μιλούσε για απόλυτη εμπιστοσύνη στην κοσμική τάξη. Κινούνταν μέσα στην ύπαρξη σαν προσκυνητές που διασχίζουν ένα χειμωνιάτικο ρυάκι, κάθε βήμα με προσεκτική ευλάβεια, πλήρως ενήμεροι για τον λεπτό πάγο πάνω στον οποίο στηρίζεται κάθε ανθρώπινη προσπάθεια. Αυτή δεν ήταν η δειλία του φόβου, αλλά η τρυφερή προσοχή ενός που έχει ρίξει μια ματιά στην άπειρη ευθραυστότητα και πολύτιμη αξία κάθε στιγμής.

Η διστακτικότητά τους μπροστά στις πολυπλοκότητες του κόσμου αποκάλυπτε όχι σύγχυση, αλλά μια βαθιά εκτίμηση για το μυστήριο που διαπερνά όλη την ύπαρξη. Είχαν μάθει ότι η σοφία συχνά βρίσκεται όχι στη βιαστική δράση, αλλά στη υπομονετική διάκριση που προέρχεται από την παρατεταμένη κοινωνία με τη σιωπή που υποκρύπτει κάθε ήχο. Όπως τα ελάφια που σταματούν στην άκρη του δάσους, κατείχαν μια οξεία ευαισθησία στα λεπτά ρεύματα που ρέουν κάτω από την επιφάνεια της φαινομενικής πραγματικότητας.

Αυτή η ποιότητα του ιερού τρέμουλου επεκτεινόταν στη σχέση τους με τους άλλους. Στην παρουσία των συναναζητητών, διατηρούσαν την ευγενική απόσταση των τιμημένων καλεσμένων, ποτέ δεν επιχειρούσαν να εισβάλουν στον ιερό χώρο του εσωτερικού ταξιδιού κάποιου άλλου. Κατανοούσαν ότι κάθε ψυχή πρέπει να βρει τον δικό της δρόμο προς το κατώφλι του μυστηρίου, και ο ρόλος τους δεν ήταν να επιβάλουν την είσοδο, αλλά να λειτουργούν ως ήπιοι φάροι, η ίδια τους η παρουσία μια υπενθύμιση ότι το ταξίδι προς την υπέρβαση είναι εφικτό.

Η Διάλυση της Μορφής

Ίσως το πιο αξιοσημείωτο, αυτοί οι μύστες παρουσίαζαν μια ποιότητα εξαΰλωσης που μιλούσε για την προοδευτική τους διάλυση στο άμορφο βασίλειο της καθαρής Ύπαρξης. Όπως ο πάγος που επιστρέφει στο νερό, έμοιαζαν να βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση τήξης, η σταθερή τους αίσθηση ξεχωριστού εαυτού διαλυόταν σταδιακά στον ωκεανό της παγκόσμιας συνείδησης. Αυτό δεν ήταν απώλεια, αλλά απελευθέρωση, όχι μείωση, αλλά επέκταση στο άπειρο.

Η υλική τους μορφή φαινόταν ολοένα και πιο διάφανη, σαν το φως του Απόλυτου να έκαιγε σιγά-σιγά ό,τι δεν ήταν ουσιαστικό, αφήνοντας μόνο την καθαρή ουσία της αφυπνισμένης συνειδητότητας. Κινούνταν στον κόσμο σαν πρωινή ομίχλη, παρόντες αλλά εφήμεροι, ουσιαστικοί αλλά με κάποιο τρόπο ήδη μετέχοντες στο αιώνιο βασίλειο που υπάρχει πέρα από τα όρια του χρόνου και του χώρου.

Αυτή η διάλυση δεν ήταν μια αποχώρηση από τη ζωή, αλλά μια βαθύτερη είσοδος σε αυτήν. Απελευθερώνοντας τη λαβή τους στις σταθερές βεβαιότητες της συνείδησης του εγώ, είχαν ανακαλύψει τη ρευστή φύση της ίδιας της πραγματικότητας. Είχαν μάθει να ρέουν με τα μεγάλα ρεύματα της ύπαρξης αντί να κολυμπούν εναντίον τους, να λυγίζουν με τους ανέμους της αλλαγής αντί να σπάνε κάτω από τη δύναμή τους.

Η Ταπεινότητα του Ακατέργαστου Δυναμικού

Στην βαθιά τους απλότητα, αυτοί οι μύστες έμοιαζαν με ακατέργαστα κομμάτια ξύλου—χωρίς προτεταμένες αξιώσεις, φυσικοί, περιέχοντας μέσα τους άπειρες δυνατότητες που δεν είχαν ποτέ πιεστεί σε άκαμπτες μορφές. Είχαν αντισταθεί στον πειρασμό να διαμορφώσουν τον εαυτό τους σύμφωνα με τις προσδοκίες των άλλων ή τις απαιτήσεις της κοινωνικής σύμβασης. Αντ' αυτού, παρέμειναν πιστοί στην ουσιαστική τους φύση, επιτρέποντας στον αυθεντικό τους εαυτό να αναδυθεί οργανικά από τα βάθη της κοινωνίας τους με το ιερό.

Αυτή η ποιότητα του ακατέργαστου δυναμικού τους έκανε να φαίνονται παραπλανητικά συνηθισμένοι σε όσους αναζητούσαν εξωτικές επιδείξεις πνευματικής επίτευξης. Δεν φορούσαν ειδικές στολές, δεν διεκδικούσαν εξαιρετικές δυνάμεις, δεν απαιτούσαν αναγνώριση για τα επιτεύγματά τους. Η πνευματική τους συνειδητοποίηση είχε αφαιρέσει κάθε τεχνητότητα, κάθε προσποίηση, αφήνοντας μόνο τη γυμνή αλήθεια της ουσιαστικής τους ύπαρξης.

Ωστόσο, μέσα σε αυτή την φαινομενική απλότητα κρυβόταν ένας ανεξάντλητος πλούτος. Όπως το κομμάτι ξύλου που περιέχει μέσα του τη δυνατότητα αμέτρητων μορφών, αυτοί οι μύστες κουβαλούσαν μέσα τους τους σπόρους της άπειρης σοφίας. Είχαν μάθει ότι το μεγαλύτερο πνευματικό επίτευγμα δεν είναι η απόκτηση δυνάμεων ή γνώσης, αλλά η ανακάλυψη της πρωταρχικής φύσης κάποιου—εκείνης της καθαρής συνειδητότητας που υπάρχει πριν από κάθε προετοιμασία, κάθε μάθηση, κάθε γίγνεσθαι.

Η Απέραντη Κενότητα του Ιερού Χώρου

Η συνείδηση αυτών των μυστών είχε γίνει σαν κοιλάδα—απέραντη, κενή, δεκτική σε ό,τι ρέει μέσα της, χωρίς να διεκδικεί την κυριότητα τίποτα. Είχαν μάθει την ιερή τέχνη της πνευματικής κενότητας, εκείνη την βαθιά κουφότητα που δημιουργεί χώρο για να εκδηλωθεί το θείο. Το εσωτερικό τους τοπίο έμοιαζε με τις μεγάλες κοιλάδες της γης, σμιλεμένες από υπομονετικά νερά σε μορφές εκπληκτικής ομορφιάς και άπειρης χωρητικότητας.

Αυτή η κενότητα δεν ήταν κενό, αλλά μια έγκυος πληρότητα, σαν τη σιωπή ανάμεσα στις νότες που δίνει νόημα στη μουσική. Είχαν ανακαλύψει ότι η αληθινή σοφία δεν βρίσκεται στη συσσώρευση πνευματικών εμπειριών, αλλά στη δημιουργία του εσωτερικού χώρου όπου το ιερό μπορεί να αποκαλυφθεί αυθόρμητα. Η συνείδησή τους είχε γίνει ναός της κενότητας, ένα ιερό κούφωμα όπου ο άνεμος του πνεύματος μπορούσε να κινείται ελεύθερα.

Στην παρουσία τους, οι άλλοι ένιωθαν την παράξενη γαλήνη που προέρχεται από τη συνάντηση με τον απέραντο χώρο. Όπως οι ταξιδιώτες που ξαφνικά βγαίνουν από πυκνό δάσος σε ανοιχτό λιβάδι, όσοι συναντούσαν αυτούς τους μύστες βίωναν μια αίσθηση επέκτασης, χώρο αναπνοής για την ψυχή. Η ίδια τους η ύπαρξη προσέφερε καταφύγιο από τα στενά όρια της συνηθισμένης συνείδησης, παρέχοντας μια ματιά στην απεριόριστη έκταση που είναι το αληθινό σπίτι της ψυχής.

Η Διαύγεια που Αναδύεται από τη Σιωπή

Οι μύστες κατανοούσαν την βαθιά αλήθεια ότι η διαύγεια δεν μπορεί να επιβληθεί, αλλά πρέπει να επιτραπεί να αναδυθεί φυσικά από τη σιωπή. Όπως το θολό νερό που καθαρίζει όταν αφεθεί ανενόχλητο, η συνείδησή τους είχε βρει τη φυσική της διαφάνεια μέσω της πρακτικής της ιερής αδράνειας. Είχαν μάθει ότι η συνεχής αναταραχή της αναζήτησης, της ανάλυσης και της προσπάθειας μόνο θολώνει τον καθαρό καθρέφτη της συνειδητότητας.

Η προσέγγισή τους στη σοφία ήταν σαν αυτή ενός υπομονετικού κηπουρού που γνωρίζει ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να βιαστεί, αλλά πρέπει να επιτραπεί να ξεδιπλωθεί στον δικό της χρόνο. Είχαν ανακαλύψει ότι οι βαθύτερες ιδέες προκύπτουν όχι από έντονη προσπάθεια, αλλά από την ήπια επιμονή της διατηρούμενης προσοχής, σαν τη αργή συσσώρευση δροσιάς που τελικά γεμίζει το κύπελλο που περιμένει.

Αυτή η κατανόηση επεκτεινόταν στη σχέση τους με τον κόσμο γύρω τους. Κινούνταν μέσα στην ύπαρξη με την ελάχιστη διαταραχή εκείνων που έχουν μάθει να συνεργάζονται με τις φυσικές δυνάμεις αντί να τις αντιμάχονται. Οι πράξεις τους κυμάτιζαν προς τα έξω σαν πέτρες που πέφτουν σε ήρεμο νερό, δημιουργώντας μοτίβα επιρροής που επεκτείνονταν πολύ πέρα από την άμεση παρουσία τους, διατηρώντας παράλληλα την ουσιαστική ειρήνη της πηγής τους.

Το Παράδοξο της Πνευματικής Ωριμότητας

Στην απόλυτη ταπεινότητά τους, αυτοί οι μύστες είχαν υπερβεί την ανάγκη να φαίνονται πλήρεις ή πλήρως συνειδητοποιημένοι. Φορούσαν την πνευματική τους επίτευξη σαν παλιά ρούχα—άνετα, οικεία, φέροντας τη μαλακή φθορά της μακράς χρήσης. Είχαν μάθει ότι η αληθινή πνευματική ωριμότητα δεν βρίσκεται στην γυαλισμένη τελειότητα του εγώ, αλλά στην πρόθυμη αποδοχή της ατέλειας, στην ευγενική αναγνώριση ότι το μυστήριο της ύπαρξης υπερβαίνει πάντα την κατανόησή μας.

Αυτή η ποιότητα της πνευματικής φτώχειας ήταν ίσως ο μεγαλύτερος πλούτος τους. Απελευθερώνοντας την ανάγκη να θεωρούνται σοφοί ή επιτυχημένοι, είχαν ανακαλύψει την ελευθερία να είναι αυθεντικά ο εαυτός τους σε κάθε στιγμή. Η πνευματική τους συνειδητοποίηση είχε κάψει κάθε προσποίηση, κάθε ανάγκη να διατηρήσουν μια εικόνα επιτυχίας, αφήνοντας μόνο τη γυμνή αλήθεια της ύπαρξής τους.

Κατανοούσαν ότι ο δρόμος της αφύπνισης δεν είναι ένας προορισμός που πρέπει να επιτευχθεί, αλλά ένας τρόπος ύπαρξης που πρέπει να ενσαρκωθεί. Το πνευματικό τους ταξίδι τους είχε διδάξει ότι η μεγαλύτερη διδασκαλία έρχεται συχνά μέσω του παραδείγματος παρά των λέξεων, μέσω της παρουσίας παρά της διακήρυξης. Είχαν γίνει ζωντανές αποδείξεις της δυνατότητας της υπέρβασης, απόδειξη ότι η ανθρώπινη συνείδηση μπορεί πράγματι να αγγίξει το άπειρο και να επιστρέψει μεταμορφωμένη.

Ο Αιώνιος Χορός της Κενότητας και της Πληρότητας

Καθώς αυτοί οι μύστες κινούνταν στον κόσμο, ενσάρκωναν το αιώνιο παράδοξο της πνευματικής συνειδητοποίησης—πλήρως κενοί αλλά απείρως γεμάτοι, απόλυτα ταπεινοί αλλά ακτινοβολούντες τη μεγαλοπρέπεια του θείου, τέλεια ακίνητοι αλλά σε συνεχή κίνηση με τα μεγάλα ρεύματα της ύπαρξης. Είχαν μάθει να χορεύουν τον ιερό χορό της κενότητας και της πληρότητας, ποτέ δεν αρπάζονταν από κανένα άκρο, αλλά ρέοντας φυσικά μεταξύ τους σαν την ανάσα που μπαίνει και βγαίνει από τους πνεύμονες.

Οι ζωές τους έγιναν ζωντανές προσευχές, κάθε στιγμή μια προσφορά στον βωμό του παρόντος. Είχαν ανακαλύψει ότι το ιερό δεν βρίσκεται σε ειδικούς τόπους ή σε εξαιρετικές καταστάσεις, αλλά στην πρόθυμη αποδοχή του τι είναι, στην ήπια αγκαλιά του αιώνιου όπως εκδηλώνεται μέσω του προσωρινού. Στην παρουσία τους, οι άλλοι έπιαναν ματιές της δικής τους θεϊκής φύσης, θυμούνταν τη δική τους ικανότητα για υπέρβαση και ένιωθαν την αναταραχή της μεγάλης λαχτάρας που καλεί όλες τις ψυχές πίσω στην πηγή τους.

Έτσι, αυτοί οι μύστες του Ανείπωτου Δρόμου υπηρέτησαν ως γέφυρες μεταξύ των κόσμων, η ίδια τους η ύπαρξη μια απόδειξη της δυνατότητας της ανθρώπινης μεταμόρφωσης. Περπατούσαν ανάμεσα στους θνητούς ως υπενθυμίσεις της εξαιρετικής δυνατότητας που κοιμάται μέσα στη συνηθισμένη συνείδηση, περιμένοντας να αφυπνιστεί από το απαλό άγγιγμα της χάρης και την επίμονη κλήση της βαθύτερης λαχτάρας της ψυχής. Στα βήματά τους, δεν άφηναν ίχνη αλλά προσκλήσεις—σιωπηλές κλήσεις σε όλους όσους θα ακολουθούσαν να ανακαλύψουν για τον εαυτό τους τον χωρίς μονοπάτι δρόμο που οδηγεί πέρα από τα όρια του γνωστού, στο απέραντο μυστήριο της ίδιας της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES