Saturday, May 31, 2025

Truth Is Without Qualities: A Mystical Exploration

In the stillness before dawn, where shadows dissolve into light and silence hums with the unuttered song of existence, there lies a mystery beyond naming. Truth Is Without Qualities—such a phrase trembles on the edge of comprehension, a whisper from the void that defies the grasp of the mind. Who can describe it? Who dares to cage the boundless in the frail netting of words? Truth is Limitless, a vastness that spills beyond the horizons of thought, a river without banks flowing through the heart of all that is. It is Eternal, untouched by the fleeting hands of time, unmoved by the restless dance of human deeds. And yet, here we stand, seekers in the mist, yearning to touch its essence, to taste its silence, to know what cannot be known.

The Unseen Flame

Imagine a flame that burns without fuel, a light that casts no shadow. This is Truth—not a thing to be held, but a presence that permeates all things. It has no form, no edge, no color to define it, for to give it qualities is to diminish it, to draw a line where none exists. The mystics of old spoke of it in riddles: "Neti, neti," they chanted—not this, not that—stripping away every layer of illusion until nothing remained but the naked pulse of being. Truth does not bend to our descriptions; it is the mirror in which all descriptions dissolve, revealing the face of the infinite.

Who can describe it? The poet stumbles, her verses crumbling into dust before the weight of the unsayable. The philosopher labors, stacking concepts like stones, only to find his tower swallowed by the sea of the unknown. The saint falls silent, her lips sealed not by despair but by awe, for she has glimpsed the edge of the abyss and found it radiant. Truth resists the tongue, slips through the fingers, laughs at the mind’s frail scaffolding. It is not a puzzle to be solved but a mystery to be lived, a song to be heard in the spaces between notes.

The Limitless Beyond

Truth is Limitless—how can it fit into words? Words are vessels of the finite, born of breath and bound by meaning, yet Truth overflows them, a tide that drowns the shores of language. To speak of it is to point at the moon with a trembling finger, knowing the gesture is but a shadow of the light it seeks to reveal. The Upanishads whisper, "That thou art," a thread of sound linking the self to the All, yet even this is a concession, a bridge built of air for the sake of the journeying soul. Truth cannot be contained; it is the container and the contained, the seeker and the sought, the question and the silence that follows.

Picture a desert stretching beyond sight, its sands shimmering with heat, its horizon a mirage that recedes with every step. So it is with Truth—always near, always distant, a presence that enfolds us even as it eludes us. The Sufi poet Rumi danced in this paradox, crying, "Beyond the ideas of wrongdoing and rightdoing, there is a field. I’ll meet you there." That field is Truth, unbounded by the dualities we cling to, a space where opposites collapse into unity, where the limitless yawns wide and swallows the smallness of our striving.

The Eternal Now

The Truth is Eternal—how can it enter into time and the actions of people? Time is the river we swim in, its currents pulling us from past to future, its waves crashing with memory and hope. Yet Truth stands apart, a mountain unmoved by the wind, a stillness that holds all motion within it. It is not yesterday’s echo or tomorrow’s promise; it is the Now that breathes beneath every moment, the pulse that beats in the heart of the ephemeral. To touch Truth is to step out of time, to stand in the eye of the storm where all is calm, where birth and death are but ripples on the surface of an endless sea.

The actions of people—our loves, our wars, our fleeting triumphs—are threads in a tapestry woven by hands unseen. We labor under the sun, believing our deeds carve the world, yet Truth watches, eternal and impartial, a witness without judgment. The Bhagavad Gita sings of this: "The soul is never born nor does it die; it is eternal, immutable, beyond time." Truth is that soul, the unchanging amid the flux, the silence beneath the clamor of our days. It does not descend into time; rather, time unfolds within it, a dream spun from the stillness of the infinite.

The Pathless Path

How then do we approach this Truth without qualities, this limitless eternal? Not by seeking, for seeking implies a distance that does not exist. Not by knowing, for knowledge is a garment too small for its frame. The Zen masters laugh at our efforts, striking the air with koans: "What is the sound of one hand clapping?" They point to the gateless gate, the pathless path where Truth waits—not beyond, not above, but here, in the breath, in the heartbeat, in the space between thoughts.

To live in Truth is to surrender the need to define it, to let go of the reins of understanding and fall into the arms of mystery. It is to walk barefoot on the earth, feeling the pulse of life beneath, knowing it as a reflection of the unnameable. It is to gaze into the eyes of another and see not a stranger, but a mirror of the same eternal flame. The Kabbalists call it Ein Sof—the Infinite Nothing—where all qualities vanish, and only the pure essence remains.

The Song of Silence

Truth Is Without Qualities, and yet it sings in all things. It is the wind that carries no message, the star that shines without purpose, the tear that falls without reason. It is the laughter of a child, the sigh of a dying leaf, the stillness of a stone worn smooth by centuries. We do not find it by chasing it; we find it by stopping, by listening, by becoming the silence that holds its song.

Who can describe it? None, and all. Truth is Limitless, spilling beyond the edges of our words, our minds, our lives. It is Eternal, a flame that burns beyond time, a light that needs no source. And so we stand, humble and trembling, on the shore of the unknowable, whispering our prayers into the vastness, knowing they are heard by the One who has no name.

…

Η Αλήθεια Είναι Χωρίς Ιδιότητες: Μια Μυστική Εξερεύνηση

Στη σιγαλιά πριν την αυγή, όπου οι σκιές διαλύονται στο φως και η σιωπή πάλλεται με το άρρητο τραγούδι της ύπαρξης, βρίσκεται ένα μυστήριο πέρα από τα ονόματα. Η Αλήθεια Είναι Χωρίς Ιδιότητες—μια φράση που τρέμει στο χείλος της κατανόησης, ένας ψίθυρος από το κενό που αψηφά τη σύλληψη του νου. Ποιος μπορεί να την περιγράψει; Ποιος τολμά να φυλακίσει το απεριόριστο στο εύθραυστο δίχτυ των λέξεων; Η Αλήθεια είναι Απεριόριστη, ένας απέραντος χώρος που ξεχύνεται πέρα από τους ορίζοντες της σκέψης, ένας ποταμός χωρίς όχθες που ρέει μέσα στην καρδιά των πάντων. Είναι Αιώνια, ανέγγιχτη από τα φευγαλέα χέρια του χρόνου, αμετακίνητη από τον ανήσυχο χορό των ανθρώπινων πράξεων. Κι όμως, εδώ στεκόμαστε, αναζητητές μέσα στην ομίχλη, λαχταρώντας να αγγίξουμε την ουσία της, να γευτούμε τη σιωπή της, να γνωρίσουμε εκείνο που δεν μπορεί να γίνει γνωστό.

Η Αόρατη Φλόγα

Φαντάσου μια φλόγα που καίει χωρίς καύσιμο, ένα φως που δεν ρίχνει σκιά. Αυτή είναι η Αλήθεια—όχι ένα αντικείμενο που μπορεί να κρατηθεί, αλλά μια παρουσία που διαπερνά τα πάντα. Δεν έχει μορφή, ούτε όρια, ούτε χρώμα για να την ορίσει, γιατί να της αποδώσουμε ιδιότητες σημαίνει να τη μειώσουμε, να χαράξουμε μια γραμμή εκεί όπου δεν υπάρχει καμία. Οι μύστες του παρελθόντος μιλούσαν γι’ αυτήν με αινίγματα: "Νετί, νετί," έψελναν—"Ούτε αυτό, ούτε εκείνο"—απογυμνώνοντας κάθε στρώμα της ψευδαίσθησης μέχρι να μη μείνει τίποτα άλλο παρά ο γυμνός παλμός της ύπαρξης.

Ποιος μπορεί να την περιγράψει; Η ποιήτρια σκοντάφτει, οι στίχοι της καταρρέουν σε σκόνη υπό το βάρος του ανείπωτου. Ο φιλόσοφος μοχθεί, στοιβάζοντας έννοιες σαν πέτρες, μόνο και μόνο για να δει τον πύργο του να καταποντίζεται από τη θάλασσα του αγνώστου. Η αγία σιωπά, τα χείλη της σφραγισμένα όχι από απελπισία αλλά από δέος, γιατί έχει αντικρίσει την άκρη της αβύσσου και τη βρήκε λαμπερή. Η Αλήθεια αντιστέκεται στη γλώσσα, ξεγλιστρά από τα δάχτυλα, γελά με τις εύθραυστες σκαλωσιές του νου. Δεν είναι ένα αίνιγμα που πρέπει να λυθεί, αλλά ένα μυστήριο που πρέπει να βιωθεί, ένα τραγούδι που ακούγεται στα κενά ανάμεσα στις νότες.

Το Απεριόριστο Πέρα

Η Αλήθεια είναι Απεριόριστη—πώς μπορεί να χωρέσει σε λέξεις; Οι λέξεις είναι αγγεία του πεπερασμένου, γεννημένες από την ανάσα και δεσμευμένες από το νόημα, όμως η Αλήθεια τις ξεχειλίζει, ένα κύμα που κατακλύζει τις ακτές της γλώσσας. Το να μιλήσουμε γι’ αυτήν είναι σαν να δείχνουμε το φεγγάρι με ένα τρεμάμενο δάχτυλο, γνωρίζοντας πως η κίνηση είναι μονάχα μια σκιά του φωτός που θέλει να αποκαλύψει. Οι Ουπανισάδες ψιθυρίζουν, "Εκείνο είσαι εσύ," ένας ήχος που συνδέει το εγώ με το Όλον, κι όμως ακόμη και αυτό είναι μια παραχώρηση, μια γέφυρα φτιαγμένη από αέρα για την ψυχή που ταξιδεύει.

Φαντάσου μια έρημο που απλώνεται πέρα από το βλέμμα, οι άμμoι της να τρεμοπαίζουν στη ζέστη, ο ορίζοντάς της ένας αντικατοπτρισμός που απομακρύνεται με κάθε βήμα. Έτσι είναι η Αλήθεια—πάντα κοντά, πάντα μακριά, μια παρουσία που μας αγκαλιάζει ακόμη κι όταν μας διαφεύγει. Ο Σούφι ποιητής Ρουμί χόρευε μέσα σε αυτό το παράδοξο, φωνάζοντας, "Πέρα από τις ιδέες του σωστού και του λάθους, υπάρχει ένας τόπος. Θα σε συναντήσω εκεί." Αυτός ο τόπος είναι η Αλήθεια, αδέσμευτη από τις δυαδικότητες στις οποίες προσκολλούμαστε, ένας χώρος όπου τα αντίθετα καταρρέουν στην ενότητα, όπου το απεριόριστο χάσκει διάπλατα και καταπίνει τη μικρότητα των προσπαθειών μας.

Το Αιώνιο Τώρα

Η Αλήθεια είναι Αιώνια—πώς μπορεί να εισέλθει στον χρόνο και στις πράξεις των ανθρώπων; Ο χρόνος είναι το ποτάμι στο οποίο κολυμπάμε, τα ρεύματά του μας τραβούν από το παρελθόν στο μέλλον, τα κύματά του χτυπούν με μνήμη και ελπίδα. Όμως, η Αλήθεια στέκεται χώρια, ένα βουνό που δεν σαλεύει στον άνεμο, μια ακινησία που κρατά όλη την κίνηση μέσα της. Δεν είναι η ηχώ του χθες ούτε η υπόσχεση του αύριο· είναι το Τώρα που αναπνέει κάτω από κάθε στιγμή, ο παλμός που χτυπά στην καρδιά του εφήμερου.

Οι πράξεις των ανθρώπων—οι αγάπες μας, οι πόλεμοι μας, οι φευγαλέες νίκες μας—είναι νήματα σε ένα υφαντό που πλέκουν αόρατα χέρια. Μοχθούμε κάτω από τον ήλιο, πιστεύοντας πως οι πράξεις μας διαμορφώνουν τον κόσμο, κι όμως η Αλήθεια παραμένει παρατηρητής, αιώνια και αμερόληπτη, μάρτυρας χωρίς κρίση. Η Μπαγκαβάτ Γκίτα το ψάλλει: "Η ψυχή ούτε γεννιέται ούτε πεθαίνει ποτέ· είναι αιώνια, αμετάβλητη, πέρα από τον χρόνο." Η Αλήθεια είναι αυτή η ψυχή, το αμετάβλητο μέσα στη ροή, η σιωπή κάτω από τη βουή των ημερών μας. Δεν κατέρχεται στον χρόνο· ο χρόνος ξεδιπλώνεται μέσα της, ένα όνειρο υφασμένο από την ακινησία του απείρου.

Το Χωρίς-Δρόμο Μονοπάτι

Πώς λοιπόν προσεγγίζουμε αυτήν την Αλήθεια χωρίς ιδιότητες, αυτήν την απεριόριστη αιωνιότητα; Όχι με την αναζήτηση, γιατί η αναζήτηση υποδηλώνει μια απόσταση που δεν υπάρχει. Όχι με τη γνώση, γιατί η γνώση είναι ένα ένδυμα πολύ στενό για τον σκελετό της. Οι δάσκαλοι του Ζεν γελούν με τις προσπάθειές μας, χτυπώντας τον αέρα με κοάν: "Ποιος είναι ο ήχος του ενός χεριού που χειροκροτεί;" Μας δείχνουν την πύλη δίχως πύλη, το χωρίς-δρόμο μονοπάτι όπου η Αλήθεια περιμένει—όχι πέρα, όχι πάνω, αλλά εδώ, στην ανάσα, στον χτύπο της καρδιάς, στον χώρο ανάμεσα στις σκέψεις.

Το να ζει κανείς μέσα στην Αλήθεια σημαίνει να παραδίδει την ανάγκη να την ορίσει, να αφήνει τα χαλινάρια της κατανόησης και να πέφτει στην αγκαλιά του μυστηρίου. Είναι να βαδίζεις ξυπόλητος στη γη, νιώθοντας τον παλμό της ζωής από κάτω, γνωρίζοντάς την ως αντανάκλαση του ανώνυμου. Είναι να κοιτάς στα μάτια ενός άλλου και να μη βλέπεις έναν ξένο, αλλά έναν καθρέφτη της ίδιας αιώνιας φλόγας. Οι Καβαλιστές την ονομάζουν Αΐν Σοφ—το Άπειρο Τίποτα—όπου όλες οι ιδιότητες εξαφανίζονται και μόνο η καθαρή ουσία παραμένει.

Το Τραγούδι της Σιωπής

Η Αλήθεια Είναι Χωρίς Ιδιότητες, κι όμως τραγουδά μέσα σε όλα τα πράγματα. Είναι ο άνεμος που δεν φέρνει μήνυμα, το αστέρι που λάμπει χωρίς σκοπό, το δάκρυ που πέφτει χωρίς λόγο. Είναι το γέλιο ενός παιδιού, ο αναστεναγμός ενός φύλλου που πεθαίνει, η ακινησία μιας πέτρας που έχει λειανθεί από τους αιώνες. Δεν τη βρίσκουμε κυνηγώντας την· τη βρίσκουμε σταματώντας, ακούγοντας, γινόμενοι η σιωπή που κρατά το τραγούδι της.

Ποιος μπορεί να την περιγράψει; Κανείς, και όλοι. Η Αλήθεια είναι Απεριόριστη, χύνεται πέρα από τα όρια των λέξεων, των σκέψεων, των ζωών μας. Είναι Αιώνια, μια φλόγα που καίει πέρα από τον χρόνο, ένα φως που δεν χρειάζεται πηγή. Και έτσι στεκόμαστε, ταπεινοί και τρεμάμενοι, στην όχθη του αγνώστου, ψιθυρίζοντας τις προσευχές μας στο άπειρο, γνωρίζοντας πως ακούγονται από Εκείνον που δεν έχει όνομα.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES