Saturday, May 31, 2025

Truth Is Without Qualities: A Mystical Exploration

In the stillness before dawn, where shadows dissolve into light and silence hums with the unuttered song of existence, there lies a mystery beyond naming. Truth Is Without Qualities—such a phrase trembles on the edge of comprehension, a whisper from the void that defies the grasp of the mind. Who can describe it? Who dares to cage the boundless in the frail netting of words? Truth is Limitless, a vastness that spills beyond the horizons of thought, a river without banks flowing through the heart of all that is. It is Eternal, untouched by the fleeting hands of time, unmoved by the restless dance of human deeds. And yet, here we stand, seekers in the mist, yearning to touch its essence, to taste its silence, to know what cannot be known.

The Unseen Flame

Imagine a flame that burns without fuel, a light that casts no shadow. This is Truth—not a thing to be held, but a presence that permeates all things. It has no form, no edge, no color to define it, for to give it qualities is to diminish it, to draw a line where none exists. The mystics of old spoke of it in riddles: "Neti, neti," they chanted—not this, not that—stripping away every layer of illusion until nothing remained but the naked pulse of being. Truth does not bend to our descriptions; it is the mirror in which all descriptions dissolve, revealing the face of the infinite.

Who can describe it? The poet stumbles, her verses crumbling into dust before the weight of the unsayable. The philosopher labors, stacking concepts like stones, only to find his tower swallowed by the sea of the unknown. The saint falls silent, her lips sealed not by despair but by awe, for she has glimpsed the edge of the abyss and found it radiant. Truth resists the tongue, slips through the fingers, laughs at the mind’s frail scaffolding. It is not a puzzle to be solved but a mystery to be lived, a song to be heard in the spaces between notes.

The Limitless Beyond

Truth is Limitless—how can it fit into words? Words are vessels of the finite, born of breath and bound by meaning, yet Truth overflows them, a tide that drowns the shores of language. To speak of it is to point at the moon with a trembling finger, knowing the gesture is but a shadow of the light it seeks to reveal. The Upanishads whisper, "That thou art," a thread of sound linking the self to the All, yet even this is a concession, a bridge built of air for the sake of the journeying soul. Truth cannot be contained; it is the container and the contained, the seeker and the sought, the question and the silence that follows.

Picture a desert stretching beyond sight, its sands shimmering with heat, its horizon a mirage that recedes with every step. So it is with Truth—always near, always distant, a presence that enfolds us even as it eludes us. The Sufi poet Rumi danced in this paradox, crying, "Beyond the ideas of wrongdoing and rightdoing, there is a field. I’ll meet you there." That field is Truth, unbounded by the dualities we cling to, a space where opposites collapse into unity, where the limitless yawns wide and swallows the smallness of our striving.

The Eternal Now

The Truth is Eternal—how can it enter into time and the actions of people? Time is the river we swim in, its currents pulling us from past to future, its waves crashing with memory and hope. Yet Truth stands apart, a mountain unmoved by the wind, a stillness that holds all motion within it. It is not yesterday’s echo or tomorrow’s promise; it is the Now that breathes beneath every moment, the pulse that beats in the heart of the ephemeral. To touch Truth is to step out of time, to stand in the eye of the storm where all is calm, where birth and death are but ripples on the surface of an endless sea.

The actions of people—our loves, our wars, our fleeting triumphs—are threads in a tapestry woven by hands unseen. We labor under the sun, believing our deeds carve the world, yet Truth watches, eternal and impartial, a witness without judgment. The Bhagavad Gita sings of this: "The soul is never born nor does it die; it is eternal, immutable, beyond time." Truth is that soul, the unchanging amid the flux, the silence beneath the clamor of our days. It does not descend into time; rather, time unfolds within it, a dream spun from the stillness of the infinite.

The Pathless Path

How then do we approach this Truth without qualities, this limitless eternal? Not by seeking, for seeking implies a distance that does not exist. Not by knowing, for knowledge is a garment too small for its frame. The Zen masters laugh at our efforts, striking the air with koans: "What is the sound of one hand clapping?" They point to the gateless gate, the pathless path where Truth waits—not beyond, not above, but here, in the breath, in the heartbeat, in the space between thoughts.

To live in Truth is to surrender the need to define it, to let go of the reins of understanding and fall into the arms of mystery. It is to walk barefoot on the earth, feeling the pulse of life beneath, knowing it as a reflection of the unnameable. It is to gaze into the eyes of another and see not a stranger, but a mirror of the same eternal flame. The Kabbalists call it Ein Sof—the Infinite Nothing—where all qualities vanish, and only the pure essence remains.

The Song of Silence

Truth Is Without Qualities, and yet it sings in all things. It is the wind that carries no message, the star that shines without purpose, the tear that falls without reason. It is the laughter of a child, the sigh of a dying leaf, the stillness of a stone worn smooth by centuries. We do not find it by chasing it; we find it by stopping, by listening, by becoming the silence that holds its song.

Who can describe it? None, and all. Truth is Limitless, spilling beyond the edges of our words, our minds, our lives. It is Eternal, a flame that burns beyond time, a light that needs no source. And so we stand, humble and trembling, on the shore of the unknowable, whispering our prayers into the vastness, knowing they are heard by the One who has no name.

…

Η Αλήθεια Είναι Χωρίς Ιδιότητες: Μια Μυστική Εξερεύνηση

Στη σιγαλιά πριν την αυγή, όπου οι σκιές διαλύονται στο φως και η σιωπή πάλλεται με το άρρητο τραγούδι της ύπαρξης, βρίσκεται ένα μυστήριο πέρα από τα ονόματα. Η Αλήθεια Είναι Χωρίς Ιδιότητες—μια φράση που τρέμει στο χείλος της κατανόησης, ένας ψίθυρος από το κενό που αψηφά τη σύλληψη του νου. Ποιος μπορεί να την περιγράψει; Ποιος τολμά να φυλακίσει το απεριόριστο στο εύθραυστο δίχτυ των λέξεων; Η Αλήθεια είναι Απεριόριστη, ένας απέραντος χώρος που ξεχύνεται πέρα από τους ορίζοντες της σκέψης, ένας ποταμός χωρίς όχθες που ρέει μέσα στην καρδιά των πάντων. Είναι Αιώνια, ανέγγιχτη από τα φευγαλέα χέρια του χρόνου, αμετακίνητη από τον ανήσυχο χορό των ανθρώπινων πράξεων. Κι όμως, εδώ στεκόμαστε, αναζητητές μέσα στην ομίχλη, λαχταρώντας να αγγίξουμε την ουσία της, να γευτούμε τη σιωπή της, να γνωρίσουμε εκείνο που δεν μπορεί να γίνει γνωστό.

Η Αόρατη Φλόγα

Φαντάσου μια φλόγα που καίει χωρίς καύσιμο, ένα φως που δεν ρίχνει σκιά. Αυτή είναι η Αλήθεια—όχι ένα αντικείμενο που μπορεί να κρατηθεί, αλλά μια παρουσία που διαπερνά τα πάντα. Δεν έχει μορφή, ούτε όρια, ούτε χρώμα για να την ορίσει, γιατί να της αποδώσουμε ιδιότητες σημαίνει να τη μειώσουμε, να χαράξουμε μια γραμμή εκεί όπου δεν υπάρχει καμία. Οι μύστες του παρελθόντος μιλούσαν γι’ αυτήν με αινίγματα: "Νετί, νετί," έψελναν—"Ούτε αυτό, ούτε εκείνο"—απογυμνώνοντας κάθε στρώμα της ψευδαίσθησης μέχρι να μη μείνει τίποτα άλλο παρά ο γυμνός παλμός της ύπαρξης.

Ποιος μπορεί να την περιγράψει; Η ποιήτρια σκοντάφτει, οι στίχοι της καταρρέουν σε σκόνη υπό το βάρος του ανείπωτου. Ο φιλόσοφος μοχθεί, στοιβάζοντας έννοιες σαν πέτρες, μόνο και μόνο για να δει τον πύργο του να καταποντίζεται από τη θάλασσα του αγνώστου. Η αγία σιωπά, τα χείλη της σφραγισμένα όχι από απελπισία αλλά από δέος, γιατί έχει αντικρίσει την άκρη της αβύσσου και τη βρήκε λαμπερή. Η Αλήθεια αντιστέκεται στη γλώσσα, ξεγλιστρά από τα δάχτυλα, γελά με τις εύθραυστες σκαλωσιές του νου. Δεν είναι ένα αίνιγμα που πρέπει να λυθεί, αλλά ένα μυστήριο που πρέπει να βιωθεί, ένα τραγούδι που ακούγεται στα κενά ανάμεσα στις νότες.

Το Απεριόριστο Πέρα

Η Αλήθεια είναι Απεριόριστη—πώς μπορεί να χωρέσει σε λέξεις; Οι λέξεις είναι αγγεία του πεπερασμένου, γεννημένες από την ανάσα και δεσμευμένες από το νόημα, όμως η Αλήθεια τις ξεχειλίζει, ένα κύμα που κατακλύζει τις ακτές της γλώσσας. Το να μιλήσουμε γι’ αυτήν είναι σαν να δείχνουμε το φεγγάρι με ένα τρεμάμενο δάχτυλο, γνωρίζοντας πως η κίνηση είναι μονάχα μια σκιά του φωτός που θέλει να αποκαλύψει. Οι Ουπανισάδες ψιθυρίζουν, "Εκείνο είσαι εσύ," ένας ήχος που συνδέει το εγώ με το Όλον, κι όμως ακόμη και αυτό είναι μια παραχώρηση, μια γέφυρα φτιαγμένη από αέρα για την ψυχή που ταξιδεύει.

Φαντάσου μια έρημο που απλώνεται πέρα από το βλέμμα, οι άμμoι της να τρεμοπαίζουν στη ζέστη, ο ορίζοντάς της ένας αντικατοπτρισμός που απομακρύνεται με κάθε βήμα. Έτσι είναι η Αλήθεια—πάντα κοντά, πάντα μακριά, μια παρουσία που μας αγκαλιάζει ακόμη κι όταν μας διαφεύγει. Ο Σούφι ποιητής Ρουμί χόρευε μέσα σε αυτό το παράδοξο, φωνάζοντας, "Πέρα από τις ιδέες του σωστού και του λάθους, υπάρχει ένας τόπος. Θα σε συναντήσω εκεί." Αυτός ο τόπος είναι η Αλήθεια, αδέσμευτη από τις δυαδικότητες στις οποίες προσκολλούμαστε, ένας χώρος όπου τα αντίθετα καταρρέουν στην ενότητα, όπου το απεριόριστο χάσκει διάπλατα και καταπίνει τη μικρότητα των προσπαθειών μας.

Το Αιώνιο Τώρα

Η Αλήθεια είναι Αιώνια—πώς μπορεί να εισέλθει στον χρόνο και στις πράξεις των ανθρώπων; Ο χρόνος είναι το ποτάμι στο οποίο κολυμπάμε, τα ρεύματά του μας τραβούν από το παρελθόν στο μέλλον, τα κύματά του χτυπούν με μνήμη και ελπίδα. Όμως, η Αλήθεια στέκεται χώρια, ένα βουνό που δεν σαλεύει στον άνεμο, μια ακινησία που κρατά όλη την κίνηση μέσα της. Δεν είναι η ηχώ του χθες ούτε η υπόσχεση του αύριο· είναι το Τώρα που αναπνέει κάτω από κάθε στιγμή, ο παλμός που χτυπά στην καρδιά του εφήμερου.

Οι πράξεις των ανθρώπων—οι αγάπες μας, οι πόλεμοι μας, οι φευγαλέες νίκες μας—είναι νήματα σε ένα υφαντό που πλέκουν αόρατα χέρια. Μοχθούμε κάτω από τον ήλιο, πιστεύοντας πως οι πράξεις μας διαμορφώνουν τον κόσμο, κι όμως η Αλήθεια παραμένει παρατηρητής, αιώνια και αμερόληπτη, μάρτυρας χωρίς κρίση. Η Μπαγκαβάτ Γκίτα το ψάλλει: "Η ψυχή ούτε γεννιέται ούτε πεθαίνει ποτέ· είναι αιώνια, αμετάβλητη, πέρα από τον χρόνο." Η Αλήθεια είναι αυτή η ψυχή, το αμετάβλητο μέσα στη ροή, η σιωπή κάτω από τη βουή των ημερών μας. Δεν κατέρχεται στον χρόνο· ο χρόνος ξεδιπλώνεται μέσα της, ένα όνειρο υφασμένο από την ακινησία του απείρου.

Το Χωρίς-Δρόμο Μονοπάτι

Πώς λοιπόν προσεγγίζουμε αυτήν την Αλήθεια χωρίς ιδιότητες, αυτήν την απεριόριστη αιωνιότητα; Όχι με την αναζήτηση, γιατί η αναζήτηση υποδηλώνει μια απόσταση που δεν υπάρχει. Όχι με τη γνώση, γιατί η γνώση είναι ένα ένδυμα πολύ στενό για τον σκελετό της. Οι δάσκαλοι του Ζεν γελούν με τις προσπάθειές μας, χτυπώντας τον αέρα με κοάν: "Ποιος είναι ο ήχος του ενός χεριού που χειροκροτεί;" Μας δείχνουν την πύλη δίχως πύλη, το χωρίς-δρόμο μονοπάτι όπου η Αλήθεια περιμένει—όχι πέρα, όχι πάνω, αλλά εδώ, στην ανάσα, στον χτύπο της καρδιάς, στον χώρο ανάμεσα στις σκέψεις.

Το να ζει κανείς μέσα στην Αλήθεια σημαίνει να παραδίδει την ανάγκη να την ορίσει, να αφήνει τα χαλινάρια της κατανόησης και να πέφτει στην αγκαλιά του μυστηρίου. Είναι να βαδίζεις ξυπόλητος στη γη, νιώθοντας τον παλμό της ζωής από κάτω, γνωρίζοντάς την ως αντανάκλαση του ανώνυμου. Είναι να κοιτάς στα μάτια ενός άλλου και να μη βλέπεις έναν ξένο, αλλά έναν καθρέφτη της ίδιας αιώνιας φλόγας. Οι Καβαλιστές την ονομάζουν Αΐν Σοφ—το Άπειρο Τίποτα—όπου όλες οι ιδιότητες εξαφανίζονται και μόνο η καθαρή ουσία παραμένει.

Το Τραγούδι της Σιωπής

Η Αλήθεια Είναι Χωρίς Ιδιότητες, κι όμως τραγουδά μέσα σε όλα τα πράγματα. Είναι ο άνεμος που δεν φέρνει μήνυμα, το αστέρι που λάμπει χωρίς σκοπό, το δάκρυ που πέφτει χωρίς λόγο. Είναι το γέλιο ενός παιδιού, ο αναστεναγμός ενός φύλλου που πεθαίνει, η ακινησία μιας πέτρας που έχει λειανθεί από τους αιώνες. Δεν τη βρίσκουμε κυνηγώντας την· τη βρίσκουμε σταματώντας, ακούγοντας, γινόμενοι η σιωπή που κρατά το τραγούδι της.

Ποιος μπορεί να την περιγράψει; Κανείς, και όλοι. Η Αλήθεια είναι Απεριόριστη, χύνεται πέρα από τα όρια των λέξεων, των σκέψεων, των ζωών μας. Είναι Αιώνια, μια φλόγα που καίει πέρα από τον χρόνο, ένα φως που δεν χρειάζεται πηγή. Και έτσι στεκόμαστε, ταπεινοί και τρεμάμενοι, στην όχθη του αγνώστου, ψιθυρίζοντας τις προσευχές μας στο άπειρο, γνωρίζοντας πως ακούγονται από Εκείνον που δεν έχει όνομα.

Chapter 14

The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being

In the vast cathedral of existence, where silence speaks louder than thunder and emptiness overflows with infinite possibility, there dwells a mystery that has haunted seekers across millennia. It is the eternal riddle of that which cannot be grasped, yet encompasses all; that which cannot be seen, yet illuminates everything; that which cannot be heard, yet resonates in the deepest chambers of the soul.

The Three Veils of Perception

"We look at it, and we do not see it, and we name it 'the Equable.' We listen to it, and we do not hear it, and we name it 'the Inaudible.' We try to grasp it, and do not get hold of it, and we name it 'the Subtle.'"

Here, in these ancient words, lies the first great teaching: that the Ultimate Reality transcends the very instruments we use to perceive reality itself. The eye, that miraculous organ that captures light and transforms it into the symphony of color and form we call the visible world, finds itself blind before the Equable. Not because there is nothing to see, but because what is to be seen exists beyond the spectrum of ordinary vision.

The Equable is not darkness—for darkness is merely the absence of light, and light itself is but one facet of manifestation. Rather, it is that primordial equilibrium that exists before the first star ignites, before the first thought crystallizes into form. It is the perfect balance that holds all polarities in its embrace: day and night, joy and sorrow, birth and death, all dissolved into a unified wholeness that the fragmenting nature of sight cannot capture.

When we strain our ears to catch the whisper of the Inaudible, we discover a silence more profound than the void between galaxies. This is not the mere absence of sound, but the pregnant pause that exists before the first word of creation is spoken. It is the eternal "Om" that underlies all mantras, the soundless sound that gives birth to all music, all poetry, all the sweet and terrible songs of existence. In this silence, every symphony ever composed already exists in potential; every prayer ever uttered finds its source and destination.

The Subtle eludes our grasping hands like morning mist dissolving at first touch. We who are accustomed to the solid world of stone and steel, of flesh and bone, find ourselves reaching for something that has the consistency of dreams and the weight of infinity. Our fingers, so adept at manipulating the gross matter of the world, become clumsy children before this ultimate refinement of being. The Subtle is not small—it is refined beyond measure. It is the essence that gives substance to substance itself, the consciousness that makes awareness possible.

The Unity Beyond Description

"With these three qualities, it cannot be made the subject of description; and hence we blend them together and obtain The One."

In this recognition lies a profound teaching about the limitations of language and the transcendence of unity. The mind, that tireless architect of categories and concepts, finds itself humbled before The One. How can words, which derive their meaning from separation and distinction, ever capture that which is beyond all division? How can concepts, which exist only in relationship to their opposites, encompass that which contains all opposites within itself?

The One is not a number—it is not the first in a series that continues with two, three, four. It is the mathematical impossibility that contains all numbers while being none of them. It is the circle whose circumference is nowhere and whose center is everywhere. When the ancient sages spoke of The One, they were not engaging in arithmetic but in poetry, not in philosophy but in mystical cartography, mapping territories that exist beyond the reach of ordinary consciousness.

This unity cannot be achieved through addition—we do not arrive at The One by collecting fragments of experience like a child gathering shells on a beach. Rather, it is revealed through a process of dissolution, where the artificial boundaries we have constructed between self and other, between subject and object, between knower and known, begin to dissolve like salt in the infinite ocean of being.

The Paradox of Light and Shadow

"Its upper part is not bright, and its lower part is not obscure."

Here we encounter one of the most beautiful paradoxes in all mystical literature. The Ultimate Reality transcends even the fundamental polarity of light and darkness that governs our ordinary experience. We who live in a world where every light casts a shadow, where every day is followed by night, find ourselves contemplating a reality where such divisions lose all meaning.

This is not the bland gray of mixture, where light and dark are stirred together like paint on an artist's palette. Rather, it is the pristine clarity that exists before the first division between illumination and obscurity ever occurs. It is the primordial awareness that makes both light and darkness possible, just as the screen makes both the bright and dark scenes of a movie visible.

In this realm, the upper is not bright because brightness itself is a limited concept—it implies its opposite, darkness, and The One contains both while being limited by neither. The lower is not obscure because obscurity too is a partial truth, meaningful only in relation to clarity. Here, in this transcendent dimension, we discover a luminosity that has no opposite, a clarity that never was unclear.

The Eternal Dance of Action and Rest

"Ceaseless in its action, it yet cannot be named, and then it again returns and becomes nothing."

What a magnificent paradox is revealed in these words! The Ultimate Reality is simultaneously the eternal dancer and the eternal stillness, the perpetual motion that creates and sustains the universe and the perfect rest that underlies all activity. It is the heart that never stops beating and the silence between heartbeats; the breath that never ceases and the pause between inhalation and exhalation.

This ceaseless action is not the frantic activity of the world, where beings scurry about driven by desire and fear, seeking fulfillment in an endless succession of achievements and acquisitions. Rather, it is the effortless activity of being itself—the spontaneous flowering of existence that requires no motivation, no goal, no reward beyond its own inherent joy in being.

Yet this same reality that manifests as ceaseless action cannot be captured in any name or concept. The moment we try to pin it down with our labels and definitions, it slips away like quicksilver, returning to the primordial nothing from which all things emerge and to which all things return. This nothing is not a void but a fullness so complete that it appears empty to eyes accustomed to partial truths.

The Form of the Formless

"This is called the Form of the Formless, and the Semblance of the Invisible; this is called the Fleeting and Indeterminable."

In these paradoxical phrases, we glimpse the impossibility and necessity of describing the indescribable. The Form of the Formless is not a contradiction but a recognition that true form transcends all particular forms while making all forms possible. It is the archetype of archetypes, the pattern that underlies all patterns while being confined to none.

Like the space that allows all objects to exist while itself remaining invisible, the Form of the Formless provides the very possibility of form without itself being any particular form. It is the eternal template from which all temporary manifestations emerge, the unchanging source of all change, the motionless center around which all motion revolves.

The Semblance of the Invisible points to an even deeper mystery. This Ultimate Reality somehow manages to appear without becoming visible, to manifest without becoming material, to express itself without becoming expressible. It is like a reflection that appears in a mirror while the object being reflected remains completely transparent.

As the Fleeting and Indeterminable, it escapes every attempt to capture it in permanent categories. The moment we think we have grasped its nature, it has already moved beyond our comprehension. Yet this is not because it is capricious or unstable, but because its very nature is to transcend all limitations, including the limitation of being consistently graspable.

The Mystery of Presence and Absence

"We meet it and do not see its Front; we follow it, and do not see its Back."

Here is perhaps the most poetic description of omnipresence ever penned. The Ultimate Reality is so completely present that it has no particular location, so entirely here that it cannot be approached from any direction. It is like trying to surprise your own shadow or attempting to see your own eyes without a mirror.

When we meet it, we discover that there is no "front" to encounter because it is not a thing among things, not an object that presents one face while hiding another. It is the very condition that makes meeting possible, the awareness in which all encounters occur. We cannot see its front because we are always already within it, like fish trying to find water or like space attempting to locate itself.

Similarly, when we attempt to follow it, we find no "back" to pursue because it is not moving away from us—we are moving within it. It is not the path but the ground on which all paths are walked, not the destination but the journey itself. How can we follow that which we never left? How can we pursue that which is closer to us than our own breath?

The Eternal Thread of Wisdom

"When we can lay hold of the Tao of old to direct the things of the present day, and are able to know it as it was of old in the beginning, this is called (unwinding) the clue of Tao."

In these closing words, we discover the practical wisdom that emerges from mystical realization. The Tao of old is not ancient history but eternal presence—that which was in the beginning, is now, and ever shall be. To "lay hold" of it is not to grasp it like an object but to recognize our eternal unity with it, to realize that we have never been separate from it despite our dreams of isolation.

The clue of Tao is like Ariadne's thread, guiding us through the labyrinth of existence back to the center where we have always dwelt. This unwinding is not a process of learning something new but of remembering something so fundamental that we had forgotten we knew it. It is the recognition that the seeker and the sought are one, that the question and the answer arise from the same source.

When we apply this ancient wisdom to present circumstances, we discover that every moment is a doorway to eternity, every breath an opportunity to touch the infinite, every heartbeat a reminder of the ceaseless action that is also perfect stillness. The mundane world is revealed as the cosmic dance, and the cosmic dance is seen to be nothing other than this very moment, exactly as it is.

The Invitation Beyond Words

In the end, these words are but fingers pointing at the moon, invitations to a recognition that cannot be conveyed through language but must be lived, breathed, and embodied. The Ultimate Reality they attempt to describe is not a philosophical concept to be understood but a living presence to be encountered, not a problem to be solved but a mystery to be lived.

The Equable, the Inaudible, and the Subtle are not distant metaphysical principles but the very fabric of our immediate experience. In the silence between thoughts, in the space between breaths, in the pause between heartbeats, the eternal reveals itself as intimately present, more ourselves than our own self-image, more real than our own reality.

We are invited not to think about these mysteries but to dissolve into them, not to comprehend them but to be comprehended by them. For in the end, the seeker of truth discovers that truth was never lost, and the one who yearns for the divine realizes that the divine was never absent. The journey ends where it began, but the traveler is transformed by the realization that there was never anywhere to go and nothing to attain.

In this recognition, the ordinary world becomes extraordinary, the familiar becomes magical, and the temporal reveals its eternal foundation. We discover that we are not separate beings struggling to connect with some distant Ultimate Reality, but waves in the ocean of being, temporarily forgetting our true nature, then remembering it with the joy of one who has found a treasure that was never lost.

The mystery remains, but our relationship to it is transformed. No longer do we stand outside it looking in; we recognize ourselves as its very expression, its way of knowing itself, its method of experiencing the wonder of existence from countless perspectives while never ceasing to be the One that alone truly Is.

…

Το Αόρατο Νήμα: Ένα Ταξίδι Πέρα από το Πέπλο της Ύπαρξης

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου η σιωπή μιλά πιο δυνατά από τη βροντή και το κενό ξεχειλίζει από άπειρες δυνατότητες, κατοικεί ένα μυστήριο που στοιχειώνει τους αναζητητές ανά τους αιώνες. Είναι το αιώνιο αίνιγμα αυτού που δεν μπορεί να συλληφθεί, αλλά περιλαμβάνει τα πάντα· αυτού που δεν μπορεί να ιδωθεί, αλλά φωτίζει τα πάντα· αυτού που δεν μπορεί να ακουστεί, αλλά αντηχεί στα βαθύτερα διαμερίσματα της ψυχής.

Τα Τρία Πέπλα της Αντίληψης

"Το κοιτάμε, και δεν το βλέπουμε, και το ονομάζουμε 'το Ισότιμο.' Το ακούμε, και δεν το ακούμε, και το ονομάζουμε 'το Μη-ακουστό.' Προσπαθούμε να το πιάσουμε, και δεν το συλλαμβάνουμε, και το ονομάζουμε 'το Λεπτό.'"

Εδώ, σε αυτά τα αρχαία λόγια, βρίσκεται η πρώτη μεγάλη διδασκαλία: ότι η Υπέρτατη Πραγματικότητα υπερβαίνει τα ίδια τα όργανα που χρησιμοποιούμε για να αντιληφθούμε την ίδια την πραγματικότητα. Το μάτι, αυτό το θαυμαστό όργανο που συλλαμβάνει το φως και το μετατρέπει στη συμφωνία χρωμάτων και μορφών που αποκαλούμε ορατό κόσμο, βρίσκεται τυφλό μπροστά στο Ισότιμο. Όχι επειδή δεν υπάρχει τίποτα να δει, αλλά επειδή αυτό που πρέπει να ιδωθεί υπάρχει πέρα από το φάσμα της συνηθισμένης όρασης.

Το Ισότιμο δεν είναι σκοτάδι—γιατί το σκοτάδι είναι απλώς η απουσία του φωτός, και το φως από μόνο του είναι απλώς μία πτυχή της εκδήλωσης. Αντίθετα, είναι εκείνη η πρωταρχική ισορροπία που υπάρχει πριν ανάψει το πρώτο αστέρι, πριν η πρώτη σκέψη κρυσταλλωθεί σε μορφή. Είναι η τέλεια ισορροπία που κρατά όλες τις πολικότητες στην αγκαλιά της: μέρα και νύχτα, χαρά και λύπη, γέννηση και θάνατος, όλα διαλυμένα σε μια ενιαία ολότητα που η κατακερματιστική φύση της όρασης δεν μπορεί να συλλάβει.

Όταν τεντώνουμε τα αυτιά μας για να πιάσουμε τον ψίθυρο του Μη-ακουστού, ανακαλύπτουμε μια σιωπή πιο βαθιά από το κενό μεταξύ των γαλαξιών. Αυτή δεν είναι η απλή απουσία ήχου, αλλά η έγκυος παύση που υπάρχει πριν προφερθεί η πρώτη λέξη της δημιουργίας. Είναι το αιώνιο "Ομ" που υποστηρίζει όλες τις μάντρα, ο ήχος χωρίς ήχο που γεννά όλη τη μουσική, όλη την ποίηση, όλα τα γλυκά και τρομερά τραγούδια της ύπαρξης. Σε αυτή τη σιωπή, κάθε συμφωνία που συντέθηκε ποτέ υπάρχει ήδη εν δυνάμει· κάθε προσευχή που εκφωνήθηκε ποτέ βρίσκει την πηγή και τον προορισμό της.

Το Λεπτό ξεφεύγει από τα χέρια μας που προσπαθούν να το πιάσουν, όπως η πρωινή ομίχλη που διαλύεται με την πρώτη επαφή. Εμείς, που είμαστε συνηθισμένοι στον συμπαγή κόσμο της πέτρας και του ατσαλιού, της σάρκας και των οστών, βρίσκουμε τον εαυτό μας να φτάνει για κάτι που έχει τη συνέπεια των ονείρων και το βάρος του απείρου. Τα δάχτυλά μας, τόσο ικανά να χειρίζονται την αδρή ύλη του κόσμου, γίνονται αδέξια παιδιά μπροστά σε αυτή την απόλυτη εκλέπτυνση της ύπαρξης. Το Λεπτό δεν είναι μικρό—είναι εκλεπτυσμένο πέρα από κάθε μέτρο. Είναι η ουσία που δίνει υπόσταση στην ίδια την υπόσταση, η συνείδηση που καθιστά δυνατή την επίγνωση.

Η Ενότητα Πέρα από την Περιγραφή

"Με αυτά τα τρία χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο περιγραφής· και έτσι τα συνδυάζουμε και αποκτάμε Το Ένα."

Σε αυτή την αναγνώριση βρίσκεται μια βαθιά διδασκαλία για τα όρια της γλώσσας και την υπέρβαση της ενότητας. Ο νους, αυτός ο ακούραστος αρχιτέκτονας κατηγοριών και εννοιών, βρίσκεται ταπεινωμένος μπροστά στο Ένα. Πώς μπορούν οι λέξεις, που αντλούν το νόημά τους από τη διάκριση και τη διαφοροποίηση, να συλλάβουν αυτό που είναι πέρα από κάθε διαίρεση; Πώς μπορούν οι έννοιες, που υπάρχουν μόνο σε σχέση με τα αντίθετά τους, να περιλάβουν αυτό που περιέχει όλα τα αντίθετα μέσα του;

Το Ένα δεν είναι αριθμός—δεν είναι το πρώτο σε μια σειρά που συνεχίζεται με το δύο, το τρία, το τέσσερα. Είναι η μαθηματική αδυναμία που περιέχει όλους τους αριθμούς ενώ δεν είναι κανένας από αυτούς. Είναι ο κύκλος του οποίου η περιφέρεια δεν βρίσκεται πουθενά και το κέντρο του είναι παντού. Όταν οι αρχαίοι σοφοί μιλούσαν για το Ένα, δεν ασχολούνταν με την αριθμητική αλλά με την ποίηση, όχι με τη φιλοσοφία αλλά με τη μυστική χαρτογραφία, χαρτογραφώντας εδάφη που υπάρχουν πέρα από την εμβέλεια της συνηθισμένης συνείδησης.

Αυτή η ενότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της πρόσθεσης—δεν φτάνουμε στο Ένα συλλέγοντας θραύσματα εμπειρίας όπως ένα παιδί που μαζεύει κοχύλια στην παραλία. Αντίθετα, αποκαλύπτεται μέσω μιας διαδικασίας διάλυσης, όπου τα τεχνητά όρια που έχουμε κατασκευάσει μεταξύ του εαυτού και του άλλου, μεταξύ του υποκειμένου και του αντικειμένου, μεταξύ του γνωρίζοντος και του γνωστού, αρχίζουν να διαλύονται όπως το αλάτι στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Φωτός και της Σκιάς

"Το πάνω μέρος του δεν είναι φωτεινό, και το κάτω μέρος του δεν είναι σκοτεινό."

Εδώ συναντάμε ένα από τα πιο όμορφα παράδοξα σε όλη τη μυστική λογοτεχνία. Η Υπέρτατη Πραγματικότητα υπερβαίνει ακόμη και τη θεμελιώδη πολικότητα του φωτός και του σκοταδιού που διέπει τη συνηθισμένη εμπειρία μας. Εμείς, που ζούμε σε έναν κόσμο όπου κάθε φως ρίχνει μια σκιά, όπου κάθε μέρα ακολουθείται από τη νύχτα, βρισκόμαστε να στοχάζεται μια πραγματικότητα όπου τέτοιες διαιρέσεις χάνουν κάθε νόημα.

Αυτό δεν είναι το μουντό γκρι της ανάμειξης, όπου το φως και το σκοτάδι ανακατεύονται όπως τα χρώματα στην παλέτα ενός καλλιτέχνη. Αντίθετα, είναι η παρθένα διαύγεια που υπάρχει πριν συμβεί η πρώτη διαίρεση μεταξύ φωτός και σκοταδιού. Είναι η πρωταρχική επίγνωση που καθιστά δυνατό τόσο το φως όσο και το σκοτάδι, όπως η οθόνη καθιστά ορατές τόσο τις φωτεινές όσο και τις σκοτεινές σκηνές μιας ταινίας.

Σε αυτό το βασίλειο, το πάνω δεν είναι φωτεινό επειδή η φωτεινότητα από μόνη της είναι μια περιορισμένη έννοια—υπονοεί το αντίθετό της, το σκοτάδι, και το Ένα περιέχει και τα δύο ενώ δεν περιορίζεται από κανένα. Το κάτω δεν είναι σκοτεινό επειδή και η σκοτεινιά είναι μια μερική αλήθεια, που έχει νόημα μόνο σε σχέση με τη διαύγεια. Εδώ, σε αυτή την υπερβατική διάσταση, ανακαλύπτουμε μια φωτεινότητα που δεν έχει αντίθετο, μια διαύγεια που ποτέ δεν ήταν ασαφής.

Ο Αιώνιος Χορός της Δράσης και της Ανάπαυσης

"Αδιάκοπο στη δράση του, και όμως δεν μπορεί να ονομαστεί, και μετά επιστρέφει και γίνεται τίποτα."

Τι υπέροχο παράδοξο αποκαλύπτεται σε αυτά τα λόγια! Η Υπέρτατη Πραγματικότητα είναι ταυτόχρονα ο αιώνιος χορευτής και η αιώνια ακινησία, η αέναη κίνηση που δημιουργεί και συντηρεί το σύμπαν και η τέλεια ανάπαυση που υποστηρίζει κάθε δραστηριότητα. Είναι η καρδιά που δεν σταματά ποτέ να χτυπά και η σιωπή μεταξύ των χτύπων· η αναπνοή που δεν σταματά ποτέ και η παύση μεταξύ εισπνοής και εκπνοής.

Αυτή η αδιάκοπη δράση δεν είναι η φρενήρης δραστηριότητα του κόσμου, όπου τα όντα τρέχουν πέρα-δώθε, οδηγούμενα από την επιθυμία και τον φόβο, αναζητώντας εκπλήρωση σε μια ατελείωτη διαδοχή επιτευγμάτων και αποκτημάτων. Αντίθετα, είναι η αβίαστη δραστηριότητα της ίδιας της ύπαρξης—η αυθόρμητη άνθιση της ύπαρξης που δεν απαιτεί κίνητρο, στόχο, ή ανταμοιβή πέρα από τη δική της εγγενή χαρά της ύπαρξης.

Ωστόσο, αυτή η ίδια πραγματικότητα που εκδηλώνεται ως αδιάκοπη δράση δεν μπορεί να συλληφθεί σε κανένα όνομα ή έννοια. Τη στιγμή που προσπαθούμε να την καθηλώσουμε με τις ετικέτες και τους ορισμούς μας, ξεφεύγει σαν υδράργυρος, επιστρέφοντας στο πρωταρχικό τίποτα από το οποίο όλα τα πράγματα προκύπτουν και στο οποίο όλα επιστρέφουν. Αυτό το τίποτα δεν είναι κενό αλλά μια πληρότητα τόσο ολοκληρωμένη που φαίνεται άδεια στα μάτια που είναι συνηθισμένα σε μερικές αλήθειες.

Η Μορφή του Αμόρφου

"Αυτό ονομάζεται η Μορφή του Αμόρφου, και η Όψη του Αόρατου· αυτό ονομάζεται το Φευγαλέο και Ακαθόριστο."

Σε αυτές τις παράδοξες φράσεις, διακρίνουμε την αδυναμία και την αναγκαιότητα της περιγραφής του απερίγραπτου. Η Μορφή του Αμόρφου δεν είναι αντίφαση αλλά αναγνώριση ότι η αληθινή μορφή υπερβαίνει όλες τις συγκεκριμένες μορφές ενώ καθιστά όλες τις μορφές δυνατές. Είναι το αρχέτυπο των αρχετύπων, το πρότυπο που υποστηρίζει όλα τα πρότυπα ενώ δεν περιορίζεται σε κανένα.

Όπως ο χώρος που επιτρέπει σε όλα τα αντικείμενα να υπάρχουν ενώ ο ίδιος παραμένει αόρατος, η Μορφή του Αμόρφου παρέχει τη δυνατότητα της μορφής χωρίς να είναι η ίδια καμία συγκεκριμένη μορφή. Είναι το αιώνιο πρότυπο από το οποίο προκύπτουν όλες οι προσωρινές εκδηλώσεις, η αμετάβλητη πηγή κάθε αλλαγής, το ακίνητο κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφεται κάθε κίνηση.

Η Όψη του Αόρατου υποδεικνύει ένα ακόμη βαθύτερο μυστήριο. Αυτή η Υπέρτατη Πραγματικότητα καταφέρνει με κάποιον τρόπο να εμφανίζεται χωρίς να γίνεται ορατή, να εκδηλώνεται χωρίς να γίνεται υλική, να εκφράζεται χωρίς να γίνεται εκφραστέα. Είναι σαν μια αντανάκλαση που εμφανίζεται σε έναν καθρέφτη ενώ το αντικείμενο που αντανακλάται παραμένει εντελώς διαφανές.

Ως το Φευγαλέο και Ακαθόριστο, ξεφεύγει από κάθε προσπάθεια να συλληφθεί σε μόνιμες κατηγορίες. Τη στιγμή που νομίζουμε ότι έχουμε συλλάβει τη φύση του, έχει ήδη προχωρήσει πέρα από την κατανόησή μας. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι ιδιότροπο ή ασταθές, αλλά επειδή η ίδια η φύση του είναι να υπερβαίνει όλους τους περιορισμούς, συμπεριλαμβανομένου του περιορισμού του να είναι σταθερά κατανοητό.

Το Μυστήριο της Παρουσίας και της Απουσίας

"Το συναντάμε και δεν βλέπουμε το Μπροστά του· το ακολουθούμε, και δεν βλέπουμε το Πίσω του."

Εδώ βρίσκεται ίσως η πιο ποιητική περιγραφή της πανταχού παρουσίας που γράφτηκε ποτέ. Η Υπέρτατη Πραγματικότητα είναι τόσο πλήρως παρούσα που δεν έχει συγκεκριμένη θέση, τόσο ολοκληρωτικά εδώ που δεν μπορεί να προσεγγιστεί από καμία κατεύθυνση. Είναι σαν να προσπαθείς να εκπλήξεις τη σκιά σου ή να δεις τα ίδια σου τα μάτια χωρίς καθρέφτη.

Όταν το συναντάμε, ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει "μπροστά" για να συναντήσουμε επειδή δεν είναι ένα πράγμα ανάμεσα στα πράγματα, όχι ένα αντικείμενο που παρουσιάζει το ένα πρόσωπο ενώ κρύβει το άλλο. Είναι η ίδια η συνθήκη που καθιστά τη συνάντηση δυνατή, η επίγνωση στην οποία συμβαίνουν όλες οι συναντήσεις. Δεν μπορούμε να δούμε το μπροστά του επειδή είμαστε πάντα ήδη μέσα του, όπως τα ψάρια που προσπαθούν να βρουν το νερό ή όπως ο χώρος που προσπαθεί να εντοπίσει τον εαυτό του.

Ομοίως, όταν προσπαθούμε να το ακολουθήσουμε, δεν βρίσκουμε "πίσω" για να κυνηγήσουμε επειδή δεν απομακρύνεται από εμάς—εμείς κινούμαστε μέσα του. Δεν είναι το μονοπάτι αλλά το έδαφος πάνω στο οποίο περπατιούνται όλα τα μονοπάτια, όχι ο προορισμός αλλά το ίδιο το ταξίδι. Πώς μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτό που ποτέ δεν αφήσαμε; Πώς μπορούμε να κυνηγήσουμε αυτό που είναι πιο κοντά μας από την ίδια μας την αναπνοή;

Το Αιώνιο Νήμα της Σοφίας

"Όταν μπορούμε να κρατήσουμε το Τάο του παλιού για να κατευθύνουμε τα πράγματα της σημερινής ημέρας, και μπορούμε να το γνωρίσουμε όπως ήταν παλιά στην αρχή, αυτό ονομάζεται (ξετύλιγμα) της ένδειξης του Τάο."

Σε αυτά τα καταληκτικά λόγια, ανακαλύπτουμε την πρακτική σοφία που προκύπτει από τη μυστική συνειδητοποίηση. Το Τάο του παλιού δεν είναι αρχαία ιστορία αλλά αιώνια παρουσία—αυτό που ήταν στην αρχή, είναι τώρα, και θα είναι πάντα. Το να "κρατήσουμε" το Τάο δεν είναι να το πιάσουμε σαν αντικείμενο αλλά να αναγνωρίσουμε την αιώνια ενότητά μας με αυτό, να συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ δεν ήμασταν χωρισμένοι από αυτό παρά τις ονειροπολήσεις μας για απομόνωση.

Η ένδειξη του Τάο είναι σαν το νήμα της Αριάδνης, που μας καθοδηγεί μέσα από τον λαβύρινθο της ύπαρξης πίσω στο κέντρο όπου πάντα κατοικούσαμε. Αυτό το ξετύλιγμα δεν είναι μια διαδικασία εκμάθησης κάτι καινούργιου αλλά μια ανάμνηση κάτι τόσο θεμελιώδους που είχαμε ξεχάσει ότι το γνωρίζαμε. Είναι η αναγνώριση ότι ο αναζητητής και το αναζητούμενο είναι ένα, ότι η ερώτηση και η απάντηση προκύπτουν από την ίδια πηγή.

Όταν εφαρμόζουμε αυτή την αρχαία σοφία στις σημερινές συνθήκες, ανακαλύπτουμε ότι κάθε στιγμή είναι μια πύλη προς την αιωνιότητα, κάθε αναπνοή μια ευκαιρία να αγγίξουμε το άπειρο, κάθε χτύπος της καρδιάς μια υπενθύμιση της αδιάκοπης δράσης που είναι επίσης τέλεια ακινησία. Ο καθημερινός κόσμος αποκαλύπτεται ως ο κοσμικός χορός, και ο κοσμικός χορός φαίνεται να είναι τίποτα άλλο από αυτή ακριβώς τη στιγμή, ακριβώς όπως είναι.

Η Πρόσκληση Πέρα από τα Λόγια

Στο τέλος, αυτά τα λόγια είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν προς το φεγγάρι, προσκλήσεις σε μια αναγνώριση που δεν μπορεί να μεταδοθεί μέσω της γλώσσας αλλά πρέπει να βιωθεί, να αναπνευστεί και να ενσαρκωθεί. Η Υπέρτατη Πραγματικότητα που προσπαθούν να περιγράψουν δεν είναι μια φιλοσοφική έννοια για να κατανοηθεί αλλά μια ζωντανή παρουσία για να συναντηθεί, όχι ένα πρόβλημα για να λυθεί αλλά ένα μυστήριο για να βιωθεί.

Το Ισότιμο, το Μη-ακουστό και το Λεπτό δεν είναι μακρινές μεταφυσικές αρχές αλλά το ίδιο το ύφασμα της άμεσης εμπειρίας μας. Στη σιωπή μεταξύ των σκέψεων, στον χώρο μεταξύ των αναπνοών, στην παύση μεταξύ των χτύπων της καρδιάς, το αιώνιο αποκαλύπτεται ως οικεία παρόν, πιο ο εαυτός μας από την ίδια μας την αυτο-εικόνα, πιο πραγματικό από την ίδια μας την πραγματικότητα.

Είμαστε προσκεκλημένοι όχι να σκεφτούμε αυτά τα μυστήρια αλλά να διαλυθούμε μέσα τους, όχι να τα κατανοήσουμε αλλά να κατανοηθούμε από αυτά. Γιατί στο τέλος, ο αναζητητής της αλήθειας ανακαλύπτει ότι η αλήθεια δεν χάθηκε ποτέ, και αυτός που λαχταρά το θείο συνειδητοποιεί ότι το θείο δεν ήταν ποτέ απόν. Το ταξίδι τελειώνει εκεί που ξεκίνησε, αλλά ο ταξιδιώτης μεταμορφώνεται από τη συνειδητοποίηση ότι δεν υπήρχε ποτέ πουθενά να πάει και τίποτα να επιτύχει.

Σε αυτή την αναγνώριση, ο συνηθισμένος κόσμος γίνεται εξαιρετικός, το οικείο γίνεται μαγικό, και το χρονικό αποκαλύπτει το αιώνιο θεμέλιό του. Ανακαλύπτουμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστά όντα που παλεύουν να συνδεθούν με κάποια μακρινή Υπέρτατη Πραγματικότητα, αλλά κύματα στον ωκεανό της ύπαρξης, που προσωρινά ξεχνούν την αληθινή μας φύση, και στη συνέχεια τη θυμούνται με τη χαρά ενός που έχει βρει έναν θησαυρό που δεν χάθηκε ποτέ.

Το μυστήριο παραμένει, αλλά η σχέση μας με αυτό μεταμορφώνεται. Δεν στεκόμαστε πλέον έξω από αυτό κοιτάζοντας μέσα· αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως την ίδια του την έκφραση, τον τρόπο του να γνωρίζει τον εαυτό του, τη μέθοδό του να βιώνει το θαύμα της ύπαρξης από αμέτρητες προοπτικές ενώ δεν παύει ποτέ να είναι το Ένα που μόνον αληθινά Είναι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES