Thursday, May 29, 2025

Beyond the Veil of Perception: A Journey to the Light of Truth

In the vast expanse of existence, where shadows dance with light and illusion mingles with reality, there burns an eternal flame that no darkness can extinguish, no deception can dim. This is the Light of Truth—not as mortals conceive it, wrapped in the garments of opinion and belief, but as it exists in its pristine, untouchable essence.

"The Light of Truth shines even in the midst of lies, as that which is beyond lies." How profound these words ring across the corridors of consciousness! Like a lighthouse piercing through the fog of confusion, this Light stands sovereign, unaffected by the storms of human misunderstanding that rage around it. It requires no validation, seeks no recognition, demands no acknowledgment. It simply is—radiating its luminous presence whether witnessed by countless souls or dwelling in the silence of cosmic solitude.

The Eternal Witness

In the deepest chambers of night, when the world sleeps and even the stars seem to hold their breath, the Light continues its sacred vigil. "The Light of Truth shines even if no one sees it." What magnificent independence! What sublime self-sufficiency! This Truth does not diminish when ignored, nor does it grow brighter when celebrated. It exists in a realm beyond the reach of human acknowledgment, in that sacred space where Being touches the Infinite.

Consider the mountain that stands in its majesty whether pilgrims climb its peaks or valleys lie empty. Consider the ocean that sings its eternal song whether shores are populated or desolate. So too does Truth maintain its unwavering presence, a constant in the ever-shifting landscape of mortal perception.

The Futile Search Among Shadows

How tragically we witness the human condition! "People search for Truth among lies, but they do not go far." Like moths drawn to false flames, seekers chase mirages in the desert of their own making. They gather fragments of broken glass, believing they hold diamonds. They collect echoes, thinking they have captured the original song. In marketplaces of ideas, they barter for fool's gold while the genuine treasure lies untouched in the vault of the Real.

The seeker wanders through libraries of accumulated opinions, through temples built of borrowed wisdom, through gardens where artificial flowers bloom in plastic perfection. Yet each step taken among these constructions carries them further from the pathless path that leads to authentic revelation. For Truth cannot be found where lies have taken root—it dwells in an altogether different dimension of being.

Beyond the Fortress of Perception

The great revelation comes not through addition but through subtraction, not through grasping but through release. "Beyond human perceptions There is One All-Living Reality and It is Truth in Itself." Here lies the key that unlocks the prison of subjective experience—the recognition that what we call reality through our filtered consciousness is but a shadow play on the wall of awareness.

Human perception, magnificent as it appears, is nonetheless a funnel through which the Infinite must squeeze to enter the finite mind. Colors become limited to the spectrum our eyes can detect, sounds constrained to frequencies our ears can capture, thoughts bound by the architecture of language and concept. Yet beyond this narrow aperture through which we glimpse existence lies the All-Living Reality—vast, immediate, and utterly whole.

This Reality breathes with its own life, pulses with its own rhythm, knows itself through its own being. It requires no observer to exist, no consciousness to validate its presence, no mind to understand its nature. It is the source from which all perception springs, yet it remains forever beyond what perception can grasp.

The Prison of Arbitrary Belief

In their desperate hunger for certainty, human beings construct elaborate castles of conviction. "People consider as truth whatever they arbitrarily believe and as false whatever contradicts their beliefs." How we cling to these mental fortresses! We defend them with the ferocity of those protecting their very lives, forgetting that these structures are built not on bedrock but on the shifting sands of preference and conditioning.

Watch how the mind operates in its endless sorting—this is true because it aligns with my experience, that is false because it challenges my comfort. This is right because my teachers taught it so, that is wrong because it originated from unfamiliar sources. Like judges in courts of their own devising, people render verdicts based not on evidence but on allegiance, not on reality but on convenience.

Yet what fortress built of opinion can withstand the earthquake of genuine Truth? What wall constructed of belief can hold back the ocean of authentic Reality? "But what value does such truth have?" Indeed, what value can any truth possess that depends for its existence on the whims of human acceptance?

The Invitation to Surrender

The mystic path does not lead upward through accumulation but inward through dissolution. To approach the Light of Truth requires not the gathering of more knowledge but the releasing of the very need to know in the way the mind insists on knowing. It asks not for better perception but for the courage to see beyond perception itself.

In those rare moments when the chattering mind falls silent, when the grasping heart opens its clenched fists, when the seeking self stops its relentless pursuit—in those sacred pauses between thoughts, between breaths, between heartbeats—there appears a glimpse of what has always been present. Not as an object to be seen but as the very seeing itself. Not as a truth to be grasped but as the space in which all grasping occurs.

The Dance of Paradox

Here we encounter the sublime paradox that has mystified seekers across the ages: the Truth that can be spoken is not the eternal Truth, yet it must be spoken to point beyond itself. The Light that can be seen is not the primordial Light, yet it illuminates the way toward that which cannot be seen. The path that can be walked is not the ultimate Path, yet it leads to the recognition that there has never been anywhere to go.

In this dance of contradiction and transcendence, language becomes both servant and obstacle, concept becomes both ladder and cage, teaching becomes both bridge and barrier. The wise use words to destroy words, employ thoughts to transcend thinking, utilize the mind to discover what lies beyond mental comprehension.

The Return to Simplicity

As the journey deepens, complexity gives way to simplicity, multiplicity resolves into unity, and the many paths converge into the pathless path of direct recognition. The Light of Truth reveals itself not as something foreign to be attained but as the very ground of our being, not as a distant goal but as our most intimate reality.

In this recognition, the search ends not in achievement but in the understanding that what was sought was never lost. The seeker dissolves not through annihilation but through the recognition of what they always were. The Truth is found not through discovery but through the removal of everything that obscured its ever-present radiance.

And so the Light shines—eternal, unborn, undying. It shines in the heart of the saint and the sinner alike, in the palace of the king and the hovel of the beggar, in the silence of the monastery and the chaos of the marketplace. It shines not because it chooses to shine but because shining is its nature. It is Truth not because it represents truth but because it is Truth itself—the One All-Living Reality that needs no validation, seeks no recognition, and fears no opposition.

In the end, we return to the beginning, but now we see it with new eyes: "The Light of Truth shines even in the midst of lies, as that which is beyond lies. The Light of Truth shines even if no one sees it." And in that shining, all questions find their answer, all seeking finds its rest, and all hearts find their home.

…

Πέρα από το Πέπλο της Αντίληψης: Ένα Ταξίδι προς το Φως της Αλήθειας

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου οι σκιές χορεύουν με το φως και η ψευδαίσθηση αναμειγνύεται με την πραγματικότητα, καίει μια αιώνια φλόγα που καμία σκιά δεν μπορεί να σβήσει, καμία απάτη δεν μπορεί να εξασθενίσει. Αυτό είναι το Φως της Αλήθειας—όχι όπως το αντιλαμβάνονται οι θνητοί, ντυμένο με τα ενδύματα της γνώμης και της πίστης, αλλά όπως υπάρχει στην αγνή, ανέγγιχτη ουσία του.

«Το Φως της Αλήθειας λάμπει ακόμα και μέσα στα ψέματα, ως αυτό που βρίσκεται πέρα από τα ψέματα.» Πόσο βαθιά αντηχούν αυτά τα λόγια στους διαδρόμους της συνείδησης! Σαν φάρος που διαπερνά την ομίχλη της σύγχυσης, αυτό το Φως στέκεται κυρίαρχο, ανεπηρέαστο από τις καταιγίδες της ανθρώπινης παρερμηνείας που μαίνονται γύρω του. Δεν απαιτεί επιβεβαίωση, δεν επιζητά αναγνώριση, δεν ζητά αποδοχή. Απλώς *είναι*—ακτινοβολώντας την φωτεινή του παρουσία, είτε το παρατηρούν αμέτρητες ψυχές είτε κατοικεί στη σιωπή της κοσμικής μοναξιάς.

Ο Αιώνιος Μάρτυρας

Στα βαθύτερα δώματα της νύχτας, όταν ο κόσμος κοιμάται και ακόμα και τα αστέρια φαίνεται να κρατούν την ανάσα τους, το Φως συνεχίζει την ιερή του επαγρύπνηση. «Το Φως της Αλήθειας λάμπει ακόμα κι αν κανείς δεν το βλέπει.» Πόση υπέροχη ανεξαρτησία! Πόση υψηλή αυτάρκεια! Αυτή η Αλήθεια δεν μικραίνει όταν αγνοείται, ούτε γίνεται πιο λαμπρή όταν υμνείται. Υπάρχει σε μια σφαίρα πέρα από την εμβέλεια της ανθρώπινης αναγνώρισης, σε αυτόν τον ιερό χώρο όπου το Είναι αγγίζει το Άπειρο.

Σκέψου το βουνό που στέκεται στη μεγαλοπρέπειά του, είτε οι προσκυνητές σκαρφαλώνουν στις κορυφές του είτε οι κοιλάδες του παραμένουν έρημες. Σκέψου τον ωκεανό που τραγουδά το αιώνιο τραγούδι του, είτε οι ακτές του είναι γεμάτες είτε ερημωμένες. Έτσι και η Αλήθεια διατηρεί την ακλόνητη παρουσία της, μια σταθερά στο συνεχώς μεταβαλλόμενο τοπίο της θνητής αντίληψης.

Η Μάταιη Αναζήτηση Ανάμεσα στις Σκιές

Πόσο τραγικά παρατηρούμε την ανθρώπινη κατάσταση! «Οι άνθρωποι αναζητούν την Αλήθεια ανάμεσα στα ψέματα, αλλά δεν προχωρούν μακριά.» Σαν σκώροι που έλκονται από ψεύτικες φλόγες, οι αναζητητές κυνηγούν αντικατοπτρισμούς στην έρημο που οι ίδιοι δημιούργησαν. Συλλέγουν θραύσματα σπασμένων γυαλιών, πιστεύοντας ότι κρατούν διαμάντια. Συλλέγουν ηχώ, νομίζοντας ότι έχουν συλλάβει το πρωτότυπο τραγούδι. Στις αγορές των ιδεών, ανταλλάσσουν ψεύτικο χρυσό ενώ ο γνήσιος θησαυρός παραμένει ανέγγιχτος στο θησαυροφυλάκιο του Πραγματικού.

Ο αναζητητής περιπλανιέται μέσα από βιβλιοθήκες γεμάτες συσσωρευμένες απόψεις, μέσα από ναούς χτισμένους από δανεισμένη σοφία, μέσα από κήπους όπου τεχνητά λουλούδια ανθίζουν σε πλαστική τελειότητα. Ωστόσο, κάθε βήμα που γίνεται ανάμεσα σε αυτές τις κατασκευές τον απομακρύνει από το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι που οδηγεί στην αυθεντική αποκάλυψη. Διότι η Αλήθεια δεν μπορεί να βρεθεί εκεί όπου τα ψέματα έχουν ριζώσει—κατοικεί σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση της ύπαρξης.

Πέρα από το Οχυρό της Αντίληψης

Η μεγάλη αποκάλυψη δεν έρχεται μέσω της προσθήκης αλλά μέσω της αφαίρεσης, όχι μέσω της αρπαγής αλλά μέσω της απελευθέρωσης. «Πέρα από τις ανθρώπινες αντιλήψεις Υπάρχει Μία Πανζώντανη Πραγματικότητα και Αυτή είναι η Αλήθεια από Μόνη της.» Εδώ βρίσκεται το κλειδί που ξεκλειδώνει τη φυλακή της υποκειμενικής εμπειρίας—η αναγνώριση ότι αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα μέσα από τη φιλτραρισμένη συνείδησή μας δεν είναι παρά ένα παιχνίδι σκιών στον τοίχο της επίγνωσης.

Η ανθρώπινη αντίληψη, όσο μεγαλοπρεπής κι αν φαίνεται, είναι παρ’ όλα αυτά ένα χωνί μέσα από το οποίο το Άπειρο πρέπει να συμπιεστεί για να εισέλθει στον πεπερασμένο νου. Τα χρώματα περιορίζονται στο φάσμα που μπορούν να ανιχνεύσουν τα μάτια μας, οι ήχοι περιορίζονται στις συχνότητες που μπορούν να συλλάβουν τα αυτιά μας, οι σκέψεις περιορίζονται από την αρχιτεκτονική της γλώσσας και της έννοιας. Ωστόσο, πέρα από αυτό το στενό άνοιγμα μέσω του οποίου κοιτάζουμε την ύπαρξη βρίσκεται η Πανζώντανη Πραγματικότητα—απέραντη, άμεση και απόλυτα ολόκληρη.

Αυτή η Πραγματικότητα αναπνέει με τη δική της ζωή, πάλλεται με τον δικό της ρυθμό, γνωρίζει τον εαυτό της μέσω της δικής της ύπαρξης. Δεν απαιτεί παρατηρητή για να υπάρχει, δεν χρειάζεται συνείδηση για να επικυρώσει την παρουσία της, δεν χρειάζεται νου για να κατανοήσει τη φύση της. Είναι η πηγή από την οποία πηγάζει κάθε αντίληψη, κι όμως παραμένει για πάντα πέρα από αυτό που μπορεί να συλλάβει η αντίληψη.

Η Φυλακή της Αυθαίρετης Πίστης

Στην απεγνωσμένη τους πείνα για βεβαιότητα, οι άνθρωποι κατασκευάζουν περίτεχνα κάστρα πεποιθήσεων. «Οι άνθρωποι θεωρούν ως αλήθεια ό,τι αυθαίρετα πιστεύουν και ως ψευδές ό,τι έρχεται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις τους.» Πόσο προσκολλώμαστε σε αυτά τα νοητικά οχυρά! Τα υπερασπιζόμαστε με τη σφοδρότητα αυτών που προστατεύουν την ίδια τους τη ζωή, ξεχνώντας ότι αυτές οι κατασκευές δεν είναι χτισμένες σε βράχο αλλά στην κινούμενη άμμο της προτίμησης και της εξάρτησης.

Παρατηρήστε πώς λειτουργεί ο νους στην ατέλειωτη διαλογή του—αυτό είναι αληθές επειδή ευθυγραμμίζεται με την εμπειρία μου, εκείνο είναι ψευδές επειδή προκαλεί την άνεσή μου. Αυτό είναι σωστό επειδή οι δάσκαλοί μου το δίδαξαν έτσι, εκείνο είναι λάθος επειδή προέρχεται από άγνωστες πηγές. Σαν δικαστές σε δικαστήρια της δικής τους επινόησης, οι άνθρωποι εκδίδουν αποφάσεις βασισμένες όχι σε αποδείξεις αλλά σε πίστη, όχι στην πραγματικότητα αλλά στην ευκολία.

Ωστόσο, ποιο οχυρό χτισμένο από απόψεις μπορεί να αντέξει τον σεισμό της γνήσιας Αλήθειας; Ποιος τοίχος κατασκευασμένος από πεποιθήσεις μπορεί να συγκρατήσει τον ωκεανό της αυθεντικής Πραγματικότητας; «Αλλά ποια αξία έχει μια τέτοια αλήθεια;» Πράγματι, ποια αξία μπορεί να έχει οποιαδήποτε αλήθεια που εξαρτάται για την ύπαρξή της από τις ιδιοτροπίες της ανθρώπινης αποδοχής;

Η Πρόσκληση για Παράδοση

Η μυστική οδός δεν οδηγεί προς τα πάνω μέσω της συσσώρευσης αλλά προς τα μέσα μέσω της διάλυσης. Για να πλησιάσει κανείς το Φως της Αλήθειας δεν απαιτείται η συγκέντρωση περισσότερης γνώσης, αλλά η απελευθέρωση της ίδιας της ανάγκης να γνωρίζει με τον τρόπο που επιμένει ο νους να γνωρίζει. Ζητά όχι καλύτερη αντίληψη, αλλά το θάρρος να δει πέρα από την ίδια την αντίληψη.

Σε εκείνες τις σπάνιες στιγμές που ο φλύαρος νους σιωπά, όταν η αρπακτική καρδιά ανοίγει τις σφιγμένες γροθιές της, όταν το αναζητών Εγώ σταματά την αδυσώπητη καταδίωξή του—σε αυτές τις ιερές παύσεις ανάμεσα στις σκέψεις, ανάμεσα στις ανάσες, ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς—εκεί εμφανίζεται μια φευγαλέα ματιά σε αυτό που ήταν πάντα παρόν. Όχι ως αντικείμενο που μπορεί να δει, αλλά ως η ίδια η όραση. Όχι ως αλήθεια που μπορεί να συλληφθεί, αλλά ως ο χώρος στον οποίο συμβαίνει κάθε σύλληψη.

Ο Χορός του Παραδόξου

Εδώ συναντάμε το υπέροχο παράδοξο που έχει μπερδέψει τους αναζητητές ανά τους αιώνες: η Αλήθεια που μπορεί να ειπωθεί δεν είναι η αιώνια Αλήθεια, κι όμως πρέπει να ειπωθεί για να δείξει πέρα από τον εαυτό της. Το Φως που μπορεί να δει κάποιος δεν είναι το αρχέγονο Φως, κι όμως φωτίζει τον δρόμο προς αυτό που δεν μπορεί να δει. Το μονοπάτι που μπορεί να βαδιστεί δεν είναι το απόλυτο Μονοπάτι, κι όμως οδηγεί στην αναγνώριση ότι ποτέ δεν υπήρχε πουθενά να πάει κανείς.

Σε αυτόν τον χορό της αντίφασης και της υπέρβασης, η γλώσσα γίνεται ταυτόχρονα υπηρέτης και εμπόδιο, η έννοια γίνεται ταυτόχρονα σκάλα και κλουβί, η διδασκαλία γίνεται ταυτόχρονα γέφυρα και φραγμός. Οι σοφοί χρησιμοποιούν λέξεις για να καταστρέψουν τις λέξεις, χρησιμοποιούν σκέψεις για να υπερβούν τη σκέψη, χρησιμοποιούν τον νου για να ανακαλύψουν αυτό που βρίσκεται πέρα από τη νοητική κατανόηση.

Η Επιστροφή στην Απλότητα

Καθώς το ταξίδι βαθαίνει, η πολυπλοκότητα δίνει τη θέση της στην απλότητα, η πολλαπλότητα συγκλίνει στην ενότητα, και τα πολλά μονοπάτια συγκλίνουν στο μονοπάτι χωρίς μονοπάτι της άμεσης αναγνώρισης. Το Φως της Αλήθειας αποκαλύπτεται όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να αποκτηθεί, αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξής μας, όχι ως μακρινός στόχος αλλά ως η πιο οικεία μας πραγματικότητα.

Σε αυτή την αναγνώριση, η αναζήτηση τελειώνει όχι με επίτευγμα αλλά με την κατανόηση ότι αυτό που αναζητήθηκε δεν χάθηκε ποτέ. Ο αναζητητής διαλύεται όχι μέσω εξαφάνισης αλλά μέσω της αναγνώρισης του τι ήταν πάντα. Η Αλήθεια βρίσκεται όχι μέσω ανακάλυψης αλλά μέσω της απομάκρυνσης όλων όσων έκρυβαν την πάντα παρούσα λάμψη της.

Και έτσι το Φως λάμπει—αιώνιο, αγέννητο, αθάνατο. Λάμπει στην καρδιά του αγίου και του αμαρτωλού εξίσου, στο παλάτι του βασιλιά και στην καλύβα του ζητιάνου, στη σιωπή του μοναστηριού και στο χάος της αγοράς. Λάμπει όχι επειδή επιλέγει να λάμψει, αλλά επειδή η λάμψη είναι η φύση του. Είναι Αλήθεια όχι επειδή αντιπροσωπεύει την αλήθεια, αλλά επειδή είναι η ίδια η Αλήθεια—η Μία Πανζώντανη Πραγματικότητα που δεν χρειάζεται επικύρωση, δεν επιζητά αναγνώριση και δεν φοβάται καμία αντίθεση.

Στο τέλος, επιστρέφουμε στην αρχή, αλλά τώρα το βλέπουμε με νέα μάτια: «Το Φως της Αλήθειας λάμπει ακόμα και μέσα στα ψέματα, ως αυτό που βρίσκεται πέρα από τα ψέματα. Το Φως της Αλήθειας λάμπει ακόμα κι αν κανείς δεν το βλέπει.» Και σε αυτή τη λάμψη, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους, όλη η αναζήτηση βρίσκει την ανάπαυσή της, και όλες οι καρδιές βρίσκουν το σπίτι τους.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES