The Kingdom
of Heaven is within you! (Luke 17,21)
For thousands of years now, in the Jewish
mystical tradition, "direct contact with God", "Experiencing the
Presence of God", has been known as the "Kingdom of Heaven". The
experience of the "Presence of God" is the most direct and powerful
proof of the "Existence" of God, of Contact with God, of the
"Kingdom of Heaven". When "Something" is Present, when we
Experience it we don't need to "prove" it...just as we don't need to
prove (to ourselves) that we exist, that we breathe.
The "Immediate Perception of God",
the "Kingdom of the Heaven", is a State of Expanded Perception that
Spreads Boundlessly in the Presence of God, and Embraces everything,
transcending all limitation... a State without "discriminations",
without "idioms"... A State
where the "distance" between God and man (I) is abolished, a State
where there is no Inside-Out, before-after, an Eternal Presence that includes
all.
This State of Eternal Present, Now, Here,
which includes all, is Eternal Life, True Life, Life in God... a State of
Complete, Fullness, Eternal, Existence, beyond all limits,
existence, time, space, situation...
In the line of this mystical tradition,
brought up in this tradition of the "Presence of God", Jesus
Experienced and Preached and Taught the "Kingdom of Heaven".
Jesus, the True Jesus (not the Jesus of the
dogmas), was a Great Man, so Great that He was Raised as God, to the point of
"experiencing" and "confessing" that he "is one with
God".
Jesus knew well this State of the "Kingdom
of Heaven" (because he experienced it) and so he spoke about it simply,
authentically, and above all experientially. It "describes" a State
of human consciousness, a State that can be experienced by anyone who desires
and seeks it.
When they asked Jesus "what is the Kingdom
of Heaven", how it is realized, how it comes, how it is observed and
described... Jesus could not help but smile (of the few times he smiled). They
were asking him about something he was experiencing. So, he could only tell the
"truth", the simple truth of "reality", a truth that could
set man free if he paid a little attention to it.
"The Kingdom of Heaven is within
you." It is there from the beginning and forever. Something that Exists is
not realized, does not come, is not observed by external phenomena...
The "Presence of God" Exists From
the Beginning and Forever. It supports everything. It never left us. This State
of experiencing the "Presence of God", of "direct contact with
God", is actually the pre-fall state of man described in the
"hagiographic symbolism", (which we do not know exactly in which
"space" evolved), and this State is the Limit of man's evolution, and
the Completion of man. The "loss" of this "direct contact with
God" is the "fall" of man, and sin, and man's illness (always
within the "hagiographical symbolism"). And the "return",
the "emergence” of the Presence of God, again, within us, our Elevation to
the Infinite God, is the "healing".
The "Kingdom of Heaven" Is always
within us and forever. It "gives birth", nourishes and sustains us.
If we don't realize it, if we don't experience it and don't understand it, it's
because ignorance and disobedience and selfishness "orientate" us
elsewhere... But when we set aside all the "obstacles" God reveals
Himself in us, the "kingdom of Heaven" it is experienced within us…
It is like the house whose doors and windows
are hermetically closed, so that not a crack of light can enter and it is deep
darkness and frost and chill... But when we open the doors and windows the Sun
of Life will pour in and illuminate and warm every corner with his caress…
Thus, at the feet of Jesus, his disciples and
listeners were surprised to hear that what they are looking for (the most
precious of all) is within themselves and they don't need to look for it
elsewhere. We only need to clean our "heart", to put aside the veil
of thoughts, to feel the "Presence of God" which is the substance of
our existence, to become one with Him, to become God, in God, (simply,
experientially, no explanations, no dogmas, no human nonsense).
We need to love God with all our
"heart", with all our mind, with all our being, to "give"
ourselves wholeheartedly to the Infinite, overcoming our small existence, to be
with God, not away from God .
The "Kingdom of Heaven" is the
"Presence of God" within us, the experience of the "Presence of
God, the "direct contact with God", the "True Divine
Communion". It is an inner state of understanding and openness to the Limitless
God who Embraces and Supports us.
In the footsteps of Jesus, all the mystical
fathers, in the desert, or in society, sought within themselves the
"Presence of God", and experienced the "kingdom of Heaven".
And there have been many great people who have spoken about it. Not one, or
two, many, and not only those that Nicodemus included in his
"Philokalia", but also many others.
The "Neptic tradition" precisely
identified the stages of God's Revelation within us, described the path and
revealed the most precious treasure within us. The "kingdom of
Heaven" is within us. We don't need to look for it elsewhere.
Beyond the immediately perceived there is the
space of the "heart", all that we feel and share, which overflow and
do not fit into the universe of our senses. If we do not clean this space of
the "heart" we cannot Ascend to God. Blessed are those who have a
pure "heart" because they will "see" God, they will feel
His "Presence", abstractly at the beginning, in every step they take
after.
The space of the "HEART" which
transcends the material universe, is the First Heaven of mystics.
But it is not enough to pray in the
"heart" with the "heart", to love God with the
"heart".
Higher and more "spacious" is the
space of the “Nous”, which is the vision of the soul. The nous is like the sky.
When it's cloudy it's dark and cold and distant. But when the Sun of Truth
scatters the clouds of ignorance, the clouds of thought, the sky shines vast,
clear and eternal. All 'discriminations', separations from God, perceptions and
explanations of the mind, all activities, are ignorance. The nous can
"see" and understand only in the silence of thoughts.
Only in Silence can we hear the Breath of God.
The space of the “ILLUMINATED NOUS” is the
Second Heaven of mystics.
But it is not enough to pray in the nous, in
the silence of thoughts, to listen to the Breath of the Infinite.
We need to Ascend still more to That which
Pervades and Embraces and Unifies all.
What "separates" us from the
Limitless is only the limitations we ourselves set, the perception of our small
existence and all that is related to it. When we give up all non-existent
limitation, every "separate" existence, when we break all the
boundaries that separate us from the Ocean of Oneness, we understand that all
is "One in All"
Within the Ocean of Light of Unity, all is
One, all is Love, Love that dissolves all divisions, there is no I, no you, but
only Love... and thus it becomes evident, within us, that in the world of
spirit "God Is Love".
The space of the “SPIRIT OF ONENESS” is the Third
Heaven of mystics.
But this is not the End, because in God there
is no end.
To Really Reach God we must Ascend to the “Three
Spiritual Heavens” (to the States of Logos).
Beyond Spreads the Reality of God.
Beyond Purity, beyond Silence, in the Immensity
of Unity Rises the Sun of Truth, God As He Really Is. The God who is Blinding
Light, the God who is the Source and Support and Limit of every “Motion”, every
'Sound', every “Change”, every “Image”...
When We Ascend To God, When We Flatten All
Horizons, When We Transcend All Limits, When We Become Unlimited, Then Only We
Know The Truth.
And it is this Truth that sets us free.
God is within us, we should not look for him
elsewhere.
Within us is the "Kingdom of
Heaven", we cannot realize it elsewhere.
Within us is the Beginning and the End, Light
and darkness, Life and death.
Within us is everything, outside are only
passing images...
And when we find the Truth within ourselves,
we understand that there is only One Reality, One God, there is no
inside-outside, there is no before-after... Everything exists, Here, Now, in
the Eternal Flowing Present, in Eternal Life, in the True Life.
"He who has ears to hear is
listening."
…..
H βασιλεία των Ουρανών εντός υμών εστί! (Λουκ. 17,21)
Χιλιάδες χρόνια τώρα,
στην Ιουδαϊκή μυστική παράδοση, η «άμεση επαφή με τον Θεό», η «Βίωση της
Παρουσίας του Θεού», είναι γνωστή σαν «βασιλεία των Ουρανών». Το βίωμα της
«Παρουσίας του Θεού» αποτελεί την πιο άμεση και ισχυρή απόδειξη της «Ύπαρξης»
του Θεού, της Επαφής με τον Θεό, της «βασιλείας των Ουρανών». Όταν «Κάτι» είναι
Παρόν, όταν το Βιώνουμε δεν χρειάζεται να το «αποδείξουμε»… όπως δεν χρειάζεται
να αποδείξουμε (στον εαυτό μας) ότι υπάρχουμε, ότι ανασαίνουμε.
Η «Άμεση Αντίληψη του
Θεού», η «βασιλεία των Ουρανών», είναι μία Κατάσταση Διευρυμένης Αντίληψης που
Απλώνεται Απεριόριστα στην Παρουσία του Θεού, κι Αγκαλιάζει τα πάντα,
ξεπερνώντας κάθε περιορισμό… μία Κατάσταση χωρίς «διακρίσεις», χωρίς
«ιδιώματα»… μία Κατάσταση όπου καταργείται η «απόσταση» μεταξύ Θεού και
ανθρώπου (εγώ), μία Κατάσταση όπου δεν υπάρχει Έσω-έξω, πριν-μετά, ένα Αιώνιο
Παρόν που τα περιλαμβάνει όλα.
Αυτή η Κατάσταση του
Αιώνιου Παρόντος, Τώρα, Εδώ, που τα περιλαμβάνει όλα, είναι η Αιώνια Ζωή, η
Αληθινή Ζωή, η Εν Θεώ Ζωή… μία Κατάσταση Ολοκληρωμένης, Πλήρους, Αιώνιας,
Ύπαρξης, πέρα από όλα τα όρια, ύπαρξης, χρόνου, χώρου, κατάστασης…
Στην γραμμή αυτής της
μυστικής παράδοσης, αναθρεμμένος μέσα σε αυτή την παράδοση της «Παρουσίας του
Θεού», ο Ιησούς Βίωσε και Κήρυξε και Δίδαξε την «βασιλεία των Ουρανών».
Ο Ιησούς, ο Αληθινός
Ιησούς (όχι ο Ιησούς των δογμάτων), υπήρξε ένας Μεγάλος Άνθρωπος, τόσο Μεγάλος
που Ανυψώθηκε Ως τον Θεό, σε σημείο που να «βιώσει» και να «ομολογήσει» ότι
«είναι ένα με τον Θεό».
Ο Ιησούς γνώριζε καλά
αυτή την Κατάσταση της «βασιλείας των Ουρανών» (επειδή την βίωνε) κι έτσι
μιλούσε γι’ αυτήν απλά, αυθεντικά, και προπάντων βιωματικά. «Περιγράφει» μία
Κατάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, μία Κατάσταση που μπορεί να βιώσει όποιος
επιθυμεί και το επιδιώκει.
Όταν ρωτούσαν τον Ιησού
«τι είναι η βασιλεία των Ουρανών», πως πραγματοποιείται, πως έρχεται, πως
παρατηρείται και περιγράφεται… ο Ιησούς δεν μπορούσε παρά να χαμογελάσει (από
τις λίγες φορές που χαμογελούσε). Τον ρωτούσαν για κάτι που βίωνε. Δεν θα
μπορούσε λοιπόν παρά να πει την «αλήθεια», την απλή αλήθεια της
«πραγματικότητας», μια αλήθεια που θα μπορούσε να ελευθερώσει τον άνθρωπο, αν
της έδινε λίγη προσοχή.
«Η βασιλεία των Ουρανών
εντός υμών εστί». Η «βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα σας». Υπάρχει Εκεί εξ’
αρχής και για πάντα. Κάτι που Υπάρχει δεν πραγματοποιείται, δεν έρχεται, δεν
παρατηρείται με εξωτερικά φαινόμενα…
Η «Παρουσία του Θεού»
Υπάρχει Εξ’ Αρχής και για Πάντα. Στηρίζει τα πάντα. Δεν μας εγκατέλειψε ποτέ.
Αυτή η Κατάσταση της βίωσης της «Παρουσίας του Θεού», της «άμεσης επαφής με τον
Θεό», είναι στην πραγματικότητα η προ-πτωτική κατάσταση του ανθρώπου που
περιγράφεται μέσα στον «αγιογραφικό συμβολισμό», (που δεν γνωρίζουμε ακριβώς σε
ποιο «χώρο» εξελίχθηκε), κι αυτή η Κατάσταση είναι το Όριο της εξέλιξης του
ανθρώπου, και η Ολοκλήρωση του ανθρώπου. Η «απώλεια» αυτής της «άμεσης επαφής
με τον Θεό», είναι η «πτώση» του ανθρώπου, κι η αμαρτία, κι η αρρώστια του
ανθρώπου (πάντα μέσα στον «αγιογραφικό συμβολισμό»). Κι η «επάνοδος», η
«ανάδυση» της Παρουσίας του Θεού, εκ νέου, μέσα μας, η Ανύψωσή μας προς τον
Απεριόριστο Θεό, είναι η «θεραπεία».
Η «βασιλεία των Ουρανών»
Υπάρχει Πάντα μέσα μας και για πάντα. Μας «γεννά», μας ουσιώνει και μας
στηρίζει. Αν δεν το αντιλαμβανόμαστε, αν δεν το βιώνουμε και δεν το κατανοούμε
είναι γιατί η άγνοια κι η ανυπακοή κι ο εγωισμός μας «προσανατολίζουν» αλλού..
Όταν όμως παραμερίσουμε όλα τα «εμπόδια» ο Θεός Αποκαλύπτεται μέσα μας, η
«βασιλεία των Ουρανών» βιώνεται μέσα μας…
Είναι σαν το σπίτι που
έχει πόρτες και παράθυρα ερμητικά κλειστά, τόσο που δεν μπορεί να εισχωρήσει
μήτε μια χαραμάδα φως κι είναι βαθύ σκοτάδι και παγωνιά κι ανατριχίλα… Όταν
όμως ανοίξουμε πόρτες και παράθυρα ο Ήλιος της Ζωής θα χυθεί μέσα και θα
φωτίσει και θα ζεστάνει κάθε γωνιά με το χάδι του…
Έτσι, στα πόδια του
Ιησού, οι μαθητές κι οι ακροατές του άκουγαν με έκπληξη ότι αυτό που ψάχνουν
(το πιο πολύτιμο απ’ όλα) είναι μέσα τους και δεν χρειάζεται να το αναζητήσουν
αλλού. Χρειάζεται μόνο να καθαρίσουμε την «καρδιά» μας, να παραμερίσουμε το πέπλο
των σκέψεων, να νοιώσουμε την «Παρουσία του Θεού» που ουσιώνει την ύπαρξή μας,
να γίνουμε ένα Μαζί Του, να γίνουμε Θεός, μες στο Θεό, (απλά, βιωματικά, χωρίς
εξηγήσεις, χωρίς δόγματα, χωρίς ανθρώπινες ανοησίες).
Χρειάζεται να αγαπήσουμε
το Θεό με όλη μας την «καρδιά», με όλα μας τον νου, με όλη μας την ύπαρξη, να
«δοθούμε» ολόψυχα στο Απεριόριστο, ξεπερνώντας την μικρή μας ύπαρξη, να Είμαστε
με τον Θεό, όχι μακριά από τον Θεό.
Η «βασιλεία των Ουρανών»
είναι η «Παρουσία του Θεού» μέσα μας, η βίωση της «Παρουσίας του Θεού, η «άμεση
επαφή με τον Θεό», η «Αληθινή Θεία Κοινωνία». Είναι μια εσωτερική κατάσταση
κατανόησης κι ανοίγματος στον Απεριόριστο Θεό που μας Αγκαλιάζει και μας
Στηρίζει.
Στα βήματα του Ιησού όλοι
οι μυστικοί πατέρες, στην έρημο, ή μέσα στην κοινωνία, αναζήτησαν μέσα τους την
«Παρουσία του Θεού», και βίωσαν την «βασιλεία των Ουρανών». Κι υπήρξαν πολλοί
μεγάλοι άνθρωποι που μίλησαν γι’ αυτό. Όχι ένας, ή δύο, πολλοί, κι όχι μόνο
αυτοί που συμπεριέλαβε ο Νικόδημος στην «Φιλοκαλία» του, αλλά και πολλοί άλλοι.
Η «νηπτική παράδοση»
προσδιόρισε με ακρίβεια τα στάδια της Αποκάλυψης του Θεού μέσα μας, περιέγραψε
τον δρόμο και φανέρωσε τον πιο πολύτιμο θησαυρό μέσα μας. Η «βασιλεία των
Ουρανών» είναι μέσα μας. Δεν χρειάζεται να την ψάχνουμε αλλού.
Πέρα από το άμεσα αντιληπτό υπάρχει ο χώρος της
«καρδιάς», όλα όσα συναισθανόμαστε και μοιραζόμαστε, που ξεχειλίζουν και δεν
χωράνε στο σύμπαν τον αισθήσεών μας. Αν δεν καθαρίσουμε αυτό τον χώρο της
«καρδιάς» δεν μπορούμε να Ανυψωθούμε προς τον Θεό. Είναι μακάριοι όσοι έχουν
καθαρή «καρδιά» γιατί αυτοί θα «δουν» τον Θεό, θα νοιώσουν την «Παρουσία» Του,
αφηρημένα στην αρχή, σε κάθε βήμα τους μετά.
Ο χώρος της «ΚΑΡΔΙΑΣ» που
υπερβαίνει το υλικό σύμπαν, είναι ο Πρώτος Ουρανός των μυστικών.
Δεν αρκεί όμως να προσευχόμαστε
μέσα στην «καρδιά» με την «καρδιά», να αγαπάμε τον Θεό με την «καρδιά».
Πιο ψηλά και πιο
«ευρύχωρος» είναι ο χώρος του νου, που είναι η όραση της ψυχής. Ο νους είναι
σαν τον ουρανό. Όταν έχει σύννεφα είναι σκοτεινός και κρύος κι απόμακρος. Όταν
όμως ο Ήλιος της Αλήθειας σκορπάει τα σύννεφα της άγνοιας, τα σύννεφα της
σκέψης, ο ουρανός λάμπει απέραντος, διαυγής κι αιώνιος. Όλες οι «διακρίσεις»,
οι διαχωρισμοί από τον Θεό, οι αντιλήψεις κι οι εξηγήσεις του νου, όλες οι
δραστηριότητες, είναι άγνοια. Ο νους μπορεί να «δει» και να κατανοήσει μόνο στη
σιωπή των σκέψεων.
Μονάχα μέσα στη Σιωπή
μπορούμε να ακούσουμε την Ανάσα του Θεού.
Ο χώρος του «ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥ
ΝΟΥ» είναι ο Δεύτερος Ουρανός των μυστικών.
Δεν αρκεί όμως να
προσευχόμαστε στο νου, στη σιωπή των σκέψεων, να αφουγκραζόμαστε την Ανάσα του
Απέραντου.
Χρειάζεται να Ανυψωθούμε
ακόμα περισσότερο προς Αυτό που Διαπερνά κι Αγκαλιάζει κι Ενοποιεί τα πάντα.
Ό,τι μας «χωρίζει» από το
Απεριόριστο είναι μόνο οι περιορισμοί που μόνοι μας βάζουμε, η αντίληψη της
μικρής μας ύπαρξης, κι όσων σχετίζονται με αυτή. Όταν εγκαταλείψουμε κάθε
ανυπόστατο περιορισμό, κάθε «ξεχωριστή» ύπαρξη, όταν σπάμε όλα τα όρια που μας
διαχωρίζουν από τον Ωκεανό της Ενότητας, κατανοούμε ότι όλα είναι « Ένα εν
πάσι».
Μέσα στον Ωκεανό του
Φωτός της Ενότητας, όλα είναι Ένα, όλα είναι Αγάπη, Αγάπη που διαλύει όλους
τους διαχωρισμούς, δεν υπάρχει εγώ, εσύ, παρά μόνον Αγάπη… και γίνεται έτσι
φανερό, μέσα μας, ότι στον κόσμο του πνεύματος «ο Θεός Είναι Αγάπη».
Ο χώρος του «ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ
ΕΝΟΤΗΤΑΣ» είναι ο Τρίτος Ουρανός των μυστικών.
Αλλά αυτό δεν είναι το
Τέρμα, γιατί στο Θεό δεν υπάρχει τέρμα.
Για να Φτάσουμε
Πραγματικά στον Θεό πρέπει να Ανυψωθούμε στους Τρεις Πνευματικούς Ουρανούς
(στις Καταστάσεις του Λόγου).
Πέραν Απλώνεται η
Πραγματικότητα του Θεού.
Πέρα από την Καθαρότητα,
πέρα από την Σιωπή, στην Απεραντοσύνη της Ενότητας Ανατέλλει ο Ήλιος της
Αλήθειας, ο Θεός Όπως Είναι Πραγματικά. Ο Θεός που Είναι Φως που τυφλώνει, ο
Θεός που είναι η Πηγή και το Στήριγμα και το Όριο κάθε «Κίνησης», κάθε «Ήχου»,
κάθε «Μεταβολής», κάθε «Εικόνας»…
Όταν Ανυψωνόμαστε Προς
τον Θεό, όταν Πλαταίνουμε όλους τους Ορίζοντες, όταν Ξεπερνάμε όλα τα Όρια,
όταν γινόμαστε Απεριόριστο, τότε μονάχα Γνωρίζουμε την Αλήθεια.
Κι είναι Αυτή η Αλήθεια
που μας Ελευθερώνει.
Μέσα μας είναι ο Θεός,
δεν πρέπει να τον ψάχνουμε αλλού.
Μέσα μας είναι η
«βασιλεία των Ουρανών», δεν μπορούμε να την πραγματοποιήσουμε αλλού.
Μέσα μας είναι η Αρχή και
το Τέλος, το Φως και το σκοτάδι, η Ζωή κι ο θάνατος.
Μέσα μας είναι όλα, έξω
είναι μόνο περαστικές εικόνες…
Κι όταν μέσα μας Βρούμε
την Αλήθεια κατανοούμε ότι δεν υπάρχει παρά μόνο Μία Πραγματικότητα, Ένας Θεός,
δεν υπάρχει μέσα-έξω, δεν υπάρχει πριν-μετά… Υπάρχουν όλα, Εδώ, Τώρα, στο
Αιώνιο Παρόν που Ρέει, στην Αιώνια Ζωή, στην Αληθινή Ζωή.
«Ο έχων ώτα ακούειν
ακουέτω».
