Esoterism Academy: The Kingdom of Heaven is within you! (Luke 17,21)

Monday, December 17, 2012

The Kingdom of Heaven is within you! (Luke 17,21)

For thousands of years now, in the Jewish mystical tradition, "direct contact with God", "Experiencing the Presence of God", has been known as the "Kingdom of Heaven". The experience of the "Presence of God" is the most direct and powerful proof of the "Existence" of God, of Contact with God, of the "Kingdom of Heaven". When "Something" is Present, when we Experience it we don't need to "prove" it...just as we don't need to prove (to ourselves) that we exist, that we breathe.

The "Immediate Perception of God", the "Kingdom of the Heaven", is a State of Expanded Perception that Spreads Boundlessly in the Presence of God, and Embraces everything, transcending all limitation... a State without "discriminations", without "idioms"... A State where the "distance" between God and man (I) is abolished, a State where there is no Inside-Out, before-after, an Eternal Presence that includes all.

This State of Eternal Present, Now, Here, which includes all, is Eternal Life, True Life, Life in God... a State of Complete, Fullness, Eternal, Existence, beyond all limits, existence, time, space, situation...

In the line of this mystical tradition, brought up in this tradition of the "Presence of God", Jesus Experienced and Preached and Taught the "Kingdom of Heaven".

Jesus, the True Jesus (not the Jesus of the dogmas), was a Great Man, so Great that He was Raised as God, to the point of "experiencing" and "confessing" that he "is one with God".

Jesus knew well this State of the "Kingdom of Heaven" (because he experienced it) and so he spoke about it simply, authentically, and above all experientially. It "describes" a State of human consciousness, a State that can be experienced by anyone who desires and seeks it.

When they asked Jesus "what is the Kingdom of Heaven", how it is realized, how it comes, how it is observed and described... Jesus could not help but smile (of the few times he smiled). They were asking him about something he was experiencing. So, he could only tell the "truth", the simple truth of "reality", a truth that could set man free if he paid a little attention to it.

"The Kingdom of Heaven is within you." It is there from the beginning and forever. Something that Exists is not realized, does not come, is not observed by external phenomena...

The "Presence of God" Exists From the Beginning and Forever. It supports everything. It never left us. This State of experiencing the "Presence of God", of "direct contact with God", is actually the pre-fall state of man described in the "hagiographic symbolism", (which we do not know exactly in which "space" evolved), and this State is the Limit of man's evolution, and the Completion of man. The "loss" of this "direct contact with God" is the "fall" of man, and sin, and man's illness (always within the "hagiographical symbolism"). And the "return", the "emergence” of the Presence of God, again, within us, our Elevation to the Infinite God, is the "healing".

The "Kingdom of Heaven" Is always within us and forever. It "gives birth", nourishes and sustains us. If we don't realize it, if we don't experience it and don't understand it, it's because ignorance and disobedience and selfishness "orientate" us elsewhere... But when we set aside all the "obstacles" God reveals Himself in us, the "kingdom of Heaven" it is experienced within us…

It is like the house whose doors and windows are hermetically closed, so that not a crack of light can enter and it is deep darkness and frost and chill... But when we open the doors and windows the Sun of Life will pour in and illuminate and warm every corner with his caress…

Thus, at the feet of Jesus, his disciples and listeners were surprised to hear that what they are looking for (the most precious of all) is within themselves and they don't need to look for it elsewhere. We only need to clean our "heart", to put aside the veil of thoughts, to feel the "Presence of God" which is the substance of our existence, to become one with Him, to become God, in God, (simply, experientially, no explanations, no dogmas, no human nonsense).

We need to love God with all our "heart", with all our mind, with all our being, to "give" ourselves wholeheartedly to the Infinite, overcoming our small existence, to be with God, not away from God .

The "Kingdom of Heaven" is the "Presence of God" within us, the experience of the "Presence of God, the "direct contact with God", the "True Divine Communion". It is an inner state of understanding and openness to the Limitless God who Embraces and Supports us.

In the footsteps of Jesus, all the mystical fathers, in the desert, or in society, sought within themselves the "Presence of God", and experienced the "kingdom of Heaven". And there have been many great people who have spoken about it. Not one, or two, many, and not only those that Nicodemus included in his "Philokalia", but also many others.

The "Neptic tradition" precisely identified the stages of God's Revelation within us, described the path and revealed the most precious treasure within us. The "kingdom of Heaven" is within us. We don't need to look for it elsewhere.

Beyond the immediately perceived there is the space of the "heart", all that we feel and share, which overflow and do not fit into the universe of our senses. If we do not clean this space of the "heart" we cannot Ascend to God. Blessed are those who have a pure "heart" because they will "see" God, they will feel His "Presence", abstractly at the beginning, in every step they take after.

The space of the "HEART" which transcends the material universe, is the First Heaven of mystics.

But it is not enough to pray in the "heart" with the "heart", to love God with the "heart".

Higher and more "spacious" is the space of the “Nous”, which is the vision of the soul. The nous is like the sky. When it's cloudy it's dark and cold and distant. But when the Sun of Truth scatters the clouds of ignorance, the clouds of thought, the sky shines vast, clear and eternal. All 'discriminations', separations from God, perceptions and explanations of the mind, all activities, are ignorance. The nous can "see" and understand only in the silence of thoughts.

Only in Silence can we hear the Breath of God.

The space of the “ILLUMINATED NOUS” is the Second Heaven of mystics.

But it is not enough to pray in the nous, in the silence of thoughts, to listen to the Breath of the Infinite.

We need to Ascend still more to That which Pervades and Embraces and Unifies all.

What "separates" us from the Limitless is only the limitations we ourselves set, the perception of our small existence and all that is related to it. When we give up all non-existent limitation, every "separate" existence, when we break all the boundaries that separate us from the Ocean of Oneness, we understand that all is "One in All"

Within the Ocean of Light of Unity, all is One, all is Love, Love that dissolves all divisions, there is no I, no you, but only Love... and thus it becomes evident, within us, that in the world of spirit "God Is Love".

The space of the “SPIRIT OF ONENESS” is the Third Heaven of mystics.

But this is not the End, because in God there is no end.

To Really Reach God we must Ascend to the “Three Spiritual Heavens” (to the States of Logos).

Beyond Spreads the Reality of God.

Beyond Purity, beyond Silence, in the Immensity of Unity Rises the Sun of Truth, God As He Really Is. The God who is Blinding Light, the God who is the Source and Support and Limit of every “Motion”, every 'Sound', every “Change”, every “Image”...

When We Ascend To God, When We Flatten All Horizons, When We Transcend All Limits, When We Become Unlimited, Then Only We Know The Truth.

And it is this Truth that sets us free.

God is within us, we should not look for him elsewhere.

Within us is the "Kingdom of Heaven", we cannot realize it elsewhere.

Within us is the Beginning and the End, Light and darkness, Life and death.

Within us is everything, outside are only passing images...

And when we find the Truth within ourselves, we understand that there is only One Reality, One God, there is no inside-outside, there is no before-after... Everything exists, Here, Now, in the Eternal Flowing Present, in Eternal Life, in the True Life.

"He who has ears to hear is listening."

…..

H βασιλεία των Ουρανών εντός υμών εστί! (Λουκ. 17,21)

Χιλιάδες χρόνια τώρα, στην Ιουδαϊκή μυστική παράδοση, η «άμεση επαφή με τον Θεό», η «Βίωση της Παρουσίας του Θεού», είναι γνωστή σαν «βασιλεία των Ουρανών». Το βίωμα της «Παρουσίας του Θεού» αποτελεί την πιο άμεση και ισχυρή απόδειξη της «Ύπαρξης» του Θεού, της Επαφής με τον Θεό, της «βασιλείας των Ουρανών». Όταν «Κάτι» είναι Παρόν, όταν το Βιώνουμε δεν χρειάζεται να το «αποδείξουμε»… όπως δεν χρειάζεται να αποδείξουμε (στον εαυτό μας) ότι υπάρχουμε, ότι ανασαίνουμε.

Η «Άμεση Αντίληψη του Θεού», η «βασιλεία των Ουρανών», είναι μία Κατάσταση Διευρυμένης Αντίληψης που Απλώνεται Απεριόριστα στην Παρουσία του Θεού, κι Αγκαλιάζει τα πάντα, ξεπερνώντας κάθε περιορισμό… μία Κατάσταση χωρίς «διακρίσεις», χωρίς «ιδιώματα»… μία Κατάσταση όπου καταργείται η «απόσταση» μεταξύ Θεού και ανθρώπου (εγώ), μία Κατάσταση όπου δεν υπάρχει Έσω-έξω, πριν-μετά, ένα Αιώνιο Παρόν που τα περιλαμβάνει όλα.

Αυτή η Κατάσταση του Αιώνιου Παρόντος, Τώρα, Εδώ, που τα περιλαμβάνει όλα, είναι η Αιώνια Ζωή, η Αληθινή Ζωή, η Εν Θεώ Ζωή… μία Κατάσταση Ολοκληρωμένης, Πλήρους, Αιώνιας, Ύπαρξης, πέρα από όλα τα όρια, ύπαρξης, χρόνου, χώρου, κατάστασης…

Στην γραμμή αυτής της μυστικής παράδοσης, αναθρεμμένος μέσα σε αυτή την παράδοση της «Παρουσίας του Θεού», ο Ιησούς Βίωσε και Κήρυξε και Δίδαξε την «βασιλεία των Ουρανών».

Ο Ιησούς, ο Αληθινός Ιησούς (όχι ο Ιησούς των δογμάτων), υπήρξε ένας Μεγάλος Άνθρωπος, τόσο Μεγάλος που Ανυψώθηκε Ως τον Θεό, σε σημείο που να «βιώσει» και να «ομολογήσει» ότι «είναι ένα με τον Θεό».

Ο Ιησούς γνώριζε καλά αυτή την Κατάσταση της «βασιλείας των Ουρανών» (επειδή την βίωνε) κι έτσι μιλούσε γι’ αυτήν απλά, αυθεντικά, και προπάντων βιωματικά. «Περιγράφει» μία Κατάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, μία Κατάσταση που μπορεί να βιώσει όποιος επιθυμεί και το επιδιώκει.

Όταν ρωτούσαν τον Ιησού «τι είναι η βασιλεία των Ουρανών», πως πραγματοποιείται, πως έρχεται, πως παρατηρείται και περιγράφεται… ο Ιησούς δεν μπορούσε παρά να χαμογελάσει (από τις λίγες φορές που χαμογελούσε). Τον ρωτούσαν για κάτι που βίωνε. Δεν θα μπορούσε λοιπόν παρά να πει την «αλήθεια», την απλή αλήθεια της «πραγματικότητας», μια αλήθεια που θα μπορούσε να ελευθερώσει τον άνθρωπο, αν της έδινε λίγη προσοχή.

«Η βασιλεία των Ουρανών εντός υμών εστί». Η «βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα σας». Υπάρχει Εκεί εξ’ αρχής και για πάντα. Κάτι που Υπάρχει δεν πραγματοποιείται, δεν έρχεται, δεν παρατηρείται με εξωτερικά φαινόμενα…

Η «Παρουσία του Θεού» Υπάρχει Εξ’ Αρχής και για Πάντα. Στηρίζει τα πάντα. Δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Αυτή η Κατάσταση της βίωσης της «Παρουσίας του Θεού», της «άμεσης επαφής με τον Θεό», είναι στην πραγματικότητα η προ-πτωτική κατάσταση του ανθρώπου που περιγράφεται μέσα στον «αγιογραφικό συμβολισμό», (που δεν γνωρίζουμε ακριβώς σε ποιο «χώρο» εξελίχθηκε), κι αυτή η Κατάσταση είναι το Όριο της εξέλιξης του ανθρώπου, και η Ολοκλήρωση του ανθρώπου. Η «απώλεια» αυτής της «άμεσης επαφής με τον Θεό», είναι η «πτώση» του ανθρώπου, κι η αμαρτία, κι η αρρώστια του ανθρώπου (πάντα μέσα στον «αγιογραφικό συμβολισμό»). Κι η «επάνοδος», η «ανάδυση» της Παρουσίας του Θεού, εκ νέου, μέσα μας, η Ανύψωσή μας προς τον Απεριόριστο Θεό, είναι η «θεραπεία».

Η «βασιλεία των Ουρανών» Υπάρχει Πάντα μέσα μας και για πάντα. Μας «γεννά», μας ουσιώνει και μας στηρίζει. Αν δεν το αντιλαμβανόμαστε, αν δεν το βιώνουμε και δεν το κατανοούμε είναι γιατί η άγνοια κι η ανυπακοή κι ο εγωισμός μας «προσανατολίζουν» αλλού.. Όταν όμως παραμερίσουμε όλα τα «εμπόδια» ο Θεός Αποκαλύπτεται μέσα μας, η «βασιλεία των Ουρανών» βιώνεται μέσα μας…

Είναι σαν το σπίτι που έχει πόρτες και παράθυρα ερμητικά κλειστά, τόσο που δεν μπορεί να εισχωρήσει μήτε μια χαραμάδα φως κι είναι βαθύ σκοτάδι και παγωνιά κι ανατριχίλα… Όταν όμως ανοίξουμε πόρτες και παράθυρα ο Ήλιος της Ζωής θα χυθεί μέσα και θα φωτίσει και θα ζεστάνει κάθε γωνιά με το χάδι του…

Έτσι, στα πόδια του Ιησού, οι μαθητές κι οι ακροατές του άκουγαν με έκπληξη ότι αυτό που ψάχνουν (το πιο πολύτιμο απ’ όλα) είναι μέσα τους και δεν χρειάζεται να το αναζητήσουν αλλού. Χρειάζεται μόνο να καθαρίσουμε την «καρδιά» μας, να παραμερίσουμε το πέπλο των σκέψεων, να νοιώσουμε την «Παρουσία του Θεού» που ουσιώνει την ύπαρξή μας, να γίνουμε ένα Μαζί Του, να γίνουμε Θεός, μες στο Θεό, (απλά, βιωματικά, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς δόγματα, χωρίς ανθρώπινες ανοησίες).

Χρειάζεται να αγαπήσουμε το Θεό με όλη μας την «καρδιά», με όλα μας τον νου, με όλη μας την ύπαρξη, να «δοθούμε» ολόψυχα στο Απεριόριστο, ξεπερνώντας την μικρή μας ύπαρξη, να Είμαστε με τον Θεό, όχι μακριά από τον Θεό.

Η «βασιλεία των Ουρανών» είναι η «Παρουσία του Θεού» μέσα μας, η βίωση της «Παρουσίας του Θεού, η «άμεση επαφή με τον Θεό», η «Αληθινή Θεία Κοινωνία». Είναι μια εσωτερική κατάσταση κατανόησης κι ανοίγματος στον Απεριόριστο Θεό που μας Αγκαλιάζει και μας Στηρίζει.

Στα βήματα του Ιησού όλοι οι μυστικοί πατέρες, στην έρημο, ή μέσα στην κοινωνία, αναζήτησαν μέσα τους την «Παρουσία του Θεού», και βίωσαν την «βασιλεία των Ουρανών». Κι υπήρξαν πολλοί μεγάλοι άνθρωποι που μίλησαν γι’ αυτό. Όχι ένας, ή δύο, πολλοί, κι όχι μόνο αυτοί που συμπεριέλαβε ο Νικόδημος στην «Φιλοκαλία» του, αλλά και πολλοί άλλοι.

Η «νηπτική παράδοση» προσδιόρισε με ακρίβεια τα στάδια της Αποκάλυψης του Θεού μέσα μας, περιέγραψε τον δρόμο και φανέρωσε τον πιο πολύτιμο θησαυρό μέσα μας. Η «βασιλεία των Ουρανών» είναι μέσα μας. Δεν χρειάζεται να την ψάχνουμε αλλού.

Πέρα από το άμεσα αντιληπτό υπάρχει ο χώρος της «καρδιάς», όλα όσα συναισθανόμαστε και μοιραζόμαστε, που ξεχειλίζουν και δεν χωράνε στο σύμπαν τον αισθήσεών μας. Αν δεν καθαρίσουμε αυτό τον χώρο της «καρδιάς» δεν μπορούμε να Ανυψωθούμε προς τον Θεό. Είναι μακάριοι όσοι έχουν καθαρή «καρδιά» γιατί αυτοί θα «δουν» τον Θεό, θα νοιώσουν την «Παρουσία» Του, αφηρημένα στην αρχή, σε κάθε βήμα τους μετά.

Ο χώρος της «ΚΑΡΔΙΑΣ» που υπερβαίνει το υλικό σύμπαν, είναι ο Πρώτος Ουρανός των μυστικών.

Δεν αρκεί όμως να προσευχόμαστε μέσα στην «καρδιά» με την «καρδιά», να αγαπάμε τον Θεό με την «καρδιά».

Πιο ψηλά και πιο «ευρύχωρος» είναι ο χώρος του νου, που είναι η όραση της ψυχής. Ο νους είναι σαν τον ουρανό. Όταν έχει σύννεφα είναι σκοτεινός και κρύος κι απόμακρος. Όταν όμως ο Ήλιος της Αλήθειας σκορπάει τα σύννεφα της άγνοιας, τα σύννεφα της σκέψης, ο ουρανός λάμπει απέραντος, διαυγής κι αιώνιος. Όλες οι «διακρίσεις», οι διαχωρισμοί από τον Θεό, οι αντιλήψεις κι οι εξηγήσεις του νου, όλες οι δραστηριότητες, είναι άγνοια. Ο νους μπορεί να «δει» και να κατανοήσει μόνο στη σιωπή των σκέψεων.

Μονάχα μέσα στη Σιωπή μπορούμε να ακούσουμε την Ανάσα του Θεού.

Ο χώρος του «ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥ ΝΟΥ» είναι ο Δεύτερος Ουρανός των μυστικών.

Δεν αρκεί όμως να προσευχόμαστε στο νου, στη σιωπή των σκέψεων, να αφουγκραζόμαστε την Ανάσα του Απέραντου.

Χρειάζεται να Ανυψωθούμε ακόμα περισσότερο προς Αυτό που Διαπερνά κι Αγκαλιάζει κι Ενοποιεί τα πάντα.

Ό,τι μας «χωρίζει» από το Απεριόριστο είναι μόνο οι περιορισμοί που μόνοι μας βάζουμε, η αντίληψη της μικρής μας ύπαρξης, κι όσων σχετίζονται με αυτή. Όταν εγκαταλείψουμε κάθε ανυπόστατο περιορισμό, κάθε «ξεχωριστή» ύπαρξη, όταν σπάμε όλα τα όρια που μας διαχωρίζουν από τον Ωκεανό της Ενότητας, κατανοούμε ότι όλα είναι « Ένα εν πάσι».

Μέσα στον Ωκεανό του Φωτός της Ενότητας, όλα είναι Ένα, όλα είναι Αγάπη, Αγάπη που διαλύει όλους τους διαχωρισμούς, δεν υπάρχει εγώ, εσύ, παρά μόνον Αγάπη… και γίνεται έτσι φανερό, μέσα μας, ότι στον κόσμο του πνεύματος «ο Θεός Είναι Αγάπη».

Ο χώρος του «ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ» είναι ο Τρίτος Ουρανός των μυστικών.

Αλλά αυτό δεν είναι το Τέρμα, γιατί στο Θεό δεν υπάρχει τέρμα.

Για να Φτάσουμε Πραγματικά στον Θεό πρέπει να Ανυψωθούμε στους Τρεις Πνευματικούς Ουρανούς (στις Καταστάσεις του Λόγου).

Πέραν Απλώνεται η Πραγματικότητα του Θεού.

Πέρα από την Καθαρότητα, πέρα από την Σιωπή, στην Απεραντοσύνη της Ενότητας Ανατέλλει ο Ήλιος της Αλήθειας, ο Θεός Όπως Είναι Πραγματικά. Ο Θεός που Είναι Φως που τυφλώνει, ο Θεός που είναι η Πηγή και το Στήριγμα και το Όριο κάθε «Κίνησης», κάθε «Ήχου», κάθε «Μεταβολής», κάθε «Εικόνας»…

Όταν Ανυψωνόμαστε Προς τον Θεό, όταν Πλαταίνουμε όλους τους Ορίζοντες, όταν Ξεπερνάμε όλα τα Όρια, όταν γινόμαστε Απεριόριστο, τότε μονάχα Γνωρίζουμε την Αλήθεια.

Κι είναι Αυτή η Αλήθεια που μας Ελευθερώνει.

Μέσα μας είναι ο Θεός, δεν πρέπει να τον ψάχνουμε αλλού.

Μέσα μας είναι η «βασιλεία των Ουρανών», δεν μπορούμε να την πραγματοποιήσουμε αλλού.

Μέσα μας είναι η Αρχή και το Τέλος, το Φως και το σκοτάδι, η Ζωή κι ο θάνατος.

Μέσα μας είναι όλα, έξω είναι μόνο περαστικές εικόνες…

Κι όταν μέσα μας Βρούμε την Αλήθεια κατανοούμε ότι δεν υπάρχει παρά μόνο Μία Πραγματικότητα, Ένας Θεός, δεν υπάρχει μέσα-έξω, δεν υπάρχει πριν-μετά… Υπάρχουν όλα, Εδώ, Τώρα, στο Αιώνιο Παρόν που Ρέει, στην Αιώνια Ζωή, στην Αληθινή Ζωή.

«Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω».

Monday, 22 December, 2025

Chapter 18. Impurity

The Island Within: A Meditation on Purity and Transcendence

In the vast ocean of existence, where waves of birth and death crash endlessly upon the shores of consciousness, there comes a moment when the seeker stands at the threshold of profound recognition. Like autumn leaves that have forgotten their greenness, the soul finds itself trembling before the great messengers of transformation, those silent heralds who remind us that all journeys toward embodiment must eventually turn homeward toward the infinite.

The ancients spoke of standing at the door of departure, that liminal space where the known world grows thin and transparent, revealing glimpses of what lies beyond. Here, in this pregnant pause between breaths, the traveler discovers a truth both terrifying and liberating: the provisions gathered for worldly journeys—wealth, reputation, the accumulated debris of desires—hold no currency in the realm that beckons. One cannot purchase passage with gold that tarnishes, nor can one carry forward the heavy baggage of unexamined living.

The Sacred Architecture of Self-Becoming

What, then, is the seeker to do when confronted with this poverty of preparation? The mystics whisper of an island, not fixed in any outer geography but rising from the depths of consciousness itself. This is no ordinary landmass, no mere refuge from the storm, but rather a sovereign territory of awareness—a place where the soul recognizes its own capacity for independence from the turbulent seas of craving and aversion that surround it.

To build this island is to engage in the most sacred of labors. It requires the steady, devoted application of wisdom, that luminous faculty which sees through appearances into the heart of things. The work is arduous, demanding the full presence of the artisan-soul, who must chisel away at the rock of ignorance with patient persistence. There is no hurrying this architecture of awakening; each stone of understanding must be carefully placed, each foundation of virtue solidly established.

When the accumulated sediments of impurity—those dark residues of unmindful action and clouded perception—are finally swept away by the wind of discernment, something miraculous emerges. The being, now free from the gravitational pull of guilt and confusion, discovers itself capable of ascending into realms previously unimagined. These are the heavenly worlds of the elect, not places located in some distant cosmic geography, but rather dimensions of consciousness available to those who have purified their vision.

The Alchemy of Purification

Consider the sacred craft of the metalworker, who stands before the forge with silver ore in hand. The master smith does not expect perfection to emerge in a single, dramatic gesture. Rather, with infinite patience and careful attention, the artisan heats the metal, watching as impurities rise to the surface. One by one, these dross elements are blown away—not all at once in some violent purging, but gradually, rhythmically, like breath itself. Little by little, from time to time, the work continues until what remains is pure, luminous, reflective of light.

So too must the seeker approach the purification of consciousness. The spiritual alchemy is not accomplished through dramatic renunciations or sudden conversions alone, but through the steady, incremental removal of that which obscures the soul's natural radiance. Each moment of mindfulness, each choice to act with integrity rather than impulse, each instance of seeing clearly rather than through the distorting lens of desire—these are the gentle breaths that blow away impurity.

Yet here lies a profound paradox that only the mystics truly understand: the very instrument meant to purify can become the source of corruption. Like iron, which spawns rust from its own substance and is thereby destroyed, so too can the seeker's own actions become the agent of downfall. The transgressor weaves a net from the threads of unmindful deeds, and this net becomes both prison and path—leading not toward liberation but deeper into the labyrinth of suffering.

The Subtlety of Corruption

In the realm of spiritual understanding, corruption wears many masks. There are the obvious taints—the neglect that allows prayer to become mere repetition empty of presence, the sloth that permits the body's vitality to decay, the thoughtlessness that renders the watchful mind dull and inattentive. These are the coarse impurities that even the beginner can recognize.

But there are subtler corruptions that escape notice, weaving themselves into the very fabric of daily existence. The seeker must cultivate a vision penetrating enough to perceive how even virtuous actions can be tainted when performed without wisdom, how beneficence itself can be corrupted by the greed for recognition or return. All ways, whether conventionally labeled good or evil, can become pathways to bondage when walked without awareness.

Among all possible taints, however, there exists one that towers above the rest like a mountain obscuring the sun: ignorance—that fundamental not-knowing which mistakes the transient for the eternal, the constructed for the real, the conditioned for the absolute. This is the greatest darkness, the primary obscuration from which all other confusions flow. To throw off this taint is not merely to acquire information but to undergo a transformation of understanding so complete that one's very mode of perceiving reality is revolutionized.

The Two Paths of Living

The contemplative tradition recognizes two fundamental modes of human existence, two paths that diverge in the garden of choice. One path is deceptively easy, requiring no courage, no self-examination, no confrontation with uncomfortable truths. This is the way of the shameless, those who live like crows—opportunistic, loud, taking what glitters without discerning its true value. Such individuals may appear bold, even heroic in their transgressions, but theirs is a wretched freedom, purchased at the cost of integrity and inner peace.

Life along this path may seem smooth initially, for it flows with the current of impulse and the tide of collective unconsciousness. Yet this ease is illusory, a temporary comfort that disguises the slow erosion of the soul's capacity for joy, meaning, and authentic connection.

The second path presents a stark contrast. Here, life reveals its difficulty to the modest seeker who continually seeks purity in thought, word, and deed. This individual moves through the world with disinterest in the clamoring demands of ego, maintaining an inner quietude that remains spotless even amid the chaos of existence. Intelligence here is not mere cleverness but a penetrating wisdom that recognizes the interdependence of all things and acts accordingly.

Why is this path so difficult? Because it requires constant vigilance, moment-by-moment awareness, the courage to swim against the current of collective conditioning. It demands the willingness to be unpopular, to stand alone if necessary, to choose truth over comfort repeatedly.

The Architecture of Self-Destruction

The mystical teachings identify specific behaviors that function like pickaxes, allowing the individual to excavate their own destruction even while living. To destroy life—whether through violence toward others or the slow suicide of unmindful living—is to sever oneself from the web of interconnection that sustains all beings. To speak untruth is to poison the well of communication from which all relationship drinks. To take what is not freely given is to violate the sacred boundaries that allow trust and cooperation to flourish.

Sexual transgression, the violation of committed relationships, represents a particularly insidious form of boundary dissolution, one that damages not only the immediate parties but sends ripples through families and communities. And the surrender to intoxication—that deliberate clouding of consciousness—represents perhaps the most direct assault on the very faculty needed for liberation.

Each of these actions serves to dig up one's own root, to undermine the foundation of wellbeing and spiritual progress. They are not violations of arbitrary rules imposed by external authority but rather organic consequences of misunderstanding the nature of reality itself.

The Poison of Comparison

In the contemplative life, a subtle poison often goes unnoticed: the tendency to measure one's path against another's, to fret about the provisions others receive while neglecting one's own inner work. This comparative consciousness finds no rest, for it is forever oscillating between envy and pride, never settling into the peace of acceptance.

The world, in its conventional operation, distributes its favors according to faith or pleasure—sometimes seemingly at random, often apparently unjust. But the seeker who has uprooted the very capacity for resentful comparison discovers a rest that persists both in daylight activity and nighttime repose. This is not the rest of inaction but the peace of one who has ceased the exhausting labor of constantly positioning oneself relative to others.

The Fire, the Shark, the Snare, the Torrent

The mystical tradition employs elemental imagery to convey the dangers that beset the path. There is no fire comparable to passion—that burning which consumes from within, never satisfied, always demanding more fuel. Like fire, passion transforms everything it touches, reducing complex realities to ash and char.

There is no predator as dangerous as hatred—that shark circling in the depths of consciousness, waiting to tear apart any possibility of peace or connection. Hatred sees enemies everywhere, finding perpetual justification for its aggression.

There is no trap as effective as folly—that snare woven from illusion and short-sightedness, which catches the unwary mind and holds it captive to repeated patterns of suffering. And there is no force as overwhelming as greed—that torrent which sweeps away discernment, carrying the grasping mind toward endless accumulation without satisfaction.

These four represent the primary obstacles to liberation, and the seeker must recognize them not as abstract concepts but as living forces active in consciousness.

The Mirror and the Shadow

A peculiar asymmetry characterizes human perception: the faults of others appear with crystalline clarity, while one's own faults remain conveniently obscured. Like a farmer winnowing grain, tossing chaff into the wind, the unaware individual readily identifies and broadcasts the shortcomings of neighbors, colleagues, strangers. Yet this same person conceals personal faults as skillfully as a cheat hides weighted dice from an opponent.

This dynamic is not mere hypocrisy but rather a structural feature of ego-consciousness, which must maintain its own coherence by projecting shadow material outward. The one who makes a habit of fault-finding and takes offense easily discovers that paradoxically, their own passions multiply. For in the very act of judging another, one strengthens the judgmental stance itself, moving further from the destruction of passion that is the goal of the path.

The Pathless Path

The authentic spiritual journey cannot be accomplished through mere external performances. There is no magical pathway through the air, no shortcuts that bypass the necessary inner work. A person does not become a true renunciate simply by adopting the robes and rituals of renunciation. The world—conventional, surface-level consciousness—delights endlessly in such vanities, mistaking appearance for substance.

But those who have truly awakened, those rare beings who have seen through the veil of appearances, stand free from such delusions. They recognize that no creatures possess eternal, unchanging essence; all beings arise and pass away in the vast dance of dependent origination. Yet the awakened themselves, having realized the deathless dimension, remain unshaken by this flux. They have found the island.

The Call to the Eternal Present

This, then, is the contemplative invitation: to build within oneself an island of awareness that remains stable amid the ocean of change. Not through denial of impermanence, but through recognition that within the very heart of change lies an unchanging capacity to witness, to know, to be present.

The work begins now, in this very moment. There is no provision needed except presence, no baggage to carry except awareness, no credential required except sincerity. The door of departure that once seemed to lead to annihilation is revealed instead as a threshold to transformation—a passageway not to non-existence but to a more authentic mode of being.

When impurities are blown away like dust from a mirror's surface, what remains is not emptiness but clarity—the soul's natural radiance, which has always been present but obscured. This radiance recognizes itself as both limited form and limitless awareness, both the wave and the ocean, both the island and the sea.

In this recognition lies the peace that transcends understanding, the freedom that requires no external validation, the love that needs no object. This is the mystical reality toward which all genuine spiritual practice points—not some distant future attainment but a present possibility, available in each breath, each moment of clear seeing, each choice to align with wisdom rather than confusion.

The path is walked one step at a time, yet each step contains the entirety of the journey. The island is built slowly, yet in each moment of authentic practice, it is already complete. This paradox cannot be resolved through logic but only through the direct experience of those who dare to make themselves sovereign in the midst of dissolution, wise in the face of ignorance, awake in the dream of existence.

…

Το Νησί Εντός: Ένας Διαλογισμός στην Καθαρότητα και την Υπέρβαση

Στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, όπου τα κύματα της γέννησης και του θανάτου σκάζουν ασταμάτητα στις ακτές της συνείδησης, έρχεται μια στιγμή όπου ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι μιας βαθιάς αναγνώρισης. Σαν τα φθινοπωρινά φύλλα που έχουν ξεχάσει το πράσινό τους, η ψυχή βρίσκεται να τρέμει μπροστά στους μεγάλους αγγελιοφόρους της μεταμόρφωσης, αυτούς τους σιωπηλούς κήρυκες που μας υπενθυμίζουν ότι όλα τα ταξίδια προς την ενσάρκωση πρέπει τελικά να στραφούν προς το σπίτι, προς το άπειρο.

Οι αρχαίοι μιλούσαν για το να στέκεται κανείς στην πόρτα της αναχώρησης, εκείνο τον οριακό χώρο όπου ο γνωστός κόσμος γίνεται λεπτός και διαφανής, αποκαλύπτοντας ματιές από ό,τι βρίσκεται πέρα. Εδώ, σε αυτή την έγκυο παύση ανάμεσα στις αναπνοές, ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει μια αλήθεια ταυτόχρονα τρομακτική και απελευθερωτική: τα εφόδια που συγκεντρώθηκαν για τα κοσμικά ταξίδια — πλούτος, φήμη, τα συσσωρευμένα συντρίμμια των επιθυμιών — δεν έχουν καμία αξία στο βασίλειο που καλεί. Δεν μπορεί κανείς να αγοράσει πέρασμα με χρυσό που αμαυρώνεται, ούτε να κουβαλήσει μπροστά το βαρύ φορτίο μιας ανεξέταστης ζωής.

Η Ιερή Αρχιτεκτονική της Αυτο-Γένεσης

Τι, λοιπόν, πρέπει να κάνει ο αναζητητής όταν αντιμετωπίζει αυτή την φτώχεια προετοιμασίας; Οι μυστικοί ψιθυρίζουν για ένα νησί, όχι σταθερό σε καμία εξωτερική γεωγραφία αλλά αναδυόμενο από τα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο κομμάτι γης, ούτε απλή καταφυγή από την καταιγίδα, αλλά μάλλον ένα κυρίαρχο έδαφος επίγνωσης — ένα μέρος όπου η ψυχή αναγνωρίζει την ίδια της την ικανότητα για ανεξαρτησία από τις ταραγμένες θάλασσες της λαχτάρας και της απέχθειας που την περιβάλλουν.

Το να χτίσει κανείς αυτό το νησί σημαίνει να εμπλακεί στην πιο ιερή από τις εργασίες. Απαιτεί την σταθερή, αφοσιωμένη εφαρμογή της σοφίας, εκείνης της φωτεινής ικανότητας που βλέπει πέρα από τις εμφανίσεις στην καρδιά των πραγμάτων. Η εργασία είναι κοπιαστική, απαιτώντας την πλήρη παρουσία της ψυχής-τεχνίτη, που πρέπει να σμιλεύει τον βράχο της άγνοιας με υπομονετική επιμονή. Δεν υπάρχει βιάση σε αυτή την αρχιτεκτονική της αφύπνισης· κάθε πέτρα κατανόησης πρέπει να τοποθετηθεί προσεκτικά, κάθε θεμέλιο αρετής να εδραιωθεί σταθερά.

Όταν τα συσσωρευμένα ιζήματα της ακαθαρσίας — εκείνα τα σκοτεινά κατάλοιπα της απρόσεκτης δράσης και της θολωμένης αντίληψης — σαρωθούν τελικά από τον άνεμο της διάκρισης, κάτι θαυμαστό αναδύεται. Το ον, πλέον ελεύθερο από την βαρυτική έλξη της ενοχής και της σύγχυσης, ανακαλύπτει τον εαυτό του ικανό να ανυψωθεί σε βασίλεια προηγουμένως αδιανόητα. Αυτά είναι οι ουράνιοι κόσμοι των εκλεκτών, όχι μέρη τοποθετημένα σε κάποια μακρινή κοσμική γεωγραφία, αλλά μάλλον διαστάσεις συνείδησης διαθέσιμες σε όσους έχουν καθαρίσει την όρασή τους.

Η Αλχημεία της Καθαρότητας

Σκεφτείτε την ιερή τέχνη του μεταλλουργού, που στέκεται μπροστά στη φωτιά με αργυρομετάλλευμα στο χέρι. Ο δάσκαλος σιδηρουργός δεν περιμένει η τελειότητα να αναδυθεί σε μια μοναδική, δραματική χειρονομία. Αντίθετα, με άπειρη υπομονή και προσεκτική προσοχή, ο τεχνίτης θερμαίνει το μέταλλο, παρακολουθώντας τις ακαθαρσίες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μία προς μία, αυτά τα απόβλητα στοιχεία φυσούνται μακριά — όχι όλα μαζί σε κάποια βίαιη κάθαρση, αλλά σταδιακά, ρυθμικά, σαν την ίδια την αναπνοή. Σιγά σιγά, από καιρό σε καιρό, η εργασία συνεχίζεται μέχρι να μείνει καθαρό, φωτεινό, ανακλαστικό του φωτός.

Έτσι ακριβώς πρέπει και ο αναζητητής να προσεγγίσει την κάθαρση της συνείδησης. Η πνευματική αλχημεία δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω δραματικών αποκηρύξεων ή ξαφνικών μεταστροφών, αλλά μέσω της σταθερής, σταδιακής αφαίρεσης εκείνου που σκιάζει την φυσική ακτινοβολία της ψυχής. Κάθε στιγμή ενσυνειδητότητας, κάθε επιλογή να δράσει κανείς με ακεραιότητα αντί για παρόρμηση, κάθε περίσταση να βλέπει καθαρά αντί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της επιθυμίας — αυτές είναι οι ήπιες αναπνοές που φυσούν μακριά την ακαθαρσία.

Ωστόσο εδώ κρύβεται ένα βαθύ παράδοξο που μόνο οι μυστικοί κατανοούν αληθινά: το ίδιο το εργαλείο που προορίζεται να καθαρίσει μπορεί να γίνει πηγή διαφθοράς. Σαν τον σίδηρο, που γεννά σκουριά από την ίδια του την ουσία και έτσι καταστρέφεται, έτσι και οι πράξεις του ίδιου του αναζητητή μπορούν να γίνουν ο παράγοντας της πτώσης. Ο παραβάτης υφαίνει ένα δίχτυ από τις κλωστές των απρόσεκτων πράξεων, και αυτό το δίχτυ γίνεται ταυτόχρονα φυλακή και μονοπάτι — οδηγώντας όχι προς την απελευθέρωση αλλά βαθύτερα στον λαβύρινθο του πόνου.

Η Λεπτότητα της Διαφθοράς

Στο βασίλειο της πνευματικής κατανόησης, η διαφθορά φοράει πολλές μάσκες. Υπάρχουν οι προφανείς μολύνσεις — η παραμέληση που επιτρέπει την προσευχή να γίνει απλή επανάληψη άδεια παρουσίας, η νωθρότητα που επιτρέπει την ζωτικότητα του σώματος να φθίνει, η απροσεξία που καθιστά το άγρυπνο νου θαμπό και απρόσεκτο. Αυτές είναι οι χονδροειδείς ακαθαρσίες που ακόμα και ο αρχάριος μπορεί να αναγνωρίσει.

Αλλά υπάρχουν πιο λεπτές διαφθορές που διαφεύγουν της προσοχής, υφαίνοντας τον εαυτό τους στο ίδιο το ύφασμα της καθημερινής ύπαρξης. Ο αναζητητής πρέπει να καλλιεργήσει μια όραση αρκετά διεισδυτική για να αντιληφθεί πώς ακόμα και ενάρετες πράξεις μπορούν να μολυνθούν όταν εκτελούνται χωρίς σοφία, πώς η ίδια η ευεργεσία μπορεί να διαφθαρεί από την πλεονεξία για αναγνώριση ή ανταπόδοση. Όλοι οι δρόμοι, είτε συμβατικά χαρακτηρισμένοι καλοί είτε κακοί, μπορούν να γίνουν μονοπάτια δεσμεύσης όταν βαδίζονται χωρίς επίγνωση.

Ανάμεσα σε όλες τις πιθανές μολύνσεις, ωστόσο, υπάρχει μία που υψώνεται πάνω από τις υπόλοιπες σαν βουνό που σκιάζει τον ήλιο: η άγνοια — εκείνη η θεμελιώδης μη-γνώση που μπερδεύει το παροδικό με το αιώνιο, το κατασκευασμένο με το πραγματικό, το εξαρτημένο με το απόλυτο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκοτάδι, η πρωταρχική απόκρυψη από την οποία ρέουν όλες οι άλλες συγχύσεις. Το να αποτινάξει κανείς αυτή τη μόλυνση δεν είναι απλώς να αποκτήσει πληροφορίες αλλά να υποστεί μια μεταμόρφωση κατανόησης τόσο πλήρη που ο ίδιος ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας επαναστατικοποιείται.

Οι Δύο Δρόμοι της Ζωής

Η διαλογιστική παράδοση αναγνωρίζει δύο θεμελιώδεις τρόπους ανθρώπινης ύπαρξης, δύο δρόμους που αποκλίνουν στον κήπο της επιλογής. Ο ένας δρόμος είναι απατηλά εύκολος, δεν απαιτεί θάρρος, αυτοεξέταση, αντιμετώπιση άβολων αληθειών. Αυτός είναι ο δρόμος των αναιδών, εκείνων που ζουν σαν κοράκια — καιροσκόποι, θορυβώδεις, παίρνοντας ό,τι γυαλίζει χωρίς να διακρίνουν την αληθινή του αξία. Τέτοια άτομα μπορεί να φαίνονται τολμηρά, ακόμα και ηρωικά στις παραβάσεις τους, αλλά η δική τους είναι μια άθλια ελευθερία, αγορασμένη με το τίμημα της ακεραιότητας και της εσωτερικής ειρήνης.

Η ζωή σε αυτόν τον δρόμο μπορεί να φαίνεται ομαλή αρχικά, γιατί ρέει με το ρεύμα της παρόρμησης και το κύμα της συλλογικής ασυνειδησίας. Ωστόσο αυτή η ευκολία είναι ψευδαισθητική, μια προσωρινή παρηγοριά που συγκαλύπτει την αργή διάβρωση της ικανότητας της ψυχής για χαρά, νόημα και αυθεντική σύνδεση.

Ο δεύτερος δρόμος παρουσιάζει μια έντονη αντίθεση. Εδώ, η ζωή αποκαλύπτει τη δυσκολία της στον σεμνό αναζητητή που συνεχώς επιδιώκει καθαρότητα στη σκέψη, τον λόγο και την πράξη. Αυτό το άτομο κινείται στον κόσμο με αδιαφορία για τις θορυβώδεις απαιτήσεις του εγώ, διατηρώντας μια εσωτερική ησυχία που παραμένει άσπιλη ακόμα και μέσα στο χάος της ύπαρξης. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι απλή εξυπνάδα αλλά μια διεισδυτική σοφία που αναγνωρίζει την αλληλεξάρτηση όλων των πραγμάτων και δρα αναλόγως.

Γιατί είναι αυτός ο δρόμος τόσο δύσκολος; Επειδή απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, επίγνωση στιγμή προς στιγμή, το θάρρος να κολυμπά κανείς κόντρα στο ρεύμα της συλλογικής προσαρμογής. Απαιτεί την προθυμία να είναι κανείς αντιδημοφιλής, να στέκεται μόνος αν χρειάζεται, να επιλέγει την αλήθεια αντί για την άνεση επανειλημμένα.

Η Αρχιτεκτονική της Αυτο-Καταστροφής

Οι μυστικές διδασκαλίες προσδιορίζουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που λειτουργούν σαν αξίνες, επιτρέποντας στο άτομο να σκάψει την ίδια του την καταστροφή ενώ ακόμα ζει. Το να καταστρέφει κανείς τη ζωή — είτε μέσω βίας προς τους άλλους είτε μέσω της αργής αυτοκτονίας της απρόσεκτης ζωής — είναι να αποκόπτει τον εαυτό του από τον ιστό αλληλεξάρτησης που συντηρεί όλα τα όντα. Το να λέει ψέματα είναι να δηλητηριάζει το πηγάδι της επικοινωνίας από το οποίο πίνουν όλες οι σχέσεις. Το να παίρνει ό,τι δεν δίνεται ελεύθερα είναι να παραβιάζει τα ιερά όρια που επιτρέπουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία να ανθίσουν.

Η σεξουαλική παράβαση, η παραβίαση δεσμευμένων σχέσεων, αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερα ύπουλη μορφή διάλυσης ορίων, που βλάπτει όχι μόνο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη αλλά στέλνει κύματα μέσα σε οικογένειες και κοινότητες. Και η παράδοση στην μέθη — εκείνη η σκόπιμη θόλωση της συνείδησης — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο άμεση επίθεση στην ίδια την ικανότητα που χρειάζεται για την απελευθέρωση.

Κάθε μία από αυτές τις πράξεις χρησιμεύει στο να ξεριζώνει κανείς την ίδια του τη ρίζα, να υπονομεύει το θεμέλιο της ευεξίας και της πνευματικής προόδου. Δεν είναι παραβιάσεις αυθαίρετων κανόνων που επιβάλλονται από εξωτερική αυθεντία αλλά μάλλον οργανικές συνέπειες της παρεξήγησης της φύσης της πραγματικότητας της ίδιας.

Το Δηλητήριο της Σύγκρισης

Στη διαλογιστική ζωή, ένα λεπτό δηλητήριο συχνά περνά απαρατήρητο: η τάση να μετρά κανείς τον δρόμο του σε σχέση με τον άλλου, να ανησυχεί για τα εφόδια που λαμβάνουν οι άλλοι ενώ παραμελεί την ίδια του την εσωτερική εργασία. Αυτή η συγκριτική συνείδηση δεν βρίσκει ανάπαυση, γιατί ταλαντώνεται ασταμάτητα ανάμεσα σε φθόνο και υπερηφάνεια, ποτέ δεν εγκαθίσταται στην ειρήνη της αποδοχής.

Ο κόσμος, στην συμβατική του λειτουργία, διανέμει τις χάρες του σύμφωνα με πίστη ή ευχαρίστηση — μερικές φορές φαινομενικά τυχαία, συχνά φαινομενικά άδικα. Αλλά ο αναζητητής που έχει ξεριζώσει την ίδια την ικανότητα για αγανακτισμένη σύγκριση ανακαλύπτει μια ανάπαυση που επιμένει τόσο στην ημερήσια δραστηριότητα όσο και στην νυχτερινή ξεκούραση. Αυτή δεν είναι η ανάπαυση της αδράνειας αλλά η ειρήνη εκείνου που έχει σταματήσει την εξαντλητική εργασία του να τοποθετεί συνεχώς τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους.

Η Φωτιά, ο Καρχαρίας, η Παγίδα, ο Χείμαρρος

Η μυστική παράδοση χρησιμοποιεί στοιχειακές εικόνες για να μεταδώσει τους κινδύνους που παραμονεύουν στο μονοπάτι. Δεν υπάρχει φωτιά συγκρίσιμη με το πάθος — εκείνη η καύση που καταναλώνει από μέσα, ποτέ ικανοποιημένη, πάντα απαιτώντας περισσότερο καύσιμο. Σαν τη φωτιά, το πάθος μεταμορφώνει ό,τι αγγίζει, μειώνοντας σύνθετες πραγματικότητες σε στάχτη και κάρβουνο.

Δεν υπάρχει αρπακτικό τόσο επικίνδυνο όσο το μίσος — εκείνος ο καρχαρίας που κυκλοφορεί στα βάθη της συνείδησης, περιμένοντας να διαμελίσει κάθε δυνατότητα ειρήνης ή σύνδεσης. Το μίσος βλέπει εχθρούς παντού, βρίσκοντας αέναη δικαιολογία για την επιθετικότητά του.

Δεν υπάρχει παγίδα τόσο αποτελεσματική όσο η ανοησία — εκείνο το δίχτυ υφαντό από ψευδαίσθηση και μυωπία, που πιάνει το απρόσεκτο νου και το κρατά αιχμάλωτο σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα πόνου. Και δεν υπάρχει δύναμη τόσο συντριπτική όσο η πλεονεξία — εκείνος ο χείμαρρος που σαρώνει την διάκριση, παρασύροντας τον αρπακτικό νου προς ατελείωτη συσσώρευση χωρίς ικανοποίηση.

Αυτά τα τέσσερα αντιπροσωπεύουν τα πρωταρχικά εμπόδια στην απελευθέρωση, και ο αναζητητής πρέπει να τα αναγνωρίσει όχι ως αφηρημένες έννοιες αλλά ως ζωντανές δυνάμεις ενεργές στη συνείδηση.

Ο Καθρέφτης και η Σκιά

Μια ιδιόμορφη ασυμμετρία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη αντίληψη: τα ελαττώματα των άλλων εμφανίζονται με κρυστάλλινη σαφήνεια, ενώ τα δικά μας ελαττώματα παραμένουν βολικά κρυμμένα. Σαν τον αγρότη που λιχνίζει το σιτάρι, πετώντας τα άχυρα στον άνεμο, το μη συνειδητό άτομο εύκολα προσδιορίζει και διαλαλεί τα ελαττώματα γειτόνων, συναδέλφων, ξένων. Ωστόσο το ίδιο αυτό άτομο κρύβει τα προσωπικά ελαττώματα με την ίδια επιδεξιότητα που ένας απατεώνας κρύβει ζαβωμένα ζάρια από τον αντίπαλο.

Αυτή η δυναμική δεν είναι απλή υποκρισία αλλά μάλλον ένα δομικό χαρακτηριστικό της συνείδησης του εγώ, που πρέπει να διατηρήσει την ίδια της την συνοχή προβάλλοντας το υλικό σκιάς προς τα έξω. Εκείνος που κάνει συνήθεια την εύρεση ελαττωμάτων και προσβάλλεται εύκολα ανακαλύπτει ότι παραδόξως, τα δικά του πάθη πολλαπλασιάζονται. Γιατί στην ίδια την πράξη της κρίσης ενός άλλου, ενισχύει κανείς την ίδια την κριτική στάση, απομακρυνόμενος περαιτέρω από την καταστροφή του πάθους που είναι ο στόχος του δρόμου.

Το Μονοπάτι Χωρίς Μονοπάτι

Το αυθεντικό πνευματικό ταξίδι δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω απλών εξωτερικών επιδόσεων. Δεν υπάρχει μαγικό μονοπάτι στον αέρα, καμία συντόμευση που παρακάμπτει την απαραίτητη εσωτερική εργασία. Ένα άτομο δεν γίνεται αληθινός αποκηρυκτής απλώς υιοθετώντας τα ράσα και τις τελετουργίες της αποκήρυξης. Ο κόσμος — η συμβατική, επιφανειακή συνείδηση — ευχαριστιέται ατελείωτα με τέτοιες ματαιοδοξίες, μπερδεύοντας την εμφάνιση με την ουσία.

Αλλά εκείνοι που έχουν αληθινά αφυπνιστεί, εκείνα τα σπάνια όντα που έχουν δει πέρα από το πέπλο των εμφανίσεων, στέκονται ελεύθεροι από τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αναγνωρίζουν ότι κανένα πλάσμα δεν κατέχει αιώνια, αμετάβλητη ουσία· όλα τα όντα αναδύονται και παρέρχονται στον απέραντο χορό της εξαρτημένης γένεσης. Ωστόσο οι αφυπνισμένοι οι ίδιοι, έχοντας συνειδητοποιήσει την αθάνατη διάσταση, παραμένουν ακλόνητοι από αυτή τη ροή. Έχουν βρει το νησί.

Η Κλήση προς το Αιώνιο Παρόν

Αυτή, λοιπόν, είναι η διαλογιστική πρόσκληση: να χτίσει κανείς μέσα στον εαυτό του ένα νησί επίγνωσης που παραμένει σταθερό μέσα στον ωκεανό της αλλαγής. Όχι μέσω άρνησης της ατέλειας, αλλά μέσω αναγνώρισης ότι μέσα στην ίδια την καρδιά της αλλαγής κρύβεται μια αμετάβλητη ικανότητα να μαρτυρεί, να γνωρίζει, να είναι παρούσα.

Η εργασία αρχίζει τώρα, σε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Δεν χρειάζεται κανένα εφόδιο εκτός από παρουσία, κανένα φορτίο να κουβαλήσει εκτός από επίγνωση, κανένα διαπιστευτήριο εκτός από ειλικρίνεια. Η πόρτα της αναχώρησης που κάποτε φαινόταν να οδηγεί σε αφανισμό αποκαλύπτεται αντ' αυτού ως κατώφλι μεταμόρφωσης — ένα πέρασμα όχι προς την μη-ύπαρξη αλλά προς έναν πιο αυθεντικό τρόπο ύπαρξης.

Όταν οι ακαθαρσίες φυσούνται μακριά σαν σκόνη από την επιφάνεια ενός καθρέφτη, αυτό που μένει δεν είναι κενό αλλά σαφήνεια — η φυσική ακτινοβολία της ψυχής, που ήταν πάντα παρούσα αλλά σκιασμένη. Αυτή η ακτινοβολία αναγνωρίζει τον εαυτό της ως ταυτόχρονα περιορισμένη μορφή και απεριόριστη επίγνωση, ως το κύμα και τον ωκεανό, ως το νησί και τη θάλασσα.

Σε αυτή την αναγνώριση κρύβεται η ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση, η ελευθερία που δεν απαιτεί εξωτερική επικύρωση, η αγάπη που δεν χρειάζεται αντικείμενο. Αυτή είναι η μυστική πραγματικότητα προς την οποία στοχεύει κάθε γνήσια πνευματική πρακτική — όχι κάποια μακρινή μελλοντική απόκτηση αλλά μια παρούσα δυνατότητα, διαθέσιμη σε κάθε αναπνοή, κάθε στιγμή καθαρής όρασης, κάθε επιλογή να ευθυγραμμιστεί με τη σοφία αντί για τη σύγχυση.

Το μονοπάτι βαδίζεται βήμα βήμα, ωστόσο κάθε βήμα περιέχει το σύνολο του ταξιδιού. Το νησί χτίζεται αργά, ωστόσο σε κάθε στιγμή αυθεντικής πρακτικής, είναι ήδη πλήρες. Αυτό το παράδοξο δεν μπορεί να λυθεί μέσω λογικής αλλά μόνο μέσω της άμεσης εμπειρίας εκείνων που τολμούν να γίνουν κυρίαρχοι μέσα στη διάλυση, σοφοί απέναντι στην άγνοια, αφυπνισμένοι στο όνειρο της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Monday, December 17, 2012

The Kingdom of Heaven is within you! (Luke 17,21)

The Kingdom of Heaven is within you! (Luke 17,21)

H βασιλεία των Ουρανών εντός υμών εστί! (Λουκ. 17,21)

TAOΪSM

BUDDHISM

Chapter 18. Impurity

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright