Την Εποχή του Χούι-Νεγκ η Ταοϊστική Παράδοση μετρούσε ήδη πάνω από μία
χιλιετία κι είχε διαποτίσει την αντίληψη των ανθρώπων που Ακολουθούσαν τον
Δρόμο. Τι δίδασκε η Ταοϊστική Παράδοση; Δίδασκε ότι Υπάρχει Μία Φύση, που
Στηρίζεται στον Εαυτό Της, που Εκδηλώνεται Αυθόρμητα, κι Ακολουθεί τον Δρόμο
της με Φυσικό Τρόπο, και Πάλι Επιστρέφει στην Αρχή. Αυτή η Φύση Περιλαμβάνει
(στην Πραγματικότητά Της) όχι μόνο την «Ουσία» Της αλλά και τις Εκδηλώσεις Της,
όλα τα «Φαινόμενα»… δεν περιλαμβάνει όμως τις διαστρεβλώσεις, την «λανθασμένη
αντίληψη, την λανθασμένη δράση…
Σοφία είναι να Ζεις σε Αρμονία με Αυτή την Φύση, να Ακολουθείς Αυτή την
Αγνή Φύση (σε Ό,τι σου Παρουσιάζει), και να μην παρεμβαίνεις στην Δράση Της. Να
την Ακολουθείς Παντού, στην Δράση της, στα Φαινόμενα, στην αντίληψη, στην
σκέψη, στην ζωή, στην υλική ύπαρξη, χωρίς όμως να παρεμβαίνεις (όταν, για
παράδειγμα, εκδηλώνεται η σκέψη, να την αφήνεις χωρίς να «σκέφτεσαι»
πρόσθετα…). Αυτή η Εσωτερική «Μη-Συμμετοχή», η Απόσπαση από τα Φαινόμενα, αυτή
η Μη-Δράση, είναι η Πραγματική Δράση, η Μόνη Αληθινή Δράση, που Οδηγεί στην
Πλήρη Κατανόηση, στην Ελευθερία, στην Ζωή.
Δεν χρειάζεται Καμία Διδασκαλία, καμία Διδαχή, Καμία Πρακτική, και Καμία
Ειδική Δραστηριότητα. Απλά Ζούμε. Ζούμε Συνειδητά, Ολοκληρωμένα. Η Φύση Είναι Εξαρχής
και για Πάντα Αγνή κι Εκδηλώνεται Σοφά, Ειρηνικά, Φυσικά, κι Ολοκληρώνεται Μέσα
στον Εαυτό Της. Πρέπει να την Αφήνουμε Ήσυχη στην Δράση Της. Το Δίδαγμα όμως
είναι να Αφήνουμε την Φύση να Λειτουργεί (γιατί Πρέπει να Λειτουργεί και να
Λειτουργεί Ελεύθερα), κι όχι τις διαστρεβλώσεις που «επιβάλλουμε». Όταν έχουμε
ήδη «διαστρεβλώσει» την Φύση, το να υποστηρίζουμε ότι πρέπει αυτή την
«διαστρεβλωμένη» Φύση να την αφήνουμε να λειτουργεί ελεύθερα, κάνουμε
(συνειδητά ή ασυνείδητα) μια διαστρέβλωση του Μηνύματος. Προφανώς δεν έχουμε
κατανοήσει τίποτα, ή συνειδητά παρερμηνεύουμε κι υποστηρίζουμε τον λάθος δρόμο.
Τι σημαίνει λοιπόν Απλά να Ζούμε, να Ζούμε Συνειδητά, Ολοκληρωμένα;
Βιώνουμε την Ζωή Όπως Εκδηλώνεται, κι όχι μόνο στα εξωτερικά φαινόμενα αλλά και
στα εσωτερικά επίπεδα, μέχρι αυτό του Απόλυτου Ταυτισμού με την Φύση Μας. Κάθε
λοξοδρόμηση, παρέμβαση, αποτελεί εγκατάλειψη του Δρόμου της Ζωής. Στην
πραγματικότητα ο Δρόμος της Ζωής είναι Χωρίς Προσπάθεια, ένας Φυσικός, εύκολος,
κι Ειρηνικός Δρόμος. Αντίθετα, προσπάθεια, ενέργεια, κατανάλωση ενέργειας,
χρειάζεται, η παρεκτροπή από την Φύση. Το να Ζούμε και να Αντιδρούμε Φυσικά,
Σύμφωνα με την Φύση, είναι η Ελάχιστη Προσπάθεια. Αντίθετα χρειάζεται
προσπάθεια και τεράστια ενέργεια να καθοδηγήσουμε και να αλλάξουμε δρόμο στην
Φύση.
*
Από την άλλη μεριά ο Βουδισμός (την Εποχή του Χούι-Νεγκ) είχε πρόσφατα
«εισαχθεί» στην Κίνα. Οι άνθρωποι που είχαν ζυμωθεί μέσα στην Ταοϊστική
Παράδοση ήταν πολύ εύκολο να Κατανοήσουν τον Βουδισμό (το Μήνυμα του
Βουδισμού). Μάλιστα, η Θρησκεία που ερχόταν από τον «Νότο» ενώ Συμφωνούσε σε
Όλα με την Ταοϊστική Παράδοση (Αντίληψη και Δράση), Συμπλήρωνε την Ταοϊστική
Παράδοση και Διευκρίνιζε ακόμα περισσότερο τον Ορθό Δρόμο. Τι δίδασκε η
Βουδιστική Παράδοση, που μετρούσε επίσης πάνω από μια χιλιετία; Δίδασκε ότι η
Πραγματικότητα Ως Έχει (το Ασαμσκρίτα του Βούδα, το Σουνυάτα, το Ταθάτα, το
Νταρμακάγια, των άλλων Δασκάλων), όπως και το Τάο, Απλά Υπάρχει, Βιώνεται σαν
Φύση (ή Εσώτερη Φύση, για τα όντα που έχουν εμπειρία των εξωτερικών φαινομένων
διαφορετική από του Φωτισμένου), κι εφόσον Είναι, όπως και το Τάο, Χωρίς
Ιδιότητες, δεν μπορεί να συλληφθεί από την αντίληψη, από την σκέψη. Βιώνεται
αλλά δεν αναλύεται, δεν εντοπίζεται και δεν περιγράφεται από την σκέψη. Όταν
δεν το Βιώνουμε, και δεν Κατανοούμε Αυτή την Πραγματικότητα, και προσπαθούμε να
την συλλάβουμε με την αντίληψη, να την «πραγματοποιήσουμε», κλπ., γλιστράμε
στην περιοχή της Άγνοιας, της σύγχυσης.
Είναι Σαφές (ή μπορεί να Κατανοηθεί) ότι δεν μπορείς να γίνεις «Αυτό που
Είσαι Ήδη». Δεν μπορείς να έρθεις στην «Θέση Όπου Είσαι Ήδη». Όλη αυτή η δήθεν
κίνηση να νοιώσουμε, να πραγματοποιήσουμε, να εξελιχθούμε, κλπ., είναι μια
κίνηση της Φαντασίας. Συνεπώς Χρειάζεται να απορρίψουμε ακριβώς αυτή την
διαστρεβλωτική λειτουργία της σκέψης, αυτή την παραμορφωτική διαδικασία, να
σκεφτόμαστε, να ερμηνεύουμε, να φτιάχνουμε εικόνες για τα πράγματα.
Η λάθος δράση είναι ακριβώς η σκέψη. Η σκέψη ότι είμαστε «διαχωρισμένοι»
από το Σώμα της Αλήθειας, ξεχωριστά όντα, που κινούνται «ανεξάρτητα» που πρέπει
να εξελιχθούν, να πραγματοποιήσουν, να φωτιστούν, κλπ. Όλα αυτά είναι φαντασία.
Κι η φώτιση που επιδιώκεται είναι μια ψεύτικη φώτιση. Κι η φώτιση που
πραγματοποιείται είναι μια ψεύτικη φώτιση. Η Φώτιση δεν μπορεί ποτέ να γίνει
«εμπειρία» ενός «εγώ».
Η Ορθή Δράση είναι ακριβώς η «μη-ανάπτυξη» της σκέψης. Αυτό σημαίνει ότι
όλα τα φαινόμενα αντιμετωπίζονται «ως έχουν», στην δική τους φύση, κι όχι μέσα
από την διαστρεβλωτική σκέψη. Τότε όλα είναι στην θέση τους, όλα ακολουθούν την
ειρηνική πορεία τους, κι όλα είναι Ολοκληρωμένα Κάθε Στιγμή.
*
Στην Κατανόηση των Πρώτων Δασκάλων της Κίνας, που γεννημένοι μέσα στην
Ταοϊστική Παράδοση ήρθαν σε επαφή με την Βουδιστική Παράδοση, γίνεται Σαφές ότι
είναι ακριβώς η «ανάμειξη της σκέψης» που δημιουργεί τα προβλήματα. Όχι τα
φαινόμενα, που έτσι ή αλλιώς ακολουθούν τον δρόμο τους, αλλά η «ερμηνεία» που
κάνουμε εμείς, η καθοδήγηση της αντίληψης και της δράσης. Όλη αυτή η δική μας
παρέμβαση οδηγεί στην λάθος ζωή. Η Ζωή Έξω από τον Δρόμο, το Σαμσάρα των
Βουδιστών, δεν είναι η ζωή των φαινομένων αλλά η λανθασμένη ερμηνεία, όλων
αυτών που βιώνουμε… τα φαινόμενα εξελίσσονται ειρηνικά, μόνο μέσα στο κεφάλι
μας υπάρχει ταραχή.
Έτσι ο Χούι-Νεγκ (η Σχολή του Χούι-Νεγκ) «θέσπισε την απουσία σκέψης, ως
δοξασία» (κατά τα λεγόμενά του, Σούτρα, 17).
Εδώ όμως χρειάζονται κάποιες διευκρινήσεις, για να απομακρύνουμε ακριβώς
τις παρεξηγήσεις, που δημιουργούνται από την ερμηνεία του Κειμένου, και τις
μεταφραστικές αστοχίες, τόσο στην Αγγλική όσο (ακόμα περισσότερο) και στην
Ελληνική γλώσσα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε το Αληθινό Πνεύμα του
Χούι-Νεγκ, το Πνεύμα του Τσαν (που έγινε Ζεν στην Ιαπωνία).
Το Τάο, η Πραγματικότητα Ως Έχει, η Φύση, Είναι Κάτι Ζωντανό και Δραστήριο.
Η Φύση Λειτουργεί και Συνέχεια Εκδηλώνει Όλα τα Φαινόμενα. Αναδύονται Συνεχώς,
αντίληψη, σκέψη, έλξεις, απώσεις, ακόμα κι αυτά που αναγνωρίζουμε (εμείς) σαν
υλικά φαινόμενα. Η «Μη-ανάμειξη» στην Διαδικασία, η Απουσία σκέψης, δεν
σημαίνει να μην αναγνωρίζουμε τα φαινόμενα αλλά να μην εμπλεκόμαστε και
μπλοκάρουμε την ροή των πραγμάτων. Απουσία σκέψης σημαίνει απουσία ανάμειξης
την στιγμή που εκδηλώνεται η σκέψη, έτσι ώστε τα φαινόμενα να εξελιχθούν μόνα
τους.
Αυτό δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί (από τα ήδη «μπερδεμένα» μυαλά μας) και
να πραγματοποιηθεί.
Η Φύση Αυτορυθμίζεται και Ικανοποιεί τις Ανάγκες Της (κι είναι όλα καλώς
καμωμένα). Εμείς παρεμβαίνουμε και μεγιστοποιούμε ή διαστρέφουμε κάποιες
ανάγκες, κι έτσι γεννιούνται όλα τα προβλήματα. Ούτε σημαίνει «μη-ανάμειξη»,
την στιγμή που έχουμε ήδη παρέμβει διαστρέφοντας την Δράση της Φύσης, να
υποστηρίζουμε ότι (τώρα) δεν αναμειγνυόμαστε κι αφήνουμε την «φύση να
εκδηλωθεί». Σε αυτή την περίπτωση αφήνουμε μόνο τα «πάθη» μας να εκδηλωθούν.
Προφανώς αυτή είναι μια λάθος ερμηνεία της Παράδοσης.
Χρειάζεται λοιπόν Προσοχή, Επαγρύπνηση, κι Ετοιμότητα, κάθε Στιγμή, για να
Αφουγκραζόμαστε (και να Ακολουθούμε) την Αληθινή Φύση μας και να μην
ακολουθούμε τις αυταπάτες μας. Χρειάζεται ίσως να Αντιμετωπίσουμε Ειλικρινά τον
Εαυτό μας, να Εντοπίσουμε τις «παρεκτροπές» μας, τις «διαστρεβλώσεις» μας, τα
«πάθη» μας, και να Αποφασίσουμε, να «Καθαρίσουμε» τον εαυτό μας από τις
«βρωμιές», της ζωής, της κοινωνίας, κι όσων μας έχουν «διδάξει» μέχρι σήμερα.
Χρειάζεται να Ζούμε Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, στην Πραγματικότητα, να
Παραμένουμε Ήρεμοι, Ατάραχοι, και να μην Αναμειγνυόμαστε στο Έργο της Φύσης.
Είμαστε Ήδη στην Αγκαλιά της Πραγματικότητας. Δεν έχουμε να πάμε πουθενά, δεν
έχουμε να γίνουμε κάτι, δεν έχουμε να κάνουμε κάτι. Απλά να Ζούμε Εδώ, Τώρα,
Ολοκληρωμένα (Ολοκληρωμένα, όχι μέσα στην σύγχυση ή στην ψεύτικη ασφάλεια της
φαντασίας μας).
Η Ενατένιση Αυτής της Φυσικής Δραστηριότητες της Φύσης, η Απουσία Ανάμειξης
την Στιγμή που Εκδηλώνονται τα Φαινόμενα, είναι ο Αληθινός Διαλογισμός.
Ο Χούι-Νεγκ δεν δίδαξε τίποτα άλλο, (Σούτρα, 19). Αν νομίζουμε ότι αυτό
είναι λίγο προφανώς δεν κατανοούμε.
*
Τελικά Δεν Υπάρχει Τίποτα να Πραγματοποιήσουμε, Τίποτα να Κάνουμε. Να
Φανταζόμαστε μια Ψεύτικη Φύση, μια Ψεύτικη Φώτιση, είναι άσκοπη δραστηριότητα.
Το να θέλεις να ελέγξεις, να ξεπεράσεις, να φωτίσεις την άγνοια, να διασώσεις
το εγώ, είναι επίσης αυταπάτη. Δεν μπορείς να σώσεις κάτι που δεν έχει
πραγματική υπόσταση, μια κατασκευή της σκέψης, (Σούτρα, 18).
Σε τελευταία ανάλυση τι διδάσκει ο Χού-Νεγκ; Καθόσον Όλα Είναι στην Θέση τους,
και Λειτουργούν, δεν διδάσκει τίποτα. Κι αφού δεν υπάρχει τίποτα να
πραγματωθεί, δεν υπάρχει καμία επιδίωξη, για τίποτα. Καμία βιασύνη για τίποτα,
αλλά και καμία ανησυχία. Όλα Ρέουν Ειρηνικά. Αν το Αφήσουμε, θα Γίνει. Μπορούμε
να το Ζήσουμε; Δεν Χρειάζεται Τίποτα Άλλο… Ο Χούι-Νεγκ το Ζούσε… και βοήθησε
κάμποσους (ακόμα μέχρι σήμερα) να το Ζήσουν.
Αν κάποιος ονειρεύεται δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις. Ίσως (και μόνο αν
ζητηθεί) να υποδειχθεί αυτό που συμβαίνει. Αλλά σε τελευταία ανάλυση είναι
αδιάφορο. Είναι η Φύση που «ονειρεύεται» κι η Φύση κάποια στιγμή, από Μόνη Της,
θα Αφυπνισθεί. Αργά ή γρήγορα θα Ανατείλει η Κατανόηση (για όλα τα όντα που «ονειρεύονται»
ότι είναι ένα ξεχωριστό εγώ). Αυτό, το να κατανοούμε έτσι, δεν είναι ούτε
αδιαφορία, ούτε χάσιμο χρόνου, ή ευκαιρίας, για να επιτευχθεί η «φώτιση», η σωτηρία.
Αντίθετα είναι η Υπέρτατη Κατανόηση, ότι η Πραγματικότητα, η Πραγματική Φύση,
δεν έχει αλλοιωθεί, δεν έχει υποστεί τίποτα, κι ότι το όνειρο είναι απλά
όνειρο, δηλαδή κάτι χωρίς υπόσταση, σημασία, κι αξία, κι είναι κάτι απόλυτα
παροδικό. Τότε; Προς Τι όλη η Φασαρία;
Η Φύση Πορεύεται Ειρηνικά, κι ο Κόσμος Κυλάει Χωρίς Βιασύνη. Επιτέλους! Αφήστε
τον Κόσμο Ήσυχο, αφήστε τους ανθρώπους ήσυχους, δεν χρειάζονται σωτηρία.
Προπάντων δεν χρειάζονται σωτηρία με το ζόρι. Κι όλοι οι επίδοξοι σωτήρες του
κόσμου είναι κοινοί απατεώνες, και επιλέγουν να παίξουν ένα βρώμικο ρόλο στο
παγκόσμιο όνειρο των ανθρώπων… αλλά όλοι οι ρόλοι, τελικά, βρώμικοι είναι. Οι
Αληθινοί Άνθρωποι έχουν κατέβει από την Σκηνή, δεν τους ενδιαφέρει πια το Θέατρο
της ζωής, Απλά Ζουν… κι απλά υποδεικνύουν σε όσους θέλουν, να Ζήσουν. Αυτοί
Είναι Απλά Άνθρωποι, χωρίς πρόσωπο, χωρίς ρόλο, δεν είναι ούτε φωτισμένοι, ούτε
σωτήρες, ούτε τίποτα άλλο.
Αυτή είναι η Υπέρτατη Συμπόνια για «όλους» και «όλα» γιατί Αποκαθιστά την
Αλήθεια. Αντίθετα θα ήταν υποκριτικό να υιοθετεί κάποιος την άγνοια, την
φαντασία των όντων, ότι όλο αυτό το όνειρο είναι αληθινό, και να αναλάβει τον
ρόλο του δασκάλου ή του υπερασπιστή της αλήθειας, ή του σωτήρα των όντων, και
να θέλει να διδάξει την αλήθεια, και να σώσει τα όντα. Όλο αυτό το θέατρο της σωτηρίας
δεν δείχνει ούτε καλοσύνη ούτε συμπόνια. Δείχνει άγνοια, διαχωρισμό στην
αντίληψη, κι εκμετάλλευση των πιο αφελών που εκλαμβάνουν το όνειρο σαν αλήθεια
και τους ψευτοδιδασκάλους σαν αληθινούς σωτήρες.
***
"Καλοί και μορφωμένοι φίλοι, σύμφωνα με την μέθοδο αυτή, το να καθόμαστε
διαλογιζόμενοι, δεν σημαίνει, τελικά, ούτε να κοιτούμε την διάνοια ούτε να
κοιτούμε την αγνότητα. Ούτε και να λέμε πως πρέπει να υπάρχει αταραξία. Ας υποθέσουμε
ότι λέμε να κοιτάξουμε την διάνοια. Η διάνοια είναι, σε τελευταία ανάλυση,
ψευδής. Δεδομένου ότι το να είναι κάτι ψευδές είναι το ίδιο με το να είναι
ψευδαισθητικό, δεν υπάρχει τίποτα να κοιτάξουμε. Ας υποθέσουμε ότι λέμε να
κοιτάξουμε την αγνότητα. Η φύση του ανθρώπου εξαρχής αγνή. Οι ψευδείς σκέψεις
είναι αυτές που συσκοτίζουν την Απόλυτη Πραγματικότητα. Η πρωτότυπη φύση μας
είναι αγνή όσο μένει αγνή ελεύθερη από ψευδείς σκέψεις. Αν κάποιος δεν
συνειδητοποιεί ότι η φύση του είναι εξαρχής αγνή και αποφασίσει να κοιτάξει την
αγνότητα, δημιουργεί μια ψευδή αγνότητα. Η αγνότητα αυτή δεν είναι καθόλου
αντικειμενική ύπαρξη. Γνωρίζουμε, λοιπόν, ότι αυτό που κοιτούμε είναι ψευδές. Η
αγνότητα δεν έχει ούτε υλική μορφή ούτε χαρακτήρα, αλλά ορισμένοι άνθρωποι
καθορίζουν χαρακτήρες αγνότητας και λένε ότι αυτοί αποτελούν το αντικείμενο του
έργου μας. Οι άνθρωποι αυτοί που διατηρούν αυτή την άποψη παρακωλύουν την
πρωτότυπη φύση τους και δεσμεύονται από την αγνότητα. Αν όσοι καλλιεργούν την
αταραξία αγνοούν τα σφάλματα και τα ελαττώματα των ανθρώπων, η φύση τους δεν θα
διαταρασσόταν. Οι παραπλανημένοι άνθρωποι μπορεί να μην ταράσσονται οι ίδιοι
σωματικά, αλλά, όποτε μιλούν, επικρίνουν τους άλλους και παραβιάζουν έτσι την
Οδό. Κοιτώντας, λοιπόν, είτε την διάνοια είτε την αγνότητα, προκαλούμε εμπόδιο
στην Οδό".
Η Σούτρα του Βάθρου, 18
