Esoterism Academy: The Platform Sutra of Hui-neng

Saturday, July 4, 2015

The Platform Sutra of Hui-neng

By the time of the Hui- Neng, the Taoist Tradition was already more than a millennium old and had permeated the perception of the people who followed the Way. What did the Taoist Tradition teach? It taught that There Is One Nature, Self-Subsisting, Which Manifests Spontaneously, And Follows Its Course In A Natural Way, And Again Returns To The Beginning. This Nature Includes (in Its Reality) not only Its “Essence” but also Its Manifestations, all “Phenomena”...but it does not include distortions, “wrong perception”, wrong action...

Wisdom is Living in Harmony with This Nature, Following This Pure Nature (in What It Presents to You), and not interfering with Its Action. To follow it Everywhere, in its Action, in Phenomena, in perception, in thought, in life, in material existence, but without interfering (when, for example, the thought manifests itself, to leave it without "thinking" further...) . This Inner "Non-Participation", this Detachment from Phenomena, this Non-Action, is the Real Action, the Only True Action, that Leads to Full Understanding, to Freedom, to Life.

No Teaching, No Learning, No Practice, and No Special Activity Needed. We Just Live. We Live Consciously, Wholeheartedly. Nature Is From the Beginning and Forever Pure and Manifests Wisely, Peacefully, Naturally, and Completes Within Itself. We must Leave It Alone in Its Action. But the Lesson is to Let Nature Work (because it Must Work and Work Freely), and not the distortions we "impose". When we have already "perverted" Nature, to argue that we must let this "perverted" Nature run free is (consciously or unconsciously) perverting the Message. Obviously we have not understood anything, or we are consciously misinterpreting and advocating the wrong way.

So, what does it mean to Just Live, to Live Consciously, Wholeheartedly? We experience Life As It Manifests, and not only in the external phenomena but also on the internal levels, up to that of Absolute Identification with Our Nature. Every deviation, intervention, is an abandonment of the Path of Life. In reality the Path of Life is Effortless, a Natural, easy, and Peaceful Path. On the contrary, effort, energy, consumption of energy, is needed, the deviation from Nature. Living and Reacting Naturally, According to Nature, is the Minimum Effort. On the contrary, it takes effort and enormous energy to guide and change the course of Nature.

…

On the other hand, Buddhism (the Hui- Neng Era ) had recently been "introduced" to China. People steeped in the Taoist Tradition found it very easy to Understand Buddhism (the Message of Buddhism). In fact, the Religion that came from the "South" while Agreeing in Everything with the Taoist Tradition (Concept and Action), Complemented the Taoist Tradition and Clarified the Right Path even more. What did the Buddhist Tradition, which also spanned over a millennium, teach? He taught that Reality As It Is (the Assamskrita of the Buddha, the Sunyata , the Tathata, the Dharmakaya , of the other Masters), like the Tao , Simply Exists, is Experienced as Nature (or Inner Nature, for beings who experience the outer phenomena different from the Enlightened One), and since It is, like the Tao , Without Attributes, it cannot be grasped by perception, by thought. It is experienced but not analyzed, not located and not described by thought. When we do not Experience it, and we do not Understand This Reality, and try to grasp it with perception, to "realize" it, etc., we slip into the region of Ignorance, of confusion.

It is clear (or can be understood) that you cannot become "What You Already Are". You cannot come to "Where You Are Already". All this supposed movement to feel, to realize, to evolve, etc., is a movement of Imagination. Therefore, we need to reject precisely this distorting function of thought, this distorting process, to think, to interpret, to make images of things.

The wrong action is precisely the thought. The thought that we are "separate" from the Body of Truth, separate beings, moving "independently" that must evolve, realize, be enlightened, etc. This is all fantasy. And the enlightenment that is sought is a false enlightenment. And the enlightenment that takes place is a false enlightenment. Enlightenment can never become an "experience" of an "I".

Right Action is precisely the "non-development" of thought. This means that all phenomena are treated "as they are", in their own nature, and not through distorting thinking. Then everything is in its place, everything follows its peaceful course, and everything is Complete Every Moment.

…

In Understanding the First Masters of China, born in the Taoist Tradition and brought into contact with the Buddhist Tradition, it becomes clear that it is precisely the "mixing of thought" that creates the problems. Not the phenomena, which one way or another follow their way, but the "interpretation" that we do, the guidance of perception and action. All this interference of our own leads to the wrong life. The Life Outside the Path, the Samsara of the Buddhists, is not the life of phenomena but the misinterpretation of all that we experience...the phenomena unfold peacefully, only within our heads there is turmoil.

Thus Hui- Neng (the School of Hui- Neng) "established the absence of thought, as a doctrine" (according to him, Sutra , 17).

Here, however, some clarifications are needed, in order to remove precisely the misunderstandings created by the interpretation of the Text, and translation mistakes, both in English and (even more) in the Greek language. Only in this way will we be able to approach the True Spirit of Hui- Neng, the Spirit of Chan (which became Zen in Japan).

The Tao , Reality As It Is, Nature, Is Something Alive and Active. Nature Works and Continually Manifests All Phenomena. Perception, thought, attractions, repulsions, even what we (we) recognize as material phenomena are constantly emerging. "Non-interference" in the Process, Absence of thought, does not mean not recognizing the phenomena but not getting involved and blocking the flow of things. Absence of thought means absence of interference at the moment thought manifests itself, so that phenomena evolve by themselves.

This is not easy to understand (by our already "confused" minds) and to realize.

Nature Regulates Itself and Satisfies Its Needs (and they are all well-made). We interfere and maximize or distort some needs, and that's how all the problems are born. Nor does it mean "non-interference", when we have already interfered by distorting the Action of Nature, to claim that we (now) do not interfere and let "nature unfold". In this case we only let our "passions" manifest. Obviously this is a misinterpretation of the Tradition.

It therefore takes Attention, Vigilance, and Readiness, every Moment, to Listen to (and Follow) our True Nature and not follow our delusions. Perhaps we need to Honestly Face Ourselves, Identify our "distortions", our " deteriorations", our "passions", and Decide, to "Clean" ourselves from the "dirt", of life, of society, and what they have "taught" us up to now.

We need to Live Here, Now, in Real Time, in Reality, Remain Calm, Unperturbed, and not Interfere with the Work of Nature. We are Already in the Embrace of Reality. We have nowhere to go, nothing to be, nothing to do. Just Living Here, Now, Whole (Whole, not in the confusion or false security of our imaginations).

The Contemplation of These Natural Activities of Nature, the Absence of Interference the Moment Phenomena Manifest, is True Meditation.

Hui- Neng taught nothing else, (Sutra , 19). If we think this is a little, we obviously don't understand.

…

Ultimately, There Is Nothing To Accomplish, Nothing To Do. Imagining a False Nature, a False Enlightenment, is pointless activity. Wanting to control, to overcome, to enlighten ignorance, to save the ego, is also delusion. You cannot save something that has no real substance, a construct of thought, (Sutra , 18).

Ultimately, what does Hoo-Neng teach? As long as Everything is in place, and working, it teaches nothing. And since there is nothing to accomplish, there is no pursuit, for anything. No rush for anything, but no worries either. Everything Flows Peacefully. If We Let It, It Will Happen. Can We Live It? Nothing Else Is Needed… Hui- Neng Lived It… and helped many (still to this day) Live it.

If one is dreaming there is nothing to be done. Perhaps (and only if asked) what is happening will be indicated. But ultimately it doesn't matter. It is Nature that "dreams" and Nature will at some point, of its own accord, Awaken. Sooner or later Understanding will Dawn (for all beings who "dream" that they are a separate self). This, to understand like this, is neither indifference, nor a waste of time, or opportunity, to achieve "enlightenment", salvation. On the contrary, it is the Supreme Understanding, that Reality, Real Nature, has not changed, has not suffered anything, and that the dream is just a dream, that is, something without substance, meaning, and value, and is something completely transitory. Then? What's All The Fuss About?

Nature Moves Peacefully, and the World Flows Unhurriedly. Finally! Leave the World Alone, leave the people alone, they don't need saving. Above all, they do not need salvation by force. And all the would-be saviors of the world are common crooks, and they choose to play a dirty role in the world dream of people... but all roles, in the end, are dirty. The Real People have come down from the Stage, they are no longer interested in the Theater of life, they just Live... and they simply indicate to those who want to Live. They Are Just People, without a face, without a role, they are neither enlightened, nor saviors, nor anything else.

This is Supreme Compassion for "all" and "all" because it Restores Truth. On the contrary, it would be hypocritical for one to adopt the ignorance, the imagination of the beings, that this whole dream is true, and to assume the role of the teacher or the defender of the truth, or the savior of the beings, and to want to teach the truth, and save beings. All this theater of salvation shows neither kindness nor compassion. It shows ignorance, separation in perception, and exploitation of the most naive who take the dream as truth and the false teachers as true saviors.

…

"Good and learned friends, according to this method, to sit meditating is, after all, neither to look at the intellect nor to look at purity. Nor is it to say that there must be stillness. Suppose we say to look at the intellect. Intellect is, in the final analysis, false. Since something being false is the same as being illusory, there is nothing to look at. Suppose we say to look at purity. Man's nature is pure in the first place. False thoughts are what obscure the Absolute Reality. Our original nature is pure as long as it remains pure free from false thoughts. If one does not realize that his nature is pure in the first place and decides to look at purity, he creates a false purity. Purity this is no objective existence at all. So, we know that what we are looking at is false. Purity has neither material form nor character, but some people define characters of purity and say that these are the object of our work. People who hold this view obstruct their original nature and are bound by purity. If those who cultivate ataraxia are ignorant of the faults and defects of men, their nature would not be disturbed. Deluded people may not be physically disturbed themselves, but whenever they speak, they criticize others and thus violate the Way. Looking, therefore, either to the intellect or to purity, we cause an obstacle to the Way."

The Platform Sutra of Hui-neng, 18

…..

Η Σούτρα του Βάθρου του Χούι-Νεγκ

Την Εποχή του Χούι-Νεγκ η Ταοϊστική Παράδοση μετρούσε ήδη πάνω από μία χιλιετία κι είχε διαποτίσει την αντίληψη των ανθρώπων που Ακολουθούσαν τον Δρόμο. Τι δίδασκε η Ταοϊστική Παράδοση; Δίδασκε ότι Υπάρχει Μία Φύση, που Στηρίζεται στον Εαυτό Της, που Εκδηλώνεται Αυθόρμητα, κι Ακολουθεί τον Δρόμο της με Φυσικό Τρόπο, και Πάλι Επιστρέφει στην Αρχή. Αυτή η Φύση Περιλαμβάνει (στην Πραγματικότητά Της) όχι μόνο την «Ουσία» Της αλλά και τις Εκδηλώσεις Της, όλα τα «Φαινόμενα»… δεν περιλαμβάνει όμως τις διαστρεβλώσεις, την «λανθασμένη αντίληψη», την λανθασμένη δράση…

Σοφία είναι να Ζεις σε Αρμονία με Αυτή την Φύση, να Ακολουθείς Αυτή την Αγνή Φύση (σε Ό,τι σου Παρουσιάζει), και να μην παρεμβαίνεις στην Δράση Της. Να την Ακολουθείς Παντού, στην Δράση της, στα Φαινόμενα, στην αντίληψη, στην σκέψη, στην ζωή, στην υλική ύπαρξη, χωρίς όμως να παρεμβαίνεις (όταν, για παράδειγμα, εκδηλώνεται η σκέψη, να την αφήνεις χωρίς να «σκέφτεσαι» πρόσθετα…). Αυτή η Εσωτερική «Μη-Συμμετοχή», η Απόσπαση από τα Φαινόμενα, αυτή η Μη-Δράση, είναι η Πραγματική Δράση, η Μόνη Αληθινή Δράση, που Οδηγεί στην Πλήρη Κατανόηση, στην Ελευθερία, στην Ζωή.

Δεν χρειάζεται Καμία Διδασκαλία, καμία Διδαχή, Καμία Πρακτική, και Καμία Ειδική Δραστηριότητα. Απλά Ζούμε. Ζούμε Συνειδητά, Ολοκληρωμένα. Η Φύση Είναι Εξαρχής και για Πάντα Αγνή κι Εκδηλώνεται Σοφά, Ειρηνικά, Φυσικά, κι Ολοκληρώνεται Μέσα στον Εαυτό Της. Πρέπει να την Αφήνουμε Ήσυχη στην Δράση Της. Το Δίδαγμα όμως είναι να Αφήνουμε την Φύση να Λειτουργεί (γιατί Πρέπει να Λειτουργεί και να Λειτουργεί Ελεύθερα), κι όχι τις διαστρεβλώσεις που «επιβάλλουμε». Όταν έχουμε ήδη «διαστρεβλώσει» την Φύση, το να υποστηρίζουμε ότι πρέπει αυτή την «διαστρεβλωμένη» Φύση να την αφήνουμε να λειτουργεί ελεύθερα, κάνουμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) μια διαστρέβλωση του Μηνύματος. Προφανώς δεν έχουμε κατανοήσει τίποτα, ή συνειδητά παρερμηνεύουμε κι υποστηρίζουμε τον λάθος δρόμο.

Τι σημαίνει λοιπόν Απλά να Ζούμε, να Ζούμε Συνειδητά, Ολοκληρωμένα; Βιώνουμε την Ζωή Όπως Εκδηλώνεται, κι όχι μόνο στα εξωτερικά φαινόμενα αλλά και στα εσωτερικά επίπεδα, μέχρι αυτό του Απόλυτου Ταυτισμού με την Φύση Μας. Κάθε λοξοδρόμηση, παρέμβαση, αποτελεί εγκατάλειψη του Δρόμου της Ζωής. Στην πραγματικότητα ο Δρόμος της Ζωής είναι Χωρίς Προσπάθεια, ένας Φυσικός, εύκολος, κι Ειρηνικός Δρόμος. Αντίθετα, προσπάθεια, ενέργεια, κατανάλωση ενέργειας, χρειάζεται, η παρεκτροπή από την Φύση. Το να Ζούμε και να Αντιδρούμε Φυσικά, Σύμφωνα με την Φύση, είναι η Ελάχιστη Προσπάθεια. Αντίθετα χρειάζεται προσπάθεια και τεράστια ενέργεια να καθοδηγήσουμε και να αλλάξουμε δρόμο στην Φύση.

…

Από την άλλη μεριά ο Βουδισμός (την Εποχή του Χούι-Νεγκ) είχε πρόσφατα «εισαχθεί» στην Κίνα. Οι άνθρωποι που είχαν ζυμωθεί μέσα στην Ταοϊστική Παράδοση ήταν πολύ εύκολο να Κατανοήσουν τον Βουδισμό (το Μήνυμα του Βουδισμού). Μάλιστα, η Θρησκεία που ερχόταν από τον «Νότο» ενώ Συμφωνούσε σε Όλα με την Ταοϊστική Παράδοση (Αντίληψη και Δράση), Συμπλήρωνε την Ταοϊστική Παράδοση και Διευκρίνιζε ακόμα περισσότερο τον Ορθό Δρόμο. Τι δίδασκε η Βουδιστική Παράδοση, που μετρούσε επίσης πάνω από μια χιλιετία; Δίδασκε ότι η Πραγματικότητα Ως Έχει (το Ασαμσκρίτα του Βούδα, το Σουνυάτα, το Ταθάτα, το Νταρμακάγια, των άλλων Δασκάλων), όπως και το Τάο, Απλά Υπάρχει, Βιώνεται σαν Φύση (ή Εσώτερη Φύση, για τα όντα που έχουν εμπειρία των εξωτερικών φαινομένων διαφορετική από του Φωτισμένου), κι εφόσον Είναι, όπως και το Τάο, Χωρίς Ιδιότητες, δεν μπορεί να συλληφθεί από την αντίληψη, από την σκέψη. Βιώνεται αλλά δεν αναλύεται, δεν εντοπίζεται και δεν περιγράφεται από την σκέψη. Όταν δεν το Βιώνουμε, και δεν Κατανοούμε Αυτή την Πραγματικότητα, και προσπαθούμε να την συλλάβουμε με την αντίληψη, να την «πραγματοποιήσουμε», κλπ., γλιστράμε στην περιοχή της Άγνοιας, της σύγχυσης.

Είναι Σαφές (ή μπορεί να Κατανοηθεί) ότι δεν μπορείς να γίνεις «Αυτό που Είσαι Ήδη». Δεν μπορείς να έρθεις στην «Θέση Όπου Είσαι Ήδη». Όλη αυτή η δήθεν κίνηση να νοιώσουμε, να πραγματοποιήσουμε, να εξελιχθούμε, κλπ., είναι μια κίνηση της Φαντασίας. Συνεπώς Χρειάζεται να απορρίψουμε ακριβώς αυτή την διαστρεβλωτική λειτουργία της σκέψης, αυτή την παραμορφωτική διαδικασία, να σκεφτόμαστε, να ερμηνεύουμε, να φτιάχνουμε εικόνες για τα πράγματα.

Η λάθος δράση είναι ακριβώς η σκέψη. Η σκέψη ότι είμαστε «διαχωρισμένοι» από το Σώμα της Αλήθειας, ξεχωριστά όντα, που κινούνται «ανεξάρτητα» που πρέπει να εξελιχθούν, να πραγματοποιήσουν, να φωτιστούν, κλπ. Όλα αυτά είναι φαντασία. Κι η φώτιση που επιδιώκεται είναι μια ψεύτικη φώτιση. Κι η φώτιση που πραγματοποιείται είναι μια ψεύτικη φώτιση. Η Φώτιση δεν μπορεί ποτέ να γίνει «εμπειρία» ενός «εγώ».

Η Ορθή Δράση είναι ακριβώς η «μη-ανάπτυξη» της σκέψης. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα φαινόμενα αντιμετωπίζονται «ως έχουν», στην δική τους φύση, κι όχι μέσα από την διαστρεβλωτική σκέψη. Τότε όλα είναι στην θέση τους, όλα ακολουθούν την ειρηνική πορεία τους, κι όλα είναι Ολοκληρωμένα Κάθε Στιγμή.

…

Στην Κατανόηση των Πρώτων Δασκάλων της Κίνας, που γεννημένοι μέσα στην Ταοϊστική Παράδοση ήρθαν σε επαφή με την Βουδιστική Παράδοση, γίνεται Σαφές ότι είναι ακριβώς η «ανάμειξη της σκέψης» που δημιουργεί τα προβλήματα. Όχι τα φαινόμενα, που έτσι ή αλλιώς ακολουθούν τον δρόμο τους, αλλά η «ερμηνεία» που κάνουμε εμείς, η καθοδήγηση της αντίληψης και της δράσης. Όλη αυτή η δική μας παρέμβαση οδηγεί στην λάθος ζωή. Η Ζωή Έξω από τον Δρόμο, το Σαμσάρα των Βουδιστών, δεν είναι η ζωή των φαινομένων αλλά η λανθασμένη ερμηνεία, όλων αυτών που βιώνουμε… τα φαινόμενα εξελίσσονται ειρηνικά, μόνο μέσα στο κεφάλι μας υπάρχει ταραχή.

Έτσι ο Χούι-Νεγκ (η Σχολή του Χούι-Νεγκ) «θέσπισε την απουσία σκέψης, ως δοξασία» (κατά τα λεγόμενά του, Σούτρα, 17).

Εδώ όμως χρειάζονται κάποιες διευκρινήσεις, για να απομακρύνουμε ακριβώς τις παρεξηγήσεις, που δημιουργούνται από την ερμηνεία του Κειμένου, και τις μεταφραστικές αστοχίες, τόσο στην Αγγλική όσο (ακόμα περισσότερο) και στην Ελληνική γλώσσα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε το Αληθινό Πνεύμα του Χούι-Νεγκ, το Πνεύμα του Τσαν (που έγινε Ζεν στην Ιαπωνία).

Το Τάο, η Πραγματικότητα Ως Έχει, η Φύση, Είναι Κάτι Ζωντανό και Δραστήριο. Η Φύση Λειτουργεί και Συνέχεια Εκδηλώνει Όλα τα Φαινόμενα. Αναδύονται Συνεχώς, αντίληψη, σκέψη, έλξεις, απώσεις, ακόμα κι αυτά που αναγνωρίζουμε (εμείς) σαν υλικά φαινόμενα. Η «Μη-ανάμειξη» στην Διαδικασία, η Απουσία σκέψης, δεν σημαίνει να μην αναγνωρίζουμε τα φαινόμενα αλλά να μην εμπλεκόμαστε και μπλοκάρουμε την ροή των πραγμάτων. Απουσία σκέψης σημαίνει απουσία ανάμειξης την στιγμή που εκδηλώνεται η σκέψη, έτσι ώστε τα φαινόμενα να εξελιχθούν μόνα τους.

Αυτό δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί (από τα ήδη «μπερδεμένα» μυαλά μας) και να πραγματοποιηθεί.

Η Φύση Αυτορυθμίζεται και Ικανοποιεί τις Ανάγκες Της (κι είναι όλα καλώς καμωμένα). Εμείς παρεμβαίνουμε και μεγιστοποιούμε ή διαστρέφουμε κάποιες ανάγκες, κι έτσι γεννιούνται όλα τα προβλήματα. Ούτε σημαίνει «μη-ανάμειξη», την στιγμή που έχουμε ήδη παρέμβει διαστρέφοντας την Δράση της Φύσης, να υποστηρίζουμε ότι (τώρα) δεν αναμειγνυόμαστε κι αφήνουμε την «φύση να εκδηλωθεί». Σε αυτή την περίπτωση αφήνουμε μόνο τα «πάθη» μας να εκδηλωθούν. Προφανώς αυτή είναι μια λάθος ερμηνεία της Παράδοσης.

Χρειάζεται λοιπόν Προσοχή, Επαγρύπνηση, κι Ετοιμότητα, κάθε Στιγμή, για να Αφουγκραζόμαστε (και να Ακολουθούμε) την Αληθινή Φύση μας και να μην ακολουθούμε τις αυταπάτες μας. Χρειάζεται ίσως να Αντιμετωπίσουμε Ειλικρινά τον Εαυτό μας, να Εντοπίσουμε τις «παρεκτροπές» μας, τις «διαστρεβλώσεις» μας, τα «πάθη» μας, και να Αποφασίσουμε, να «Καθαρίσουμε» τον εαυτό μας από τις «βρωμιές», της ζωής, της κοινωνίας, κι όσων μας έχουν «διδάξει» μέχρι σήμερα.

Χρειάζεται να Ζούμε Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, στην Πραγματικότητα, να Παραμένουμε Ήρεμοι, Ατάραχοι, και να μην Αναμειγνυόμαστε στο Έργο της Φύσης. Είμαστε Ήδη στην Αγκαλιά της Πραγματικότητας. Δεν έχουμε να πάμε πουθενά, δεν έχουμε να γίνουμε κάτι, δεν έχουμε να κάνουμε κάτι. Απλά να Ζούμε Εδώ, Τώρα, Ολοκληρωμένα (Ολοκληρωμένα, όχι μέσα στην σύγχυση ή στην ψεύτικη ασφάλεια της φαντασίας μας).

Η Ενατένιση Αυτής της Φυσικής Δραστηριότητες της Φύσης, η Απουσία Ανάμειξης την Στιγμή που Εκδηλώνονται τα Φαινόμενα, είναι ο Αληθινός Διαλογισμός.

Ο Χούι-Νεγκ δεν δίδαξε τίποτα άλλο, (Σούτρα, 19). Αν νομίζουμε ότι αυτό είναι λίγο προφανώς δεν κατανοούμε.

…

Τελικά Δεν Υπάρχει Τίποτα να Πραγματοποιήσουμε, Τίποτα να Κάνουμε. Να Φανταζόμαστε μια Ψεύτικη Φύση, μια Ψεύτικη Φώτιση, είναι άσκοπη δραστηριότητα. Το να θέλεις να ελέγξεις, να ξεπεράσεις, να φωτίσεις την άγνοια, να διασώσεις το εγώ, είναι επίσης αυταπάτη. Δεν μπορείς να σώσεις κάτι που δεν έχει πραγματική υπόσταση, μια κατασκευή της σκέψης, (Σούτρα, 18).

Σε τελευταία ανάλυση τι διδάσκει ο Χού-Νεγκ; Καθόσον Όλα Είναι στην Θέση τους, και Λειτουργούν, δεν διδάσκει τίποτα. Κι αφού δεν υπάρχει τίποτα να πραγματωθεί, δεν υπάρχει καμία επιδίωξη, για τίποτα. Καμία βιασύνη για τίποτα, αλλά και καμία ανησυχία. Όλα Ρέουν Ειρηνικά. Αν το Αφήσουμε, θα Γίνει. Μπορούμε να το Ζήσουμε; Δεν Χρειάζεται Τίποτα Άλλο… Ο Χούι-Νεγκ το Ζούσε… και βοήθησε κάμποσους (ακόμα μέχρι σήμερα) να το Ζήσουν.

Αν κάποιος ονειρεύεται δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις. Ίσως (και μόνο αν ζητηθεί) να υποδειχθεί αυτό που συμβαίνει. Αλλά σε τελευταία ανάλυση είναι αδιάφορο. Είναι η Φύση που «ονειρεύεται» κι η Φύση κάποια στιγμή, από Μόνη Της, θα Αφυπνισθεί. Αργά ή γρήγορα θα Ανατείλει η Κατανόηση (για όλα τα όντα που «ονειρεύονται» ότι είναι ένα ξεχωριστό εγώ). Αυτό, το να κατανοούμε έτσι, δεν είναι ούτε αδιαφορία, ούτε χάσιμο χρόνου, ή ευκαιρίας, για να επιτευχθεί η «φώτιση», η σωτηρία. Αντίθετα είναι η Υπέρτατη Κατανόηση, ότι η Πραγματικότητα, η Πραγματική Φύση, δεν έχει αλλοιωθεί, δεν έχει υποστεί τίποτα, κι ότι το όνειρο είναι απλά όνειρο, δηλαδή κάτι χωρίς υπόσταση, σημασία, κι αξία, κι είναι κάτι απόλυτα παροδικό. Τότε; Προς Τι όλη η Φασαρία;

Η Φύση Πορεύεται Ειρηνικά, κι ο Κόσμος Κυλάει Χωρίς Βιασύνη. Επιτέλους! Αφήστε τον Κόσμο Ήσυχο, αφήστε τους ανθρώπους ήσυχους, δεν χρειάζονται σωτηρία. Προπάντων δεν χρειάζονται σωτηρία με το ζόρι. Κι όλοι οι επίδοξοι σωτήρες του κόσμου είναι κοινοί απατεώνες, και επιλέγουν να παίξουν ένα βρώμικο ρόλο στο παγκόσμιο όνειρο των ανθρώπων… αλλά όλοι οι ρόλοι, τελικά, βρώμικοι είναι. Οι Αληθινοί Άνθρωποι έχουν κατέβει από την Σκηνή, δεν τους ενδιαφέρει πια το Θέατρο της ζωής, Απλά Ζουν… κι απλά υποδεικνύουν σε όσους θέλουν, να Ζήσουν. Αυτοί Είναι Απλά Άνθρωποι, χωρίς πρόσωπο, χωρίς ρόλο, δεν είναι ούτε φωτισμένοι, ούτε σωτήρες, ούτε τίποτα άλλο.

Αυτή είναι η Υπέρτατη Συμπόνια για «όλους» και «όλα» γιατί Αποκαθιστά την Αλήθεια. Αντίθετα θα ήταν υποκριτικό να υιοθετεί κάποιος την άγνοια, την φαντασία των όντων, ότι όλο αυτό το όνειρο είναι αληθινό, και να αναλάβει τον ρόλο του δασκάλου ή του υπερασπιστή της αλήθειας, ή του σωτήρα των όντων, και να θέλει να διδάξει την αλήθεια, και να σώσει τα όντα. Όλο αυτό το θέατρο της σωτηρίας δεν δείχνει ούτε καλοσύνη ούτε συμπόνια. Δείχνει άγνοια, διαχωρισμό στην αντίληψη, κι εκμετάλλευση των πιο αφελών που εκλαμβάνουν το όνειρο σαν αλήθεια και τους ψευτοδιδασκάλους σαν αληθινούς σωτήρες.

…

"Καλοί και μορφωμένοι φίλοι, σύμφωνα με την μέθοδο αυτή, το να καθόμαστε διαλογιζόμενοι, δεν σημαίνει, τελικά, ούτε να κοιτούμε την διάνοια ούτε να κοιτούμε την αγνότητα. Ούτε και να λέμε πως πρέπει να υπάρχει αταραξία. Ας υποθέσουμε ότι λέμε να κοιτάξουμε την διάνοια. Η διάνοια είναι, σε τελευταία ανάλυση, ψευδής. Δεδομένου ότι το να είναι κάτι ψευδές είναι το ίδιο με το να είναι ψευδαισθητικό, δεν υπάρχει τίποτα να κοιτάξουμε. Ας υποθέσουμε ότι λέμε να κοιτάξουμε την αγνότητα. Η φύση του ανθρώπου εξαρχής αγνή. Οι ψευδείς σκέψεις είναι αυτές που συσκοτίζουν την Απόλυτη Πραγματικότητα. Η πρωτότυπη φύση μας είναι αγνή όσο μένει αγνή ελεύθερη από ψευδείς σκέψεις. Αν κάποιος δεν συνειδητοποιεί ότι η φύση του είναι εξαρχής αγνή και αποφασίσει να κοιτάξει την αγνότητα, δημιουργεί μια ψευδή αγνότητα. Η αγνότητα αυτή δεν είναι καθόλου αντικειμενική ύπαρξη. Γνωρίζουμε, λοιπόν, ότι αυτό που κοιτούμε είναι ψευδές. Η αγνότητα δεν έχει ούτε υλική μορφή ούτε χαρακτήρα, αλλά ορισμένοι άνθρωποι καθορίζουν χαρακτήρες αγνότητας και λένε ότι αυτοί αποτελούν το αντικείμενο του έργου μας. Οι άνθρωποι αυτοί που διατηρούν αυτή την άποψη παρακωλύουν την πρωτότυπη φύση τους και δεσμεύονται από την αγνότητα. Αν όσοι καλλιεργούν την αταραξία αγνοούν τα σφάλματα και τα ελαττώματα των ανθρώπων, η φύση τους δεν θα διαταρασσόταν. Οι παραπλανημένοι άνθρωποι μπορεί να μην ταράσσονται οι ίδιοι σωματικά, αλλά, όποτε μιλούν, επικρίνουν τους άλλους και παραβιάζουν έτσι την Οδό. Κοιτώντας, λοιπόν, είτε την διάνοια είτε την αγνότητα, προκαλούμε εμπόδιο στην Οδό".

Η Σούτρα του Βάθρου, 18

Monday, 1 December, 2025

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Introduction: The Eternal Voice Speaking Through Time

In the vast cathedral of human history, where epochs rise and fall like tides upon an endless shore, there echoes a singular Voice—not heard with ears, but felt in the trembling depths of consciousness itself. This Voice speaks not in the tongue of nations, nor in the dialects of competing creeds, but in the wordless language of pure Being. Those who have stood in its presence, across millennia and continents, beneath different stars and within different temples, all bear witness to the same ineffable Truth: that which was, is, and ever shall be.

The seeker who approaches the study of humanity's sacred traditions with eyes unclouded by partisan fervor discovers something extraordinary. Like a traveler ascending a mountain by different paths, each pilgrim describes the same summit, the same crystalline air, the same infinite vista spreading before them. Whether they call it enlightenment or salvation, union or awakening, the mystics of every age point toward an identical horizon—the Realization of the Transcendent State, that moment when the finite dissolves into the Infinite, when the dewdrop slips into the shining sea.

This is the religious phenomenon in its essence: not the accumulation of dogmas, not the architecture of ritual, not even the poetry of scripture, but the direct encounter between human consciousness and that which stands beyond all names. It is the sudden flowering of the soul into dimensions it never knew existed, yet which feel more ancient than memory itself.

The Natural Religion: Where the Divine and Human Meet

When we speak of a Universal Natural Religion, we speak not of constructing yet another edifice of belief upon the already crowded landscape of faith. We speak instead of that pristine moment before all religions were born—the moment of contact, of revelation, of seeing. It is natural not because it springs from human imagination alone, like water from a well we have dug ourselves, but because it emerges from the very ground of human nature, like a spring bursting forth from depths we did not create and cannot control.

Consider the lotus that grows in muddy water, its roots deep in darkness, yet pushing upward toward light until it breaks the surface and blooms in radiant purity. So too does this potential lie coiled within every human heart—the capacity to transcend the mud and murk of ordinary consciousness and open to that Light which illuminates all things. This is not a gift bestowed from without, though neither is it achieved by will alone. It is, rather, the recognition of what has always been present, waiting like a treasure buried in the field of one's own being.

The mystic does not manufacture the Divine; the Divine reveals itself. Yet neither does the seeker remain passive, for the revelation requires a prepared vessel, a consciousness refined and made receptive through practice, through yearning, through the gradual dissolution of those veils that separate the knower from the Known. It is like the meeting of fire and wood—neither can claim sole responsibility for the flame that dances between them, consuming and illuminating simultaneously.

In this lies the great paradox that confounds the merely intellectual mind: Is humanity saved by grace, or do we redeem ourselves through effort? The question itself betrays a consciousness still trapped in duality, still seeing subject and object as separate entities negotiating across an unbridgeable divide. But at the level of direct experience, such distinctions dissolve like ice under the spring sun. There is only the event itself—the breakthrough, the opening, the sudden expansion of being into dimensions previously unimagined.

Those who argue endlessly about salvation versus self-realization are like people standing outside a garden, debating whether roses grow through the power of sunlight or the fertility of soil, while inside, the roses simply bloom, unconcerned with theological categories. The Realization of Transcendence is a fact that precedes all interpretations, a living experience that needs no justification beyond its own self-evident reality.

The Common Ground: Essential Truths Beneath All Forms

Though religions dress themselves in different garments, speak in different tongues, and point with different gestures, they all point toward the same Moon. Beneath the diversity of expression lies a unity of essence, certain fundamental truths that recur with remarkable consistency wherever humans have touched the hem of the Absolute.

The Mystery of Consciousness

First among these is the revelation of Consciousness itself—not as a mere function of the brain, not as an accidental byproduct of neural complexity, but as the very Substance of existence. Like a river that appears separate from its source, consciousness in its everyday operations seems local, limited, bound to the individual organism. Yet trace it back to its origin, and one discovers that all streams flow from a single Ocean, vast and bottomless.

This Consciousness—call it Awareness, Being, the Ground of All—is both the stage upon which the drama of existence unfolds and the light by which it is seen. It is simultaneously the most intimate and immediate aspect of our experience (for we are never not conscious) and the most transcendent and absolute (for it precedes and encompasses all particular experiences). To realize this directly, not as a concept but as lived reality, is to understand oneself not as a isolated wave but as the entire Ocean temporarily expressing itself in wave-form.

Yet this same Consciousness, infinite and undivided in its essence, refracts through the prism of manifestation into countless shades and variations. It appears now as thought, now as sensation, now as emotion; it operates on material, energetic, mental, and spiritual planes. Like white light passing through a crystal, pure Consciousness disperses into a spectrum of experiences, each with its own quality and character, yet all arising from the same source.

The Eternal Dance of Creation

From this understanding flows a second truth: the distinction between the Transcendent and the mundane, between that which stands beyond all limitation and that which exists within the realms of time, space, and causality. The mystics speak of this as the descent of the One into the Many, the eternal movement whereby the Absolute manifests itself in relative forms.

Imagine a vast ocean stretching to every horizon, its surface stirred by winds into waves, currents, and foam. Each wave rises for a moment, catching the light, bearing its unique shape and character, then falls back into the whole. The wave is not other than the ocean, yet neither is it the totality of the ocean. So too does creation emerge from the Transcendent—distinct yet not separate, temporary yet expressing something eternal.

The manifested world arranges itself in concentric circles, like ripples spreading from where a stone has struck water. There is the material realm, most dense and defined, where rocks endure and bodies decay. Beyond this lies the energetic dimension, where forces flow and interact, visible only by their effects. Further still extends the mental plane, where thoughts coalesce and dissolve like clouds in an endless sky. And most subtle of all, the spiritual realm, where forms thin to transparency and being itself becomes luminous with awareness.

Through all these realms, the Transcendent shines, as the sun shines through windows of different colors, appearing red in one, blue in another, yet remaining always the same light.

The Human Paradox

Within this vast architecture of being, humanity occupies a unique and poignant position. The human being is revealed as Consciousness itself taking material form, eternity gazing out through temporal eyes, the Infinite experiencing itself through finite limitations. Each person is simultaneously a creature of the world—bound by physical laws, subject to birth and death, shaped by circumstance—and a child of the Absolute, carrying within themselves the seed of limitless awareness.

This dual nature is the source of humanity's existential predicament and its transcendent possibility. Identified exclusively with the body, the senses, the thinking mind, one experiences oneself as separate, vulnerable, ultimately mortal. One lives as a fragment, always seeking completion in external things—pleasure, possessions, relationships, achievements—none of which can satisfy the infinite hunger within.

Yet this same consciousness that identifies with limitation can, through grace and effort combined, awaken to its true nature. The prison is made of gossamer, the chains of mist. What binds us is not external force but ignorance—not moral failing but mistaken identity. We have forgotten who we are, and in that forgetting, have condemned ourselves to suffer the anxiety of separation.

The Path of Completion

The fourth essential truth speaks to the possibility and process of transformation, the journey from ignorance to realization, from bondage to freedom. This is not a journey through space, for the destination is nowhere other than here. It is not a journey through time, for the truth exists now as fully as it ever will. It is, rather, a journey through the layers of one's own being, a peeling away of false identifications, a progressive transparency to one's own essential nature.

The mystics describe this journey in stages, each representing a transcendence of a particular limitation. First comes the transcendence of pure physicality—the recognition that one is not merely this body, this collection of flesh and bone. The body is seen as an instrument, a temple, a temporary vehicle, but not the Self.

Next unfolds the transcendence of the sensory-intellectual apparatus. One learns to witness thoughts rather than be carried away by them, to observe perceptions rather than take them as absolute reality. The ego, that constructed sense of separate selfhood, is seen through as a functional fiction, useful perhaps for navigating the world but not to be mistaken for one's deepest identity.

More subtle still is the transcendence of the individual spirit, that sense of being a unique soul on a personal journey. Here the process moves through three profound transitions: from the personal to the transpersonal, from the individual to the universal, from the defined to the infinite. Like a drop of water approaching the ocean, the boundaries begin to thin, the membrane between inside and outside growing permeable.

The medium of this transformation is awareness itself—not the content of consciousness but the witnessing presence that observes all content. By turning attention upon attention itself, by becoming aware of awareness, consciousness begins to recognize its own nature. It is like the eye learning to see itself, not in a mirror but directly, by becoming conscious of seeing itself seeing.

What results from this complete journey is nothing less than the Realization of Transcendent Consciousness—awareness freed from all limitations, knowing itself as it truly is. This is not unconsciousness; it is super-consciousness. It is not emptiness but fullness beyond measure. It is not the annihilation of the self but its expansion to encompass all selves, all experiences, all manifestations, while simultaneously resting in the unmanifest source of all.

The Promise and the Paradox

This Universal Natural Religion, this direct path to transcendent realization, exists as a perpetual possibility, written into the very structure of human consciousness. Yet as a historical reality, as a widespread social movement, it faces profound limitations. Like a delicate flower that blooms only under precise conditions, the full realization of transcendence requires not only teaching but readiness, not only method but grace, not only knowledge but transformation.

In any age, only a limited circle of individuals will have access to the necessary information, the capable teachers, the conducive circumstances. Even among these, fewer still will possess the combination of aspiration, dedication, and ripeness required to pursue the path to completion. This is not elitism but simple recognition of the rarity of conditions required for such an undertaking.

The transformation of consciousness is perhaps the most demanding journey a human being can undertake. It requires nothing less than the death of everything one has taken oneself to be, the surrender of every cherished certainty, the willingness to venture into unknown territories with no guarantee of safe return. Small wonder that most, even when glimpsing the possibility, choose the familiar suffering of separation over the terrifying freedom of transcendence.

Perhaps, across the centuries to come, as humanity slowly matures and as the accumulated wisdom of mystical traditions becomes more widely available, more souls will turn toward this inward journey. Perhaps the Universal Natural Religion will, in time, cease to be the province of scattered individuals and small communities and become a more widespread recognition of our common spiritual ground.

Yet whether this comes to pass matters less than the eternal truth itself: that the possibility exists now, has always existed, will always exist. In every moment, Consciousness stands ready to reveal itself to itself, the Transcendent ready to manifest within the immanent, the Absolute available to be realized by those with eyes to see.

Conclusion: An Invitation to the Infinite

The words written here are but fingers pointing at the moon, shadows cast by an invisible light, echoes of a music too subtle for ordinary hearing. They can inform and inspire, clarify and illuminate, but they cannot substitute for the direct experience they attempt to describe. The map is not the territory, the menu is not the meal, and no description of fire, however eloquent, can warm the soul as a single spark of actual realization.

Those who feel a resonance with these truths, who sense within themselves a yearning for that which transcends all yearning, are invited not to belief but to investigation. Not to adopt a new set of ideas but to venture into the laboratory of consciousness itself, there to discover directly what words can only approximate.

The path has been walked before; the territory has been mapped. Saints and sages, mystics and contemplatives across all traditions have left their testimonies, their methods, their encouragements. Yet each seeker must ultimately make the journey alone, must cross the threshold that divides knowing about from knowing directly, must surrender into that Mystery which can never be contained in concepts but only lived, breathed, become.

In the silence between these words, in the space between one thought and the next, the Transcendent awaits—not as something foreign to be achieved but as the very ground of being, closer than breathing, nearer than hands and feet. It has never been absent; we have only been looking elsewhere. It has never been hidden; we have only refused to see.

May these reflections serve as a small beacon for those navigating the vast ocean of existence, a reminder that beyond the storm and stress of ordinary life lies a peace that passes understanding, a joy that needs no cause, a freedom that knows no bounds. The shore of Transcendence is not distant—it is here, now, always.

One need only stop running, turn inward, and allow the waves of surface consciousness to settle into stillness. There, in the clear depths, Reality reveals itself as it always has been: infinite, eternal, unchanging—and identical with one's own most intimate nature.

The journey home is the recognition that we have never left. The arrival is the understanding that we have always been here. And the Transcendent, revealed at last, is seen to have been the one seeking itself through all our seeking, the one knowing itself through all our knowing, the one Being expressing itself through all our becoming.

This is the essence of the religious phenomenon, beyond all religions yet the heart of them all: Consciousness awakening to its own nature, the Absolute recognizing itself in the mirror of manifestation, the One celebrating its own infinite nature through the joy of self-discovery.

Here the journey ends and begins again, forever and always, in the eternal now where all seeking ceases and only Being remains—luminous, infinite, free.

…

Η Αποκάλυψη: Ένα Ταξίδι στις Ακτές της Υπέρβασης

Εισαγωγή: Η Αιώνια Φωνή που Μιλά Μέσα από τον Χρόνο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης ιστορίας, όπου οι εποχές ανεβαίνουν και πέφτουν σαν κύματα σε μια ατέρμονη ακτή, αντηχεί μια μοναδική Φωνή – όχι ακουσμένη με τα αυτιά, αλλά αισθητή στα τρεμάμενα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτή η Φωνή δεν μιλά στη γλώσσα των εθνών ούτε στις διαλέκτους των ανταγωνιστικών δογμάτων, αλλά στη χωρίς λέξεις γλώσσα της καθαρής Ύπαρξης. Όσοι στάθηκαν στην παρουσία της, ανά τους αιώνες και τις ηπείρους, κάτω από διαφορετικά αστέρια και μέσα σε διαφορετικούς ναούς, όλοι μαρτυρούν την ίδια ανέκφραστη Αλήθεια: αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα.

Ο αναζητητής που προσεγγίζει τη μελέτη των ιερών παραδόσεων της ανθρωπότητας με μάτια απαλλαγμένα από κομματικό φανατισμό ανακαλύπτει κάτι το εξαιρετικό. Σαν ταξιδιώτης που ανεβαίνει ένα βουνό από διαφορετικά μονοπάτια, κάθε προσκυνητής περιγράφει την ίδια κορυφή, τον ίδιο κρυστάλλινο αέρα, την ίδια άπειρη θέα που απλώνεται μπροστά του. Είτε το ονομάζουν φώτιση είτε σωτηρία, ένωση ή αφύπνιση, οι μύστες κάθε εποχής δείχνουν προς τον ίδιο ορίζοντα – την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Κατάστασης, εκείνη τη στιγμή που το πεπερασμένο διαλύεται στο Άπειρο, όταν η σταγόνα γλιστράει στη λάμπουσα θάλασσα.

Αυτό είναι το θρησκευτικό φαινόμενο στην ουσία του: όχι η συσσώρευση δογμάτων, όχι η αρχιτεκτονική της τελετουργίας, ούτε καν η ποίηση της γραφής, αλλά η άμεση συνάντηση ανάμεσα στην ανθρώπινη συνείδηση και σε αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε όνομα. Είναι η ξαφνική άνθιση της ψυχής σε διαστάσεις που ποτέ δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, αλλά που αισθάνονται πιο αρχαίες από την ίδια τη μνήμη.

Η Φυσική Θρησκεία: Εκεί όπου το Θείο και το Ανθρώπινο Συναντώνται

Όταν μιλάμε για μια Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, δεν μιλάμε για την κατασκευή ακόμα ενός οικοδομήματος πίστης πάνω στο ήδη γεμάτο τοπίο της πίστης. Μιλάμε για εκείνη την παρθένα στιγμή πριν γεννηθούν όλες οι θρησκείες – τη στιγμή της επαφής, της αποκάλυψης, του βλέμματος. Είναι φυσική όχι επειδή πηγάζει αποκλειστικά από την ανθρώπινη φαντασία, σαν νερό από πηγάδι που σκάψαμε μόνοι μας, αλλά επειδή αναβλύζει από το ίδιο το έδαφος της ανθρώπινης φύσης, σαν πηγή που ξεπηδά από βάθη που δεν δημιουργήσαμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Σκεφτείτε τον λωτό που φυτρώνει σε λασπωμένα νερά, με τις ρίζες του βαθιά στο σκοτάδι, αλλά σπρώχνει προς τα πάνω προς το φως μέχρι να σπάσει την επιφάνεια και να ανθίσει σε ακτινοβόλα καθαρότητα. Έτσι ακριβώς κείτεται κουλουριασμένη μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά αυτή η δυνατότητα – η ικανότητα να υπερβεί τη λάσπη και τη θολούρα της συνηθισμένης συνείδησης και να ανοιχτεί σε εκείνο το Φως που φωτίζει τα πάντα. Αυτό δεν είναι δώρο που δίνεται από έξω, αν και ούτε επιτυγχάνεται με τη θέληση μόνο. Είναι, μάλλον, η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, περιμένοντας σαν θησαυρός θαμμένος στο χωράφι της ίδιας της ύπαρξής μας.

Ο μύστης δεν κατασκευάζει το Θείο· το Θείο αποκαλύπτεται μόνο του. Ωστόσο, ο αναζητητής δεν παραμένει παθητικός, γιατί η αποκάλυψη απαιτεί ένα προετοιμασμένο δοχείο, μια συνείδηση εξευγενισμένη και δεκτική μέσω της άσκησης, της λαχτάρας, της σταδιακής διάλυσης εκείνων των πέπλων που χωρίζουν τον γνώστη από το Γνωστό. Είναι σαν τη συνάντηση φωτιάς και ξύλου – κανένας από τους δύο δεν μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστική ευθύνη για τη φλόγα που χορεύει ανάμεσά τους, καταναλώνοντας και φωτίζοντας ταυτόχρονα.

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο παράδοξο που μπερδεύει τον απλώς διανοητικό νου: Σώζεται η ανθρωπότητα με τη χάρη ή εξαγνιζόμαστε μόνοι μας με την προσπάθεια; Το ίδιο το ερώτημα προδίδει μια συνείδηση ακόμα παγιδευμένη στη δυαδικότητα, που βλέπει ακόμα υποκείμενο και αντικείμενο ως ξεχωριστές οντότητες που διαπραγματεύονται πάνω από ένα αγεφύρωτο χάσμα. Αλλά στο επίπεδο της άμεσης εμπειρίας, τέτοιες διακρίσεις διαλύονται σαν πάγος κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Υπάρχει μόνο το γεγονός αυτό καθεαυτό – η διάρρηξη, το άνοιγμα, η ξαφνική επέκταση της ύπαρξης σε διαστάσεις προηγουμένως αδιανόητες.

Όσοι διαφωνούν ατέλειωτα για σωτηρία έναντι αυτο-πραγμάτωσης μοιάζουν με ανθρώπους που στέκονται έξω από έναν κήπο, συζητώντας αν τα τριαντάφυλλα φυτρώνουν με τη δύναμη του ηλιακού φωτός ή με τη γονιμότητα του εδάφους, ενώ μέσα στον κήπο τα τριαντάφυλλα απλώς ανθίζουν, αδιάφορα για θεολογικές κατηγορίες. Η Πραγμάτωση της Υπέρβασης είναι ένα γεγονός που προηγείται όλων των ερμηνειών, μια ζωντανή εμπειρία που δεν χρειάζεται δικαίωση πέρα από την ίδια της την αυταπόδεικτη πραγματικότητα.

Το Κοινό Έδαφος: Ουσιώδεις Αλήθειες Κάτω από Όλες τις Μορφές

Αν και οι θρησκείες ντύνονται με διαφορετικά ενδύματα, μιλούν σε διαφορετικές γλώσσες και δείχνουν με διαφορετικές χειρονομίες, όλες δείχνουν προς το ίδιο Φεγγάρι. Κάτω από την ποικιλία της έκφρασης βρίσκεται μια ενότητα ουσίας, ορισμένες θεμελιώδεις αλήθειες που επαναλαμβάνονται με αξιοσημείωτη συνέπεια όπου οι άνθρωποι έχουν αγγίξει το άκρο του Απόλυτου.

Το Μυστήριο της Συνείδησης

Πρώτη ανάμεσα σε αυτές είναι η αποκάλυψη της ίδιας της Συνείδησης – όχι ως απλή λειτουργία του εγκεφάλου, όχι ως τυχαίο υποπροϊόν της νευρωνικής πολυπλοκότητας, αλλά ως η ίδια η Ουσία της ύπαρξης. Σαν ποτάμι που φαίνεται ξεχωριστό από την πηγή του, η συνείδηση στις καθημερινές της λειτουργίες φαίνεται τοπική, περιορισμένη, δεμένη με τον μεμονωμένο οργανισμό. Όμως αν την εντοπίσεις πίσω στην αρχή της, ανακαλύπτεις ότι όλα τα ρυάκια ρέουν από έναν ενιαίο Ωκεανό, απέραντο και αμέτρητο.

Αυτή η Συνείδηση – ονομάστε την Επίγνωση, Ύπαρξη, το Έδαφος των Πάντων – είναι ταυτόχρονα η σκηνή πάνω στην οποία εκτυλίσσεται το δράμα της ύπαρξης και το φως με το οποίο φωτίζεται. Είναι συγχρόνως το πιο οικείο και άμεσο στοιχείο της εμπειρίας μας (γιατί ποτέ δεν είμαστε όχι-συνειδητοί) και το πιο υπερβατικό και απόλυτο (γιατί προηγείται και περιλαμβάνει όλες τις επιμέρους εμπειρίες). Το να το συνειδητοποιήσει κανείς άμεσα, όχι ως έννοια αλλά ως βιωμένη πραγματικότητα, σημαίνει να καταλάβει τον εαυτό του όχι ως απομονωμένο κύμα αλλά ως ολόκληρο τον Ωκεανό που εκφράζεται προσωρινά σε μορφή κύματος.

Κι όμως αυτή η ίδια Συνείδηση, άπειρη και αδιαίρετη στην ουσία της, διαθλάται μέσα από το πρίσμα της εκδήλωσης σε αμέτρητες αποχρώσεις και παραλλαγές. Εμφανίζεται τώρα ως σκέψη, τώρα ως αίσθηση, τώρα ως συναίσθημα· λειτουργεί σε υλικά, ενεργειακά, νοητικά και πνευματικά επίπεδα. Σαν λευκό φως που περνά μέσα από κρύσταλλο, η καθαρή Συνείδηση διασκορπίζεται σε ένα φάσμα εμπειριών, η καθεμιά με τη δική της ποιότητα και χαρακτήρα, αλλά όλες προερχόμενες από την ίδια πηγή.

Ο Αιώνιος Χορός της Δημιουργίας

Από αυτή την κατανόηση πηγάζει μια δεύτερη αλήθεια: η διάκριση ανάμεσα στο Υπερβατικό και το κοσμικό, ανάμεσα σε αυτό που στέκεται πέρα από κάθε περιορισμό και σε αυτό που υπάρχει μέσα στα βασίλεια του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας. Οι μύστες μιλούν γι’ αυτό ως την κάθοδο του Ενός στα Πολλά, την αιώνια κίνηση με την οποία το Απόλυτο εκδηλώνεται σε σχετικές μορφές.

Φανταστείτε έναν απέραντο ωκεανό που εκτείνεται σε κάθε ορίζοντα, με την επιφάνειά του να αναταράσσεται από ανέμους σε κύματα, ρεύματα και αφρούς. Κάθε κύμα σηκώνεται για μια στιγμή, πιάνει το φως, φέρει το μοναδικό του σχήμα και χαρακτήρα, και μετά πέφτει πίσω στο όλο. Το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, αλλά ούτε και η ολότητα του ωκεανού. Έτσι ακριβώς αναδύεται η δημιουργία από το Υπερβατικό – διακριτή αλλά όχι ξεχωριστή, προσωρινή αλλά εκφράζοντας κάτι αιώνιο.

Ο εκδηλωμένος κόσμος διατάσσεται σε ομόκεντρους κύκλους, σαν κυματισμούς που απλώνονται από το σημείο που έπεσε μια πέτρα στο νερό. Υπάρχει το υλικό βασίλειο, το πιο πυκνό και καθορισμένο, όπου οι πέτρες αντέχουν και τα σώματα αποσυντίθενται. Πέρα από αυτό βρίσκεται η ενεργειακή διάσταση, όπου οι δυνάμεις ρέουν και αλληλεπιδρούν, ορατές μόνο από τα αποτελέσματά τους. Πιο πέρα εκτείνεται το νοητικό επίπεδο, όπου οι σκέψεις πήζουν και διαλύονται σαν σύννεφα σε ατέλειωτο ουρανό. Και το πιο λεπτό από όλα, το πνευματικό βασίλειο, όπου οι μορφές αραιώνουν σε διαφάνεια και η ίδια η ύπαρξη γίνεται φωτεινή από επίγνωση.

Μέσα από όλα αυτά τα βασίλεια, το Υπερβατικό λάμπει, όπως ο ήλιος λάμπει μέσα από παράθυρα διαφορετικών χρωμάτων, φαίνοντας κόκκινος σε ένα, μπλε σε άλλο, αλλά μένοντας πάντα το ίδιο φως.

Το Ανθρώπινο Παράδοξο

Μέσα σε αυτή την απέραντη αρχιτεκτονική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα κατέχει μια μοναδική και συγκινητική θέση. Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται ως η ίδια η Συνείδηση που παίρνει υλική μορφή, η αιωνιότητα που κοιτάζει μέσα από προσωρινούς οφθαλμούς, το Άπειρο που βιώνει τον εαυτό του μέσα από πεπερασμένους περιορισμούς. Κάθε άτομο είναι ταυτόχρονα πλάσμα του κόσμου – δεμένο με φυσικούς νόμους, υποκείμενο σε γέννηση και θάνατο, διαμορφωμένο από τις συνθήκες – και παιδί του Απόλυτου, φέροντας μέσα του τον σπόρο της απεριόριστης επίγνωσης.

Αυτή η διπλή φύση είναι η πηγή του υπαρξιακού αδιεξόδου της ανθρωπότητας και της υπερβατικής της δυνατότητας. Ταυτιζόμενος αποκλειστικά με το σώμα, τις αισθήσεις, το νοητικό νου, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστό, ευάλωτο, τελικά θνητό. Ζει ως θραύσμα, πάντα αναζητώντας ολοκλήρωση σε εξωτερικά πράγματα – ηδονή, κτήσεις, σχέσεις, επιτεύγματα – κανένα από τα οποία δεν μπορεί να ικανοποιήσει την άπειρη πείνα μέσα του.

Κι όμως αυτή η ίδια συνείδηση που ταυτίζεται με τον περιορισμό μπορεί, μέσω χάρης και προσπάθειας μαζί, να αφυπνιστεί στη πραγματική της φύση. Η φυλακή είναι φτιαγμένη από ιστό αράχνης, οι αλυσίδες από ομίχλη. Αυτό που μας δένει δεν είναι εξωτερική δύναμη αλλά άγνοια – όχι ηθική αποτυχία αλλά λανθασμένη ταυτότητα. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, και σε αυτή την λήθη καταδικάσαμε τους εαυτούς μας να υποφέρουμε το άγχος του χωρισμού.

Η Διαδρομή της Ολοκλήρωσης

Η τέταρτη ουσιώδης αλήθεια μιλά για τη δυνατότητα και τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, το ταξίδι από την άγνοια στην πραγματοποίηση, από τη δουλεία στην ελευθερία. Αυτό δεν είναι ταξίδι μέσα στον χώρο, γιατί ο προορισμός δεν είναι πουθενά αλλού παρά εδώ. Δεν είναι ταξίδι μέσα στον χρόνο, γιατί η αλήθεια υπάρχει τώρα τόσο πλήρως όσο θα υπάρχει ποτέ. Είναι, μάλλον, ταξίδι μέσα από τα στρώματα της ίδιας της ύπαρξής μας, ένα ξεφλούδισμα των ψευδών ταυτίσεων, μια προοδευτική διαφάνεια προς την ουσιαστική μας φύση.

Οι μύστες περιγράφουν αυτό το ταξίδι σε στάδια, το καθένα αντιπροσωπεύοντας υπέρβαση ενός συγκεκριμένου περιορισμού. Πρώτα έρχεται η υπέρβαση της καθαρής φυσικότητας – η αναγνώριση ότι δεν είμαστε απλώς αυτό το σώμα, αυτή η συλλογή από σάρκα και οστά. Το σώμα βλέπεται ως όργανο, ναός, προσωρινό όχημα, αλλά όχι ο Εαυτός.

Μετά ξεδιπλώνεται η υπέρβαση του αισθητηριακού-διανοητικού μηχανισμού. Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τις σκέψεις αντί να παρασυρόμαστε από αυτές, να παρατηρούμε τις αντιλήψεις αντί να τις παίρνουμε ως απόλυτη πραγματικότητα. Το εγώ, αυτή η κατασκευασμένη αίσθηση ξεχωριστής αυτοσύνης, διαπερνάται ως λειτουργική φαντασία, χρήσιμη ίσως για την πλοήγηση στον κόσμο αλλά όχι για να εκληφθεί ως η βαθύτερη ταυτότητά μας.

Ακόμα πιο λεπτή είναι η υπέρβαση του ατομικού πνεύματος, εκείνη η αίσθηση ότι είμαστε μια μοναδική ψυχή σε προσωπικό ταξίδι. Εδώ η διαδικασία περνά μέσα από τρεις βαθιές μεταβάσεις: από το προσωπικό στο υπερ-προσωπικό, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το καθορισμένο στο άπειρο. Σαν σταγόνα νερού που πλησιάζει τον ωκεανό, τα όρια αρχίζουν να αραιώνουν, η μεμβράνη ανάμεσα στο μέσα και το έξω γίνεται διαπερατή.

Το μέσο αυτής της μεταμόρφωσης είναι η ίδια η επίγνωση – όχι το περιεχόμενο της συνείδησης αλλά η μαρτυρούσα παρουσία που παρατηρεί κάθε περιεχόμενο. Γυρνώντας την προσοχή πάνω στην ίδια την προσοχή, γινόμενοι ενσυνείδητοι της επίγνωσης, η συνείδηση αρχίζει να αναγνωρίζει τη δική της φύση. Είναι σαν το μάτι να μαθαίνει να βλέπει τον εαυτό του, όχι σε καθρέφτη αλλά άμεσα, γινόμενο συνειδητό του ότι βλέπει τον εαυτό του να βλέπει.

Αυτό που προκύπτει από αυτό το ολοκληρωμένο ταξίδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από την Πραγμάτωση της Υπερβατικής Συνείδησης – επίγνωση απελευθερωμένη από όλους τους περιορισμούς, γνωρίζοντας τον εαυτό της όπως πραγματικά είναι. Αυτό δεν είναι ασυνειδησία· είναι υπερ-συνειδητότητα. Δεν είναι κενότητα αλλά πληρότητα πέρα από κάθε μέτρο. Δεν είναι η εξόντωση του εαυτού αλλά η επέκτασή του ώστε να περιλάβει όλους τους εαυτούς, όλες τις εμπειρίες, όλες τις εκδηλώσεις, ενώ ταυτόχρονα αναπαύεται στην αδήλωτη πηγή των πάντων.

Η Υπόσχεση και το Παράδοξο

Αυτή η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία, αυτή η άμεση οδός προς την υπερβατική πραγματοποίηση, υπάρχει ως αέναη δυνατότητα, εγγεγραμμένη στην ίδια τη δομή της ανθρώπινης συνείδησης. Ωστόσο ως ιστορική πραγματικότητα, ως ευρύ κοινωνικό κίνημα, αντιμετωπίζει βαθιούς περιορισμούς. Σαν λεπτό λουλούδι που ανθίζει μόνο κάτω από ακριβείς συνθήκες, η πλήρης πραγματοποίηση της υπέρβασης απαιτεί όχι μόνο διδασκαλία αλλά και ετοιμότητα, όχι μόνο μέθοδο αλλά και χάρη, όχι μόνο γνώση αλλά και μεταμόρφωση.

Σε κάθε εποχή, μόνο ένας περιορισμένος κύκλος ανθρώπων θα έχει πρόσβαση στις απαραίτητες πληροφορίες, στους ικανούς δασκάλους, στις κατάλληλες συνθήκες. Ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς, ελάχιστοι θα διαθέτουν τον συνδυασμό φιλοδοξίας, αφοσίωσης και ωριμότητας που απαιτούνται για να ακολουθήσουν την πορεία μέχρι το τέλος. Αυτό δεν είναι ελιτισμός αλλά απλή αναγνώριση της σπανιότητας των συνθηκών που χρειάζονται για μια τέτοια προσπάθεια.

Η μεταμόρφωση της συνείδησης είναι ίσως το πιο απαιτητικό ταξίδι που μπορεί να αναλάβει ένας άνθρωπος. Απαιτεί τίποτα λιγότερο από τον θάνατο όλων όσων έχει θεωρήσει τον εαυτό του, την παράδοση κάθε αγαπημένης βεβαιότητας, την προθυμία να εισέλθει σε άγνωστες περιοχές χωρίς εγγύηση ασφαλούς επιστροφής. Μικρό θαύμα που οι περισσότεροι, ακόμα και όταν αντικρίζουν τη δυνατότητα, επιλέγουν το οικείο βάσανο του χωρισμού αντί την τρομακτική ελευθερία της υπέρβασης.

Ίσως, μέσα στους αιώνες που έρχονται, καθώς η ανθρωπότητα ωριμάζει αργά και καθώς η συσσωρευμένη σοφία των μυστικών παραδόσεων γίνεται πιο ευρέως διαθέσιμη, περισσότερες ψυχές στραφούν προς αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Ίσως η Παγκόσμια Φυσική Θρησκεία πάψει με τον καιρό να είναι προνόμιο διασκορπισμένων ατόμων και μικρών κοινοτήτων και γίνει μια πιο διαδεδομένη αναγνώριση του κοινού μας πνευματικού εδάφους.

Ωστόσο, το αν αυτό θα συμβεί έχει μικρότερη σημασία από την ίδια την αιώνια αλήθεια: ότι η δυνατότητα υπάρχει τώρα, υπήρχε πάντα, θα υπάρχει πάντα. Σε κάθε στιγμή, η Συνείδηση είναι έτοιμη να αποκαλύψει τον εαυτό της στον εαυτό της, το Υπερβατικό έτοιμο να εκδηλωθεί μέσα στο ενδοκοσμικό, το Απόλυτο διαθέσιμο να πραγματωθεί από όσους έχουν μάτια να δουν.

Συμπέρασμα: Μια Πρόσκληση στο Άπειρο

Τα λόγια που γράφτηκαν εδώ είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, σκιές που ρίχνονται από ένα αόρατο φως, αντηχήσεις μιας μουσικής πολύ λεπτής για τη συνηθισμένη ακοή. Μπορούν να ενημερώσουν και να εμπνεύσουν, να διασαφηνίσουν και να φωτίσουν, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση εμπειρία που προσπαθούν να περιγράψουν. Ο χάρτης δεν είναι το έδαφος, το μενού δεν είναι το γεύμα, και καμία περιγραφή της φωτιάς, όσο εύγλωττη κι αν είναι, δεν μπορεί να ζεστάνει την ψυχή όπως μια μοναδική σπίθα πραγματικής πραγματοποίησης.

Όσοι νιώθουν απήχηση με αυτές τις αλήθειες, που αισθάνονται μέσα τους μια λαχτάρα για αυτό που υπερβαίνει κάθε λαχτάρα, προσκαλούνται όχι στην πίστη αλλά στην έρευνα. Όχι να υιοθετήσουν ένα νέο σύνολο ιδεών αλλά να τολμήσουν στο εργαστήριο της ίδιας της συνείδησης, εκεί να ανακαλύψουν άμεσα αυτό που οι λέξεις μόνο προσεγγίζουν.

Η διαδρομή έχει βαδιστεί πριν· η περιοχή έχει χαρτογραφηθεί. Άγιοι και σοφοί, μύστες και στοχαστές από όλες τις παραδόσεις έχουν αφήσει τις μαρτυρίες τους, τις μεθόδους τους, τις ενθαρρύνσεις τους. Ωστόσο κάθε αναζητητής πρέπει τελικά να κάνει το ταξίδι μόνος, να διασχίσει το κατώφλι που χωρίζει το να ξέρει για κάτι από το να ξέρει άμεσα, να παραδοθεί σε εκείνο το Μυστήριο που ποτέ δεν μπορεί να περιληφθεί σε έννοιες αλλά μόνο να βιωθεί, να αναπνευστεί, να γίνει.

Στη σιωπή ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις, στο κενό ανάμεσα σε μια σκέψη και την επόμενη, το Υπερβατικό περιμένει – όχι ως κάτι ξένο που πρέπει να επιτευχθεί αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης, πιο κοντά από την αναπνοή, πιο κοντά από χέρια και πόδια. Ποτέ δεν έλειπε· εμείς μόνο κοιτάζαμε αλλού. Ποτέ δεν ήταν κρυμμένο· εμείς μόνο αρνούμασταν να δούμε.

Είθε αυτές οι σκέψεις να λειτουργήσουν ως μικρός φάρος για όσους πλέουν στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, υπενθύμιση ότι πέρα από την τρικυμία και το άγχος της συνηθισμένης ζωής υπάρχει μια ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση, μια χαρά που δεν χρειάζεται αιτία, μια ελευθερία που δεν γνωρίζει όρια. Η ακτή της Υπέρβασης δεν είναι μακριά – είναι εδώ, τώρα, πάντα.

Αρκεί μόνο να σταματήσει κανείς να τρέχει, να στραφεί προς τα μέσα και να αφήσει τα κύματα της επιφανειακής συνείδησης να ηρεμήσουν σε νηνεμία. Εκεί, στα διαυγή βάθη, η Πραγματικότητα αποκαλύπτεται όπως πάντα ήταν: άπειρη, αιώνια, αμετάβλητη – και ταυτόσημη με την πιο οικεία φύση του εαυτού μας.

Το ταξίδι προς το σπίτι είναι η αναγνώριση ότι ποτέ δεν φύγαμε. Η άφιξη είναι η κατανόηση ότι πάντα ήμασταν εδώ. Και το Υπερβατικό, αποκαλυμμένο επιτέλους, φαίνεται ότι ήταν αυτό που αναζητούσε τον εαυτό του μέσα από όλη μας την αναζήτηση, αυτό που γνώριζε τον εαυτό του μέσα από όλη μας τη γνώση, αυτό που Ήταν και εκφραζόταν μέσα από όλο μας το γίγνεσθαι.

Αυτή είναι η ουσία του θρησκευτικού φαινομένου, πέρα από όλες τις θρησκείες αλλά η καρδιά όλων: η Συνείδηση που αφυπνίζεται στη δική της φύση, το Απόλυτο που αναγνωρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη της εκδήλωσης, το Ένα που γιορτάζει τη δική του άπειρη φύση μέσα από τη χαρά της αυτο-ανακάλυψης.

Εδώ το ταξίδι τελειώνει και αρχίζει ξανά, για πάντα και πάντοτε, στο αιώνιο τώρα όπου κάθε αναζήτηση παύει και μένει μόνο η Ύπαρξη – φωτεινή, άπειρη, ελεύθερη.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Saturday, July 4, 2015

The Platform Sutra of Hui-neng

Η Σούτρα του Βάθρου του Χούι-Νεγκ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

17. The Unveiling: A Journey to the Shores of Transcendence

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright