Οι Θείες όψεις στην Αρχαιοελληνική Θρησκεία

Στην Αρχαία Ελλάδα, από την εποχή των Πεισιστρατειδών, και στην «απότοκη» μετέπειτα Δημοκρατία (από τον Κλεισθένη… μέχρι τον Περικλή…)… και μέχρι τα χρόνια του Αλέξανδρου… η «Ορφική Μεταρρύθμιση» είχε «επικρατήσει» οριστικά…

…

Ο ΘΕΟΣ είναι πάντα Ένας μέσα στην Αρχαιοελληνική Σκέψη… Είναι ο ΑΧΡΟΝΟΣ ΖΕΥΣ, η Πηγή και το Στήριγμα των πάντων… Είναι (στην μεταφυσική γλώσσα) το Άγνωστο, το Αντικειμενικό, το Απόλυτο, ο Χωρίς Ιδιότητες, πέρα από το χώρο και τον χρόνο… Μόνο η Σιωπή ταιριάζει όταν αναφερόμαστε σε Αυτόν…

…

Μιλώντας για την Αρχαία Θρησκεία (ακόμα και στα πλαίσια του Ορφισμού) κάνει εντύπωση (σε όσους δεν γνωρίζουν) γιατί ο Θεός (ο Διόνυσος στην συγκεκριμένη περίπτωση) «εμφανίζεται» με τόσες «όψεις».

Κοσμικός Θεός (με Οντολογική Έννοια) ο Διόνυσος Ζαγρέας (Γιός  του Διός και της «Περσεφόνης», μορφής της «Δήμητρας») είναι πάνω από τον χρόνο και την ιστορία… Είναι το Παγκόσμιο Πνεύμα… Ο Ζαγρέας είναι η Κεντρική Μορφή της Θεολογίας και σε Αυτόν αναφέρονται και αιτιολογούνται, η Πίστη των Ορφικών, η Λατρεία του Θεού, οι Τελετουργίες (είτε στην ύπαιθρο, είτε στα πλαίσια της αστικής θρησκευτικής δραστηριότητας), και οι Γιορτές που καθιερώθηκαν…

Ο Ζαγρέας ταυτίζεται με τον (Δευτερογεννημένο) Διόνυσο (Γιό του Διός και της «Σεμέλης», άλλης μορφής της «Δήμητρας») Γεννουσιουργό και Γονιμοποιό Θεό της φύσης που ανανεώνεται κάθε χρόνο, που «αναγνωρίζεται» σε πλήθος μορφών ζωής, ζωικές, και φυτικές…  (του ταύρου, του «ζώου», του δένδρου, του κισσού, της άγριας κι αργότερα της ήμερης αμπέλου, του σπόρου… του ανθρώπου…)… Ο Διόνυσος, σε αυτή την Δεύτερη Όψη του, είναι το Αληθινό Ον, ο Νους…

Ο Ζαγρέας σαν «μανιοδότης» Θεός (θα δούμε αργότερα την πραγματική έννοια της «μανίας»), αρχηγός των ανθρώπινων θιάσων είναι ο Βάκχος, που συμβολιζόταν κατ’ εξοχήν με την ιερή άμπελο και το ιερό κρασί… Ταυτόχρονα, ο «μανιοδότης» Θεός είναι «μανιολύτης», είναι ο Διόνυσος Λύσιος (ο ίδιος ο Βάκχος), ενώ στα Ελευσίνια Μυστήρια είναι ο Ίακχος (μορφή του Διονύσου Λύσιου), ο αρχηγός και ο οδηγητής των μυστών (ο κατ’ εξοχήν μύστης)… Ο Βάκχος είναι η Ψυχή, η κατ’ εξοχήν Ψυχή, η Ψυχή του Θεού, ο Οδηγητής, Καθοδηγητής και Λυτρωτής της ατομικής ψυχής που «προσωποποιείται» στην Περσεφόνη, των ατομικών ψυχών, (των ανθρώπων)…

Προφανώς μιλάμε για Ένα (τον Ίδιο) Θεό, που έχει (μέσα στην Θεολογική Σκέψη και στη Λατρεία) πολλές (διαφορετικές) λειτουργικές δραστηριότητες… Δεν μιλάμε για πολλούς Θεούς, ούτε υπάρχει πρόβλημα «ταυτισμού» μεταξύ των διαφόρων «μορφών» του Θεού. Για τους αρχαίους μύστες, αλλά και τους απλούς αρχαίους Έλληνες, όλα αυτά ήταν αυτονόητα, πράγματα γνωστά… οι αρχαίοι Έλληνες ποτέ δεν ξεχώρισαν τις μορφές του Διονύσου (Ζαγρέας, Διόνυσος, Βάκχος)… Μόνοι οι σημερινοί «σοφοί» ανακαλύπτουν προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν… και φαντάζονται ότι κάτω από το όνομα «Διόνυσος» στεγάζονται (τουλάχιστον) τρεις διαφορετικής προέλευσης λατρευτικές οντότητες… «αγνοούν» όχι μόνο την «παράδοση»,  το βάθος την έκταση αλλά την σημασία της ορφικής θεολογίας, αλλά ακόμα και τα γραπτά κείμενα…

Στην «Δελφική Λατρεία» (και γνωρίζουμε την σημασία που είχαν οι «Δελφοί» για την Ελλάδα και τους Έλληνες) λατρευόταν ο Διόνυσος το Χειμώνα και ο Απόλλωνας τον υπόλοιπο καιρό…

Ο Διόνυσος είναι ο Ήλιος του Χειμώνα, της Νύχτας (όταν μεγαλώνει κι υπερισχύει η νύχτα της μέρας)… Ο Απόλλωνας είναι ο Ήλιος του «καλοκαιριού», της «μέρας» (όταν μεγαλώνει και υπερισχύει η μέρα της νύχτας)… Στην πραγματικότητα (στην «δελφική θεολογία» που είχε «διαποτιστεί» από την Ορφική Θεολογία) ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας είναι ο Ίδιος Θεός, ο Ήλιος, που «διαφοροποιείται» μέσα στον Ετήσιο Κοσμικό Κύκλο, όπως διαφοροποιείται ο ήλιος (που «βλέπουμε» στην εκλειπτική)… Ο Διόνυσος είναι η Μυστική Λατρευτική Μορφή του Θεού, ενώ ο Απόλλωνας είναι η Φανερή Μορφή του Διονύσου…)…

Ειδικότερα, ο Διόνυσος στην Κοσμική Μυστική Μορφή του, σαν Ζαγρέας, λατρευόταν σαν ο Ήλιος του Μεσονυκτίου (όταν ο ήλιος είναι στο χειμερινό ηλιοστάσιο)… Ο Διόνυσος σε αυτή την Μορφή του, είναι ο κατ’ εξοχήν Θεός, ο Γιός του Θεού Διός, Αυτός που καθώς «κλείνει» ένας κοσμικός κύκλος, κι «ανοίγει» ένας άλλος κοσμικός κύκλος, «Γεννιέται», «Εμφανίζεται»… ακριβώς την Ώρα που καταλύεται ο κόσμος στο χάος και πάλι ξαναγεννιέται από το χάος, την Ώρα της Εναλλαγής, την Ώρα της Μεγάλης Επαναγέννησης… η Μυστική Μορφή του Ζαγρέα…

Είναι Αυτός ο Ίδιος Θεός (ο Ζαγρέας) που «γιορτάζεται» κάθε έτος (που ανανεώνεται η φύση) σαν Διόνυσος Λικνίτης…

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως ο Διόνυσος (στην Ορφική Θεολογία, στην πίστη των Ελλήνων, και στην αρχαία λατρεία) είναι Ένας, αλλά είναι πολλές οι λειτουργίες του, οι δραστηριότητές του μέσα στον κόσμο… Έτσι, ανάλογα (για ποια Όψη, δραστηριότητα του Θεού, μιλάμε), μιλάμε για τον Ζαγρέα, τον Διόνυσο, τον Βάκχο, τον Ίακχο, τον Απόλλωνα… μιλάμε πάντα για τον Ίδιο Θεό…

Αιώνες αργότερα, οι χριστιανοί θεολόγοι, θα μιλήσουν για τις διάφορες όψεις του δικού τους θεού, θα μιλήσουν για τον Πατέρα, για τον Υιό στους κόλπους του Πατρός, για τον Λόγο στον κοσμικό του ρόλο, για τον Θεάνθρωπο, για την θεία φύση του Ιησού, για την ανθρώπινη φύση του Ιησού… Προφανώς κι εδώ μιλούν για τον Ίδιο Θεό (Πατέρα, Υιό, Λόγο, Θεάνθρωπο, Ιησού…)…  Δεν καταλαβαίνουμε γιατί οι διάφορες όψεις του θείου στον Ορφισμό αποτελούν πρόβλημα, ενώ δεν αποτελούν πρόβλημα στην χριστιανική κοσμοθεωρία… Προφανώς κάποιοι μιλούν εκ του πονηρού και θεωρούν τους άλλους ανόητους…

…

Εκτός από τον Διόνυσο υπάρχουν κι άλλοι θεοί που σχετίζονται με την αρχαία θρησκεία (και τον Ορφισμό ειδικότερα)… και τους αναφέρουμε με συντομία…

Η Μυστική Δήμητρα (που ταυτίζεται επίσης με την Σεμέλη) είναι η Υπερφύση, ο αόρατος κόσμος, η Αληθινή Γη…

Η Περσεφόνη, που στην διπλή της όψη, είναι η Κόρη των Ελευσινίων Μυστηρίων (η Ψυχή), κι η «Περσεφόνη», των μικρών μυστηρίων, (η υλική ψυχή, η ψυχοσωματική δραστηριότητα, το «εγώ»…)…

Η Άρτεμις  είναι η διάνοια, η εσωτερική σκέψη

 Ο Απόλλωνας, δίδυμος αδελφός της Αρτέμιδος, δεν είναι μόνο η Φανερή Όψη του Διονύσου, είναι επίσης ο εξωτερικός νους που διερευνά τον υλικό κόσμο, η αίσθηση…

Η Δήμητρα, στην Φανερή Όψη της, είναι ο υλικός κόσμος των ανθρώπων (ο Αληθινός Άδης των Ορφικών)…

Ο Άδης (σαν μεταφυσικός χώρος), διατηρείται μέσα στην Ορφική Κοσμοαντίληψη… Είναι ο χώρος των σκιών, ο τόπος όπου «μαζεύονται» όσοι δεν μυήθηκαν στα Μυστήρια, δεν λυτρώθηκαν από τον κύκλο της μετενσωμάτωσης, κι αναμένουν για να ενσωματωθούν ξανά στον γήινο κόσμο…

…

Υπάρχει «οργανική» σύνδεση ανάμεσα στην Ορφική Θεολογία, στα Μυστήρια, στις Τελετές (των Θιάσων), και στις (Εξωτερικές, Δημόσιες) Γιορτές. Σε όλες αυτές τις «δραστηριότητες» μεταδίδονταν η «Ίδια Αλήθεια» ( με διαφορετικό τρόπο, και σε διαφορετικούς ανθρώπους…).

Ακόμα και οι «εξωτερικές γιορτές» είχαν βαθύ συμβολικό χαρακτήρα και μυητική δράση και λυτρωτικό αποτέλεσμα. Ακόμα και στην πιο μικρή γιορτή υπήρχε μία «τριμερής» διαίρεση (πομπή – θυσία ή αγών – κώμος) που συμβόλιζε τον κοσμικό κύκλο, τον κύκλο της ζωής, κλπ…

Η χρήση του «προσωπείου», της μεταμφίεσης («έθιμο» που διατηρείται μέχρι σήμερα, στις σημερινές γιορτές του «τριωδίου», στα «καρναβάλια»…), είχε όχι μόνο συμβολικό χαρακτήρα, μυητική δράση, αλλά και λυτρωτικό αποτέλεσμα, (ενώ σήμερα,  τα καρναβάλια, είναι μονάχα επιφανειακές γιορτές, καθώς έχουν «αποσυνδεθεί» από το πραγματικό αρχαίο περιεχόμενό τους, κι έχουν χάσει την λυτρωτική δράση τους…)…

Το «προσωπείο» (στην «χρήση» του), ήταν γενικά το «κενό πρόσωπο του Θεού», που μπορούσε να πάρει οποιαδήποτε εξωτερική μορφή.  Το «προσωπείο» (σαν μάσκα), ήταν ο «ψεύτικος χαρακτήρας του ανθρώπου», η ψεύτικη προσωπικότητα. Με άλλα λόγια, «πίσω» από το «προσωπείο» βρισκόταν ο αληθινός άνθρωπος (που ταυτιζόταν με τον Θεό), ο Θεός, Ένας μέσα σε όλους… ενώ εξωτερικά οι άνθρωποι «ξεχώριζαν» με τα ψεύτικα προσωπεία…

Ο «χρόνος» ήταν ιερός. Οι «γιορτές» λάβαιναν υπόψη ηλιοστάσια, ισημερίες, τις «μεταμορφώσεις» της σελήνης (νέα σελήνη, πανσέληνο, κλπ.)…

Ο «τόπος» ήταν επίσης ιερός. Παλιότερα οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν πιο πολύ τα τεμένη, δηλαδή ιερούς χώρους με «βωμό», περιφραγμένους (με πέτρες, φράχτη, ή ανάχωμα…), για να ξεχωρίζουν από τον ανίερο χώρο… Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν και ναοί (χωρίς πάντως να καταργηθούν οι «υπαίθριες» τελετές, που συνυπήρχαν…)… Στην πραγματικότητα όμως, για τους μύστες, όλος ο κόσμος ήταν Ναός του Θεού, (και των Όψεων του Θεού, των θεών)… Ο κατ’ εξοχήν Θεός της Δημοκρατίας, ο Διόνυσος, ήταν Θεός χωρίς πατρίδα, χωρίς πόλη, χωρίς λαμπρούς ναούς… και ακόμα κι όταν χτίστηκαν ναοί (προς Τιμήν του), βασικές θρησκευτικές δραστηριότητες (της Λατρείας) γίνονταν μακριά από ναούς, ενώ οι «υπαίθριες τελετές» γίνονταν παράλληλα, με την δημόσια λατρεία των ναών και τις δημόσιες γιορτές της πόλης… («Πως» συνδυάζονταν όλα αυτά, θα το δούμε στην πορεία…)…

Ουράνιες και Χθόνιες Λατρείες

Σύμφωνα με το Αρχαιοελληνικό Ημερολόγιο σήμερα είναι:

6η Αρχομένου ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝΟΣ.

Σε λίγες μέρες, 11, 12, 13, Μεσούντος ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝΟΣ γιορτάζονταν στην Αρχαία Αθήνα τα

ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ, προς Τιμήν του ΔΙΟΝΥΣΟΥ, η Γιορτή της Άνοιξης.

Το Χριστιανικό Τριώδιο (οι Αποκριές) είναι ό,τι «απόμεινε» από τις Αρχαίες Γιορτές.

*

Από την στιγμή που η ανθρώπινη σκέψη, εδώ και χιλιάδες χρόνια, «διαχώρισε» το Υπερκόσμιο, Αόρατο, Άυλο, Θείο από το κοσμικό, ορατό, υλικό, ανθρώπινο, δεν έπαψε να συσχετίζει, να βρίσκει αναλογίες και να προσπαθεί να ανακαλύψει «γέφυρες» ανάμεσα στους δύο κόσμους.

Η Αντίληψη του Αόρατου κινήθηκε αναγκαστικά ανάμεσα στο Αφηρημένο Υπερβατικό και το Συγκεκριμένο Θείο που σχετίζεται Άμεσα με τον γήινο κόσμο. Δύο ειδών λοιπόν αντιλήψεις του Θείου «καθιερώθηκαν» εξ’ αρχής, που οδήγησαν σε δύο αντιλήψεις του Θεού, σε δύο είδη λατρείας, Υπερβατικές και Ουράνιες (που οδηγούν στην Υπέρβαση και στον Μυστικισμό…) και Συγκεκριμένες και Χθόνιες (που οδηγούν στην Αφοσίωση και την ψυχοσωματική λατρεία…).

Αυτές οι αντιλήψεις σχετίζονται διαλεκτικά και οδηγούν συχνά σε μια Θρησκευτική σύνθεση ή συγχώνευση που σκοπεύει στην Ολική αντίληψη του κόσμου.

Η Ιδέα του Θεού (ακόμα από τον καιρό της πολυθεΐας) διαφυλάχθηκε πάντα μέσα στον «Υπερβατικό Χαρακτήρα» της. Από την άλλη όμως καλλιεργήθηκε (ήδη εδώ και 4000 χρόνια πριν) η αντίληψη του «Θεού» που «Θυσιάζεται» («Κομματιάζεται») για την δημιουργία του κόσμου. Τέτοιοι κοσμικοί μύθοι (αλληγορίες) συναντώνται σε όλες σχεδόν τις θρησκευτικές παραδόσεις. Στην Ινδική Παράδοση ο Πρατζαπάτι (ή ο Κοσμικός Γίγαντας Πουρουσά) θυσιάζεται για να διαμορφώσει τον κόσμο, στην Γερμανική Παράδοση είναι ο Γίγαντας Υμίρ, στην Μεσσοποταμία είναι το Αρχέγονο Τέρας Τιαμάτ, στην Ιρανική Παράδοση ο Πρωτόγονος Ταύρος Εκβαντάτ, κλπ… Ο Κοσμογονικός Μύθος του Ζαγρέα ανήκει σε αυτή την κατηγορία αλληγοριών.

Ακόμα και εποχές που ο Θεός Ανυψώνεται ως τον Υπερβατικό, Ακατάληπτο κι Άρρητο Χώρο και συνεπώς δεν «Σχετίζεται Άμεσα» με την Δημιουργία, υπάρχει η αντίληψη Ενός Θεού, Ενός Γιού του Θεού, δια του Οποίου Γίνονται τα πάντα. Περνώντας από την αλληγορική γλώσσα του μύθου στον χώρο της καθαυτής θεολογίας, στο χώρο της φιλοσοφικής γλώσσας, η αντίληψη αυτή παίζει σημαντικό ρόλο:

Στην θρησκευτική γλώσσα έχουμε μια πανάρχαια παράδοση του «Γιού του Θεού»: Στην Ελλάδα είναι ο Διόνυσος (Διός-νύσος, Διός-κούρος, ο γιός του Δία… «επίθετο» που σιγά-σιγά εξελίσσεται σε «κύριο όνομα»…). Κι ακόμα αιώνες μετά την εποχή του Ορφέα για την οποία μιλάμε, ο Ιησούς (που ταυτίζεται με τον Κοσμικό Λόγο) είναι ο «Γιός του Θεού»…

Στην φιλοσοφική γλώσσα το Παγκόσμιο Πνεύμα που Προέρχεται από το Αόρατο Θείο, είναι η Αρχέγονη Πηγή των Πάντων. Η Βάση πάνω στην Οποία Στηρίζεται η Δημιουργία, οι κόσμοι, οι αόρατοι κι ο φυσικός ορατός κόσμος.

Στην γλώσσα της διαλεκτικής σκέψης είναι η αφηρημένη αντίληψη (ιδέα, έννοια, λέξη) του Είναι που προέρχεται από Το Ακατάληπτο Μηδέν, η οποία περικλείνει κάθε έννοια ύπαρξης…

…..

Ο Ορφέας (σαν όλους τους Μεγάλος Μύστες, τον Λάο Τσε, τον Βούδα, τον Ιησού αργότερα…) ήταν ένας Μεταρρυθμιστής που άντλησε από την Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση (που πήγαινε πολλές χιλιετηρίδες πίσω…) τις θρησκευτικές ιδέες του, δίνοντας μια νέα σύνθεση, μια Ενιαία θεώρηση της ύπαρξης:

Η Αντίληψη για το Υπερβατικό (το Ακατάληπτο Άρρητο, κλπ.) του Θεού υπήρχε ήδη (και σε πολλές θρησκευτικές παραδόσεις, στην Ινδία, στην Κίνα, στην Εγγύς Ανατολή… και στην Ελλάδα. Το ίδιο κι «Κοσμογονικός Μύθος» της δημιουργίας από τον Θεό που «Θυσιάζεται». Καθώς κι οι αντιλήψεις για τους αόρατους κόσμους (το υπερπέραν) και τον υλικό κόσμο Επίσης οι αναλογίες ανάμεσα στο Κοσμικό Ον και τον άνθρωπο, οι σχέσεις, οι συσχετισμοί και ο προσανατολισμός της ανθρώπινης ζωής (εξαιτίας ακριβώς αυτών των σχέσεων).

Αυτό που έκανε ο Ορφέας ήταν να τα οργανώσει  όλα αυτά σε ένα Θεολογικό Σύστημα: Στην Βάση Όλων Βρίσκεται ο Χωρίς Όρια Θεός, το Αρχέγονο Χάος των Μύθων που ενώ διατηρεί Ακέραιο τον Υπερβατικό και Άρρητο Χαρακτήρα του στην θεολογική γλώσσα  γίνεται ο Άχρονος Ζευς, το Υπέρτατο Θείον. Ο Θεός «Δημιουργός» (που είναι η Συγκεκριμένη Όψη του Θείου) ταυτίζεται με τον Γιό του Θεού, τον Ζαγρέα του Κοσμογονικού και Τελετουργικού Μύθου, ή αλλιώς τον Διόνυσο, (τον Γονιμοποιό Θεό) των διαφόρων παραδόσεων που ήταν γνωστές σε ολόκληρο το Μεσογειακό Κόσμο. Οι Διάφοροι Μύθοι γύρω από το Πρόσωπο του Θεού Δημιουργού συμπλέκονται αριστοτεχνικά και συχνά ξεφεύγουν από την αυστηρά μυστική ερμηνεία των μυημένων που κατέχουν τον κώδικα της αλήθειας και γίνονται αντικείμενο λαϊκών διηγήσεων που σχετίζονται με την διδασκαλία ή τις λαϊκές γιορτές. Οι κόσμοι ιεραρχούνται και διακρίνεται ήδη ο κόσμους του νου από τον κατώτερο κόσμο της ψυχής και τον φυσικό κόσμο των αισθήσεων.

Όμως ο Ορφέας δεν εργάστηκε μόνο στο θεωρητικό επίπεδο της ερμηνείας του κόσμου και των διαφόρων μύθων μέσα από τους οποίους προσπάθησε ο άνθρωπος να ξεδιαλύνει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, το μυστήριο της ύπαρξης. Παράλληλα προσπάθησε να διαφωτίσει, να προσδιορίσει και να καθορίσει, σε ένα καθαρά μυητικό (ανθρώπινο, ψυχικό, ψυχοσωματικό) επίπεδο την Σχέση του Υπερβατικού Θείου με την συγκεκριμένη ανθρώπινη ύπαρξη. Ο Θεός Δημιουργός, ο Ζαγρεύς, ο Διόνυσος, ο Βάκχος, είναι ο Δημιουργός όλων των όντων κι όλα τα όντα είναι προσωπεία του Θεού, και κάθε ον ο Ίδιος ο Θεός. Αυτό δεν ήταν αρκετό να γίνει θεωρητικά κατανοητό αλλά έπρεπε να πραγματωθεί μέσα από την θρησκευτική πρακτική. Η Ψυχή (με την έννοια της συνολικής οντότητας) έπρεπε να επιστρέψει στο Θεό. Αυτή δεν ήταν μια πρωτότυπη αντίληψη (αφού συναντάται και σε άλλες θρησκευτικές παραδόσεις). Ο Ορφέας μίλησε για την Λύσιν της Ψυχής από τα δεσμά του σώματος και την Ανύψωσή της Ως το Θεό. Ο Ορφέας δίδαξε την Ενότητα της Ύπαρξης κι ενοποίησε τον μυστικό χώρο του μεταφυσικού βιώματος. Ενοποίησε τον Χώρο του Ασύλληπτου Θείου με τον Χώρο της Έκστασης που Αποκαλύπτει την Ενότητα του Είναι, με τον χώρο της ανθρώπινης περισυλλογής (του νου), της ψυχικής πειθαρχίας και της ψυχοσωματικής πράξης.

Με άλλα λόγια (και με μια αντίστροφη πορεία και διάταξη) εξήγησε πολύ απλά στους μαθητές του (τους μετέπειτα μύστες) πως ο άνθρωπος βρίσκεται εξ’ αρχής στο Κέντρο της Θείας Ύπαρξης Ενωμένος Διαπαντός με τον Θεό μέσω της Ουσίας του, κι αυτό μπορούσε να το συνειδητοποιήσει, να το βιώσει, να το πραγματώσει ολοκληρωτικά περνώντας τις διάφορες βαθμίδες της μύησης.

Η Πρώτη Μύηση είναι η ψυχοσωματική Κάθαρση, σωματικοί καθαρμοί, αγνείες αποχές κι άλλες υλικές πράξεις (δηλαδή ένας εξορθολογισμός της υλικής ζωής).

Η Δεύτερη Μύηση έχει να κάνει με την απαλλαγή από τα πάθη της ψυχής (απάθεια).

Η Τρίτη Μύηση συνίσταται στην άσκηση της περισυλλογής του νου από όλες τις δραστηριότητες και την επίτευξη της εσωτερικής σιγής που μπορεί να μας αποκαλύψει τον Αληθινό Χαρακτήρα του Είναι.

Η Τέταρτη Μύηση είναι η Έκσταση, η Διάλυση του όντος μέσα στο Είναι, στην Απέραντη Ενότητα και στην Άχρονη Αιωνιότητα, η Ένωση με τον Θεό, ή η μετουσίωση του ανθρώπινου όντος σε Βάκχο.

Η Πέμπτη Μύηση είναι κάτι για το οποίο ελάχιστα μπορούμε να πούμε κι ελάχιστοι έχουν βιώσει, είναι η Διάλυση μέσα Στον Αιώνιο Δία, τον Πατέρα όλων των όντων.

Βεβαίως όλα αυτά ο Ορφέας τα εμπιστεύτηκε σε ελάχιστους έμπιστους ανθρώπους… Αλλά από εδώ θα πηγάσει αργότερα όλη η Ελληνική Θεολογία, η Θεολογία των Μυστηρίων και της Δελφικής Λατρείας και η Αλήθεια των Φιλοσόφων (Πυθαγόρας, Πλάτωνας, κλπ.) που δεν έκαναν τίποτα άλλο από να εκλαϊκεύσουν την Μυστική Γνώση και να την μεταφέρουν στην φιλοσοφική γλώσσα (υποκαθιστώντας όρους όπως Θεός, Δημιουργός, εξέλιξη, κόσμοι, κλπ. με όρους όπως Όντως Είναι, Είναι, νους, ψυχή, σώμα, κλπ.).

Όμως μια τέτοια Μυστική Γνώση, μια τέτοια εσωτερική προσέγγιση της ύπαρξης δεν μπορούσε να διδαχτεί δημόσια. Και ποτέ δεν έγινε αυτό. Η Μυστική Γνώση φυλάχθηκε καλά στην μοναχική πορεία των μυημένων ορφικών, ή στα ιερά της Ελευσίνας και των Δελφών, και κρύφτηκε κάτω από το μυστήριο. Κανένας δεν αποκλείστηκε από την Γνώση, αλλά και κανείς βέβηλος δεν μπορούσε να παραβιάσει τον Ιερό Περίβολο της Ορφικής Θεολογίας, τον Ιερό Ναό του Μυστικού Βιώματος και το Άδυτο της Θείας Έκστασης που μας Ενώνει με τον Θεό. Παρ’ όλα αυτά οι μυημένοι κι οι προϊστάμενοι των Μυστηρίων μετέδιδαν ένα μέρος της Διδασκαλίας, όσο μπορούσε να αντέξει ο απλός κόσμος.

Σαν δικλείδα ασφαλείας για την καθοδήγηση των ανθρώπων στην Αλήθεια ο Ορφέας που έδωσε μια καθαρά εσωτερική ερμηνεία της Διονυσιακής Θρησκείας, θέλησε να ενοποιήσει τον Μυστικό Χώρο του Βιώματος και τον Χώρο της Εξωτερικής Λατρείας. Συσχέτισε τα Μυστικά και Κοσμικά Γεγονότα, της Δημιουργίας και της Εξέλιξης, με το φυσικό περιβάλλον των ανθρώπων,  με την κίνηση του Ήλιου (τα Ηλιοστάσια και της Ισημερίες) και με τις Φυσικές Γιορτές του Χειμώνα, της Άνοιξης, του Καλοκαιριού και του Φθινοπώρου. Ερμήνευσε συμβολικά τις διάφορες τελετουργίες (τον κατασπαραγμό, την ωμοφαγία, κλπ.). Έτσι αφομοιώνοντας την εξωτερική λατρεία του Διονύσου (όπως την αντιλαμβανόταν πολύς κόσμος) έδωσε την ευκαιρία ακόμα και στον απλό άνθρωπο να αφομοιώσει Υψηλές Αλήθειες, να υπηρετήσει Ηθικά Ιδεώδη και να Ανυψωθεί, στο μέτρο που του ήταν δυνατό Ως το Θεό. Αργότερα κάποιες από τις Γιορτές που αφομοίωσε ο Ορφισμός, είτε δίνοντάς τους ένα εσωτερικό νόημα, είτε μεταμορφώνοντάς το τελετουργικό τους θα γίνουν επίσημες γιορτές της Κλασσικής Αθήνας.

…..

Ο Ορφέας παρέδωσε το Θεολογικό του Όραμα, την Μυστική Εμπειρία του, τον Ιερό Λόγο του, την Διδασκαλία του στους λίγους μύστες στην αρχή που τον συνάντησαν στη Πατρίδα του στα Λείβηθρα, ή στις λίγες περιπλανήσεις του, όχι μακριά από την Πατρίδα του. Από αυτούς τους λίγους θα προέλθει ένα ολόκληρο κίνημα «θεολόγων» που όχι μόνο θα δώσει την Αληθινή Θρησκεία της Αρχαιότητας, τον Ορφισμό, αλλά θα επηρεάσει και την θρησκευτική ζωή γενικότερα, τη Θεολογία, τα Μυστήρια, και θα δώσει τους βασικούς φιλοσοφικούς όρους  (Όντως Ον, Είναι, νους, ψυχή, δημιουργία, άνθρωπος, εξέλιξη, λύτρωση, κλπ.), την πρώτη ύλη, τα θεμέλια της φιλοσοφικής σκέψης.

Στην πραγματικότητα ο Ορφισμός έδωσε τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες θα στηριχθεί ολόκληρη η ελληνική σκέψη. Από αυτή την άποψη ο Ορφισμός αποτελεί ένα φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας, το ίδιο σημαντικό (αν όχι το σημαντικότερο, όπως θα δείξουμε στην συνέχεια) με τις άλλες θρησκείες, τον Βουδισμό, τον Χριστιανισμό, κλπ.

…..

Γίνεται φανερό από όσα είπαμε μέχρι τώρα ότι η Παράδοση του Αρχέγονου Θεού Πατέρα, του Γιού του Θεού, δηλαδή του Δημιουργού, της Θεϊκής δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου, κλπ. πάει πολλές χιλιετηρίδες πίσω. Ήταν όμως ο Ορφέας, πριν 29 αιώνες, που διατύπωσε ξεκάθαρα μια Θεολογία του Γιού του Θεού, που συσχέτισε το Θείο με τον άνθρωπο και προσέφερε τα μέσα (εσωτερικά και μυστηριακά για όσους μπορούσαν, εξωτερικά και τελετουργικά για όσους μπορούσαν λιγότερο) για να ανυψωθεί ο άνθρωπος Ως τον Θεό.

Πάνω σε αυτή της Θεολογία του Γιού του Θεού (του Διονύσου) θα στηριχθεί αιώνες μετά η θεολογία του Γιού του Θεού των χριστιανών (του Ιησού). Στην πραγματικότητα ο Χριστιανισμός (όχι όπως τον κήρυξε ο Ιησούς και τον βίωσαν οι μυστικοί πατέρες, αλλά όπως τον διαμόρφωσαν οι χριστιανοί θεολόγοι κι η Ιστορία) δεν είναι παρά εκλαϊκευμένος Ορφισμός. Αυτό θα το αποδείξουμε στην συνέχεια (το υποσχόμαστε).

…..

50. Η Αλήθεια

Η Αλήθεια Είναι Πάντα Εδώ, Τώρα, στην Αληθινή Ζωή, για Αυτόν που Βλέπει. Δεν «Φαίνεται» σε όσους είναι «τυφλοί», απορροφημένοι σε κατώτερες δραστηριότητες όπως η σκέψη ή η επαφή με τον εξωτερικό κόσμο των φαινομένων. Αλλά η Αλήθεια Εκφράζεται ακόμα και στο διανοητικό επίπεδο. Αλλά Μιλάει διαφορετικά από την σκέψη. Όταν Εκφράζεται Δείχνει, Καθοδηγεί και Βοηθά να περάσουμε πέρα από την σκέψη. Δεν μας εγκλωβίζει στην σκέψη. Αν μας εγκλωβίζει στην σκέψη, μας προβληματίζει, ή διαιωνίζει την σκέψη δεν είναι η Αλήθεια, είναι η φαντασία. Ό,τι «ενεργοποιεί» την διανόηση και σε κρατάει μέσα στην διανόηση είναι ψέμα. Δεν πρέπει να το εμπιστεύεσαι.

Η Αλήθεια Είναι Ζωή και Πραγματική Δράση. Δεν είναι αυτοπειθαρχία, ούτε μίμηση, ούτε πειθαρχημένη συμπεριφορά. Ο Άνθρωπος που Είναι Πραγματικός, επειδή έχει περάσει πέρα από την διανόηση, τον εγωισμό, τα προσωπικά συμφέροντα, συμπεριφέρεται με Αληθινή Καλοσύνη. Οι άνθρωποι που είναι εγκλωβισμένοι στην διανόηση μπορεί να έχουν Υποδείγματα Ηθικής, να ακολουθούν κανόνες αρετής, να συμπεριφέρονται με ευγένεια, αλλά όλα αυτά είναι ψεύτικα, κατασκευασμένα. Είναι πειθαρχία ηθικής, μίμηση αρετής κι υποκρισία ευγένειας. Δεν νοιώθουν πραγματικά πέραν του εγωισμού αλλά καταπιέζουν τον εγωισμό τους για να δείξουν ένα άλλο πρόσωπο. Αυτό δεν είναι μόνο υποκριτικό. Είναι και ανώφελο. Δεν βοηθά στην πνευματική ανάπτυξη.

Η Αρετή, κι οι ιδιαίτερες αρετές, είναι αληθινές κι ανθίζουν πραγματικά όταν η Συνειδητότητα ανυψώνεται από τα κατώτερα κέντρα δράσης προς το Ανώτερο Κέντρο της Άμεσης Όρασης της Πραγματικότητας. Όταν εγκαταλείπεται η προσκόλληση στα εξωτερικά φαινόμενα Ανθίζει η Αρετή της Ευσπλαχνίας. Όταν εγκαταλείπονται τα πάθη κι οι λανθασμένοι προσανατολισμοί προς τον απατηλό κόσμο των φαινομένων Ανθίζει η Αρετή της Αληθινής Ηθικής. Όταν εγκαταλείπονται οι αυταπάτες της σκέψης, που ποτέ δεν εφαρμόζονται στην πραγματική ζωή, Ανθίζει η Αρετή του Ορθού Προσανατολισμού. Όταν εγκαταλείπεται τελείως η σκέψη Ανθίζει η Αρετή της Αληθινής Δράσης, η Πραγματική Ενεργητικότητα, πέρα από τον κόσμο της φαντασίας. Όταν εγκαταλείπεται η προσωπική ύπαρξη τότε Βιώνονται οι Γενικές Καταστάσεις της Συνείδησης που είναι Υπερπροσωπικές κι Ανθίζει η Αρετή του Αληθινού Διαλογισμού, Όταν εγκαταλείπεται Ολόκληρος ο Κόσμος της Αυταπάτης και των Φαινομένων τότε Ανθίζει η Αρετή της Αληθινής Σοφίας.

Η Αληθινή Διδασκαλία είναι Καθοδήγηση στην Αληθινή Δράση, στην Αληθινή Ζωή, σε Πραγματικό Χρόνο. Αν η Διδασκαλία δεν μας βοηθά να περάσουμε πέραν της σκέψης, στα Ανώτερα Εσωτερικά Επίπεδα, τότε είναι μόνο όμορφα λόγια, τίποτα άλλο. Αλλά μια μη αποτελεσματική διδασκαλία δεν είναι Αληθινή Διδασκαλία είναι μια μίμηση Διδασκαλίας, ένα ψέμα. Τέτοια ψέματα έχουν κατασκευάσει πολλά οι άνθρωποι, κλέβοντας από την Σοφία του Θεού και των Ανθρώπων του Θεού,  φτιάχνοντας ανθρώπινες θρησκείες κι οργανισμούς και ομάδες.

Όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί της Ανθρωπότητας έχουν Δείξει την Αλήθεια και την Πρακτική Οδό για να Βιώσουμε την Αλήθεια, πέρα από την σκέψη και τα φαινόμενα. Είναι υποκριτές όσοι λένε ότι δεν άκουσαν, δεν γνωρίζουν, δεν καταλαβαίνουν. Μέσα στην Αγκαλιά του Αδημιούργητου είμαστε πλέον όλοι γνωστοί, κανένας δεν μπορεί να ξεγελάσει κανέναν. Οι άνθρωποι επιλέγουν, τίποτα άλλο. Κι ανάλογα με τις επιλογές τους Ανυψώνονται πάνω από τα φαινόμενα ή ρίχνουν νερό στο μύλο του Κάρμα. Οι άνθρωποι που επιλέγουν τους τόπους της σκιάς και τα μονοπάτια της ανεντιμότητας, έχουν κάνει κακή επιλογή. Οι δρόμοι τους οδηγούν πάντα σε βαθύτερα σκοτάδια.

Πέρα από τον κόσμο των εξωτερικών φαινομένων, πέρα από τον ομιχλώδη κόσμο των επιθυμιών, πέρα από τον κόσμο της απατηλής σκέψης που μιμείται την Πραγματικότητα και συχνά μας ξεγελά με την αληθοφάνειά της, Απλώνεται ο Πραγματικός Κόσμος, η Αληθινή Ζωή. Στα Εσωτερικά Βασίλεια Υπάρχει Ελευθερία, Απεραντοσύνη κι Αλήθεια. Οι Εσωτερικές Καταστάσεις, όταν Βιώνονται Πραγματικά, είναι Καταστάσεις Γενικές Απρόσωπης Ύπαρξης, που οδηγούν από την Απατηλή Πολλαπλότητα στην Πραγματική Ενότητα της Ύπαρξης, στο Ένα και Μοναδικό, σε ΑΥΤΟ που Στέκεται Μόνο, Ελεύθερο, Χωρίς Όρια, πέρα από όλες τις δραστηριότητες και τους περιορισμούς και τις απατηλές εμφανίσεις.

Για τον Άνθρωπο που Ανυψώνεται πάνω από τα εξωτερικά φαινόμενα, που εγκαταλείπει όλες τις ατομικές δραστηριότητες κι ενασχολήσεις στον εξωτερικό κόσμο κι Αναδύεται στους Εσωτερικούς Κόσμους δεν υπάρχει τίποτα κρυφό στην ύπαρξη, μήτε τίποτα ανεξήγητο στη ζωή. Βλέπει Πεντακάθαρα την Αλήθεια και Κατανοεί Ολόκληρο τον Μηχανισμό της Ζωής. Αυτοί που έχουν Απελευθερωθεί Πραγματικά, Όλοι, μα Όλοι, Μιλούν για τις ίδιες εμπειρίες. Πέρα από τον κόσμο των εξωτερικών φαινομένων που συντηρούνται από την κατανάλωση της ψυχικής ενέργειας απλώνεται ένας πλατύτερος κόσμος, ο Φωτεινός Κόσμος των Ψυχών, των ενεργειακών οντοτήτων που τροφοδοτούν τον κατώτερο κόσμο της υλικής πραγματικότητας, που είναι ο Άδης των Ψυχών και ταυτόχρονα είναι το Σκαλοπάτι για τον Ανώτερο Κόσμο του Νου, των νοητικών πυρήνων και των ιδεών. Ο Νοητικός Κόσμος, ο Κόσμος των Ιδεών είναι ο Αληθινός Κόσμος των υπάρξεων κι από εδώ πηγάζουν οι αντανακλάσεις των κατώτερων κόσμων, των ψυχών και των σωμάτων. Πέρα από τον Κόσμο του Νου Απλώνονται Ευρύτερες Περιοχές Ύπαρξης, Απέραντες σε Εμπειρία και Περιεχόμενο, Χωρίς Όρια, Είναι οι Ανώτεροι Ουρανοί. Και Πέρα από όλους τους Ουρανούς που Δεν Έχουν Τέλος, Είμαστε ΑΥΤΟ. Η Απόλυτη Απουσία Κάθε Αντίληψης, Κάθε Κίνησης, που Ανασαίνει στην Αιωνιότητα και Ζει Χωρίς Περιορισμούς.

Το Μόνο που Υπάρχει Είναι ΑΥΤΟ. ΑΥΤΟ Αντανακλάται μέσα στους Ψεύτικους Κόσμους της Αντίληψης και πολλαπλασιάζεται σε οντότητες και βιώνει όλες τις εμπειρίες της ζωής. Η Αυταπάτη δεν βρίσκεται σε ΑΥΤΟ αλλά στην μη κατανόηση των όντων και στην σύγχυση των όντων, που θέλουν να «αποκοπούν» από ΑΥΤΟ. ΑΥΤΟ, σαν Φωτιά Κατακαίει τον Χρόνο αφήνοντας μόνο στάχτες. Μόνο ΑΥΤΟ Είναι Αληθινό μέσα σε όλους τους κόσμος της Φαντασίας. Κι όσο τα όντα Μαγεύονται από το όραμα των κόσμων και μεθυσμένα χορεύουν τον χορό της ατομικής ύπαρξης δεν κατανοούν το Βάθος της Μίας Ύπαρξης, δεν κατανοούν ότι Μόνο ΑΥΤΟ Ζει πίσω από όλα. Είσαι ΑΥΤΟ. Όλες οι Μάσκες του Θεάτρου είναι ψεύτικες. Κι όλο αυτό δεν είναι παρά ένα Απέραντο Θέατρο, όπου όλοι είμαστε Υποκριτές (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου) και Θεατές μαζί κι όπου οι ρόλοι, μεγάλοι και μικροί, είναι όλοι ψεύτικοι, μιμήσεις της Αληθινής Ζωής. Κι η εμπειρία να ζήσεις, να «παίζεις», έχει πάντα την ίδια γεύση. Ο Υποκριτής είναι Υποκριτής και στους μικρούς και στους μεγάλους ρόλους. Πίσω από κάθε Μάσκα Θεάτρου Ζει ο Ίδιος Θεός.

Η Αλήθεια Είναι Κάτι που Υπάρχει και Λειτουργεί και Φανερώνει την Πραγματικότητα. Η Αλήθεια Είναι η Πραγματικότητα. Η Αλήθεια ούτε φτιάχνεται, ούτε ανακαλύπτεται, ούτε κατακτιέται, Όλα αυτά, όλες αυτές τις δραστηριότητες, τα φαντάζονται οι άνθρωποι που ζουν στον φανταστικό κόσμο των σκιών. Στον Κόσμο των Σκιών, της σκέψης και της ατομικής ύπαρξης, η Αλήθεια είναι επίσης μία Σκιά ανάμεσα στις σκιές, η Μεγάλη Αυταπάτη που παραπλανά όλα τα όντα που ψάχνουν να την βρουν και τρέχουν από εδώ κι από εκεί, στα μονοπάτια ψεύτικων θρησκειών, κατασκευασμένων διδασκαλιών και ψεύτικης αρετής. Η Αλήθεια Υπάρχει και Λειτουργεί. Ζει όταν διαλύεται η Ομίχλη της Αυταπάτης. Τότε Βλέπουμε πως Όλα Είναι στην Θέση τους.

Η Αλήθεια Υπάρχει Από Πάντα Μέσα μας. Είναι η Πραγματική Ύπαρξή μας. Όσο κι αν ταξιδέψουμε μακριά από την Ιθάκη για να κατακτήσουμε τον κόσμο και τους θησαυρούς της φαντασίας, τελικά, το Μόνο Σπίτι που Έχουμε είναι η Ιθάκη. Και η Μόνη Ζωή που Έχουμε Είναι Αυτή που Έχουμε από την Αρχή Μέσα μας. Και τα Ταξίδια και οι Εμπειρίες, δεν είναι Πλούτος Αληθινός, Θησαυρός Γνώσης, αλλά παιδιάστικα παιχνίδια και τίποτα περισσότερο δεν υπάρχει σε αυτά από την χαρά της διασκέδασης, είτε κερδίζουμε, είτε χάνουμε. Ένα παιχνίδι είναι όλα. Κι αλίμονο αν τα πάρουμε όλα αυτά για αληθινά κι αρπαχτούμε από αυτά για να σωθούμε. Ο Άνεμος του Κάρμα και τα κύματα των επιθυμιών θα μας τραβάνε πάντα μακριά από τον προορισμό μας.