Esoterism Academy: FOUNDATION FOR THE STUDY OF ESOTERISM

FOUNDATION FOR THE STUDY OF ESOTERISM

THE ORDER OF THE ANCIENTS

For thousands of years there have been (always, in every age) Wise Men who have Awakened to Reality, beyond all limited perception, beyond the mind and intellect, beyond the external senses. People who Understand and Practically Experience the True Nature, the Real Essence of Existence, of Human Existence which, being Invisible, Limitless, Eternal and Free, comes and "connects" with the body and performs specific functions through specific functional, energy centers of the human being body. Humans Experiencing and Becoming One with What Humans Call Reality, Uncreated, God, etc.

Of These Men, the people around us know few, those whose Experiential Teaching became External Teaching, Theory, Dogma and in whose Name religious organizations, communities or churches were created and an external worship is held (supposedly at their command) which it can, in addition to beliefs, ways of behavior and life, also include rituals, sacred acts, mysteries, etc.

In reality, These few well-known, founders of religions, Orpheus, Lao Tzu, the Masters of Vedanta and Yoga, Buddha, Jesus, the Prophet, up to the modern Krishnamurti (whose work is "continued" by some) have not absolutely nothing to do with what their "fans" present. The True Buddha, the True Christ, for example, have nothing to do with what Buddhism of all Schools presents, or Christianity of all Creeds, respectively. In fact, Divine Men such as Buddha or Christ, already in life had overcome the perception of duality, ego and thought, in which ordinary people operate, and not only had, In Life, Universal Consciousness, but this Universal Consciousness It deepened so much that in the end it was lost as a "perception" in the Absolute that is Beyond All Perception. This is the true "meaning" of Buddha's Enlightenment or Christ's union with God (who said "I and the Father are one"). Thus, practically and logically and "historically", even from the time when These Divine Men walked the earth, there "was" no Buddha and no Christ apart from the Absolute, which is the Basis of All. To which Buddha do Buddhists address themselves? And to which Christ do Christians turn? There is only the Absolute which from time to time Manifests itself in human history, like Orpheus, Buddha or Christ, only to be absorbed back into the Absolute (as we perceive it). All those who worship Buddha, Christ, or anyone else, are in fact worshiping the idol they have made in their own minds, or the body of information agreed upon by its followers. They are real idolaters (for even the "images of the mind are idols") and their hypocrites pretend to be pious. Their "godliness" shows in their works.

_____

In fact, there have been thousands of people who have Experienced the Absolute, who have Awakened to Reality, even though they are not known in fabricated human history. In every age there are Enlightened People, or Sacred Communities, dedicated to the Work of Awakening. Experience is passed on from hand to hand, from teacher to student, and this is the Real Sacred Tradition. On the contrary, all human organizations, religions, churches, communities, beyond the purely intellectual doctrine, do not know the Practical Path of Enlightenment or Deification. They talk about it, about Meditation, about Prayer, about Spiritual Development, but nobody ever gets anywhere. The result is seen in the spiritual level of the people and the social condition that exists throughout the planet. Ignorance, selfishness, strife, violence and war in every form.

From very long ago, even from pre-Christian times, there are people, special people, dedicated to the Truth, to the Work of Awakening to Reality, who Understand that the Absolute that Manifests and Speaks through Sages like Buddha or Christ, is not Approached by Perception, it does not become a basis for a theoretical teaching or for a dogmatic catechism and it is not worshiped by external means. Within us is the Truth, Within us we must Experience the Truth, Understanding our True Nature and not outside, in religions, teachings, religious organizations or sacred rituals and actions. These people, often working independently of each other, communicate on a spiritual level and Merge into One Consciousness and Experience and Understand the Oneness of Existence. Thus, the many currents of the Sacred Tradition unite (as the rivers unite in the sea and become one with the sea) in One Unique Sacred Tradition. Within this Sacred Tradition that is already beginning to manifest itself clearly from the pre-Christian centuries, the Truth is Preserved and Transmitted, not as intellect, intellectual information but as a Practical Indication for the Awakening to Reality, Indication with Spiritual Influence, the Sacred Word, Symbols or Movements. But real things, which have an effect and lead to the Experience of Reality and not to an imaginary worship of an "idea", an idol. This is the Order of the Ancients. It encloses within itself every True Man who has Awakened to Reality and Become One with That which is Beyond All Perception (by dissolving all limited perception, all ego). The Awakened Ones Merge with the Universal, Become Expressive of the Universal as they manifest in the outer world, and Dissolve into the Absolute Real as they withdraw from the outer world. Thus the Order, in reality, Represents the Living Reality, the Unseen Manifested in the outer world. It is a Living Community, created by Nature, by Life. It is not a religion, it is not a religious community. It is not and has no teaching, beyond reference to real things and real events. Often, at times, it does not even have an overt external public action. But the Flame of Truth Never Extinguishes and is always Transmitted through human time.

Why are we talking about all this today? Because it is a time of confusion and ignorance, misunderstanding and distortion of Spiritual Truth. The Truth must be Heard, Shown, Experienced. The True Religion, the Only True Religion, is the Religion of Experience. Here, Now, in Real Time, to Immediately See what is really happening, to dissolve illusions and limitations, to Free ourselves in the Space of Reality, to Awaken to Reality. It is for this reason that within the Current, the Order of the Ancients (those who "represent" it today) created the Foundation for the Study of Esotericism, to restore, to the extent of the powers of the people who work here, the Truth, which is an Experiential Approach of Reality and not theoretical teaching, theory, or external worship. Although we use the word, in speeches or in articles, we do it not to expose some theory about Reality, man, life, but precisely to dispel the misunderstandings, the myths that people have made, in spiritual, religious , or philosophical level.

_____

Truth is not something you experience. Anyone who says this knows nothing. Another thing is to "experience the Truth." Truth exists when illusions and limitations dissolve. This is the only "truth" that can be communicated on a mental level. But this is purely practical work. The "how" is not something to be intellectually understood and applied after the fact. Such "knowledge" could be recorded in text and shared with stakeholders. The "how" is something we do. And to do something, to really act, you have to do it here, now, in real time, with specific behavior. It's not something you have to think about or imagine. You either do it or you don't. But in order for someone to Act, to Act Correctly, he needs to recognize what is, what is happening. And to do this he must Observe Carefully, he must See. To truly see, directly and not through limitations or filters of perception, or beliefs, but here, now, what is. This means quite simply that he must recognize the various functions we perform as beings within the body and understand exactly what each function does. Only thus does the Vision of Reality become clear. Reality is not what we think, what we feel, or what we perceive with the external senses. The First Step is precisely the dissolution of all limitations, not only of the beliefs we have but also of the very root of individuality, the "observer". It is the Understanding that Reality Is One, Without observer, observed, One Infinite Unified Perception, the Awareness of the Oneness of Existence. The theoretical description here is not enough to indicate what we are saying. We need to do it practically. Let's do it. This is all we can actually convey and this is the Foundation's Work. We talk about what we have understood, experienced and suggest to anyone who is interested to do it themselves. It remains to be established by someone, personally, practically, if all this is true. Nothing else.

_____

In order to be able to precisely codify this Work, in the Form of Hints, with the word (which dispels misunderstandings and delusions) but above all with practical hints, we created the Academy of Esoterism which has precisely a more specialized task within the Foundation.

...

ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ

Εδώ και χιλιάδες χρόνια υπάρχουν (πάντα, σε κάθε εποχή) Σοφοί Άνθρωποι που Αφυπνίζονται στην Πραγματικότητα, πέρα από κάθε περιορισμένη αντίληψη, πέρα από τον νου και την διανόηση, πέρα από τις εξωτερικές αισθήσεις. Άνθρωποι που Κατανοούν και Βιώνουν Έμπρακτα την Αληθινή Φύση, την Πραγματική Ουσία της Ύπαρξης, της Ανθρώπινης Ύπαρξης που όντας Αόρατη, Απεριόριστη, Αιώνια κι Ελεύθερη, έρχεται και «συνδέεται» με το σώμα και επιτελεί συγκεκριμένες λειτουργίες μέσα από συγκεκριμένα λειτουργικά, ενεργειακά κέντρα του ανθρωπίνου σώματος. Άνθρωποι που Βιώνουν και Γίνονται ένα με Αυτό που αποκαλούν οι άνθρωποι Πραγματικότητα, Αδημιούργητο, Άκτιστο, Θεό, κλπ.

Από Αυτούς τους Ανθρώπους, οι άνθρωποι γύρω μας γνωρίζουν λίγους, αυτούς που η Βιωματική Διδασκαλία τους έγινε Εξωτερική Διδασκαλία, Θεωρία, Δόγμα και στο Όνομα των οποίων δημιουργήθηκαν θρησκευτικοί οργανισμοί, κοινότητες ή εκκλησίες και τελείται (υποτίθεται κατ’ εντολήν τους) μια εξωτερική λατρεία που μπορεί, πέρα από πεποιθήσεις, τρόπους συμπεριφοράς και ζωής, να περιλαμβάνει και τελετουργίες, ιερές πράξεις, μυστήρια, κλπ.

Στην πραγματικότητα Αυτοί οι λίγοι γνωστοί, ιδρυτές θρησκειών, ο Ορφέας, ο Λάο Τσε, οι Δάσκαλοι της Βεδάντα και της Γιόγκα, ο Βούδας, ο Ιησούς, ο Προφήτης, μέχρι τον σύγχρονο Κρισναμούρτι (του οποίου το έργο «συνεχίζουν» κάποιοι) δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτό που παρουσιάζουν οι «οπαδοί» τους. Ο Αληθινός Βούδας, ο Αληθινός Χριστός, για παράδειγμα, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που παρουσιάζει ο Βουδισμός όλων των Σχολών, ή ο Χριστιανισμός όλων των Δογμάτων, αντίστοιχα. Στην πραγματικότητα Θείοι Άνδρες όπως ο Βούδας ή ο Χριστός, ήδη εν ζωή είχαν ξεπεράσει την αντίληψη της δυαδικότητας, το εγώ και την σκέψη, στην οποία λειτουργούν οι συνηθισμένοι άνθρωποι, κι όχι μόνο είχαν, Εν Ζωή, Παγκόσμια Συνείδηση, αλλά αυτή η Παγκόσμια Συνείδηση Βάθυνε τόσο πολύ που στο τέλος χάθηκε σαν «αντίληψη» μέσα στο Απόλυτο που Είναι Πέρα από Κάθε Αντίληψη. Αυτό είναι το πραγματικό «νόημα» της Φώτισης του Βούδα ή της ένωσης με τον Θεό του Χριστού (που είπε «εγώ κι ο Πατήρ έν εσμέν»). Έτσι, πρακτικά και λογικά και «ιστορικά», ήδη από την εποχή που Αυτοί οι Θείοι Άνδρες περπατούσαν στη γη, δεν «υπήρχε» κανένας Βούδας και κανένας Χριστός ξεχωριστοί από το Απόλυτο, που Είναι η Βάση του Παντός. Σε ποιόν Βούδα απευθύνονται οι βουδιστές; Και σε ποιόν Χριστό απευθύνονται οι χριστιανοί; Υπάρχει Μόνο το Απόλυτο που από καιρό σε καιρό Εκδηλώνεται μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, σαν Ορφέας, Βούδας ή Χριστός, για να Απορροφηθεί πάλι πίσω στο Απόλυτο (όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς). Όλοι αυτοί που λατρεύουν τον Βούδα, τον Χριστό ή οποιονδήποτε άλλον, στην πραγματικότητα, λατρεύουν το είδωλο που έφτιαξαν με τον νου τους, ή το σύνολο των πληροφοριών στο οποίο έχουν συμφωνήσει οι οπαδοί του. Είναι πραγματικοί ειδωλολάτρες (γιατί κι οι «εικόνες του νου είδωλα είναι) και παριστάνουν οι υποκριτές τους ευσεβείς. Η «ευσέβειά» τους φαίνεται στα έργα τους.

_____

Στην πραγματικότητα έχουν υπάρξει χιλιάδες άνθρωποι που Βίωσαν το Απόλυτο, που Αφυπνίστηκαν στην Πραγματικότητα, κι ας μην είναι γνωστοί στην κατασκευασμένη ανθρώπινη ιστορία. Σε κάθε εποχή υπάρχουν Φωτισμένοι Άνθρωποι, ή Ιερές Κοινότητες, που είναι αφιερωμένες στο Έργο της Αφύπνισης. Η Εμπειρία μεταδίδεται χέρι με χέρι, από δάσκαλο σε μαθητή, κι αυτή είναι η Πραγματική Ιερή Παράδοση. Αντίθετα, όλοι οι ανθρώπινοι οργανισμοί, θρησκείες, εκκλησίες, κοινότητες, πέρα από το καθαρά διανοητικό δόγμα, δεν γνωρίζουν τον Έμπρακτο Δρόμο της Φώτισης ή της Θέωσης. Μιλούν για αυτά, για τον Διαλογισμό, για την Προσευχή, για την Πνευματική Ανάπτυξη, αλλά ποτέ, κανένας, δεν φτάνει πουθενά. Το αποτέλεσμα φαίνεται στο πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων και στην κοινωνική κατάσταση που υπάρχει σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ημιμάθεια, εγωισμός, διαμάχη, βία και πόλεμος σε κάθε μορφή.

Από πολύ παλιά, ήδη από την προχριστιανική εποχή, υπάρχουν άνθρωποι, ιδιαίτεροι άνθρωποι, αφιερωμένοι στην Αλήθεια, στο Έργο της Αφύπνισης στην Πραγματικότητα, που Κατανοούν ότι το Απόλυτο που Εκδηλώνεται και Μιλά μέσα από Σοφούς όπως ο Βούδας ή ο Χριστός, δεν Προσεγγίζεται με την Αντίληψη, δεν γίνεται βάση για μια θεωρητική διδασκαλία ή για μια δογματική κατήχηση και δεν λατρεύεται με εξωτερικά μέσα. Μέσα μας Είναι η Αλήθεια, Μέσα μας πρέπει να Βιώσουμε την Αλήθεια, Κατανοώντας την Πραγματική Φύση μας κι όχι έξω, σε θρησκείες, διδασκαλίες, θρησκευτικούς οργανισμούς ή ιερές τελετουργίες και πράξεις. Αυτοί οι άνθρωποι, εργαζόμενοι πολλές φορές ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, επικοινωνούν σε πνευματικό επίπεδο και Συγχωνεύονται σε Μία Συνείδηση και Βιώνουν και Κατανοούν την Ενότητα της Ύπαρξης. Έτσι το πολλά ρεύματα της Ιερής Παράδοσης ενώνονται (όπως ενώνονται τα ποτάμια στην θάλασσα και γίνονται ένα με την θάλασσα) σε Μία Μοναδική Ιερή Παράδοση. Μέσα σε αυτή την Ιερή Παράδοση που ήδη αρχίζει να εκδηλώνεται με σαφήνεια από τους προχριστιανικούς αιώνες Διαφυλάσσεται και Μεταδίδεται η Αλήθεια, όχι σαν διανόημα, διανοητική πληροφορία αλλά σαν Πρακτική Υπόδειξη για την Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, Υπόδειξη με την Πνευματική Επήρεια, τον Ιερό Λόγο, Σύμβολα ή Κινήσεις. Πράγματα όμως αληθινά, που έχουν αποτέλεσμα και Οδηγούν στο Βίωμα της Πραγματικότητας κι όχι σε μια φανταστική λατρεία μιας «ιδέας», ενός ειδώλου. Αυτό είναι το Τάγμα των Αρχαίων. Περικλείνει Μέσα του κάθε Γνήσιο Άνθρωπο που Αφυπνίσθηκε στην Πραγματικότητα κι Έγινε Ένα με Αυτό που Είναι Πέρα από Κάθε Αντίληψη (με την διάλυση κάθε περιορισμένης αντίληψης, κάθε εγώ). Αυτοί που Αφυπνίσθηκαν Συγχωνεύονται με το Παγκόσμιο, Γίνονται Εκφραστές του Παγκόσμιου όσο εκδηλώνονται στον εξωτερικό κόσμο και Διαλύονται στο Απόλυτο Πραγματικό όταν αποσσύρονται από τον εξωτερικό κόσμο. Έτσι το Τάγμα, στην πραγματικότητα, Εκπροσωπεί την Ζωντανή Πραγματικότητα, το Αόρατο που Εκδηλώνεται στον εξωτερικό κόσμο. Είναι μια Ζωντανή Κοινότητα, δημιουργημένη από την Φύση, από την Ζωή. Δεν είναι μια θρησκεία, δεν είναι θρησκευτική κοινότητα. Δεν είναι και δεν έχει διδασκαλία, πέρα από την αναφορά σε αληθινά πράγματα και πραγματικά γεγονότα. Συχνά, κάποιες εποχές, δεν έχει καν φανερή εξωτερική δημόσια δράση. Αλλά η Φλόγα της Αλήθειας δεν Σβήνει Ποτέ και πάντα Μεταδίδεται μέσα στον ανθρώπινο χρόνο.

Γιατί μιλάμε σήμερα για όλα αυτά; Επειδή είναι μια εποχή σύγχυσης και αμάθειας, παρεξήγησης και διαστρέβλωσης της Πνευματικής Αλήθειας. Πρέπει να Ακουσθεί η Αλήθεια, να Δειχθεί, να Βιωθεί. Η Αληθινή Θρησκεία, η Μόνη Αληθινή Θρησκεία, είναι η Θρησκεία του Βιώματος. Εδώ, Τώρα, στον Πραγματικό Χρόνο, να Δούμε Άμεσα αυτό που συμβαίνει πραγματικά, να διαλύσουμε αυταπάτες και περιορισμούς, να Απελευθερωθούμε στον Χώρο της Πραγματικότητας, να Αφυπνισθούμε στην Πραγματικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που μέσα στο Ρεύμα, το Τάγμα των Αρχαίων (αυτοί που το «εκπροσωπούν» σήμερα) δημιούργησε το Ίδρυμα Μελέτης του Εσωτερισμού, για να αποκαταστήσει, στο μέτρο των δυνάμεων των ανθρώπων που εργάζονται εδώ, την Αλήθεια, που είναι Βιωματική Προσέγγιση της Πραγματικότητας κι όχι θεωρητική διδασκαλία, θεωρία, ή εξωτερική λατρεία. Αν και χρησιμοποιούμε τον λόγο, σε ομιλίες ή σε άρθρα, το κάνουμε όχι για να εκθέσουμε κάποια θεωρία για την Πραγματικότητα, τον άνθρωπο, την ζωή, αλλά ακριβώς για να διαλύσουμε τις παρεξηγήσεις, τους μύθους που έχουν φτιάξει οι άνθρωποι, σε πνευματικό, θρησκευτικό, ή φιλοσοφικό επίπεδο.

_____

Η Αλήθεια δεν είναι κάτι που βιώνεις. Όποιος το λέει αυτό δεν γνωρίζει τίποτα. Άλλο πράγμα σημαίνει «να βιώσουμε την Αλήθεια». Η Αλήθεια υπάρχει όταν διαλύονται οι αυταπάτες κι οι περιορισμοί. Αυτή είναι η μόνη «αλήθεια» που μπορεί να μεταδοθεί σε διανοητικό επίπεδο. Αλλά αυτό είναι καθαρά πρακτικό έργο. Το «πως» δεν είναι κάτι που πρέπει να κατανοήσουμε διανοητικά και να εφαρμόσουμε εκ των υστέρων. Μια τέτοια «γνώση» θα μπορούσε να καταγραφεί σε κείμενο και να μοιραστεί στους ενδιαφερόμενους. Το «πως» είναι κάτι που κάνουμε. Και για να κάνεις κάτι, για να δράσεις πραγματικά, πρέπει να το κάνεις εδώ, τώρα, σε πραγματικό χρόνο, με συγκεκριμένη συμπεριφορά. Δεν είναι κάτι που πρέπει να σκεφτείς ή να φανταστείς. Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις. Για να Δράσει όμως κάποιος, να Δράσει Ορθά, χρειάζεται να αναγνωρίσει αυτό που είναι, αυτό που συμβαίνει. Και για να το κάνει αυτό πρέπει να Παρατηρεί με Προσοχή, πρέπει να Δει. Να Δει πραγματικά, άμεσα κι όχι μέσα από περιορισμούς ή φίλτρα αντίληψης, ή πεποιθήσεις, αλλά εδώ, τώρα, αυτό που είναι. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι πρέπει να αναγνωρίσει τις διάφορες λειτουργίες που επιτελούμε σαν όντα μέσα στο σώμα και να κατανοήσει τι ακριβώς κάνει η κάθε λειτουργία. Έτσι μονάχα ξεκαθαρίζει η Όραση της Πραγματικότητας. Η Πραγματικότητα δεν είναι ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι συναισθανόμαστε, ή ό,τι συλλαμβάνουμε με τις εξωτερικές αισθήσεις. Το Πρώτο Βήμα είναι ακριβώς η διάλυση όλων των περιορισμών, όχι μόνο των πεποιθήσεων που έχουμε αλλά και της ίδιας της ρίζας της ατομικότητας, του «παρατηρητή». Είναι η Κατανόηση ότι η Πραγματικότητα Είναι Μία, Χωρίς παρατηρητή, παρατηρούμενο, Μία Απέραντη Ενοποιημένη Αντίληψη, η Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης. Η θεωρητική περιγραφή εδώ δεν είναι αρκετή για να υποδείξουμε αυτό που λέμε. Χρειάζεται να το κάνουμε πρακτικά. Να το κάνουμε. Αυτό είναι το μόνο που μπορούμε ουσιαστικά να μεταδώσουμε κι αυτό είναι το Έργο του Ιδρύματος. Μιλάμε για αυτό που έχουμε κατανοήσει, έχουμε βιώσει κι υποδεικνύουμε σε όποιον ενδιαφέρεται να το κάνει κι ο ίδιος. Μένει να διαπιστώσει κάποιος, προσωπικά, πρακτικά, αν ισχύουν όλα αυτά. Τίποτα άλλο.

_____

Για να μπορέσουμε ακριβώς να κωδικοποιήσουμε αυτή την Εργασία, σε Μορφή Υποδείξεων, με τον λόγο (που διαλύει τις παρεξηγήσεις και τις αυταπάτες) αλλά κυρίως με πρακτικές υποδείξεις, δημιουργήσαμε την Ακαδημία Εσωτερισμού που έχει ακριβώς ένα πιο ειδικευμένο έργο μέσα στο Ίδρυμα.

Subscribe to: Comments (Atom)

Monday, 22 December, 2025

Chapter 18. Impurity

The Island Within: A Meditation on Purity and Transcendence

In the vast ocean of existence, where waves of birth and death crash endlessly upon the shores of consciousness, there comes a moment when the seeker stands at the threshold of profound recognition. Like autumn leaves that have forgotten their greenness, the soul finds itself trembling before the great messengers of transformation, those silent heralds who remind us that all journeys toward embodiment must eventually turn homeward toward the infinite.

The ancients spoke of standing at the door of departure, that liminal space where the known world grows thin and transparent, revealing glimpses of what lies beyond. Here, in this pregnant pause between breaths, the traveler discovers a truth both terrifying and liberating: the provisions gathered for worldly journeys—wealth, reputation, the accumulated debris of desires—hold no currency in the realm that beckons. One cannot purchase passage with gold that tarnishes, nor can one carry forward the heavy baggage of unexamined living.

The Sacred Architecture of Self-Becoming

What, then, is the seeker to do when confronted with this poverty of preparation? The mystics whisper of an island, not fixed in any outer geography but rising from the depths of consciousness itself. This is no ordinary landmass, no mere refuge from the storm, but rather a sovereign territory of awareness—a place where the soul recognizes its own capacity for independence from the turbulent seas of craving and aversion that surround it.

To build this island is to engage in the most sacred of labors. It requires the steady, devoted application of wisdom, that luminous faculty which sees through appearances into the heart of things. The work is arduous, demanding the full presence of the artisan-soul, who must chisel away at the rock of ignorance with patient persistence. There is no hurrying this architecture of awakening; each stone of understanding must be carefully placed, each foundation of virtue solidly established.

When the accumulated sediments of impurity—those dark residues of unmindful action and clouded perception—are finally swept away by the wind of discernment, something miraculous emerges. The being, now free from the gravitational pull of guilt and confusion, discovers itself capable of ascending into realms previously unimagined. These are the heavenly worlds of the elect, not places located in some distant cosmic geography, but rather dimensions of consciousness available to those who have purified their vision.

The Alchemy of Purification

Consider the sacred craft of the metalworker, who stands before the forge with silver ore in hand. The master smith does not expect perfection to emerge in a single, dramatic gesture. Rather, with infinite patience and careful attention, the artisan heats the metal, watching as impurities rise to the surface. One by one, these dross elements are blown away—not all at once in some violent purging, but gradually, rhythmically, like breath itself. Little by little, from time to time, the work continues until what remains is pure, luminous, reflective of light.

So too must the seeker approach the purification of consciousness. The spiritual alchemy is not accomplished through dramatic renunciations or sudden conversions alone, but through the steady, incremental removal of that which obscures the soul's natural radiance. Each moment of mindfulness, each choice to act with integrity rather than impulse, each instance of seeing clearly rather than through the distorting lens of desire—these are the gentle breaths that blow away impurity.

Yet here lies a profound paradox that only the mystics truly understand: the very instrument meant to purify can become the source of corruption. Like iron, which spawns rust from its own substance and is thereby destroyed, so too can the seeker's own actions become the agent of downfall. The transgressor weaves a net from the threads of unmindful deeds, and this net becomes both prison and path—leading not toward liberation but deeper into the labyrinth of suffering.

The Subtlety of Corruption

In the realm of spiritual understanding, corruption wears many masks. There are the obvious taints—the neglect that allows prayer to become mere repetition empty of presence, the sloth that permits the body's vitality to decay, the thoughtlessness that renders the watchful mind dull and inattentive. These are the coarse impurities that even the beginner can recognize.

But there are subtler corruptions that escape notice, weaving themselves into the very fabric of daily existence. The seeker must cultivate a vision penetrating enough to perceive how even virtuous actions can be tainted when performed without wisdom, how beneficence itself can be corrupted by the greed for recognition or return. All ways, whether conventionally labeled good or evil, can become pathways to bondage when walked without awareness.

Among all possible taints, however, there exists one that towers above the rest like a mountain obscuring the sun: ignorance—that fundamental not-knowing which mistakes the transient for the eternal, the constructed for the real, the conditioned for the absolute. This is the greatest darkness, the primary obscuration from which all other confusions flow. To throw off this taint is not merely to acquire information but to undergo a transformation of understanding so complete that one's very mode of perceiving reality is revolutionized.

The Two Paths of Living

The contemplative tradition recognizes two fundamental modes of human existence, two paths that diverge in the garden of choice. One path is deceptively easy, requiring no courage, no self-examination, no confrontation with uncomfortable truths. This is the way of the shameless, those who live like crows—opportunistic, loud, taking what glitters without discerning its true value. Such individuals may appear bold, even heroic in their transgressions, but theirs is a wretched freedom, purchased at the cost of integrity and inner peace.

Life along this path may seem smooth initially, for it flows with the current of impulse and the tide of collective unconsciousness. Yet this ease is illusory, a temporary comfort that disguises the slow erosion of the soul's capacity for joy, meaning, and authentic connection.

The second path presents a stark contrast. Here, life reveals its difficulty to the modest seeker who continually seeks purity in thought, word, and deed. This individual moves through the world with disinterest in the clamoring demands of ego, maintaining an inner quietude that remains spotless even amid the chaos of existence. Intelligence here is not mere cleverness but a penetrating wisdom that recognizes the interdependence of all things and acts accordingly.

Why is this path so difficult? Because it requires constant vigilance, moment-by-moment awareness, the courage to swim against the current of collective conditioning. It demands the willingness to be unpopular, to stand alone if necessary, to choose truth over comfort repeatedly.

The Architecture of Self-Destruction

The mystical teachings identify specific behaviors that function like pickaxes, allowing the individual to excavate their own destruction even while living. To destroy life—whether through violence toward others or the slow suicide of unmindful living—is to sever oneself from the web of interconnection that sustains all beings. To speak untruth is to poison the well of communication from which all relationship drinks. To take what is not freely given is to violate the sacred boundaries that allow trust and cooperation to flourish.

Sexual transgression, the violation of committed relationships, represents a particularly insidious form of boundary dissolution, one that damages not only the immediate parties but sends ripples through families and communities. And the surrender to intoxication—that deliberate clouding of consciousness—represents perhaps the most direct assault on the very faculty needed for liberation.

Each of these actions serves to dig up one's own root, to undermine the foundation of wellbeing and spiritual progress. They are not violations of arbitrary rules imposed by external authority but rather organic consequences of misunderstanding the nature of reality itself.

The Poison of Comparison

In the contemplative life, a subtle poison often goes unnoticed: the tendency to measure one's path against another's, to fret about the provisions others receive while neglecting one's own inner work. This comparative consciousness finds no rest, for it is forever oscillating between envy and pride, never settling into the peace of acceptance.

The world, in its conventional operation, distributes its favors according to faith or pleasure—sometimes seemingly at random, often apparently unjust. But the seeker who has uprooted the very capacity for resentful comparison discovers a rest that persists both in daylight activity and nighttime repose. This is not the rest of inaction but the peace of one who has ceased the exhausting labor of constantly positioning oneself relative to others.

The Fire, the Shark, the Snare, the Torrent

The mystical tradition employs elemental imagery to convey the dangers that beset the path. There is no fire comparable to passion—that burning which consumes from within, never satisfied, always demanding more fuel. Like fire, passion transforms everything it touches, reducing complex realities to ash and char.

There is no predator as dangerous as hatred—that shark circling in the depths of consciousness, waiting to tear apart any possibility of peace or connection. Hatred sees enemies everywhere, finding perpetual justification for its aggression.

There is no trap as effective as folly—that snare woven from illusion and short-sightedness, which catches the unwary mind and holds it captive to repeated patterns of suffering. And there is no force as overwhelming as greed—that torrent which sweeps away discernment, carrying the grasping mind toward endless accumulation without satisfaction.

These four represent the primary obstacles to liberation, and the seeker must recognize them not as abstract concepts but as living forces active in consciousness.

The Mirror and the Shadow

A peculiar asymmetry characterizes human perception: the faults of others appear with crystalline clarity, while one's own faults remain conveniently obscured. Like a farmer winnowing grain, tossing chaff into the wind, the unaware individual readily identifies and broadcasts the shortcomings of neighbors, colleagues, strangers. Yet this same person conceals personal faults as skillfully as a cheat hides weighted dice from an opponent.

This dynamic is not mere hypocrisy but rather a structural feature of ego-consciousness, which must maintain its own coherence by projecting shadow material outward. The one who makes a habit of fault-finding and takes offense easily discovers that paradoxically, their own passions multiply. For in the very act of judging another, one strengthens the judgmental stance itself, moving further from the destruction of passion that is the goal of the path.

The Pathless Path

The authentic spiritual journey cannot be accomplished through mere external performances. There is no magical pathway through the air, no shortcuts that bypass the necessary inner work. A person does not become a true renunciate simply by adopting the robes and rituals of renunciation. The world—conventional, surface-level consciousness—delights endlessly in such vanities, mistaking appearance for substance.

But those who have truly awakened, those rare beings who have seen through the veil of appearances, stand free from such delusions. They recognize that no creatures possess eternal, unchanging essence; all beings arise and pass away in the vast dance of dependent origination. Yet the awakened themselves, having realized the deathless dimension, remain unshaken by this flux. They have found the island.

The Call to the Eternal Present

This, then, is the contemplative invitation: to build within oneself an island of awareness that remains stable amid the ocean of change. Not through denial of impermanence, but through recognition that within the very heart of change lies an unchanging capacity to witness, to know, to be present.

The work begins now, in this very moment. There is no provision needed except presence, no baggage to carry except awareness, no credential required except sincerity. The door of departure that once seemed to lead to annihilation is revealed instead as a threshold to transformation—a passageway not to non-existence but to a more authentic mode of being.

When impurities are blown away like dust from a mirror's surface, what remains is not emptiness but clarity—the soul's natural radiance, which has always been present but obscured. This radiance recognizes itself as both limited form and limitless awareness, both the wave and the ocean, both the island and the sea.

In this recognition lies the peace that transcends understanding, the freedom that requires no external validation, the love that needs no object. This is the mystical reality toward which all genuine spiritual practice points—not some distant future attainment but a present possibility, available in each breath, each moment of clear seeing, each choice to align with wisdom rather than confusion.

The path is walked one step at a time, yet each step contains the entirety of the journey. The island is built slowly, yet in each moment of authentic practice, it is already complete. This paradox cannot be resolved through logic but only through the direct experience of those who dare to make themselves sovereign in the midst of dissolution, wise in the face of ignorance, awake in the dream of existence.

…

Το Νησί Εντός: Ένας Διαλογισμός στην Καθαρότητα και την Υπέρβαση

Στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, όπου τα κύματα της γέννησης και του θανάτου σκάζουν ασταμάτητα στις ακτές της συνείδησης, έρχεται μια στιγμή όπου ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι μιας βαθιάς αναγνώρισης. Σαν τα φθινοπωρινά φύλλα που έχουν ξεχάσει το πράσινό τους, η ψυχή βρίσκεται να τρέμει μπροστά στους μεγάλους αγγελιοφόρους της μεταμόρφωσης, αυτούς τους σιωπηλούς κήρυκες που μας υπενθυμίζουν ότι όλα τα ταξίδια προς την ενσάρκωση πρέπει τελικά να στραφούν προς το σπίτι, προς το άπειρο.

Οι αρχαίοι μιλούσαν για το να στέκεται κανείς στην πόρτα της αναχώρησης, εκείνο τον οριακό χώρο όπου ο γνωστός κόσμος γίνεται λεπτός και διαφανής, αποκαλύπτοντας ματιές από ό,τι βρίσκεται πέρα. Εδώ, σε αυτή την έγκυο παύση ανάμεσα στις αναπνοές, ο ταξιδιώτης ανακαλύπτει μια αλήθεια ταυτόχρονα τρομακτική και απελευθερωτική: τα εφόδια που συγκεντρώθηκαν για τα κοσμικά ταξίδια — πλούτος, φήμη, τα συσσωρευμένα συντρίμμια των επιθυμιών — δεν έχουν καμία αξία στο βασίλειο που καλεί. Δεν μπορεί κανείς να αγοράσει πέρασμα με χρυσό που αμαυρώνεται, ούτε να κουβαλήσει μπροστά το βαρύ φορτίο μιας ανεξέταστης ζωής.

Η Ιερή Αρχιτεκτονική της Αυτο-Γένεσης

Τι, λοιπόν, πρέπει να κάνει ο αναζητητής όταν αντιμετωπίζει αυτή την φτώχεια προετοιμασίας; Οι μυστικοί ψιθυρίζουν για ένα νησί, όχι σταθερό σε καμία εξωτερική γεωγραφία αλλά αναδυόμενο από τα βάθη της ίδιας της συνείδησης. Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο κομμάτι γης, ούτε απλή καταφυγή από την καταιγίδα, αλλά μάλλον ένα κυρίαρχο έδαφος επίγνωσης — ένα μέρος όπου η ψυχή αναγνωρίζει την ίδια της την ικανότητα για ανεξαρτησία από τις ταραγμένες θάλασσες της λαχτάρας και της απέχθειας που την περιβάλλουν.

Το να χτίσει κανείς αυτό το νησί σημαίνει να εμπλακεί στην πιο ιερή από τις εργασίες. Απαιτεί την σταθερή, αφοσιωμένη εφαρμογή της σοφίας, εκείνης της φωτεινής ικανότητας που βλέπει πέρα από τις εμφανίσεις στην καρδιά των πραγμάτων. Η εργασία είναι κοπιαστική, απαιτώντας την πλήρη παρουσία της ψυχής-τεχνίτη, που πρέπει να σμιλεύει τον βράχο της άγνοιας με υπομονετική επιμονή. Δεν υπάρχει βιάση σε αυτή την αρχιτεκτονική της αφύπνισης· κάθε πέτρα κατανόησης πρέπει να τοποθετηθεί προσεκτικά, κάθε θεμέλιο αρετής να εδραιωθεί σταθερά.

Όταν τα συσσωρευμένα ιζήματα της ακαθαρσίας — εκείνα τα σκοτεινά κατάλοιπα της απρόσεκτης δράσης και της θολωμένης αντίληψης — σαρωθούν τελικά από τον άνεμο της διάκρισης, κάτι θαυμαστό αναδύεται. Το ον, πλέον ελεύθερο από την βαρυτική έλξη της ενοχής και της σύγχυσης, ανακαλύπτει τον εαυτό του ικανό να ανυψωθεί σε βασίλεια προηγουμένως αδιανόητα. Αυτά είναι οι ουράνιοι κόσμοι των εκλεκτών, όχι μέρη τοποθετημένα σε κάποια μακρινή κοσμική γεωγραφία, αλλά μάλλον διαστάσεις συνείδησης διαθέσιμες σε όσους έχουν καθαρίσει την όρασή τους.

Η Αλχημεία της Καθαρότητας

Σκεφτείτε την ιερή τέχνη του μεταλλουργού, που στέκεται μπροστά στη φωτιά με αργυρομετάλλευμα στο χέρι. Ο δάσκαλος σιδηρουργός δεν περιμένει η τελειότητα να αναδυθεί σε μια μοναδική, δραματική χειρονομία. Αντίθετα, με άπειρη υπομονή και προσεκτική προσοχή, ο τεχνίτης θερμαίνει το μέταλλο, παρακολουθώντας τις ακαθαρσίες να ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Μία προς μία, αυτά τα απόβλητα στοιχεία φυσούνται μακριά — όχι όλα μαζί σε κάποια βίαιη κάθαρση, αλλά σταδιακά, ρυθμικά, σαν την ίδια την αναπνοή. Σιγά σιγά, από καιρό σε καιρό, η εργασία συνεχίζεται μέχρι να μείνει καθαρό, φωτεινό, ανακλαστικό του φωτός.

Έτσι ακριβώς πρέπει και ο αναζητητής να προσεγγίσει την κάθαρση της συνείδησης. Η πνευματική αλχημεία δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω δραματικών αποκηρύξεων ή ξαφνικών μεταστροφών, αλλά μέσω της σταθερής, σταδιακής αφαίρεσης εκείνου που σκιάζει την φυσική ακτινοβολία της ψυχής. Κάθε στιγμή ενσυνειδητότητας, κάθε επιλογή να δράσει κανείς με ακεραιότητα αντί για παρόρμηση, κάθε περίσταση να βλέπει καθαρά αντί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της επιθυμίας — αυτές είναι οι ήπιες αναπνοές που φυσούν μακριά την ακαθαρσία.

Ωστόσο εδώ κρύβεται ένα βαθύ παράδοξο που μόνο οι μυστικοί κατανοούν αληθινά: το ίδιο το εργαλείο που προορίζεται να καθαρίσει μπορεί να γίνει πηγή διαφθοράς. Σαν τον σίδηρο, που γεννά σκουριά από την ίδια του την ουσία και έτσι καταστρέφεται, έτσι και οι πράξεις του ίδιου του αναζητητή μπορούν να γίνουν ο παράγοντας της πτώσης. Ο παραβάτης υφαίνει ένα δίχτυ από τις κλωστές των απρόσεκτων πράξεων, και αυτό το δίχτυ γίνεται ταυτόχρονα φυλακή και μονοπάτι — οδηγώντας όχι προς την απελευθέρωση αλλά βαθύτερα στον λαβύρινθο του πόνου.

Η Λεπτότητα της Διαφθοράς

Στο βασίλειο της πνευματικής κατανόησης, η διαφθορά φοράει πολλές μάσκες. Υπάρχουν οι προφανείς μολύνσεις — η παραμέληση που επιτρέπει την προσευχή να γίνει απλή επανάληψη άδεια παρουσίας, η νωθρότητα που επιτρέπει την ζωτικότητα του σώματος να φθίνει, η απροσεξία που καθιστά το άγρυπνο νου θαμπό και απρόσεκτο. Αυτές είναι οι χονδροειδείς ακαθαρσίες που ακόμα και ο αρχάριος μπορεί να αναγνωρίσει.

Αλλά υπάρχουν πιο λεπτές διαφθορές που διαφεύγουν της προσοχής, υφαίνοντας τον εαυτό τους στο ίδιο το ύφασμα της καθημερινής ύπαρξης. Ο αναζητητής πρέπει να καλλιεργήσει μια όραση αρκετά διεισδυτική για να αντιληφθεί πώς ακόμα και ενάρετες πράξεις μπορούν να μολυνθούν όταν εκτελούνται χωρίς σοφία, πώς η ίδια η ευεργεσία μπορεί να διαφθαρεί από την πλεονεξία για αναγνώριση ή ανταπόδοση. Όλοι οι δρόμοι, είτε συμβατικά χαρακτηρισμένοι καλοί είτε κακοί, μπορούν να γίνουν μονοπάτια δεσμεύσης όταν βαδίζονται χωρίς επίγνωση.

Ανάμεσα σε όλες τις πιθανές μολύνσεις, ωστόσο, υπάρχει μία που υψώνεται πάνω από τις υπόλοιπες σαν βουνό που σκιάζει τον ήλιο: η άγνοια — εκείνη η θεμελιώδης μη-γνώση που μπερδεύει το παροδικό με το αιώνιο, το κατασκευασμένο με το πραγματικό, το εξαρτημένο με το απόλυτο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σκοτάδι, η πρωταρχική απόκρυψη από την οποία ρέουν όλες οι άλλες συγχύσεις. Το να αποτινάξει κανείς αυτή τη μόλυνση δεν είναι απλώς να αποκτήσει πληροφορίες αλλά να υποστεί μια μεταμόρφωση κατανόησης τόσο πλήρη που ο ίδιος ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας επαναστατικοποιείται.

Οι Δύο Δρόμοι της Ζωής

Η διαλογιστική παράδοση αναγνωρίζει δύο θεμελιώδεις τρόπους ανθρώπινης ύπαρξης, δύο δρόμους που αποκλίνουν στον κήπο της επιλογής. Ο ένας δρόμος είναι απατηλά εύκολος, δεν απαιτεί θάρρος, αυτοεξέταση, αντιμετώπιση άβολων αληθειών. Αυτός είναι ο δρόμος των αναιδών, εκείνων που ζουν σαν κοράκια — καιροσκόποι, θορυβώδεις, παίρνοντας ό,τι γυαλίζει χωρίς να διακρίνουν την αληθινή του αξία. Τέτοια άτομα μπορεί να φαίνονται τολμηρά, ακόμα και ηρωικά στις παραβάσεις τους, αλλά η δική τους είναι μια άθλια ελευθερία, αγορασμένη με το τίμημα της ακεραιότητας και της εσωτερικής ειρήνης.

Η ζωή σε αυτόν τον δρόμο μπορεί να φαίνεται ομαλή αρχικά, γιατί ρέει με το ρεύμα της παρόρμησης και το κύμα της συλλογικής ασυνειδησίας. Ωστόσο αυτή η ευκολία είναι ψευδαισθητική, μια προσωρινή παρηγοριά που συγκαλύπτει την αργή διάβρωση της ικανότητας της ψυχής για χαρά, νόημα και αυθεντική σύνδεση.

Ο δεύτερος δρόμος παρουσιάζει μια έντονη αντίθεση. Εδώ, η ζωή αποκαλύπτει τη δυσκολία της στον σεμνό αναζητητή που συνεχώς επιδιώκει καθαρότητα στη σκέψη, τον λόγο και την πράξη. Αυτό το άτομο κινείται στον κόσμο με αδιαφορία για τις θορυβώδεις απαιτήσεις του εγώ, διατηρώντας μια εσωτερική ησυχία που παραμένει άσπιλη ακόμα και μέσα στο χάος της ύπαρξης. Η νοημοσύνη εδώ δεν είναι απλή εξυπνάδα αλλά μια διεισδυτική σοφία που αναγνωρίζει την αλληλεξάρτηση όλων των πραγμάτων και δρα αναλόγως.

Γιατί είναι αυτός ο δρόμος τόσο δύσκολος; Επειδή απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση, επίγνωση στιγμή προς στιγμή, το θάρρος να κολυμπά κανείς κόντρα στο ρεύμα της συλλογικής προσαρμογής. Απαιτεί την προθυμία να είναι κανείς αντιδημοφιλής, να στέκεται μόνος αν χρειάζεται, να επιλέγει την αλήθεια αντί για την άνεση επανειλημμένα.

Η Αρχιτεκτονική της Αυτο-Καταστροφής

Οι μυστικές διδασκαλίες προσδιορίζουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που λειτουργούν σαν αξίνες, επιτρέποντας στο άτομο να σκάψει την ίδια του την καταστροφή ενώ ακόμα ζει. Το να καταστρέφει κανείς τη ζωή — είτε μέσω βίας προς τους άλλους είτε μέσω της αργής αυτοκτονίας της απρόσεκτης ζωής — είναι να αποκόπτει τον εαυτό του από τον ιστό αλληλεξάρτησης που συντηρεί όλα τα όντα. Το να λέει ψέματα είναι να δηλητηριάζει το πηγάδι της επικοινωνίας από το οποίο πίνουν όλες οι σχέσεις. Το να παίρνει ό,τι δεν δίνεται ελεύθερα είναι να παραβιάζει τα ιερά όρια που επιτρέπουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία να ανθίσουν.

Η σεξουαλική παράβαση, η παραβίαση δεσμευμένων σχέσεων, αντιπροσωπεύει μια ιδιαίτερα ύπουλη μορφή διάλυσης ορίων, που βλάπτει όχι μόνο τα άμεσα εμπλεκόμενα μέρη αλλά στέλνει κύματα μέσα σε οικογένειες και κοινότητες. Και η παράδοση στην μέθη — εκείνη η σκόπιμη θόλωση της συνείδησης — αντιπροσωπεύει ίσως την πιο άμεση επίθεση στην ίδια την ικανότητα που χρειάζεται για την απελευθέρωση.

Κάθε μία από αυτές τις πράξεις χρησιμεύει στο να ξεριζώνει κανείς την ίδια του τη ρίζα, να υπονομεύει το θεμέλιο της ευεξίας και της πνευματικής προόδου. Δεν είναι παραβιάσεις αυθαίρετων κανόνων που επιβάλλονται από εξωτερική αυθεντία αλλά μάλλον οργανικές συνέπειες της παρεξήγησης της φύσης της πραγματικότητας της ίδιας.

Το Δηλητήριο της Σύγκρισης

Στη διαλογιστική ζωή, ένα λεπτό δηλητήριο συχνά περνά απαρατήρητο: η τάση να μετρά κανείς τον δρόμο του σε σχέση με τον άλλου, να ανησυχεί για τα εφόδια που λαμβάνουν οι άλλοι ενώ παραμελεί την ίδια του την εσωτερική εργασία. Αυτή η συγκριτική συνείδηση δεν βρίσκει ανάπαυση, γιατί ταλαντώνεται ασταμάτητα ανάμεσα σε φθόνο και υπερηφάνεια, ποτέ δεν εγκαθίσταται στην ειρήνη της αποδοχής.

Ο κόσμος, στην συμβατική του λειτουργία, διανέμει τις χάρες του σύμφωνα με πίστη ή ευχαρίστηση — μερικές φορές φαινομενικά τυχαία, συχνά φαινομενικά άδικα. Αλλά ο αναζητητής που έχει ξεριζώσει την ίδια την ικανότητα για αγανακτισμένη σύγκριση ανακαλύπτει μια ανάπαυση που επιμένει τόσο στην ημερήσια δραστηριότητα όσο και στην νυχτερινή ξεκούραση. Αυτή δεν είναι η ανάπαυση της αδράνειας αλλά η ειρήνη εκείνου που έχει σταματήσει την εξαντλητική εργασία του να τοποθετεί συνεχώς τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους.

Η Φωτιά, ο Καρχαρίας, η Παγίδα, ο Χείμαρρος

Η μυστική παράδοση χρησιμοποιεί στοιχειακές εικόνες για να μεταδώσει τους κινδύνους που παραμονεύουν στο μονοπάτι. Δεν υπάρχει φωτιά συγκρίσιμη με το πάθος — εκείνη η καύση που καταναλώνει από μέσα, ποτέ ικανοποιημένη, πάντα απαιτώντας περισσότερο καύσιμο. Σαν τη φωτιά, το πάθος μεταμορφώνει ό,τι αγγίζει, μειώνοντας σύνθετες πραγματικότητες σε στάχτη και κάρβουνο.

Δεν υπάρχει αρπακτικό τόσο επικίνδυνο όσο το μίσος — εκείνος ο καρχαρίας που κυκλοφορεί στα βάθη της συνείδησης, περιμένοντας να διαμελίσει κάθε δυνατότητα ειρήνης ή σύνδεσης. Το μίσος βλέπει εχθρούς παντού, βρίσκοντας αέναη δικαιολογία για την επιθετικότητά του.

Δεν υπάρχει παγίδα τόσο αποτελεσματική όσο η ανοησία — εκείνο το δίχτυ υφαντό από ψευδαίσθηση και μυωπία, που πιάνει το απρόσεκτο νου και το κρατά αιχμάλωτο σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα πόνου. Και δεν υπάρχει δύναμη τόσο συντριπτική όσο η πλεονεξία — εκείνος ο χείμαρρος που σαρώνει την διάκριση, παρασύροντας τον αρπακτικό νου προς ατελείωτη συσσώρευση χωρίς ικανοποίηση.

Αυτά τα τέσσερα αντιπροσωπεύουν τα πρωταρχικά εμπόδια στην απελευθέρωση, και ο αναζητητής πρέπει να τα αναγνωρίσει όχι ως αφηρημένες έννοιες αλλά ως ζωντανές δυνάμεις ενεργές στη συνείδηση.

Ο Καθρέφτης και η Σκιά

Μια ιδιόμορφη ασυμμετρία χαρακτηρίζει την ανθρώπινη αντίληψη: τα ελαττώματα των άλλων εμφανίζονται με κρυστάλλινη σαφήνεια, ενώ τα δικά μας ελαττώματα παραμένουν βολικά κρυμμένα. Σαν τον αγρότη που λιχνίζει το σιτάρι, πετώντας τα άχυρα στον άνεμο, το μη συνειδητό άτομο εύκολα προσδιορίζει και διαλαλεί τα ελαττώματα γειτόνων, συναδέλφων, ξένων. Ωστόσο το ίδιο αυτό άτομο κρύβει τα προσωπικά ελαττώματα με την ίδια επιδεξιότητα που ένας απατεώνας κρύβει ζαβωμένα ζάρια από τον αντίπαλο.

Αυτή η δυναμική δεν είναι απλή υποκρισία αλλά μάλλον ένα δομικό χαρακτηριστικό της συνείδησης του εγώ, που πρέπει να διατηρήσει την ίδια της την συνοχή προβάλλοντας το υλικό σκιάς προς τα έξω. Εκείνος που κάνει συνήθεια την εύρεση ελαττωμάτων και προσβάλλεται εύκολα ανακαλύπτει ότι παραδόξως, τα δικά του πάθη πολλαπλασιάζονται. Γιατί στην ίδια την πράξη της κρίσης ενός άλλου, ενισχύει κανείς την ίδια την κριτική στάση, απομακρυνόμενος περαιτέρω από την καταστροφή του πάθους που είναι ο στόχος του δρόμου.

Το Μονοπάτι Χωρίς Μονοπάτι

Το αυθεντικό πνευματικό ταξίδι δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω απλών εξωτερικών επιδόσεων. Δεν υπάρχει μαγικό μονοπάτι στον αέρα, καμία συντόμευση που παρακάμπτει την απαραίτητη εσωτερική εργασία. Ένα άτομο δεν γίνεται αληθινός αποκηρυκτής απλώς υιοθετώντας τα ράσα και τις τελετουργίες της αποκήρυξης. Ο κόσμος — η συμβατική, επιφανειακή συνείδηση — ευχαριστιέται ατελείωτα με τέτοιες ματαιοδοξίες, μπερδεύοντας την εμφάνιση με την ουσία.

Αλλά εκείνοι που έχουν αληθινά αφυπνιστεί, εκείνα τα σπάνια όντα που έχουν δει πέρα από το πέπλο των εμφανίσεων, στέκονται ελεύθεροι από τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αναγνωρίζουν ότι κανένα πλάσμα δεν κατέχει αιώνια, αμετάβλητη ουσία· όλα τα όντα αναδύονται και παρέρχονται στον απέραντο χορό της εξαρτημένης γένεσης. Ωστόσο οι αφυπνισμένοι οι ίδιοι, έχοντας συνειδητοποιήσει την αθάνατη διάσταση, παραμένουν ακλόνητοι από αυτή τη ροή. Έχουν βρει το νησί.

Η Κλήση προς το Αιώνιο Παρόν

Αυτή, λοιπόν, είναι η διαλογιστική πρόσκληση: να χτίσει κανείς μέσα στον εαυτό του ένα νησί επίγνωσης που παραμένει σταθερό μέσα στον ωκεανό της αλλαγής. Όχι μέσω άρνησης της ατέλειας, αλλά μέσω αναγνώρισης ότι μέσα στην ίδια την καρδιά της αλλαγής κρύβεται μια αμετάβλητη ικανότητα να μαρτυρεί, να γνωρίζει, να είναι παρούσα.

Η εργασία αρχίζει τώρα, σε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Δεν χρειάζεται κανένα εφόδιο εκτός από παρουσία, κανένα φορτίο να κουβαλήσει εκτός από επίγνωση, κανένα διαπιστευτήριο εκτός από ειλικρίνεια. Η πόρτα της αναχώρησης που κάποτε φαινόταν να οδηγεί σε αφανισμό αποκαλύπτεται αντ' αυτού ως κατώφλι μεταμόρφωσης — ένα πέρασμα όχι προς την μη-ύπαρξη αλλά προς έναν πιο αυθεντικό τρόπο ύπαρξης.

Όταν οι ακαθαρσίες φυσούνται μακριά σαν σκόνη από την επιφάνεια ενός καθρέφτη, αυτό που μένει δεν είναι κενό αλλά σαφήνεια — η φυσική ακτινοβολία της ψυχής, που ήταν πάντα παρούσα αλλά σκιασμένη. Αυτή η ακτινοβολία αναγνωρίζει τον εαυτό της ως ταυτόχρονα περιορισμένη μορφή και απεριόριστη επίγνωση, ως το κύμα και τον ωκεανό, ως το νησί και τη θάλασσα.

Σε αυτή την αναγνώριση κρύβεται η ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση, η ελευθερία που δεν απαιτεί εξωτερική επικύρωση, η αγάπη που δεν χρειάζεται αντικείμενο. Αυτή είναι η μυστική πραγματικότητα προς την οποία στοχεύει κάθε γνήσια πνευματική πρακτική — όχι κάποια μακρινή μελλοντική απόκτηση αλλά μια παρούσα δυνατότητα, διαθέσιμη σε κάθε αναπνοή, κάθε στιγμή καθαρής όρασης, κάθε επιλογή να ευθυγραμμιστεί με τη σοφία αντί για τη σύγχυση.

Το μονοπάτι βαδίζεται βήμα βήμα, ωστόσο κάθε βήμα περιέχει το σύνολο του ταξιδιού. Το νησί χτίζεται αργά, ωστόσο σε κάθε στιγμή αυθεντικής πρακτικής, είναι ήδη πλήρες. Αυτό το παράδοξο δεν μπορεί να λυθεί μέσω λογικής αλλά μόνο μέσω της άμεσης εμπειρίας εκείνων που τολμούν να γίνουν κυρίαρχοι μέσα στη διάλυση, σοφοί απέναντι στην άγνοια, αφυπνισμένοι στο όνειρο της ύπαρξης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

FOUNDATION FOR THE STUDY OF ESOTERISM

TAOΪSM

BUDDHISM

Chapter 18. Impurity

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright