Sunday, May 18, 2025

The Wise Men and the Essence of Things: A Mystical Exploration

In the dimming of the outer light, where shadows stretch long and the clamor of the world fades into a hushed murmur, the Wise Men awaken. They are not bound by the fleeting brilliance of the sun’s rays or the garish parade of external phenomena that so captivate the restless mind. No, their vision pierces deeper, through the veil of the ephemeral, into the silent heart of existence itself—the essence of things. This is the sacred domain of the mystic, the sage, the seer, where truth is not a thing to be grasped but a presence to be felt, a whisper to be heard in the stillness.

The Diminishing Light and the Awakening Eye

The world teaches us to chase the light—to pursue the bright, the loud, the tangible. We are dazzled by the surfaces of things: the gleam of gold, the flicker of fame, the endless dance of forms that shift and vanish like mist over a morning lake. Yet the Wise Men, those ancient souls who walk among us still, know a deeper truth. When the outside light diminishes—when the sun dips below the horizon, when the fires of ambition gutter out, when the noise of the crowd recedes—they do not despair. For it is in this twilight, this sacred gloaming, that the inner eye begins to see.

This is no ordinary sight. It is not the vision of the flesh, tethered to the illusions of shape and color. It is the sight of the soul, a perception unbound by time or space, a knowing that flows from the eternal. The Wise Men understand that the essence of things lies not in their outward appearance but in their hidden being, the invisible thread that weaves all creation into a single, shimmering tapestry. To see this essence is to step beyond the mirror of the world and into the mystery that lies behind it.

The Essence Beyond Phenomena

What is this essence, this elusive core that the Wise Men behold? It is not a thing to be named or a concept to be boxed within the limits of language. It is the breath beneath the wind, the silence beneath the song, the stillness beneath the storm. The external phenomena—the rustling leaves, the crashing waves, the fleeting joys and sorrows of human life—are but shadows cast by this deeper reality. They are the ripples on the surface of a vast and fathomless ocean.

The mystic traditions of the ages have sought to point toward this truth. In the East, the sages of the Upanishads spoke of the Atman, the inner self that is one with Brahman, the infinite. In the West, the Gnostics whispered of the divine spark buried within the clay of the human form, a light obscured by the veils of the material world. The Sufi poets, drunk on the wine of the Beloved, sang of a union that transcends the duality of self and other. Across cultures and centuries, the Wise Men have borne witness to the same eternal song: that the essence of things is not separate from us, but is the very ground of our being.

Yet this essence is not easily won. The world is a master of distraction, a conjurer of illusions that keep us tethered to the surface. To see as the Wise Men see requires a turning inward, an abandonment of the persistent demands of the ego. It is a descent into darkness—not the darkness of despair, but the fertile darkness of the womb, where all things are born anew. In this sacred night, the external phenomena lose their power, and the essence shines forth like a star unveiled by the passing of clouds.

The Alchemy of Perception

The Wise Men are alchemists of the spirit, transmuting the lead of ordinary sight into the gold of divine vision. Theirs is not a rejection of the world, but a re-visioning of it. They do not turn away from the tree, the river, the face of a stranger; they look through them, into the radiant pulse that animates them all. This is the great paradox of their wisdom: by relinquishing the outer light, they illuminate the inner world, and in doing so, they see the outer world anew.

Consider the rose. To the untrained eye, it is a thing of beauty—a splash of color, a delicate scent, a fleeting pleasure soon to wither. But to the Wise Men, the rose is a doorway. Its petals are not merely matter, but a hymn sung by the unseen. Its fragrance is not a chemical trick, but a whisper of the eternal breath. Its thorns are not a flaw, but a reminder of the pain that guards the sacred. In the dimming light, the rose ceases to be a mere object and becomes a mirror of the soul, reflecting the beauty and fragility of existence itself.

This alchemy extends to all things. The marketplace, so full of noise and striving, becomes a theater of the divine play. The beggar, overlooked by the crowd, reveals the face of the infinite in his outstretched hand. Even the stones beneath our feet, silent and unyielding, hum with the memory of the earth’s first dawn. The Wise Men see the essence not because it is hidden, but because they have learned to look with the heart.

The Path of the Wise

How, then, do we walk this path? How do we become Wise Men in a world that worships the surface? The answer lies in the paradox of letting go. We must dim the outer light—not by closing our eyes to the world, but by softening our grip on it. We must quiet the mind, not to escape reality, but to enter it more fully. Meditation, contemplation, prayer—these are not mere practices but invitations to dwell in the twilight where the essence reveals itself.

The Wise Men teach us to listen to the spaces between words, to feel the stillness beneath motion, to trust the darkness when the light fails. They bid us to sit with the unknown, to embrace the mystery rather than flee from it. In this surrender, we do not lose ourselves; we find ourselves. For the essence of things is not other than the essence of us. We are not separate from the rose, the river, the star—we are their kin, woven of the same eternal thread.

The Eternal Twilight

In the end, the Wise Men do not dwell in perpetual night, nor do they bask in blinding day. They live in the eternal twilight, that liminal space where the outer and inner meet, where the phenomena and the essence dance as one. This is the mystic’s home, the seer’s sanctuary, the place where all opposites are reconciled. Here, the diminishing light is not a loss but a gift, a thinning of the veil that allows the soul to see what the eyes alone cannot.

And so, as the sun sets and the world grows quiet, let us not fear the fading glow. Let us join the Wise Men in their sacred vigil, peering into the shadows not with dread, but with wonder. For it is here, in the dimming of the outside light, that the essence of things shines brightest—unchanging, unspoken, and forever alive.

This mystical article weaves together threads of timeless wisdom, inviting the reader into a contemplative journey beyond the surface of existence. It is a call to see as the Wise Men see, with the heart open and the spirit awake.

…

Οι Σοφοί και η Ουσία των Πραγμάτων: Μια Μυστική Εξερεύνηση

Στο σβήσιμο του εξωτερικού φωτός, όπου οι σκιές μακραίνουν και ο θόρυβος του κόσμου ξεθωριάζει σε έναν χαμηλό ψίθυρο, οι Σοφοί αφυπνίζονται. Δεν δεσμεύονται από τη φευγαλέα λαμπρότητα των ηλιακών ακτίνων ούτε από τη φανταχτερή παρέλαση των εξωτερικών φαινομένων που τόσο γοητεύουν τον ανήσυχο νου. Όχι, η όρασή τους διαπερνά βαθύτερα, μέσα από το πέπλο του εφήμερου, στην σιωπηλή καρδιά της ύπαρξης—στην ίδια την ουσία των πραγμάτων. Αυτός είναι ο ιερός τόπος του μύστη, του σοφού, του οραματιστή, όπου η αλήθεια δεν είναι κάτι που κατακτάται, αλλά μια παρουσία που γίνεται αισθητή, ένας ψίθυρος που ακούγεται στη σιγή.

Το Φθίνον Φως και το Αφυπνισμένο Μάτι

Ο κόσμος μάς διδάσκει να κυνηγάμε το φως—να επιδιώκουμε το λαμπερό, το δυνατό, το απτό. Θαμπωνόμαστε από τις επιφάνειες των πραγμάτων: τη λάμψη του χρυσού, τη φευγαλέα δόξα, τον αδιάκοπο χορό των μορφών που αλλάζουν και χάνονται σαν ομίχλη πάνω από μια πρωινή λίμνη. Όμως οι Σοφοί, εκείνες οι αρχαίες ψυχές που ακόμα περπατούν ανάμεσά μας, γνωρίζουν μια βαθύτερη αλήθεια. Όταν το εξωτερικό φως μειώνεται—όταν ο ήλιος γέρνει κάτω από τον ορίζοντα, όταν οι φωτιές της φιλοδοξίας σβήνουν, όταν ο θόρυβος του πλήθους καταλαγιάζει—δεν απελπίζονται. Γιατί είναι σε αυτό το λυκόφως, σε αυτήν την ιερή δύση, που το εσωτερικό μάτι αρχίζει να βλέπει.

Αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη όραση. Δεν είναι η όραση της σάρκας, δεμένη με τις ψευδαισθήσεις του σχήματος και του χρώματος. Είναι η όραση της ψυχής, μια αντίληψη αδέσμευτη από τον χρόνο και τον χώρο, μια γνώση που ρέει από το αιώνιο. Οι Σοφοί κατανοούν ότι η ουσία των πραγμάτων δεν βρίσκεται στην εξωτερική τους όψη, αλλά στην κρυμμένη τους ύπαρξη, στο αόρατο νήμα που υφαίνει όλη τη δημιουργία σε ένα ενιαίο, λαμπερό υφαντό. Το να δει κανείς αυτή την ουσία σημαίνει να βγει πέρα από τον καθρέφτη του κόσμου και να εισέλθει στο μυστήριο που βρίσκεται πίσω του.

Η Ουσία Πέρα από τα Φαινόμενα

Τι είναι αυτή η ουσία, αυτός ο άπιαστος πυρήνας που αντικρίζουν οι Σοφοί; Δεν είναι κάτι που μπορεί να ονομαστεί ούτε μια έννοια που να χωρά στα όρια της γλώσσας. Είναι η ανάσα κάτω από τον άνεμο, η σιωπή κάτω από το τραγούδι, η ακινησία κάτω από την καταιγίδα. Τα εξωτερικά φαινόμενα—τα θροΐσματα των φύλλων, οι παφλασμοί των κυμάτων, οι παροδικές χαρές και λύπες της ανθρώπινης ζωής—είναι απλώς σκιές που ρίχνει αυτή η βαθύτερη πραγματικότητα. Είναι τα ρυτιδίσματα στην επιφάνεια ενός αχανούς και ακατάληπτου ωκεανού.

Οι μυστικές παραδόσεις των αιώνων έχουν προσπαθήσει να δείξουν προς αυτή την αλήθεια. Στην Ανατολή, οι σοφοί των Ουπανισάδ μίλησαν για τον Άτμαν, τον εσώτερο εαυτό που είναι ένα με το Μπράχμαν, το άπειρο. Στη Δύση, οι Γνωστικοί ψιθύρισαν για τη θεία σπίθα που κρύβεται μέσα στον πηλό της ανθρώπινης μορφής, ένα φως που καλύπτεται από τα πέπλα του υλικού κόσμου. Οι Σούφι ποιητές, μεθυσμένοι από το κρασί του Αγαπημένου, τραγούδησαν για μια ένωση που ξεπερνά τη δυαδικότητα του εγώ και του άλλου. Μέσα από πολιτισμούς και αιώνες, οι Σοφοί υπήρξαν μάρτυρες του ίδιου αιώνιου τραγουδιού: ότι η ουσία των πραγμάτων δεν είναι ξεχωριστή από εμάς, αλλά είναι το ίδιο το θεμέλιο της ύπαρξής μας.

Όμως αυτή η ουσία δεν κερδίζεται εύκολα. Ο κόσμος είναι ένας δάσκαλος της διάσπασης, ένας μάγος των ψευδαισθήσεων που μας κρατούν δεμένους στην επιφάνεια. Το να βλέπει κανείς όπως οι Σοφοί απαιτεί μια στροφή προς τα μέσα, μια εγκατάλειψη των επίμονων απαιτήσεων του εγώ. Είναι μια κάθοδος στο σκοτάδι—όχι το σκοτάδι της απελπισίας, αλλά το γόνιμο σκοτάδι της μήτρας, όπου όλα τα πράγματα γεννιούνται ξανά. Σε αυτήν την ιερή νύχτα, τα εξωτερικά φαινόμενα χάνουν τη δύναμή τους και η ουσία λάμπει σαν άστρο που αποκαλύπτεται από τη διάλυση των νεφών.

Η Αλχημεία της Αντίληψης

Οι Σοφοί είναι αλχημιστές του πνεύματος, μεταστοιχειώνοντας το μόλυβδο της συνηθισμένης όρασης σε χρυσό θείας ενόρασης. Δεν απορρίπτουν τον κόσμο, αλλά τον επαναπροσδιορίζουν. Δεν αποστρέφουν το βλέμμα από το δέντρο, το ποτάμι, το πρόσωπο ενός ξένου· αντίθετα, κοιτούν μέσα από αυτά, στην ακτινοβόλο πνοή που τα ζωοποιεί όλα. Αυτή είναι η μεγάλη παραδοξότητα της σοφίας τους: εγκαταλείποντας το εξωτερικό φως, φωτίζουν τον εσωτερικό κόσμο και, κάνοντάς το, βλέπουν τον εξωτερικό κόσμο με νέα μάτια.

Σκέψου το τριαντάφυλλο. Για τον ανεκπαίδευτο νου, είναι μια απλή ομορφιά—μια έκρηξη χρώματος, ένα λεπτό άρωμα, μια εφήμερη απόλαυση που σύντομα θα μαραθεί. Όμως, για τους Σοφούς, το τριαντάφυλλο είναι μια πύλη. Τα πέταλά του δεν είναι απλώς ύλη, αλλά ένας ύμνος που ψάλλει το αόρατο. Το άρωμά του δεν είναι ένα χημικό τέχνασμα, αλλά ένας ψίθυρος της αιώνιας ανάσας. Τα αγκάθια του δεν είναι ένα ελάττωμα, αλλά μια υπενθύμιση του πόνου που φυλάσσει το ιερό. Στο φθίνον φως, το τριαντάφυλλο παύει να είναι απλό αντικείμενο και γίνεται καθρέφτης της ψυχής, αντανακλώντας την ομορφιά και την ευθραυστότητα της ύπαρξης.

Αυτή η αλχημεία εκτείνεται σε όλα τα πράγματα. Η αγορά, γεμάτη φασαρία και αγώνα, μεταμορφώνεται σε θέατρο του θείου παιχνιδιού. Ο ζητιάνος, τον οποίο το πλήθος προσπερνά αδιάφορα, αποκαλύπτει το πρόσωπο του απείρου μέσα από το απλωμένο του χέρι. Ακόμη και οι πέτρες κάτω από τα πόδια μας, σιωπηλές και άκαμπτες, δονούνται με τη μνήμη της πρώτης αυγής της γης. Οι Σοφοί βλέπουν την ουσία όχι επειδή είναι κρυμμένη, αλλά επειδή έχουν μάθει να κοιτάζουν με την καρδιά.

Το Μονοπάτι των Σοφών

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να βαδίσουμε αυτό το μονοπάτι; Πώς μπορούμε να γίνουμε Σοφοί σε έναν κόσμο που λατρεύει την επιφάνεια; Η απάντηση βρίσκεται στο παράδοξο της εγκατάλειψης. Πρέπει να μειώσουμε το εξωτερικό φως—όχι κλείνοντας τα μάτια στον κόσμο, αλλά χαλαρώνοντας τη λαβή μας πάνω του. Πρέπει να ησυχάσουμε τον νου, όχι για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, αλλά για να εισέλθουμε σε αυτήν πληρέστερα. Ο διαλογισμός, η περισυλλογή, η προσευχή—δεν είναι απλές πρακτικές, αλλά προσκλήσεις να κατοικήσουμε στο λυκόφως όπου η ουσία αποκαλύπτεται.

Οι Σοφοί μάς διδάσκουν να ακούμε τα κενά ανάμεσα στις λέξεις, να αισθανόμαστε την ακινησία κάτω από την κίνηση, να εμπιστευόμαστε το σκοτάδι όταν το φως χάνεται. Μας προτρέπουν να καθίσουμε με το άγνωστο, να αγκαλιάσουμε το μυστήριο αντί να το αποφεύγουμε. Σε αυτήν την παράδοση, δεν χανόμαστε· αντιθέτως, βρίσκουμε τον εαυτό μας. Διότι η ουσία των πραγμάτων δεν είναι κάτι ξένο προς εμάς· είναι η ίδια η ουσία μας. Δεν είμαστε ξεχωριστοί από το τριαντάφυλλο, το ποτάμι, το αστέρι—είμαστε συγγενείς τους, υφασμένοι από το ίδιο αιώνιο νήμα.

Το Αιώνιο Λυκόφως

Στο τέλος, οι Σοφοί δεν κατοικούν σε μια αέναη νύχτα, ούτε λούζονται σε ένα εκτυφλωτικό φως ημέρας. Ζουν στο αιώνιο λυκόφως, σε εκείνον τον μεταίχμιο χώρο όπου το εξωτερικό και το εσωτερικό συναντιούνται, όπου τα φαινόμενα και η ουσία χορεύουν μαζί. Αυτός είναι ο οίκος του μύστη, το καταφύγιο του οραματιστή, ο τόπος όπου όλα τα αντίθετα συμφιλιώνονται. Εδώ, το σβήσιμο του φωτός δεν είναι απώλεια αλλά δώρο, ένα αραίωμα του πέπλου που επιτρέπει στην ψυχή να δει ό,τι τα μάτια μόνα τους δεν μπορούν.

Και έτσι, καθώς ο ήλιος δύει και ο κόσμος ησυχάζει, ας μη φοβηθούμε το φθίνον φως. Ας σταθούμε δίπλα στους Σοφούς στην ιερή τους αγρυπνία, κοιτάζοντας μέσα στις σκιές όχι με τρόμο, αλλά με δέος. Γιατί είναι εδώ, στο σβήσιμο του εξωτερικού φωτός, που η ουσία των πραγμάτων λάμπει πιο φωτεινή—αμετάβλητη, άρρητη και αιώνια ζωντανή.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES