CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Essence of Presence and Perception
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
Going with the Flow (2)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 15 March, 2025

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΕΝΤΕ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

1. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, (αυτό που συμβαίνει πραγματικά) μπορεί να γίνει αντιληπτό ολοκληρωτικά (δηλαδή στο βάθος, την έκταση και το περιεχόμενο του) μονάχα από το Ελεύθερο Πνεύμα που συλλαμβάνει άμεσα αυτό που συμβαίνει στο όλο και στις επιμέρους λειτουργίες που δημιουργούν μια “τοπική”  όψη της πραγματικότητας. Το Ελεύθερο Πνεύμα που δεν δεσμεύεται σε τίποτα χρησιμοποιεί την ολική αντίληψη και τις μερικές αντιλήψεις γνωρίζοντας την σχετικότητά τους και τους περιορισμούς τους. Έτσι έχει πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας, ολοκληρωτική και τελεσίδικη. Έχει αντίληψη του όλου και χρησιμοποιεί τις επιμέρους λειτουργίες αναγνωρίζοντας την αλήθεια τους (σαν λειτουργίας) αλλά δεν υιοθετεί το περιεχόμενό τους.
Η αποδοχή μιας επιμέρους λειτουργίας (της αντίληψης, της σκέψης, της ψυχικής διάθεσης, της εξωτερικής αίσθησης) σαν εκφραστή της πραγματικότητας οδηγεί σε μια παραμορφωμένη εικόνα της πραγματικότητας. Η υιοθέτηση του περιεχομένου σαν αλήθειας οδηγεί στην υποκειμενικότητα, την προσωπική απομόνωση, την φαντασία, δηλαδή σε μια κατασκευασμένη, μη αληθινή όψη της πραγματικότητας.
Ενώ το Ελεύθερο Πνεύμα αναγνωρίζει, για παράδειγμα, την διανόηση σαν λειτουργία, σαν αληθινή, όμως κατανοεί πως ό,τι κατασκευάζει η σκέψη (δηλαδή το περιεχόμενο της σκέψης) είναι μια τεχνητή κατασκευή. Το λάθος των ανθρώπων είναι ακριβώς ότι πιστεύουν (είναι πεπεισμένοι) πως ό,τι σκέφτονται (η σκέψη τους και τα δημιουργήματά της) είναι η πραγματικότητα, η αλήθεια. Από αυτή την διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας πηγάζουν προσανατολισμοί, διαθέσεις και πράξεις των ανθρώπων. Το αποτέλεσμα φαίνεται στις κοινωνίες, στην κοινωνική ζωή.
Τι είναι λοιπόν Αλήθεια; Αλήθεια είναι αυτό που αντιλαμβάνεται το Ελεύθερο Πνεύμα, όχι το πνεύμα που ανακηρύσσει μια επιμέρους λειτουργία (όπως η σκέψη) σαν  όραμα της αλήθειας και δέχεται ό,τι παράγει αυτή η λειτουργία σαν αληθινό. Αυτό είναι μια “αλήθεια”, η αλήθεια (σαν ιδέα) στο διανοητικό επίπεδο και ήδη από την διατύπωσή της αυτή η αλήθεια οδηγεί στην  υπέρβαση της διανόησης, στην κατάργηση της σκέψης. Όλα όσα σκέφτονται οι άνθρωποι, όσα κατασκευάζουν με την σκέψη τους, είναι ψεύτικες όψεις της πραγματικότητας. Πως ακριβώς συμβαίνει αυτό;
Η πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται το Ελεύθερο Πνεύμα είναι μια κίνηση που υπάρχει μόνο την στιγμή που εξελίσσεται και που ρέει κάθε στιγμή κι αλλάζει κι ανανεώνεται και ο μόνος πραγματικός χρόνος είναι ακριβώς αυτή η στιγμή, το απόλυτο παρόν. Σε αυτή την αντίληψη που συλλαμβάνει και το όλο και το μερικό και τοπικό, οι λειτουργίες είναι αληθινές, σαν λειτουργίες, αλλά όχι το ψεύτικο περιεχόμενό τους. Δηλαδή αντιλαμβανόμαστε, εννοούμε (σκεπτόμαστε) συναισθανόμαστε, αισθανόμαστε, σε μια αντίληψη χωρίς όρια, περιορισμούς, διαχωρισμούς του όλου και του μερικού. Δρούμε άμεσα, χωρίς παραμορφώσεις ή περισπασμούς, όπου χρειάζεται, χωρίς να χάνουμε ποτέ την ροή της ζωής. Οι άνθρωποι όμως, με την σκέψη τους, δεν κρατιούνται σε επαφή με την κίνηση, την αέναη αλλαγή των φαινομένων, στην ροή της ζωής. Φτιάχνουν σταθερές εικόνες του “χώρου”, των αντικειμένων, των φαινομένων κι εκεί που υπάρχει μόνο κίνηση κι εξέλιξη βλέπουν σταθερές ουσίες που “εξελίσσονται” κι “αλλάζουν”  (κι αυτό είναι διαφορετικό). Το αποτέλεσμα είναι πως οι άνθρωποι δεν ζουν την ζωή στην ροή της αλλά σκέφτονται (στεκόμενοι έξω από το ρεύμα της ζωής) την ζωή, τα αντικείμενα, τις σχέσεις τους, προσανατολίζονται σύμφωνα με την ιδεολογική “αποθήκη” τους και πράττουν προσπαθώντας να εφαρμόσουν τις επιθυμίες τους. Προσπαθούν να εφαρμόσουν το μοντέλο της σκέψης τους (που συνεχώς ανανεώνουν και αναπροσαρμόζουν στις νέες συνθήκες, αλλά πάντα είναι κάτι “στατικό”) στην πραγματικότητα. Ζουν στην φαντασία τους και προσπαθούν να εφαρμόσουν την φαντασία τους στην ζωή. Φυσικό είναι να αποτυγχάνουν τις πιο πολλές φορές και να απογοητεύονται.
Η αλήθεια λοιπόν βρίσκεται μόνο στην άμεση επαφή με την πραγματικότητα, με αυτό που συμβαίνει, στην παρακολούθηση της ροής της ζωής, στο απόλυτο παρόν, στην στιγμή που ρέει.  Η αλήθεια δεν βρίσκεται στην σκέψη των ανθρώπων. Όλη η σκέψη των ανθρώπων, ο πολιτισμός τους, οι φιλοσοφίες κι οι θρησκείες τους (σαν δόγματα) κι οι πράξεις των ανθρώπων, είναι όλα μάταιες ειδωλολατρείες. Δεν ανήκουν στην πραγματική ζωή αλλά στην φαντασία που έχουν ανακηρύξει οι άνθρωποι σε αλήθεια.
Αλήθεια στον σχετικό κόσμο των ανθρώπων είναι ό,τι οδηγεί προς την Πραγματικότητα πέρα από τις φαντασίες κι αυταπάτες των ανθρώπων. Όλη η σκέψη είναι για πέταμα. Όλες οι επιθυμίες κι οι προσανατολισμοί που μας απομακρύνουν από την Αλήθεια είναι πάθη κι ανοησία και σπατάλη χρόνου. Όλες οι πράξεις των ανθρώπων, ακόμα και αυτές που θεωρούνται οι πιο ιερές, όπως τα ψευτομυστήρια κι οι μαγικές τελετουργίες, είναι αφελής ειδωλολατρεία, που δεν μας ανυψώνει προς την Αλήθεια.
Ο Δρόμος της απάρνησης των περιττών στον κόσμο, της απάθειας στο σκοτάδι των επιθυμιών, της σιωπής μέσα στον θόρυβο της σκέψης, της άμεσης επαφής με ό,τι συμβαίνει πραγματικά (κι όχι με ό,τι σκεφτόμαστε), της απελευθέρωσης από περιορισμούς κι αυταπάτες, είναι ο Μόνος Δρόμος που Οδηγεί στην Ελευθερία, στην Ολοκλήρωση, στην Αλήθεια. Όχι σαν επίτευξη κάποιου εγώ, σαν αποτέλεσμα κάποιας προσπάθειας, αλλά ακριβώς σαν διάλυση κάθε αυταπάτης που αφήνει την Φύση να Λειτουργήσει Ελεύθερα, Αντικειμενικά κι Ολοκληρωμένα.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κι αυτή η “αλήθεια” δεν είναι ένα διανόημα, μια θεωρία, αλήθεια που πρέπει να πιστεύουμε και να διδάσκουμε και να προσπαθούμε να εφαρμόσουμε. Είναι κάτι που διαπιστώθηκε πρακτικά, απαύγασμα εμπειρίας, ο Μόνος Ορθός Τρόπος Ζωής, κάτι απόλυτα πρακτικό. Η Ίδια η Ζωή.
...

2. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ σαν Ανοιχτή Διαδικασία Αντίληψης δεν έχει ιδιότητες. Ούτε ταυτίζεται με το περιεχόμενό της, την Ενότητα, το Υποκείμενο, το Αντικείμενο, Καταστάσεις, Εμπειρίες ή Δραστηριότητες. Μάλιστα, αυτή η διαδικασία αντίληψης, μονάχα όταν είναι άμεση, ανόθευτη σύλληψη αυτού που συμβαίνει, είναι αντικειμενική και συλλαμβάνει την Πραγματικότητα. Όταν η αντίληψη γίνεται επεξεργασία ή συμβολική απεικόνιση ή επηρεάζεται με οποιονδήποτε τρόπο, τότε δεν αντανακλά την Πραγματικότητα αλλά μια “κατασκευασμένη” πλασματική πραγματικότητα.
Η Συνείδηση Αποτελεί το Απόλυτο Υπόβαθρο κάθε αντίληψης, κάθε εμπειρίας. Όταν η Συνείδηση αυτοπεριορίζεται σε ένα κέντρο αντίληψης (σε ένα υποκείμενο) διαχωρίζεται από το Όλον και βιώνει την δυαδικότητα του υποκειμένου που έχει απέναντι το αντικειμενικό. Το Ον (τα όντα, οι άνθρωποι) με απόλυτα δική του ευθύνη αυτοπεριορίζεται σε ένα αντιληπτικό (υπαρξιακό, νοητικό, ψυχικό, ψυχοβιολογικό) κέντρο κι εισέρχεται στον κόσμο της δυαδικότητας που είναι κατασκευασμένος και πλασματικός. Αυτή η δραστηριότητα είναι μια απομονωτική διαδικασία κι η απομόνωση είναι τόσο πιο μεγάλη όσο ισχυρότερο είναι το εγωιστικό κέντρο. Στην πραγματικότητα, το ον, όταν εισέρχεται σε αυτή την κατάσταση, τρόπο ζωής, εισέρχεται σε ένα προσωπικό κόσμο, στον δικό του προσωπικό λαβύρινθο, ύπαρξης, σκέψης, ζωής. Μονάχα αυτός ο ίδιος μπορεί να κατανοήσει τι συμβαίνει και μονάχα αυτός ο ίδιος μπορεί να απελευθερωθεί από τους περιορισμούς κι αυταπάτες και να ξαναβρεί μέσα του (μέσα στην ίδια του την φύση) την Ελευθερία, την Απεραντοσύνη της Ύπαρξης, το Άχρονο, το Πραγματικό. Αυτή η Πορεία προς το Πραγματικό σημαίνει την εγκατάλειψη της προσωπικής ύπαρξης, του εγώ, των περιορισμών, των εξαρτήσεων κι όλων των παραπλανητικών εμπειριών. Μονάχα όταν το ον ανυψώνεται πάνω από την δυαδικότητα, πάνω από το εγώ, τον διαχωρισμό υποκείμενο-αντικείμενο, στην Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας (στην άμεση επαφή με αυτό που συμβαίνει), βιώνει την Ενότητα της Ύπαρξης και την άμεση επαφή με όλα (την βαθύτερη ουσία τους κι όχι τις επιφανειακές δραστηριότητές τους). Αυτό όμως, το Αίσθημα Ενότητας της Ύπαρξης, δεν μπορεί να οδηγήσει στην παρεξήγηση ή να στηρίξει την αυταπάτη ότι (σε Αυτή την Κατάσταση Ενότητας) είμαστε σωτήρες του παντός κι ότι πρέπει να σώσουμε όλα τα πλάσματα. Είναι η τελευταία αυταπάτη του εγώ που διαλύεται μέσα στο Παγκόσμιο (και προσπαθεί να αγκιστρωθεί στην ιδέα του “σωτήρα”, του “μποντισάττβα”, του αγίου, κλπ.. Όταν κάποιος βιώνει την Ενότητα είναι πραγματικά Ένα με όλα αλλά κάθε ον ακολουθεί τον δικό του δρόμο. Όπως με δική του ευθύνη μπήκε μέσα στην προσωπική αυταπάτη, μέσα στον λαβύρινθο της ίδιας του της αντίληψης, έτσι πρέπει αυτός ο ίδιος να κατανοήσει την αυταπάτη του και να απελευθερωθεί. Κανένας δεν μπορεί να σώσει κανέναν.
Όταν κάποιος ζει μέσα στην αυταπάτη της σκέψης, του εγώ, της δυαδικότητας, του χρόνου, της εξέλιξης, πιστεύει ότι μπορεί να εξελιχθεί, να κατανοήσει την αλήθεια, να φωτισθεί. Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι δραστηριότητες ανήκουν στην πλασματική κατασκευασμένη πραγματικότητα του εγώ. Όλες οι φιλοσοφίες που φτιάχνουν οι άνθρωποι της σκέψης είναι θεωρητικά οικοδομήματα κι όλες οι θρησκείες είναι ειδωλολατρείες γιατί έχουν να κάνουν με ψεύτικα πράγματα (αντιλήψεις, ιδέες, πεποιθήσεις, συμπεριφορές, πράξεις) κι όχι με αυτά που συμβαίνουν πραγματικά, με πραγματικά πράγματα που υπάρχουν. Η κατανόηση αυτού που συμβαίνει δεν είναι κατανόηση κάποιου πράγματος αλλά διάλυση της αυταπάτης, παύση της διαστρεβλωτικής διαδικασία της σκέψης. Μονάχα στην Άμεση Επαφή με αυτό που συμβαίνει, χωρίς αναλύσεις, διαστρεβλώσεις, μας τοποθετεί στην πραγματικότητα, στον πραγματικό χρόνο, στο απόλυτο παρόν, στην Στιγμή που Ρέει, στην Αλήθεια.
Η Πραγματική Ολοκληρωτική Πλήρης Προσοχή, Εδώ, Τώρα, σε ό,τι συμβαίνει πραγματικά, η άμεση επαφή με την ροή της πραγματικότητας, δεν αφήνει περιθώριο για άλλη ενασχόληση. Πρέπει να ακολουθούμε συνεχώς το Ρεύμα της Ζωής. Το να βγούμε από αυτή την Άμεση Επαφή με την Ζωή σημαίνει ακριβώς ότι βυθιζόμαστε στην προσωπική ονειροπόληση. Κι όσο κι αν αυτή η ονειροπόληση μοιάζει πραγματική εμπειρία δεν παύει να είναι μια διαστρεβλωτική διαδικασία που μας βγάζει από την Πραγματικότητα στο ψεύτικο. Αυτή η Απλή Ολοκληρωτική Πλήρης Προσοχή είναι Αληθινός Διαλογισμός, Αληθινή Όραση, που αγκαλιάζει το σύνολο της ζωής. Όταν Ρέουμε με την Ζωή  δεν έχουμε διαχωρισμούς στον χρόνο ή στις καταστάσεις. Η Ροή είναι Συνεχής, η εμπειρία είναι πραγματική κι όλη αυτή η ζωή είναι διαλογισμός. Κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις παιδιάστικες δραστηριότητες που ονομάζουν οι αμαθείς διαλογισμό, δραστηριότητες του εγώ που ζει μέσα στην δυαδικότητα, συγκέντρωση, προσευχή, ή οτιδήποτε άλλο. Η Μόνη Διέξοδος στην Πραγματικότητα είναι Εδώ, Τώρα, στην Άμεση Επαφή με αυτό που συμβαίνει.
Όταν κάποιος κατανοεί αυτό που συμβαίνει, όχι με την έννοια να κατανοήσουμε κάτι αλλά να διαλύσουμε τις αυταπάτες, διαλύονται οι περιορισμοί της Συνείδησης, η Συνείδηση Απελευθερώνεται. Η Συνείδηση δεν ταυτίζεται με κανένα περιεχόμενο αλλά Στέκεται Αιώνια, στην Στιγμή που Ρέει, Πέρα από τον Χρόνο, την Δημιουργία, τις Εμπειρίες, τα Φαινόμενα. Μια Τέτοια Ελεύθερη Συνείδηση, εφόσον είναι συνδεδεμένη με ένα σώμα, μπορεί ελεύθερα να ενεργεί όπου καλείται από τις ανάγκες της ύπαρξης, άμεσα (χωρίς χρόνο) και χωρίς να κρατιέται πουθενά. Βρίσκεται ταυτόχρονα έξω από όλα και μέσα σε όλα. Έχει μια τελείως διαφορετική εμπειρία ζωής από αυτές τις συνειδήσεις που περιορίζονται σε ένα αντιληπτικό κέντρο, σε ένα εγώ και στους περιορισμούς και στις αυταπάτες ενός εγώ. Αυτή η Ελεύθερη Συνείδηση είναι η Αληθινή Φύση του Ανθρώπου.

3. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Όλοι αυτοί που ασχολούνται με τον Εσωτερισμό, τον Μυστικισμό, τις Θρησκευτικές Πρακτικές Πνευματικής Ανάπτυξης, αργά ή γρήγορα βρίσκονται μπροστά σε ένα καθαρά πρακτικό πρόβλημα. Πώς να Δουν πραγματικά, πώς να Βιώσουν την Πραγματικότητα, πώς να ζήσουν Ορθά. Στην πραγματικότητα, σε όποια κατάσταση επίγνωσης κι αν βρίσκεται το ον (τα όντα, οι άνθρωποι) πάντα έχει μια αντίληψη της πραγματικότητας, είτε καθαρή είτε παραμορφωμένη, κατασκευασμένη, πλασματική. Και σε κάθε περίσταση κάποιος έχει μια αντίληψη, μια γνώμη, για οποιοδήποτε θέμα. Προφανώς μιλάμε για το πώς μπορεί να έχει κάποιος πραγματική θέαση της Πραγματικότητας, πώς να ζει πραγματικά, πώς να ζει την πραγματική ζωή κι όχι τις φαντασιώσεις του.
Όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί, ο Λάο Τσε, ο Βούδας, οι Διδάσκαλοι της Βεδάντα, ο Πανταζάλι, ο Ορφέας, ο Ιησούς, ο Προφήτης, μέχρι τους σύγχρονους θεόσοφους και τον Κρισναμούρτι, μίλησαν για το πώς μπορούμε να Βιώσουμε την Πραγματικότητα. Όχι σαν μια μέθοδο, σαν μια προσπάθεια, σαν διανοητική κατανόηση ή σαν επίτευξη ενός εγώ, αλλά σαν Άμεση Όραση, Άμεση Θέαση της Πραγματικότητας, χωρίς τις διαστρεβλώσεις της αντίληψης, της σκέψης ή των εξωτερικών αισθήσεων. Το να Δει κάποιος με Πλήρη Προσοχή αυτό που συμβαίνει είναι ο μόνος τρόπος να Δούμε. Τι σημαίνει να Δούμε με Προσοχή; Σημαίνει πολλά πράγματα. Καταρχήν σημαίνει ότι είμαστε εδώ, «παρόντες» αυτή την στιγμή. Ότι βλέπουμε αυτό που συμβαίνει, την ροή των φαινομένων, την αλλαγή, την ανανέωση, (και εσωτερικά, μέσα μας, και εξωτερικά, στο σώμα, στον κόσμο). Είμαστε στο Ρεύμα της Ζωής, στην κίνηση αυτού που συμβαίνει. Σε μια τέτοια Άμεση Επαφή μπορούμε όχι  μόνο να δούμε τα εξωτερικά πράγματα χωρίς παρεμβολές και διαστρεβλώσεις αλλά και να αναγνωρίσουμε όλες τις εσωτερικές κινήσεις, συναισθήματα, σκέψη (ανάλυση, σχολιασμό, σχετιζόμενες μνήμες) και γενικά όλο τον αντιληπτικό μηχανισμό.  Η Άμεση Θέαση είναι απλή θέαση χωρίς τίποτα πρόσθετο κι αποκαλύπτει ακριβώς αυτό που συμβαίνει, μια ανοιχτή αντίληψη ενότητας της ύπαρξης που τα περιλαμβάνει όλα κι όπου δεν αναδύονται ατομικές αντιλήψεις, διαχωρισμοί υποκειμένου-αντικειμένου. Σε μια Κατάσταση Επίγνωσης η Συνείδηση βρίσκεται παντού ταυτόχρονα, σε όλες τις λειτουργίες και δρα όπου την καλεί η ζωή χωρίς να καθυστερεί πουθενά περισσότερο από όσο χρειάζεται η ίδια η ζωή.
Προφανώς μια Τέτοια Προσοχή, μια Συνεχής Εγρήγορση και Παρακολούθηση του Ρεύματος της Ζωής απαιτεί νοημοσύνη και δύναμη. Η Εγρήγορση, το να είσαι συνεχώς «ξύπνιος» απαιτεί τεράστια ποσά ενέργειας και τελικά είναι κουραστικό. Από μόνη της η ίδια η ζωή αναστέλλει αυτή την κατάσταση για να φέρει ισορροπία  και ξεκούραση (με τον ύπνο). Οι άνθρωποι, στην διάρκεια της εξέλιξής τους, προκειμένου να διατηρήσουν την εγρήγορση, την επαφή με την πραγματικότητα, κατέφυγαν στην «αυτοματοποίηση». Οι άνθρωποι δημιουργούν ένα σταθερό πρότυπο (μια σταθερή νοητική αφηρημένη εικόνα) του χώρου, της πραγματικότητας, των αντικειμένων, της ζωής και εντάσσουν μέσα σε αυτό τις δραστηριότητές τους, στρέφοντας την προσοχή τους σε ιδιαίτερα πράγματα. Αυτή η αυτοματοποίηση εξοικονομεί ενέργεια και οι άνθρωποι μπορούν να έχουν πολλές ώρες δραστηριότητας μέχρι πάλι να εξαντληθούν και να πέσουν σε ύπνο (με την αναγκαστική αναστολή της εγρήγορσης). Η ζωή των ανθρώπων μοιράζεται ανάμεσα στην εγρήγορση και τον ύπνο.
Την ίδια στιγμή όμως, ενώ η αυτοματοποίηση βοηθά τον άνθρωπο στην δράση του, ταυτόχρονα τον αποσπά από την άμεση θέαση αυτού που συμβαίνει (αφού στην αντίληψη «παρεμβάλλονται» τα σταθερά πρότυπα χώρου, πραγματικότητας, αντικειμένων) και τον βάζει σε μια κατασκευασμένη πραγματικότητα (που «αναπροσαρμόζεται, σαν πληροφορία, όταν είναι ανάγκη). Έτσι οι άνθρωποι (οι περισσότεροι) δεν έχουν πραγματική εγρήγορση (δηλαδή άμεση θέαση αυτού που συμβαίνει και παρακολούθηση της ροής της ζωής) αλλά ζουν σε μια κατάσταση μισο-συνειδητού, μισο-ύπνου. Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι ζουν σε αυτή την κατάσταση του μισοξύπνιου. Αυτό αποδεικνύεται και από την Πειραματική Ψυχολογία (που μελετά την συνείδηση, την εγρήγορση, την αυτοματοποίηση, τα νοητικά πρότυπα και την παρεκτροπή της αντιληπτικής διαδικασίας) αλλά και από την συμπεριφορά των ανθρώπων. Όλοι σκέπτονται την ζωή. Έχουν σταθερά πρότυπα της πραγματικότητας, των αντικειμένων, των σχέσεων, μνήμες, γνώσεις, πληροφορίες. Όλη αυτή η διαμόρφωση της αντίληψης, της συμπεριφοράς και της εξωτερικής δράσης γίνεται με την κοινωνικοποίηση, την εκπαίδευση (την εκμάθηση της γλώσσας και των όρων που περιγράφουν την πραγματικότητα) και την ζωή μέσα στην κοινωνία, (την πολιτικοοικονομική κατάσταση, την μαζική πληροφόρηση, κλπ.) κι ασφαλώς τις προσωπικές εμπειρίες. Οι άνθρωποι σκέπτονται την ζωή αντί να την ζουν και εφαρμόζουν όσα σκέφτονται στην πραγματική ζωή, άλλοτε με επιτυχία αλλά συνήθως με αποτυχία κι απογοήτευση.
Έτσι, οι άνθρωποι που δεν έχουν Πραγματική Εγρήγορση κι έχουν αυτοματοποιήσει την αντίληψή τους, έχουν ιδέες για τα πράγματα, τα αντικείμενα, τον εαυτό, τον κόσμο. Δημιουργούν, δομούν, ένα αντιληπτικό ψυχολογικό κέντρο, ένα εγώ, μια προσωπικότητα και ζουν την δυαδικότητα του υποκειμένου-αντικειμένου. Παραμένοντας μέσα σε αυτή την κατάσταση επίγνωσης οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ύπαρξη μέσα από το εγώ (μια «απομονωμένη» συνειδησιακή κατάσταση) και προσπαθούν να εξελιχθούν, να κατανοήσουν, να ζήσουν την αλήθεια, μέσα από το εγώ. Οι άνθρωποι, αδυνατώντας να Αφυπνιστούν πραγματικά, να Δουν, να Προσέξουν τι συμβαίνει, να Αντιληφθούν, Εδώ, Τώρα, σε Πραγματικό Χρόνο, ό,τι συμβαίνει, να Μπουν στην Ροή της Πραγματικής Ζωής, σκέπτονται την πραγματικότητα, το εγώ, την εξέλιξη, την αλήθεια, την φώτιση. Φτιάχνουν (μέσα στην σκέψη) μια απομίμηση της πραγματικής ζωής, της αφυπνισμένης ζωής και νομίζουν ότι με δραστηριότητες του εγώ (εφαρμόζοντας όσα σκέπτονται) θα φτάσουν στην αλήθεια. Όταν αυτοί οι άνθρωποι (και μπορεί και εμείς να ανήκουμε σε αυτούς) μιλούν για την θρησκευτική πρακτική, για διαλογισμό, προσευχή, πνευματική άσκηση, κλπ. αντιλαμβάνονται και ξεκινούν ήδη μέσα από τα δεδομένα του εγώ. Λες και το εγώ είναι κάτι πραγματικό, αυτοί οι ίδιοι, η ύπαρξή τους. Δεν κατανοούν ότι το εγώ είναι μια διαστρεβλωτική διαδικασία αντίληψης κι ότι όλα αυτά που ζουν είναι «ψευδαισθητικά». Έτσι, εφαρμόζουν τον εξωτερικό διαλογισμό της δυαδικότητας (του υποκειμένου που έχει απέναντί του το υποκείμενο, ένα αντικείμενο). Ο Πανταζάλι περιέγραψε (ακριβώς για αυτούς τους ανθρώπους) τον Διαλογισμό με υποστήριγμα. Στην πραγματικότητα όλη η διαδικασία του εξωτερικού διαλογισμού (της δυαδικότητας) έχει σκοπό την υπέρβαση της διάκρισης υποκειμένου-αντικειμένου. Το Σαμπράτζνατα Σαμάντι είναι μια κατάσταση επίγνωσης της Ενότητας της Ύπαρξης, όπου διαλύονται οι διαχωρισμοί υποκειμένου-αντικειμένου. Για τους ανθρώπους της δυαδικότητας αυτό είναι μια άγνωστη, θαυμάσια, θεϊκή κατάσταση. Συνήθως όμως αυτό δεν κρατά και οι άνθρωποι της δυαδικότητας ξαναπέφτουν στο εγώ, στην διάκριση από τον κόσμο, στην δυαδικότητα. Στην πραγματικότητα όλη αυτή η προσπάθεια έχει στόχο να σταθεροποιηθούμε στην Κατάσταση του Σαμάντι. Σε αυτή την Κατάσταση έχουμε Άμεση Θέαση της Πραγματικότητας, ζούμε στην πραγματική ζωή, στο απόλυτο παρόν, σε αυτό που συμβαίνει, στην ροή της ζωής. Αυτή η Κατάσταση είναι ακριβώς η Πραγματική Εγρήγορση για την οποία μιλήσαμε πιο πάνω. Κι εδώ (στην «συνέχεια») βιώνουμε τις διάφορες ποικιλίες του Σαμάντι χωρίς υποστήριγμα (Ασαμπράτζνατα Σαμάντι) που περιέγραψε ο Πανταζάλι με τεχνικούς όρους. Στην πραγματικότητα, όλοι οι Μεγάλοι Σοφοί μίλησαν για το Βίωμα της Εγρήγορσης και τις Εμπειρίες της Συνείδησης στις Εσωτερικές Καταστάσεις.
Τα είναι λοιπόν Διαλογισμός; Πραγματικός ή Αληθινός Διαλογισμός; Είναι η Πραγματική Εγρήγορση, η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, η Ζωή στο Παρόν, Εδώ, Τώρα, στην Στιγμή που Ρέει κι ανανεώνεται συνεχώς, στην Ίδια την Αιωνιότητα που είναι πέρα από τον χρόνο των ανθρώπων. Ο εξωτερικός διαλογισμός των ανθρώπων της δυαδικότητας δεν είναι παρά μια προετοιμασία για την ενοποίηση της επίγνωσης και την υπέρβαση του διαχωρισμού υποκειμένου-αντικειμένου. Αλλά και αυτόν τον εξωτερικό διαλογισμό οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν την δυνατότητα να τον ασκήσουν. Οι πιο πολλοί άνθρωποι ζουν μισοξύπνιοι με κατασκευασμένες εικόνες της πραγματικότητας που συνήθως αποδέχονται με την κοινωνικοποίηση, με την συμμετοχή τους σε μια κοινωνία και είναι προσανατολισμένοι προς την εξωτερική κοινωνική-υλική-οικονομική και πρακτική ζωή. Έτσι ξοδεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι τον χρόνο τους. Στην πραγματικότητα χρειάζονται χρόνο, περισσότερο χρόνο (σύμφωνα με την αντίληψη των ανθρώπων για τον χρόνο) για να Αφυπνιστούν. Οι πιο πολλοί άνθρωποι περνούν την ζωή τους σε αυτή την κατάσταση της ονειροπόλησης. Για κάποιους που έχουν αφυπνιστεί και βλέπουν την κατάσταση των ανθρώπων είναι θλιβερό. Από την άλλη  όμως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Δεν μπορείς να ξυπνήσεις κάποιον από το όνειρό του. Μονάχα όταν χορτάσει ύπνο κι όνειρα θα ξυπνήσει μόνος του. Αυτό λέει η Εμπειρία της ζωής. Για αυτό οι Αφυπνισμένοι ζουν ήσυχα χωρίς να κάνουν θόρυβο στην κοινωνία. Δεν θέλουν να ξυπνήσουν βίαια όσους κοιμούνται. Αυτοί που κάνουν θόρυβο μέσα στην κοινωνία είναι αυτοί που ονειρεύονται ότι είναι ηγέτες, θρησκευτικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, ή οτιδήποτε άλλο.
Όλη η ζωή των ανθρώπων, οι αντιλήψεις τους, οι φιλοσοφίες τους, οι θρησκείες τους, ο πολιτισμός τους, η ζωή τους, οι συμπεριφορές τους, είναι όλα μέσα στο όνειρο, όνειρο (αλήθεια αναμεμιγμένη με πολύ ψευδαίσθηση). Η Πραγματική Ζωή είναι έξω από όλο αυτό, στην Εγρήγορση, στην Πραγματική Ζωή, έξω από τον χρόνο, στην Αιωνιότητα.
...

4. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η Γνήσια Θρησκεία (ή κάθε γνήσιο θρησκευτικό φαινόμενο) είναι καταρχήν «Εμπειρία της Πραγματικότητας», Ολοκληρωτική Αποκάλυψη και Βίωση της Αλήθειας μέσα μας, δηλαδή Βίωση Μιας Απόλυτης Κατάστασης. Είναι Μια Κατάσταση Παρουσίας Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Αντιληπτικούς Περιορισμούς, Ζωντανή, Ρέουσα, Χωρίς Αλλοιώσεις, Χωρίς Χρόνο. Είναι Μια Αντίληψη Ανοιχτή Χωρίς Όρια, Μια Αντίληψη Ενοποιημένης Ύπαρξης όπου δεν υφίσταται κανένας «διαχωρισμός». Είναι Μια Ελεύθερη Επεκτεινόμενη Αιώνια Αντίληψη που δεν «στέκεται» πουθενά. Είναι τελικά το Βίωμα της Αληθινής Ύπαρξης. Είναι το Αιώνιο Βασίλειο πέρα από όλες τις ψευδαισθητικές δραστηριότητες.
Η Γνήσια Θρησκεία είναι κατά δεύτερο λόγο «Κωδικοποίηση του Βιώματος», σε όποια γλώσσα είναι δυνατόν, σε όλα τα «επίπεδα» στα οποία αντιλαμβάνεται και λειτουργεί το ον. Μεταφέρεται σαν Αλήθεια στο Επίπεδο και στην Γλώσσα της Αντίληψης και γίνεται (μέσα στην εμπειρία του όντος) «Άμεση Θέαση», Ενόραση, Εσωτερική Διαίσθηση, κλπ. Οργανώνεται σαν ιδέα, έννοια,  «πληροφορία», στο επίπεδο και στην γλώσσα της διανόησης και γίνεται αλήθεια, γνώση, διδασκαλία, δόγμα, κλπ. Συνδέεται ακόμα με ψυχολογικές στάσεις, προσανατολισμούς, ή διαθέσεις και γίνεται «θρησκευτικότητα», κλπ. Μπορεί ακόμα να αντιστοιχεί με εξωτερικές δραστηριότητες, λατρευτικές πράξεις, προσευχές, κινήσεις ή στάσεις, κλπ.
Στην πραγματικότητα όμως αυτό που έχει πραγματική, ουσιαστική, σημασία είναι η ίδια η «Εμπειρία» στην οποία «δείχνουν» και οδηγούν ή καταλήγουν, Αντίληψη, διανόηση, ψυχική διάθεση, εξωτερικές πράξεις. Σε μια Ανάδυση προς το Πραγματικό, προς την Εμπειρία της Πραγματικότητας, όλα τα εξωτερικά εγκαταλείπονται ή εσωτερικοποιούνται και μετουσιώνονται σε Εσωτερική Προσοχή, «Υπέρβαση», Σιωπή. Η Αληθινή Θρησκεία, η Αληθινή Προσευχή, ο Αληθινός Διαλογισμός, είναι Σιωπηλά, Είναι Σιωπή. Παραδείγματα τέτοιας Ανάβασης είναι οι Πέντε Μυήσεις του Ορφέα, η Ευγενής Οκταπλή Ατραπός του Βούδα, το Οκταπλό Μονοπάτι (Αστάνγκα Γιόγκα) του Πανταζάλι, η χριστιανική μυστική πρακτική κι ανάλογες πρακτικές σε άλλες παραδόσεις.
Έτσι, Ορίζοντας την Θρησκεία σαν «Εμπειρία της Πραγματικότητας», σαν «Ανάδυση στο Αληθινό», πέρα από όλες τις εξωτερικές εκφράσεις, θα πρέπει να απορρίψουμε την ελλιπή αντίληψη ότι θρησκεία μπορεί να είναι ένα «μέρος» της διαδικασίας, ή μια εξωτερική δραστηριότητα. Θρησκεία (Ολόκληρη Θρησκεία, Ολοκληρωμένη Θρησκεία) δεν μπορεί να είναι μόνο η ενορατική πίστη ή η εσωτερική διαίσθηση της Θείας Παρουσίας. Θρησκεία δεν είναι οι Διδασκαλίες και τα Δόγματα. Θρησκεία δεν είναι η ψυχολογική πίστη και τάση προς το Θείο. Θρησκεία δεν είναι όλη η εξωτερική θρησκεία, των ναών, της τελετουργίας, των εξωτερικών προσευχών και μυστηρίων, των αφιερωμάτων, προσκυνημάτων, κλπ. Όλα αυτά (μόνα τους) είναι αποσπασματικές όψεις της αληθινής θρησκείας.
Τελικά η Αληθινή Θρησκεία είναι μια Πραγματική Εσωτερική Ανάβαση προς το Εσωτερικό Βάθος της Ύπαρξης, προς το Πραγματικό Μέσα μας και ταυτόχρονη εγκατάλειψη των εξωτερικών δραστηριοτήτων, του εξωτερικού κόσμου και των εξωτερικών πράξεων. Αυτός είναι ο Μόνος Αληθινός Δρόμος. Κι Όλοι οι Σοφοί για αυτόν τον Δρόμο μίλησαν. Για αυτόν τον Δρόμο μιλάμε.
...

5. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΥΗΣΗ

Στην Πλήρη Άμεση Αντίληψη της Πραγματικότητας Είναι Όλα Εδώ, Τώρα, Πέρα από την Ακινησία ή την Κίνηση (δηλαδή την απουσία ή την ύπαρξη φαινομένων), πέρα από τον χρόνο, στον Μόνο Πραγματικό Χρόνο που υπάρχει, στην Στιγμή που Ρέει. Είναι Μια Κατάσταση Ολότητας (αφού Όλα Είναι εδώ ταυτόχρονα, Τώρα), Μια Ενοποιημένη Κατάσταση της Συνείδησης που Αναγνωρίζει την Ενότητα της Ύπαρξης, τόσο στο Βάθος της Ύπαρξης όσο και στις επιφανειακές εκδηλώσεις (πίσω και πέρα από τις επιφανειακές εκδηλώσεις τις οποίες αναγνωρίζει, αλλά μόνον σαν εκδηλώσεις, φαινόμενα και όχι σαν πραγματικότητα).
Είναι ακριβώς η Μεταφυσική Άγνοια (δηλαδή η μη πλήρης άμεση αντίληψη της πραγματικότητας) που δημιουργεί σύγχυση και παρουσιάζει μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας. Στην πραγματικότητα όλα τα φαινόμενα της ύπαρξης δεν είναι παρά δραστηριότητες χωρίς δική τους υπαρξιακή ουσία, υπόσταση, είναι δηλαδή απλά φαινόμενα. Κι αυτή η Κατάσταση (της Ύπαρξης, της παρουσίας φαινομένων) δεν είναι κάτι διαφορετικό από την Κατάσταση της Ακινησίας, της Ηρεμίας, της απουσίας φαινομένων. Είναι ο σε κατάσταση σύγχυσης νους (των όντων) που δημιουργεί τον διαχωρισμό, την δυαδικότητα, την αναγνώριση αντιθέσεων. Κι είναι αυτός ο “νους σε σύγχυση” που προσπαθεί μέσα από την διαλεκτική σχέση των αντιθέτων να κατανοήσει το φαινόμενα της ύπαρξης, τα φαινόμενα. Αλλά όλες οι ερμηνείες του δεν είναι παρά κατασκευές του διαχωρισμένου δυαδικού νου.
Πάντα, στη γη, στην ιστορία της ανθρωπότητας, στον ιστορικό χρόνο της μνήμης, υπήρχαν κι υπάρχουν άνθρωποι που Κατανοούν ότι η Πραγματικότητα Είναι Εδώ, Μπροστά μας, στην Άμεση Επαφή με αυτό που συμβαίνει πραγματικά (κι όχι μέσα από διαστρεβλωτικές διαδικασίες). Αυτοί οι άνθρωποι Διαπιστώνουν ότι η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα είναι κάτι άμεσο που γίνεται εδώ, στον πραγματικό χρόνο, τώρα και δεν είναι ζήτημα εξέλιξης του διαμορφωμένου (δυαδικού) νου ή προσπάθειας ή επίτευξης. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία “ενότητα της συνείδησης” που πρέπει να πραγματοποιηθεί, υπάρχει μόνο δυαδικότητα (μια ψευδής κατάσταση-εμπειρία) που πρέπει να αναγνωριστεί (πραγματικά, με πραγματική δράση). Κι αυτό μπορεί να γίνει Βλέποντας στην Ρίζα των φαινομένων, εκεί που αναδύεται η ψευδής αντίληψη της διαχωρισμένης ύπαρξης, εκεί που διαμορφώνεται το “εγώ”. Αυτοί οι άνθρωποι “Δημιούργησαν” μια Παγκόσμια Εσωτερική Παράδοση ξεπερνώντας τις τοπικές εκφράσεις της Αλήθειας, τις περιορισμένες περιγραφές της πραγματικότητας. Βιώνοντας την Μοναδική Εσωτερική Πνευματική Πραγματικότητα “Συνδέονται” με Πνευματικούς Δεσμούς (κι όχι με εξωτερικούς δεσμούς, στον κόσμο των φαινομένων). Είναι οι Αληθινοί Διδάσκαλοι της Ανθρωπότητας. Αυτή η Εσωτερική Παράδοση δεν έχει καμία σχέση με όσα αντιλαμβάνονται ή πιστεύουν ή ισχυρίζονται οι άνθρωποι στον κόσμο της δυαδικότητας, στον κόσμο των φαινομένων. Έτσι από παλιά υπάρχει Μια (και Μόνο) Ιερή Παράδοση που είναι η Ουσία όλων των παραδόσεων και το περιεχόμενό της συνίσταται στην Άμεση Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, στην Μετάδοση της Ζωής, του Βιώματος της Αληθινής Ζωής, πέρα από την δυαδικότητα και πέρα από διδασκαλίες, θεωρίες, φιλοσοφίες, διανοητικές ερμηνείες. Κατά φτωχή απομίμηση της Αληθινής Ιερής Παράδοσης οι άνθρωποι της δυαδικότητας φτιάχνουν θρησκείες, θρησκευτικές παραδόσεις, θρησκευτικούς οργανισμούς, εκκλησίες, θρησκευτικές ομάδες. Σε όλες αυτές τις δραστηριότητες, σε όλους αυτούς τους ανθρώπινους οργανισμούς, λείπει το Πραγματικό Βίωμα της Πραγματικότητας, που παραμένει πάντα ζητούμενο. Αντί αυτού (του Εσωτερικού Βιώματος) οι άνθρωποι κηρύσσουν θεωρίες για την Πραγματικότητα ή τον Θεό, διδάσκουν αντιλήψεις και τρόπους ζωής και τελούν τελετουργίες, εξωτερικές πράξεις, που ονομάζουν μυστήρια, μυήσεις, αυτογνωσία, κλπ. Όλα αυτά είναι παιδιάστικα παιχνίδια, είναι ειδωλολατρεία.
Η Αληθινή Ιερή Παράδοση, πέρα από την Πραγματική Εσωτερική και Ιστορική Διαδοχή και Συνέχεια (των Διδασκάλων και των Φυλάκων της Παράδοσης (την Μετάδοση του Ζωντανού Βιώματος) από “δάσκαλο” σε “μαθητή” έχει και μια ουσία, ένα περιεχόμενο, αυτό της Άμεσης Αφύπνισης στην Πραγματικότητα, δηλαδή της Πραγματικής Πνευματικής Εμπειρίας. Κάθε γνήσια λοιπόν Παράδοση, για να είναι γνήσια κι όχι μια απάτη, πρέπει να πληροί αυτούς τους δύο ελάχιστους όρους, εκτός από τις υπόλοιπες προϋποθέσεις. Παραδόσεις που υποτίθεται ότι στηρίζονται στην άμεση διαδοχή από τον θείο ή ανθρώπινο ιδρυτή τους, (τον Βούδα, τον Χριστό, τον Προφήτη, κλπ.)  κι έτσι διεκδικούν την αποκλειστική κατοχή της αλήθειας, αλλά δεν είναι σε θέση να Μεταδώσουν την Ζωή, το Ζωντανό Βίωμα, την Άμεση Αφύπνιση στην Πραγματικότητα (άμεσα και αποδεδειγμένα) είναι απλά ιστορικοί θεσμοί (μιας κοινωνίας σε άγνοια) χωρίς πραγματική πνευματική δράση και χωρίς, τελικά, ιστορική σημασία. Πρόκειται για ιστορικές απάτες. Σε αυτές τις Παραδόσεις “διασώζονται” μόνον κάποιες μυστικές ομάδες που διατήρησαν το βίωμα ζωντανό. Τέτοιες Παραδόσεις είναι για παράδειγμα οι χριστιανικές εκκλησίες, για να μην πάμε πιο μακριά. Πρόκειται (αποδεδειγμένα, με ιστορικά, φιλοσοφικά και πνευματικά επιχειρήματα) για μια ιστορική απάτη που για να δημιουργηθεί απορρόφησε το Μήνυμα του Ιησού, εβραϊκά στοιχεία και ελληνικές αντιλήψεις, πεποιθήσεις, ακόμα και γιορτές.
Από την άλλη μεριά, Παραδόσεις, Μυστικές Εταιρείες και Μυητικές Οργανώσεις (που πηγάζουν από την θρησκευτική σύγχυση της Ύστερης  Ελληνικής Αρχαιότητας, στην Ελληνιστική και Ρωμαϊκή Εποχή και), που μεταδίδουν όχι το Ζωντανό Βίωμα (την Άμεση Αφύπνιση στην Πραγματικότητα) αλλά μια υποτιθέμενη πνευματική επήρεια (δύναμη) μέσω της μύησης, που θα πρέπει να ενεργοποιηθεί ή να καλλιεργηθεί από τον μυούμενο εκ των υστέρων (μιλάμε ουσιαστικά για μια εν δυνάμει μύηση και αφύπνιση) είναι επίσης ψευτοπαραδόσεις και ιστορικές απάτες. Κανείς δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να βεβαιώσει ότι η υποτιθέμενη επήρεια (δύναμη) υπάρχει. Η Αληθινή Μύηση δεν έχει καμία σχέση με τις θεατρικές αναπαραστάσεις των ψευδομυητικών οργανώσεων Παράδειγμα τέτοιων παραδόσεων είναι πολλοί επονομαζόμενοι Ροδόσταυροι, πολλά Τάγματα Ελευθεροτεκτόνων και κάθε είδους τέτοιες οργανώσεις. Ακόμα κι η Θεοσοφική Εταιρεία έχει χάσει την Μυητική της Ζωντάνια κι οι άνθρωποί της είναι απλά θεωρητικοί αναζητητές ή σχολιαστές.
Παραδείγματα ψευδομύησης έχουν εμφανιστεί ακόμα και στις ανατολικές θρησκείες, στο Θιβέτ για παράδειγμα (όπως κατέγραψε η Αλεξάνδρα Νταβίντ Νελ). Οι τελετουργικές μυήσεις δεν έχουν καμία σχέση με την Αληθινή Μύηση που είναι μυστικιστική βιωματική εμπειρία, πραγματική αφύπνιση.
Τι είναι λοιπόν η Αληθινή Πνευματική Μύηση; Είναι η Μέσω της Αληθινής Μύησης Άμεση Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, δηλαδή η Αναγνώριση, Εδώ, Τώρα, της Πραγματικότητας που τα Περιλαμβάνει Όλα (πέρα από τις διακρίσεις που κάνει ο “νους σε σύγχυση”). Είναι Μια Συνείδηση που Είναι Ελεύθερη, Χωρίς Όρια και δεν δεσμεύεται από την απουσία ή παρουσία φαινομένων (αφού “αναγνωρίζει” τα φαινόμενα σαν φαινόμενα που δεν αλλοιώνουν την Βαθύτερη Πραγματικότητα). Είναι Μια Ύπαρξη που Βιώνεται στον Πραγματικό Χρόνο, στην Αιωνιότητα που Ρέει (είτε υπάρχουν φαινόμενα, είτε όχι). Είναι η Αντίληψη που Είναι Πλήρως Ενοποιημένη κι είναι πέρα από περιορισμένες αντιλήψεις ή διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας.
Μιλάμε πάντα για την Πραγματική Ζωή, για πράγματα που συμβαίνουν, που “υπάρχουν” (σαν ροές φαινομένων) αυτά τα ίδια, σαν γεγονότα, όχι για πράγματα που σκεφτόμαστε ή φανταζόμαστε. Η Εμπειρία ή υπάρχει (εκδηλώνεται) ή όχι. Αυτό πρέπει να είναι ξεκάθαρο. Η Άμεση Αφύπνιση στην Πραγματικότητα είναι εγγενής στο ον, στον άνθρωπο, ανήκει στην ίδια του την φύση. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος μπορεί, αναγνωρίζοντας την φύση του (την αληθινή βαθύτερη φύση του) να Αφυπνισθεί στην Πραγματικότητα, χωρίς την μεσολάβηση εξωτερικής δραστηριότητας, εξωτερικής πληροφόρησης ή βοήθειας. Αλλά είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που “έρχονται” στην γη “έτοιμοι” (από προηγούμενες ζωές) για αυτό. Οι πιο πολλοί άνθρωποι, παγιδευμένοι μέσα στους περιορισμούς, στην ατομική αντίληψη στην δυαδικότητα, συχνά απορροφημένοι στα εξωτερικά φαινόμενα, δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την ίδια τους την φύση, να αποσπαστούν από τα εξωτερικά φαινόμενα και να κατανοήσουν την πραγματική “Ουσία” τους, Ελεύθερη, Απέραντη, Αιώνια, Χωρίς Ιδιότητες, Κενή.
Όταν η Συνείδηση Περιορίζεται, περιορίζεται σαν “αντίληψη του χώρου” και στην συνέχεια απορροφάται στο περιεχόμενο (στα περιεχόμενα) του χώρου ύπαρξης, υιοθετεί μια περιορισμένη αντιληπτική “θέση” και βιώνει την ύπαρξη σαν ατομικότητα, βιώνει την δυαδικότητα, τον διαχωρισμό από το “περιβάλλον” , τον κόσμο και τέλος μέσω του δημιουργημένου δυναμισμού της ατομικής ύπαρξης εξωτερικεύεται, βιώνει την εξωτερική εμπειρία στον εξωτερικό κόσμο, μέσα από την σύνδεση με ένα εξωτερικό “σώμα”. Σε κάθε περίσταση κάποιος βρίσκεται σε μια δεδομένη κατάσταση επίγνωσης, έχει μια δεδομένη συγκεκριμένη κατανόηση της πραγματικότητας, μια επίκαιρη τωρινή αντίληψη της πραγματικότητας και βιώνει μια συγκεκριμένη, αυτός ο ίδιος σαν οντότητα, σχέση με το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Θα πρέπει λοιπόν κάποιος να ξεκινήσει από αυτή την δεδομένη συνείδηση που είναι, από την τωρινή επίγνωσή του, από την παρούσα σχέση του με το σώμα, από την κατάστασή του εδώ, τώρα. Συνήθως οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν στο επίπεδο του νου (εδώ και κάμποσες χιλιάδες χρόνια συμβαίνει αυτό). Παρόλα αυτά  επειδή οι άνθρωποι με την κοινωνικοποίησή τους έχουν αποκτήσει λανθασμένες πεποιθήσεις, συμπεριφορές, δραστηριότητες, χρειάζεται να αναμορφώσουν την δράση τους. Αυτό ακριβώς είναι η Είσοδος στην Οδό, στην Οδό της Απελευθέρωσης, της “Πραγμάτωσης”, της Αυτογνωσίας.
Χρειάζεται κάποιος (ακριβώς για να μην έχει εμπόδια στην Οδό και πριν ασχοληθεί με τον νου, τον διαλογισμό, κλπ) να κατανοήσει την σχέση του με το σώμα. Να μάθει πως λειτουργεί μέσα στο σώμα, πως να κάθεται ήσυχος, απλά να κάθεται και πως να αποσύρει την “πνευματική ενέργεια” από το σώμα. Αυτό είναι η Ηρεμία του σώματος. Χρειάζεται επίσης να κατανοήσει πως λειτουργεί ο ψυχισμός, οι συμπεριφορές, οι επιθυμίες, πως να προσανατολίζεται στον κόσμο και πως να αποκτήσει ησυχία. Αυτό είναι η Ησυχία ή Απάθεια της ψυχής. Συνήθως οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον νου, τον διαχωρισμένο νου τους, τον διαλογισμό, ενεργούν ήδη μέσα από μια περιορισμένη ατομική αντίληψη. Δεν κατανοούν ούτε τι είναι ο ίδιος ο νους, η περιορισμένη ατομική αντίληψη, ούτε πως συντηρείται και τροφοδοτείται, ούτε πως ακριβώς “γίνεται” όλη αυτή η δραστηριότητα του εξωτερικού διαλογισμού, του διαλογισμού με υποστήριγμα (δηλαδή της συγκέντρωσης σε κάποιο “αντικείμενο”, οτιδήποτε είναι αυτό το αντικείμενο). Κι ασφαλώς (σαν αποτέλεσμα) δεν μπορούν να έχουν βαθιά κατανόηση του τι ακριβώς είναι το Σαμάντι, η Ενοποιημένη Επίγνωση, η Βαθιά Αίσθηση της Ενότητας της Ύπαρξης. Δεν Βιώνουν το Πραγματικό Σαμάντι, την Οριστική, ολοκληρωτική και Τελειωτική Ενοποίηση της Επίγνωσης. Βιώνουν μια “πειθαρχημένη κατάσταση ένωσης” ένα ψευδοσαμάντι. Οι άνθρωποι που φτάνουν έτσι στο σαμάντι το κάνουν με προσπάθεια, πειθαρχία, ένταση κι όχι όπως θα έπρεπε και για αυτό μετά το τέλος της διαλογιστικής προσπάθειας αναδύεται ξανά η ατομική αντίληψη, το εγώ, ο διαχωρισμός, και η εμπειρία της δυαδικότητας. Προφανώς κάτι γίνεται λάθος, με λάθος τρόπο. Υπάρχει εδώ κάποιο μυστικό που αποκαλύπτεται μονάχα από αυτόν που γνωρίζει σε αυτόν που ενδιαφέρεται και δεν αναφέρεται στις Οδηγίες που υπάρχουν στα Ιερά Κείμενα, ούτε εξηγείται σε βιβλία που ασχολούνται με το θέμα. Ίσως επειδή αυτοί που γράφουν δεν θέλουν (για κάποιους λόγους) να το αποκαλύψουν ή ίσως επειδή κι οι ίδιοι το αγνοούν, δεν το γνωρίζουν.
Στην πραγματικότητα υπάρχει ένας πιο άμεσος τρόπος να Βιώσουμε την Ενότητα της Ύπαρξης, την Παγκόσμια Συνείδηση κι αυτό ονομάζεται Αληθινός Πραγματικός Διαλογισμός. Είναι η άμεση διάλυση της ατομικής αντίληψης, που οδηγεί στην Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης. Είναι η Άμεση Αφύπνιση στην Πραγματικότητα. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να δειχθεί από κάποιον που γνωρίζει. Αυτή είναι η Σιωπή του Νου, ο Όχι-Νους, το Πνεύμα που Ξυπνά.
Η Κατανόηση του Εσωτερικού Βάθους της Συνείδησης Οδηγεί στην Υπέρτατη Αντίληψη ότι η Συνείδηση Είναι η Μόνη Πραγματικότητα. Αυτή είναι η Αντίληψη του Ισβάρα των ανατολικών θρησκειών, η Χριστότητα των χριστιανών μυστικών. Δεν έχει νόημα να επιμείνουμε εδώ. Όταν οι άνθρωποι δεν κατανοούν τον νου τους, αυτά που έχουν μπροστά τους, τι νόημα έχει να μιλάς για τα Βάθη του Πνεύματος;
Η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα Υπάρχει (δεν πραγματοποιείται, δεν επιτυγχάνεται, εδώ χρειάζεται προσοχή) όταν διαλύεται η Ίδια η Συνείδηση στο Πρωταρχικό Πραγματικό που Γεννά τα Πάντα, στο Άγνωστο Χωρίς Αντίληψη, στο Θείο Σκότος.
Στην πραγματικότητα η Αληθινή Μύηση Είναι Εμπειρία Μεταμόρφωσης της Συνείδησης (αν και γίνεται χωρίς προσπάθεια ή εξέλιξη, σαν Εσωτερική Κατανόηση, Διαφωτισμός), Μετάβαση σε Ανώτερα Εσωτερικά Πεδία Επίγνωσης, Απελευθέρωση από τους περιορισμούς. Πρακτικά είναι Απόσυρση της Πνευματικής Ενέργειας από τις κατώτερες λειτουργίες, λειτουργικά κέντρα, προς την Πλήρη Απελευθέρωση κι Εμπειρία του Πραγματικού Εδώ που τα Περιλαμβάνει Όλα. Είναι Μια Κατάσταση της Συνείδησης που δεν γνωρίζει εμπόδια, που δεν εμπλέκεται στις δραστηριότητες και τα φαινόμενα, ούτε παγιδεύεται πουθενά. Με αυτή την έννοια η Αληθινή Μύηση είναι μία διαδικασία και μπορεί να γίνει άμεσα, εδώ, τώρα, ξαφνικά.
Οι άνθρωποι όμως δεν είναι σε θέση να προχωρήσουν άμεσα και για αυτό προχωρούν σταδιακά (προσαρμόζοντας την διαδικασία στην δική τους κατάσταση στις δικές τους δυνάμεις κατανόησης). Με αυτή την έννοια η Μύηση, τελείως τυπικά, μπορεί να ταξινομηθεί σε βαθμίδες με διάφορους τρόπους, Η ταξινόμηση είναι θέμα αντίληψης κι επιλογών κι ανάλογα με το σε ποιες λειτουργίες ή διαδικασίες αναφερόμαστε μπορεί να ταξινομηθεί ως εξής.
Άμεση Βίωση του Υπέρτατου, πέρα από κάθε αντίληψη.
Δυο Βαθμίδες Απορρόφησης στο Υπέρτατο.
Τρεις Βαθμίδες Μύησης στην Πραγματικότητα.
Πέντε Βαθμίδες Πνευματικής Αυτογνωσίας.
Επτά Βαθμίδες Διαλογισμού.
Εννέα Βαθμίδες Άσκησης.
Όλα αυτά είναι λίγο πολύ “αυθαίρετα” κι έχουν λίγη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η Αναγνώριση της Πραγματικότητας, που Είναι Απόλυτη Ελευθερία και είναι πέρα από ταξινομήσεις, πέρα από την “εξέλιξη”. Είναι Πραγματική Μετάβαση στο Άχρονο, στο Αιώνιο, στο Αληθινό (χωρίς προσπάθεια, εξέλιξη κι οτιδήποτε αντιλαμβάνεται ή φαντάζεται ο ανθρώπινος διαμορφωμένος νους).
...




~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 13. The Self That Is Not Self: A Mystical Reflection on the Path of Tao
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter13. The World
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Luminous Infinite: Explorations in Non-Dual Awareness (Verses 61-65)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / The Flame of Silence: A Mystical Journey into Contemplation
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection 
  
In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn. 
This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation. 
Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving. 
 
The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole 
The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence. 
 
The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced. 
Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers. 
The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within. 
 
Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding. 
In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation. 
The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self. 
 
A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other. 
And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom. 
For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul. 
 
Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός 
  
Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά  μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη. 
Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης. 
Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας. 
 
Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου. 
Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης. 
 
Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ. 
Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας. 
Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας. 
 
Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης. 
Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό. 
Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού. 
 
Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο. 
Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία. 
Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας. 
 
 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~