jKrishnamurti Commentaries

jKrishmamurti Commentaries 

 

(The Only Revolution) 

 

 

Meditation: The Journey Beyond the Material World 

  

Meditation is often misunderstood as an escape from reality, a method to withdraw from the world and its tribulations. However, true meditation is far from being an isolating or self-enclosing activity. Instead, it is a profound journey into the depths of existence, offering a clear comprehension of the world and its myriad ways. It invites us to transcend the mundane and the superficial, to seek a deeper understanding and connection with the essence of life. 

  

The world, as we know it, has little to offer beyond the basic necessities: food, clothes, and shelter. Beyond these essentials, it presents a tantalizing array of pleasures that are invariably accompanied by great sorrows. This duality of pleasure and pain, joy and suffering, keeps us entangled in a perpetual cycle of desire and dissatisfaction. Meditation, however, encourages us to step away from this ceaseless cycle and observe it from a distance. 

  

The Outsider's Perspective 

  

To truly understand meditation, one must become an outsider, a wanderer who steps away from the conventional paths and norms of society. This outsider does not reject the world but sees it in its entirety, with all its beauty and its flaws. From this vantage point, the world reveals its true meaning, and the constant beauty of the heavens and the earth becomes apparent. 

  

In this state of heightened awareness, love transforms. It is no longer synonymous with pleasure or the fulfillment of personal desires. Love, in its purest form, transcends the self and becomes a force of unity and compassion. It is a state of being that connects us with all of existence, free from the constraints of ego and selfishness. 

  

The Transformation Through Meditation 

  

From this profound love, all action begins. Actions that emerge from such a state are not the result of tension, contradiction, or the pursuit of self-fulfillment. They are not driven by the conceit of power or the desire for control. Instead, these actions are spontaneous, arising from a place of inner harmony and understanding. 

  

Meditation, therefore, is not about escaping the world but about engaging with it in a deeply meaningful way. It is about seeing beyond the superficial layers and connecting with the underlying essence of life. This connection brings a sense of peace and clarity that is not dependent on external circumstances. It is an inner sanctuary that remains constant amidst the ever-changing landscape of the external world. 

  

The Mystical Journey Within 

  

Embarking on the journey of meditation is akin to setting sail on an uncharted ocean. It requires courage, patience, and a willingness to face the unknown. As we navigate the inner waters, we encounter various aspects of ourselves that we may have long ignored or suppressed. These encounters can be challenging, but they are essential for our growth and transformation. 

  

Meditation reveals the interconnectedness of all life. It shows us that we are not separate from the world but an integral part of it. This realization dissolves the illusion of isolation and fosters a deep sense of belonging and unity. We come to understand that our individual well-being is intricately linked with the well-being of the whole. 

  

The Role of Mindfulness 

  

Mindfulness is a key component of meditation. It involves paying full attention to the present moment, without judgment or distraction. Through mindfulness, we learn to observe our thoughts, emotions, and sensations with a sense of detachment. This detachment does not imply indifference but a clear seeing that allows us to respond to life with wisdom and compassion. 

  

As we cultivate mindfulness, we become more attuned to the subtleties of existence. We begin to notice the beauty in the simplest of things—the rustling of leaves in the wind, the gentle flow of a stream, the warmth of the sun on our skin. These moments of awareness ground us in the present and open our hearts to the wonder of life. 

  

Beyond the Self 

  

Meditation ultimately guides us beyond the confines of the self. It shows us that the true nature of reality is not centered around our individual ego but is a vast, interconnected web of existence. In this state of expanded awareness, we experience a profound sense of freedom and liberation. 

  

This liberation is not about rejecting the world but embracing it fully, with all its imperfections and challenges. It is about recognizing the inherent beauty and goodness that pervades all of creation. From this place of understanding, we can engage with the world in a way that is both meaningful and transformative. 

  

Conclusion 

  

Meditation is a journey of discovery and transformation. It invites us to look beyond the surface of life and connect with its deeper essence. It teaches us that true happiness and fulfillment come not from external possessions or achievements but from an inner state of harmony and understanding. By becoming an outsider, we gain a clearer perspective on the world and our place within it. This perspective brings a sense of peace, love, and compassion that is the foundation for all meaningful action. Through meditation, we find our true selves and our true connection with all of existence. 

(India 1) 

... 

Διαλογισμός: Το Ταξίδι πέρα από τον Υλικό Κόσμο  

Ο διαλογισμός συχνά παρεξηγείται ως μια απόδραση από την πραγματικότητα, μια μέθοδος απόσυρσης από τον κόσμο και τις δοκιμασίες του. Ωστόσο, ο αληθινός διαλογισμός απέχει πολύ από το να είναι μια απομονωτική ή αυτοεγκλωβιστική δραστηριότητα. Αντίθετα, είναι ένα βαθύ ταξίδι στα βάθη της ύπαρξης, προσφέροντας μια ξεκάθαρη κατανόηση του κόσμου και των μυριάδων τρόπων του. Μας καλεί να υπερβούμε το εγκόσμιο και το επιφανειακό, να αναζητήσουμε μια βαθύτερη κατανόηση και σύνδεση με την ουσία της ζωής. 

Ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε, έχει λίγα να προσφέρει πέρα από τις βασικές ανάγκες: φαγητό, ρούχα και στέγη. Πέρα από αυτά τα βασικά, παρουσιάζει μια δελεαστική σειρά απολαύσεων που πάντα συνοδεύονται από μεγάλες λύπες. Αυτή η δυαδικότητα της ευχαρίστησης και του πόνου, της χαράς και του πόνου, μας κρατά μπλεγμένους σε έναν αέναο κύκλο επιθυμίας και δυσαρέσκειας. Ο διαλογισμός, ωστόσο, μας ενθαρρύνει να απομακρυνθούμε από αυτόν τον αδιάκοπο κύκλο και να τον παρατηρήσουμε από απόσταση. 

Η προοπτική του εξωτερικού 

Για να κατανοήσει κανείς πραγματικά τον διαλογισμό, πρέπει να γίνει ένας ξένος, ένας περιπλανώμενος που απομακρύνεται από τα συμβατικά μονοπάτια και τους κανόνες της κοινωνίας. Αυτό το ξένο δεν απορρίπτει τον κόσμο, αλλά τον βλέπει ολόκληρο, με όλη του την ομορφιά και τα ελαττώματα του. Από αυτό το πλεονέκτημα, ο κόσμος αποκαλύπτει το αληθινό του νόημα και η συνεχής ομορφιά των ουρανών και της γης γίνεται εμφανής. 

Σε αυτή την κατάσταση αυξημένης επίγνωσης, η αγάπη μεταμορφώνεται. Δεν είναι πλέον συνώνυμο της ευχαρίστησης ή της εκπλήρωσης προσωπικών επιθυμιών. Η αγάπη, στην πιο αγνή της μορφή, υπερβαίνει τον εαυτό και γίνεται δύναμη ενότητας και συμπόνιας. Είναι μια κατάσταση ύπαρξης που μας συνδέει με όλη την ύπαρξη, απαλλαγμένη από τους περιορισμούς του εγώ και του εγωισμού. 

Η Μεταμόρφωση μέσω του Διαλογισμού 

Από αυτή τη βαθιά αγάπη ξεκινά κάθε δράση. Οι ενέργειες που προκύπτουν από μια τέτοια κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα έντασης, αντίφασης ή επιδίωξης αυτοεκπλήρωσης. Δεν οδηγούνται από την έπαρση της εξουσίας ή την επιθυμία για έλεγχο. Αντίθετα, αυτές οι ενέργειες είναι αυθόρμητες, που προκύπτουν από έναν χώρο εσωτερικής αρμονίας και κατανόησης. 

Ο διαλογισμός, επομένως, δεν είναι να ξεφύγεις από τον κόσμο, αλλά να ασχοληθείς μαζί του με έναν βαθιά ουσιαστικό τρόπο. Πρόκειται για τη θέαση πέρα από τα επιφανειακά στρώματα και τη σύνδεση με την υποκείμενη ουσία της ζωής. Αυτή η σύνδεση φέρνει μια αίσθηση γαλήνης και διαύγειας που δεν εξαρτάται από τις εξωτερικές συνθήκες. Είναι ένα εσωτερικό καταφύγιο που παραμένει σταθερό μέσα στο διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο του εξωτερικού κόσμου. 

Το μυστικιστικό ταξίδι μέσα 

Η έναρξη του ταξιδιού του διαλογισμού μοιάζει με το ταξίδι σε έναν αχαρτογράφητο ωκεανό. Απαιτεί θάρρος, υπομονή και διάθεση να αντιμετωπίσεις το άγνωστο. Καθώς πλοηγούμαστε στα εσωτερικά νερά, συναντάμε διάφορες πτυχές του εαυτού μας που μπορεί να έχουμε αγνοήσει ή να τις καταπιέζουμε εδώ και καιρό. Αυτές οι συναντήσεις μπορεί να είναι προκλητικές, αλλά είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη και τη μεταμόρφωσή μας.  

Ο διαλογισμός αποκαλύπτει τη διασύνδεση όλης της ζωής. Μας δείχνει ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί από τον κόσμο αλλά αναπόσπαστο μέρος του. Αυτή η συνειδητοποίηση διαλύει την ψευδαίσθηση της απομόνωσης και καλλιεργεί μια βαθιά αίσθηση του ανήκειν και της ενότητας. Καταλαβαίνουμε ότι η ατομική μας ευημερία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ευημερία του συνόλου. 

Ο ρόλος της ενσυνειδητότητας 

Το Mindfulness είναι βασικό συστατικό του διαλογισμού. Περιλαμβάνει την πλήρη προσοχή στην παρούσα στιγμή, χωρίς κρίση ή απόσπαση της προσοχής. Μέσω της επίγνωσης, μαθαίνουμε να παρατηρούμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις αισθήσεις μας με μια αίσθηση αποστασιοποίησης. Αυτή η απόσπαση δεν συνεπάγεται αδιαφορία, αλλά καθαρή θέαση που μας επιτρέπει να ανταποκρινόμαστε στη ζωή με σοφία και συμπόνια. 

Καθώς καλλιεργούμε την επίγνωση, γινόμαστε πιο συντονισμένοι με τις λεπτές αποχρώσεις της ύπαρξης. Αρχίζουμε να παρατηρούμε την ομορφιά στα πιο απλά πράγματα—το θρόισμα των φύλλων στον άνεμο, την απαλή ροή ενός ρυακιού, τη ζεστασιά του ήλιου στο δέρμα μας. Αυτές οι στιγμές συνειδητοποίησης μας γειώνουν στο παρόν και ανοίγουν τις καρδιές μας στο θαύμα της ζωής. 

Πέρα από τον Εαυτό 

Ο διαλογισμός μας οδηγεί τελικά πέρα από τα όρια του εαυτού. Μας δείχνει ότι η αληθινή φύση της πραγματικότητας δεν επικεντρώνεται γύρω από το ατομικό μας εγώ, αλλά είναι ένας τεράστιος, αλληλένδετος ιστός ύπαρξης. Σε αυτή την κατάσταση διευρυμένης επίγνωσης, βιώνουμε μια βαθιά αίσθηση ελευθερίας και απελευθέρωσης. 

Αυτή η απελευθέρωση δεν είναι να απορρίψουμε τον κόσμο, αλλά να τον αγκαλιάσουμε πλήρως, με όλες τις ατέλειες και τις προκλήσεις του. Πρόκειται για την αναγνώριση της εγγενούς ομορφιάς και καλοσύνης που διαπερνά όλη τη δημιουργία. Από αυτό το σημείο κατανόησης, μπορούμε να εμπλακούμε με τον κόσμο με έναν τρόπο που έχει νόημα και μετασχηματισμό. 

Συμπέρασμα 

Ο διαλογισμός είναι ένα ταξίδι ανακάλυψης και μεταμόρφωσης. Μας καλεί να κοιτάξουμε πέρα από την επιφάνεια της ζωής και να συνδεθούμε με τη βαθύτερη ουσία της. Μας διδάσκει ότι η αληθινή ευτυχία και η ολοκλήρωση δεν προέρχονται από εξωτερικά υπάρχοντα ή επιτεύγματα αλλά από μια εσωτερική κατάσταση αρμονίας και κατανόησης. Με το να γίνουμε αουτσάιντερ, αποκτάμε μια πιο ξεκάθαρη προοπτική για τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σε αυτόν. Αυτή η προοπτική φέρνει μια αίσθηση ειρήνης, αγάπης και συμπόνιας που είναι το θεμέλιο για κάθε ουσιαστική δράση. Μέσω του διαλογισμού, βρίσκουμε τον αληθινό μας εαυτό και την αληθινή μας σύνδεση με όλη την ύπαρξη. 

 

The Mystical Journey of Meditation: Embracing Innocence and Vulnerability 

  

In the serene expanses of India, where ancient wisdom dances with the whispers of the wind, the essence of meditation unfurls not as a technique but as a timeless journey into the depths of the mind and heart. Here, under the vast canopy of the sky and amidst the rhythmic lullaby of the ocean waves, meditation reveals its profound truth: it is not a means to an end but a state of being, a delicate dance between innocence and vulnerability. 

  

The Essence of Meditation 

  

Meditation, in its truest form, is a celebration of the quality of mind and heart. It is an embrace of a state that transcends achievement and attainment, a state where the mind is as innocent as a child's and as vulnerable as a tender bud. This innocence and vulnerability are not the products of experiences accumulated or the milestones achieved; rather, they emerge from a profound negation of these very experiences. Through this negation, a positive state of being arises, one that is untouched by the convolutions of thought and the weight of memories. 

  

The Illusion of Achievement 

  

In the modern quest for enlightenment, there often lies a subtle trap: the pursuit of meditation as a tool for achieving something - be it peace, clarity, or spiritual insight. However, this pursuit itself is a denial of the purity that meditation embodies. For meditation is not a linear path leading to a destination; it is a circular, all-encompassing presence that holds both the journey and the destination within its embrace. To seek to achieve through meditation is to miss its essence, for the mind can never be made innocent through the accumulation of experiences or the striving for goals. 

  

The Innocence Beyond Thought 

  

The true state of meditation is one where thought ceases to dominate. Thought, with its incessant chatter and relentless analysis, can never be innocent. It is laden with the residues of the past and the anticipations of the future. Meditation, therefore, is the ending of thought, not through an act of will by the meditator, but through a profound realization that the meditator and the meditation are one and the same. When this realization dawns, the separation dissolves, and what remains is a state of pure being - an innocence that is beyond the reach of thought. 

  

Nature as a Mirror 

  

In the quiet solitude of a seashore or the majestic silence of the hills, nature offers itself as a mirror to this meditative quality. The ceaseless ebb and flow of the waves, the whispering winds, and the timeless stillness of the mountains all speak of the beauty and pain of life. They invite us to awaken to our own sorrow and, through this awakening, to the possibility of its ending. In this communion with nature, we are reminded that meditation is the root, the plant, the flower, and the fruit of existence. It is an undivided whole, a continuous unfolding that defies the divisions imposed by words and thoughts. 

  

The Unity of Virtue and Perception 

  

In the mystical journey of meditation, virtue is not a set of moral precepts or ethical guidelines to be followed. It is the total perception of life in its wholeness. This perception, untainted by the fragmentation of thought, brings about a natural goodness that flows effortlessly. It is in this unified perception that true action arises - action that is not a result of calculation or deliberation, but a spontaneous expression of the innate harmony of existence. 

  

Embracing the Present 

  

To truly meditate is to let go of the past and the future, to immerse oneself completely in the present moment. It is to wander by the seashore, allowing the meditative quality to arise naturally, without pursuing it or clinging to the memory of its past presence. For what was is the death of what is. Each moment of meditation is a fresh blossoming, a renewal that cannot be captured or replicated by the mind. 

  

Conclusion 

  

In the heart of meditation lies a mystical journey that transcends the ordinary dimensions of time and space. It is a journey that beckons us to embrace innocence and vulnerability, to negate the accumulations of experience and to awaken to a state of pure being. As we wander through the landscapes of nature and the terrains of our inner world, let us allow meditation to reveal its profound truth - that it is both the means and the end, a timeless presence that holds the key to the mystery of existence. In this sacred journey, may we find the clarity to perceive life in its wholeness and the courage to live with an open heart. 

(India 2) 

... 

Το Μυστικό Ταξίδι του Διαλογισμού: Αγκαλιάζοντας την αθωότητα και την ευαλωτότητα 

  

Στις γαλήνιες εκτάσεις της Ινδίας, όπου η αρχαία σοφία χορεύει με τους ψιθύρους του ανέμου, η ουσία του διαλογισμού ξεδιπλώνεται όχι ως τεχνική αλλά ως ένα διαχρονικό ταξίδι στα βάθη του νου και της καρδιάς. Εδώ, κάτω από τον απέραντο θόλο του ουρανού και μέσα στο ρυθμικό νανούρισμα των κυμάτων του ωκεανού, ο διαλογισμός αποκαλύπτει τη βαθιά του αλήθεια: δεν είναι ένα μέσο για τον σκοπό, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, ένας λεπτός χορός μεταξύ αθωότητας και ευαλωτότητας. 

  

Η ουσία του διαλογισμού 

  

Ο διαλογισμός, στην πιο αληθινή του μορφή, είναι μια γιορτή της ποιότητας του νου και της καρδιάς. Είναι μια αγκαλιά μιας κατάστασης που υπερβαίνει τα επιτεύγματα και τις πραγματοποιήσεις, μια κατάσταση όπου το μυαλό είναι τόσο αθώο όσο ένα παιδί και τόσο ευάλωτο όσο ένα τρυφερό μπουμπούκι. Αυτή η αθωότητα και η ευαλωτότητα δεν είναι προϊόντα εμπειριών που έχουν συσσωρευτεί ή των ορόσημων που έχουν επιτευχθεί. Μάλλον, προκύπτουν από μια βαθιά άρνηση αυτών των ίδιων εμπειριών. Μέσα από αυτήν την άρνηση, προκύπτει μια θετική κατάσταση ύπαρξης, μια κατάσταση που είναι ανέγγιχτη από τις συνελίξεις της σκέψης και το βάρος των αναμνήσεων. 

  

Η ψευδαίσθηση του επιτεύγματος 

  

Στη σύγχρονη αναζήτηση για φώτιση, συχνά κρύβεται μια λεπτή παγίδα: η επιδίωξη του διαλογισμού ως εργαλείου για την επίτευξη κάτι - είτε είναι ειρήνη, διαύγεια ή πνευματική ενόραση. Ωστόσο, αυτή η ίδια η επιδίωξη είναι μια άρνηση της αγνότητας που ενσωματώνει ο διαλογισμός. Γιατί ο διαλογισμός δεν είναι μια γραμμική διαδρομή που οδηγεί σε έναν προορισμό. είναι μια κυκλική, περιεκτική παρουσία που κρατά στην αγκαλιά της τόσο το ταξίδι όσο και τον προορισμό. Το να επιδιώκεις να πετύχεις μέσω του διαλογισμού σημαίνει ότι χάνεις την ουσία του, γιατί ο νους δεν μπορεί ποτέ να γίνει αθώος μέσω της συσσώρευσης εμπειριών ή της προσπάθειας για στόχους. 

  

Η αθωότητα πέρα από τη σκέψη 

  

Η πραγματική κατάσταση του διαλογισμού είναι εκείνη όπου η σκέψη παύει να κυριαρχεί. Η σκέψη, με την αδιάκοπη φλυαρία και την αμείλικτη ανάλυσή της, δεν μπορεί ποτέ να είναι αθώα. Είναι φορτωμένη με τα υπολείμματα του παρελθόντος και τις προσδοκίες του μέλλοντος. Ο διαλογισμός, επομένως, είναι το τέλος της σκέψης, όχι μέσω μιας πράξης θέλησης από τον διαλογιστή, αλλά μέσω μιας βαθιάς συνειδητοποίησης ότι ο διαλογιστής και ο διαλογισμός είναι ένα και το αυτό. Όταν αυτή η συνειδητοποίηση ξημερώνει, ο χωρισμός διαλύεται και αυτό που μένει είναι μια κατάσταση καθαρής ύπαρξης - μια αθωότητα που είναι πέρα από τη σκέψη. 

  

Η φύση ως καθρέφτης 

  

Στην ήσυχη μοναξιά μιας ακρογιαλιάς ή στη μαγευτική σιωπή των λόφων, η φύση προσφέρεται ως καθρέφτης σε αυτή τη διαλογιστική ποιότητα. Η αδιάκοπη άμπωτη και η ροή των κυμάτων, οι ψιθυριστές άνεμοι και η διαχρονική ησυχία των βουνών μιλούν για την ομορφιά και τον πόνο της ζωής. Μας προσκαλούν να αφυπνιστούμε στη δική μας θλίψη και, μέσα από αυτή την αφύπνιση, στην πιθανότητα να τελειώσει. Σε αυτή την επικοινωνία με τη φύση, μας υπενθυμίζεται ότι ο διαλογισμός είναι η ρίζα, το φυτό, το λουλούδι και ο καρπός της ύπαρξης. Είναι ένα αδιαίρετο σύνολο, ένα συνεχές ξετύλιγμα που αψηφά τους διαχωρισμούς που επιβάλλουν οι λέξεις και οι σκέψεις. 

  

Η Ενότητα Αρετής και Αντίληψης 

  

Στο μυστικιστικό ταξίδι του διαλογισμού, η αρετή δεν είναι ένα σύνολο ηθικών εντολών ή ηθικών οδηγιών που πρέπει να ακολουθούνται. Είναι η συνολική αντίληψη της ζωής στην ολότητά της. Αυτή η αντίληψη, αμόλυντη από τον κατακερματισμό της σκέψης, επιφέρει μια φυσική καλοσύνη που ρέει αβίαστα. Σε αυτή την ενιαία αντίληψη προκύπτει η αληθινή δράση - δράση που δεν είναι αποτέλεσμα υπολογισμού ή συλλογισμού, αλλά αυθόρμητη έκφραση της έμφυτης αρμονίας της ύπαρξης. 

  

Αγκαλιάζοντας το παρόν 

  

Το να διαλογίζεσαι αληθινά σημαίνει να αφήνεις το παρελθόν και το μέλλον, να βυθίζεσαι ολοκληρωτικά στην παρούσα στιγμή. Είναι να περιπλανιέσαι στην ακτή, επιτρέποντας στη διαλογιστική ποιότητα να αναδυθεί φυσικά, χωρίς να την επιδιώκεις ή να κολλάς στη μνήμη της προηγούμενης παρουσίας της. Γιατί αυτό που ήταν είναι ο θάνατος αυτού που είναι. Κάθε στιγμή διαλογισμού είναι μια φρέσκια άνθηση, μια ανανέωση που δεν μπορεί να συλληφθεί ή να αναπαραχθεί από το μυαλό. 

  

Συμπέρασμα 

  

Στην καρδιά του διαλογισμού βρίσκεται ένα μυστικιστικό ταξίδι που ξεπερνά τις συνηθισμένες διαστάσεις του χρόνου και του χώρου. Είναι ένα ταξίδι που μας καλεί να αγκαλιάσουμε την αθωότητα και την ευαλωτότητα, να αρνηθούμε τις συσσωρεύσεις εμπειρίας και να αφυπνιστούμε σε μια κατάσταση καθαρής ύπαρξης. Καθώς περιπλανιόμαστε στα τοπία της φύσης και στα εδάφη του εσωτερικού μας κόσμου, ας επιτρέψουμε στον διαλογισμό να αποκαλύψει τη βαθιά του αλήθεια - ότι είναι και το μέσο και ο σκοπός, μια διαχρονική παρουσία που κρατά το κλειδί για το μυστήριο της ύπαρξης. Σε αυτό το ιερό ταξίδι, είθε να βρούμε τη διαύγεια να αντιληφθούμε τη ζωή στην ολότητά της και το θάρρος να ζήσουμε με ανοιχτή καρδιά. 

 

The Eternal Silence: Exploring the Depths of Meditative Consciousness 

  

In the heart of ancient India, the words of Jiddu Krishnamurti resonate with profound clarity, echoing through the corridors of time and thought. His insights into meditation transcend the conventional, inviting us to embark on a journey beyond the superficial practices often associated with this sacred art. To truly understand meditation, Krishnamurti urges us to peel away the layers of illusion and self-deception, revealing a timeless state of being that lies at the core of our existence. 

  

The Illusion of Technique 

  

Many of us approach meditation with preconceived notions and structured methodologies. We repeat mantras, cultivate silence through specific postures, and control our breathing, hoping to attain a state of peace and enlightenment. However, Krishnamurti warns that these techniques can become a form of self-hypnosis, a way to quiet the mind temporarily, much like a sedative. This is not true meditation but rather a superficial tranquility that dissipates as soon as the stimulus is removed. 

  

It's akin to giving a child a toy to keep them occupied. The toy distracts the child momentarily, but as soon as the novelty fades, restlessness returns. Similarly, when we rely on external techniques to quiet our minds, we are merely postponing the inevitable return of our inner turmoil. True meditation, according to Krishnamurti, cannot be achieved through such temporary measures. 

  

The Timeless Nature of Meditation 

  

Meditation, in its truest form, has no beginning and no end. It is not an act or a practice that one can start at a specific time and conclude at another. When we say, "I will begin to meditate today," we are already limiting ourselves with a preconceived framework. This approach traps us in the very tricks of the mind that we seek to transcend. 

  

Krishnamurti emphasizes that meditation is not about being absorbed in grandiose ideas or images. These too are distractions, momentary pacifiers that quiet the mind much like a toy calms a restless child. Instead, meditation is about a state of being that is constantly aware, watching, and listening without the interference of words, comments, or opinions. It is a continuous, unbroken attention to the movement of life in all its relationships throughout the day. 

  

The Mindful Watcher 

  

To meditate is to be a mindful watcher, an observer of the dance of life both within and around us. It is to listen to the symphony of existence without the need to label, judge, or interpret. This kind of attentive awareness is not confined to a specific time or place; it permeates every moment of our lives. 

  

At night, when the body rests, the meditative mind remains free of dreams. Dreams, according to Krishnamurti, are the refuge of the indolent and the half-asleep, those who need to be reminded of their own states. A truly meditative mind, one that has been awake and aware throughout the day, has no need for such reminders. It rests in a state of pure, undisturbed silence. 

  

The Silence Beyond Recognition 

  

This silence is not something that can be experienced by the observer. For if the observer recognizes it, it ceases to be true silence. The silence of the meditative mind is beyond the borders of recognition; it is a silence without frontiers. In this silence, the space of division ceases, and there is only wholeness. 

  

Krishnamurti's teachings invite us to explore this profound state of being. It is a journey that requires us to let go of all preconceived notions, techniques, and distractions. It calls for a deep, unbroken attention to the present moment, a continuous awareness that transcends the boundaries of thought and time. 

  

The Pathless Path 

  

In this exploration, we come to realize that meditation is not a path leading to some imagined bliss. It is not about achieving a state of peace or enlightenment in the future. Rather, it is about being fully present in the here and now, watching and listening to the movement of life with an open, silent mind. 

  

Krishnamurti's insights challenge us to let go of our attachments to methods and goals, to embrace the simplicity of pure awareness. It is a pathless path, a journey without destination, where every moment is an opportunity to awaken to the timeless silence within. 

  

In this silence, we discover a profound connection to the essence of life. We move beyond the divisions created by thought and experience the wholeness of existence. It is a state of being that cannot be described or defined, only lived.  

  

As we heed Krishnamurti's words, we are invited to embark on this mystical journey, to explore the depths of meditative consciousness, and to discover the eternal silence that lies at the heart of our being. 

(India 3) 

... 

Η Αιώνια Σιωπή: Εξερευνώντας τα Βάθη της Διαλογιστικής Συνείδησης 

  

Στην καρδιά της αρχαίας Ινδίας, τα λόγια του Jiddu Krishnamurti αντηχούν με βαθιά σαφήνεια, αντηχώντας στους διαδρόμους του χρόνου και της σκέψης. Οι γνώσεις του για τον διαλογισμό ξεπερνούν το συμβατικό, προσκαλώντας μας να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι πέρα από τις επιφανειακές πρακτικές που συχνά συνδέονται με αυτήν την ιερή τέχνη. Για να κατανοήσουμε πραγματικά τον διαλογισμό, ο Κρισναμούρτι μας προτρέπει να ξεφλουδίσουμε τα στρώματα της ψευδαίσθησης και της αυταπάτης, αποκαλύπτοντας μια διαχρονική κατάσταση ύπαρξης που βρίσκεται στον πυρήνα της ύπαρξής μας. 

  

Η ψευδαίσθηση της τεχνικής 

  

Πολλοί από εμάς προσεγγίζουμε τον διαλογισμό με προκαθορισμένες αντιλήψεις και δομημένες μεθοδολογίες. Επαναλαμβάνουμε τα μάντρα, καλλιεργούμε τη σιωπή μέσα από συγκεκριμένες στάσεις και ελέγχουμε την αναπνοή μας, ελπίζοντας να επιτύχουμε μια κατάσταση γαλήνης και φώτισης. Ωστόσο, ο Κρισναμούρτι προειδοποιεί ότι αυτές οι τεχνικές μπορούν να γίνουν μια μορφή αυτο-ύπνωσης, ένας τρόπος για να ηρεμήσει το μυαλό προσωρινά, σαν ένα ηρεμιστικό. Αυτό δεν είναι αληθινός διαλογισμός αλλά μάλλον μια επιφανειακή ηρεμία που διαλύεται μόλις αφαιρεθεί το ερέθισμα. 

  

Είναι σαν να δίνεις σε ένα παιδί ένα παιχνίδι για να το απασχολεί. Το παιχνίδι αποσπά την προσοχή του παιδιού στιγμιαία, αλλά μόλις η καινοτομία ξεθωριάζει, η ανησυχία επιστρέφει. Ομοίως, όταν βασιζόμαστε σε εξωτερικές τεχνικές για να ηρεμήσουμε το μυαλό μας, απλώς αναβάλλουμε την αναπόφευκτη επιστροφή της εσωτερικής μας αναταραχής. Ο αληθινός διαλογισμός, σύμφωνα με τον Κρισναμούρτι, δεν μπορεί να επιτευχθεί με τέτοια προσωρινά μέτρα. 

  

Η διαχρονική φύση του διαλογισμού 

  

Ο διαλογισμός, στην πιο αληθινή του μορφή, δεν έχει αρχή και τέλος. Δεν είναι πράξη ή πρακτική που μπορεί κανείς να ξεκινήσει σε μια συγκεκριμένη στιγμή και να ολοκληρώσει μια άλλη. Όταν λέμε, «Θα αρχίσω να διαλογίζομαι σήμερα», περιοριζόμαστε ήδη με ένα προκαθορισμένο πλαίσιο. Αυτή η προσέγγιση μας παγιδεύει στα ίδια τα κόλπα του μυαλού που επιδιώκουμε να υπερβούμε. 

  

Ο Κρισναμούρτι τονίζει ότι ο διαλογισμός δεν είναι να απορροφηθείς από μεγαλειώδεις ιδέες ή εικόνες. Και αυτά είναι περισπασμοί, στιγμιαίες πιπίλες που ηρεμούν το μυαλό, όπως ένα παιχνίδι ηρεμεί ένα ανήσυχο παιδί. Αντίθετα, ο διαλογισμός αφορά μια κατάσταση ύπαρξης που έχει συνεχώς επίγνωση, παρακολουθεί και ακούει χωρίς την παρέμβαση λέξεων, σχολίων ή απόψεων. Είναι μια συνεχής, αδιάκοπη προσοχή στην κίνηση της ζωής σε όλες τις σχέσεις της όλη την ημέρα. 

  

O ΕνσυνείδητοςΠαρατηρητής 

  

Το να διαλογίζεσαι σημαίνει να είσαι προσεκτικός παρατηρητής, παρατηρητής του χορού της ζωής τόσο μέσα όσο και γύρω μας. Είναι να ακούς τη συμφωνία της ύπαρξης χωρίς να χρειάζεται να χαρακτηρίσεις, να κρίνεις ή να ερμηνεύσεις. Αυτό το είδος της προσεκτικής επίγνωσης δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένο χρόνο ή τόπο. διαποτίζει κάθε στιγμή της ζωής μας. 

  

Τη νύχτα, όταν το σώμα ξεκουράζεται, ο διαλογιστικός νους παραμένει ελεύθερος από όνειρα. Τα όνειρα, σύμφωνα με τον Κρισναμούρτι, είναι το καταφύγιο των νωθρών και των μισοκοιμισμένων, εκείνων που πρέπει να θυμούνται τις δικές τους καταστάσεις. Ένας αληθινά διαλογιστικός νους, που ήταν ξύπνιος και συνειδητοποιημένος όλη την ημέρα, δεν χρειάζεται τέτοιες υπενθυμίσεις. Αναπαύεται σε μια κατάσταση καθαρής, αδιατάρακτης σιωπής. 

  

Η σιωπή πέρα από την αναγνώριση 

  

Αυτή η σιωπή δεν είναι κάτι που μπορεί να βιώσει ο παρατηρητής. Γιατί αν ο παρατηρητής το αναγνωρίσει, παύει να είναι αληθινή σιωπή. Η σιωπή του διαλογιστικού νου είναι πέρα από τα όρια της αναγνώρισης. είναι μια σιωπή χωρίς σύνορα. Σε αυτή τη σιωπή, ο χώρος της διαίρεσης παύει, και υπάρχει μόνο ολότητα. 

  

Οι διδασκαλίες του Κρισναμούρτι μας προσκαλούν να εξερευνήσουμε αυτή τη βαθιά κατάσταση ύπαρξης. Είναι ένα ταξίδι που απαιτεί να αφήσουμε όλες τις προκαταλήψεις, τις τεχνικές και τους περισπασμούς. Απαιτεί μια βαθιά, αδιάσπαστη προσοχή στην παρούσα στιγμή, μια συνεχή επίγνωση που ξεπερνά τα όρια της σκέψης και του χρόνου. 

  

Το Χωρίς-Μονοπάτι Μονοπάτι 

  

Σε αυτή την εξερεύνηση, συνειδητοποιούμε ότι ο διαλογισμός δεν είναι ένα μονοπάτι που οδηγεί σε κάποια φανταστική ευδαιμονία. Δεν πρόκειται για την επίτευξη μιας κατάστασης ειρήνης ή φώτισης στο μέλλον. Μάλλον, πρόκειται για την πλήρη παρουσία στο εδώ και τώρα, παρακολουθώντας και ακούγοντας την κίνηση της ζωής με ανοιχτό, σιωπηλό μυαλό. 

  

Οι ιδέες του Κρισναμούρτι μας προκαλούν να αφήσουμε τις προσκολλήσεις μας σε μεθόδους και στόχους, να αγκαλιάσουμε την απλότητα της καθαρής επίγνωσης. Είναι ένα μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, όπου κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να αφυπνιστείς στη διαχρονική σιωπή μέσα σου. 

  

Σε αυτή τη σιωπή, ανακαλύπτουμε μια βαθιά σύνδεση με την ουσία της ζωής. Προχωράμε πέρα από τις διαιρέσεις που δημιουργούνται από τη σκέψη και βιώνουμε την ολότητα της ύπαρξης. Είναι μια κατάσταση ύπαρξης που δεν μπορεί να περιγραφεί ή να οριστεί, μόνο να βιωθεί.  

  

Καθώς προσέχουμε τα λόγια του Κρισναμούρτι, καλούμαστε να ξεκινήσουμε αυτό το μυστικιστικό ταξίδι, να εξερευνήσουμε τα βάθη της διαλογιστικής συνείδησης και να ανακαλύψουμε την αιώνια σιωπή που βρίσκεται στην καρδιά της ύπαρξής μας. 

 

The Mystical Essence of Meditation: Unveiling the New 

  

In the depths of human consciousness lies a profound truth: meditation is not merely a practice or a path, but a revelation of the new. It transcends the familiar confines of our repetitious past and introduces us to the realm beyond thought, where the immortal and the new reside. This exploration into the mystical dimensions of meditation unveils its true essence, guiding us towards a deeper understanding of our own existence and the universe. 

  

The Unfolding of the New 

  

Meditation, in its purest form, is the unfolding of the new. This newness is not a product of time or experience; it is a dimension that exists beyond the chronological sequences of our lives. It is the antithesis of repetition, the breaking of the cyclical patterns that bind us to our past. When we meditate, we step into a space where the past no longer dictates our present, and where each moment is infused with a fresh, untainted quality. This newness is a form of immortality, a state of being that is perpetually reborn and untouched by the decay of time. 

  

The Death of Repetition 

  

Central to the mystical experience of meditation is the ending of repetition. Our lives are often characterized by repetitive thoughts, actions, and emotions that create a sense of predictability and confinement. These repetitions are like grooves in our minds, worn deep by the constant flow of familiar patterns. Meditation brings about the death of this repetition, creating a space where the old is no longer perpetuated. This death is not an end but a beginning, the birth of a state where the mind is free from the constraints of the past. 

  

Silence Beyond Thought 

  

The new that meditation reveals is not within the domain of thought. Thought, by its very nature, is limited and conditioned by our experiences and memories. It is a tool of the mind, useful for navigating the practicalities of life but inadequate for touching the depths of the mystical. Meditation is the silence of thought, a state where the incessant chatter of the mind ceases and a profound stillness emerges. In this silence, the observer—the self that is constantly analyzing and judging—dissolves from the very beginning. There is no effort to silence the mind, for the silence is inherent and natural. 

  

The River of Meditation 

  

Meditation is not an achievement to be attained or a vision to be captured. It is a state of being, akin to a river that flows swiftly and overflows its banks. This river cannot be tamed or controlled; it moves with a force and vitality that is beyond the grasp of the mind. Like a river, meditation is dynamic, ever-changing, and alive. It carries us beyond the shores of our familiar landscapes into the uncharted territories of the mystical. This flow is not chaotic but harmonious, guided by an intelligence that is beyond comprehension. 

  

The Music Without Sound 

  

In the silence of meditation, there is a music that is without sound. This music is the essence of the universe, a symphony that resonates within the depths of our being. It is not heard with the ears but felt with the heart, a vibration that aligns us with the cosmic rhythm. This silent music is the voice of the new, speaking in a language that transcends words and thoughts. It is the language of the soul, a communication that bridges the finite with the infinite. 

  

The Observer Ceased 

  

In the mystical state of meditation, the observer ceases from the very beginning. The self, with its constant desire to understand, control, and possess, is no longer present. There is no separation between the observer and the observed; they merge into a singular experience of being. This cessation is not an act of will but a natural unfolding. In the absence of the observer, there is a direct perception of reality, unmediated by the filters of thought and ego. This perception is pure, untainted by the distortions of the mind. 

  

The Immortality of the New 

  

The death that meditation brings about is the immortality of the new. This immortality is not a continuation of the self but a transcendence of it. It is the realization that our true nature is not bound by time or space but is an expression of the eternal now. In meditation, we touch this timeless dimension, experiencing a state of being that is beyond birth and death. This is the essence of the mystical, the recognition that we are part of a greater whole, an infinite consciousness that permeates all of existence. 

  

Conclusion 

  

Meditation, as a mystical journey, is the unfolding of the new, the ending of repetition, and the silence beyond thought. It is a river that flows with an untamed vitality, a music without sound, and a state where the observer ceases. In this profound silence, we encounter the immortality of the new, a timeless dimension that reveals the true nature of our existence. Through meditation, we awaken to the mystical essence of life, experiencing a reality that is beyond the confines of the mind and the limitations of the self. This is the ultimate revelation, the unveiling of the new, the eternal, and the infinite within us. 

(India 4) 

... 

Η Μυστική Ουσία του Διαλογισμού: Αποκαλύπτοντας το Νέο 

  

Στα βάθη της ανθρώπινης συνείδησης βρίσκεται μια βαθιά αλήθεια: ο διαλογισμός δεν είναι απλώς μια πρακτική ή ένα μονοπάτι, αλλά μια αποκάλυψη του νέου. Ξεπερνά τα γνώριμα όρια του επαναλαμβανόμενου παρελθόντος μας και μας εισάγει στο βασίλειο πέρα από τη σκέψη, όπου κατοικούν το αθάνατο και το νέο. Αυτή η εξερεύνηση στις μυστικιστικές διαστάσεις του διαλογισμού αποκαλύπτει την αληθινή του ουσία, οδηγώντας μας σε μια βαθύτερη κατανόηση της δικής μας ύπαρξης και του σύμπαντος. 

  

Το ξεδίπλωμα του νέου 

  

Ο διαλογισμός, στην πιο αγνή του μορφή, είναι το ξεδίπλωμα του καινούργιου. Αυτό το καινούργιο δεν είναι προϊόν χρόνου ή εμπειρίας. είναι μια διάσταση που υπάρχει πέρα από τις χρονολογικές αλληλουχίες της ζωής μας. Είναι η αντίθεση της επανάληψης, το σπάσιμο των κυκλικών προτύπων που μας δένουν με το παρελθόν μας. Όταν διαλογιζόμαστε, μπαίνουμε σε ένα χώρο όπου το παρελθόν δεν υπαγορεύει πλέον το παρόν μας και όπου κάθε στιγμή εμποτίζεται με μια φρέσκια, αμόλυντη ποιότητα. Αυτό το καινούργιο είναι μια μορφή αθανασίας, μια κατάσταση ύπαρξης που αναγεννιέται διαρκώς και ανέγγιχτη από τη φθορά του χρόνου. 

  

Ο θάνατος της επανάληψης 

  

Κεντρική θέση στη μυστικιστική εμπειρία του διαλογισμού είναι το τέλος της επανάληψης. Η ζωή μας συχνά χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες σκέψεις, πράξεις και συναισθήματα που δημιουργούν μια αίσθηση προβλεψιμότητας και περιορισμού. Αυτές οι επαναλήψεις είναι σαν αυλάκια στο μυαλό μας, φθαρμένα βαθιά από τη συνεχή ροή οικείων μοτίβων. Ο διαλογισμός επιφέρει τον θάνατο αυτής της επανάληψης, δημιουργώντας έναν χώρο όπου το παλιό δεν διαιωνίζεται πλέον. Αυτός ο θάνατος δεν είναι ένα τέλος αλλά μια αρχή, η γέννηση μιας κατάστασης όπου ο νους είναι ελεύθερος από τους περιορισμούς του παρελθόντος. 

  

Σιωπή πέρα από τη σκέψη 

  

Το νέο που αποκαλύπτει ο διαλογισμός δεν εμπίπτει στο πεδίο της σκέψης. Η σκέψη, από τη φύση της, περιορίζεται και εξαρτάται από τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις μας. Είναι ένα εργαλείο του μυαλού, χρήσιμο για την πλοήγηση στα πρακτικά της ζωής αλλά ανεπαρκές για να αγγίξει τα βάθη του μυστικιστικού. Ο διαλογισμός είναι η σιωπή της σκέψης, μια κατάσταση όπου η αδιάκοπη φλυαρία του νου παύει και αναδύεται μια βαθιά ακινησία. Σε αυτή τη σιωπή, ο παρατηρητής -ο εαυτός που αναλύει και κρίνει συνεχώς- διαλύεται από την αρχή. Δεν υπάρχει καμία προσπάθεια να φιμώσει το μυαλό, γιατί η σιωπή είναι εγγενής και φυσική. 

  

Το Ποτάμι του Διαλογισμού 

  

Ο διαλογισμός δεν είναι ένα επίτευγμα που πρέπει να επιτευχθεί ή ένα όραμα που πρέπει να συλληφθεί. Είναι μια κατάσταση ύπαρξης, παρόμοια με ένα ποτάμι που κυλά γρήγορα και ξεχειλίζει από τις όχθες του. Αυτό το ποτάμι δεν μπορεί να δαμαστεί ή να ελεγχθεί. κινείται με μια δύναμη και ζωντάνια που είναι πέρα από την αντίληψη του νου. Όπως ένα ποτάμι, ο διαλογισμός είναι δυναμικός, συνεχώς μεταβαλλόμενος και ζωντανός. Μας μεταφέρει πέρα από τις ακτές των οικείων μας τοπίων στα αχαρτογράφητα εδάφη του μυστικιστικού. Αυτή η ροή δεν είναι χαοτική αλλά αρμονική, καθοδηγούμενη από μια ευφυΐα που είναι πέρα από την κατανόηση. 

  

Η μουσική χωρίς ήχο 

  

Στη σιωπή του διαλογισμού, υπάρχει μια μουσική που είναι χωρίς ήχο. Αυτή η μουσική είναι η ουσία του σύμπαντος, μια συμφωνία που αντηχεί στα βάθη της ύπαρξής μας. Δεν ακούγεται με τα αυτιά αλλά γίνεται αισθητή με την καρδιά, μια δόνηση που μας ευθυγραμμίζει με τον κοσμικό ρυθμό. Αυτή η βουβή μουσική είναι η φωνή του νέου, που μιλάει σε μια γλώσσα που ξεπερνά τις λέξεις και τις σκέψεις. Είναι η γλώσσα της ψυχής, μια επικοινωνία που γεφυρώνει το πεπερασμένο με το άπειρο. 

  

Ο Παρατηρητής σταμάτησε 

  

Στη μυστικιστική κατάσταση του διαλογισμού, ο παρατηρητής σταματά από την αρχή. Ο εαυτός, με τη συνεχή επιθυμία του να κατανοεί, να ελέγχει και να κατέχει, δεν είναι πλέον παρών. Δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου. συγχωνεύονται σε μια μοναδική εμπειρία ύπαρξης. Αυτή η παύση δεν είναι μια πράξη βούλησης αλλά μια φυσική εξέλιξη. Απουσία του παρατηρητή, υπάρχει μια άμεση αντίληψη της πραγματικότητας, αδιαμεσολάβητη από τα φίλτρα της σκέψης και του εγώ. Αυτή η αντίληψη είναι καθαρή, αμόλυντη από τις παραμορφώσεις του νου. 

  

Η Αθανασία του Νέου 

  

Ο θάνατος που επιφέρει ο διαλογισμός είναι η αθανασία του νέου. Αυτή η αθανασία δεν είναι συνέχεια του εαυτού αλλά υπέρβασή του. Είναι η συνειδητοποίηση ότι η αληθινή μας φύση δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο, αλλά είναι μια έκφραση του αιώνιου τώρα. Στο διαλογισμό, αγγίζουμε αυτή τη διαχρονική διάσταση, βιώνοντας μια κατάσταση ύπαρξης που είναι πέρα από τη γέννηση και τον θάνατο. Αυτή είναι η ουσία του μυστικιστικού, η αναγνώριση ότι είμαστε μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, μιας άπειρης συνείδησης που διαπερνά όλη την ύπαρξη. 

  

Συμπέρασμα 

  

Ο διαλογισμός, ως ένα μυστικιστικό ταξίδι, είναι το ξεδίπλωμα του καινούργιου, το τέλος της επανάληψης και η σιωπή πέρα από τη σκέψη. Είναι ένα ποτάμι που κυλά με μια αδάμαστη ζωντάνια, μια μουσική χωρίς ήχο και μια κατάσταση όπου ο παρατηρητής σταματά. Σε αυτή τη βαθιά σιωπή, συναντάμε την αθανασία του νέου, μια διαχρονική διάσταση που αποκαλύπτει την αληθινή φύση της ύπαρξής μας. Μέσω του διαλογισμού, αφυπνίζουμε τη μυστικιστική ουσία της ζωής, βιώνοντας μια πραγματικότητα που είναι πέρα από τα όρια του νου και τους περιορισμούς του εαυτού. Αυτή είναι η απόλυτη αποκάλυψη, η αποκάλυψη του νέου, του αιώνιου και του άπειρου μέσα μας. 

 

The Benediction of Silence: Exploring the Mystical Dimensions of a Meditative Mind 

  

In the quest for profound spiritual fulfillment, humanity has always sought the benediction of an utterly silent mind. This silence is not merely the absence of noise, but a profound state of being where every conceivable quality of silence exists in perfect harmony. The meditative mind, immersed in this silence, transcends ordinary experience, connecting us to the deepest aspects of existence and the divine. This article delves into the mystical essence of such a mind, revealing how silence is both the path and the destination for the true religious mind. 

  

The Essence of Silence 

  

At the heart of a meditative mind lies silence—an all-encompassing, timeless state that embodies every variety of quietude known to the human experience. There is the palpable silence of a temple or an empty church in the countryside, a silence unmarred by the bustling presence of tourists and worshippers. This kind of silence is deep, almost sacred, resonating with the echoes of centuries of devotion and contemplation. It is a silence that invites introspection, a doorway to the sacred. 

  

Similarly, there is the heavy silence that rests upon a body of water, a stillness that mirrors the calm depths of the mind. This silence, too, is part of the broader spectrum of the meditative mind's tranquility. It reflects the outer world's serene moments, providing a parallel to the inner peace one seeks. 

  

The Meditative Mind's Silence 

  

The meditative mind, in its essence, contains and transcends all these varieties of silence. It is not a static state but one of dynamic tranquility, where the changes and movements of silence are in constant flux. This mind does not seek silence as a goal but embodies it as a natural state of being. It flows with the silence of the gods and the earth, embracing the cosmic stillness that underlies all creation. 

  

This silence is the true religious mind, a state where the divine and the mundane merge seamlessly. It is a mind that experiences the sacred in every moment, finding the holy in the simplest aspects of life. This silence is not an escape from the world but a deeper engagement with it, where every sound, every breath, is part of a larger, harmonious silence. 

  

The Flow of the Meditative Mind 

  

In this profound silence, the meditative mind flows effortlessly. It is like a river, meandering through the landscapes of consciousness, touching every aspect of existence with a gentle, loving presence. This flow is not constrained by the rigid structures of thought or belief but moves freely, guided by an inner intelligence that is both ancient and ever-new. 

  

Love is the way of this mind. In the silence of a meditative mind, love blossoms naturally, unburdened by fear, doubt, or attachment. This love is not a mere emotion but a state of being, a profound connection to all life. It is the love that brings bliss and laughter, the joyous expression of a mind at peace with itself and the world. 

  

The Bliss and Laughter of Silence 

  

In the silence of a meditative mind, there is a profound sense of bliss. This bliss is not a fleeting pleasure but a deep, abiding joy that arises from the very core of our being. It is the happiness of being in harmony with the universe, the laughter of a mind that has transcended the limitations of ego and thought. This laughter is light and spontaneous, a natural expression of the inner joy that comes from a silent mind. 

  

This bliss and laughter are the hallmarks of a true religious mind. They are the signs of a mind that has found its place in the cosmic order, that has touched the divine and brought back the gift of joy. In this state, every moment is a celebration, every breath a prayer of gratitude. 

  

Conclusion 

  

The meditation of a mind that is utterly silent is the ultimate benediction that humanity seeks. In this profound silence, every quality of quietude is present, from the sacred stillness of ancient temples to the tranquil calm of a still lake. The meditative mind encompasses all these varieties of silence, flowing effortlessly in harmony with the divine and the earth. It is a mind that embodies the true essence of religion, where love, bliss, and laughter arise naturally. 

  

Through this journey into silence, we discover the deepest truths of our existence. We find that in the silence of the mind lies the key to a life of profound peace, joy, and connection. This is the mystical essence of meditation, a path that leads us to the heart of the divine, where the sacred and the mundane become one, and where the silent benediction of the meditative mind brings us closer to the ultimate truth of our being. 

(India 5) 

... 

Η Ευλογία της Σιωπής: Εξερευνώντας τις μυστικιστικές διαστάσεις ενός διαλογιστικού μυαλού 

  

Στην αναζήτηση της βαθιάς πνευματικής εκπλήρωσης, η ανθρωπότητα πάντα αναζητούσε την ευλογία ενός εντελώς σιωπηλού μυαλού. Αυτή η σιωπή δεν είναι απλώς η απουσία θορύβου, αλλά μια βαθιά κατάσταση ύπαρξης όπου κάθε νοητή ποιότητα σιωπής υπάρχει σε τέλεια αρμονία. Ο διαλογιστικός νους, βυθισμένος σε αυτή τη σιωπή, υπερβαίνει τη συνηθισμένη εμπειρία, συνδέοντάς μας με τις βαθύτερες πτυχές της ύπαρξης και το θείο. Αυτό το άρθρο εμβαθύνει στη μυστικιστική ουσία ενός τέτοιου μυαλού, αποκαλύπτοντας πώς η σιωπή είναι και το μονοπάτι και ο προορισμός για τον αληθινό θρησκευτικό νου. 

  

Η ουσία της σιωπής 

  

Στην καρδιά ενός διαλογιστικού μυαλού βρίσκεται η σιωπή - μια κατάσταση που καλύπτει τα πάντα, διαχρονική που ενσωματώνει κάθε ποικιλία ησυχίας που είναι γνωστή στην ανθρώπινη εμπειρία. Υπάρχει η απτή σιωπή ενός ναού ή μιας άδειας εκκλησίας στην ύπαιθρο, μια σιωπή ανέγγιχτη από την πολύβουη παρουσία τουριστών και πιστών. Αυτού του είδους η σιωπή είναι βαθιά, σχεδόν ιερή, αντηχεί με τους απόηχους αιώνων αφοσίωσης και περισυλλογής. Είναι μια σιωπή που καλεί την ενδοσκόπηση, μια πόρτα προς το ιερό. 

  

Ομοίως, υπάρχει η βαριά σιωπή που στηρίζεται σε ένα σώμα νερού, μια ησυχία που καθρεφτίζει τα ήρεμα βάθη του μυαλού. Αυτή η σιωπή, επίσης, είναι μέρος του ευρύτερου φάσματος της ηρεμίας του διαλογιστικού νου. Αντανακλά τις γαλήνιες στιγμές του εξωτερικού κόσμου, παρέχοντας έναν παραλληλισμό με την εσωτερική ειρήνη που αναζητά κανείς. 

  

Η Σιωπή του Διαλογιστικού Νου 

  

Ο διαλογιστικός νους, στην ουσία του, περιέχει και υπερβαίνει όλες αυτές τις ποικιλίες σιωπής. Δεν είναι μια στατική κατάσταση αλλά μια κατάσταση δυναμικής ηρεμίας, όπου οι αλλαγές και οι κινήσεις της σιωπής βρίσκονται σε συνεχή ροή. Αυτό το μυαλό δεν αναζητά τη σιωπή ως στόχο, αλλά την ενσαρκώνει ως μια φυσική κατάσταση ύπαρξης. Κυλάει με τη σιωπή των θεών και της γης, αγκαλιάζοντας την κοσμική ακινησία που βρίσκεται κάτω από όλη τη δημιουργία. 

  

Αυτή η σιωπή είναι ο αληθινός θρησκευτικός νους, μια κατάσταση όπου το θείο και το εγκόσμιο συγχωνεύονται απρόσκοπτα. Είναι ένα μυαλό που βιώνει το ιερό σε κάθε στιγμή, βρίσκοντας το άγιο στις πιο απλές πτυχές της ζωής. Αυτή η σιωπή δεν είναι μια απόδραση από τον κόσμο αλλά μια βαθύτερη ενασχόληση με αυτόν, όπου κάθε ήχος, κάθε αναπνοή, είναι μέρος μιας μεγαλύτερης, αρμονικής σιωπής. 

  

Η Ροή του Διαλογιστικού Νου 

  

Σε αυτή τη βαθιά σιωπή, ο διαλογιστικός νους ρέει αβίαστα. Είναι σαν ένα ποτάμι, που ελίσσεται μέσα από τα τοπία της συνείδησης, αγγίζει κάθε πτυχή της ύπαρξης με μια απαλή, στοργική παρουσία. Αυτή η ροή δεν περιορίζεται από τις άκαμπτες δομές της σκέψης ή των πεποιθήσεων, αλλά κινείται ελεύθερα, καθοδηγούμενη από μια εσωτερική νοημοσύνη που είναι και αρχαία και πάντα νέα. 

  

Η αγάπη είναι ο τρόπος αυτού του μυαλού. Στη σιωπή ενός διαλογιστικού μυαλού, η αγάπη ανθίζει φυσικά, χωρίς φόβο, αμφιβολία ή προσκόλληση. Αυτή η αγάπη δεν είναι ένα απλό συναίσθημα αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, μια βαθιά σύνδεση με όλη τη ζωή. Είναι η αγάπη που φέρνει την ευτυχία και το γέλιο, η χαρούμενη έκφραση ενός μυαλού σε ειρήνη με τον εαυτό του και τον κόσμο. 

  

Η ευδαιμονία και το γέλιο της σιωπής 

  

Στη σιωπή ενός διαλογιστικού νου, υπάρχει μια βαθιά αίσθηση ευδαιμονίας. Αυτή η ευδαιμονία δεν είναι μια φευγαλέα απόλαυση αλλά μια βαθιά, διαρκής χαρά που προκύπτει από τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Είναι η ευτυχία να είσαι σε αρμονία με το σύμπαν, το γέλιο ενός μυαλού που έχει ξεπεράσει τους περιορισμούς του εγώ και της σκέψης. Αυτό το γέλιο είναι ελαφρύ και αυθόρμητο, μια φυσική έκφραση της εσωτερικής χαράς που προέρχεται από ένα σιωπηλό μυαλό. 

  

Αυτή η ευδαιμονία και το γέλιο είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός αληθινού θρησκευτικού μυαλού. Είναι τα σημάδια ενός μυαλού που έχει βρει τη θέση του στην κοσμική τάξη, που έχει αγγίξει το θείο και έφερε πίσω το δώρο της χαράς. Σε αυτή την κατάσταση, κάθε στιγμή είναι μια γιορτή, κάθε ανάσα μια προσευχή ευγνωμοσύνης. 

  

Συμπέρασμα 

  

Ο διαλογισμός ενός νου που είναι εντελώς σιωπηλός είναι η απόλυτη ευλογία που αναζητά η ανθρωπότητα. Σε αυτή τη βαθιά σιωπή, κάθε ποιότητα ησυχίας είναι παρούσα, από την ιερή ησυχία των αρχαίων ναών μέχρι την γαλήνια ηρεμία μιας ακίνητης λίμνης. Ο διαλογιστικός νους περικλείει όλες αυτές τις ποικιλίες σιωπής, που ρέει αβίαστα σε αρμονία με το θείο και τη γη. Είναι ένα μυαλό που ενσωματώνει την αληθινή ουσία της θρησκείας, όπου η αγάπη, η ευδαιμονία και το γέλιο προκύπτουν φυσικά. 

  

Μέσα από αυτό το ταξίδι στη σιωπή, ανακαλύπτουμε τις βαθύτερες αλήθειες της ύπαρξής μας. Διαπιστώνουμε ότι στη σιωπή του μυαλού βρίσκεται το κλειδί για μια ζωή βαθιάς ειρήνης, χαράς και σύνδεσης. Αυτή είναι η μυστική ουσία του διαλογισμού, ένα μονοπάτι που μας οδηγεί στην καρδιά του θείου, όπου το ιερό και το εγκόσμιο γίνονται ένα και όπου η σιωπηλή ευλογία του διαλογιστικού νου μας φέρνει πιο κοντά στην απόλυτη αλήθεια της ύπαρξής μας. 

 

The Paradox of Meditation: Embracing the Unintentional Path to Inner Peace 

  

Meditation is often misunderstood as a deliberate practice, a goal to be achieved through effort and intention. However, the true essence of meditation transcends such calculated endeavors. It is a spontaneous occurrence, akin to a gentle breeze that flows through an open window. Attempting to capture or cultivate this breeze with conscious effort only ensures that it will remain elusive. This paradoxical nature of meditation reveals profound insights into the mystical dimensions of self-realization and inner peace. 

  

The Elusiveness of True Meditation 

  

To embark on meditation with a set purpose or expectation is to miss its true nature. Genuine meditation arises not from the act of sitting with closed eyes, chanting mantras, or following prescribed techniques. It emerges from a state of openness and receptivity, where the mind is free from the constraints of desire and intention. This openness cannot be forced; it is a natural state that arises when we relinquish control and allow ourselves to be fully present. 

  

Just as a breeze cannot be commanded to enter a room, meditation cannot be summoned through willpower. The deliberate opening of the window in anticipation of the breeze's arrival disrupts the very conditions necessary for its appearance. Similarly, when we attempt to meditate with a fixed objective, we create mental barriers that prevent the natural flow of meditation. 

  

The Cunning Nature of Thought 

  

Thought, by its very nature, is cunning and capable of infinite self-deception. It can mimic the outward forms of meditation, creating an illusion of stillness and peace. However, this is merely a façade, as true meditation lies beyond the realm of thought. Thought is a tool, useful for navigating the complexities of daily life, but it is ill-suited for the exploration of the mystical. 

  

When we meditate with the intention of achieving something—be it peace, enlightenment, or clarity—we are operating within the domain of thought. This goal-oriented approach keeps us entangled in the very web we seek to escape. The true path of meditation requires a departure from this habitual mode of thinking, allowing a deeper, more intuitive form of awareness to emerge. 

  

The Paradox of Virtue 

  

The pursuit of virtues such as goodness, humility, and love follows a similar paradox. If we set out to be good, our actions are often tainted by self-interest and the desire for recognition. True goodness is spontaneous, arising naturally from a state of inner harmony. It is not the result of deliberate cultivation but the expression of an unconditioned heart. 

  

Humility, too, cannot be cultivated. The very act of striving for humility carries the seed of pride, as we take pride in our efforts to be humble. True humility is a state of being that emerges when we cease to compare ourselves with others, when we no longer seek validation or approval. It is the natural outcome of self-awareness and the recognition of our intrinsic worth. 

  

The Spontaneity of Love and Meditation 

  

Love, like meditation, cannot be pursued. It is not something to be sought after or attained; it is a state of being that arises when the conditions are right. When we are open, receptive, and free from the constraints of desire, love flows naturally. It is the unforced expression of our true nature, untainted by the ego's need for possession or control. 

  

Similarly, meditation is the spontaneous flowering of a quiet mind. It is the natural outcome of living with awareness and presence, without the interference of thought. This state of meditation is not confined to specific practices or rituals; it can occur at any moment, in the midst of any activity. When we are fully present, without the distraction of thought, we enter a state of meditation. 

  

The Way of Non-Interference 

  

The key to true meditation lies in non-interference. It is the art of allowing rather than doing. This does not imply passivity or inaction, but a profound engagement with the present moment. It is an active receptivity, a state of openness where we are fully aware yet unintrusive. In this state, meditation arises naturally, like the breeze through an open window. 

  

To embrace this way of non-interference, we must cultivate a sense of trust in the natural process of life. We must relinquish the need for control and allow ourselves to be guided by a deeper intelligence. This requires a shift from the habitual mode of doing to a mode of being, where we are fully present and engaged with the unfolding of each moment. 

  

Conclusion: The Mystical Journey of Meditation 

  

The journey of meditation is a mystical one, marked by paradox and the challenge of relinquishing control. It is a path that defies conventional understanding, requiring a leap of faith into the unknown. True meditation cannot be achieved through deliberate effort or intention; it is a spontaneous occurrence that arises when we are open and receptive. 

  

In embracing the paradox of meditation, we discover a deeper truth about ourselves and our relationship with the world. We learn that the most profound experiences of peace, love, and inner harmony arise not from striving or seeking, but from a state of effortless being. This is the true benediction of meditation, a gift that flows into our lives when we least expect it, bringing with it the promise of inner transformation and the realization of our deepest potential. 

(India 6) 

... 

Το Παράδοξο του Διαλογισμού: Αγκαλιάζοντας το ακούσιο μονοπάτι προς την εσωτερική γαλήνη 

  

Ο διαλογισμός συχνά παρεξηγείται ως μια σκόπιμη πρακτική, ένας στόχος που πρέπει να επιτευχθεί με προσπάθεια και πρόθεση. Ωστόσο, η αληθινή ουσία του διαλογισμού υπερβαίνει τέτοιες υπολογισμένες προσπάθειες. Είναι ένα αυθόρμητο γεγονός, που μοιάζει με ένα απαλό αεράκι που κυλά μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο. Η προσπάθεια να συλλάβετε ή να καλλιεργήσετε αυτό το αεράκι με συνειδητή προσπάθεια διασφαλίζει μόνο ότι θα παραμείνει άπιαστο. Αυτή η παράδοξη φύση του διαλογισμού αποκαλύπτει βαθιές γνώσεις για τις μυστικιστικές διαστάσεις της αυτοπραγμάτωσης και της εσωτερικής γαλήνης. 

  

Το Φευγαλέο του Αληθινού Διαλογισμού 

  

Το να ξεκινήσετε τον διαλογισμό με καθορισμένο σκοπό ή προσδοκία σημαίνει ότι χάνετε την πραγματική του φύση. Ο γνήσιος διαλογισμός δεν προκύπτει από την πράξη του να κάθεσαι με κλειστά μάτια, να ψέλνεις μάντρα ή να ακολουθείς καθορισμένες τεχνικές. Αναδύεται από μια κατάσταση ανοιχτότητας και δεκτικότητας, όπου ο νους είναι ελεύθερος από τους περιορισμούς της επιθυμίας και της πρόθεσης. Αυτό το άνοιγμα δεν μπορεί να επιβληθεί. είναι μια φυσική κατάσταση που προκύπτει όταν εγκαταλείπουμε τον έλεγχο και επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είμαστε πλήρως παρόντες. 

  

Ακριβώς όπως ένα αεράκι δεν μπορεί να διαταχθεί να μπει σε ένα δωμάτιο, έτσι και ο διαλογισμός δεν μπορεί να κληθεί μέσω της δύναμης της θέλησης. Το σκόπιμα άνοιγμα του παραθύρου εν αναμονή της άφιξης του αέρα διαταράσσει τις ίδιες τις απαραίτητες συνθήκες για την εμφάνισή του. Ομοίως, όταν επιχειρούμε να διαλογιστούμε με ένα σταθερό στόχο, δημιουργούμε νοητικά εμπόδια που εμποδίζουν τη φυσική ροή του διαλογισμού. 

  

Η πονηρή φύση της σκέψης 

  

Η σκέψη, από τη φύση της, είναι πονηρή και ικανή για άπειρη αυταπάτη. Μπορεί να μιμηθεί τις εξωτερικές μορφές διαλογισμού, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση ακινησίας και γαλήνης. Ωστόσο, αυτό είναι απλώς μια πρόσοψη, καθώς ο αληθινός διαλογισμός βρίσκεται πέρα από τη σφαίρα της σκέψης. Η σκέψη είναι ένα εργαλείο, χρήσιμο για την πλοήγηση στην πολυπλοκότητα της καθημερινής ζωής, αλλά είναι ακατάλληλη για την εξερεύνηση του μυστικιστικού. 

  

Όταν διαλογιζόμαστε με την πρόθεση να πετύχουμε κάτι —είτε είναι ειρήνη, φώτιση ή διαύγεια— λειτουργούμε εντός του πεδίου της σκέψης. Αυτή η προσέγγιση προσανατολισμένη στον στόχο μας κρατά μπλεγμένους στον ίδιο τον ιστό από τον οποίο επιδιώκουμε να ξεφύγουμε. Το αληθινό μονοπάτι του διαλογισμού απαιτεί μια απομάκρυνση από αυτόν τον συνήθη τρόπο σκέψης, επιτρέποντας την ανάδυση μιας βαθύτερης, πιο διαισθητικής μορφής επίγνωσης. 

  

Το Παράδοξο της Αρετής 

  

Η επιδίωξη αρετών όπως η καλοσύνη, η ταπεινοφροσύνη και η αγάπη ακολουθεί ένα παρόμοιο παράδοξο. Εάν σκοπεύουμε να είμαστε καλοί, οι ενέργειές μας είναι συχνά μολυσμένες από το προσωπικό συμφέρον και την επιθυμία για αναγνώριση. Η αληθινή καλοσύνη είναι αυθόρμητη, που προκύπτει φυσικά από μια κατάσταση εσωτερικής αρμονίας. Δεν είναι το αποτέλεσμα σκόπιμης καλλιέργειας αλλά η έκφραση μιας καρδιάς χωρίς όρους. 

  

Η ταπεινοφροσύνη, επίσης, δεν μπορεί να καλλιεργηθεί. Η ίδια η πράξη της προσπάθειας για ταπεινοφροσύνη φέρει τον σπόρο της υπερηφάνειας, καθώς είμαστε υπερήφανοι για τις προσπάθειές μας να είμαστε ταπεινοί. Η αληθινή ταπεινοφροσύνη είναι μια κατάσταση ύπαρξης που αναδύεται όταν παύουμε να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, όταν δεν αναζητούμε πλέον επικύρωση ή έγκριση. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα της αυτογνωσίας και της αναγνώρισης της εγγενούς μας αξίας. 

  

Ο αυθορμητισμός της αγάπης και του διαλογισμού 

  

Η αγάπη, όπως και ο διαλογισμός, δεν μπορεί να επιδιωχθεί. Δεν είναι κάτι που πρέπει να αναζητηθεί ή να επιτευχθεί. είναι μια κατάσταση ύπαρξης που προκύπτει όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Όταν είμαστε ανοιχτοί, δεκτικοί και ελεύθεροι από τους περιορισμούς της επιθυμίας, η αγάπη ρέει φυσικά. Είναι η αναγκαστική έκφραση της αληθινής μας φύσης, αμόλυντη από την ανάγκη του εγώ για κατοχή ή έλεγχο. 

  

Ομοίως, ο διαλογισμός είναι η αυθόρμητη ανθοφορία ενός ήσυχου μυαλού. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα της ζωής με επίγνωση και παρουσία, χωρίς την παρέμβαση της σκέψης. Αυτή η κατάσταση διαλογισμού δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένες πρακτικές ή τελετουργίες. μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, εν μέσω οποιασδήποτε δραστηριότητας. Όταν είμαστε πλήρως παρόντες, χωρίς την απόσπαση της σκέψης, μπαίνουμε σε μια κατάσταση διαλογισμού. 

  

Ο Τρόπος της Μη Παρέμβασης 

  

Το κλειδί για τον αληθινό διαλογισμό βρίσκεται στη μη παρεμβολή. Είναι η τέχνη του να επιτρέπεις παρά να κάνεις. Αυτό δεν συνεπάγεται παθητικότητα ή αδράνεια, αλλά βαθιά ενασχόληση με την παρούσα στιγμή. Είναι μια ενεργή δεκτικότητα, μια κατάσταση ανοιχτότητας όπου είμαστε πλήρως ενήμεροι αλλά ανενόχλητοι. Σε αυτή την κατάσταση, ο διαλογισμός προκύπτει φυσικά, όπως το αεράκι μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο. 

  

Για να αγκαλιάσουμε αυτόν τον τρόπο μη παρέμβασης, πρέπει να καλλιεργήσουμε μια αίσθηση εμπιστοσύνης στη φυσική διαδικασία της ζωής. Πρέπει να εγκαταλείψουμε την ανάγκη για έλεγχο και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να καθοδηγείται από μια βαθύτερη ευφυΐα. Αυτό απαιτεί μια μετατόπιση από τον συνήθη τρόπο πράξης σε έναν τρόπο ύπαρξης, όπου είμαστε πλήρως παρόντες και ασχολούμαστε με το ξεδίπλωμα της κάθε στιγμής. 

  

Συμπέρασμα: Το Μυστικό Ταξίδι του Διαλογισμού 

  

Το ταξίδι του διαλογισμού είναι ένα μυστικιστικό ταξίδι, που χαρακτηρίζεται από το παράδοξο και την πρόκληση της εγκατάλειψης του ελέγχου. Είναι ένα μονοπάτι που αψηφά τη συμβατική κατανόηση, που απαιτεί ένα άλμα πίστης στο άγνωστο. Ο αληθινός διαλογισμός δεν μπορεί να επιτευχθεί με σκόπιμη προσπάθεια ή πρόθεση. είναι ένα αυθόρμητο γεγονός που προκύπτει όταν είμαστε ανοιχτοί και δεκτικοί. 

  

Αγκαλιάζοντας το παράδοξο του διαλογισμού, ανακαλύπτουμε μια βαθύτερη αλήθεια για τον εαυτό μας και τη σχέση μας με τον κόσμο. Μαθαίνουμε ότι οι πιο βαθιές εμπειρίες ειρήνης, αγάπης και εσωτερικής αρμονίας δεν προκύπτουν από την προσπάθεια ή την αναζήτηση, αλλά από μια κατάσταση αβίαστης ύπαρξης. Αυτή είναι η αληθινή ευλογία του διαλογισμού, ένα δώρο που ρέει στη ζωή μας όταν δεν το περιμένουμε, φέρνοντας μαζί του την υπόσχεση της εσωτερικής μεταμόρφωσης και την πραγματοποίηση των βαθύτερων δυνατοτήτων μας. 

 Beyond the Horizon of Thought: The Mystical Spaciousness of Meditation 

  

In the realm of thought, the concept of space is confined to the limitations and boundaries that thought itself imposes. Every formulation, every idea is enclosed within its own horizon, unable to transcend the finite nature of thought. However, the space encountered through meditation is of an entirely different essence. It is a boundless, horizonless expanse that thought cannot conceive or imagine. This article explores the profound mystical dimensions of meditation, where the mind transcends its limitations and enters a state of limitless spaciousness and silence. 

  

The Limitations of Thought 

  

Thought, by its very nature, is confined to the finite. It constructs its own boundaries and horizons, encapsulating ideas within defined limits. No matter how expansive these ideas might seem, they are still products of thought, restricted by the inherent limitations of the thinking mind. Thought can create vast conceptual spaces, but these are merely extensions of itself, not the true boundless space that meditation reveals. 

  

When we try to conceive the nature of space through thought, we inevitably project our own limitations onto it. This projection is a reflection of the central position that thought assumes within our consciousness. Thought, being the center, creates a surrounding space of ideas, expanding through further stimulation and conceptualization. Yet, this expansion is illusory, as it never truly transcends the confines of thought's own boundaries. 

  

The Horizonless Meditative Mind 

  

In contrast, the meditative mind is characterized by the absence of a horizon. It does not expand outward from a central point; rather, it opens into an immeasurable, boundless expanse. This spaciousness cannot be grasped or speculated upon by thought because it lies beyond the realm of conceptualization. It is an experience that thought cannot reach or define. 

  

The journey from the limited to the immense is not a transformation but a cessation. For the limitless to be, the limited must cease. This cessation is the essence of meditation—a state where the mind goes beyond its self-imposed boundaries and enters a dimension of infinite spaciousness. This space is not an idea to be expanded upon but a reality to be directly perceived and experienced. 

  

Opening the Door to Spaciousness 

  

Meditation is the process of opening the door to this unimaginable spaciousness. It is not an act of doing but a state of being, where the mind releases its attachment to the center—the focal point around which thought constructs its reality. In understanding this center and moving beyond it, we access a state of pure awareness, unbounded by the limitations of thought. 

  

This spaciousness is intrinsically linked with silence. The immensity of silence is the immensity of a mind devoid of a central point. When the center dissolves, the mind no longer operates within the confines of thought's projections. Instead, it rests in a state of profound silence, where spaciousness and stillness coexist. This silence is not the absence of sound but the presence of an infinite, all-encompassing quietude. 

  

The Immensity of Silence 

  

The perception of this space and silence is beyond the capacity of thought. Thought can only perceive its own projections, recognizing them as the limits of its own frontier. True spaciousness and silence, however, are perceived through a different mode of awareness—one that is not tainted by the filters of thought. 

  

In meditation, we encounter this pure perception, a direct experience of reality that is unmediated by the mind's habitual patterns. This perception is a form of knowing that transcends intellectual understanding. It is an intuitive awareness that reveals the true nature of existence, free from the distortions of thought. 

  

The Mystical Union of Space and Silence 

  

The union of space and silence in meditation is a mystical experience. It is an immersion into the very essence of being, where the self dissolves into the vastness of the infinite. In this state, there is no division between the observer and the observed, no separation between the self and the universe. Everything exists in a seamless, unified whole. 

  

This mystical union is the true essence of meditation. It is a state of profound inner peace and harmony, where the mind rests in its natural state of boundless awareness. This state cannot be achieved through effort or intention; it is a spontaneous unfolding that occurs when the mind is free from the constraints of thought. 

  

Conclusion: The Pathless Journey to Inner Immensity 

  

The journey to the spaciousness and silence of the meditative mind is a pathless one. It cannot be charted or navigated through conventional means. It requires a radical shift in our way of being—a release of the need to control, conceptualize, and define our experience. In letting go of these mental constructs, we open ourselves to the infinite, horizonless expanse of true meditation. 

  

This mystical journey is one of profound transformation. It is an exploration into the depths of our own consciousness, where we encounter the boundless nature of existence. Through meditation, we realize that the true essence of space and silence lies beyond the reach of thought, in a dimension of pure awareness that is our birthright as conscious beings. This realization is the ultimate liberation, the unfolding of our true nature in the infinite expanse of the mystical. 

(India 7) 

... 

Πέρα από τον Ορίζοντα της σκέψης: Η Μυστικιστική Ευρυχωρία του Διαλογισμού 

  

Στο πεδίο της σκέψης, η έννοια του χώρου περιορίζεται στους περιορισμούς και τα όρια που επιβάλλει η ίδια η σκέψη. Κάθε διατύπωση, κάθε ιδέα περικλείεται μέσα στον δικό της ορίζοντα, ανίκανη να υπερβεί την πεπερασμένη φύση της σκέψης. Ωστόσο, ο χώρος που συναντάται μέσω του διαλογισμού είναι εντελώς διαφορετικής ουσίας. Είναι μια απεριόριστη, χωρίς ορίζοντα έκταση που η σκέψη δεν μπορεί να συλλάβει ή να φανταστεί. Αυτό το άρθρο διερευνά τις βαθιές μυστικιστικές διαστάσεις του διαλογισμού, όπου ο νους ξεπερνά τους περιορισμούς του και εισέρχεται σε μια κατάσταση απεριόριστης ευρυχωρίας και σιωπής. 

  

Οι περιορισμοί της σκέψης 

  

Η σκέψη, από τη φύση της, περιορίζεται στο πεπερασμένο. Κατασκευάζει τα δικά της όρια και ορίζοντες, ενσωματώνοντας ιδέες μέσα σε καθορισμένα όρια. Ανεξάρτητα από το πόσο εκτεταμένες μπορεί να φαίνονται αυτές οι ιδέες, εξακολουθούν να είναι προϊόντα σκέψης, περιορισμένες από τους εγγενείς περιορισμούς του σκεπτόμενου νου. Η σκέψη μπορεί να δημιουργήσει τεράστιους εννοιολογικούς χώρους, αλλά αυτοί είναι απλώς προεκτάσεις του εαυτού της, όχι ο αληθινός απεριόριστος χώρος που αποκαλύπτει ο διαλογισμός. 

  

Όταν προσπαθούμε να συλλάβουμε τη φύση του χώρου μέσω της σκέψης, αναπόφευκτα προβάλλουμε τους δικούς μας περιορισμούς σε αυτόν. Αυτή η προβολή είναι μια αντανάκλαση της κεντρικής θέσης που παίρνει η σκέψη μέσα στη συνείδησή μας. Η σκέψη, όντας το κέντρο, δημιουργεί έναν περιβάλλοντα χώρο ιδεών, που επεκτείνεται μέσω περαιτέρω διέγερσης και εννοιολόγησης. Ωστόσο, αυτή η επέκταση είναι απατηλή, καθώς ποτέ δεν ξεπερνά πραγματικά τα όρια των ορίων της ίδιας της σκέψης. 

  

Ο Χωρίς Ορίζοντες Διαλογιστικός Νους 

  

Αντίθετα, ο διαλογιστικός νους χαρακτηρίζεται από την απουσία ορίζοντα. Δεν επεκτείνεται προς τα έξω από ένα κεντρικό σημείο. Αντίθετα, ανοίγεται σε μια αμέτρητη, απεριόριστη έκταση. Αυτή η ευρυχωρία δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή ή να συλληφθεί από τη σκέψη γιατί βρίσκεται πέρα από τη σφαίρα της εννοιοποίησης. Είναι μια εμπειρία που η σκέψη δεν μπορεί να φτάσει ή να ορίσει. 

  

Το ταξίδι από το περιορισμένο στο απέραντο δεν είναι μεταμόρφωση αλλά διακοπή. Για να είναι το απεριόριστο, πρέπει να πάψει το περιορισμένο. Αυτή η διακοπή είναι η ουσία του διαλογισμού - μια κατάσταση όπου ο νους υπερβαίνει τα αυτοεπιβαλλόμενα όριά του και εισέρχεται σε μια διάσταση άπειρης ευρυχωρίας. Αυτός ο χώρος δεν είναι μια ιδέα που πρέπει να επεκταθεί αλλά μια πραγματικότητα που πρέπει να γίνει άμεσα αντιληπτή και να βιωθεί. 

  

Ανοίγοντας την πόρτα στην ευρυχωρία 

  

Ο διαλογισμός είναι η διαδικασία ανοίγματος της πόρτας σε αυτή την αφάνταστη ευρυχωρία. Δεν είναι μια πράξη αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, όπου ο νους απελευθερώνει την προσκόλλησή του στο κέντρο - το εστιακό σημείο γύρω από το οποίο η σκέψη δομεί την πραγματικότητά της. Κατανοώντας αυτό το κέντρο και προχωρώντας πέρα από αυτό, έχουμε πρόσβαση σε μια κατάσταση καθαρής επίγνωσης, απεριόριστη από τους περιορισμούς της σκέψης. 

  

Αυτή η ευρυχωρία είναι εγγενώς συνδεδεμένη με τη σιωπή. Η απεραντοσύνη της σιωπής είναι η απεραντοσύνη ενός νου χωρίς κεντρικό σημείο. Όταν το κέντρο διαλύεται, ο νους δεν λειτουργεί πλέον εντός των ορίων των προβολών της σκέψης. Αντίθετα, αναπαύεται σε μια κατάσταση βαθιάς σιωπής, όπου η ευρυχωρία και η ησυχία συνυπάρχουν. Αυτή η σιωπή δεν είναι η απουσία ήχου αλλά η παρουσία μιας απεραντοσύνης, που καλύπτει τα πάντα. 

  

Η απεραντοσύνη της σιωπής 

  

Η αντίληψη αυτού του χώρου και η σιωπή είναι πέρα από την ικανότητα της σκέψης. Η σκέψη μπορεί να αντιληφθεί μόνο τις δικές της προβολές, αναγνωρίζοντάς τις ως τα όρια των συνόρων της. Η αληθινή ευρυχωρία και η σιωπή, ωστόσο, γίνονται αντιληπτές μέσω ενός διαφορετικού τρόπου επίγνωσης — ενός τρόπου που δεν έχει λερωθεί από τα φίλτρα της σκέψης. 

  

Στον διαλογισμό, συναντάμε αυτή την καθαρή αντίληψη, μια άμεση εμπειρία της πραγματικότητας που δεν διαμεσολαβείται από τα συνήθη πρότυπα του νου. Αυτή η αντίληψη είναι μια μορφή γνώσης που υπερβαίνει την πνευματική κατανόηση. Είναι μια διαισθητική επίγνωση που αποκαλύπτει την αληθινή φύση της ύπαρξης, απαλλαγμένη από τις στρεβλώσεις της σκέψης. 

  

Η Μυστική Ένωση του Διαστήματος και της Σιωπής 

  

Η ένωση του χώρου και της σιωπής στον διαλογισμό είναι μια μυστικιστική εμπειρία. Είναι μια βύθιση στην ίδια την ουσία της ύπαρξης, όπου ο εαυτός διαλύεται στην απεραντοσύνη του απείρου. Σε αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του εαυτού και του σύμπαντος. Όλα υπάρχουν σε ένα ενιαίο, ενοποιημένο σύνολο. 

  

Αυτή η μυστικιστική ένωση είναι η αληθινή ουσία του διαλογισμού. Είναι μια κατάσταση βαθιάς εσωτερικής γαλήνης και αρμονίας, όπου ο νους αναπαύεται στη φυσική του κατάσταση απεριόριστης επίγνωσης. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να επιτευχθεί με προσπάθεια ή πρόθεση. είναι ένα αυθόρμητο ξετύλιγμα που συμβαίνει όταν ο νους είναι ελεύθερος από τους περιορισμούς της σκέψης. 

  

Συμπέρασμα: Το Χωρίς Μονοπάτο Ταξίδι στην Εσωτερική Απεραντοσύνη 

  

Το ταξίδι προς την ευρυχωρία και τη σιωπή του διαλογιστικού μυαλού είναι χωρίς μονοπάτι. Δεν μπορεί να χαρτογραφηθεί ή να πλοηγηθεί με συμβατικά μέσα. Απαιτεί μια ριζική αλλαγή στον τρόπο ύπαρξης μας - μια απελευθέρωση της ανάγκης να ελέγχουμε, να συλλάβουμε και να ορίσουμε την εμπειρία μας. Αφήνοντας αυτά τα νοητικά κατασκευάσματα, ανοίγουμε τον εαυτό μας στην άπειρη, χωρίς ορίζοντα έκταση του αληθινού διαλογισμού. 

  

Αυτό το μυστικιστικό ταξίδι είναι ένα ταξίδι βαθιάς μεταμόρφωσης. Είναι μια εξερεύνηση στα βάθη της δικής μας συνείδησης, όπου συναντάμε την απεριόριστη φύση της ύπαρξης. Μέσω του διαλογισμού, συνειδητοποιούμε ότι η αληθινή ουσία του χώρου και της σιωπής βρίσκεται πέρα από την εμβέλεια της σκέψης, σε μια διάσταση καθαρής επίγνωσης που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας ως συνειδητά όντα. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι η απόλυτη απελευθέρωση, το ξεδίπλωμα της αληθινής μας φύσης στην απέραντη έκταση του μυστικιστικού. 

 

The Mystical Essence of Meditation: Beyond Isolation and Into Everyday Life 

  

Meditation is often perceived as an escape from the mundane, a solitary retreat into inner silence. However, true meditation is far from an act of isolation. It is an intricate and demanding discipline that extends into every facet of daily life, requiring a profound commitment to awareness, cooperation, sensitivity, and intelligence. This article delves into the deeper, mystical aspects of meditation, emphasizing the necessity of a righteous life as its foundation and exploring the transformative power of self-knowing. 

  

The Demands of True Meditation 

  

Contrary to popular belief, meditation is not a passive or effortless practice. It is an endeavor that demands the highest form of discipline. This discipline is not characterized by conformity, imitation, or obedience, but by a continuous, dynamic awareness. It requires a vigilant consciousness of both the external world and the internal landscape of thoughts and emotions. This dual awareness is crucial for genuine meditation, as it bridges the inner and outer realms of existence. 

  

This form of discipline is not about adhering to rigid structures or following prescribed methods. Instead, it is about cultivating an ever-present state of mindfulness that permeates all actions and interactions. Meditation, in this sense, becomes a way of life—a holistic practice that integrates with every aspect of our daily existence. 

  

Meditation as Action in Everyday Life 

  

True meditation transcends the confines of isolated practice and manifests as action in everyday life. It calls for an engaged presence in the world, demanding cooperation, sensitivity, and intelligence. This engaged presence requires us to be fully attuned to our surroundings, responsive to the needs of others, and guided by a deep sense of empathy and understanding. 

  

Cooperation in this context is not merely about working harmoniously with others but also about aligning our actions with the greater good. It involves a conscious effort to contribute positively to our communities and to foster an environment of mutual respect and support. Sensitivity, on the other hand, is the capacity to perceive and respond to the subtle nuances of human experience. It is an openness to the emotions and perspectives of others, allowing for deeper connections and more compassionate interactions. 

  

Intelligence, in the realm of meditation, is not confined to intellectual prowess. It is the wisdom that arises from a deep understanding of oneself and the world. This intelligence guides our actions, ensuring that they are rooted in integrity and aligned with our highest values. 

  

The Foundation of a Righteous Life 

  

Without laying the foundation of a righteous life, meditation becomes an escape rather than a transformative practice. A righteous life, in this context, is not about adhering to societal norms or conventional morality. It is about attaining inner freedom from the destructive forces of envy, greed, and the relentless pursuit of power. These negative tendencies breed enmity and disharmony, obstructing the path to true meditation. 

  

The freedom from these destructive forces does not come through sheer willpower or the suppression of desires. It emerges from a deep, introspective awareness of our own inner workings. This process of self-knowing is the cornerstone of genuine meditation. It involves an honest and unflinching examination of our thoughts, emotions, and motivations, allowing us to recognize and transcend the patterns that bind us. 

  

The Transformative Power of Self-Knowing 

  

Self-knowing is the heart of meditation. It is a journey into the depths of our own consciousness, revealing the underlying currents that shape our perceptions and behaviors. Through this process, we gain insight into the true nature of the self and the mechanisms of the mind. This understanding liberates us from the illusions and attachments that hinder our growth, paving the way for genuine transformation. 

  

Without this foundation of self-knowing, meditation can easily devolve into a mere pursuit of sensory pleasure or escapism. Such superficial practices offer little lasting significance, as they do not address the root causes of our suffering. True meditation, on the other hand, is a profound and ongoing inquiry into the nature of the self and the universe. 

  

Meditation and Mystical Union 

  

At its core, meditation is a mystical journey towards union with the divine or the ultimate reality. This journey is not about transcending the world but about engaging with it in a more meaningful and authentic way. It is about recognizing the interconnectedness of all life and aligning our actions with this deeper truth. 

  

In the silence of meditation, we encounter the immensity of the mind—a boundless, horizonless space where the self dissolves into the infinite. This space is characterized by a profound stillness and peace, a state of being that transcends thought and ego. It is in this state that we experience the true essence of meditation, a union with the divine that transforms our perception of reality. 

  

Conclusion: The Path to True Meditation 

  

The path to true meditation is a challenging yet profoundly rewarding journey. It requires a disciplined commitment to awareness, a willingness to engage fully with the world, and a deep understanding of oneself. It demands that we lay the foundation of a righteous life, free from the destructive forces of envy, greed, and the pursuit of power. This foundation is built through the practice of self-knowing, a continuous and honest examination of our inner world. 

  

Through this journey, we come to realize that meditation is not an escape but a way of life. It is a path that leads to profound transformation, opening the door to a boundless, horizonless space of inner peace and union with the divine. This is the true essence of meditation, a mystical practice that transcends the ordinary and touches the infinite. 

(India 8) 

... 

Η Μυστικιστική Ουσία του Διαλογισμού: Πέρα από την απομόνωση και μέσα στην καθημερινή ζωή 

  

Ο διαλογισμός συχνά γίνεται αντιληπτός ως μια απόδραση από τα εγκόσμια, μια μοναχική υποχώρηση στην εσωτερική σιωπή. Ωστόσο, ο αληθινός διαλογισμός απέχει πολύ από μια πράξη απομόνωσης. Είναι μια περίπλοκη και απαιτητική πειθαρχία που επεκτείνεται σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, απαιτώντας βαθιά δέσμευση για επίγνωση, συνεργασία, ευαισθησία και ευφυΐα. Αυτό το άρθρο εμβαθύνει στις βαθύτερες, μυστικιστικές πτυχές του διαλογισμού, τονίζοντας την αναγκαιότητα μιας δίκαιης ζωής ως θεμέλιο και διερευνώντας τη μεταμορφωτική δύναμη της αυτογνωσίας. 

  

Οι απαιτήσεις του αληθινού διαλογισμού 

  

Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, ο διαλογισμός δεν είναι μια παθητική ή αβίαστη πρακτική. Είναι μια προσπάθεια που απαιτεί την υψηλότερη μορφή πειθαρχίας. Αυτή η πειθαρχία δεν χαρακτηρίζεται από συμμόρφωση, μίμηση ή υπακοή, αλλά από συνεχή, δυναμική επίγνωση. Απαιτεί μια άγρυπνη συνείδηση τόσο του εξωτερικού κόσμου όσο και του εσωτερικού τοπίου των σκέψεων και των συναισθημάτων. Αυτή η διπλή επίγνωση είναι κρίσιμη για τον γνήσιο διαλογισμό, καθώς γεφυρώνει το εσωτερικό και το εξωτερικό πεδίο της ύπαρξης. 

  

Αυτή η μορφή πειθαρχίας δεν αφορά την τήρηση άκαμπτων δομών ή την τήρηση προδιαγεγραμμένων μεθόδων. Αντίθετα, πρόκειται για την καλλιέργεια μιας πάντα παρούσας κατάστασης ενσυνειδητότητας που διαπερνά όλες τις ενέργειες και τις αλληλεπιδράσεις. Ο διαλογισμός, με αυτή την έννοια, γίνεται τρόπος ζωής—μια ολιστική πρακτική που ενσωματώνεται σε κάθε πτυχή της καθημερινής μας ύπαρξης. 

  

Ο διαλογισμός ως δράση στην καθημερινή ζωή 

  

Ο αληθινός διαλογισμός ξεπερνά τα όρια της απομονωμένης πρακτικής και εκδηλώνεται ως δράση στην καθημερινή ζωή. Απαιτεί μια δεσμευμένη παρουσία στον κόσμο, απαιτώντας συνεργασία, ευαισθησία και ευφυΐα. Αυτή η αφοσιωμένη παρουσία απαιτεί να είμαστε πλήρως συντονισμένοι με το περιβάλλον μας, να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες των άλλων και να καθοδηγούμαστε από μια βαθιά αίσθηση ενσυναίσθησης και κατανόησης. 

  

Η συνεργασία σε αυτό το πλαίσιο δεν αφορά απλώς την αρμονική συνεργασία με τους άλλους, αλλά και την ευθυγράμμιση των πράξεών μας με το ευρύτερο καλό. Περιλαμβάνει μια συνειδητή προσπάθεια να συνεισφέρουμε θετικά στις κοινότητές μας και να καλλιεργήσουμε ένα περιβάλλον αμοιβαίου σεβασμού και υποστήριξης. Η ευαισθησία, από την άλλη πλευρά, είναι η ικανότητα αντίληψης και απάντησης στις λεπτές αποχρώσεις της ανθρώπινης εμπειρίας. Είναι ένα άνοιγμα προς τα συναισθήματα και τις προοπτικές των άλλων, επιτρέποντας βαθύτερες συνδέσεις και πιο συμπονετικές αλληλεπιδράσεις. 

  

Η νοημοσύνη, στη σφαίρα του διαλογισμού, δεν περιορίζεται στη διανοητική ικανότητα. Είναι η σοφία που προκύπτει από τη βαθιά κατανόηση του εαυτού και του κόσμου. Αυτή η ευφυΐα καθοδηγεί τις ενέργειές μας, διασφαλίζοντας ότι έχουν τις ρίζες τους στην ακεραιότητα και ευθυγραμμίζονται με τις υψηλότερες αξίες μας. 

  

Το θεμέλιο μιας δίκαιης ζωής 

  

Χωρίς να τεθούν τα θεμέλια μιας δίκαιης ζωής, ο διαλογισμός γίνεται μια απόδραση και όχι μια μεταμορφωτική πρακτική. Μια δίκαιη ζωή, σε αυτό το πλαίσιο, δεν αφορά την τήρηση των κοινωνικών κανόνων ή της συμβατικής ηθικής. Πρόκειται για την επίτευξη εσωτερικής ελευθερίας από τις καταστροφικές δυνάμεις του φθόνου, της απληστίας και της ακατάπαυστης επιδίωξης της εξουσίας. Αυτές οι αρνητικές τάσεις γεννούν εχθρότητα και δυσαρμονία, εμποδίζοντας την πορεία προς τον αληθινό διαλογισμό. 

  

Η ελευθερία από αυτές τις καταστροφικές δυνάμεις δεν έρχεται μέσω της καθαρής δύναμης της θέλησης ή της καταπίεσης των επιθυμιών. Αναδύεται από μια βαθιά, ενδοσκοπική επίγνωση των εσωτερικών μας λειτουργιών. Αυτή η διαδικασία αυτογνωσίας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του γνήσιου διαλογισμού. Περιλαμβάνει μια ειλικρινή και ακλόνητη εξέταση των σκέψεων, των συναισθημάτων και των κινήτρων μας, επιτρέποντάς μας να αναγνωρίσουμε και να υπερβούμε τα μοτίβα που μας δένουν. 

  

Η Μετασχηματιστική Δύναμη της Αυτογνωσίας 

  

Η αυτογνωσία είναι η καρδιά του διαλογισμού. Είναι ένα ταξίδι στα βάθη της δικής μας συνείδησης, αποκαλύπτοντας τα υποκείμενα ρεύματα που διαμορφώνουν τις αντιλήψεις και τις συμπεριφορές μας. Μέσω αυτής της διαδικασίας, αποκτούμε μια εικόνα για την αληθινή φύση του εαυτού και τους μηχανισμούς του νου. Αυτή η κατανόηση μας απελευθερώνει από τις ψευδαισθήσεις και τις προσκολλήσεις που εμποδίζουν την ανάπτυξή μας, ανοίγοντας το δρόμο για γνήσια μεταμόρφωση. 

  

Χωρίς αυτό το θεμέλιο της αυτογνωσίας, ο διαλογισμός μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε απλή επιδίωξη αισθητηριακής ευχαρίστησης ή απόδρασης. Τέτοιες επιφανειακές πρακτικές προσφέρουν μικρή διαρκή σημασία, καθώς δεν αντιμετωπίζουν τις βαθύτερες αιτίες του πόνου μας. Ο αληθινός διαλογισμός, από την άλλη πλευρά, είναι μια βαθιά και συνεχής έρευνα για τη φύση του εαυτού και του σύμπαντος. 

  

Διαλογισμός και Μυστική Ένωση 

  

Στον πυρήνα του, ο διαλογισμός είναι ένα μυστικιστικό ταξίδι προς την ένωση με τη θεία ή την απόλυτη πραγματικότητα. Αυτό το ταξίδι δεν έχει να κάνει με την υπέρβαση του κόσμου, αλλά με την ενασχόληση μαζί του με έναν πιο ουσιαστικό και αυθεντικό τρόπο. Πρόκειται για την αναγνώριση της διασύνδεσης όλης της ζωής και την ευθυγράμμιση των πράξεών μας με αυτή τη βαθύτερη αλήθεια. 

  

Στη σιωπή του διαλογισμού, συναντάμε την απεραντοσύνη του νου - έναν απεριόριστο, χωρίς ορίζοντα χώρο όπου ο εαυτός διαλύεται στο άπειρο. Αυτός ο χώρος χαρακτηρίζεται από μια βαθιά ησυχία και γαλήνη, μια κατάσταση ύπαρξης που υπερβαίνει τη σκέψη και το εγώ. Σε αυτή την κατάσταση βιώνουμε την αληθινή ουσία του διαλογισμού, μια ένωση με το θείο που μεταμορφώνει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. 

  

Συμπέρασμα: Το μονοπάτι προς τον αληθινό διαλογισμό 

  

Το μονοπάτι προς τον αληθινό διαλογισμό είναι ένα ταξίδι προκλητικό αλλά και βαθιά ανταποδοτικό. Απαιτεί μια πειθαρχημένη δέσμευση για επίγνωση, μια προθυμία να ασχοληθούμε  πλήρως με τον κόσμο και μια βαθιά κατανόηση του εαυτού μας. Απαιτεί να θέσουμε τα θεμέλια μιας δίκαιης ζωής, απαλλαγμένης από τις καταστροφικές δυνάμεις του φθόνου, της απληστίας και της επιδίωξης της εξουσίας. Αυτό το θεμέλιο χτίζεται μέσα από την πρακτική της αυτογνωσίας, μιας συνεχούς και ειλικρινούς εξέτασης του εσωτερικού μας κόσμου. 

  

Μέσα από αυτό το ταξίδι, συνειδητοποιούμε ότι ο διαλογισμός δεν είναι μια απόδραση αλλά ένας τρόπος ζωής. Είναι ένα μονοπάτι που οδηγεί σε βαθιά μεταμόρφωση, ανοίγοντας την πόρτα σε έναν απεριόριστο, χωρίς ορίζοντα χώρο εσωτερικής γαλήνης και ένωσης με το θείο. Αυτή είναι η αληθινή ουσία του διαλογισμού, μια μυστικιστική πρακτική που ξεπερνά το συνηθισμένο και αγγίζει το άπειρο. 

 

The Mystical Essence of Meditation: Transcending Experience and Time 

  

Meditation is often misconceived as the continuation and expansion of experiences, where the meditator seeks deeper insights or higher states of consciousness. However, true meditation is fundamentally different. It is not about accumulating experiences but about transcending them. In this transcendent state, there is no duality, no division between the observer and the observed, and no entanglement with the past. This article explores the profound and mystical dimensions of meditation, where it becomes a continuous, transformative action that bridges the secular and the sacred, the individual and the collective. 

  

The Nature of Experience and Its Limitations 

  

Experience, by its very nature, is time-bound. It is rooted in the past, shaped by memories, and interpreted through the lens of the experiencer. Every experience involves a witness, the self that perceives and records the event. This self is inevitably tied to its past, creating a continuity that binds it within the confines of time. As a result, the actions that arise from these experiences are also time-bound, leading to a cycle of reaction and counter-reaction that perpetuates disorder. 

  

In the realm of experience, there is always a separation between the observer and the observed. This duality creates a division that is the source of conflict, confusion, and disarray. When our actions are based on past experiences, they are not truly free but are conditioned responses that often lead to further entanglement and disorder. 

  

Meditation as Total Inaction 

  

In stark contrast to the activity of experience, meditation represents total inaction. This inaction is not a passive state but a profound stillness that arises from a mind that perceives reality without the filters of past experiences. In this state, the mind is not reacting to any challenge but is instead one with the challenge. This unity dissolves the duality between the observer and the observed, leading to an action that is pure and unconditioned. 

  

This meditative action is not a response; it is the action of the challenge itself. There is no separation between the experiencer and the experience, no division between the self and the other. This seamless integration is the essence of meditation, where the mind is emptied of past experiences and perceives reality as it is, in the present moment. 

  

The Continuity of Meditation 

  

Meditation is not confined to specific periods of practice but is a continuous action that unfolds throughout the day. It is a state of ongoing awareness, a watching without a watcher. In this state, there is no division between daily life and meditation, the religious life and the secular life. Everything becomes a seamless flow of conscious awareness, free from the limitations of time and the entanglement of past experiences. 

  

This continuous meditation is the key to transcending the divisions that plague human existence. When the mind is constantly in a state of meditation, it is always perceiving reality without the distortions of the past. This perception leads to actions that are harmonious, intelligent, and free from conflict. 

  

Transcending the Individual and the Social 

  

True meditation transcends the boundaries of individualistic and social concerns. It is not confined to the pursuit of personal enlightenment or the betterment of society alone. Instead, it encompasses and transcends both, creating a state of unity that includes all aspects of life. In this state, there is no separation between the self and the other, the individual and the collective. 

  

This transcendence is the flowering of love. Love, in its truest form, is not a personal or social construct but a universal state of being that arises from the unity of meditation. When the mind is free from the divisions of the past, it naturally enters a state of love, where all actions are expressions of this profound unity. 

  

The Mystical Union of Meditation and Love 

  

Meditation and love are intrinsically connected. The flowering of love is the essence of true meditation. In the state of meditation, where the mind is free from the entanglements of past experiences and the divisions of time, love naturally arises. This love is not a sentiment or emotion but a state of being that encompasses all of existence. 

  

In this state of love, there is no division, no conflict, and no disorder. Actions arising from this state are inherently harmonious and intelligent, reflecting the unity and wholeness of life. This is the true mystical essence of meditation, where the individual and the collective, the sacred and the secular, merge into a single, unified reality. 

  

Conclusion: The Path to Transcendence 

  

The path to true meditation is a journey beyond the confines of experience and time. It is a process of emptying the mind of past experiences, dissolving the duality between the observer and the observed, and entering a state of continuous, conscious awareness. This path leads to the transcendence of individualistic and social concerns, creating a state of unity that encompasses all aspects of life. 

  

In this state, meditation becomes a way of life, a continuous action that bridges the secular and the sacred. It is the flowering of love, the ultimate expression of the mystical union between the individual and the collective, the self and the other. This is the true essence of meditation, a journey into the boundless, timeless reality that lies beyond the limitations of thought and experience. 

(India 9) 

... 

Η Μυστικιστική Ουσία του Διαλογισμού: Υπερβαίνοντας την εμπειρία και τον χρόνο 

  

Ο διαλογισμός συχνά παρερμηνεύεται ως η συνέχιση και η επέκταση των εμπειριών, όπου ο διαλογιζόμενος αναζητά βαθύτερες ιδέες ή ανώτερες καταστάσεις συνείδησης. Ωστόσο, ο αληθινός διαλογισμός είναι θεμελιωδώς διαφορετικός. Δεν πρόκειται για τη συσσώρευση εμπειριών αλλά για την υπέρβασή τους. Σε αυτή την υπερβατική κατάσταση, δεν υπάρχει δυαδικότητα, διαχωρισμός μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου και καμία εμπλοκή με το παρελθόν. Αυτό το άρθρο διερευνά τις βαθιές και μυστικιστικές διαστάσεις του διαλογισμού, όπου γίνεται μια συνεχής, μεταμορφωτική δράση που γεφυρώνει το κοσμικό και το ιερό, το ατομικό και το συλλογικό. 

  

Η φύση της εμπειρίας και οι περιορισμοί της 

  

Η εμπειρία, από τη φύση της, είναι χρονικά δεσμευμένη. Έχει τις ρίζες του στο παρελθόν, διαμορφώνεται από αναμνήσεις και ερμηνεύεται μέσα από το φακό του βιωτή. Κάθε εμπειρία περιλαμβάνει έναν μάρτυρα, τον εαυτό που αντιλαμβάνεται και καταγράφει το γεγονός. Αυτός ο εαυτός είναι αναπόφευκτα δεμένος με το παρελθόν του, δημιουργώντας μια συνέχεια που τον δένει μέσα στα όρια του χρόνου. Ως αποτέλεσμα, οι ενέργειες που προκύπτουν από αυτές τις εμπειρίες είναι επίσης χρονικά δεσμευμένες, οδηγώντας σε έναν κύκλο αντίδρασης και αντεπίδρασης που διαιωνίζει την αταξία. 

  

Στη σφαίρα της εμπειρίας, υπάρχει πάντα ένας διαχωρισμός μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου. Αυτή η δυαδικότητα δημιουργεί μια διαίρεση που είναι η πηγή σύγκρουσης, σύγχυσης και αταξίας. Όταν οι ενέργειές μας βασίζονται σε προηγούμενες εμπειρίες, δεν είναι πραγματικά ελεύθερες, αλλά είναι εξαρτημένες απαντήσεις που συχνά οδηγούν σε περαιτέρω εμπλοκή και αταξία. 

  

Ο διαλογισμός ως ολική αδράνεια 

  

Σε πλήρη αντίθεση με τη δραστηριότητα της εμπειρίας, ο διαλογισμός αντιπροσωπεύει την πλήρη αδράνεια. Αυτή η αδράνεια δεν είναι μια παθητική κατάσταση αλλά μια βαθιά ακινησία που προκύπτει από ένα μυαλό που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα χωρίς τα φίλτρα των προηγούμενων εμπειριών. Σε αυτή την κατάσταση, το μυαλό δεν αντιδρά σε καμία πρόκληση, αλλά είναι ένα με την πρόκληση. Αυτή η ενότητα διαλύει τη δυαδικότητα μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου, οδηγώντας σε μια ενέργεια που είναι καθαρή και χωρίς όρους. 

  

Αυτή η διαλογιστική δράση δεν είναι απάντηση. είναι η δράση της ίδιας της πρόκλησης. Δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του βιωτή και της εμπειρίας, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του εαυτού και του άλλου. Αυτή η απρόσκοπτη ενσωμάτωση είναι η ουσία του διαλογισμού, όπου ο νους αδειάζει από εμπειρίες του παρελθόντος και αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα όπως είναι, στην παρούσα στιγμή. 

  

Η Συνέχεια του Διαλογισμού 

  

Ο διαλογισμός δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένες περιόδους εξάσκησης αλλά είναι μια συνεχής δράση που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Είναι μια κατάσταση συνεχούς επίγνωσης, μια παρακολούθηση χωρίς παρατηρητή. Σε αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ της καθημερινής ζωής και του διαλογισμού, της θρησκευτικής ζωής και της κοσμικής ζωής. Όλα γίνονται μια απρόσκοπτη ροή συνειδητής επίγνωσης, απαλλαγμένη από τους περιορισμούς του χρόνου και την εμπλοκή των εμπειριών του παρελθόντος. 

  

Αυτός ο συνεχής διαλογισμός είναι το κλειδί για την υπέρβαση των διαχωρισμών που μαστίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Όταν ο νους βρίσκεται συνεχώς σε κατάσταση διαλογισμού, αντιλαμβάνεται πάντα την πραγματικότητα χωρίς τις παραμορφώσεις του παρελθόντος. Αυτή η αντίληψη οδηγεί σε ενέργειες που είναι αρμονικές, έξυπνες και απαλλαγμένες από συγκρούσεις. 

  

Υπερβαίνοντας το Ατομικό και το Κοινωνικό 

  

Ο αληθινός διαλογισμός ξεπερνά τα όρια των ατομικιστικών και κοινωνικών ανησυχιών. Δεν περιορίζεται μόνο στην επιδίωξη της προσωπικής διαφώτισης ή της βελτίωσης της κοινωνίας. Αντίθετα, περικλείει και υπερβαίνει και τα δύο, δημιουργώντας μια κατάσταση ενότητας που περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της ζωής. Σε αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του εαυτού και του άλλου, του ατομικού και του συλλογικού. 

  

Αυτή η υπέρβαση είναι η ανθοφορία της αγάπης. Η αγάπη, στην πιο αληθινή της μορφή, δεν είναι μια προσωπική ή κοινωνική κατασκευή, αλλά μια καθολική κατάσταση ύπαρξης που προκύπτει από την ενότητα του διαλογισμού. Όταν ο νους είναι ελεύθερος από τις διαιρέσεις του παρελθόντος, εισέρχεται φυσικά σε μια κατάσταση αγάπης, όπου όλες οι πράξεις είναι εκφράσεις αυτής της βαθιάς ενότητας. 

  

Η Μυστική Ένωση Διαλογισμού και Αγάπης 

  

Ο διαλογισμός και η αγάπη συνδέονται εγγενώς. Η ανθοφορία της αγάπης είναι η ουσία του αληθινού διαλογισμού. Στην κατάσταση του διαλογισμού, όπου ο νους είναι ελεύθερος από τις εμπλοκές των περασμένων εμπειριών και τις διαιρέσεις του χρόνου, αναδύεται φυσικά η αγάπη. Αυτή η αγάπη δεν είναι αίσθημα ή συναίσθημα αλλά μια κατάσταση ύπαρξης που περιλαμβάνει όλη την ύπαρξη. 

  

Σε αυτή την κατάσταση αγάπης, δεν υπάρχει διχασμός, καμία σύγκρουση και καμία διαταραχή. Οι ενέργειες που προκύπτουν από αυτήν την κατάσταση είναι εγγενώς αρμονικές και έξυπνες, αντανακλώντας την ενότητα και την ολότητα της ζωής. Αυτή είναι η αληθινή μυστικιστική ουσία του διαλογισμού, όπου το άτομο και το συλλογικό, το ιερό και το κοσμικό, συγχωνεύονται σε μια ενιαία, ενοποιημένη πραγματικότητα. 

  

Συμπέρασμα: Το μονοπάτι προς την υπέρβαση 

  

Ο δρόμος προς τον αληθινό διαλογισμό είναι ένα ταξίδι πέρα από τα όρια της εμπειρίας και του χρόνου. Είναι μια διαδικασία εκκένωσης του μυαλού από προηγούμενες εμπειρίες, διάλυσης της δυαδικότητας μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου και εισόδου σε μια κατάσταση συνεχούς, συνειδητής επίγνωσης. Αυτό το μονοπάτι οδηγεί στην υπέρβαση ατομικιστικών και κοινωνικών ανησυχιών, δημιουργώντας μια κατάσταση ενότητας που περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της ζωής. 

  

Σε αυτή την κατάσταση, ο διαλογισμός γίνεται τρόπος ζωής, μια συνεχής δράση που γεφυρώνει το κοσμικό και το ιερό. Είναι η άνθηση της αγάπης, η απόλυτη έκφραση της μυστικιστικής ένωσης μεταξύ του ατόμου και του συλλογικού, του εαυτού και του άλλου. Αυτή είναι η αληθινή ουσία του διαλογισμού, ένα ταξίδι στην απεριόριστη, διαχρονική πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από τους περιορισμούς της σκέψης και της εμπειρίας. 

 

The Mystical Dance of Stillness and Action: Unveiling the Essence of True Meditation 

  

Meditation is often perceived as an escape from action, a retreat into inner silence and stillness. Yet, true meditation is not an act of withdrawal but a profound movement within stillness, a dynamic dance where the silence of the mind becomes the source of meaningful action. This article delves into the mystical essence of meditation, exploring how a quiet mind facilitates action that transcends thought, avoids disorder, and achieves harmony. 

  

The Paradox of Movement in Stillness 

  

At the heart of meditation lies a paradox: movement within stillness. This movement is not the restless activity of the mind but a subtle, profound flow that arises from deep inner stillness. To understand this, we must first grasp the nature of silence in meditation. This silence is not merely the absence of thought or the cessation of mental chatter. It is a fundamental stillness of the brain itself, a state where the brain cells, conditioned to react, project, defend, and assert, become quiet. 

  

The conditioning of the brain is a result of habitual patterns of thought and behavior ingrained over time. These patterns create a constant background noise, a chattering mind that prevents true stillness. Meditation, however, allows the brain to transcend these patterns, to see things as they actually are. This seeing, free from the distortions of conditioned responses, brings about true silence. 

  

The Silence Beyond Thought 

  

True silence is not a product of thought. It cannot be achieved through the suppression of thoughts or the forceful quieting of the mind. Instead, it arises naturally when the brain perceives reality without the interference of preconceived notions, judgments, or evaluations. This perception is direct and immediate, a clear seeing of what is. 

  

When the brain achieves this state of stillness, the mind becomes quiet, not through effort but through understanding. This understanding is not intellectual but experiential. It is a deep realization of the nature of thought and its limitations. In this state, the observer, the center, the experiencer, ceases to exist as a separate entity. There is no division between the observer and the observed. This unity is the essence of true meditation. 

  

Action Born of Silence 

  

From this profound silence, a new kind of action emerges—action that is not born of thought but arises naturally from the state of stillness. This action is not a reaction to external stimuli or a response to internal desires. It is a spontaneous expression of the mind’s innate harmony and intelligence. Because it is not influenced by past conditioning or future expectations, it does not bring about disorder. 

  

In conventional action, thought is the driving force. Thought evaluates, plans, and executes actions based on previous experiences and future projections. However, actions driven by thought are inherently limited and often lead to disorder. They are reactions conditioned by past experiences and influenced by personal desires and fears. Such actions, despite their apparent activity, are a form of inaction, as they perpetuate the cycle of conflict and confusion. 

  

In contrast, action born of silence is free from the distortions of thought. It is a direct response to the present moment, a doing that is at one with seeing. This unity of seeing and doing eliminates the duality between the observer and the observed, the actor and the action. In this state, action is pure, spontaneous, and harmonious. 

  

The End of Evaluation and Moral Values 

  

Seeing in meditation is possible only out of a silence in which all evaluation and moral values have come to an end. Our moral values and evaluations are products of thought, conditioned by societal norms, cultural influences, and personal biases. While they provide a framework for behavior, they also create division and conflict. 

  

True meditation transcends these conditioned responses. It leads to a state of pure perception, where actions are not guided by pre-established moral codes but by an intrinsic understanding of harmony and balance. This understanding is not relative but absolute, arising from the direct perception of reality without the filters of thought. 

  

The Mystical Unity of Stillness and Action 

  

The mystical essence of meditation lies in this unity of stillness and action. When the mind is truly silent, free from the chatter of thought, action flows naturally and effortlessly. This action is not a reaction but a pure expression of the mind’s intrinsic harmony. It is a movement within stillness, a dynamic dance that transcends the limitations of thought and brings about true order. 

  

In this state, meditation is not confined to a specific practice or a particular time of day. It becomes a continuous way of being, a constant awareness that permeates every moment of life. The division between meditation and daily life dissolves, as every action becomes an expression of the silent mind. 

  

Conclusion: The Path to True Meditation 

  

The path to true meditation is a journey beyond thought and time. It is a process of quieting the brain, not through force or suppression but through understanding and seeing. This journey leads to a profound stillness, a silence that is the source of true action. From this silence, actions arise that are free from the distortions of thought, spontaneous, and harmonious. 

  

In this state, meditation transcends the boundaries of the individual and the social, the secular and the sacred. It becomes a continuous dance of stillness and action, a mystical unity that reflects the true nature of existence. This is the essence of meditation, a journey into the heart of reality where the mind finds peace and harmony, and every action is an expression of the silent mind. 

(India 10) 

... 

Ο μυστικός χορός της ακινησίας και της δράσης: αποκαλύπτοντας την ουσία του αληθινού διαλογισμού 

  

Ο διαλογισμός συχνά γίνεται αντιληπτός ως μια απόδραση από τη δράση, μια υποχώρηση στην εσωτερική σιωπή και ηρεμία. Ωστόσο, ο αληθινός διαλογισμός δεν είναι μια πράξη απόσυρσης αλλά μια βαθιά κίνηση μέσα στην ακινησία, ένας δυναμικός χορός όπου η σιωπή του μυαλού γίνεται η πηγή ουσιαστικής δράσης. Αυτό το άρθρο εμβαθύνει στη μυστικιστική ουσία του διαλογισμού, διερευνώντας πώς ένα ήσυχο μυαλό διευκολύνει τη δράση που υπερβαίνει τη σκέψη, αποφεύγει τη διαταραχή και επιτυγχάνει την αρμονία. 

  

Το παράδοξο της κίνησης στην ακινησία 

  

Στην καρδιά του διαλογισμού βρίσκεται ένα παράδοξο: η κίνηση μέσα στην ακινησία. Αυτή η κίνηση δεν είναι η ανήσυχη δραστηριότητα του νου, αλλά μια λεπτή, βαθιά ροή που προκύπτει από τη βαθιά εσωτερική ακινησία. Για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τη φύση της σιωπής στο διαλογισμό. Αυτή η σιωπή δεν είναι απλώς η απουσία σκέψης ή η διακοπή της ψυχικής φλυαρίας. Είναι μια θεμελιώδης ακινησία του ίδιου του εγκεφάλου, μια κατάσταση όπου τα εγκεφαλικά κύτταρα, ρυθμισμένα να αντιδρούν, να προβάλλουν, να αμύνονται και να διεκδικούν, ησυχάζουν. 

  

Η προετοιμασία του εγκεφάλου είναι αποτέλεσμα συνήθων προτύπων σκέψης και συμπεριφοράς που έχουν ριζώσει με την πάροδο του χρόνου. Αυτά τα μοτίβα δημιουργούν έναν συνεχή θόρυβο φόντου, ένα μυαλό που φλυαρεί που εμποδίζει την πραγματική ακινησία. Ο διαλογισμός, ωστόσο, επιτρέπει στον εγκέφαλο να ξεπεράσει αυτά τα μοτίβα, να δει τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Αυτή η όραση, απαλλαγμένη από τις στρεβλώσεις των εξαρτημένων απαντήσεων, επιφέρει αληθινή σιωπή. 

  

Η σιωπή πέρα από τη σκέψη 

  

Η αληθινή σιωπή δεν είναι προϊόν σκέψης. Δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της καταπίεσης των σκέψεων ή της βίαιης ησυχίας του μυαλού. Αντίθετα, προκύπτει φυσικά όταν ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα χωρίς την παρέμβαση προκατασκευασμένων αντιλήψεων, κρίσεων ή αξιολογήσεων. Αυτή η αντίληψη είναι κατευθείαν και άμεση, μια καθαρή θέαση αυτού που είναι. 

  

Όταν ο εγκέφαλος επιτυγχάνει αυτή την κατάσταση ακινησίας, ο νους γίνεται ήσυχος, όχι μέσω προσπάθειας αλλά μέσω κατανόησης. Αυτή η κατανόηση δεν είναι διανοητική αλλά βιωματική. Είναι μια βαθιά συνειδητοποίηση της φύσης της σκέψης και των περιορισμών της. Σε αυτή την κατάσταση, ο παρατηρητής, το κέντρο, ο βιωτής, παύει να υπάρχει ως ξεχωριστή οντότητα. Δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου. Αυτή η ενότητα είναι η ουσία του αληθινού διαλογισμού. 

  

Δράση Γεννημένη από την Σιωπή 

  

Από αυτή τη βαθιά σιωπή, αναδύεται ένα νέο είδος δράσης - δράση που δεν γεννιέται από τη σκέψη αλλά προκύπτει φυσικά από την κατάσταση της ακινησίας. Αυτή η δράση δεν είναι αντίδραση σε εξωτερικά ερεθίσματα ή απάντηση σε εσωτερικές επιθυμίες. Είναι μια αυθόρμητη έκφραση της έμφυτης αρμονίας και ευφυΐας του νου. Επειδή δεν επηρεάζεται από προηγούμενες συνθήκες ή μελλοντικές προσδοκίες, δεν προκαλεί διαταραχή. 

  

Στη συμβατική δράση, η σκέψη είναι η κινητήρια δύναμη. Η σκέψη αξιολογεί, σχεδιάζει και εκτελεί ενέργειες με βάση προηγούμενες εμπειρίες και μελλοντικές προβλέψεις. Ωστόσο, οι ενέργειες που οδηγούνται από τη σκέψη είναι εγγενώς περιορισμένες και συχνά οδηγούν σε διαταραχή. Είναι αντιδράσεις που εξαρτώνται από προηγούμενες εμπειρίες και επηρεάζονται από προσωπικές επιθυμίες και φόβους. Τέτοιες ενέργειες, παρά τη φαινομενική τους δραστηριότητα, αποτελούν μια μορφή αδράνειας, καθώς διαιωνίζουν τον κύκλο της σύγκρουσης και της σύγχυσης. 

  

Αντίθετα, η δράση που γεννιέται από τη σιωπή είναι απαλλαγμένη από τις στρεβλώσεις της σκέψης. Είναι μια άμεση απάντηση στην παρούσα στιγμή, μια πράξη που ταυτίζεται με το να βλέπεις. Αυτή η ενότητα του να βλέπεις και να κάνεις εξαλείφει τη δυαδικότητα μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου, του ηθοποιού και της δράσης. Σε αυτή την κατάσταση, η δράση είναι καθαρή, αυθόρμητη και αρμονική. 

  

Το τέλος της αξιολόγησης και των ηθικών αξιών 

  

Το να βλέπεις στον διαλογισμό είναι δυνατό μόνο μέσα από μια σιωπή στην οποία όλες οι αξιολογήσεις και οι ηθικές αξίες έχουν τελειώσει. Οι ηθικές μας αξίες και αξιολογήσεις είναι προϊόντα σκέψης, που εξαρτώνται από κοινωνικούς κανόνες, πολιτισμικές επιρροές και προσωπικές προκαταλήψεις. Ενώ παρέχουν ένα πλαίσιο συμπεριφοράς, δημιουργούν επίσης διχασμό και σύγκρουση. 

  

Ο αληθινός διαλογισμός υπερβαίνει αυτές τις εξαρτημένες απαντήσεις. Οδηγεί σε μια κατάσταση καθαρής αντίληψης, όπου οι πράξεις δεν καθοδηγούνται από προκαθορισμένους ηθικούς κώδικες αλλά από μια εγγενή κατανόηση της αρμονίας και της ισορροπίας. Αυτή η κατανόηση δεν είναι σχετική αλλά απόλυτη, που προκύπτει από την άμεση αντίληψη της πραγματικότητας χωρίς τα φίλτρα της σκέψης. 

  

Η μυστικιστική ενότητα της ακινησίας και της δράσης 

  

Η μυστική ουσία του διαλογισμού βρίσκεται σε αυτή την ενότητα ακινησίας και δράσης. Όταν το μυαλό είναι πραγματικά σιωπηλό, απαλλαγμένο από τη φλυαρία της σκέψης, η δράση ρέει φυσικά και αβίαστα. Αυτή η δράση δεν είναι μια αντίδραση αλλά μια καθαρή έκφραση της εγγενούς αρμονίας του νου. Είναι μια κίνηση μέσα στην ακινησία, ένας δυναμικός χορός που ξεπερνά τους περιορισμούς της σκέψης και επιφέρει την αληθινή τάξη. 

  

Σε αυτή την κατάσταση, ο διαλογισμός δεν περιορίζεται σε μια συγκεκριμένη πρακτική ή μια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας. Γίνεται ένας συνεχής τρόπος ύπαρξης, μια συνεχής επίγνωση που διαπερνά κάθε στιγμή της ζωής. Ο διαχωρισμός μεταξύ διαλογισμού και καθημερινής ζωής διαλύεται, καθώς κάθε πράξη γίνεται έκφραση του σιωπηλού νου. 

  

Συμπέρασμα: Το μονοπάτι προς τον αληθινό διαλογισμό 

  

Ο δρόμος προς τον αληθινό διαλογισμό είναι ένα ταξίδι πέρα από τη σκέψη και τον χρόνο. Είναι μια διαδικασία ηρεμίας του εγκεφάλου, όχι μέσω βίας ή καταστολής αλλά μέσω κατανόησης και θέασης. Αυτό το ταξίδι οδηγεί σε μια βαθιά ησυχία, μια σιωπή που είναι η πηγή της αληθινής δράσης. Από αυτή τη σιωπή προκύπτουν πράξεις απαλλαγμένες από τις διαστρεβλώσεις της σκέψης, αυθόρμητες και αρμονικές. 

  

Σε αυτή την κατάσταση, ο διαλογισμός ξεπερνά τα όρια του ατομικού και του κοινωνικού, του κοσμικού και του ιερού. Γίνεται ένας συνεχής χορός ακινησίας και δράσης, μια μυστικιστική ενότητα που αντανακλά την αληθινή φύση της ύπαρξης. Αυτή είναι η ουσία του διαλογισμού, ένα ταξίδι στην καρδιά της πραγματικότητας όπου ο νους βρίσκει γαλήνη και αρμονία και κάθε πράξη είναι μια έκφραση του σιωπηλού νου. 

The Luminous Silence: Journey into the Depths of Meditation 

  

In the heart of human experience lies a profound yearning—a subtle yet persistent call to step beyond the noise of existence, beyond the ceaseless flow of thoughts and the labyrinth of desires. This yearning finds its answer in meditation, but not the kind popularized by rituals, techniques, or the promises of mastery. Instead, it beckons toward a state of being that transcends effort, a luminous silence that cannot be grasped, only entered. 

  

To meditate is not to do but to be. Yet, the very nature of being eludes those who seek it. This paradox lies at the core of true meditation: it is an invitation to let go of the seeker and dissolve into the stillness that already is. To attempt meditation with a deliberate posture, a determined goal, or even an intellectual understanding is to transform it into a mere shadow, a toy for the restless mind. Such efforts, however sincere, are caught in the web of thought and time. True meditation begins where effort ends. 

  

The Illusion of Control 

  

Most approaches to meditation stem from the belief that we can shape or control our inner world, molding it into something pure, serene, or transcendent. But this belief itself arises from thought, which is inherently limited. Thought, born of memory and knowledge, seeks to measure, compare, and categorize. In doing so, it creates division: between the observer and the observed, between the "me" that strives and the "state" it yearns for. 

  

This division is the root of all struggle in meditation. To sit with the intent to "achieve" stillness is to remain tethered to the very noise one seeks to escape. The conscious mind, with its incessant chatter, and the unconscious, with its hidden motives, both conspire to project an idea of meditation that is, in essence, a product of imagination. Such meditation is an experience shaped by desire—a fleeting escape, not a true encounter with reality. 

  

The Timeless Now 

  

Meditation in its truest form is a total attention, a state where knowing, recognition, and memory dissolve. In this space, thought and time—those twin architects of the ego—fade away. Time is not merely the ticking of seconds or the aging of the body; it is the psychological construct that binds us to the past and propels us toward an imagined future. Thought, tethered to time, perpetuates the illusion of continuity, the idea of a "self" journeying through life. 

  

When time ceases, so does the self. In this timeless now, there is neither attainment nor loss, neither becoming nor being. There is only what is. And in the totality of this attention, a light emerges—not a physical light, but a formless radiance that reveals the nature of existence itself. This light is not of the mind; it is not something one can seek or even describe. It is, simply, the end of thought, and in that ending, a vastness beyond comprehension. 

  

The Withering of Thought 

  

At the moment of light, thought withers, much like a leaf detaching from a tree in autumn. There is no resistance, no effort; it simply falls away. With it goes the word—the symbol, the label, the story we tell ourselves about what is. The word is never the thing. To speak of silence, to describe the infinite, is to reduce it to a fragment of what it truly is. The ultimate, in its essence, defies all symbols and deities, all notions of personal or divine ownership. 

  

This ultimate is immediate. It is here, now, but only when approached without seeking. In the absence of thought and time, it reveals itself as the very ground of being. It is not "achieved"; it is simply uncovered, like the sun breaking through clouds that were never truly separate from it. 

  

The Art of Non-Attachment 

  

To enter this space requires a profound surrender—not to an external power or authority, but to the flow of life itself. Surrender here is not passivity; it is an active letting go of all that binds the mind: fear, desire, ambition, and the incessant need to define. It is a complete openness, a vulnerability to the mystery that lies at the heart of existence. 

  

This surrender is not something one can will into being. It arises naturally when the futility of effort is seen. The mind, when it ceases to grasp, becomes still. And in that stillness, the silence speaks—not with words, but with a clarity that transcends thought. 

  

Beyond the Known 

  

The journey of meditation is not a path with milestones or destinations. It is a plunge into the unknown, into the vastness that lies beyond the mind’s constructs. This vastness is not frightening but liberating, for it is the end of all division. In it, there is no "me" and no "other," no seeker and no sought. There is only the seamless flow of existence, a dance of light and shadow in the infinite expanse of being. 

  

To taste this vastness, even for a moment, is to be transformed. Yet, paradoxically, it leaves no trace, for there is no "one" to carry the memory of it. In the depths of meditation, the ultimate gift is not knowledge or experience but freedom—a freedom that is not of this world but is the essence of what we are. 

  

Conclusion 

  

Meditation is not an act but an awakening. It is not a means to an end but an end in itself, where the seeker and the sought dissolve into the silence of the present. In this silence, there is no effort, no time, and no thought—only the light of pure being. To enter this state is not to escape the world but to see it as it truly is: infinite, boundless, and one. 

... 

Η Φωτεινή Σιωπή: Ταξίδι στα Βάθη του Διαλογισμού 

  

Στην καρδιά της ανθρώπινης εμπειρίας βρίσκεται μια βαθιά λαχτάρα - μια λεπτή αλλά επίμονη έκκληση να προχωρήσουμε πέρα από τον θόρυβο της ύπαρξης, πέρα από την αδιάκοπη ροή των σκέψεων και τον λαβύρινθο των επιθυμιών. Αυτή η λαχτάρα βρίσκει την απάντησή της στον διαλογισμό, αλλά όχι στο είδος που διαδόθηκε από τις τελετουργίες, τις τεχνικές ή τις υποσχέσεις της μαεστρίας. Αντίθετα, γνέφει προς μια κατάσταση ύπαρξης που υπερβαίνει την προσπάθεια, μια φωτεινή σιωπή που δεν μπορεί να συλληφθεί, μόνο να εισέλθεις. 

  

Το να διαλογίζεσαι δεν σημαίνει να κάνεις αλλά να είσαι. Ωστόσο, η ίδια η φύση της ύπαρξης διαφεύγει από αυτούς που την αναζητούν. Αυτό το παράδοξο βρίσκεται στον πυρήνα του αληθινού διαλογισμού: είναι μια πρόσκληση να αφήσετε τον αναζητητή και να διαλυθείτε στην ακινησία που ήδη υπάρχει. Το να επιχειρήσετε διαλογισμό με μια σκόπιμη στάση, έναν καθορισμένο στόχο ή ακόμα και μια πνευματική κατανόηση είναι να τον μετατρέψετε σε μια απλή σκιά, ένα παιχνίδι για το ανήσυχο μυαλό. Τέτοιες προσπάθειες, όσο ειλικρινείς κι αν είναι, παγιδεύονται στον ιστό της σκέψης και του χρόνου. Ο αληθινός διαλογισμός ξεκινά εκεί που τελειώνει η προσπάθεια. 

  

Η ψευδαίσθηση του ελέγχου 

  

Οι περισσότερες προσεγγίσεις στον διαλογισμό πηγάζουν από την πεποίθηση ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε ή να ελέγξουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, διαμορφώνοντάς τον σε κάτι αγνό, γαλήνιο ή υπερβατικό. Αλλά αυτή η ίδια η πεποίθηση προκύπτει από τη σκέψη, η οποία είναι εγγενώς περιορισμένη. Η σκέψη, που γεννιέται από τη μνήμη και τη γνώση, επιδιώκει να μετρήσει, να συγκρίνει και να κατηγοριοποιήσει. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργεί διαίρεση: μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου, μεταξύ του «εγώ» που αγωνίζεται και της «κατάστασης» που λαχταρά. 

  

Αυτή η διαίρεση είναι η ρίζα κάθε αγώνα στον διαλογισμό. Το να κάθεσαι με την πρόθεση να «πετύχεις» ακινησία σημαίνει να παραμένεις δεμένος στον ίδιο τον θόρυβο που θέλεις να ξεφύγεις. Ο συνειδητός νους, με την αδιάκοπη φλυαρία του και το ασυνείδητο, με τα κρυφά του κίνητρα, συνωμοτούν και τα δύο για να προβάλουν μια ιδέα διαλογισμού που είναι, στην ουσία, προϊόν φαντασίας. Ένας τέτοιος διαλογισμός είναι μια εμπειρία που διαμορφώνεται από την επιθυμία - μια φευγαλέα απόδραση, όχι μια αληθινή συνάντηση με την πραγματικότητα. 

  

Το Διαχρονικό Τώρα 

  

Ο διαλογισμός στην πιο αληθινή του μορφή είναι μια συνολική προσοχή, μια κατάσταση όπου η γνώση, η αναγνώριση και η μνήμη διαλύονται. Σε αυτόν τον χώρο, η σκέψη και ο χρόνος -αυτοί οι δίδυμοι αρχιτέκτονες του εγώ- σβήνουν. Ο χρόνος δεν είναι απλώς το χτύπημα των δευτερολέπτων ή η γήρανση του σώματος. είναι το ψυχολογικό κατασκεύασμα που μας δένει με το παρελθόν και μας ωθεί προς ένα φανταστικό μέλλον. Η σκέψη, δεμένη στο χρόνο, διαιωνίζει την ψευδαίσθηση της συνέχειας, την ιδέα ενός «εαυτού» που ταξιδεύει στη ζωή. 

  

Όταν παύει ο χρόνος, το ίδιο κάνει και ο εαυτός. Σε αυτό το διαχρονικό τώρα, δεν υπάρχει ούτε επίτευξη ούτε απώλεια, ούτε γίγνεσθαι ούτε ύπαρξη. Υπάρχει μόνο αυτό που είναι. Και στο σύνολο αυτής της προσοχής, αναδύεται ένα φως — όχι ένα φυσικό φως, αλλά μια άμορφη ακτινοβολία που αποκαλύπτει τη φύση της ίδιας της ύπαρξης. Αυτό το φως δεν είναι του νου. δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να αναζητήσει ή ακόμα και να περιγράψει. Είναι, απλά, το τέλος της σκέψης, και σε αυτό το τέλος, μια απεραντοσύνη πέρα από την κατανόηση. 

  

Ο μαρασμός της σκέψης 

  

Τη στιγμή του φωτός, η σκέψη μαραίνεται, σαν ένα φύλλο που αποσπάται από ένα δέντρο το φθινόπωρο. Δεν υπάρχει αντίσταση, καμία προσπάθεια. απλά πέφτει μακριά. Μαζί της πηγαίνει η λέξη — το σύμβολο, η ετικέτα, η ιστορία που λέμε στους εαυτούς μας για το τι είναι. Η λέξη δεν είναι ποτέ το θέμα. Το να μιλάς για τη σιωπή, να περιγράφεις το άπειρο, σημαίνει να το ανάγεις σε ένα κομμάτι αυτού που πραγματικά είναι. Το απόλυτο, στην ουσία του, αψηφά όλα τα σύμβολα και τις θεότητες, όλες τις έννοιες προσωπικής ή θεϊκής ιδιοκτησίας. 

  

Αυτό το απόλυτο είναι άμεσο. Είναι εδώ, τώρα, αλλά μόνο όταν προσεγγίζεται χωρίς αναζήτηση. Ελλείψει σκέψης και χρόνου, αποκαλύπτεται ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης. Δεν "επιτεύχθηκε". είναι απλά ακάλυπτο, όπως ο ήλιος που διαπερνά τα σύννεφα που ποτέ δεν ήταν πραγματικά ξεχωριστά από αυτόν. 

  

Η Τέχνη της Μη Προσκόλλησης 

  

Για να μπεις σε αυτό το χώρο χρειάζεται μια βαθιά παράδοση — όχι σε μια εξωτερική δύναμη ή εξουσία, αλλά στην ίδια τη ροή της ζωής. Η παράδοση εδώ δεν είναι παθητικότητα. Είναι μια ενεργή εγκατάλειψη όλων αυτών που δένουν το μυαλό: φόβο, επιθυμία, φιλοδοξία και την αδιάκοπη ανάγκη για ορισμό. Είναι ένα πλήρες άνοιγμα, μια ευπάθεια στο μυστήριο που βρίσκεται στην καρδιά της ύπαρξης. 

  

Αυτή η παράδοση δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει. Προκύπτει φυσικά όταν φαίνεται η ματαιότητα της προσπάθειας. Ο νους, όταν παύει να συλλαμβάνει, μένει ακίνητος. Και σε αυτή την ησυχία, η σιωπή μιλάει — όχι με λόγια, αλλά με μια διαύγεια που ξεπερνά τη σκέψη. 

  

Πέρα από το Γνωστό 

  

Το ταξίδι του διαλογισμού δεν είναι ένα μονοπάτι με ορόσημα ή προορισμούς. Είναι μια βουτιά στο άγνωστο, στην απεραντοσύνη που βρίσκεται πέρα από τις κατασκευές του νου. Αυτή η απεραντοσύνη δεν είναι τρομακτική αλλά λυτρωτική, γιατί είναι το τέλος κάθε διχασμού. Σε αυτό, δεν υπάρχει «εγώ» και κανένα «άλλο», κανένας αναζητητής και κανένας αναζητούμενος. Υπάρχει μόνο η απρόσκοπτη ροή της ύπαρξης, ένας χορός φωτός και σκιάς στην απέραντη έκταση της ύπαρξης. 

  

Το να γευτείς αυτή την απεραντοσύνη, έστω και για μια στιγμή, πρέπει να μεταμορφωθείς. Ωστόσο, παραδόξως, δεν αφήνει κανένα ίχνος, γιατί δεν υπάρχει «κανείς» να φέρει τη μνήμη του. Στα βάθη του διαλογισμού, το απόλυτο δώρο δεν είναι η γνώση ή η εμπειρία αλλά η ελευθερία — μια ελευθερία που δεν είναι αυτού του κόσμου αλλά είναι η ουσία αυτού που είμαστε. 

  

Σύνοψη 

  

Ο διαλογισμός δεν είναι πράξη αλλά αφύπνιση. Δεν είναι ένα μέσο για έναν σκοπό αλλά ένας αυτοσκοπός, όπου ο αναζητητής και το αναζητούμενο διαλύονται στη σιωπή του παρόντος. Σε αυτή τη σιωπή, δεν υπάρχει κόπος, χρόνος και σκέψη - μόνο το φως της καθαρής ύπαρξης. Το να μπεις σε αυτή την κατάσταση δεν σημαίνει να ξεφύγεις από τον κόσμο αλλά να τον δεις όπως είναι πραγματικά: άπειρος, απεριόριστος και ένας. 

To See is to be free: The State of Choiceless Awareness 

  

In the stillness of the mind lies the gateway to an uncharted dimension of existence, a realm where freedom is not an aspiration but the very essence of being. Krishnamurti’s words, like whispers from the infinite, beckon us to a profound realization: to truly live is to see, and to see is to be free. This freedom, however, is not the loud clamor of defiance nor the seductive illusion of choice. It is a quiet, choiceless awareness—a state of being untethered from the dualities that bind us. 

  

Consider the nature of our responses. Life pricks us, and we react. A kind word elicits warmth, while a harsh one stirs resentment. Yet in both instances, we are ensnared. We clutch at pleasure, seeking to prolong its sweetness, and we reject pain, attempting to banish its sting. In this grasping and discarding, we build walls within ourselves. These walls, though unseen, are as real as the boundaries that divide nations. They are the resistances of the mind, and they are the antithesis of freedom. 

  

Freedom, as Krishnamurti illuminates, is not found in resistance. It is not in the clinging to the pleasurable nor the fleeing from the painful. Freedom is in the seeing—a seeing that is untouched by the judgments of pleasure and pain, of right and wrong, of self and other. This seeing is not a product of thought, for thought itself is bound by the past, by memory, by the constructs of time. To see in freedom is to perceive without the filter of thought, without the distortion of preconceived notions and conditioned responses. 

  

Imagine a still lake, its surface unbroken by ripples. In its clarity, it reflects the sky, the trees, the stars—everything as it is. Our minds, when free, are like this lake. In the state of choiceless awareness, we mirror reality without distortion. This awareness is not a passive state; it is vibrant, alive, and intensely present. It does not judge or compare; it simply observes. And in this observation, there is profound action. 

  

Action born of freedom is not bound by the frameworks of social morality or the dictates of tradition. It arises spontaneously, uncalculated and unpremeditated, yet it is profoundly intelligent and compassionate. Such action cannot be systematized or predicted, for it flows from the depths of awareness, responding to the needs of the moment with clarity and love. It is an action that heals, not divides; that liberates, not confines. 

  

To live in this state of choiceless awareness is to transcend the limitations of the ego, the “I” that constantly seeks to assert itself. The ego thrives on division—between “me” and “not me,” between what is desired and what is feared. But in the vast expanse of awareness, these divisions dissolve. There is no “I” separate from the world; there is only the flow of life, indivisible and eternal. 

  

This realization is not an escape from life but an immersion into its very heart. It is to see the beauty in a blade of grass, the sorrow in a tear, the wonder in a child’s laughter. It is to be fully present with what is, without the burden of what should be. In this presence, there is neither attachment nor aversion, neither craving nor fear. There is only the simple, profound act of being. 

  

Krishnamurti’s invitation is both radical and timeless. It calls us to let go of our resistances, to relinquish the illusions of control and security that bind us. It challenges us to step into the unknown, into the vast, uncharted territory of choiceless awareness. This is not a journey of the intellect but of the heart. It is a journey that requires courage, for it asks us to face ourselves as we are, without masks or pretenses. 

  

Yet the reward is immeasurable. In the light of choiceless awareness, life reveals itself in its true magnificence. Every moment becomes a celebration, every encounter a revelation. The mundane transforms into the sacred, and the finite becomes a doorway to the infinite. This is the freedom Krishnamurti speaks of—a freedom that is not of the mind but of the soul, a freedom that is not won but discovered. 

  

To see is to be free. And to be free is to live—not as a fragmented self, but as the wholeness of existence itself. This is the mystical truth that lies at the heart of Krishnamurti’s teachings, a truth that beckons us to awaken, to see, and to be. 

... 

 

Το να Βλέπεις σημαίνει να είσαι ελεύθερος: Η Κατάσταση της Επίγνωσης Χωρίς Επιλογές 

  

Στην ακινησία του μυαλού βρίσκεται η πύλη προς μια αχαρτογράφητη διάσταση της ύπαρξης, ένα βασίλειο όπου η ελευθερία δεν είναι μια φιλοδοξία αλλά η ίδια η ουσία της ύπαρξης. Τα λόγια του Κρισναμούρτι, σαν ψίθυροι από το άπειρο, μας παραπέμπουν σε μια βαθιά συνειδητοποίηση: το να ζεις αληθινά σημαίνει να βλέπεις και να βλέπεις σημαίνει να είσαι ελεύθερος. Αυτή η ελευθερία, ωστόσο, δεν είναι η δυνατή κραυγή της περιφρόνησης ούτε η σαγηνευτική ψευδαίσθηση της επιλογής. Είναι μια ήσυχη, άνευ επιλογής επίγνωση – μια κατάσταση αποδέσμευσης από τις δυαδικότητες που μας δένουν. 

  

Λάβετε υπόψη τη φύση των απαντήσεών μας. Η ζωή μας τρυπάει και εμείς αντιδρούμε. Μια ευγενική λέξη προκαλεί ζεστασιά, ενώ μια σκληρή προκαλεί δυσαρέσκεια. Ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις, είμαστε παγιδευμένοι. Πιανόμαστε από την ευχαρίστηση, επιδιώκοντας να παρατείνουμε τη γλύκα του, και απορρίπτουμε τον πόνο, προσπαθώντας να διώξουμε το κεντρί του. Σε αυτό το πιάσιμο και το ξεσκαρτάρισμα, χτίζουμε τείχη μέσα μας. Αυτά τα τείχη, αν και αόρατα, είναι τόσο αληθινά όσο και τα όρια που χωρίζουν τα έθνη. Είναι οι αντιστάσεις του μυαλού και είναι το αντίθετο της ελευθερίας. 

  

Η ελευθερία, όπως διαφωτίζει ο Κρισναμούρτι, δεν βρίσκεται στην αντίσταση. Δεν είναι η προσκόλληση στο ευχάριστο ούτε η φυγή από το οδυνηρό. Η ελευθερία βρίσκεται στο να βλέπεις – μια όραση που είναι ανέγγιχτη από τις κρίσεις της ευχαρίστησης και του πόνου, του σωστού και του λάθους, του εαυτού και του άλλου. Αυτή η όραση δεν είναι προϊόν σκέψης, γιατί η ίδια η σκέψη δεσμεύεται από το παρελθόν, τη μνήμη, τις κατασκευές του χρόνου. Το να βλέπεις σε ελευθερία σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι χωρίς το φίλτρο της σκέψης, χωρίς τη διαστρέβλωση προκατασκευασμένων αντιλήψεων και εξαρτημένων απαντήσεων. 

  

Φανταστείτε μια ακίνητη λίμνη, η επιφάνειά της δεν έχει σπάσει από κυματισμούς. Στη διαύγειά της, αντανακλά τον ουρανό, τα δέντρα, τα αστέρια - όλα όπως είναι. Το μυαλό μας, όταν είναι ελεύθερο, είναι σαν αυτή τη λίμνη. Στην κατάσταση της επίγνωσης χωρίς επιλογή, καθρεφτίζουμε την πραγματικότητα χωρίς παραμόρφωση. Αυτή η επίγνωση δεν είναι μια παθητική κατάσταση. είναι ενεργή, ζωντανή και έντονα παρούσα. Δεν κρίνει ούτε συγκρίνει. απλά παρατηρεί. Και σε αυτή την παρατήρηση, υπάρχει βαθιά δράση. 

  

Η δράση που γεννιέται από την ελευθερία δεν δεσμεύεται από τα πλαίσια της κοινωνικής ηθικής ή τις επιταγές της παράδοσης. Προκύπτει αυθόρμητα, αμέτρητα και χωρίς προσχεδιασμό, ωστόσο είναι βαθιά έξυπνη και συμπονετική. Μια τέτοια δράση δεν μπορεί να συστηματοποιηθεί ή να προβλεφθεί, γιατί ρέει από τα βάθη της επίγνωσης, ανταποκρινόμενη στις ανάγκες της στιγμής με σαφήνεια και αγάπη. Είναι μια δράση που θεραπεύει, δεν διχάζει. που ελευθερώνει, δεν περιορίζει. 

  

Το να ζεις σε αυτή την κατάσταση συνειδητοποίησης χωρίς επιλογή σημαίνει να ξεπερνάς τους περιορισμούς του εγώ, του «εγώ» που συνεχώς επιδιώκει να επιβάλει τον εαυτό του. Το εγώ ευδοκιμεί με τη διαίρεση – μεταξύ «εγώ» και «όχι εμένα», μεταξύ αυτού που είναι επιθυμητό και αυτού που φοβόμαστε. Αλλά στην απέραντη έκταση της επίγνωσης, αυτοί οι διαχωρισμοί διαλύονται. Δεν υπάρχει «εγώ» ξεχωριστό από τον κόσμο. υπάρχει μόνο η ροή της ζωής, αδιαίρετη και αιώνια. 

  

Αυτή η συνειδητοποίηση δεν είναι μια απόδραση από τη ζωή αλλά μια βύθιση στην ίδια την καρδιά της. Είναι να βλέπεις την ομορφιά σε μια λεπίδα χόρτου, τη λύπη σε ένα δάκρυ, το θαύμα στο γέλιο ενός παιδιού. Είναι να είσαι πλήρως παρών με αυτό που είναι, χωρίς το βάρος αυτού που πρέπει να είναι. Σε αυτήν την παρουσία, δεν υπάρχει ούτε προσκόλληση ούτε αποστροφή, ούτε λαχτάρα ούτε φόβος. Υπάρχει μόνο η απλή, βαθιά πράξη της ύπαρξης. 

  

Η πρόσκληση του Κρισναμούρτι είναι ριζοσπαστική και διαχρονική. Μας καλεί να αφήσουμε τις αντιστάσεις μας, να εγκαταλείψουμε τις ψευδαισθήσεις ελέγχου και ασφάλειας που μας δένουν. Μας προκαλεί να μπούμε στο άγνωστο, στην απέραντη, αχαρτογράφητη περιοχή της επίγνωσης χωρίς επιλογές. Αυτό δεν είναι ένα ταξίδι της νόησης αλλά της καρδιάς. Είναι ένα ταξίδι που θέλει θάρρος, γιατί μας ζητά να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας όπως είμαστε, χωρίς μάσκες και προσχήματα. 

  

Ωστόσο, η ανταμοιβή είναι αμέτρητη. Υπό το φως της επίγνωσης χωρίς επιλογές, η ζωή αποκαλύπτεται στην αληθινή της μεγαλοπρέπεια. Κάθε στιγμή γίνεται γιορτή, κάθε συνάντηση αποκάλυψη. Το εγκόσμιο μεταμορφώνεται σε ιερό, και το πεπερασμένο γίνεται μια πόρτα στο άπειρο. Αυτή είναι η ελευθερία για την οποία μιλάει ο Κρισναμούρτι – μια ελευθερία που δεν είναι του νου αλλά της ψυχής, μια ελευθερία που δεν κερδίζεται αλλά ανακαλύπτεται. 

  

Το να βλέπεις σημαίνει να είσαι ελεύθερος. Και το να είσαι ελεύθερος σημαίνει να ζεις – όχι ως κατακερματισμένος εαυτός, αλλά ως η ίδια η ολότητα της ύπαρξης. Αυτή είναι η μυστικιστική αλήθεια που βρίσκεται στην καρδιά των διδασκαλιών του Κρισναμούρτι, μια αλήθεια που μας καλεί να αφυπνιστούμε, να δούμε και να είμαστε. 

The Flame of Silence: A Mystical Journey into Contemplation

 

In the vast expanse of existence, where stars whisper secrets to the void and the winds carry the echoes of forgotten truths, there lies a flame—an eternal, invisible light that burns not with the fury of fire but with the stillness of the infinite. J. Krishnamurti, a sage of the unseen, spoke of this flame as contemplation: a radiant presence within the mind, a beacon that illuminates the path and unfurls the mystery of action. Yet, this light does not blaze forth in the clamor of thought, nor does it reveal itself amidst the restless chatter of memory and measurement. It emerges only in the hallowed silence—a silence so profound, so untouched by the hand of time, that it becomes the womb of the immeasurable, the cradle of reality itself. 

 

The Mirage of the Mind 

 

We wander, you and I, through the labyrinth of our own making—a maze woven from the threads of thought, desire, and the endless pursuit of meaning. The mind, a tireless architect, builds its towers of knowledge, its bridges of memory, its walls of identity. It looks outward, seeking the horizon; it digs inward, excavating the past. And yet, what does it find? Shadows dancing on the cave walls, fleeting images of its own creation. Krishnamurti tells us that when the mind investigates, measures, remembers, it stumbles upon nothing but its own boundaries—its own frail, trembling limitations. It is a mirror gazing into itself, captivated by the reflection, blind to the vastness beyond. 

 

Have you not felt this, in the quiet hours when the world falls away? The mind, restless as a river, rushes to name, to judge, to possess. It clutches at the wind, seeking to hold what cannot be held. It carves the infinite into fragments—yesterday, tomorrow, self, other—and in doing so, it obscures the very light it longs to see. The mystical truth lies not in the grasping, not in the seeking, but in the ceasing—in the moment when the river stills, when the mirror shatters, and the silence descends like a velvet shroud. 

 

The Birth of the Immeasurable 

 

What is this silence of which Krishnamurti speaks? It is not the absence of sound, nor the muting of the world’s cacophony. It is not a silence forced by will, a suppression of thought, or a retreat into emptiness. No, this silence is alive, pulsating with the heartbeat of the cosmos. It is the silence of a forest at dawn, when the leaves hold their breath before the first ray of light. It is the silence of a star suspended in the void, burning without noise or need. It is the silence that rises when the mind, weary of its own noise, surrenders—not out of defeat, but out of a sudden, inexplicable recognition of the eternal. 

 

In this silence, the immeasurable is born. The immeasurable—what is it but the fragrance of the unseen, the song of the unutterable? It is not a thing to be grasped, not a concept to be defined. It is the boundless ocean that holds the drop, the infinite sky that cradles the fleeting cloud. Krishnamurti invites us to dwell here, in this sacred stillness, where the illusion of separation dissolves, where the self—a phantom of thought—melts into the oneness of all that is. Here, reality is no longer a distant shore to be reached; it is the very ground beneath our feet, the very breath within our lungs. 

 

The Dance of Action 

 

And what of action? In the ordinary world, action is born of motive, of calculation, of the ceaseless push and pull of desire and fear. We act to gain, to avoid, to become. But Krishnamurti unveils a deeper truth: true action, the action that flows from the light of contemplation, is not a product of thought. It is not premeditated, not chained to the past or tethered to the future. It is a spontaneous unfolding, a movement as natural as the blooming of a flower or the flight of a bird across the twilight sky. 

 

Imagine a dancer, lost in the rhythm of an unseen music. Her steps are not planned, her gestures not rehearsed—yet every motion is perfect, every turn a revelation. So it is with the action that emerges from silence. It is not the mind that acts, not the ego that decides. It is the immeasurable itself, pouring forth through the vessel of the human soul. This is the mysticism of living: to move without moving, to act without striving, to be the flame and the shadow it casts. 

 

The Eternal Invitation 

 

To dwell in this contemplation is to step beyond the veil of the known, to walk the edge of the abyss with eyes wide open. It is not an escape from life, but a plunge into its heart—a heart that beats with the rhythm of the infinite. Krishnamurti does not offer us a doctrine, a method, a map. He offers us a mirror—not to see ourselves as we think we are, but to see through the illusion of what we are not. He beckons us to listen—not to his words, but to the silence beneath them. To look—not at the world, but through it, into the light that shines within. 

 

And so, I ask you, seeker of the unseen: Will you pause? Will you let the river of thought grow still, let the winds of memory die down? Will you stand in the silence—not to find something, not to become something, but to be—to simply, wholly, be? For in that silence, the flame of contemplation ignites. In that silence, the path is illuminated—not a path to somewhere else, but a path that is here, now, eternal. In that silence, action unfolds—not as a means to an end, but as the dance of the divine, the play of the immeasurable in the fleeting theater of time. 

 

The Light Within 

 

Krishnamurti’s words are not a conclusion, but a beginning—a spark that kindles the fire within. Contemplation is not a state to achieve, but a presence to awaken to. It is the light within the mind, yes—but it is also the light beyond the mind, the light that you are, that I am, that all things are when the veils of separation fall away. This is the mystical journey: not a pilgrimage to a distant shrine, but a homecoming to the silence that has always been, the reality that never departs, the action that flows without end. 

 

So let us sit, you and I, in the stillness of this moment. Let us breathe in the fragrance of the immeasurable. Let us watch as the light rises, not from the world, but from the depths of our own being. And let us marvel, in quiet awe, at the mystery that unfolds when the mind grows silent—when the flame of contemplation burns bright, illuminating all that is, all that ever was, all that will ever be. 

… 

 

Η Φλόγα της Σιωπής: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Ενόραση 

 

Στην αχανή έκταση της ύπαρξης, όπου τα αστέρια ψιθυρίζουν μυστικά στο κενό και οι άνεμοι μεταφέρουν τις ηχούς των ξεχασμένων αληθειών, υπάρχει μια φλόγα—ένα αιώνιο, αόρατο φως που δεν καίει με την ορμή της φωτιάς, αλλά με την ακινησία του απείρου. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός του αόρατου, μίλησε για αυτή τη φλόγα ως ενόραση: μια λαμπερή παρουσία μέσα στον νου, ένας φάρος που φωτίζει το μονοπάτι και ξεδιπλώνει το μυστήριο της δράσης. Όμως αυτό το φως δεν εκρήγνυται μέσα στον θόρυβο της σκέψης, ούτε αποκαλύπτεται μέσα στην ανήσυχη φλυαρία της μνήμης και της μέτρησης. Αναδύεται μόνο μέσα στην ιερή σιωπή—μια σιωπή τόσο βαθιά, τόσο απρόσβλητη από το χέρι του χρόνου, που γίνεται η μήτρα του αμέτρητου, η κούνια της ίδιας της πραγματικότητας. 

 

Το Ολόγραμμα του Νου 

 

Περιπλανιόμαστε, εσύ κι εγώ, μέσα στο λαβύρινθο της δικής μας κατασκευής—έναν λαβύρινθο υφασμένο από τα νήματα της σκέψης, της επιθυμίας και της αδιάκοπης αναζήτησης νοήματος. Ο νους, ένας ακούραστος αρχιτέκτονας, χτίζει τους πύργους της γνώσης του, τις γέφυρες της μνήμης του, τα τείχη της ταυτότητάς του. Κοιτάζει προς τα έξω, αναζητώντας τον ορίζοντα· σκάβει προς τα μέσα, ανασκάπτοντας το παρελθόν. Και όμως, τι βρίσκει; Σκιές που χορεύουν στους τοίχους της σπηλιάς, εφήμερες εικόνες της δικής του δημιουργίας. Ο Κρισναμούρτι μάς λέει πως όταν ο νους ερευνά, μετρά, θυμάται, δεν συναντά παρά μόνο τα δικά του όρια—τις δικές του εύθραυστες, τρεμάμενες περιορισμένες δυνατότητες. Είναι ένας καθρέφτης που κοιτάζει τον εαυτό του, μαγεμένος από την αντανάκλαση, τυφλός στην απεραντοσύνη που εκτείνεται πέρα από αυτόν. 

 

Δεν το έχεις νιώσει αυτό, στις ήσυχες ώρες όταν ο κόσμος αποτραβιέται; Ο νους, ανήσυχος σαν ποτάμι, βιάζεται να ονομάσει, να κρίνει, να κατέχει. Σφιχταγκαλιάζει τον άνεμο, προσπαθώντας να κρατήσει ό,τι δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Χαράζει το άπειρο σε θραύσματα—χθες, αύριο, εαυτός, άλλος—και έτσι, επισκιάζει το ίδιο το φως που λαχταρά να δει. Η μυστικιστική αλήθεια δεν βρίσκεται στην αρπαγή, ούτε στην αναζήτηση, αλλά στη διακοπή—στη στιγμή που το ποτάμι γαληνεύει, που ο καθρέφτης θρυμματίζεται και η σιωπή κατέρχεται σαν βελούδινο πέπλο. 

 

Η Γέννηση του Αμέτρητου 

 

Τι είναι αυτή η σιωπή για την οποία μιλά ο Κρισναμούρτι; Δεν είναι η απουσία ήχου, ούτε η σίγαση της κοσμικής κακοφωνίας. Δεν είναι μια σιωπή επιβεβλημένη από τη θέληση, μια καταστολή της σκέψης ή μια φυγή στο κενό. Όχι, αυτή η σιωπή είναι ζωντανή, πάλλεται με τον παλμό του σύμπαντος. Είναι η σιωπή ενός δάσους την αυγή, όταν τα φύλλα κρατούν την ανάσα τους πριν από την πρώτη ακτίνα φωτός. Είναι η σιωπή ενός άστρου που αιωρείται στο κενό, καίγοντας χωρίς θόρυβο ή ανάγκη. Είναι η σιωπή που αναδύεται όταν ο νους, κουρασμένος από τον δικό του θόρυβο, παραδίδεται—όχι από ήττα, αλλά από μια ξαφνική, ανεξήγητη αναγνώριση του αιώνιου. 

 

Μέσα σε αυτή τη σιωπή, γεννιέται το αμέτρητο. Το αμέτρητο—τι είναι αν όχι το άρωμα του αόρατου, το τραγούδι του ανέκφραστου; Δεν είναι κάτι που μπορεί να κατακτηθεί, ούτε μια έννοια που μπορεί να οριστεί. Είναι ο απέραντος ωκεανός που περιέχει τη σταγόνα, ο άπειρος ουρανός που αγκαλιάζει το φευγαλέο σύννεφο. Ο Κρισναμούρτι μάς καλεί να ζήσουμε εδώ, μέσα σε αυτήν την ιερή ηρεμία, όπου η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού διαλύεται, όπου ο εαυτός—ένα φάντασμα της σκέψης—διαλύεται μέσα στην ενότητα του παντός. Εδώ, η πραγματικότητα δεν είναι πλέον μια μακρινή ακτή που πρέπει να φτάσουμε· είναι το ίδιο το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, η ίδια η ανάσα μέσα στους πνεύμονές μας. 

 

Ο Χορός της Δράσης 

 

Και τι να πούμε για τη δράση; Στον συνηθισμένο κόσμο, η δράση γεννιέται από το κίνητρο, από τον υπολογισμό, από την αδιάκοπη ώθηση και έλξη της επιθυμίας και του φόβου. Δρούμε για να αποκτήσουμε, για να αποφύγουμε, για να γίνουμε. Όμως, ο Κρισναμούρτι αποκαλύπτει μια βαθύτερη αλήθεια: η αληθινή δράση, η δράση που ρέει από το φως του διαλογισμού, δεν είναι προϊόν της σκέψης. Δεν είναι προμελετημένη, δεν είναι δεμένη με το παρελθόν ούτε αγκυρωμένη στο μέλλον. Είναι μια αυθόρμητη αποκάλυψη, μια κίνηση τόσο φυσική όσο το άνθισμα ενός λουλουδιού ή η πτήση ενός πουλιού στον ουρανό του λυκόφωτος. 

 

Φαντάσου μια χορεύτρια, χαμένη στον ρυθμό μιας αόρατης μουσικής. Τα βήματά της δεν είναι προγραμματισμένα, οι κινήσεις της δεν είναι προβάρες—κι όμως, κάθε κίνηση είναι τέλεια, κάθε στροφή μια αποκάλυψη. Έτσι είναι η δράση που αναδύεται από τη σιωπή. Δεν είναι ο νους που δρα, δεν είναι το εγώ που αποφασίζει. Είναι το αμέτρητο, που ρέει μέσα από το σκεύος της ανθρώπινης ψυχής. Αυτή είναι η μυστικιστική τέχνη του να ζεις: να κινείσαι χωρίς να κινείσαι, να δρας χωρίς να προσπαθείς, να είσαι η φλόγα και η σκιά που αυτή ρίχνει. 

 

Η Αιώνια Πρόσκληση 

 

Το να ζεις μέσα σε αυτό τον διαλογισμό σημαίνει να βγαίνεις πέρα από το πέπλο του γνωστού, να βαδίζεις στο χείλος της αβύσσου με μάτια ορθάνοιχτα. Δεν είναι φυγή από τη ζωή, αλλά μια κατάδυση στην ίδια της την καρδιά—μια καρδιά που χτυπά με τον ρυθμό του άπειρου. Ο Κρισναμούρτι δεν μας προσφέρει ένα δόγμα, μια μέθοδο, έναν χάρτη. Μας προσφέρει έναν καθρέφτη—όχι για να δούμε τον εαυτό μας όπως νομίζουμε ότι είμαστε, αλλά για να δούμε μέσα από την ψευδαίσθηση του τι δεν είμαστε. Μας καλεί να ακούσουμε—όχι τα λόγια του, αλλά τη σιωπή κάτω από αυτά. Να κοιτάξουμε—όχι τον κόσμο, αλλά μέσα από αυτόν, στο φως που λάμπει εντός. 

 

Και έτσι, σε ρωτώ, αναζητητή του αόρατου: Θα σταθείς; Θα αφήσεις το ποτάμι της σκέψης να γαληνέψει, τους ανέμους της μνήμης να κοπάσουν; Θα σταθείς μέσα στη σιωπή—όχι για να βρεις κάτι, όχι για να γίνεις κάτι, αλλά για να είσαι—να είσαι απλά, ολοκληρωτικά, αληθινά; Διότι μέσα σε αυτή τη σιωπή, ανάβει η φλόγα του διαλογισμού. Μέσα σε αυτή τη σιωπή, φωτίζεται το μονοπάτι—όχι ένα μονοπάτι που οδηγεί κάπου αλλού, αλλά ένα μονοπάτι που είναι εδώ, τώρα, αιώνιο. Μέσα σε αυτή τη σιωπή, η δράση ξεδιπλώνεται—όχι ως μέσο για έναν σκοπό, αλλά ως ο χορός του θείου, ως το παιχνίδι του αμέτρητου μέσα στο εφήμερο θέατρο του χρόνου. 

 

Το Φως Εντός 

 

Τα λόγια του Κρισναμούρτι δεν είναι ένα συμπέρασμα, αλλά μια αρχή—μια σπίθα που ανάβει τη φωτιά μέσα μας. Ο διαλογισμός δεν είναι μια κατάσταση που πρέπει να επιτύχουμε, αλλά μια παρουσία στην οποία πρέπει να ξυπνήσουμε. Είναι το φως μέσα στον νου, ναι—αλλά είναι και το φως πέρα από τον νου, το φως που είσαι εσύ, που είμαι εγώ, που είναι όλα τα πράγματα όταν πέφτουν τα πέπλα του διαχωρισμού. Αυτή είναι η μυστικιστική πορεία: όχι ένα προσκύνημα σε κάποιον μακρινό ναό, αλλά μια επιστροφή στο σπίτι της σιωπής που ήταν πάντοτε εκεί, στην πραγματικότητα που ποτέ δεν φεύγει, στη δράση που ρέει χωρίς τέλος. 

 

Ας καθίσουμε, λοιπόν, εσύ κι εγώ, μέσα στη γαλήνη αυτής της στιγμής. Ας αναπνεύσουμε το άρωμα του αμέτρητου. Ας παρακολουθήσουμε το φως να αναδύεται, όχι από τον κόσμο, αλλά από τα βάθη της ίδιας μας της ύπαρξης. Και ας θαυμάσουμε, με ήσυχο δέος, το μυστήριο που ξεδιπλώνεται όταν ο νους σωπαίνει—όταν η φλόγα του διαλογισμού καίει λαμπερή, φωτίζοντας όλα όσα είναι, όλα όσα υπήρξαν, όλα όσα θα υπάρξουν.