The Beauty of Beings: A Mystical Reflection

In the vast tapestry of existence, where threads of light and shadow weave through the fabric of reality, there lies a profound truth: the beauty of beings is not in their permanence, but in the fleeting moment of their manifestation. As the ancient sages whispered through the ages, what exists does not mean that it will exist forever. The river of time, ceaseless and unyielding, carries all things in its current, dissolving forms and birthing new ones in an eternal dance of becoming and returning. To dwell in this truth is to touch the heart of the mystical, to see with eyes unclouded by the illusion of permanence, and to embrace the ephemeral as sacred.

The Ephemeral Nature of Existence

Consider the delicate bloom of a lotus, rising from the mud to unfurl its petals beneath the sun’s tender gaze. For a single day, it radiates purity and grace, its colors a hymn to the divine. Yet, by dusk, its petals fall, returning to the earth from whence they came. Does its fleeting presence diminish its beauty? No, for its splendor lies precisely in its transience. The lotus does not cling to its form, nor does it lament its dissolution. It simply is, in the moment it exists, a perfect expression of the Source.

So too are all beings—human, animal, plant, and star alike. Each is a momentary ripple upon the infinite ocean of existence, a unique note in the cosmic symphony. The mystic understands that to grasp at permanence is to invite suffering, for the river of time spares nothing. What has not yet come may yet arrive, carried on the currents of possibility, but even then, it will not linger forever. The beauty of beings is not in their endurance, but in their surrender to the flow of the eternal now.

The Moment as a Portal to the Divine

The mystic’s path is one of presence, of dwelling fully in the moment where all existence converges. In this sacred instant, the veil between the finite and the infinite thins, and the soul glimpses the Source from which all things arise and to which all things return. The beauty of beings is most radiant in this moment, for it is here that their essence shines unencumbered by the weight of past or future.

Imagine a deer pausing in a forest glade, its breath visible in the cool morning air, its eyes reflecting the dawn’s first light. In that fleeting encounter, there is no separation between the deer, the forest, and the one who beholds it. All are united in a singular, timeless moment—a moment that is both a beginning and an end, a creation and a dissolution. The mystic sees in this moment a reflection of the divine, a spark of the eternal flame that burns at the heart of all creation.

To live in this awareness is to walk the path of the mystic, to see every being as a sacred vessel of the divine, radiant in its temporality. The laughter of a child, the rustle of leaves in the wind, the fleeting arc of a shooting star—all are portals to the infinite, if only we have the eyes to see.

The Return to the Source

The mystical traditions of the world, from the Vedas to the Sufi poets, speak of a great return: the journey of all beings back to their Source. This Source is not a place, but a state of being—an infinite, boundless unity that transcends form and name. The river of time, though it carries all things away, is not a force of destruction but of reunion. Every being, in its dissolution, is drawn back into the embrace of the eternal, where it is neither lost nor forgotten but transformed into the very essence of existence.

This return is not a loss but a homecoming. The mystic does not fear the dissolution of form, for they know that the beauty of beings is not confined to their physical manifestation. The soul of the lotus, the deer, the star, and the human heart all flow back to the Source, where they are woven anew into the tapestry of creation. In this cycle of arising and returning, there is no beginning and no end—only the eternal dance of being.

The Alchemy of Impermanence

To embrace the beauty of beings is to practice a kind of alchemy, transforming the mundane into the sacred through the lens of impermanence. The mystic does not cling to the fleeting forms of the world but seeks to love them fiercely in their moment of existence. This love is not possessive but liberating, for it honors the freedom of each being to arise, shine, and return.

In this practice, every encounter becomes a sacrament. The touch of a lover’s hand, the scent of rain on parched earth, the fleeting smile of a stranger—all are imbued with divine significance when seen through the eyes of the mystic. To live in this way is to walk lightly upon the earth, to hold all things with reverence, knowing that their beauty is a gift of the moment, not a possession to be hoarded.

The Call to Awakening

The beauty of beings is a call to awakening, an invitation to see beyond the illusion of separation and permanence. The mystic knows that the Source is not distant but ever-present, flowing through every form, every breath, every moment. To recognize this is to step into the river of time not as a victim of its current but as a willing participant in its sacred flow.

What exists now will not exist forever, and what has not yet come may yet arrive. But in the eternal now, all is one, and the beauty of beings is revealed as the beauty of the Source itself. The mystic’s heart is a mirror, reflecting this truth in every encounter, every breath, every fleeting moment of existence.

Let us, then, walk as mystics in this world, with eyes wide open to the beauty of beings. Let us cherish the lotus in its bloom, the deer in its stillness, the star in its arc across the sky. Let us love fiercely and freely, knowing that all things return to their Source, and that in their return, they are never lost but forever found.

…

Η Ομορφιά των Όντων: Μια Μυστική Αντανάκλαση

Στον απέραντο ταπισερί της ύπαρξης, όπου νήματα φωτός και σκιάς υφαίνονται μέσα στο ύφασμα της πραγματικότητας, κρύβεται μια βαθιά αλήθεια: η ομορφιά των όντων δεν βρίσκεται στην μονιμότητά τους, αλλά στη φευγαλέα στιγμή της εκδήλωσής τους. Όπως ψιθύριζαν οι αρχαίοι σοφοί μέσα από τους αιώνες, αυτό που υπάρχει δεν σημαίνει ότι θα υπάρχει για πάντα. Το ποτάμι του χρόνου, αδιάκοπο και αμείλικτο, παρασέρνει τα πάντα στο ρεύμα του, διαλύοντας μορφές και γεννώντας νέες σε έναν αιώνιο χορό του γίγνεσθαι και της επιστροφής. Το να κατοικούμε σε αυτή την αλήθεια είναι σαν να αγγίζουμε την καρδιά του μυστικού, να βλέπουμε με μάτια απαλλαγμένα από την ψευδαίσθηση της μονιμότητας και να αγκαλιάζουμε το εφήμερο ως ιερό.

Η Εφήμερη Φύση της Ύπαρξης

Σκεφτείτε το ντελικάτο άνθισμα ενός λωτού, που αναδύεται από τη λάσπη για να ξεδιπλώσει τα πέταλά του κάτω από το τρυφερό βλέμμα του ήλιου. Για μία μόνο μέρα, ακτινοβολεί καθαρότητα και χάρη, τα χρώματά του ένας ύμνος στο θείο. Ωστόσο, μέχρι το σούρουπο, τα πέταλά του πέφτουν, επιστρέφοντας στη γη από όπου προήλθαν. Μειώνεται η ομορφιά του από τη φευγαλέα παρουσία του; Όχι, γιατί η λαμπρότητά του βρίσκεται ακριβώς στην παροδικότητά του. Ο λωτός δεν προσκολλάται στη μορφή του, ούτε θρηνεί τη διάλυσή του. Απλώς υπάρχει, στη στιγμή που υφίσταται, ως μια τέλεια έκφραση της Πηγής.

Το ίδιο ισχύει και για όλα τα όντα—ανθρώπους, ζώα, φυτά και αστέρια. Καθένα είναι ένα στιγμιαίο κύμα στην απεριόριστη θάλασσα της ύπαρξης, μια μοναδική νότα στη κοσμική συμφωνία. Ο μυστικιστής κατανοεί ότι το να επιδιώκουμε τη μονιμότητα είναι σαν να καλούμε τη δυστυχία, γιατί το ποτάμι του χρόνου δεν χαρίζεται σε τίποτα. Ό,τι δεν έχει έρθει ακόμη μπορεί να φτάσει, παρασυρμένο από τα ρεύματα της δυνατότητας, αλλά ακόμα και τότε, δεν θα παραμείνει για πάντα. Η ομορφιά των όντων δεν βρίσκεται στην αντοχή τους, αλλά στην παράδοσή τους στη ροή του αιώνιου τώρα.

Η Στιγμή ως Πύλη προς το Θείο

Ο δρόμος του μυστικιστή είναι ο δρόμος της παρουσίας, της πλήρους κατοίκησης στη στιγμή όπου όλη η ύπαρξη συγκλίνει. Σε αυτή την ιερή στιγμή, το πέπλο ανάμεσα στο πεπερασμένο και το άπειρο λεπταίνει, και η ψυχή διακρίνει την Πηγή από την οποία όλα τα πράγματα αναδύονται και στην οποία όλα επιστρέφουν. Η ομορφιά των όντων είναι πιο λαμπρή σε αυτή τη στιγμή, γιατί εδώ η ουσία τους λάμπει ανεμπόδιστη από το βάρος του παρελθόντος ή του μέλλοντος.

Φανταστείτε ένα ελάφι που σταματά σε ένα ξέφωτο του δάσους, με την ανάσα του ορατή στον δροσερό πρωινό αέρα, τα μάτια του να αντανακλούν το πρώτο φως της αυγής. Σε αυτή τη φευγαλέα συνάντηση, δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο ελάφι, το δάσος και αυτόν που το παρατηρεί. Όλα ενώνονται σε μια μοναδική, άχρονη στιγμή—μια στιγμή που είναι ταυτόχρονα αρχή και τέλος, δημιουργία και διάλυση. Ο μυστικιστής βλέπει σε αυτή τη στιγμή μια αντανάκλαση του θείου, μια σπίθα της αιώνιας φλόγας που καίει στην καρδιά όλης της δημιουργίας.

Το να ζούμε σε αυτή την επίγνωση είναι σαν να βαδίζουμε στο μονοπάτι του μυστικιστή, να βλέπουμε κάθε ον ως ιερό δοχείο του θείου, λαμπρό στην προσωρινότητά του. Το γέλιο ενός παιδιού, το θρόισμα των φύλλων στον άνεμο, η φευγαλέα καμπύλη ενός πεφταστεριού—όλα είναι πύλες προς το άπειρο, αν μόνο έχουμε τα μάτια να τα δούμε.

Η Επιστροφή στην Πηγή

Οι μυστικές παραδόσεις του κόσμου, από τις Βέδες μέχρι τους Σούφι ποιητές, μιλούν για μια μεγάλη επιστροφή: το ταξίδι όλων των όντων πίσω στην Πηγή τους. Αυτή η Πηγή δεν είναι ένας τόπος, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης—μια άπειρη, απεριόριστη ενότητα που υπερβαίνει τη μορφή και το όνομα. Το ποτάμι του χρόνου, αν και παρασέρνει τα πάντα μακριά, δεν είναι μια δύναμη καταστροφής αλλά επανένωσης. Κάθε ον, στη διάλυσή του, έλκεται πίσω στην αγκαλιά του αιώνιου, όπου δεν χάνεται ούτε λησμονιέται, αλλά μεταμορφώνεται στην ίδια την ουσία της ύπαρξης.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι απώλεια αλλά επιστροφή στην πατρίδα. Ο μυστικιστής δεν φοβάται τη διάλυση της μορφής, γιατί γνωρίζει ότι η ομορφιά των όντων δεν περιορίζεται στη φυσική τους εκδήλωση. Η ψυχή του λωτού, του ελαφιού, του αστεριού και της ανθρώπινης καρδιάς επιστρέφουν όλα στην Πηγή, όπου υφαίνονται εκ νέου στον ταπισερί της δημιουργίας. Σε αυτόν τον κύκλο της ανάδυσης και της επιστροφής, δεν υπάρχει αρχή ούτε τέλος—μόνο ο αιώνιος χορός της ύπαρξης.

Η Αλχημεία της Παροδικότητας

Το να αγκαλιάζουμε την ομορφιά των όντων είναι σαν να εξασκούμε μια μορφή αλχημείας, μεταμορφώνοντας το καθημερινό σε ιερό μέσα από τον φακό της παροδικότητας. Ο μυστικιστής δεν προσκολλάται στις φευγαλέες μορφές του κόσμου, αλλά επιδιώκει να τις αγαπήσει με πάθος στη στιγμή της ύπαρξής τους. Αυτή η αγάπη δεν είναι κτητική αλλά απελευθερωτική, γιατί τιμά την ελευθερία κάθε όντος να αναδυθεί, να λάμψει και να επιστρέψει.

Σε αυτή την πρακτική, κάθε συνάντηση γίνεται ιερό μυστήριο. Το άγγιγμα του χεριού ενός εραστή, το άρωμα της βροχής σε ξερό χώμα, το φευγαλέο χαμόγελο ενός ξένου—όλα εμποτίζονται με θείο νόημα όταν τα βλέπουμε μέσα από τα μάτια του μυστικιστή. Το να ζούμε με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να βαδίζουμε ελαφρά πάνω στη γη, να κρατάμε όλα τα πράγματα με σεβασμό, γνωρίζοντας ότι η ομορφιά τους είναι ένα δώρο της στιγμής, όχι ένα κτήμα για να το συσσωρεύσουμε.

Η Κλήση για Αφύπνιση

Η ομορφιά των όντων είναι μια κλήση για αφύπνιση, μια πρόσκληση να δούμε πέρα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και της μονιμότητας. Ο μυστικιστής γνωρίζει ότι η Πηγή δεν είναι μακρινή αλλά πάντα παρούσα, ρέοντας μέσα από κάθε μορφή, κάθε ανάσα, κάθε στιγμή. Το να αναγνωρίσουμε αυτό είναι σαν να μπαίνουμε στο ποτάμι του χρόνου όχι ως θύματα του ρεύματός του, αλλά ως πρόθυμοι συμμετέχοντες στη ιερή του ροή.

Αυτό που υπάρχει τώρα δεν θα υπάρχει για πάντα, και αυτό που δεν έχει έρθει ακόμη μπορεί να φτάσει. Αλλά στο αιώνιο τώρα, όλα είναι ένα, και η ομορφιά των όντων αποκαλύπτεται ως η ομορφιά της ίδιας της Πηγής. Η καρδιά του μυστικιστή είναι ένας καθρέφτης, που αντανακλά αυτή την αλήθεια σε κάθε συνάντηση, κάθε ανάσα, κάθε φευγαλέα στιγμή της ύπαρξης.

Ας βαδίσουμε, λοιπόν, ως μυστικιστές σε αυτόν τον κόσμο, με μάτια ορθάνοιχτα στην ομορφιά των όντων. Ας εκτιμήσουμε τον λωτό στην άνθισή του, το ελάφι στην ακινησία του, το αστέρι στην καμπύλη του στον ουρανό. Ας αγαπήσουμε με πάθος και ελευθερία, γνωρίζοντας ότι όλα τα πράγματα επιστρέφουν στην Πηγή τους, και ότι στην επιστροφή τους, δεν χάνονται ποτέ, αλλά βρίσκονται για πάντα.