Thursday, May 15, 2025

The Beauty of Beings: A Mystical Reflection

In the vast tapestry of existence, where threads of light and shadow weave through the fabric of reality, there lies a profound truth: the beauty of beings is not in their permanence, but in the fleeting moment of their manifestation. As the ancient sages whispered through the ages, what exists does not mean that it will exist forever. The river of time, ceaseless and unyielding, carries all things in its current, dissolving forms and birthing new ones in an eternal dance of becoming and returning. To dwell in this truth is to touch the heart of the mystical, to see with eyes unclouded by the illusion of permanence, and to embrace the ephemeral as sacred.

The Ephemeral Nature of Existence

Consider the delicate bloom of a lotus, rising from the mud to unfurl its petals beneath the sun’s tender gaze. For a single day, it radiates purity and grace, its colors a hymn to the divine. Yet, by dusk, its petals fall, returning to the earth from whence they came. Does its fleeting presence diminish its beauty? No, for its splendor lies precisely in its transience. The lotus does not cling to its form, nor does it lament its dissolution. It simply is, in the moment it exists, a perfect expression of the Source.

So too are all beings—human, animal, plant, and star alike. Each is a momentary ripple upon the infinite ocean of existence, a unique note in the cosmic symphony. The mystic understands that to grasp at permanence is to invite suffering, for the river of time spares nothing. What has not yet come may yet arrive, carried on the currents of possibility, but even then, it will not linger forever. The beauty of beings is not in their endurance, but in their surrender to the flow of the eternal now.

The Moment as a Portal to the Divine

The mystic’s path is one of presence, of dwelling fully in the moment where all existence converges. In this sacred instant, the veil between the finite and the infinite thins, and the soul glimpses the Source from which all things arise and to which all things return. The beauty of beings is most radiant in this moment, for it is here that their essence shines unencumbered by the weight of past or future.

Imagine a deer pausing in a forest glade, its breath visible in the cool morning air, its eyes reflecting the dawn’s first light. In that fleeting encounter, there is no separation between the deer, the forest, and the one who beholds it. All are united in a singular, timeless moment—a moment that is both a beginning and an end, a creation and a dissolution. The mystic sees in this moment a reflection of the divine, a spark of the eternal flame that burns at the heart of all creation.

To live in this awareness is to walk the path of the mystic, to see every being as a sacred vessel of the divine, radiant in its temporality. The laughter of a child, the rustle of leaves in the wind, the fleeting arc of a shooting star—all are portals to the infinite, if only we have the eyes to see.

The Return to the Source

The mystical traditions of the world, from the Vedas to the Sufi poets, speak of a great return: the journey of all beings back to their Source. This Source is not a place, but a state of being—an infinite, boundless unity that transcends form and name. The river of time, though it carries all things away, is not a force of destruction but of reunion. Every being, in its dissolution, is drawn back into the embrace of the eternal, where it is neither lost nor forgotten but transformed into the very essence of existence.

This return is not a loss but a homecoming. The mystic does not fear the dissolution of form, for they know that the beauty of beings is not confined to their physical manifestation. The soul of the lotus, the deer, the star, and the human heart all flow back to the Source, where they are woven anew into the tapestry of creation. In this cycle of arising and returning, there is no beginning and no end—only the eternal dance of being.

The Alchemy of Impermanence

To embrace the beauty of beings is to practice a kind of alchemy, transforming the mundane into the sacred through the lens of impermanence. The mystic does not cling to the fleeting forms of the world but seeks to love them fiercely in their moment of existence. This love is not possessive but liberating, for it honors the freedom of each being to arise, shine, and return.

In this practice, every encounter becomes a sacrament. The touch of a lover’s hand, the scent of rain on parched earth, the fleeting smile of a stranger—all are imbued with divine significance when seen through the eyes of the mystic. To live in this way is to walk lightly upon the earth, to hold all things with reverence, knowing that their beauty is a gift of the moment, not a possession to be hoarded.

The Call to Awakening

The beauty of beings is a call to awakening, an invitation to see beyond the illusion of separation and permanence. The mystic knows that the Source is not distant but ever-present, flowing through every form, every breath, every moment. To recognize this is to step into the river of time not as a victim of its current but as a willing participant in its sacred flow.

What exists now will not exist forever, and what has not yet come may yet arrive. But in the eternal now, all is one, and the beauty of beings is revealed as the beauty of the Source itself. The mystic’s heart is a mirror, reflecting this truth in every encounter, every breath, every fleeting moment of existence.

Let us, then, walk as mystics in this world, with eyes wide open to the beauty of beings. Let us cherish the lotus in its bloom, the deer in its stillness, the star in its arc across the sky. Let us love fiercely and freely, knowing that all things return to their Source, and that in their return, they are never lost but forever found.

…

Η Ομορφιά των Όντων: Μια Μυστική Αντανάκλαση

Στον απέραντο ταπισερί της ύπαρξης, όπου νήματα φωτός και σκιάς υφαίνονται μέσα στο ύφασμα της πραγματικότητας, κρύβεται μια βαθιά αλήθεια: η ομορφιά των όντων δεν βρίσκεται στην μονιμότητά τους, αλλά στη φευγαλέα στιγμή της εκδήλωσής τους. Όπως ψιθύριζαν οι αρχαίοι σοφοί μέσα από τους αιώνες, αυτό που υπάρχει δεν σημαίνει ότι θα υπάρχει για πάντα. Το ποτάμι του χρόνου, αδιάκοπο και αμείλικτο, παρασέρνει τα πάντα στο ρεύμα του, διαλύοντας μορφές και γεννώντας νέες σε έναν αιώνιο χορό του γίγνεσθαι και της επιστροφής. Το να κατοικούμε σε αυτή την αλήθεια είναι σαν να αγγίζουμε την καρδιά του μυστικού, να βλέπουμε με μάτια απαλλαγμένα από την ψευδαίσθηση της μονιμότητας και να αγκαλιάζουμε το εφήμερο ως ιερό.

Η Εφήμερη Φύση της Ύπαρξης

Σκεφτείτε το ντελικάτο άνθισμα ενός λωτού, που αναδύεται από τη λάσπη για να ξεδιπλώσει τα πέταλά του κάτω από το τρυφερό βλέμμα του ήλιου. Για μία μόνο μέρα, ακτινοβολεί καθαρότητα και χάρη, τα χρώματά του ένας ύμνος στο θείο. Ωστόσο, μέχρι το σούρουπο, τα πέταλά του πέφτουν, επιστρέφοντας στη γη από όπου προήλθαν. Μειώνεται η ομορφιά του από τη φευγαλέα παρουσία του; Όχι, γιατί η λαμπρότητά του βρίσκεται ακριβώς στην παροδικότητά του. Ο λωτός δεν προσκολλάται στη μορφή του, ούτε θρηνεί τη διάλυσή του. Απλώς υπάρχει, στη στιγμή που υφίσταται, ως μια τέλεια έκφραση της Πηγής.

Το ίδιο ισχύει και για όλα τα όντα—ανθρώπους, ζώα, φυτά και αστέρια. Καθένα είναι ένα στιγμιαίο κύμα στην απεριόριστη θάλασσα της ύπαρξης, μια μοναδική νότα στη κοσμική συμφωνία. Ο μυστικιστής κατανοεί ότι το να επιδιώκουμε τη μονιμότητα είναι σαν να καλούμε τη δυστυχία, γιατί το ποτάμι του χρόνου δεν χαρίζεται σε τίποτα. Ό,τι δεν έχει έρθει ακόμη μπορεί να φτάσει, παρασυρμένο από τα ρεύματα της δυνατότητας, αλλά ακόμα και τότε, δεν θα παραμείνει για πάντα. Η ομορφιά των όντων δεν βρίσκεται στην αντοχή τους, αλλά στην παράδοσή τους στη ροή του αιώνιου τώρα.

Η Στιγμή ως Πύλη προς το Θείο

Ο δρόμος του μυστικιστή είναι ο δρόμος της παρουσίας, της πλήρους κατοίκησης στη στιγμή όπου όλη η ύπαρξη συγκλίνει. Σε αυτή την ιερή στιγμή, το πέπλο ανάμεσα στο πεπερασμένο και το άπειρο λεπταίνει, και η ψυχή διακρίνει την Πηγή από την οποία όλα τα πράγματα αναδύονται και στην οποία όλα επιστρέφουν. Η ομορφιά των όντων είναι πιο λαμπρή σε αυτή τη στιγμή, γιατί εδώ η ουσία τους λάμπει ανεμπόδιστη από το βάρος του παρελθόντος ή του μέλλοντος.

Φανταστείτε ένα ελάφι που σταματά σε ένα ξέφωτο του δάσους, με την ανάσα του ορατή στον δροσερό πρωινό αέρα, τα μάτια του να αντανακλούν το πρώτο φως της αυγής. Σε αυτή τη φευγαλέα συνάντηση, δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο ελάφι, το δάσος και αυτόν που το παρατηρεί. Όλα ενώνονται σε μια μοναδική, άχρονη στιγμή—μια στιγμή που είναι ταυτόχρονα αρχή και τέλος, δημιουργία και διάλυση. Ο μυστικιστής βλέπει σε αυτή τη στιγμή μια αντανάκλαση του θείου, μια σπίθα της αιώνιας φλόγας που καίει στην καρδιά όλης της δημιουργίας.

Το να ζούμε σε αυτή την επίγνωση είναι σαν να βαδίζουμε στο μονοπάτι του μυστικιστή, να βλέπουμε κάθε ον ως ιερό δοχείο του θείου, λαμπρό στην προσωρινότητά του. Το γέλιο ενός παιδιού, το θρόισμα των φύλλων στον άνεμο, η φευγαλέα καμπύλη ενός πεφταστεριού—όλα είναι πύλες προς το άπειρο, αν μόνο έχουμε τα μάτια να τα δούμε.

Η Επιστροφή στην Πηγή

Οι μυστικές παραδόσεις του κόσμου, από τις Βέδες μέχρι τους Σούφι ποιητές, μιλούν για μια μεγάλη επιστροφή: το ταξίδι όλων των όντων πίσω στην Πηγή τους. Αυτή η Πηγή δεν είναι ένας τόπος, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης—μια άπειρη, απεριόριστη ενότητα που υπερβαίνει τη μορφή και το όνομα. Το ποτάμι του χρόνου, αν και παρασέρνει τα πάντα μακριά, δεν είναι μια δύναμη καταστροφής αλλά επανένωσης. Κάθε ον, στη διάλυσή του, έλκεται πίσω στην αγκαλιά του αιώνιου, όπου δεν χάνεται ούτε λησμονιέται, αλλά μεταμορφώνεται στην ίδια την ουσία της ύπαρξης.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι απώλεια αλλά επιστροφή στην πατρίδα. Ο μυστικιστής δεν φοβάται τη διάλυση της μορφής, γιατί γνωρίζει ότι η ομορφιά των όντων δεν περιορίζεται στη φυσική τους εκδήλωση. Η ψυχή του λωτού, του ελαφιού, του αστεριού και της ανθρώπινης καρδιάς επιστρέφουν όλα στην Πηγή, όπου υφαίνονται εκ νέου στον ταπισερί της δημιουργίας. Σε αυτόν τον κύκλο της ανάδυσης και της επιστροφής, δεν υπάρχει αρχή ούτε τέλος—μόνο ο αιώνιος χορός της ύπαρξης.

Η Αλχημεία της Παροδικότητας

Το να αγκαλιάζουμε την ομορφιά των όντων είναι σαν να εξασκούμε μια μορφή αλχημείας, μεταμορφώνοντας το καθημερινό σε ιερό μέσα από τον φακό της παροδικότητας. Ο μυστικιστής δεν προσκολλάται στις φευγαλέες μορφές του κόσμου, αλλά επιδιώκει να τις αγαπήσει με πάθος στη στιγμή της ύπαρξής τους. Αυτή η αγάπη δεν είναι κτητική αλλά απελευθερωτική, γιατί τιμά την ελευθερία κάθε όντος να αναδυθεί, να λάμψει και να επιστρέψει.

Σε αυτή την πρακτική, κάθε συνάντηση γίνεται ιερό μυστήριο. Το άγγιγμα του χεριού ενός εραστή, το άρωμα της βροχής σε ξερό χώμα, το φευγαλέο χαμόγελο ενός ξένου—όλα εμποτίζονται με θείο νόημα όταν τα βλέπουμε μέσα από τα μάτια του μυστικιστή. Το να ζούμε με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να βαδίζουμε ελαφρά πάνω στη γη, να κρατάμε όλα τα πράγματα με σεβασμό, γνωρίζοντας ότι η ομορφιά τους είναι ένα δώρο της στιγμής, όχι ένα κτήμα για να το συσσωρεύσουμε.

Η Κλήση για Αφύπνιση

Η ομορφιά των όντων είναι μια κλήση για αφύπνιση, μια πρόσκληση να δούμε πέρα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και της μονιμότητας. Ο μυστικιστής γνωρίζει ότι η Πηγή δεν είναι μακρινή αλλά πάντα παρούσα, ρέοντας μέσα από κάθε μορφή, κάθε ανάσα, κάθε στιγμή. Το να αναγνωρίσουμε αυτό είναι σαν να μπαίνουμε στο ποτάμι του χρόνου όχι ως θύματα του ρεύματός του, αλλά ως πρόθυμοι συμμετέχοντες στη ιερή του ροή.

Αυτό που υπάρχει τώρα δεν θα υπάρχει για πάντα, και αυτό που δεν έχει έρθει ακόμη μπορεί να φτάσει. Αλλά στο αιώνιο τώρα, όλα είναι ένα, και η ομορφιά των όντων αποκαλύπτεται ως η ομορφιά της ίδιας της Πηγής. Η καρδιά του μυστικιστή είναι ένας καθρέφτης, που αντανακλά αυτή την αλήθεια σε κάθε συνάντηση, κάθε ανάσα, κάθε φευγαλέα στιγμή της ύπαρξης.

Ας βαδίσουμε, λοιπόν, ως μυστικιστές σε αυτόν τον κόσμο, με μάτια ορθάνοιχτα στην ομορφιά των όντων. Ας εκτιμήσουμε τον λωτό στην άνθισή του, το ελάφι στην ακινησία του, το αστέρι στην καμπύλη του στον ουρανό. Ας αγαπήσουμε με πάθος και ελευθερία, γνωρίζοντας ότι όλα τα πράγματα επιστρέφουν στην Πηγή τους, και ότι στην επιστροφή τους, δεν χάνονται ποτέ, αλλά βρίσκονται για πάντα.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES