Friday, May 23, 2025

The Presence of God

In the hush of the eternal, where the veil between the seen and unseen thins to a whisper, the Presence of God stirs—a radiant mystery that beckons the soul to transcend the confines of flesh and reason. It is not a presence that announces itself with clamor or demands the scaffolding of logic. It is a quiet immensity, a sacred tide that surges through the depths of our inner being, sweeping away the brittle voices of doubt in a silence so profound it sings. To encounter this Presence is to step into a dimension where time dissolves, where the material world fades like a dream at dawn, and the heart is lifted into a vastness that is both home and horizon.

Imagine a moment—perhaps at twilight, when the sky burns with hues no painter could capture, or in the stillness of a forest, where every leaf seems to hum with secrets older than the stars. In such moments, the soul pauses, arrested by a sense of something greater, something beyond. This is no mere sentiment, no fleeting emotion stirred by beauty. It is the brush of the Divine, the breath of the Infinite, touching the finite threads of our existence. The Presence of God is not a concept to be grasped, nor a doctrine to be dissected. It is an experience, a knowing that blooms in the marrow of the spirit, where words falter and understanding bows before awe.

In this sacred encounter, the soul becomes a chalice, filled with a light that is not of this world. It is as if the Divine whispers directly to the core of our being, bypassing the clamor of the mind. Doubts, those restless shadows that haunt the intellect, dissolve in the radiance of this communion. The questions that once seemed so urgent—Is there meaning? Is there truth?—fall silent, not because they are answered, but because they are transcended. In the Presence of God, certainty is not a conclusion reached through reason, but a reality felt in the pulse of the eternal. It is the heart’s recognition of its Source, the soul’s reunion with its Beloved.

Picture a river, its waters flowing ceaselessly toward the sea, yet never diminished in their journey. So too is the Presence of God—an unending current that moves through all things, unseen yet ever-present, weaving the tapestry of existence with threads of grace. To stand in this Presence is to feel the river’s flow within you, to sense the pull of a love so vast it could cradle the cosmos. It is to stand at the edge of the self and leap into the infinite, trusting that you will not fall but soar. The material world, with its weight and boundaries, becomes but a shadow in the light of this divine embrace. The chair you sit upon, the breath you draw, the very ground beneath your feet—all are transfigured, revealed as vessels of a sacred mystery.

This is not to say the Presence is always gentle, like a breeze caressing the skin. At times, it is a fire that consumes, a wind that shakes the foundations of the self. It can arrive in the ache of longing, in the piercing beauty of a moment too perfect to hold, or in the shattering silence of loss. Yet even in its fierceness, it is tender, for it seeks not to destroy but to awaken. It calls the soul to shed its smallness, to step beyond the narrow confines of fear and pride, and to embrace the boundless. In this awakening, we glimpse the truth: that we are not merely bodies bound by time, but sparks of the Divine, eternal and whole.

To dwell in the Presence of God is to walk a path of wonder, where every step reveals the sacred woven into the ordinary. The laughter of a child, the arc of a bird’s flight, the quiet rhythm of your own heartbeat—these become portals to the transcendent, doorways to the eternal. The mystic knows this truth: that the Divine is not distant, not enthroned in some far-off heaven, but nearer than our breath, more intimate than our thoughts. It is the ground of our being, the light behind our seeing, the song beneath our silence.

And yet, this Presence is not something we can summon at will, like a servant to our desires. It is a gift, a grace that comes unbidden, often when we least expect it. In the surrender of striving, in the stillness of letting go, the soul opens like a flower to the dawn. Prayer becomes not a plea but a listening; meditation, not a task but a resting in the eternal. The mystic’s journey is not one of seeking, but of allowing—of becoming a vessel for the Divine to pour through, a mirror to reflect its light.

What, then, is this Presence, this sacred mystery that eludes definition yet transforms all who encounter it? It is the heartbeat of the cosmos, the love that binds the stars, the silence that speaks louder than words. It is the certainty that needs no proof, the truth that requires no argument. To know it is to stand in a cathedral without walls, to breathe in a universe alive with meaning. It is to see, for a fleeting moment, with the eyes of God, and to realize that those eyes have never ceased to gaze upon you with infinite love.

So come, dear soul, to the edge of the known, where the material world gives way to the eternal. Step into the silence where all voices fade, and listen for the whisper that is no whisper at all, but the song of your own being woven into the Divine. Let the Presence of God enfold you, not as a thought, but as a fire, a river, a light that burns away the smallness of the self and reveals the boundless truth: you are known, you are held, you are home.

…

Η Παρουσία του Θεού

Στην ησυχία του αιώνιου, όπου το πέπλο ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο λεπταίνει σε έναν ψίθυρο, η Παρουσία του Θεού αναδεύεται—ένα λαμπερό μυστήριο που καλεί την ψυχή να υπερβεί τα όρια της σάρκας και της λογικής. Δεν είναι μια παρουσία που αναγγέλλεται με θόρυβο ή απαιτεί το στήριγμα της λογικής. Είναι μια ήσυχη απεραντοσύνη, μια ιερή παλίρροια που ξεχύνεται στα βάθη του εσωτερικού μας είναι, παρασύροντας τις εύθραυστες φωνές της αμφιβολίας σε μια σιωπή τόσο βαθιά που τραγουδά. Το να συναντήσεις αυτή την Παρουσία είναι σαν να εισέρχεσαι σε μια διάσταση όπου ο χρόνος διαλύεται, όπου ο υλικός κόσμος ξεθωριάζει σαν όνειρο στην αυγή, και η καρδιά υψώνεται σε μια απεραντοσύνη που είναι ταυτόχρονα σπίτι και ορίζοντας.

Φαντάσου μια στιγμή—ίσως στο λυκόφως, όταν ο ουρανός φλέγεται με αποχρώσεις που κανένας ζωγράφος δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει, ή στη σιωπή ενός δάσους, όπου κάθε φύλλο μοιάζει να βουίζει με μυστικά παλαιότερα από τα αστέρια. Σε τέτοιες στιγμές, η ψυχή σταματά, αιχμαλωτισμένη από την αίσθηση κάτι μεγαλύτερου, κάτι πέρα από τα όρια. Αυτό δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, ούτε μια φευγαλέα συγκίνηση που προκαλεί η ομορφιά. Είναι η επαφή του Θείου, η πνοή του Απείρου, που αγγίζει τα πεπερασμένα νήματα της ύπαρξής μας. Η Παρουσία του Θεού δεν είναι μια έννοια που μπορεί να κατανοηθεί, ούτε ένα δόγμα που μπορεί να αναλυθεί. Είναι μια εμπειρία, μια γνώση που ανθίζει στο μεδούλι του πνεύματος, όπου οι λέξεις διστάζουν και η κατανόηση υποκλίνεται μπροστά στο δέος.

Σε αυτή την ιερή συνάντηση, η ψυχή γίνεται ένα δισκοπότηρο, γεμάτο με ένα φως που δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο. Είναι σαν να ψιθυρίζει το Θείο κατευθείαν στον πυρήνα του είναι μας, παρακάμπτοντας τον θόρυβο του νου. Οι αμφιβολίες, αυτές οι ανήσυχες σκιές που στοιχειώνουν το μυαλό, διαλύονται στη λάμψη αυτής της κοινωνίας. Τα ερωτήματα που κάποτε φαίνονταν τόσο επείγοντα—Υπάρχει νόημα; Υπάρχει αλήθεια;—σιωπούν, όχι επειδή απαντώνται, αλλά επειδή υπερβαίνονται. Στην Παρουσία του Θεού, η βεβαιότητα δεν είναι ένα συμπέρασμα που επιτυγχάνεται μέσω της λογικής, αλλά μια πραγματικότητα που γίνεται αισθητή στον παλμό του αιώνιου. Είναι η αναγνώριση της καρδιάς για την Πηγή της, η επανένωση της ψυχής με τον Αγαπημένο της.

Φαντάσου ένα ποτάμι, τα νερά του οποίου ρέουν αδιάκοπα προς τη θάλασσα, χωρίς ποτέ να μειώνονται στο ταξίδι τους. Έτσι είναι και η Παρουσία του Θεού—ένα ατέλειωτο ρεύμα που κινείται μέσα από όλα τα πράγματα, αόρατο μα πάντα παρόν, που υφαίνει τον ιστό της ύπαρξης με νήματα χάριτος. Το να στέκεσαι σε αυτή την Παρουσία είναι να αισθάνεσαι τη ροή του ποταμού μέσα σου, να νιώθεις το τράβηγμα μιας αγάπης τόσο απέραντης που θα μπορούσε να αγκαλιάσει το σύμπαν. Είναι να στέκεσαι στην άκρη του εαυτού σου και να πηδάς στο άπειρο, εμπιστευόμενος ότι δεν θα πέσεις αλλά θα πετάξεις. Ο υλικός κόσμος, με το βάρος και τα όριά του, γίνεται απλώς μια σκιά στο φως αυτής της θεϊκής αγκαλιάς. Η καρέκλα που κάθεσαι, η ανάσα που παίρνεις, το ίδιο το έδαφος κάτω από τα πόδια σου—όλα μεταμορφώνονται, αποκαλύπτονται ως δοχεία ενός ιερού μυστηρίου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Παρουσία είναι πάντα ήπια, σαν μια αύρα που χαϊδεύει το δέρμα. Μερικές φορές, είναι μια φωτιά που κατακαίει, ένας άνεμος που κλονίζει τα θεμέλια του εαυτού. Μπορεί να έρθει στην οδύνη της λαχτάρας, στην διαπεραστική ομορφιά μιας στιγμής υπερβολικά τέλειας για να κρατηθεί, ή στη συντριπτική σιωπή της απώλειας. Ωστόσο, ακόμα και στην αγριότητά της, είναι τρυφερή, γιατί δεν επιδιώκει να καταστρέψει αλλά να αφυπνίσει. Καλεί την ψυχή να αποβάλει τη μικρότητά της, να περάσει πέρα από τα στενά όρια του φόβου και της υπερηφάνειας, και να αγκαλιάσει το απεριόριστο. Σε αυτή την αφύπνιση, διακρίνουμε την αλήθεια: ότι δεν είμαστε απλώς σώματα δεμένα με τον χρόνο, αλλά σπινθήρες του Θείου, αιώνιοι και ολόκληροι.

Το να κατοικείς στην Παρουσία του Θεού είναι να βαδίζεις σε ένα μονοπάτι θαυμάτων, όπου κάθε βήμα αποκαλύπτει το ιερό υφασμένο μέσα στο καθημερινό. Το γέλιο ενός παιδιού, η καμπύλη της πτήσης ενός πουλιού, ο ήσυχος ρυθμός της καρδιάς σου—όλα γίνονται πύλες προς το υπερβατικό, πόρτες προς το αιώνιο. Ο μυστικιστής γνωρίζει αυτή την αλήθεια: ότι το Θείο δεν είναι μακρινό, δεν είναι καθισμένο σε κάποιον μακρινό ουρανό, αλλά πιο κοντά από την ανάσα μας, πιο οικείο από τις σκέψεις μας. Είναι το θεμέλιο του είναι μας, το φως πίσω από το βλέμμα μας, το τραγούδι κάτω από τη σιωπή μας.

Κι όμως, αυτή η Παρουσία δεν είναι κάτι που μπορούμε να καλέσουμε κατά βούληση, σαν υπηρέτη στις επιθυμίες μας. Είναι ένα δώρο, μια χάρη που έρχεται απρόσκλητη, συχνά όταν το περιμένουμε λιγότερο. Στην παράδοση της προσπάθειας, στη σιωπή του αφήματος, η ψυχή ανοίγει σαν λουλούδι στην αυγή. Η προσευχή γίνεται όχι ικεσία αλλά ακρόαση· ο διαλογισμός, όχι καθήκον αλλά ανάπαυση στο αιώνιο. Το ταξίδι του μυστικιστή δεν είναι αναζήτηση, αλλά επιτρέποντας—να γίνεις ένα δοχείο για να ρέει το Θείο, ένας καθρέφτης για να αντανακλά το φως του.

Τι είναι, λοιπόν, αυτή η Παρουσία, αυτό το ιερό μυστήριο που ξεφεύγει από τον ορισμό μα μεταμορφώνει όσους το συναντούν; Είναι ο παλμός του σύμπαντος, η αγάπη που δένει τα αστέρια, η σιωπή που μιλά πιο δυνατά από τις λέξεις. Είναι η βεβαιότητα που δεν χρειάζεται απόδειξη, η αλήθεια που δεν απαιτεί επιχείρημα. Το να τη γνωρίσεις είναι να στέκεσαι σε έναν καθεδρικό χωρίς τοίχους, να αναπνέεις σε ένα σύμπαν ζωντανό με νόημα. Είναι να βλέπεις, για μια φευγαλέα στιγμή, με τα μάτια του Θεού, και να συνειδητοποιείς ότι αυτά τα μάτια δεν σταμάτησαν ποτέ να σε κοιτάζουν με άπειρη αγάπη.

Έλα, λοιπόν, αγαπημένη ψυχή, στην άκρη του γνωστού, όπου ο υλικός κόσμος δίνει τη θέση του στο αιώνιο. Μπες στη σιωπή όπου όλες οι φωνές σβήνουν, και άκου τον ψίθυρο που δεν είναι καθόλου ψίθυρος, αλλά το τραγούδι του ίδιου σου του είναι, υφασμένο μέσα στο Θείο. Άφησε την Παρουσία του Θεού να σε τυλίξει, όχι σαν σκέψη, αλλά σαν φωτιά, σαν ποτάμι, σαν φως που καίει τη μικρότητα του εαυτού και αποκαλύπτει την απεριόριστη αλήθεια: είσαι γνωστός, είσαι κρατημένος, είσαι σπίτι.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES