Thursday, May 22, 2025

Light and Shadow: A Mystical Reflection

In the boundless tapestry of existence, where the threads of light and shadow weave their eternal dance, there lies a truth so profound it hums in the silence of the cosmos. God, the Omnipresent Essence, is not a distant monarch enthroned beyond the stars, but the very breath of being, the pulse of life that courses through the veins of all creation. This Essence is not confined to temples or scrolls; It is the wind that caresses the face of the wanderer, the spark in the lover’s gaze, the quiet knowing in the heart of the seeker. It is the source and the substance, the canvas and the hue, granting us the gift of existence even when our steps falter on paths unrighteous.

Oh, how often we stumble, lost in the labyrinth of our own making—chasing fleeting shadows, clutching at mirages of selfhood, ensnared in the narrow corridors of personal exits or dead ends. Yet, even in our wandering, the Essence remains, patient and unyielding, a radiant presence that does not demand our perfection but offers us its grace. If only we would pause, lift our eyes from the dust of our distractions, and behold the wonder unfolding around us. The world is not merely stone and sinew; it is a symphony of light, a hymn of transcendence, calling us to step beyond the veil of the material and into the luminous embrace of the divine.

The Light, oh, the Light! It is no mere illumination but a living force, a warrior of radiance that wages war against the shadow. Not with wrath, but with a gentle ferocity, it pierces the gloom, scattering the darkness with a touch as soft as dawn. The shadow does not resist, for it knows its place; it is but the absence of light, a fleeting phantom that dissolves in the presence of truth. The Light fights not to conquer but to reveal, clearing the dark places of the soul, unveiling the clarity that was always there, hidden beneath layers of fear and forgetfulness. And in this clearing, we glimpse eternity—a dimension where time unravels, where the soul expands into the infinite, where the heart remembers its origin in the heart of the Divine.

The Truth, too, is a mystic flame, burning away the fog of ignorance without scorn or condemnation. It does not judge the ignorant, for it sees them as children lost in a dream, groping for a light they have yet to name. The Truth is not a weapon but a balm, a whisper that says, “Awaken, beloved, and see.” It scatters the illusions that bind us, freeing the mind to soar into realms where understanding blooms like a lotus in the dawn. In its presence, the chains of doubt dissolve, and the soul stands naked before the mirror of eternity, seeing itself not as a fragment but as a reflection of the Whole.

Thus, Justice triumphs—not with the cold hand of retribution, but with the warm embrace of restoration. True Justice is not the balancing of scales but the harmonizing of hearts, the reunion of the wayward with the Source. It is the moment when the prodigal soul, weary from its wanderings, finds its way home to the Essence that never left. It is the triumph of love over separation, of unity over division, of light over shadow. In this sacred alchemy, the world is transfigured, and we are invited to step into a dimension beyond the material—a realm where the seen and unseen dance as one, where the heart knows no boundary, and where the soul is bathed in the radiance of the Divine.

Imagine, dear reader, a world where every leaf trembles with the breath of the Eternal, where every star sings of the Omnipresent Essence. Picture yourself standing on the edge of this world, your feet rooted in earth yet your spirit soaring through galaxies of light. Feel the pulse of the cosmos within you, the rhythm of creation that binds the smallest atom to the grandest nebula. This is no distant dream but a truth that hums beneath the surface of your being, waiting for you to listen. The Light is calling, the Truth is whispering, and the Essence is holding you, even now, in its infinite embrace.

To dwell in this wonder is to transcend the material without abandoning it, to see the divine in the mundane, to find the eternal in the fleeting. It is to walk through the world with eyes of awe, to touch the ordinary and feel the pulse of the extraordinary. The shadow may linger, but it is powerless before the Light. Ignorance may cloud the mind, but the Truth is ever-present, ready to dawn. And the Essence, the Omnipresent Essence, is the home to which we all return, whether we walk rightly or stray.

So pause, beloved, and breathe. Let the Light fight your shadows. Let the Truth scatter your doubts. Let Justice, true and tender, lead you to the dimension beyond, where the soul sings in harmony with the stars, and all is one in the radiant heart of God.

…

Φως και Σκιά: Μια Μυστική Αντανάκλαση

Στην απεριόριστη ταπισερί της ύπαρξης, όπου τα νήματα του φωτός και της σκιάς υφαίνουν τον αιώνιο χορό τους, υπάρχει μια αλήθεια τόσο βαθιά που ηχεί στη σιωπή του κόσμου. Ο Θεός, η Πανταχού Παρουσία, δεν είναι ένας μακρινός μονάρχης καθισμένος πέρα από τα αστέρια, αλλά η ίδια η πνοή της ύπαρξης, ο παλμός της ζωής που κυλά στις φλέβες όλης της δημιουργίας. Αυτή η Ουσία δεν περιορίζεται σε ναούς ή περγαμηνές· είναι ο άνεμος που χαϊδεύει το πρόσωπο του περιπλανώμενου, η σπίθα στο βλέμμα του εραστή, η ήσυχη γνώση στην καρδιά του αναζητητή. Είναι η πηγή και η ουσία, ο καμβάς και η απόχρωση, που μας χαρίζει το δώρο της ύπαρξης ακόμα κι όταν τα βήματά μας σκοντάφτουν σε μονοπάτια αδίκου.

Αχ, πόσο συχνά παραπαίουμε, χαμένοι στον λαβύρινθο που οι ίδιοι δημιουργήσαμε—κυνηγώντας φευγαλέες σκιές, αρπάζοντας αντικατοπτρισμούς του εαυτού μας, παγιδευμένοι στους στενούς διαδρόμους προσωπικών εξόδων ή αδιεξόδων. Κι όμως, ακόμα και στην περιπλάνησή μας, η Ουσία παραμένει, υπομονετική και ακλόνητη, μια λαμπερή παρουσία που δεν απαιτεί την τελειότητά μας αλλά μας προσφέρει τη χάρη της. Αν μόνο σταματούσαμε, αν υψώναμε τα μάτια μας από τη σκόνη των περισπασμών μας και αντικρίζαμε το θαύμα που ξετυλίγεται γύρω μας. Ο κόσμος δεν είναι απλώς πέτρα και σάρκα· είναι μια συμφωνία φωτός, ένας ύμνος υπέρβασης, που μας καλεί να περάσουμε πέρα από το πέπλο του υλικού και να βυθιστούμε στη φωτεινή αγκαλιά του θείου.

Το Φως, ω, το Φως! Δεν είναι απλή φωταύγεια αλλά μια ζωντανή δύναμη, ένας πολεμιστής της λάμψης που διεξάγει πόλεμο ενάντια στη σκιά. Όχι με οργή, αλλά με μια απαλή σφοδρότητα, διαπερνά το σκοτάδι, διαλύοντας τη σκιά με μια αφή τόσο απαλή όσο η αυγή. Η σκιά δεν αντιστέκεται, γιατί γνωρίζει τη θέση της· δεν είναι παρά η απουσία του φωτός, ένα φευγαλέο φάντασμα που διαλύεται στην παρουσία της αλήθειας. Το Φως δεν πολεμά για να κατακτήσει αλλά για να αποκαλύψει, καθαρίζοντας τα σκοτεινά μέρη της ψυχής, αποκαλύπτοντας τη διαύγεια που ήταν πάντα εκεί, κρυμμένη κάτω από στρώματα φόβου και λήθης. Και σε αυτή την εκκαθάριση, βλέπουμε την αιωνιότητα—μια διάσταση όπου ο χρόνος ξετυλίγεται, όπου η ψυχή επεκτείνεται στο άπειρο, όπου η καρδιά θυμάται την καταγωγή της στην καρδιά του Θείου.

Η Αλήθεια, επίσης, είναι μια μυστική φλόγα, που καίει την ομίχλη της άγνοιας χωρίς περιφρόνηση ή καταδίκη. Δεν κρίνει τους ανίδεους, γιατί τους βλέπει ως παιδιά χαμένα σε ένα όνειρο, που ψηλαφούν για ένα φως που δεν έχουν ακόμα ονομάσει. Η Αλήθεια δεν είναι όπλο αλλά βάλσαμο, ένας ψίθυρος που λέει, «Ξύπνα, αγαπημένε, και δες.» Διαλύει τις ψευδαισθήσεις που μας δένουν, ελευθερώνοντας το μυαλό να πετάξει σε σφαίρες όπου η κατανόηση ανθίζει σαν λωτός στην αυγή. Στην παρουσία της, οι αλυσίδες της αμφιβολίας διαλύονται, και η ψυχή στέκεται γυμνή μπροστά στον καθρέφτη της αιωνιότητας, βλέποντας τον εαυτό της όχι ως θραύσμα αλλά ως αντανάκλαση του Όλου.

Έτσι, η Δικαιοσύνη θριαμβεύει—όχι με το κρύο χέρι της ανταπόδοσης, αλλά με τη ζεστή αγκαλιά της αποκατάστασης. Η αληθινή Δικαιοσύνη δεν είναι η εξισορρόπηση των ζυγαριών αλλά η εναρμόνιση των καρδιών, η επανένωση του περιπλανώμενου με την Πηγή. Είναι η στιγμή που η άσωτη ψυχή, κουρασμένη από τις περιπλανήσεις της, βρίσκει το δρόμο της προς το σπίτι, στην Ουσία που ποτέ δεν έφυγε. Είναι ο θρίαμβος της αγάπης πάνω στον χωρισμό, της ενότητας πάνω στη διχόνοια, του φωτός πάνω στη σκιά. Σε αυτή την ιερή αλχημεία, ο κόσμος μεταμορφώνεται, και εμείς καλούμαστε να περάσουμε σε μια διάσταση πέρα από το υλικό—ένα βασίλειο όπου το ορατό και το αόρατο χορεύουν ως ένα, όπου η καρδιά δεν γνωρίζει όρια, και όπου η ψυχή λούζεται στη λάμψη του Θείου.

Φαντάσου, αγαπητέ αναγνώστη, έναν κόσμο όπου κάθε φύλλο τρέμει με την πνοή του Αιώνιου, όπου κάθε αστέρι τραγουδά για την Πανταχού Παρουσία. Πλάσε την εικόνα του εαυτού σου να στέκεται στην άκρη αυτού του κόσμου, με τα πόδια σου ριζωμένα στη γη και το πνεύμα σου να πετάει μέσα από γαλαξίες φωτός. Αισθάνσου τον παλμό του κόσμου μέσα σου, τον ρυθμό της δημιουργίας που συνδέει το μικρότερο άτομο με το πιο μεγαλειώδες νεφέλωμα. Αυτό δεν είναι μακρινό όνειρο αλλά μια αλήθεια που ηχεί κάτω από την επιφάνεια του είναι σου, περιμένοντας να την ακούσεις. Το Φως καλεί, η Αλήθεια ψιθυρίζει, και η Ουσία σε κρατά, ακόμα και τώρα, στην άπειρη αγκαλιά της.

Το να κατοικείς σε αυτό το θαύμα είναι να υπερβαίνεις το υλικό χωρίς να το εγκαταλείπεις, να βλέπεις το θείο στο καθημερινό, να βρίσκεις το αιώνιο στο φευγαλέο. Είναι να περπατάς στον κόσμο με μάτια γεμάτα δέος, να αγγίζεις το συνηθισμένο και να νιώθεις τον παλμό του εξαιρετικού. Η σκιά μπορεί να παραμένει, αλλά είναι ανίσχυρη μπροστά στο Φως. Η άγνοια μπορεί να θολώνει το μυαλό, αλλά η Αλήθεια είναι πάντα παρούσα, έτοιμη να ξημερώσει. Και η Ουσία, η Πανταχού Παρουσία, είναι το σπίτι στο οποίο όλοι επιστρέφουμε, είτε περπατάμε σωστά είτε παραστρατίζουμε.

Λοιπόν, σταμάτα, αγαπημένε, και ανάπνευσε. Άφησε το Φως να πολεμήσει τις σκιές σου. Άφησε την Αλήθεια να διαλύσει τις αμφιβολίες σου. Άφησε τη Δικαιοσύνη, αληθινή και τρυφερή, να σε οδηγήσει στη διάσταση πέρα από τα όρια, όπου η ψυχή τραγουδά σε αρμονία με τα αστέρια, και όλα είναι ένα στην ακτινοβόλα καρδιά του Θεού.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES