Esoterism Academy: Η ΠΥΛΗ

Saturday, November 26, 2016

Η ΠΥΛΗ

( Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ)

Η Αληθινή Θρησκεία είναι η Θρησκεία του Βιώματος, της Άμεσης Εμπειρίας της Πραγματικότητας, της Άμεσης Επαφής με αυτό που συμβαίνει πραγματικά, Εδώ, Τώρα, στον Πραγματικό Χρόνο. Μια Κατάσταση Συνείδησης διαφορετική από αυτή του συνηθισμένου ανθρώπου. Μια Αντίληψη Καθαρή, Ανοιχτή, χωρίς διαστρεβλώσεις, πέρα από την σκέψη, το εγώ, την δυαδικότητα, τον διαχωρισμό υποκειμένου-αντικειμένου, την ψεύτικη εξέλιξη και τον ψεύτικο χρόνο της σκέψης. Ένας άλλος τρόπος να βλέπουμε, να ζούμε και να «αγγίζουμε» τα πράγματα. Μια Κατάσταση Ενότητας της Ύπαρξης, Μια Παγκόσμια Συνείδηση.

Η Αληθινή Θρησκεία είναι να Βιώσουμε Άμεσα την Πραγματικότητα, να Δούμε, να Κατανοήσουμε εμείς οι ίδιοι, (όχι να συλλάβουμε την πραγματικότητα με την σκέψη, να σκεφτούμε). Η Κατανόηση, σαν απόλυτα δική μας «πράξη», είναι μια απόλυτα προσωπική μοναχική «πράξη», μια Προσωπική Πύλη, Διέξοδος, Οδός, προς την Πραγματική Ζωή, προς την Εμπειρία της Πραγματικότητας. Είναι μια πράξη τόσο μοναχική όσο η γέννησή μας στον κόσμο ή ο θάνατος, το πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση ύπαρξης. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε με κάποιον άλλον, (άσχετα αν παράλληλα το κάνουν κι άλλοι). Η Αφύπνιση στην Πραγματικότητα είναι σαν μια δεύτερη γέννηση, γινόμαστε ένας νέος άνθρωπος, ένας άλλος άνθρωπος, επειδή τώρα Βλέπουμε ενώ τόσο καιρό είμασταν τυφλοί (στην πραγματικότητα βλέπαμε αυτό που «κατασκευάζαμε» με την σκέψη).

Το να μιλήσεις στους ανθρώπους για την Αληθινή Θρησκεία, για την Άμεση Εμπειρία της Πραγματικότητας, για την Αφύπνιση στην Πραγματικότητα, δηλαδή για την Κατανόηση που πρέπει να κατακτήσουν αυτοί οι ίδιοι μέσα τους, μόνοι τους, για μια εσωτερική μοναχική πράξη, όπου θα είναι ο καθένας τελείως μόνος μέχρι μα Περάσει την Πύλη προς την Ενότητα της Ύπαρξης, είναι κάτι πολύ δύσκολο. Οι άνθρωποι φοβούνται να είναι μόνοι και μάλιστα σε κάτι τόσο σοβαρό όπως μια «νέα γέννηση». Αντίθετα οι άνθρωποι μπορούν, όλοι μαζί, να βιώνουν «μαζί» την εξωτερική ζωή. Έτσι θέλουν να πιστεύουν. Στην πραγματικότητα ο καθένας είναι φυλακισμένος στην δική του προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας (που κατασκευάζει με την σκέψη του) κι όλοι ζουν στον δικό τους ξεχωριστό κόσμο κι αυτό που ονομάζουν «μαζί» είναι απλά ότι τα σώματά τους είναι μαζί, κοντά, (ενώ οι ψυχές τους μένουν πάντα «χώρια»). Έτσι, με αυτή την έννοια, όλοι μαζί, μπορούν να κάνουν οποιοδήποτε εξωτερικό έργο. Να φτιάξουν θρησκείες, φιλοσοφίες, πολιτικές ιδεολογίες, να χτίσουν τον υψηλότερο ναό του κόσμου ή την πιο μεγάλη γέφυρα του πλανήτη, ακόμα και να ταξιδέψουν στο διάστημα (αν και είναι προφανές ότι το διάστημα δεν φτιάχτηκε τόσο απέραντο για τον άνθρωπο της γης, μόνο για τον άνθρωπο της γης, ό,τι κι αν λένε οι αμαθείς). Όλα αυτά τα κάνουν γιατί στα εξωτερικά έργα είναι μαζί με άλλους, τουλάχιστον σωματικά, κι ως ένα σημείο συμφωνούν με τους άλλους σε κάποια δραστηριότητα. Όμως στον Εσωτερικό Μοναχικό Δρόμο αρνούνται να βαδίσουν. Ελάχιστοι το αποφασίζουν. Σχεδόν κανείς δεν Περνάει την Πύλη, προς την Ενότητα της Ύπαρξης, προς την Παγκόσμια Συνείδηση. Μπορούν όμως να γίνουν Διδάσκαλοι, να φτιάξουν Οργανώσεις κι Εταιρείες, να λένε θαυμάσια πράγματα για την Ενότητα και την Αγάπη, να εκθέτουν εμπνευσμένες φιλοσοφίες, η να προφέρουν σοφά λόγια. Γιατί; Επειδή όλα αυτά είναι εξωτερικά (ακόμα κι η διανόηση κι όχι μόνο τα υλικά έργα). Δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την Πραγματική Ζωή, με την Αληθινή Θρησκεία, με την Άμεση Εμπειρία της Πραγματικότητας, με την Αφύπνιση στην Αλήθεια που είναι Βίωμα πέρα από την σκέψη. Οι άνθρωποι, ακόμα και παγκόσμιοι Διδάσκαλοι, παγκόσμια γνωστοί (όχι όλοι, κάποιοι), πάντα σταματούν έξω από την Πύλη. Δεν περνούν ποτέ την Πύλη. Ίσως γιατί πρέπει να «εγκαταλείψουν» το εγώ (το πολύ «εκλεπτυσμένο εγώ», που μιμείται το Παγκόσμιο) από την εδώ μεριά.

Όταν Βαδίζεις την Οδό, Ξαφνικά Διαπιστώνεις ότι είσαι Τελείως Μόνος. Μπροστά σε μια Πύλη (Πύλη Κατανόησης). Από έξω ο κόσμος φαίνεται όπως τον γνωρίζουμε, ο κόσμος της δυαδικότητας, ο κόσμος της σκέψης, ο πολιτισμένος κόσμος των ανθρώπων (που περιλαμβάνει και τον «πολιτισμό της τεχνολογίας» και την βαρβαρότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, με την βία, την διαμάχη, την εκμετάλλευση, την χειραγώγηση, τους πολέμους, οικονομικούς ή πραγματικούς με όπλα, κλπ.). Μπορείς να είσαι «μαζί» με όλους αυτούς μέσα στην παγκόσμια αυταπάτη της παγκόσμιας βαρβαρότητας. Αν θέλεις όμως να Γνωρίσεις την Πραγματικότητα, Αυτό το Ιερό που δεν αγγίζει η σκέψη, το Άχρονο, το Αληθινό, τότε Πρέπει μόνος να Περάσεις την Πύλη, Έσω, Μέσα σου, Εδώ, Τώρα. Και Τότε, (αν το κάνεις, περνώντας πέρα από τον χρόνο) η Πραγματικότητα θα είναι Τελείως Διαφορετική. Θα Βλέπεις. Μέχρι τώρα νόμιζες ότι έβλεπες αλλά έβλεπες τις σκιές που σχημάτιζε ο περιορισμένος φοβισμένος «νους» σου, τα πράγματα που κατασκεύαζε η «σκέψη» σου.

Είναι πραγματικά περίεργο, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γύρω, με τον πολιτισμό τους, τα έργα τους, τον πλούτο ή την φτώχεια τους, τους πολέμους ή την ψεύτικη ειρήνη τους και την δυστυχία τους, την ζωώδη αμεριμνησία του «χορτάτου» και τον πόνο του «εξαθλιωμένου», να ζουν μέσα στην αυταπάτη. Κι όλα όσα κάνουν, όλες οι εξωτερικές ανόητες πράξεις, μοιάζουν με παιχνίδια, παιχνίδια που συχνά γίνονται σκληρά γιατί το αίμα που χύνεται είναι πραγματικό (κι όχι εικόνες στην τηλεόραση των σαλονιών των αραγμένων πολιτισμένων ζώων). Ένας πλανήτης ανώριμων πολιτισμένων, με την γνώση τους την τεχνολογία τους, την σχιζοφρένεια και τις συγκρούσεις τους. Ώρες-ώρες νομίζεις πως ζεις σε ένα πλανήτη ανθρωποειδών που ειρωνικά κάποιοι δήθεν επιστήμονες ονόμασαν homo sapiens. Το ορθό είναι homo simian.

Όσοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι «Είναι Εδώ», νοιώθουν ότι η Αλήθεια δεν είναι μπροστά τους, σε ό,τι βλέπουν έξω, αλλά Μέσα τους. Όταν είσαι σε Αληθινή Εγρήγορση, σε Προσοχή, σε Απορία, νοιώθεις ότι Είσαι Μόνος σου. Μπροστά στην Πύλη. Η Αληθινή Ζωή είναι πέρα από τον κόσμο των ανθρώπων, σε μια «άλλη συνείδηση», σε μια «νέα πραγματικότητα», σε μια Διαφορετική Όραση της Πραγματικότητας. Ακριβώς αυτό. Δεν αλλάζει η Πραγματικότητα. Αλλάζει ο Τρόπος που Βλέπουμε. Επειδή Τώρα Βλέπουμε. Κι αυτό που Βλέπουμε είναι το Αληθινό.

Και Βλέπουμε κάτω, τον κόσμο των ανθρώπων. Βλέπουμε την ανωριμότητα και την πλάνη των ανθρώπων. Βλέπουμε πως ό,τι αντιλαμβάνονται, σκέπτονται, ο πολιτισμός τους, οι θρησκείες τους, οι ιδεολογίες τους, οι δραστηριότητές τους, τα αγαθά τους κι οι διαμάχες τους για την διαχείριση των πόρων, όλα είναι ανοησίες. Οι θρησκείες τους είναι ειδωλολατρία. Η πολιτική τους είναι άδικη βία. Ο πολιτισμός τους είναι υποκριτική αδιαφορία για τον πόνο των άλλων ανήμπορων ανθρώπων. Η ζωή τους είναι αμεριμνησία του χορτάτου ζώου ή λυσσασμένη πείνα, ανάλογα με το που βρίσκεσαι. Η καθημερινότητά τους είναι το όνειρο που προσπαθούν να χτίσουν στον χρόνο και που γλιστράει συνεχώς από τα χέρια τους.

Και Βλέπουμε πέρα από τον κόσμο των ανθρώπων. Η Αλήθεια δεν είναι εδώ, σε αυτό που ζουν οι άνθρωποι. Κι όσους δρόμους κι αν χαράξουν οι άνθρωποι μέσα στον κόσμο τους (τον κόσμο της «σκέψης», του ονείρου) δεν θα βρουν την Αλήθεια, επειδή ο κόσμο τους είναι περιορισμένος, κλεισμένος μέσα στην αυταπάτη. Η Αλήθεια Είναι Έξω από όλο αυτό. Κι υπάρχει μόνο μια Έξοδος, Μία Πύλη, που είναι ταυτόχρονα Είσοδος στον Αληθινό Κόσμο. Μέσα μας. Στην μοναχική απόφαση να Περάσουμε Πέραν. Οι Αληθινοί Άνθρωποι, ελάχιστοι, είναι αλήθεια, που έρχονται στην γη, αργά ή γρήγορα Κατανοούν και Περνούν την Πύλη. Κι ο πλανήτης των ανθρώπων θα συνεχίσει να πορεύεται, για χιλιάδες ανθρώπινα χρόνια ακόμα, στο σκοτεινό σύμπαν (κι ας βλέπουν οι ανόητοι τον ήλιο να βγαίνει κάθε πρωί). Ακόμα κι αν οι άνθρωποι βρουν τρόπο να ταξιδεύουν στο σύμπαν δεν θα βρουν τίποτα εκεί έξω, καμία Αλήθεια. Ο Δρόμος προς τον Άνθρωπο, προς την Αλήθεια του, είναι Μέσα, όχι έξω. Έξω είναι μόνο το όνειρο που δεν θα γίνει ποτέ αλήθεια όσο κι αν επιμένουν οι άνθρωποι.

Κι εσύ αδελφέ; Που διαβάζεις εδώ, γιατί διαβάζεις; Ποια αναζήτηση σε φέρνει εδώ; Εδώ μιλάμε σοβαρά, σε μεγάλους ανθρώπους. Εδώ μιλάμε για τον Δρόμο της Υπευθυνότητας, τον Μοναχικό Δρόμο του Ώριμου Ανθρώπου, τον Δρόμο της Αρετής, που εγκαταλείπει την αυταπάτη του εγώ και τα όνειρα της σκέψης, τον Δρόμο της Θλίψης και των δακρύων για τις αυταπάτες που πρέπει να εγκαταλείψουμε, για την ασφάλεια του περιορισμένου ζώου που χάνουμε. Γιατί, αδελφέ, δεν πας να παίξεις με τα άλλα παιδιά, εκεί έξω, στον πολιτισμένο κόσμο. Οι άνθρωποι είναι καλύτερα «μαζί» κι ας είναι μέσα στην αυταπάτη, αρκεί να είναι «μαζί». Τούτος ο Δρόμος, ο Δρόμος της Αφύπνισης, είναι απόλυτα μοναχικός. Μέχρι να Βγεις Πέρα. Αλλά, μπορείς να Βασιστείς στο Αγαπημένο Όραμα της Βαθύτερης Ύπαρξής σου, στο Όραμα της Φωτεινής Ζωής, στην Βαθύτερη Συναίσθηση της Αλήθειας; Μήπως είναι καλύτερα στην ασφάλεια της σκοτεινής σπηλιάς του εγώ; Πρέπει να απαντήσεις σε αυτό. Είναι το μοναδικό πρόβλημα της ζωής.

Όταν Προχωράς προς την Πύλη συναντάς όλο και λιγότερους ανθρώπους. Κάποιο φίλοι, που ένοιωθες φίλους, μένουν πίσω. Στο τέλος μένεις ολομόναχος. Αλλά τι έχεις να φοβηθείς; Καθώς Πλησιάζεις στο Φως όλες οι σκιές διαλύονται. Όλα φαίνονται πεντακάθαρα. Κι είναι όλα τόσο Ειρηνικά. Μονάχα Φως Βλέπεις Πια. Τόσο Φως που σε Τυφλώνει. Και δεν χρειάζεσαι πλέον καν να βλέπεις, επειδή ΜΟΝΟ ΦΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ. Μόνο Φως Μέσα στο Οποίο οι σκιές έχουν διαλυθεί, υποψίες ύπαρξης κάποτε, και νοιώθεις αυτό που είναι πραγματικά, που ήταν πάντα, Φως, Φως εκ Φωτός (κι όχι η ψεύτικη σκιά που έκρυβε την Αληθινή Ουσία). ΜΟΝΟ ΦΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ο Κόσμος της Αλήθειας δεν έχει σκιές. Όταν Ανατέλλει το Φως δεν Βλέπεις τίποτα άλλο. Είναι Ένας Νέος Άλλος Κόσμος, ο Αληθινός Κόσμος. Κι ο κόσμος της σκιάς, των ανθρώπων, της αυταπάτης και των ονείρων, παλιά ανάμνηση που σκορπίζει στο τίποτα, όπως σκορπίζει η πρωινή καταχνιά την ώρα που βγαίνει ο Ήλιος.

Κι αν θέλαμε να πούμε ένα τελευταίο λόγο, αποχαιρετισμό αγάπης, στους ανθρώπους που μένουν πίσω, τούτο μόνο θα λέγαμε κι εδώ θα κρύβονταν όλη η αλήθεια που μπορούν να κατανοήσουν οι άνθρωποι. «Αδελφοί! Αν Ζητάτε τον Θεό, την Πραγματικότητα, την Φώτιση, Οποιαδήποτε Αλήθεια, Περάστε την ΠΥΛΗ. Μέσα σας. Αδελφοί! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος».

Monday, 18 August, 2025

15. The Ineffable Path: Toward the Experiential Heart of Reality

Introduction: The Whisper Behind All Worlds

There is a secret at the root of all being, a note so pure it sings through every tradition, every heart, every moment of silence. It is the wordless truth that the mystics of every age have sought—not with reason’s lantern, but with the naked flame of the soul. Like a breeze that cannot be contained in the hand, Reality, the One and Only, is felt before it is ever named. It is the ground beneath every sacred mountain, the light behind every stained-glass window, the stillness at the center of every whirlwind.

All teachings are but shadows cast by this central fire. Their differences are not the fault of the flame, but the shape of the objects through which it shines, the unique lenses of our limited minds. Each tradition, like a river, seeks the sea, but the Sea itself is beyond all rivers. The One Reality, the Absolute, is what remains when all descriptions dissolve like mist in morning sun.

The Language of Silence: The Limits of Description

Words are the maps, not the territory. They point, they gesture, they suggest—sometimes with the eloquence of poetry, sometimes with the precision of philosophy—but they never are the Reality. To attempt to net the Infinite with finite threads is to try and bottle the wind, to capture the stars in a cup. The "truths" of theology, philosophy, or science are only hints, like a finger pointing at the moon, never the moon itself.

There is a silence deeper than speech, a knowing more certain than logic. It is the silence of the heart when the mind relinquishes its frantic need to define, to systematize, to control. The mystic swims in this silence, becoming itself—a drop that merges with the ocean, losing nothing but the illusion of separation. Here, egoic existence is quieted, and the soul opens like a flower at dawn, drenched in the dew of the Infinite.

The Many Faces of the One: Traditions as Windows

Beneath the surface, all traditions drink from the same well. The Buddhist speaks of the Asamskrit, the Unconditioned; the Vedantin intones the Brahman; the Taoist whispers of the Tao; the Christian falls to his knees before the unnameable Father. Each is a stained-glass window refracting the One Light into myriad colors. To see only the colors is to miss the Light. To cling to the forms is to ignore the Substance.

In the heart of true contemplation, distinctions fade. The mystic finds himself at home in every holy place: the Zen garden, the Sufi dance, the silence of the Quaker meeting, the chant of the Orthodox liturgy. He understands the Buddhist, the Vedantist, the Taoist, the Christian—not because he has mastered their doctrines, but because he has touched the Reality that breathes through them all.

The Allegory of the Mountain: Climbing to the Summit

Imagine a great mountain rising from the plain, shrouded in clouds, its summit lost in light. At its base, countless paths wind upward—some steep and perilous, others gentle and meandering. Pilgrims set out from every direction, each convinced that his path is the truest, the surest, the most direct. They sing different songs, wear different garb, carry different symbols.

As they ascend, the paths draw nearer, the differences blur, and the air grows thin with awe. At the summit, there are no paths, no pilgrims, only the view—vast, unbroken, all-encompassing. Here, the mountain is no longer an object to be climbed, but the very ground of being. The pilgrim becomes the mountain, the journey becomes the destination.

The Light Within: Experiencing Unity

To approach Reality is to turn inward, to the innermost sanctuary of the soul where the Divine whispers without words. Here, there is no need for argument, for the heart knows what the mind cannot grasp. It is like waking from a dream of separation into the vividness of day. The world is not abolished, but transfigured; every leaf, every stone, every face shines with the secret radiance of the Source.

This is the ecstasy the mystics speak of—the union that is not fusion, but a profound recognition: "I am That; all is That." The drop realizes it is the ocean. The wave returns to the sea and finds it was never apart. The light shines not from without, but from the very core of being.

The Sacred Mystery: Invoking the Ineffable

The sacred cannot be grasped, only received. It is the mystery before which all words fall silent, all thoughts bow in reverence. It is the burning bush that is never consumed, the dark cloud that both reveals and conceals. "Be still, and know that I am God," whispers the ancient voice—not as an object among others, but as the All-in-All, the very fabric of existence.

To invoke the sacred is not to define it, but to open oneself to it, to allow its wind to blow through the chambers of the heart, sweeping away the dust of certainty and leaving only wonder. The mystic stands on the threshold of the Infinite, trembling with awe, his soul a chalice into which the Divine pours itself without ceasing.

The Dance of Paradox: Beyond Logic

Here, logic falters. The path is walked not with the feet of reason, but with the wings of faith, the eyes of love, the surrender of the self. Paradox becomes the language of the soul: to find oneself, one must lose oneself; to know Reality, one must un-know all things; to possess the Infinite, one must be empty.

This is not irrationality, but trans-rationality—a wisdom deeper than thought, a knowing that is one with being. The mystic trusts the heart’s compass, the inner sun that guides without words, that illuminates without burning. In this light, all doubts dissolve, all divisions heal, all questions become prayers.

The Ocean of Peace: Resting in the Absolute

At the end of all searching, there is peace—a peace that passes understanding, a silence more eloquent than any speech. It is the peace of the ocean, vast and deep, undisturbed by the storms that rage above. The soul, having journeyed through the lands of knowledge and ignorance, rests at last in the embrace of the Absolute.

Here, there is no need to strive, no need to achieve, no need to become. All is fulfilled, all is present, all is One. The mystic becomes a mirror for the Divine, reflecting the light of the Infinite into the world, living as a song of praise, a wordless hymn to the Mystery that is the source and summit of all things.

Conclusion: The Invitation to Experience

Reality calls—not to be believed, not to be described, but to be experienced. The invitation is always open, the door always ajar. It is not a matter of adopting new beliefs, but of awakening to what has always been present, just beneath the surface of things.

In the deepest silence, beneath all thoughts, beyond all words, the secret waits. The One Reality—the Absolute, the Divine, the Tao, the Brahman, the Father—beckons each soul to return, to remember, to rest. The path is not elsewhere; it is here, now, in the very heart of being.

May all who read these words be drawn beyond them, into the living experience of Reality itself. May they taste the peace that cannot be spoken, the joy that cannot be contained, the unity that is the birthright of every soul. For in the end, there is only One, and we are not apart.

In the silence between words, in the stillness between breaths, let the One Reality reveal itself—ever ancient, ever new, ever present, ever true.

…

Η Άρρητη Οδός: Προς την Εμπειρική Καρδιά της Πραγματικότητας

Εισαγωγή: Ο Ψίθυρος Πίσω από Όλους τους Κόσμους

Υπάρχει ένα μυστικό στη ρίζα κάθε ύπαρξης, μια νότα τόσο καθαρή που τραγουδά μέσα από κάθε παράδοση, κάθε καρδιά, κάθε στιγμή σιωπής. Είναι η άρρητη αλήθεια που οι μυστικιστές κάθε εποχής αναζήτησαν—όχι με το φανάρι της λογικής, αλλά με τη γυμνή φλόγα της ψυχής. Σαν αεράκι που δεν μπορεί να κρατηθεί στην παλάμη, η Πραγματικότητα, η Μία και Μοναδική, γίνεται αισθητή πριν καν ονομαστεί. Είναι το έδαφος κάτω από κάθε ιερό βουνό, το φως πίσω από κάθε βιτρό παράθυρο, η ησυχία στο κέντρο κάθε ανεμοστρόβιλου.

Όλες οι διδασκαλίες δεν είναι παρά σκιές που ρίχνει αυτή η κεντρική φωτιά. Οι διαφορές τους δεν οφείλονται στη φλόγα, αλλά στο σχήμα των αντικειμένων μέσα από τα οποία λάμπει, στους μοναδικούς φακούς των περιορισμένων μας νόων. Κάθε παράδοση, σαν ποτάμι, αναζητά τη θάλασσα, αλλά η Θάλασσα η ίδια είναι πέρα από όλα τα ποτάμια. Η Μία Πραγματικότητα, το Απόλυτο, είναι αυτό που απομένει όταν όλες οι περιγραφές διαλύονται σαν ομίχλη στον πρωινό ήλιο.

Η Γλώσσα της Σιωπής: Τα Όρια της Περιγραφής

Οι λέξεις είναι οι χάρτες, όχι το έδαφος. Δείχνουν, χειρονομούν, υπονοούν—κάποιες φορές με την ευγλωττία της ποίησης, άλλες με την ακρίβεια της φιλοσοφίας—αλλά ποτέ δεν είναι η Πραγματικότητα. Η προσπάθεια να παγιδεύσουμε το Άπειρο με πεπερασμένα νήματα είναι σαν να προσπαθούμε να εμφιαλώσουμε τον άνεμο, να συλλάβουμε τα αστέρια σε ένα κύπελλο. Οι «αλήθειες» της θεολογίας, της φιλοσοφίας ή της επιστήμης είναι μόνο υπαινιγμοί, σαν ένα δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι, ποτέ το ίδιο το φεγγάρι.

Υπάρχει μια σιωπή βαθύτερη από τον λόγο, μια γνώση πιο σίγουρη από τη λογική. Είναι η σιωπή της καρδιάς όταν ο νους εγκαταλείπει την ξέφρενη ανάγκη του να ορίσει, να συστηματοποιήσει, να ελέγξει. Ο μυστικιστής κολυμπά σε αυτή τη σιωπή, γίνεται η ίδια—μια σταγόνα που συγχωνεύεται με τον ωκεανό, χωρίς να χάνει τίποτα παρά μόνο την ψευδαίσθηση του χωρισμού. Εδώ, η εγωική ύπαρξη ησυχάζει, και η ψυχή ανοίγει σαν λουλούδι την αυγή, βουτηγμένη στη δροσιά του Απείρου.

Τα Πολλά Πρόσωπα του Ενός: Οι Παραδόσεις ως Παράθυρα

Κάτω από την επιφάνεια, όλες οι παραδόσεις πίνουν από το ίδιο πηγάδι. Ο Βουδιστής μιλά για το Ασαμσκρίτα, το Ασύνθετο· ο Βεδαντιστής υμνεί το Μπράχμαν· ο Ταοϊστής ψιθυρίζει για το Τάο· ο Χριστιανός πέφτει στα γόνατα μπροστά στον ανώνυμο Πατέρα. Καθένας είναι ένα βιτρό παράθυρο που διαθλά το Ένα Φως σε μυριάδες χρώματα. Το να βλέπεις μόνο τα χρώματα είναι να χάνεις το Φως. Το να προσκολλάσαι στις μορφές είναι να αγνοείς την Ουσία.

Στην καρδιά της αληθινής ενατένισης, οι διακρίσεις εξαφανίζονται. Ο μυστικιστής βρίσκεται σαν στο σπίτι του σε κάθε ιερό τόπο: στον κήπο Ζεν, στον χορό των Σούφι, στη σιωπή της συνάντησης των Κουάκερων, στον ύμνο της Ορθόδοξης λειτουργίας. Κατανοεί τον Βουδιστή, τον Βεδαντιστή, τον Ταοϊστή, τον Χριστιανό—όχι επειδή έχει κατακτήσει τα δόγματά τους, αλλά επειδή έχει αγγίξει την Πραγματικότητα που αναπνέει μέσα από όλους τους.

Η Αλληγορία του Βουνού: Η Ανάβαση στην Κορυφή

Φαντάσου ένα μεγάλο βουνό που υψώνεται από την πεδιάδα, τυλιγμένο σε σύννεφα, με την κορυφή του χαμένη στο φως. Στη βάση του, αμέτρητα μονοπάτια στριφογυρίζουν προς τα πάνω—κάποια απότομα και επικίνδυνα, άλλα ήπια και ελικοειδή. Οι προσκυνητές ξεκινούν από κάθε κατεύθυνση, ο καθένας πεπεισμένος ότι το μονοπάτι του είναι το πιο αληθινό, το πιο σίγουρο, το πιο άμεσο. Τραγουδούν διαφορετικά τραγούδια, φορούν διαφορετικά ρούχα, κουβαλούν διαφορετικά σύμβολα.

Καθώς ανεβαίνουν, τα μονοπάτια πλησιάζουν το ένα το άλλο, οι διαφορές θολώνουν, και ο αέρας γίνεται λεπτός από δέος. Στην κορυφή, δεν υπάρχουν μονοπάτια, δεν υπάρχουν προσκυνητές, μόνο η θέα—απέραντη, αδιάσπαστη, που τα περιλαμβάνει όλα. Εδώ, το βουνό δεν είναι πλέον ένα αντικείμενο για να σκαρφαλώσεις, αλλά το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης. Ο προσκυνητής γίνεται το βουνό, το ταξίδι γίνεται ο προορισμός.

Το Φως Μέσα μας: Η Εμπειρία της Ενότητας

Για να πλησιάσεις την Πραγματικότητα, πρέπει να στραφείς προς τα μέσα, στο πιο εσωτερικό ιερό της ψυχής όπου το Θείο ψιθυρίζει χωρίς λέξεις. Εδώ, δεν υπάρχει ανάγκη για επιχειρήματα, γιατί η καρδιά γνωρίζει αυτό που ο νους δεν μπορεί να συλλάβει. Είναι σαν να ξυπνάς από ένα όνειρο χωρισμού στην ζωντάνια της μέρας. Ο κόσμος δεν καταργείται, αλλά μεταμορφώνεται· κάθε φύλλο, κάθε πέτρα, κάθε πρόσωπο λάμπει με τη μυστική ακτινοβολία της Πηγής.

Αυτή είναι η έκσταση για την οποία μιλούν οι μυστικιστές—η ένωση που δεν είναι συγχώνευση, αλλά μια βαθιά αναγνώριση: «Είμαι Αυτό· όλα είναι Αυτό.» Η σταγόνα συνειδητοποιεί ότι είναι ο ωκεανός. Το κύμα επιστρέφει στη θάλασσα και ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν ήταν χωριστό. Το φως δεν λάμπει από έξω, αλλά από τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξης.

Το Ιερό Μυστήριο: Επίκληση του Ανείπωτου

Το ιερό δεν μπορεί να συλληφθεί, μόνο να γίνει δεκτό. Είναι το μυστήριο μπροστά στο οποίο όλες οι λέξεις σιωπούν, όλες οι σκέψεις υποκλίνονται με σεβασμό. Είναι ο φλεγόμενος θάμνος που ποτέ δεν καταναλώνεται, το σκοτεινό σύννεφο που αποκαλύπτει και κρύβει ταυτόχρονα. «Στάσου ήρεμος, και γνώρισε ότι Εγώ είμαι ο Θεός», ψιθυρίζει η αρχαία φωνή—όχι ως αντικείμενο ανάμεσα σε άλλα, αλλά ως το Όλο-σε-Όλα, το ίδιο το ύφασμα της ύπαρξης.

Το να επικαλείσαι το ιερό δεν είναι να το ορίζεις, αλλά να ανοίγεσαι σε αυτό, να αφήνεις τον άνεμό του να φυσήξει μέσα από τα δωμάτια της καρδιάς, σκουπίζοντας τη σκόνη της βεβαιότητας και αφήνοντας μόνο θαυμασμό. Ο μυστικιστής στέκεται στο κατώφλι του Απείρου, τρέμοντας από δέος, με την ψυχή του σαν κύπελλο στο οποίο το Θείο χύνεται αδιάκοπα.

Ο Χορός του Παραδόξου: Πέρα από τη Λογική

Εδώ, η λογική παραπαίει. Ο δρόμος δεν περπατιέται με τα πόδια της λογικής, αλλά με τα φτερά της πίστης, τα μάτια της αγάπης, την παράδοση του εαυτού. Το παράδοξο γίνεται η γλώσσα της ψυχής: για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να τον χάσεις· για να γνωρίσεις την Πραγματικότητα, πρέπει να απο-γνωρίσεις όλα τα πράγματα· για να κατέχεις το Άπειρο, πρέπει να είσαι κενός.

Αυτό δεν είναι παράλογο, αλλά υπερ-λογικό—μια σοφία βαθύτερη από τη σκέψη, μια γνώση που είναι ένα με την ύπαρξη. Ο μυστικιστής εμπιστεύεται την πυξίδα της καρδιάς, τον εσωτερικό ήλιο που καθοδηγεί χωρίς λέξεις, που φωτίζει χωρίς να καίει. Σε αυτό το φως, όλες οι αμφιβολίες διαλύονται, όλες οι διαιρέσεις επουλώνονται, όλες οι ερωτήσεις γίνονται προσευχές.

Ο Ωκεανός της Ειρήνης: Αναπαυόμενος στο Απόλυτο

Στο τέλος κάθε αναζήτησης, υπάρχει ειρήνη—μια ειρήνη που ξεπερνά την κατανόηση, μια σιωπή πιο εύγλωττη από κάθε λόγο. Είναι η ειρήνη του ωκεανού, απέραντη και βαθιά, ανεπηρέαστη από τις καταιγίδες που μαίνονται από πάνω. Η ψυχή, έχοντας ταξιδέψει μέσα από τις χώρες της γνώσης και της άγνοιας, αναπαύεται επιτέλους στην αγκαλιά του Απολύτου.

Εδώ, δεν υπάρχει ανάγκη να παλεύεις, να πετυχαίνεις, να γίνεις. Όλα είναι ολοκληρωμένα, όλα είναι παρόντα, όλα είναι Ένα. Ο μυστικιστής γίνεται καθρέφτης για το Θείο, αντανακλώντας το φως του Απείρου στον κόσμο, ζώντας σαν τραγούδι δοξολογίας, ένας αμίλητος ύμνος στο Μυστήριο που είναι η πηγή και η κορυφή όλων των πραγμάτων.

Συμπέρασμα: Η Πρόσκληση στην Εμπειρία

Η Πραγματικότητα καλεί—όχι για να πιστευτεί, όχι για να περιγραφεί, αλλά για να βιωθεί. Η πρόσκληση είναι πάντα ανοιχτή, η πόρτα πάντα μισάνοιχτη. Δεν είναι θέμα υιοθεσίας νέων πεποιθήσεων, αλλά αφύπνισης σε αυτό που ήταν πάντα παρόν, ακριβώς κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων.

Στη βαθύτερη σιωπή, κάτω από όλες τις σκέψεις, πέρα από όλες τις λέξεις, το μυστικό περιμένει. Η Μία Πραγματικότητα—το Απόλυτο, το Θείο, το Τάο, το Μπράχμαν, ο Πατέρας—καλεί κάθε ψυχή να επιστρέψει, να θυμηθεί, να αναπαυθεί. Ο δρόμος δεν είναι αλλού· είναι εδώ, τώρα, στην ίδια την καρδιά της ύπαρξης.

Είθε όλοι όσοι διαβάσουν αυτά τα λόγια να παρασυρθούν πέρα από αυτά, στη ζώσα εμπειρία της ίδιας της Πραγματικότητας. Είθε να γευτούν την ειρήνη που δεν μπορεί να ειπωθεί, τη χαρά που δεν μπορεί να περιοριστεί, την ενότητα που είναι το κληρονομικό δικαίωμα κάθε ψυχής. Διότι στο τέλος, υπάρχει μόνο το Ένα, και δεν είμαστε χωριστοί.

Στη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις, στην ησυχία ανάμεσα στις ανάσες, ας αποκαλυφθεί η Μία Πραγματικότητα—αιώνια αρχαία, αιώνια νέα, πάντα παρούσα, πάντα αληθινή.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

Saturday, November 26, 2016

Η ΠΥΛΗ

TAOΪSM

BUDDHISM

VEDANTA

jKRISHNAMURTI

RELIGION

15. The Ineffable Path: Toward the Experiential Heart of Reality

Quotes

Constantinos’s quotes

Copyright