Saturday, June 7, 2025

The Immenseness of Being: A Mystical Journey into Self-Knowledge

In the vastness of existence, where stars whisper secrets to the void and the winds carry the songs of unseen worlds, there lies a truth so profound, so radiant, that it eludes the grasp of the ordinary mind. This truth is not found in the clamor of our thoughts, nor in the fleeting shadows of our desires, nor in the chains we forge from our pursuits. It is the immenseness of our nature—a boundless, eternal essence that dwells within, waiting to be known. Self-knowledge, the mystics say, is not the cataloging of limitations, but the unshackling of the soul from its own illusions, a return to the infinite from which we have never truly departed.

The Veil of the Small Self

We begin our lives as wanderers, lost in a dream of separation. The world teaches us to see ourselves as fragments—small, fragile, defined by the edges of our skin, the weight of our fears, the boundaries of our ambitions. We name ourselves by our roles, our possessions, our triumphs, and our wounds. "I am this," we say, pointing to the mirror of the mind, where thoughts swirl like restless winds, and desires flicker like flames destined to fade. Yet, in this naming, we bind ourselves to chains we do not see, mistaking the surface for the depths, the ripple for the ocean.

Self-awareness, as it is commonly understood, becomes a prison of scrutiny. We gaze upon our limitations and call it truth. We measure our worth by what we lack, by the echoes of our doubts, by the pursuits that pull us ever outward, away from the center. But the mystics, those luminous souls who have peered beyond the veil, whisper a different song: You are not the chains you wear. You are not the thoughts that bind you. You are the immenseness that holds them all.

The Call of the Infinite

To know oneself is not to dissect the self, but to dissolve it. It is to stand at the edge of the known and leap into the unknown, where the heart trembles with awe and the mind falls silent before the mystery. Imagine a single drop of water, trembling on the leaf of a vast forest, believing itself alone, separate, finite. Then imagine the moment it falls, merging with the river, the sea, the boundless expanse from which it came. This is the journey of self-knowledge—not a seeing of the drop, but a remembering of the ocean.

The immenseness of our nature is not a distant star to be reached, but a presence that has never left us. It hums beneath the noise of our days, a quiet radiance that waits for us to turn inward. The Sufi poet Rumi once wrote, “You are not a drop in the ocean. You are the entire ocean in a drop.” What vastness lies within us, unrecognized! What galaxies spin in the silence of our being, what eternities unfold in the space between our breaths!

The Chains of Illusion

Yet, how fiercely we cling to our chains! The thoughts that race through our minds—endless, insistent—become the bars of our cage. "I must become," we tell ourselves, chasing shadows of success, love, meaning. "I must avoid," we whisper, fleeing the specters of failure, loss, shame. And in this dance of pursuit and aversion, we forget the stillness that watches it all, the awareness that holds every thought like a mother cradling a restless child.

Desires, too, are chains—beautiful, seductive, yet fleeting. They promise fulfillment, but deliver only hunger. The mystic does not scorn desire, but sees through it, knowing it to be a mirage cast by a deeper longing: the soul’s ache to return to itself, to the immenseness it has forgotten. Our pursuits—noble or petty—are but echoes of this primal call, distorted by the lens of separation.

To know oneself is to loosen these chains, not with force, but with surrender. It is to sit in the fire of the present moment and let the illusions burn away. What remains is not a void, but a fullness—a luminous expanse where the self dissolves into the Self, where the "I" becomes the All.

The Mirror of Eternity

Picture a mirror, vast and unbroken, stretching beyond the horizon of imagination. In its surface, every form arises—mountains and rivers, stars and storms, the faces of those we love and the shadows we fear. Yet the mirror remains untouched, unchanging, its essence beyond the images it reflects. This is the nature of our awareness, the immenseness of our being. Thoughts, emotions, experiences—they appear and vanish like clouds in the sky, but the sky itself endures, vast and untroubled.

Self-knowledge is the turning of the gaze inward, not to dissect the clouds, but to rest in the sky. It is the recognition that we are not the stories we tell ourselves, but the silence between the words; not the waves that crash, but the depth that holds them. In this recognition, the mystic finds freedom—not a freedom from the world, but a freedom within it, a dance with the infinite in the midst of the finite.

The Path of Unknowing

How, then, do we come to know this immenseness? The path is not one of accumulation, but of release. It is not a journey outward, but a sinking inward. The mystics speak of "unknowing"—a letting go of all we think we are, all we think we know, until the mind’s chatter fades and the heart’s light shines unobstructed. Meditation, prayer, silence, wonder—these are not tools to build a self, but lanterns to illuminate what already is.

In the stillness, we hear the voice of the eternal—not as words, but as presence. It calls us beyond the smallness of our fears, beyond the tightness of our grasp, into the boundless embrace of our true nature. Here, there is no separation—no "me" and "other," no "here" and "there." There is only the One, wearing the mask of the many, playing the game of creation for the joy of remembering itself.

The Dance of the Immense

To live from this self-knowledge is to dance with the immenseness of being. It is to walk through the world as both the dreamer and the dream, to laugh at the absurdity of our chains, to weep with the beauty of our freedom. The mystic does not reject the body, the mind, the world—they are sacred expressions of the infinite, fleeting notes in its eternal song. But they are not the whole of us. They are the surface, shimmering with the light of the depths.

And so, we are called to know ourselves—not as the limited, the broken, the striving, but as the vast, the whole, the radiant. Self-knowledge is the remembrance of our immenseness, the awakening to the truth that we are not merely in the universe, but of it, not merely alive, but life itself. In this knowing, the chains fall away, not because they are broken, but because they were never real. What remains is the infinite, gazing upon itself with eyes of wonder, singing its own name in the silence of our hearts.

…

Η Απεραντοσύνη της Ύπαρξης: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αυτογνωσία

Στην απεραντοσύνη της ύπαρξης, όπου τα αστέρια ψιθυρίζουν μυστικά στο κενό και οι άνεμοι μεταφέρουν τα τραγούδια αόρατων κόσμων, υπάρχει μια αλήθεια τόσο βαθιά, τόσο ακτινοβόλα, που διαφεύγει από τη σύλληψη του συνηθισμένου νου. Αυτή η αλήθεια δεν βρίσκεται στη βοή των σκέψεών μας, ούτε στις φευγαλέες σκιές των επιθυμιών μας, ούτε στις αλυσίδες που σφυρηλατούμε από τις επιδιώξεις μας. Είναι η απεραντοσύνη της φύσης μας—μια απεριόριστη, αιώνια ουσία που κατοικεί μέσα μας, περιμένοντας να γνωριστεί. Η αυτογνωσία, λένε οι μυστικιστές, δεν είναι η καταγραφή των περιορισμών, αλλά η απελευθέρωση της ψυχής από τις ίδιες της τις ψευδαισθήσεις, μια επιστροφή στο άπειρο από το οποίο ποτέ δεν έχουμε πραγματικά απομακρυνθεί.

Το Πέπλο του Μικρού Εαυτού

Ξεκινάμε τη ζωή μας ως περιπλανώμενοι, χαμένοι σε ένα όνειρο διαχωρισμού. Ο κόσμος μάς διδάσκει να βλέπουμε τον εαυτό μας ως θραύσματα—μικρά, εύθραυστα, ορισμένα από τα όρια του δέρματός μας, το βάρος των φόβων μας, τα σύνορα των φιλοδοξιών μας. Δίνουμε στον εαυτό μας ονόματα μέσα από τους ρόλους μας, τα αποκτήματά μας, τις νίκες και τις πληγές μας. «Είμαι αυτό», λέμε, δείχνοντας τον καθρέφτη του νου, όπου οι σκέψεις στροβιλίζονται σαν ανήσυχοι άνεμοι, και οι επιθυμίες τρεμοπαίζουν σαν φλόγες καταδικασμένες να σβήσουν. Όμως, με αυτή την ονομασία, δένουμε τον εαυτό μας με αλυσίδες που δεν βλέπουμε, μπερδεύοντας την επιφάνεια με τα βάθη, το κύμα με τον ωκεανό.

Η αυτογνωσία, όπως συνήθως νοείται, γίνεται μια φυλακή αυτοεξέτασης. Παρατηρούμε τους περιορισμούς μας και το ονομάζουμε αλήθεια. Μετράμε την αξία μας από όσα μας λείπουν, από τις ηχώ των αμφιβολιών μας, από τις επιδιώξεις που μας τραβούν συνεχώς προς τα έξω, μακριά από το κέντρο μας. Όμως οι μυστικιστές, αυτές οι φωτεινές ψυχές που έχουν κοιτάξει πέρα από το πέπλο, ψιθυρίζουν ένα διαφορετικό τραγούδι: Δεν είσαι οι αλυσίδες που φοράς. Δεν είσαι οι σκέψεις που σε δεσμεύουν. Είσαι η απεραντοσύνη που τα περιέχει όλα.

Το Κάλεσμα του Απείρου

Να γνωρίσεις τον εαυτό σου δεν σημαίνει να τον αναλύσεις, αλλά να τον διαλύσεις. Είναι να σταθείς στο χείλος του γνωστού και να πηδήξεις στο άγνωστο, εκεί όπου η καρδιά τρέμει από δέος και ο νους σιωπά μπροστά στο μυστήριο. Φαντάσου μια σταγόνα νερού που τρέμει πάνω στο φύλλο ενός απέραντου δάσους, πιστεύοντας ότι είναι μόνη, ξεχωριστή, πεπερασμένη. Και φαντάσου τη στιγμή που πέφτει, συγχωνευόμενη με το ποτάμι, τη θάλασσα, την απέραντη έκταση από την οποία προήλθε. Αυτό είναι το ταξίδι της αυτογνωσίας—όχι η παρατήρηση της σταγόνας, αλλά η ανάμνηση του ωκεανού.

Η απεραντοσύνη της φύσης μας δεν είναι ένα μακρινό αστέρι που πρέπει να φτάσουμε, αλλά μια παρουσία που δεν μας έχει ποτέ εγκαταλείψει. Αντηχεί κάτω από τον θόρυβο των ημερών μας, μια σιωπηλή λάμψη που περιμένει να στραφούμε προς τα μέσα. Ο Σούφι ποιητής Ρουμί έγραψε κάποτε: «Δεν είσαι μια σταγόνα στον ωκεανό. Είσαι ολόκληρος ο ωκεανός σε μια σταγόνα.» Τι απεραντοσύνη κρύβεται μέσα μας, αγνώριστη! Τι γαλαξίες περιστρέφονται στη σιωπή της ύπαρξής μας, τι αιωνιότητες ξεδιπλώνονται στον χώρο ανάμεσα στις αναπνοές μας!

Οι Αλυσίδες της Ψευδαίσθησης

Κι όμως, πόσο σφιχτά κρατάμε τις αλυσίδες μας! Οι σκέψεις που τρέχουν ασταμάτητα—ατελείωτες, επίμονες—γίνονται τα κάγκελα του κλουβιού μας. «Πρέπει να γίνω», λέμε, κυνηγώντας σκιές επιτυχίας, αγάπης, νοήματος. «Πρέπει να αποφύγω», ψιθυρίζουμε, τρέχοντας μακριά από τα φαντάσματα της αποτυχίας, της απώλειας, της ντροπής. Και σε αυτόν τον χορό της επιδίωξης και της αποφυγής, ξεχνάμε τη σιωπή που τα παρατηρεί όλα, τη συνειδητότητα που κρατά κάθε σκέψη όπως μια μητέρα κρατάει ένα ανήσυχο παιδί.

Οι επιθυμίες, επίσης, είναι αλυσίδες—όμορφες, σαγηνευτικές, αλλά φευγαλέες. Υπόσχονται πληρότητα, αλλά παραδίδουν μόνο πείνα. Ο μυστικιστής δεν περιφρονεί την επιθυμία, αλλά τη διαπερνά, γνωρίζοντας ότι είναι ένας αντικατοπτρισμός που δημιουργείται από μια βαθύτερη λαχτάρα: τον πόθο της ψυχής να επιστρέψει στον εαυτό της, στην απεραντοσύνη που έχει ξεχάσει. Οι επιδιώξεις μας—ευγενείς ή ταπεινές—δεν είναι παρά ηχώ αυτού του πρωταρχικού καλέσματος, παραμορφωμένη από τον φακό του διαχωρισμού.

Να γνωρίσεις τον εαυτό σου σημαίνει να χαλαρώσεις αυτές τις αλυσίδες, όχι με τη βία, αλλά με την παράδοση. Είναι να καθίσεις μέσα στη φωτιά της παρούσας στιγμής και να αφήσεις τις ψευδαισθήσεις να καούν. Αυτό που απομένει δεν είναι ένα κενό, αλλά μια πληρότητα—μια φωτεινή έκταση όπου το μικρό εγώ διαλύεται στο Μεγάλο Εαυτό, όπου το «εγώ» γίνεται το Όλον.

Ο Καθρέφτης της Αιωνιότητας

Φαντάσου έναν καθρέφτη, απέραντο και αδιάσπαστο, που εκτείνεται πέρα από τον ορίζοντα της φαντασίας. Στην επιφάνειά του, κάθε μορφή αναδύεται—βουνά και ποτάμια, αστέρια και καταιγίδες, τα πρόσωπα αυτών που αγαπάμε και οι σκιές που φοβόμαστε. Κι όμως, ο καθρέφτης παραμένει ανέγγιχτος, αμετάβλητος, η ουσία του πέρα από τις εικόνες που αντανακλά. Αυτή είναι η φύση της συνειδητότητάς μας, η απεραντοσύνη της ύπαρξής μας. Σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες—εμφανίζονται και χάνονται σαν σύννεφα στον ουρανό, αλλά ο ουρανός παραμένει, απέραντος και ατάραχος.

Η αυτογνωσία είναι η στροφή του βλέμματος προς τα μέσα, όχι για να αναλύσουμε τα σύννεφα, αλλά για να αναπαυθούμε στον ουρανό. Είναι η αναγνώριση ότι δεν είμαστε οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, αλλά η σιωπή ανάμεσα στις λέξεις· όχι τα κύματα που σπάνε, αλλά το βάθος που τα κρατά. Σε αυτή την αναγνώριση, ο μυστικιστής βρίσκει την ελευθερία—όχι μια ελευθερία από τον κόσμο, αλλά μια ελευθερία μέσα σε αυτόν, έναν χορό με το άπειρο εν μέσω του πεπερασμένου.

Το Μονοπάτι της Άγνοιας

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να γνωρίσουμε αυτή την απεραντοσύνη; Το μονοπάτι δεν είναι της συσσώρευσης, αλλά της απελευθέρωσης. Δεν είναι ένα ταξίδι προς τα έξω, αλλά μια βύθιση προς τα μέσα. Οι μυστικιστές μιλούν για την «άγνοια»—ένα άφημα όλων όσων νομίζουμε ότι είμαστε, όλων όσων νομίζουμε ότι ξέρουμε, μέχρι που ο θόρυβος του νου να σβήσει και το φως της καρδιάς να λάμψει ανεμπόδιστο.

Ο διαλογισμός, η προσευχή, η σιωπή, το δέος—δεν είναι εργαλεία για να χτίσουμε έναν εαυτό, αλλά φανάρια που φωτίζουν αυτό που ήδη υπάρχει.

Μέσα στη σιωπή, ακούμε τη φωνή του αιώνιου—όχι ως λέξεις, αλλά ως παρουσία. Μας καλεί πέρα από τη στενότητα των φόβων μας, πέρα από τη σφιχτή λαβή μας στα πράγματα, στην απέραντη αγκαλιά της αληθινής μας φύσης. Εδώ δεν υπάρχει διαχωρισμός—δεν υπάρχει «εγώ» και «άλλος», δεν υπάρχει «εδώ» και «εκεί». Υπάρχει μόνο το Ένα, φορώντας τη μάσκα των πολλών, παίζοντας το παιχνίδι της δημιουργίας για τη χαρά της αυτο-ενθύμησης.

Ο Χορός του Απείρου

Να ζεις μέσα από αυτή την αυτογνωσία σημαίνει να χορεύεις με την απεραντοσύνη της ύπαρξης. Είναι να περπατάς στον κόσμο ως ονειρευτής και όνειρο μαζί, να γελάς με το παράλογο των αλυσίδων μας, να δακρύζεις από την ομορφιά της ελευθερίας μας. Ο μυστικιστής δεν απορρίπτει το σώμα, τον νου, τον κόσμο—είναι ιερές εκφράσεις του απείρου, φευγαλέες νότες στο αιώνιο τραγούδι του. Αλλά δεν είναι το σύνολο του εαυτού μας. Είναι η επιφάνεια, που λαμπυρίζει από το φως των βυθών.

Και έτσι, καλούμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας—όχι ως περιορισμένοι, θρυμματισμένοι, αγωνιζόμενοι, αλλά ως απέραντοι, ακέραιοι, ακτινοβόλοι. Η αυτογνωσία είναι η ανάμνηση της απεραντοσύνης μας, η αφύπνιση στην αλήθεια ότι δεν βρισκόμαστε απλώς μέσα στο σύμπαν, αλλά είμαστε το σύμπαν, ότι δεν είμαστε απλώς ζωντανοί, αλλά η ίδια η ζωή.

Σε αυτή τη γνώση, οι αλυσίδες πέφτουν—όχι γιατί σπάνε, αλλά γιατί ποτέ δεν ήταν αληθινές. Αυτό που μένει είναι το άπειρο, που κοιτά τον εαυτό του με μάτια γεμάτα δέος, τραγουδώντας το ίδιο του το όνομα στη σιωπή της καρδιάς μας.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES