The Immenseness of Being: A Mystical Journey into Self-Knowledge

In the vastness of existence, where stars whisper secrets to the void and the winds carry the songs of unseen worlds, there lies a truth so profound, so radiant, that it eludes the grasp of the ordinary mind. This truth is not found in the clamor of our thoughts, nor in the fleeting shadows of our desires, nor in the chains we forge from our pursuits. It is the immenseness of our nature—a boundless, eternal essence that dwells within, waiting to be known. Self-knowledge, the mystics say, is not the cataloging of limitations, but the unshackling of the soul from its own illusions, a return to the infinite from which we have never truly departed.

The Veil of the Small Self

We begin our lives as wanderers, lost in a dream of separation. The world teaches us to see ourselves as fragments—small, fragile, defined by the edges of our skin, the weight of our fears, the boundaries of our ambitions. We name ourselves by our roles, our possessions, our triumphs, and our wounds. "I am this," we say, pointing to the mirror of the mind, where thoughts swirl like restless winds, and desires flicker like flames destined to fade. Yet, in this naming, we bind ourselves to chains we do not see, mistaking the surface for the depths, the ripple for the ocean.

Self-awareness, as it is commonly understood, becomes a prison of scrutiny. We gaze upon our limitations and call it truth. We measure our worth by what we lack, by the echoes of our doubts, by the pursuits that pull us ever outward, away from the center. But the mystics, those luminous souls who have peered beyond the veil, whisper a different song: You are not the chains you wear. You are not the thoughts that bind you. You are the immenseness that holds them all.

The Call of the Infinite

To know oneself is not to dissect the self, but to dissolve it. It is to stand at the edge of the known and leap into the unknown, where the heart trembles with awe and the mind falls silent before the mystery. Imagine a single drop of water, trembling on the leaf of a vast forest, believing itself alone, separate, finite. Then imagine the moment it falls, merging with the river, the sea, the boundless expanse from which it came. This is the journey of self-knowledge—not a seeing of the drop, but a remembering of the ocean.

The immenseness of our nature is not a distant star to be reached, but a presence that has never left us. It hums beneath the noise of our days, a quiet radiance that waits for us to turn inward. The Sufi poet Rumi once wrote, “You are not a drop in the ocean. You are the entire ocean in a drop.” What vastness lies within us, unrecognized! What galaxies spin in the silence of our being, what eternities unfold in the space between our breaths!

The Chains of Illusion

Yet, how fiercely we cling to our chains! The thoughts that race through our minds—endless, insistent—become the bars of our cage. "I must become," we tell ourselves, chasing shadows of success, love, meaning. "I must avoid," we whisper, fleeing the specters of failure, loss, shame. And in this dance of pursuit and aversion, we forget the stillness that watches it all, the awareness that holds every thought like a mother cradling a restless child.

Desires, too, are chains—beautiful, seductive, yet fleeting. They promise fulfillment, but deliver only hunger. The mystic does not scorn desire, but sees through it, knowing it to be a mirage cast by a deeper longing: the soul’s ache to return to itself, to the immenseness it has forgotten. Our pursuits—noble or petty—are but echoes of this primal call, distorted by the lens of separation.

To know oneself is to loosen these chains, not with force, but with surrender. It is to sit in the fire of the present moment and let the illusions burn away. What remains is not a void, but a fullness—a luminous expanse where the self dissolves into the Self, where the "I" becomes the All.

The Mirror of Eternity

Picture a mirror, vast and unbroken, stretching beyond the horizon of imagination. In its surface, every form arises—mountains and rivers, stars and storms, the faces of those we love and the shadows we fear. Yet the mirror remains untouched, unchanging, its essence beyond the images it reflects. This is the nature of our awareness, the immenseness of our being. Thoughts, emotions, experiences—they appear and vanish like clouds in the sky, but the sky itself endures, vast and untroubled.

Self-knowledge is the turning of the gaze inward, not to dissect the clouds, but to rest in the sky. It is the recognition that we are not the stories we tell ourselves, but the silence between the words; not the waves that crash, but the depth that holds them. In this recognition, the mystic finds freedom—not a freedom from the world, but a freedom within it, a dance with the infinite in the midst of the finite.

The Path of Unknowing

How, then, do we come to know this immenseness? The path is not one of accumulation, but of release. It is not a journey outward, but a sinking inward. The mystics speak of "unknowing"—a letting go of all we think we are, all we think we know, until the mind’s chatter fades and the heart’s light shines unobstructed. Meditation, prayer, silence, wonder—these are not tools to build a self, but lanterns to illuminate what already is.

In the stillness, we hear the voice of the eternal—not as words, but as presence. It calls us beyond the smallness of our fears, beyond the tightness of our grasp, into the boundless embrace of our true nature. Here, there is no separation—no "me" and "other," no "here" and "there." There is only the One, wearing the mask of the many, playing the game of creation for the joy of remembering itself.

The Dance of the Immense

To live from this self-knowledge is to dance with the immenseness of being. It is to walk through the world as both the dreamer and the dream, to laugh at the absurdity of our chains, to weep with the beauty of our freedom. The mystic does not reject the body, the mind, the world—they are sacred expressions of the infinite, fleeting notes in its eternal song. But they are not the whole of us. They are the surface, shimmering with the light of the depths.

And so, we are called to know ourselves—not as the limited, the broken, the striving, but as the vast, the whole, the radiant. Self-knowledge is the remembrance of our immenseness, the awakening to the truth that we are not merely in the universe, but of it, not merely alive, but life itself. In this knowing, the chains fall away, not because they are broken, but because they were never real. What remains is the infinite, gazing upon itself with eyes of wonder, singing its own name in the silence of our hearts.

…

Η Απεραντοσύνη της Ύπαρξης: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αυτογνωσία

Στην απεραντοσύνη της ύπαρξης, όπου τα αστέρια ψιθυρίζουν μυστικά στο κενό και οι άνεμοι μεταφέρουν τα τραγούδια αόρατων κόσμων, υπάρχει μια αλήθεια τόσο βαθιά, τόσο ακτινοβόλα, που διαφεύγει από τη σύλληψη του συνηθισμένου νου. Αυτή η αλήθεια δεν βρίσκεται στη βοή των σκέψεών μας, ούτε στις φευγαλέες σκιές των επιθυμιών μας, ούτε στις αλυσίδες που σφυρηλατούμε από τις επιδιώξεις μας. Είναι η απεραντοσύνη της φύσης μας—μια απεριόριστη, αιώνια ουσία που κατοικεί μέσα μας, περιμένοντας να γνωριστεί. Η αυτογνωσία, λένε οι μυστικιστές, δεν είναι η καταγραφή των περιορισμών, αλλά η απελευθέρωση της ψυχής από τις ίδιες της τις ψευδαισθήσεις, μια επιστροφή στο άπειρο από το οποίο ποτέ δεν έχουμε πραγματικά απομακρυνθεί.

Το Πέπλο του Μικρού Εαυτού

Ξεκινάμε τη ζωή μας ως περιπλανώμενοι, χαμένοι σε ένα όνειρο διαχωρισμού. Ο κόσμος μάς διδάσκει να βλέπουμε τον εαυτό μας ως θραύσματα—μικρά, εύθραυστα, ορισμένα από τα όρια του δέρματός μας, το βάρος των φόβων μας, τα σύνορα των φιλοδοξιών μας. Δίνουμε στον εαυτό μας ονόματα μέσα από τους ρόλους μας, τα αποκτήματά μας, τις νίκες και τις πληγές μας. «Είμαι αυτό», λέμε, δείχνοντας τον καθρέφτη του νου, όπου οι σκέψεις στροβιλίζονται σαν ανήσυχοι άνεμοι, και οι επιθυμίες τρεμοπαίζουν σαν φλόγες καταδικασμένες να σβήσουν. Όμως, με αυτή την ονομασία, δένουμε τον εαυτό μας με αλυσίδες που δεν βλέπουμε, μπερδεύοντας την επιφάνεια με τα βάθη, το κύμα με τον ωκεανό.

Η αυτογνωσία, όπως συνήθως νοείται, γίνεται μια φυλακή αυτοεξέτασης. Παρατηρούμε τους περιορισμούς μας και το ονομάζουμε αλήθεια. Μετράμε την αξία μας από όσα μας λείπουν, από τις ηχώ των αμφιβολιών μας, από τις επιδιώξεις που μας τραβούν συνεχώς προς τα έξω, μακριά από το κέντρο μας. Όμως οι μυστικιστές, αυτές οι φωτεινές ψυχές που έχουν κοιτάξει πέρα από το πέπλο, ψιθυρίζουν ένα διαφορετικό τραγούδι: Δεν είσαι οι αλυσίδες που φοράς. Δεν είσαι οι σκέψεις που σε δεσμεύουν. Είσαι η απεραντοσύνη που τα περιέχει όλα.

Το Κάλεσμα του Απείρου

Να γνωρίσεις τον εαυτό σου δεν σημαίνει να τον αναλύσεις, αλλά να τον διαλύσεις. Είναι να σταθείς στο χείλος του γνωστού και να πηδήξεις στο άγνωστο, εκεί όπου η καρδιά τρέμει από δέος και ο νους σιωπά μπροστά στο μυστήριο. Φαντάσου μια σταγόνα νερού που τρέμει πάνω στο φύλλο ενός απέραντου δάσους, πιστεύοντας ότι είναι μόνη, ξεχωριστή, πεπερασμένη. Και φαντάσου τη στιγμή που πέφτει, συγχωνευόμενη με το ποτάμι, τη θάλασσα, την απέραντη έκταση από την οποία προήλθε. Αυτό είναι το ταξίδι της αυτογνωσίας—όχι η παρατήρηση της σταγόνας, αλλά η ανάμνηση του ωκεανού.

Η απεραντοσύνη της φύσης μας δεν είναι ένα μακρινό αστέρι που πρέπει να φτάσουμε, αλλά μια παρουσία που δεν μας έχει ποτέ εγκαταλείψει. Αντηχεί κάτω από τον θόρυβο των ημερών μας, μια σιωπηλή λάμψη που περιμένει να στραφούμε προς τα μέσα. Ο Σούφι ποιητής Ρουμί έγραψε κάποτε: «Δεν είσαι μια σταγόνα στον ωκεανό. Είσαι ολόκληρος ο ωκεανός σε μια σταγόνα.» Τι απεραντοσύνη κρύβεται μέσα μας, αγνώριστη! Τι γαλαξίες περιστρέφονται στη σιωπή της ύπαρξής μας, τι αιωνιότητες ξεδιπλώνονται στον χώρο ανάμεσα στις αναπνοές μας!

Οι Αλυσίδες της Ψευδαίσθησης

Κι όμως, πόσο σφιχτά κρατάμε τις αλυσίδες μας! Οι σκέψεις που τρέχουν ασταμάτητα—ατελείωτες, επίμονες—γίνονται τα κάγκελα του κλουβιού μας. «Πρέπει να γίνω», λέμε, κυνηγώντας σκιές επιτυχίας, αγάπης, νοήματος. «Πρέπει να αποφύγω», ψιθυρίζουμε, τρέχοντας μακριά από τα φαντάσματα της αποτυχίας, της απώλειας, της ντροπής. Και σε αυτόν τον χορό της επιδίωξης και της αποφυγής, ξεχνάμε τη σιωπή που τα παρατηρεί όλα, τη συνειδητότητα που κρατά κάθε σκέψη όπως μια μητέρα κρατάει ένα ανήσυχο παιδί.

Οι επιθυμίες, επίσης, είναι αλυσίδες—όμορφες, σαγηνευτικές, αλλά φευγαλέες. Υπόσχονται πληρότητα, αλλά παραδίδουν μόνο πείνα. Ο μυστικιστής δεν περιφρονεί την επιθυμία, αλλά τη διαπερνά, γνωρίζοντας ότι είναι ένας αντικατοπτρισμός που δημιουργείται από μια βαθύτερη λαχτάρα: τον πόθο της ψυχής να επιστρέψει στον εαυτό της, στην απεραντοσύνη που έχει ξεχάσει. Οι επιδιώξεις μας—ευγενείς ή ταπεινές—δεν είναι παρά ηχώ αυτού του πρωταρχικού καλέσματος, παραμορφωμένη από τον φακό του διαχωρισμού.

Να γνωρίσεις τον εαυτό σου σημαίνει να χαλαρώσεις αυτές τις αλυσίδες, όχι με τη βία, αλλά με την παράδοση. Είναι να καθίσεις μέσα στη φωτιά της παρούσας στιγμής και να αφήσεις τις ψευδαισθήσεις να καούν. Αυτό που απομένει δεν είναι ένα κενό, αλλά μια πληρότητα—μια φωτεινή έκταση όπου το μικρό εγώ διαλύεται στο Μεγάλο Εαυτό, όπου το «εγώ» γίνεται το Όλον.

Ο Καθρέφτης της Αιωνιότητας

Φαντάσου έναν καθρέφτη, απέραντο και αδιάσπαστο, που εκτείνεται πέρα από τον ορίζοντα της φαντασίας. Στην επιφάνειά του, κάθε μορφή αναδύεται—βουνά και ποτάμια, αστέρια και καταιγίδες, τα πρόσωπα αυτών που αγαπάμε και οι σκιές που φοβόμαστε. Κι όμως, ο καθρέφτης παραμένει ανέγγιχτος, αμετάβλητος, η ουσία του πέρα από τις εικόνες που αντανακλά. Αυτή είναι η φύση της συνειδητότητάς μας, η απεραντοσύνη της ύπαρξής μας. Σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες—εμφανίζονται και χάνονται σαν σύννεφα στον ουρανό, αλλά ο ουρανός παραμένει, απέραντος και ατάραχος.

Η αυτογνωσία είναι η στροφή του βλέμματος προς τα μέσα, όχι για να αναλύσουμε τα σύννεφα, αλλά για να αναπαυθούμε στον ουρανό. Είναι η αναγνώριση ότι δεν είμαστε οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, αλλά η σιωπή ανάμεσα στις λέξεις· όχι τα κύματα που σπάνε, αλλά το βάθος που τα κρατά. Σε αυτή την αναγνώριση, ο μυστικιστής βρίσκει την ελευθερία—όχι μια ελευθερία από τον κόσμο, αλλά μια ελευθερία μέσα σε αυτόν, έναν χορό με το άπειρο εν μέσω του πεπερασμένου.

Το Μονοπάτι της Άγνοιας

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να γνωρίσουμε αυτή την απεραντοσύνη; Το μονοπάτι δεν είναι της συσσώρευσης, αλλά της απελευθέρωσης. Δεν είναι ένα ταξίδι προς τα έξω, αλλά μια βύθιση προς τα μέσα. Οι μυστικιστές μιλούν για την «άγνοια»—ένα άφημα όλων όσων νομίζουμε ότι είμαστε, όλων όσων νομίζουμε ότι ξέρουμε, μέχρι που ο θόρυβος του νου να σβήσει και το φως της καρδιάς να λάμψει ανεμπόδιστο.

Ο διαλογισμός, η προσευχή, η σιωπή, το δέος—δεν είναι εργαλεία για να χτίσουμε έναν εαυτό, αλλά φανάρια που φωτίζουν αυτό που ήδη υπάρχει.

Μέσα στη σιωπή, ακούμε τη φωνή του αιώνιου—όχι ως λέξεις, αλλά ως παρουσία. Μας καλεί πέρα από τη στενότητα των φόβων μας, πέρα από τη σφιχτή λαβή μας στα πράγματα, στην απέραντη αγκαλιά της αληθινής μας φύσης. Εδώ δεν υπάρχει διαχωρισμός—δεν υπάρχει «εγώ» και «άλλος», δεν υπάρχει «εδώ» και «εκεί». Υπάρχει μόνο το Ένα, φορώντας τη μάσκα των πολλών, παίζοντας το παιχνίδι της δημιουργίας για τη χαρά της αυτο-ενθύμησης.

Ο Χορός του Απείρου

Να ζεις μέσα από αυτή την αυτογνωσία σημαίνει να χορεύεις με την απεραντοσύνη της ύπαρξης. Είναι να περπατάς στον κόσμο ως ονειρευτής και όνειρο μαζί, να γελάς με το παράλογο των αλυσίδων μας, να δακρύζεις από την ομορφιά της ελευθερίας μας. Ο μυστικιστής δεν απορρίπτει το σώμα, τον νου, τον κόσμο—είναι ιερές εκφράσεις του απείρου, φευγαλέες νότες στο αιώνιο τραγούδι του. Αλλά δεν είναι το σύνολο του εαυτού μας. Είναι η επιφάνεια, που λαμπυρίζει από το φως των βυθών.

Και έτσι, καλούμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας—όχι ως περιορισμένοι, θρυμματισμένοι, αγωνιζόμενοι, αλλά ως απέραντοι, ακέραιοι, ακτινοβόλοι. Η αυτογνωσία είναι η ανάμνηση της απεραντοσύνης μας, η αφύπνιση στην αλήθεια ότι δεν βρισκόμαστε απλώς μέσα στο σύμπαν, αλλά είμαστε το σύμπαν, ότι δεν είμαστε απλώς ζωντανοί, αλλά η ίδια η ζωή.

Σε αυτή τη γνώση, οι αλυσίδες πέφτουν—όχι γιατί σπάνε, αλλά γιατί ποτέ δεν ήταν αληθινές. Αυτό που μένει είναι το άπειρο, που κοιτά τον εαυτό του με μάτια γεμάτα δέος, τραγουδώντας το ίδιο του το όνομα στη σιωπή της καρδιάς μας.