Friday, June 6, 2025

The Calmness of Wisdom: A Journey Beyond the Veil

In the silence between heartbeats, wisdom whispers its ancient secrets

The Mirror of Inner Sight

There exists a profound stillness that settles upon the soul when one learns to gaze inward with the clarity of starlight piercing through midnight's veil. The wise man does not seek his reflection in the turbulent waters of external validation, but rather in the crystalline depths of his own being, where truth dwells untarnished by the dust of worldly desires.

Like a mountain lake at dawn, undisturbed by wind or weather, the awakened consciousness reflects reality without distortion. Each ripple of thought, each shadow of emotion, becomes a teacher rather than a master. In this sacred observatory of the self, the seeker discovers that the universe entire is contained within a single breath, a single moment of pure awareness.

The world spreads before him like an ancient scroll written in languages both foreign and familiar. Every falling leaf speaks of impermanence, every rising sun whispers of eternal return. He reads the book of existence not with his eyes alone, but with the luminous understanding that emerges when the mind grows still as sacred waters.

The Illusion of Accumulated Knowledge

How curious it is that those who hunger most desperately for truth often build fortresses of words around themselves, believing that wisdom can be captured like butterflies in nets of language. They gather volumes as misers gather gold, yet remain spiritually impoverished, their souls echoing with the hollow sound of secondhand revelations.

The libraries of the world groan beneath the weight of mankind's endless attempts to cage the infinite within finite descriptions. Each book promises enlightenment, yet true understanding dances always just beyond the reach of written word. For how can the ocean be contained within a cup, or the vastness of sky be held within the palm of a hand?

The foolish mistake the map for the territory, the menu for the meal. They feast upon descriptions of bread while remaining eternally hungry, drinking deeply from wells of commentary while their thirst remains unquenched. They become scholars of shadows, experts in echoes, masters of everything except the living truth that pulses within their own hearts.

The Great Withdrawal

As the seeker approaches the luminous core of understanding, a strange alchemy begins to unfold. The things that once seemed solid and essential begin to reveal their gossamer nature. Possessions lose their grip, relationships shed their desperate clinging, and ambitions dissolve like morning mist before the rising sun of awareness.

This is not the withdrawal of the defeated, but the strategic retreat of one who has glimpsed the greater battle. Like a skilled archer who steps back to gain proper perspective on the target, the wise man creates distance between himself and the intoxicating illusions of temporal existence.

The world continues its ancient dance of pleasure and pain, gain and loss, birth and death, but he watches now from a place of profound detachment. Not the cold detachment of indifference, but the warm detachment of one who has discovered that his true nature is vast enough to embrace all things without being diminished by any.

Each step away from worldly entanglement is simultaneously a step deeper into the heart of reality. The paradox reveals itself slowly: by possessing less, he contains more; by needing less, he becomes more abundant; by being less identified with the personal self, he discovers his universal nature.

The Shattering of Chains

In the final movement of this cosmic symphony, the last veils fall away like autumn leaves surrendering to winter's call. The bonds that once seemed unbreakable—the chains of identity, the shackles of perception, the prison bars of individual existence—reveal themselves to be made of the same insubstantial material as dreams.

What was "I" and what was "other" merge into a seamless unity that transcends all categories. The personal self, that elaborate fiction maintained through decades of careful construction, dissolves into the ocean of pure being like a wave returning to its source. Fear departs, for what is there to fear when the fearful self no longer exists? Desire fades, for what is there to desire when the desiring entity has been revealed as illusion?

This is not annihilation but recognition, not death but birth into deathless life. The individual consciousness, like a candle flame joining the sun, does not disappear but expands beyond all previous limitations. In losing everything, everything is gained. In becoming nothing, one becomes all.

The Paradox of Youth and Maturity

Observe the young in their magnificent folly, their beautiful blindness that drives them forward like arrows shot from the bow of ignorance into the unknown. Their very ignorance becomes their strength, their lack of awareness their courage. They charge toward life with the fearless enthusiasm of those who have not yet learned what awaits all who travel this path.

There is a divine purpose in this blindness, a cosmic wisdom in this initial unconsciousness. For who would begin the journey if they could see from the start how much must be surrendered along the way? The youth's boldness springs from blessed ignorance of the price that wisdom demands.

But as the seasons of the soul turn from spring to summer to autumn, the fire of ambition transforms into the steady flame of understanding. The restless dynamism of seeking gives way to the profound stillness of finding. The questions that once tormented the mind fall silent, not because they have been answered, but because the questioner has transcended the need for answers.

Maturity brings not the accumulation of knowledge but the recognition of its ultimate futility. The mature soul rests in the calmness that comes from having peered behind the curtain of existence and discovered that the great mystery was always hidden in plain sight, that the treasure sought in distant lands was buried in the seeker's own backyard.

The Eternal Now

In this place beyond time and space, beyond name and form, the wise one dwells in perpetual wonder. Each moment becomes a doorway to infinity, each breath a prayer of gratitude for the magnificent illusion that continues to unfold despite being seen through completely.

The world has not disappeared; it has been transfigured. The same flowers bloom, the same stars shine, the same human dramas play out their ancient themes. But now these phenomena are seen as they truly are: temporary modifications of the one eternal consciousness, waves upon the surface of an ocean that is both vast and intimately present.

Here, in this sanctuary of ultimate understanding, silence speaks louder than any word ever could. The truth that mystics and sages have pointed toward across millennia reveals itself not as something to be grasped but as something to be lived, not as knowledge to be acquired but as being to be embodied.

And in this profound stillness, the journey completes itself by revealing that there was never anywhere to go, never anything to find, never anyone to become. The seeker, the seeking, and the sought merge into the seamless unity that was always already perfect, always already whole, always already home.

In the end, wisdom is not something one possesses but something one becomes, not a destination reached but a way of being that transforms every step of the endless journey back to itself.

…

Η Ηρεμία της Σοφίας: Ένα Ταξίδι Πέρα από το Πέπλο

«Στη σιωπή ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς, η σοφία ψιθυρίζει τα αρχαία της μυστικά»

Ο Καθρέφτης της Εσωτερικής Όρασης

Υπάρχει μια βαθιά ηρεμία που εγκαθίσταται στην ψυχή όταν κάποιος μάθει να κοιτάζει προς τα μέσα με τη διαύγεια του φωτός των άστρων που διαπερνά το πέπλο της μεσονύκτιας νύχτας. Ο σοφός δεν αναζητά την αντανάκλασή του στα ταραχώδη νερά της εξωτερικής επιβεβαίωσης, αλλά στα κρυστάλλινα βάθη του ίδιου του είναι, όπου η αλήθεια κατοικεί ανεπηρέαστη από τη σκόνη των εγκόσμιων επιθυμιών.

Όπως μια ορεινή λίμνη την αυγή, ανεπηρέαστη από τον άνεμο ή τον καιρό, η αφυπνισμένη συνείδηση αντανακλά την πραγματικότητα χωρίς παραμόρφωση. Κάθε κυματισμός της σκέψης, κάθε σκιά συναισθήματος, γίνεται δάσκαλος αντί για κύριος. Σε αυτό το ιερό παρατηρητήριο του εαυτού, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι ολόκληρο το σύμπαν περιέχεται μέσα σε μια μόνο ανάσα, σε μια μόνο στιγμή καθαρής επίγνωσης.

Ο κόσμος απλώνεται μπροστά του σαν αρχαίο χειρόγραφο γραμμένο σε γλώσσες ξένες και οικείες ταυτόχρονα. Κάθε φύλλο που πέφτει μιλά για την παροδικότητα, κάθε ανατέλλων ήλιος ψιθυρίζει για την αιώνια επιστροφή. Διαβάζει το βιβλίο της ύπαρξης όχι μόνο με τα μάτια του, αλλά με τη φωτεινή κατανόηση που αναδύεται όταν ο νους γίνεται ήρεμος σαν ιερά νερά.

Η Ψευδαίσθηση της Συσσωρευμένης Γνώσης

Πόσο περίεργο είναι που εκείνοι που πεινούν απεγνωσμένα για την αλήθεια συχνά χτίζουν φρούρια από λέξεις γύρω τους, πιστεύοντας ότι η σοφία μπορεί να αιχμαλωτιστεί σαν πεταλούδες σε δίχτυα γλώσσας. Συλλέγουν τόμους όπως οι τσιγκούνηδες συλλέγουν χρυσό, κι όμως παραμένουν πνευματικά φτωχοί, με τις ψυχές τους να αντηχούν από τον κούφιο ήχο των δανεικών αποκαλύψεων.

Οι βιβλιοθήκες του κόσμου βογκούν κάτω από το βάρος των ατέλειωτων προσπαθειών του ανθρώπου να φυλακίσει το άπειρο μέσα σε πεπερασμένες περιγραφές. Κάθε βιβλίο υπόσχεται φώτιση, κι όμως η αληθινή κατανόηση χορεύει πάντα λίγο πιο πέρα από την εμβέλεια του γραπτού λόγου. Πώς μπορεί ο ωκεανός να χωρέσει σε ένα κύπελλο ή η απέραντη έκταση του ουρανού να κρατηθεί στην παλάμη ενός χεριού;

Οι ανόητοι μπερδεύουν τον χάρτη με την περιοχή, το μενού με το γεύμα. Τρέφονται με περιγραφές ψωμιού ενώ παραμένουν αιώνια πεινασμένοι, πίνοντας βαθιά από πηγάδια σχολίων ενώ η δίψα τους μένει ακατάσβεστη. Γίνονται μελετητές των σκιών, ειδικοί στους απόηχους, κύριοι σε όλα εκτός από την ζωντανή αλήθεια που πάλλεται μέσα στις καρδιές τους.

Η Μεγάλη Αποχώρηση

Καθώς ο αναζητητής πλησιάζει τον φωτεινό πυρήνα της κατανόησης, μια παράξενη αλχημεία αρχίζει να ξετυλίγεται. Τα πράγματα που κάποτε φαίνονταν συμπαγή και ουσιώδη αποκαλύπτουν τη διάφανη φύση τους. Οι περιουσίες χάνουν τη λαβή τους, οι σχέσεις αποβάλλουν την απελπισμένη προσκόλληση, και οι φιλοδοξίες διαλύονται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ανατέλλοντα ήλιο της επίγνωσης.

Αυτή δεν είναι η αποχώρηση του ηττημένου, αλλά η στρατηγική υποχώρηση εκείνου που έχει ρίξει μια ματιά στη μεγαλύτερη μάχη. Όπως ένας επιδέξιος τοξότης που κάνει πίσω για να αποκτήσει τη σωστή προοπτική στον στόχο, ο σοφός δημιουργεί απόσταση μεταξύ του εαυτού του και των μεθυστικών ψευδαισθήσεων της πρόσκαιρης ύπαρξης.

Ο κόσμος συνεχίζει τον αρχαίο του χορό της απόλαυσης και του πόνου, του κέρδους και της απώλειας, της γέννησης και του θανάτου, αλλά τώρα ο σοφός παρακολουθεί από ένα μέρος βαθιάς αποστασιοποίησης. Όχι την ψυχρή αποστασιοποίηση της αδιαφορίας, αλλά τη ζεστή αποστασιοποίηση εκείνου που έχει ανακαλύψει ότι η αληθινή του φύση είναι αρκετά απέραντη ώστε να αγκαλιάσει όλα τα πράγματα χωρίς να μειώνεται από κανένα.

Κάθε βήμα μακριά από την εγκόσμια εμπλοκή είναι ταυτόχρονα ένα βήμα βαθύτερα στην καρδιά της πραγματικότητας. Το παράδοξο αποκαλύπτεται αργά: κατέχοντας λιγότερα, περιέχει περισσότερα· χρειαζόμενος λιγότερα, γίνεται πιο πλούσιος· ταυτιζόμενος λιγότερο με τον προσωπικό εαυτό, ανακαλύπτει τη συοικουμενική του φύση.

Η Σύνθλιψη των Αλυσίδων

Στην τελική κίνηση αυτής της κοσμικής συμφωνίας, τα τελευταία πέπλα πέφτουν σαν φύλλα του φθινοπώρου που παραδίνονται στο κάλεσμα του χειμώνα. Οι δεσμοί που κάποτε φαίνονταν άρρηκτοι—οι αλυσίδες της ταυτότητας, τα δεσμά της αντίληψης, τα κάγκελα της φυλακής της ατομικής ύπαρξης—αποκαλύπτονται ότι είναι φτιαγμένα από το ίδιο ασύστατο υλικό με τα όνειρα.

Αυτό που ήταν «εγώ» και αυτό που ήταν «άλλο» συγχωνεύονται σε μια απρόσκοπτη ενότητα που υπερβαίνει όλες τις κατηγορίες. Ο προσωπικός εαυτός, αυτή η περίπλοκη φαντασία που διατηρείται μέσα από δεκαετίες προσεκτικής κατασκευής, διαλύεται στον ωκεανό της καθαρής ύπαρξης σαν κύμα που επιστρέφει στην πηγή του. Ο φόβος αποχωρεί, γιατί τι υπάρχει να φοβηθεί όταν ο φοβισμένος εαυτός δεν υπάρχει πια; Η επιθυμία ξεθωριάζει, γιατί τι υπάρχει να επιθυμήσει όταν η επιθυμούσα οντότητα έχει αποκαλυφθεί ως ψευδαίσθηση;

Αυτό δεν είναι εξαφάνιση αλλά αναγνώριση, όχι θάνατος αλλά γέννηση σε αθάνατη ζωή. Η ατομική συνείδηση, σαν φλόγα κεριού που ενώνεται με τον ήλιο, δεν εξαφανίζεται αλλά επεκτείνεται πέρα από κάθε προηγούμενο περιορισμό. Χάνοντας τα πάντα, κερδίζονται τα πάντα. Γινόμενος τίποτα, γίνεται κανείς τα πάντα.

Το Παράδοξο της Νιότης και της Ωριμότητας

Παρατηρήστε τους νέους στην υπέροχη ανοησία τους, στην όμορφη τύφλωσή τους που τους ωθεί μπροστά σαν βέλη εκτοξευμένα από το τόξο της άγνοιας προς το άγνωστο. Η ίδια τους η άγνοια γίνεται η δύναμή τους, η έλλειψη επίγνωσης το θάρρος τους. Ορμούν προς τη ζωή με τον ατρόμητο ενθουσιασμό εκείνων που δεν έχουν ακόμη μάθει τι περιμένει όλους όσους ταξιδεύουν σε αυτό το μονοπάτι.

Υπάρχει ένας θεϊκός σκοπός σε αυτή την τύφλωση, μια κοσμική σοφία σε αυτή την αρχική ασυνειδησία. Γιατί ποιος θα ξεκινούσε το ταξίδι αν μπορούσε να δει από την αρχή πόσα πρέπει να παραδοθούν στην πορεία; Η τόλμη της νιότης πηγάζει από την ευλογημένη άγνοια του τιμήματος που απαιτεί η σοφία.

Αλλά καθώς οι εποχές της ψυχής περνούν από την άνοιξη στο καλοκαίρι και το φθινόπωρο, η φωτιά της φιλοδοξίας μεταμορφώνεται στη σταθερή φλόγα της κατανόησης. Η ανήσυχη δυναμική της αναζήτησης δίνει τη θέση της στην βαθιά ηρεμία της εύρεσης. Οι ερωτήσεις που κάποτε βασάνιζαν το μυαλό σιωπούν, όχι επειδή έχουν απαντηθεί, αλλά επειδή ο ερωτών έχει υπερβεί την ανάγκη για απαντήσεις.

Η ωριμότητα δεν φέρνει τη συσσώρευση γνώσης, αλλά την αναγνώριση της τελικής της ματαιότητας. Η ώριμη ψυχή αναπαύεται στην ηρεμία που προέρχεται από το να έχει κοιτάξει πίσω από την κουρτίνα της ύπαρξης και να έχει ανακαλύψει ότι το μεγάλο μυστήριο ήταν πάντα κρυμμένο σε κοινή θέα, ότι ο θησαυρός που αναζητήθηκε σε μακρινές χώρες ήταν θαμμένος στην ίδια την αυλή του αναζητητή.

Το Αιώνιο Τώρα

Σε αυτό το μέρος πέρα από τον χρόνο και τον χώρο, πέρα από το όνομα και τη μορφή, ο σοφός κατοικεί σε διαρκή θαυμασμό. Κάθε στιγμή γίνεται πύλη προς το άπειρο, κάθε ανάσα μια προσευχή ευγνωμοσύνης για την υπέροχη ψευδαίσθηση που συνεχίζει να ξετυλίγεται παρόλο που έχει πλήρως αποκαλυφθεί.

Ο κόσμος δεν έχει εξαφανιστεί· έχει μεταμορφωθεί. Τα ίδια λουλούδια ανθίζουν, τα ίδια αστέρια λάμπουν, τα ίδια ανθρώπινα δράματα παίζουν τα αρχαία τους θέματα. Αλλά τώρα αυτά τα φαινόμενα βλέπονται όπως πραγματικά είναι: προσωρινές τροποποιήσεις της μιας αιώνιας συνείδησης, κύματα στην επιφάνεια ενός ωκεανού που είναι ταυτόχρονα απέραντος και οικεία παρών.

Εδώ, σε αυτό το ιερό της απόλυτης κατανόησης, η σιωπή μιλά πιο δυνατά από κάθε λέξη που θα μπορούσε ποτέ. Η αλήθεια που οι μυστικιστές και οι σοφοί υπέδειξαν ανά τους αιώνες αποκαλύπτεται όχι ως κάτι που πρέπει να συλληφθεί, αλλά ως κάτι που πρέπει να βιωθεί, όχι ως γνώση που πρέπει να αποκτηθεί, αλλά ως ύπαρξη που πρέπει να ενσαρκωθεί.

Και σε αυτή τη βαθιά ηρεμία, το ταξίδι ολοκληρώνεται αποκαλύπτοντας ότι δεν υπήρχε ποτέ πουθενά να πάει, τίποτα να βρεθεί, κανείς να γίνει. Ο αναζητητής, η αναζήτηση και το αναζητούμενο συγχωνεύονται στην απρόσκοπτη ενότητα που ήταν πάντα ήδη τέλεια, πάντα ήδη ολόκληρη, πάντα ήδη σπίτι.

«Στο τέλος, η σοφία δεν είναι κάτι που κατέχει κανείς, αλλά κάτι που γίνεται, όχι ένας προορισμός που επιτυγχάνεται, αλλά ένας τρόπος ύπαρξης που μεταμορφώνει κάθε βήμα του ατέλειωτου ταξιδιού πίσω στον εαυτό του».

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES