Sunday, June 8, 2025

The Flame of Enlightenment: A Journey Beyond Words

In the stillness of the eternal now, where the breath of the cosmos whispers secrets to the soul, there lies a truth so radiant, so vast, that it defies the grasp of thought. Enlightenment—this shimmering jewel of existence, this awakening to the pulsing heart of reality, this union with the divine—is not a distant dream spun from the threads of imagination. It is not a tale told by sages or a doctrine carved into the stone of dogma. No, enlightenment is real only when we experience it—when the veil of illusion dissolves, and the boundless light of being floods the chambers of our awareness.

To speak of enlightenment is to dance on the edge of silence, for words are but shadows cast by the ineffable. We may weave tapestries of philosophy, stitch together grand theories of the self and the cosmos, but these are mere echoes, faint ripples on the surface of a fathomless sea. Imagination, too, though a sacred gift, is a painter of mirages—it conjures visions of golden realms and celestial choirs, yet these remain phantoms until the soul steps beyond the canvas and into the living fire of truth.

What, then, is this experience that transforms the abstract into the real, the distant into the intimate? It is the moment when the mind, weary of its endless chatter, falls silent—not through force, but through surrender. It is the instant when the heart, stripped of its armor, opens like a lotus to the dawn. It is the dissolution of the “I” that clings to separation, melting into the infinite “We” that has always been. This is not a concept to be grasped, but a state to be lived—a communion with the divine pulse that animates every star, every leaf, every fleeting breath.

In the traditions of the mystics, across the rivers of time and the mountains of culture, this truth resounds. The Sufi whirls in ecstasy, losing himself in the Beloved until no self remains—only the dance, only the One. The Zen monk sits motionless, breath and koan dissolving into the void, until the void reveals itself as fullness. The yogi, spine alight with kundalini’s serpent fire, merges with the cosmic breath, tasting the nectar of eternity. These are not mere stories; they are maps drawn by those who have walked the pathless path, pointing not to a destination, but to an awakening within the step itself.

Yet, how easily we stray! We build towers of belief, mistaking the scaffolding for the sky. We speak of God, of Reality, of Truth, as if these were objects to be possessed, ideas to be cataloged. We imagine enlightenment as a crown to wear, a prize to claim after years of toil. But the divine is not a reward for the clever or the pious—it is the ever-present flame that burns beneath our illusions, waiting for us to turn and see. To experience it is not to attain it, for it was never lost; it is to remember it, to step out of the dream of separation and into the waking truth of unity.

Picture a night without stars, the world cloaked in shadow. Suddenly, a single flame ignites—a candle, a torch, a spark—and in its glow, the darkness recedes. The room, once invisible, reveals its contours; the air, once still, hums with warmth. So it is with enlightenment. The experience is not the creation of light, but the recognition that the light was always there, obscured by the cataracts of our own making. And what are these cataracts? The mind’s restless grasping, the ego’s insistent clamor, the belief that we are small, separate, fleeting. To experience enlightenment is to let these fall away, like leaves carried off by an autumn wind, revealing the unbroken expanse of being beneath.

But this is no passive drift into oblivion. The mystics speak of effort and grace entwined—a paradox that defies the linear mind. We must seek, we must yearn, we must polish the mirror of the soul until it reflects the divine without distortion. Yet, in the final moment, it is not our striving that unveils the truth—it is the surrender, the letting go, the leap into the unknown. Like a bird released from a cage, the soul does not find freedom; it discovers that freedom was its nature all along.

And what of this union with God, this awakening to Reality? It is not a merging into some distant deity enthroned beyond the clouds. It is the realization that the divine is not separate from us—that the wave is not other than the ocean, the spark not apart from the fire. To experience this is to feel the heartbeat of existence as our own, to see the eyes of the stranger as mirrors of our soul, to hear the wind as the voice of the eternal. It is to walk through the world not as a pilgrim seeking a shrine, but as the shrine itself, radiant with the presence of the infinite.

Yet, words falter here, as they must. The experience of enlightenment is a song without sound, a light without form, a love without object. It is the taste of rain on a parched tongue, the scent of a flower blooming in the void. We may speak of it, write of it, dream of it, but until the soul plunges into its depths, it remains a shadow on the wall of the cave. To live it is to step out of the cave entirely, into a reality so vast, so alive, that every moment becomes a hymn, every breath a prayer.

So, let us not merely talk of enlightenment, nor linger in the safety of imagination. Let us dare to experience it—to sit in silence until the silence speaks, to love until the boundaries of self dissolve, to seek until seeking becomes finding. For enlightenment is real—not as a concept, not as a hope, but as the living truth that awaits us when we finally turn inward and behold the flame that never fades.

…

Η Φλόγα της Φώτισης: Ένα Ταξίδι Πέρα από τις Λέξεις

Στη σιγή του αιώνιου παρόντος, εκεί όπου η ανάσα του σύμπαντος ψιθυρίζει μυστικά στην ψυχή, βρίσκεται μια αλήθεια τόσο λαμπερή, τόσο απέραντη, που διαφεύγει από τη σύλληψη της σκέψης. Η φώτιση—αυτό το λαμπερό κόσμημα της ύπαρξης, αυτή η αφύπνιση στον παλλόμενο πυρήνα της πραγματικότητας, αυτή η ένωση με το θείο—δεν είναι ένα μακρινό όνειρο υφασμένο από τα νήματα της φαντασίας. Δεν είναι μια ιστορία ειπωμένη από σοφούς ούτε ένα δόγμα χαραγμένο στην πέτρα. Όχι, η φώτιση είναι αληθινή μόνο όταν τη βιώνουμε—όταν το πέπλο της αυταπάτης διαλύεται και το απεριόριστο φως της ύπαρξης πλημμυρίζει τους θαλάμους της συνείδησής μας.

Το να μιλάμε για φώτιση είναι σαν να χορεύουμε στην άκρη της σιωπής, γιατί οι λέξεις δεν είναι παρά σκιές του ανέκφραστου. Μπορούμε να υφάνουμε υφαντά φιλοσοφίας, να ράψουμε μεγαλοπρεπείς θεωρίες για το εγώ και το σύμπαν, αλλά αυτές δεν είναι παρά απόηχοι, αχνά κυματάκια στην επιφάνεια μιας απύθμενης θάλασσας. Η φαντασία, επίσης, όσο ιερό δώρο κι αν είναι, είναι ένας ζωγράφος οπτασιών—δημιουργεί οράματα χρυσών βασιλείων και ουράνιων χορών, αλλά αυτά παραμένουν φαντάσματα μέχρι η ψυχή να περάσει πέρα από τον καμβά και να εισέλθει στη ζώσα φλόγα της αλήθειας.

Τι είναι, λοιπόν, αυτή η εμπειρία που μεταμορφώνει το αφηρημένο σε πραγματικό, το μακρινό σε οικείο; Είναι η στιγμή που ο νους, κουρασμένος από την αέναη φλυαρία του, σιγεί—όχι με βία, αλλά με παράδοση. Είναι το δευτερόλεπτο που η καρδιά, απογυμνωμένη από την πανοπλία της, ανοίγει σαν λωτός στην αυγή. Είναι η διάλυση του «εγώ» που γαντζώνεται στη διάκριση, λιώνοντας μέσα στο άπειρο «εμείς» που ήταν πάντα εκεί. Αυτό δεν είναι μια έννοια για να κατανοηθεί, αλλά μια κατάσταση για να βιωθεί—μια κοινωνία με τον θείο παλμό που ζωογονεί κάθε αστέρι, κάθε φύλλο, κάθε φευγαλέα ανάσα.

Στις παραδόσεις των μυστών, διαμέσου των ποταμών του χρόνου και των βουνών των πολιτισμών, αυτή η αλήθεια αντηχεί. Ο Σούφι στροβιλίζεται σε έκσταση, χάνοντας τον εαυτό του στον Αγαπημένο μέχρι που δεν απομένει εαυτός—μόνο ο χορός, μόνο το Ένα. Ο Ζεν μοναχός κάθεται ακίνητος, η ανάσα και το κοάν του διαλύονται στο κενό, μέχρι που το κενό αποκαλύπτεται ως πληρότητα. Ο γιόγκι, με τη σπονδυλική στήλη πυρακτωμένη από τη φωτιά της κουνταλίνι, συγχωνεύεται με την κοσμική ανάσα, γευόμενος το νέκταρ της αιωνιότητας. Αυτές δεν είναι απλώς ιστορίες· είναι χάρτες χαραγμένοι από εκείνους που περπάτησαν το απάτητο μονοπάτι, δείχνοντας όχι προς έναν προορισμό, αλλά προς μια αφύπνιση μέσα στο ίδιο το βήμα.

Κι όμως, πόσο εύκολα παρεκκλίνουμε! Χτίζουμε πύργους από πεποιθήσεις, μπερδεύοντας τις σκαλωσιές με τον ουρανό. Μιλάμε για τον Θεό, για την Πραγματικότητα, για την Αλήθεια, λες και είναι αντικείμενα προς κατοχή, ιδέες προς καταγραφή. Φανταζόμαστε τη φώτιση ως ένα στέμμα για να φορέσουμε, ένα έπαθλο για να διεκδικήσουμε ύστερα από χρόνια κόπου. Όμως, το θείο δεν είναι ανταμοιβή για τους έξυπνους ή τους ευσεβείς—είναι η πάντα παρούσα φλόγα που καίει κάτω από τις αυταπάτες μας, περιμένοντας να στραφούμε και να τη δούμε. Να τη βιώσουμε δεν σημαίνει να την αποκτήσουμε, γιατί ποτέ δεν χάθηκε· σημαίνει να τη θυμηθούμε, να βγούμε από το όνειρο του διαχωρισμού και να μπούμε στην εγρήγορση της ενότητας.

Φαντάσου μια νύχτα χωρίς αστέρια, τον κόσμο τυλιγμένο στο σκοτάδι. Ξαφνικά, μια μοναδική φλόγα ανάβει—ένα κερί, ένας πυρσός, μια σπίθα—και στο φως της, το σκοτάδι υποχωρεί. Το δωμάτιο, που κάποτε ήταν αόρατο, αποκαλύπτει τα περιγράμματά του· ο αέρας, που κάποτε ήταν ακίνητος, πάλλεται με ζεστασιά. Έτσι είναι και η φώτιση. Η εμπειρία δεν είναι η δημιουργία του φωτός, αλλά η αναγνώριση ότι το φως ήταν πάντα εκεί, κρυμμένο από τους καταρράκτες που δημιουργήσαμε μόνοι μας. Και ποιοι είναι αυτοί οι καταρράκτες; Το ασταμάτητο πιάσιμο του νου, η επίμονη κραυγή του εγώ, η πεποίθηση ότι είμαστε μικροί, διαχωρισμένοι, εφήμεροι. Να βιώσουμε τη φώτιση σημαίνει να αφήσουμε αυτά να πέσουν, όπως τα φύλλα που παρασύρει ο φθινοπωρινός άνεμος, αποκαλύπτοντας την αδιάσπαστη έκταση της ύπαρξης από κάτω.

Αλλά αυτό δεν είναι μια παθητική ολίσθηση στην ανυπαρξία. Οι μυστικιστές μιλούν για προσπάθεια και χάρη δεμένες μεταξύ τους—ένα παράδοξο που αψηφά τον γραμμικό νου. Πρέπει να αναζητήσουμε, να λαχταρήσουμε, να γυαλίσουμε τον καθρέφτη της ψυχής μέχρι να αντανακλά το θείο χωρίς παραμόρφωση. Και όμως, στη στιγμή της αποκάλυψης, δεν είναι η επιδίωξή μας που αποκαλύπτει την αλήθεια—είναι η παράδοση, η εγκατάλειψη, το άλμα στο άγνωστο. Όπως ένα πουλί που ελευθερώνεται από το κλουβί, η ψυχή δεν βρίσκει την ελευθερία· ανακαλύπτει ότι η ελευθερία ήταν ανέκαθεν η φύση της.

Και τι να πούμε για αυτή την ένωση με τον Θεό, αυτή την αφύπνιση στην Πραγματικότητα; Δεν είναι η συγχώνευση με κάποια μακρινή θεότητα, ενθρονισμένη πέρα από τα σύννεφα. Είναι η συνειδητοποίηση ότι το θείο δεν είναι ξεχωριστό από εμάς—ότι το κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, η σπίθα δεν είναι χωριστή από τη φωτιά. Να το βιώσεις σημαίνει να νιώσεις τον καρδιακό παλμό της ύπαρξης ως δικό σου, να δεις στα μάτια του ξένου τον καθρέφτη της ψυχής σου, να ακούσεις τον άνεμο ως τη φωνή του αιώνιου. Είναι να περπατάς στον κόσμο όχι ως προσκυνητής που αναζητά ένα ιερό, αλλά ως το ίδιο το ιερό, ακτινοβόλο με την παρουσία του απείρου.

Κι όμως, οι λέξεις εδώ αστοχούν, όπως είναι φυσικό. Η εμπειρία της φώτισης είναι ένα τραγούδι χωρίς ήχο, ένα φως χωρίς μορφή, μια αγάπη χωρίς αντικείμενο. Είναι η γεύση της βροχής σε μια διψασμένη γλώσσα, το άρωμα ενός λουλουδιού που ανθίζει μέσα στο κενό. Μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτήν, να γράψουμε γι’ αυτήν, να την ονειρευτούμε, αλλά μέχρι η ψυχή να βυθιστεί στα βάθη της, παραμένει μια σκιά στον τοίχο της σπηλιάς. Να τη ζήσεις σημαίνει να βγεις από τη σπηλιά εντελώς, σε μια πραγματικότητα τόσο απέραντη, τόσο ζωντανή, που κάθε στιγμή γίνεται ύμνος, κάθε ανάσα προσευχή.

Ας μη μιλάμε, λοιπόν, απλώς για τη φώτιση, ούτε να παραμένουμε στη βολική ασφάλεια της φαντασίας. Ας τολμήσουμε να τη βιώσουμε—να καθίσουμε στη σιωπή μέχρι η σιωπή να μιλήσει, να αγαπήσουμε μέχρι τα όρια του εαυτού να διαλυθούν, να αναζητήσουμε μέχρι η αναζήτηση να γίνει εύρεση. Γιατί η φώτιση είναι αληθινή—όχι ως έννοια, όχι ως ελπίδα, αλλά ως η ζωντανή αλήθεια που μας περιμένει τη στιγμή που θα στραφούμε προς τα μέσα και θα αντικρίσουμε τη φλόγα που ποτέ δεν σβήνει.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES