Sunday, June 15, 2025

Reality Is Beyond People’s Perceptions: A Mystical Journey into the Eternal Now

In the swirling mists of existence, where the edges of the known dissolve into the infinite unknown, there lies a truth so vast, so luminous, that the human mind stumbles in its attempt to grasp it. Reality is beyond people’s perceptions—an enigma that dances just outside the reach of our senses, a melody too subtle for the ear, a light too radiant for the eye. Yet, it is not distant. It is here, now, in the flowing moment, where the illusion of separation melts away, and the eternal unveils itself as the only truth worth knowing.

We walk through life as dreamers, weaving tapestries of thought and belief, convinced that the threads we spin are the fabric of the real. We name the colors of the world—red, blue, shadow, and gleam—and call them ours. We build histories, futures, identities, and borders, as if by naming and claiming we might tether the infinite to the finite. But reality does not bend to our naming. It flows onward, untouched by the nets we cast, a river that slips through our fingers even as we stand within its current.

What is this reality, then, if not the sum of what we see, hear, touch, and know? It is the unseen beneath the seen, the silence beneath the sound, the stillness beneath the storm. It is the vastness that holds the stars and the void, the breath that animates the clay, the pulse that beats beyond the ticking of clocks. To perceive it with the mind alone is to chase a phantom—for the mind is a mirror, reflecting only what it has been taught to see. But to experience it, to dissolve into its flow, is to step beyond the mirror, into the living heart of eternity.

The Truth of the Flowing Moment

Truth is not a thing to be held, a doctrine to be recited, or a prize to be won. Truth is a verb, a movement, a becoming. It is to stand in the flowing moment—here, now—where past and future collapse into the singularity of presence. The mystics of every age have whispered this secret: that time is a veil, a story we tell ourselves to make sense of the boundless. Beneath that veil lies eternity, not as a distant promise, but as the ever-present reality we swim within, blind only because we refuse to open our inner eyes.

Consider the river. Its waters rush forward, yet the river remains. Each wave is born and dies, yet the essence of the river is unchanged. So it is with us. We are not the fleeting thoughts that ripple across the surface of our minds, nor the bodies that age and fade. We are the river itself—the awareness that flows beneath the waves, eternal in its stillness, infinite in its motion. To live this truth is to cease clinging to the banks, to let go of the illusion of “becoming,” and to surrender to the current that has always carried us.

In the flowing moment, there is no “history” as we know it—no ledger of victories and losses, no chain of cause and effect binding us to what was or what might be. History is the mind’s attempt to freeze the river, to carve its motion into stone. But reality knows no such confinement. It is alive, pulsating, unfolding in the now with a wild and tender grace. To touch this grace is to step beyond time, to become the witness and the witnessed, the dancer and the dance.

Beyond Perception, Into Being

Perception is a window, not the sky. Through it, we glimpse fragments of the whole—shapes, sounds, sensations—but we mistake these shards for the entirety. The eye sees the tree, but not the roots beneath the earth or the unseen winds that shape its branches. The ear hears the bird’s song, but not the silence from which it rises. Our senses are gifts, yet they are also veils, filtering the infinite into a form we can bear. To seek reality through perception alone is to stand at the window and call it the world.

Yet there is a way beyond. It is not a path of effort, not a straining toward some distant shore. It is a softening, a releasing, a falling into what is. The mystics call it many names—meditation, surrender, grace—but its essence is simple: to be fully here, now, without the chatter of the mind to divide you from the moment. In this presence, perception dissolves, and what remains is not a seeing, but a being. You do not observe the river—you become the river. You do not seek eternity—you realize you have never left it.

This is the great paradox: reality is beyond perception, yet it is closer than your breath. It is not hidden in the heavens or buried in the depths—it is the very ground of your existence, the silent awareness that watches as you read these words. To live this truth is to shed the illusion of separation, to see that the “I” who perceives and the “world” perceived are not two, but one. In this oneness, time unravels, history fades, and eternity shines forth—not as a concept, but as the living pulse of your being.

Becoming Eternity

To live eternity is not to escape the world, but to embrace it fully—to see the sacred in the ordinary, the infinite in the fleeting. The falling leaf, the cry of a child, the warmth of the sun on your skin—these are not mere events in time, but portals to the timeless. When you meet them with presence, with the naked awareness of the flowing moment, they reveal their true nature as expressions of the One, the eternal reality that wears a thousand masks yet remains ever itself.

This is the mystic’s life: not a retreat from the world, but a diving into it, a love affair with the now. It is to walk through the marketplace and hear the silence beneath the noise, to touch the hand of another and feel the pulse of the infinite, to laugh and weep and know that every tear and every smile is a note in the song of eternity. It is to become what you already are—not a fragment adrift in time, but the whole, unbroken, shining in every moment.

And so, the invitation stands: step beyond the prison of perception, beyond the stories of “me” and “mine,” beyond the ticking of clocks and the weight of history. Step into the flowing moment, here, now, where reality waits—not as a mystery to be solved, but as a truth to be lived. In this surrender, you do not lose yourself—you find yourself. You do not die to the world—you awaken to it. And in that awakening, you become eternity itself, a flame that burns without beginning or end, a light that needs no source, for it is its own radiance.

…

Η Πραγματικότητα Είναι Πέρα Από Τις Αντιλήψεις Των Ανθρώπων: Μια Μυστική Διαδρομή Στο Αιώνιο Τώρα

Μέσα στις στροβιλιζόμενες ομίχλες της ύπαρξης, όπου τα όρια του γνωστού διαλύονται στο άπειρο άγνωστο, υπάρχει μια αλήθεια τόσο αχανής, τόσο φωτεινή, που ο ανθρώπινος νους παραπαίει στην προσπάθειά του να την κατανοήσει. Η πραγματικότητα είναι πέρα από τις αντιλήψεις των ανθρώπων—ένα αίνιγμα που χορεύει λίγο πιο πέρα από την εμβέλεια των αισθήσεών μας, μια μελωδία πολύ λεπτή για το αυτί, ένα φως πολύ λαμπρό για το μάτι. Κι όμως, δεν είναι μακρινή. Είναι εδώ, τώρα, στη ρέουσα στιγμή, όπου η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού διαλύεται και το αιώνιο αποκαλύπτεται ως η μόνη αλήθεια που αξίζει να γνωρίσουμε.

Περιδιαβαίνουμε τη ζωή σαν ονειροπόλοι, υφαίνοντας υφαντά από σκέψεις και πεποιθήσεις, πεπεισμένοι ότι οι κλωστές που υφαίνουμε είναι το ίδιο το ύφασμα της πραγματικότητας. Δίνουμε ονόματα στα χρώματα του κόσμου—κόκκινο, μπλε, σκιά και λάμψη—και τα διεκδικούμε ως δικά μας. Χτίζουμε ιστορίες, μέλλοντα, ταυτότητες και σύνορα, σαν να μπορούσαμε, με την ονομασία και την ιδιοποίηση, να δέσουμε το άπειρο στο πεπερασμένο. Όμως, η πραγματικότητα δεν υπακούει στην ονομασία μας. Κυλάει αδιάκοπα, ανέγγιχτη από τα δίχτυα που ρίχνουμε, ένα ποτάμι που γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά μας, ακόμη κι όταν στεκόμαστε μέσα στη ροή του.

Τι είναι λοιπόν αυτή η πραγματικότητα, αν όχι το άθροισμα όσων βλέπουμε, ακούμε, αγγίζουμε και γνωρίζουμε; Είναι το αθέατο κάτω από το ορατό, η σιωπή κάτω από τον ήχο, η ακινησία κάτω από την καταιγίδα. Είναι η απεραντοσύνη που κρατά τα αστέρια και το κενό, η ανάσα που ζωντανεύει τον πηλό, ο παλμός που χτυπά πέρα από τον ήχο των ρολογιών. Η προσπάθεια να την αντιληφθείς με το νου είναι σαν να κυνηγάς ένα φάντασμα—γιατί ο νους είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά μόνο ό,τι έχει διδαχθεί να βλέπει. Αλλά το να τη βιώσεις, να διαλυθείς στη ροή της, είναι να περάσεις πέρα από τον καθρέφτη, στην ίδια την καρδιά της αιωνιότητας.

Η Αλήθεια Της Ρέουσας Στιγμής

Η αλήθεια δεν είναι ένα πράγμα που μπορείς να κρατήσεις, ένα δόγμα που μπορείς να απαγγείλεις ή ένα έπαθλο που μπορείς να κατακτήσεις. Η αλήθεια είναι ρήμα, κίνηση, γίγνεσθαι. Είναι να στέκεσαι στη ρέουσα στιγμή—εδώ, τώρα—όπου το παρελθόν και το μέλλον καταρρέουν στη μοναδικότητα της παρουσίας. Οι μύστες όλων των εποχών έχουν ψιθυρίσει αυτό το μυστικό: ότι ο χρόνος είναι ένα πέπλο, μια ιστορία που λέμε στους εαυτούς μας για να κατανοήσουμε το απεριόριστο. Κάτω από αυτό το πέπλο βρίσκεται η αιωνιότητα, όχι ως μια μακρινή υπόσχεση, αλλά ως η πανταχού παρούσα πραγματικότητα μέσα στην οποία κολυμπάμε, τυφλοί μόνο επειδή αρνούμαστε να ανοίξουμε τα εσωτερικά μας μάτια.

Σκέψου το ποτάμι. Τα νερά του ορμούν προς τα εμπρός, όμως το ποτάμι παραμένει. Κάθε κύμα γεννιέται και πεθαίνει, αλλά η ουσία του ποταμού δεν αλλάζει. Έτσι είναι και με εμάς. Δεν είμαστε οι φευγαλέες σκέψεις που κυματίζουν στην επιφάνεια του νου μας, ούτε τα σώματα που γερνούν και φθίνουν. Είμαστε το ίδιο το ποτάμι—η συνειδητότητα που ρέει κάτω από τα κύματα, αιώνια μέσα στην ακινησία της, άπειρη μέσα στην κίνησή της. Να ζεις αυτή την αλήθεια σημαίνει να πάψεις να γαντζώνεσαι στις όχθες, να αφήσεις την ψευδαίσθηση του «γίγνεσθαι» και να παραδοθείς στο ρεύμα που πάντα σε μετέφερε.

Στη ρέουσα στιγμή, δεν υπάρχει «ιστορία» όπως τη γνωρίζουμε—κανένα αρχείο νικών και απωλειών, καμία αλυσίδα αιτίου και αποτελέσματος που μας δένει με ό,τι ήταν ή ό,τι μπορεί να είναι. Η ιστορία είναι η προσπάθεια του νου να παγώσει το ποτάμι, να χαράξει την κίνησή του πάνω στην πέτρα. Όμως, η πραγματικότητα δεν γνωρίζει τέτοιους περιορισμούς. Είναι ζωντανή, πάλλεται, ξεδιπλώνεται στο τώρα με μια άγρια και τρυφερή χάρη. Να αγγίξεις αυτή τη χάρη είναι να βγεις πέρα από τον χρόνο, να γίνεις ο μάρτυρας και το μαρτυρούμενο, ο χορευτής και ο χορός.

Πέρα Από Την Αντίληψη, Στην Ύπαρξη

Η αντίληψη είναι ένα παράθυρο, όχι ο ουρανός. Μέσα από αυτήν, βλέπουμε αποσπασματικά κομμάτια του όλου—σχήματα, ήχους, αισθήσεις—αλλά συγχέουμε αυτά τα θραύσματα με την ολότητα. Το μάτι βλέπει το δέντρο, αλλά όχι τις ρίζες κάτω από τη γη ή τους αόρατους ανέμους που διαμορφώνουν τα κλαδιά του. Το αυτί ακούει το τραγούδι του πουλιού, αλλά όχι τη σιωπή από την οποία αναδύεται. Οι αισθήσεις μας είναι δώρα, αλλά και πέπλα, φιλτράροντας το άπειρο σε μια μορφή που μπορούμε να αντέξουμε. Το να αναζητάς την πραγματικότητα μόνο μέσα από την αντίληψη είναι σαν να στέκεσαι στο παράθυρο και να το αποκαλείς αυτό κόσμο.

Κι όμως, υπάρχει ένας δρόμος πέρα από αυτό. Δεν είναι ένας δρόμος προσπάθειας, ούτε μια αγωνιώδης αναζήτηση για κάποια μακρινή ακτή. Είναι μια χαλάρωση, μια απελευθέρωση, μια πτώση μέσα σε αυτό που είναι. Οι μύστες το ονομάζουν με πολλά ονόματα—διαλογισμό, παράδοση, χάρη—αλλά η ουσία του είναι απλή: να είσαι πλήρως εδώ, τώρα, χωρίς τη φλυαρία του νου που σε χωρίζει από τη στιγμή. Σε αυτή την παρουσία, η αντίληψη διαλύεται και αυτό που απομένει δεν είναι μια θέαση, αλλά μια ύπαρξη. Δεν παρατηρείς το ποτάμι—γίνεσαι το ποτάμι. Δεν αναζητάς την αιωνιότητα—συνειδητοποιείς ότι ποτέ δεν την εγκατέλειψες.

Αυτό είναι το μεγάλο παράδοξο: η πραγματικότητα είναι πέρα από την αντίληψη, κι όμως, είναι πιο κοντά κι από την αναπνοή σου. Δεν είναι κρυμμένη στους ουρανούς, ούτε θαμμένη στα βάθη—είναι το ίδιο το έδαφος της ύπαρξής σου, η σιωπηλή επίγνωση που σε παρακολουθεί καθώς διαβάζεις αυτές τις λέξεις. Να ζεις αυτή την αλήθεια σημαίνει να αποβάλλεις την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού, να δεις πως το «εγώ» που αντιλαμβάνεται και ο «κόσμος» που γίνεται αντιληπτός δεν είναι δύο, αλλά ένα. Σε αυτή την ενότητα, ο χρόνος διαλύεται, η ιστορία ξεθωριάζει και η αιωνιότητα λάμπει—όχι ως ιδέα, αλλά ως ο ζωντανός παλμός της ύπαρξής σου.

Γίνοντας Αιωνιότητα

Το να ζεις την αιωνιότητα δεν σημαίνει να δραπετεύεις από τον κόσμο, αλλά να τον αγκαλιάζεις πλήρως—να βλέπεις το ιερό μέσα στο συνηθισμένο, το άπειρο μέσα στο εφήμερο. Το φθινοπωρινό φύλλο που πέφτει, το κλάμα ενός παιδιού, η ζεστασιά του ήλιου πάνω στο δέρμα σου—δεν είναι απλώς γεγονότα μέσα στον χρόνο, αλλά πύλες προς το άχρονο. Όταν τα συναντάς με πλήρη παρουσία, με τη γυμνή επίγνωση της ρέουσας στιγμής, αποκαλύπτουν την αληθινή τους φύση ως εκφράσεις του Ενός, της αιώνιας πραγματικότητας που φορά χίλιες μάσκες, μα παραμένει πάντα η ίδια.

Αυτή είναι η ζωή του μύστη: όχι μια φυγή από τον κόσμο, αλλά μια κατάδυση μέσα του, ένας ερωτικός χορός με το τώρα. Είναι να περπατάς στην αγορά και να ακούς τη σιωπή κάτω από τον θόρυβο, να αγγίζεις το χέρι ενός άλλου και να νιώθεις τον παλμό του απείρου, να γελάς και να κλαις και να γνωρίζεις πως κάθε δάκρυ και κάθε χαμόγελο είναι μια νότα στο τραγούδι της αιωνιότητας. Είναι να γίνεσαι αυτό που ήδη είσαι—όχι ένα θραύσμα παρασυρμένο στον χρόνο, αλλά το Όλον, άθραυστο, να λάμπει σε κάθε στιγμή.

Και έτσι, η πρόσκληση παραμένει: κάνε το βήμα πέρα από τη φυλακή της αντίληψης, πέρα από τις ιστορίες του «εγώ» και του «δικό μου», πέρα από το χτύπημα των ρολογιών και το βάρος της ιστορίας. Μπες μέσα στη ρέουσα στιγμή, εδώ, τώρα, όπου η πραγματικότητα περιμένει—όχι ως ένα μυστήριο που πρέπει να λυθεί, αλλά ως μια αλήθεια που πρέπει να βιωθεί. Σε αυτή την παράδοση, δεν χάνεις τον εαυτό σου—τον βρίσκεις. Δεν πεθαίνεις για τον κόσμο—ξυπνάς σε αυτόν. Και σε αυτή την αφύπνιση, γίνεσαι η ίδια η αιωνιότητα, μια φλόγα που καίει χωρίς αρχή και τέλος, ένα φως που δεν χρειάζεται πηγή, γιατί είναι η ίδια του η λάμψη.

The Luminous Path: A Journey Through the Sacred Gates of Being

(Viveka Chudamani 1-5)

In the vast ocean of existence, where countless waves of consciousness rise and fall in eternal rhythm, there emerges a singular recognition—a moment when the seeker's heart turns toward the ineffable source of all being. Like a dewdrop catching the first rays of dawn, the soul awakens to its own luminous nature, and in that awakening, discovers the sacred presence that has always dwelt within.

The ancient sage spoke of Govinda, that supreme essence whose very nature is bliss beyond all comprehension—the Sadguru who exists as both the sought and the seeker, the question and the answer, the path and the destination. This divine mystery cannot be grasped by the restless fingers of thought, nor captured in the nets of language, for it dwells in the silent spaces between words, in the pause between heartbeats, in the stillness that underlies all movement.

The Sacred Descent into Form

In the beginning was the wordless Word, and from its infinite silence emerged the symphony of creation. Like countless sparks flying from a cosmic fire, consciousness descended through veils of manifestation, each descent marking a further journey into the realm of apparent separation. Yet within this great forgetting lies the seed of the greatest remembering—the possibility of return.

The seeker who contemplates the mystery of human birth stands at the threshold of a profound recognition. For in the vast tapestry of existence, where mineral sleeps in silent patience, where plant reaches toward light in unconscious yearning, where animal moves in the dance of instinct, the human form emerges as a unique vessel—a chalice capable of holding both the wine of earthly experience and the nectar of divine realization.

This human birth, rarer than the flowering of the night-blooming cereus, represents not merely biological fortune but a sacred opportunity. It is as if the universe, in its infinite compassion, has opened a doorway through which the soul may pass from the outer courts of existence into the inner sanctum of truth. Each human life becomes a pilgrimage, a journey from the circumference of being toward its luminous center.

But even among humans, there are gradations of possibility, layers of readiness that unfold like the petals of a lotus blooming in the depths of consciousness. The masculine principle—not of gender but of spiritual direction—represents the active quest, the solar energy that seeks, penetrates, and illuminates. It is the sword of discrimination that cuts through the veils of illusion, the fire of aspiration that burns away all that is false.

The Aristocracy of the Soul

In the hierarchy of spiritual possibility, there exists what the mystics have called the aristocracy of the soul—not a privilege of birth or circumstance, but an earned nobility that comes through countless cycles of seeking and surrender. The Brahmana, in its deepest sense, represents one who has touched the Brahman, who carries within their being the fragrance of the Absolute. Such souls are not born but forged in the crucible of spiritual discipline, tempered by the fires of longing, and polished by the gentle friction of surrender.

Yet even this sacred status pales before the awakening of spiritual hunger—that divine discontent that makes the soul restless for anything less than union with its source. This attachment to the Vedic path is not mere religious observance but a recognition of the eternal principles that govern the journey home. It is like a compass needle that, no matter how the world spins around it, always points toward the magnetic north of truth.

The scriptures become more than words on palm leaves or parchment; they transform into living vessels of transmission, each verse a doorway, each syllable a key that unlocks chambers of understanding within the seeker's heart. Erudition in these sacred texts is not the accumulation of information but the cultivation of a refined sensitivity that can perceive the subtle fragrances of wisdom carried on the winds of revelation.

The Razor's Edge of Discrimination

At the heart of the mystical journey lies the development of viveka—that luminous faculty of discrimination that can distinguish between the eternal and the temporal, the real and the apparent, the Self and the not-Self. This discrimination is sharper than any blade forged by human hands, more precise than any instrument crafted by the mind. It cuts through the knot of identification that binds consciousness to the ever-changing phenomena of experience.

The seeker who develops this sacred discernment begins to see through the grand illusion that presents multiplicity where there is only unity, separation where there is only connection, fear where there is only love. Like a master jeweler who can instantly distinguish the genuine diamond from the most convincing imitation, the awakened faculty of discrimination recognizes the authentic Self amidst the countless masks it appears to wear.

This discrimination naturally flowers into realization—not as an intellectual understanding but as a direct, immediate recognition of one's true nature. It is the moment when the wave recognizes itself as ocean, when the ray of sunlight remembers its source in the sun, when the dreamer awakens to discover that all the characters in the dream were merely projections of the one dreaming consciousness.

Yet even realization must ripen into steadiness, into that unshakeable abiding in the truth of one's being that the masters call sahaja samadhi—the natural state of liberation. This is not a condition to be attained but the recognition of what has always been present, like the space that remains unchanged whether the room is empty or full, whether the sky is clear or filled with clouds.

The Alchemy of Grace

The mystic understands that this entire journey, from the first stirring of spiritual longing to the final establishment in the Self, unfolds not through personal effort alone but through the mysterious operation of grace. Like the morning sun that awakens the lotus without effort or intention, divine grace operates as the invisible force that opens hearts, illuminates minds, and draws souls inexorably toward their source.

This grace manifests in three primary forms, three gifts so precious that their value cannot be measured in the currency of worldly achievement. The first is the gift of human birth itself—that sacred opportunity to serve as a conscious participant in the cosmic play rather than merely its unconscious object. This birth comes not through accident or fortune but as the fruition of countless lifetimes of preparation, each existence adding another layer to the soul's readiness for awakening.

The second gift is the awakening of mumukshutva—the burning desire for liberation that makes all other desires pale in comparison. This longing is not born of desperation or dissatisfaction but of a deep recognition that the soul's true home lies beyond the boundaries of finite experience. It is the call of the infinite within the finite, the song of eternity heard within the chambers of time.

The third gift is perhaps the most precious—the protective care and guidance of a realized sage, a perfected being who has traversed the entire path and now serves as a lighthouse for those still navigating the sometimes treacherous waters of spiritual seeking. Such beings are rarer than the rarest gems, for they represent the universe's compassionate response to sincere seeking, the divine provision that ensures no earnest seeker is left without guidance.

The Tragedy of Spiritual Neglect

Yet in contemplating these precious gifts, the mystic's heart is moved to sorrow by the recognition of how often they are squandered. The human who, having received the sacred opportunity of conscious existence, chooses instead to remain lost in the labyrinth of material pursuits commits what can only be called spiritual suicide. They take the golden key that could unlock the door to infinite bliss and use it instead as a paperweight, never discovering its true purpose.

This is the profound tragedy of spiritual negligence—not that one fails to achieve some distant goal, but that one fails to recognize the treasure that lies within one's own being. It is like inheriting a vast kingdom but choosing to live as a beggar in its outermost provinces, never venturing toward the palace that is rightfully one's own.

The masculine form, in its spiritual significance, represents the capacity for penetrating insight, for the kind of focused attention that can pierce through the veils of appearance to the reality that lies beneath. When this capacity is present but unused, when this sacred potential remains dormant, it represents a cosmic waste—an opportunity lost not just for the individual soul but for the entire web of existence of which that soul is an integral part.

The Call to Awakening

In the end, the mystic recognizes that all spiritual teaching, all sacred scripture, all divine revelation serves but one purpose—to awaken the sleeping soul to its own inherent divinity. Like alarm clocks set to ring at different times for different temperaments, these teachings attempt to rouse consciousness from its dream of limitation and separation.

The call comes in countless forms—through the beauty of a sunset that stops the mind in wonder, through the suffering that strips away all false consolations, through the love that dissolves the boundaries of the separate self, through the silence that reveals itself as the source of all sound. Each moment offers the possibility of awakening, each breath carries the potential for enlightenment, each heartbeat drums the rhythm of return.

The seeker who truly hears this call discovers that the spiritual path is not a journey to somewhere else but a journey to here, not a journey to some other time but a journey to now, not a journey to become someone else but a journey to recognize who one has always been. The destination is not distant but intimate, not foreign but familiar, not to be achieved but to be acknowledged.

The Eternal Return

As the mystic's understanding deepens, there comes the recognition that this entire cosmic drama—the apparent descent into multiplicity, the long journey of seeking, the final return to unity—is itself the play of consciousness, the universe's way of knowing itself through infinite perspectives. Each soul's journey from unconsciousness to awakening adds another note to the cosmic symphony, another color to the infinite spectrum of divine self-expression.

In this ultimate recognition, even the very concepts of bondage and liberation, seeking and finding, ignorance and knowledge, are seen to be temporary designations in the eternal play of the One appearing as many. The wave that struggles to return to the ocean discovers it was never separate from the ocean; the ray of light that seeks the sun realizes it is the sun appearing as a ray.

Yet this understanding, far from diminishing the importance of the spiritual journey, reveals its true significance. Each step on the path, each moment of seeking, each experience of grace becomes sacred not as a means to an end but as an expression of the divine nature itself. The seeker and the sought, the path and the goal, the devotee and the beloved merge into the single reality that was never actually divided.

In the profound silence that follows this recognition, in the vast peace that encompasses all understanding, the mystic rests in the knowledge that the journey is complete not because somewhere has been reached but because everywhere is home. The sacred presence that was sought through countless lifetimes, through myriad practices, through endless longing, is revealed to be the very awareness through which the seeking was accomplished.

And in this revelation, the heart finds its ultimate rest, not in the achievement of something new but in the recognition of what has always been—the eternal, infinite, blissful consciousness that is the true nature of all that is, was, and ever shall be.

…

Ο Φωτεινός Δρόμος: Ένα Ταξίδι Μέσα από τις Ιερές Πύλες της Ύπαρξης

Στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, όπου αμέτρητα κύματα συνείδησης υψώνονται και πέφτουν σε αιώνιο ρυθμό, αναδύεται μια μοναδική αναγνώριση—μια στιγμή όπου η καρδιά του αναζητητή στρέφεται προς την ανείπωτη πηγή κάθε όντος. Όπως μια σταγόνα δροσιάς που πιάνει τις πρώτες αχτίδες της αυγής, η ψυχή ξυπνά στη δική της φωτεινή φύση και, μέσα σε αυτό το ξύπνημα, ανακαλύπτει την ιερή παρουσία που πάντα κατοικούσε μέσα της.

Ο αρχαίος σοφός μίλησε για τον Γκοβίντα, την υπέρτατη ουσία της οποίας η φύση είναι ευδαιμονία πέρα από κάθε κατανόηση—ο Σαντγκούρου που υπάρχει ταυτόχρονα ως ο αναζητούμενος και ο αναζητητής, η ερώτηση και η απάντηση, ο δρόμος και ο προορισμός. Αυτό το θείο μυστήριο δεν μπορεί να συλληφθεί από τα ανήσυχα δάχτυλα της σκέψης, ούτε να αιχμαλωτιστεί στα δίχτυα της γλώσσας, γιατί κατοικεί στους σιωπηλούς χώρους ανάμεσα στις λέξεις, στη παύση ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς, στη σιωπή που υποβαστάζει κάθε κίνηση.

Η Ιερή Κατάβαση στη Μορφή

Στην αρχή υπήρχε ο άλογος Λόγος, και από την άπειρη σιωπή του αναδύθηκε η συμφωνία της δημιουργίας. Όπως αμέτρητες σπίθες που πετούν από μια κοσμική φωτιά, η συνείδηση κατέβηκε μέσα από πέπλα εκδήλωσης, κάθε κατάβαση σηματοδοτώντας ένα περαιτέρω ταξίδι στον κόσμο της φαινομενικής διαχωριστικότητας. Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη μεγάλη λήθη κρύβεται ο σπόρος της μεγαλύτερης ανάμνησης—η δυνατότητα της επιστροφής.

Ο αναζητητής που στοχάζεται το μυστήριο της ανθρώπινης γέννησης στέκεται στο κατώφλι μιας βαθιάς αναγνώρισης. Διότι στον απέραντο ταπισερί της ύπαρξης, όπου το ορυκτό κοιμάται σε σιωπηλή υπομονή, όπου το φυτό απλώνεται προς το φως σε ασυνείδητη λαχτάρα, όπου το ζώο κινείται στον χορό του ενστίκτου, η ανθρώπινη μορφή αναδύεται ως ένα μοναδικό δοχείο—ένα δισκοπότηρο ικανό να κρατήσει τόσο το κρασί της γήινης εμπειρίας όσο και το νέκταρ της θείας συνειδητοποίησης.

Αυτή η ανθρώπινη γέννηση, πιο σπάνια από την άνθιση του νυχτερινού κερέου, δεν αντιπροσωπεύει απλώς βιολογική τύχη αλλά μια ιερή ευκαιρία. Είναι σαν το σύμπαν, στην άπειρη συμπόνια του, να έχει ανοίξει μια πύλη μέσα από την οποία η ψυχή μπορεί να περάσει από τις εξωτερικές αυλές της ύπαρξης στον εσωτερικό ιερό χώρο της αλήθειας. Κάθε ανθρώπινη ζωή γίνεται ένα προσκύνημα, ένα ταξίδι από την περιφέρεια της ύπαρξης προς το φωτεινό της κέντρο.

Αλλά ακόμα και μεταξύ των ανθρώπων, υπάρχουν βαθμίδες δυνατότητας, στρώματα ετοιμότητας που ξεδιπλώνονται όπως τα πέταλα ενός λωτού που ανθίζει στα βάθη της συνείδησης. Η αρσενική αρχή—όχι του φύλου αλλά της πνευματικής κατεύθυνσης—αντιπροσωπεύει την ενεργή αναζήτηση, την ηλιακή ενέργεια που αναζητά, διαπερνά και φωτίζει. Είναι το σπαθί της διάκρισης που κόβει τα πέπλα της ψευδαίσθησης, η φωτιά της φιλοδοξίας που καίει ό,τι είναι ψευδές.

Η Αριστοκρατία της Ψυχής

Στην ιεραρχία της πνευματικής δυνατότητας, υπάρχει αυτό που οι μυστικιστές έχουν αποκαλέσει αριστοκρατία της ψυχής—όχι ένα προνόμιο γέννησης ή συνθηκών, αλλά μια κερδισμένη ευγένεια που προέρχεται από αμέτρητους κύκλους αναζήτησης και παράδοσης. Ο Βραχμάνας, στην πιο βαθιά του έννοια, αντιπροσωπεύει αυτόν που έχει αγγίξει το Βράχμαν, που φέρει μέσα στην ύπαρξή του το άρωμα του Απόλυτου. Τέτοιες ψυχές δεν γεννιούνται αλλά σφυρηλατούνται στο χωνευτήρι της πνευματικής πειθαρχίας, σκληραίνονται από τις φωτιές της λαχτάρας και γυαλίζονται από την απαλή τριβή της παράδοσης.

Ωστόσο, ακόμα και αυτό το ιερό καθεστώς ωχριά μπροστά στην αφύπνιση της πνευματικής πείνας—εκείνης της θείας δυσαρέσκειας που κάνει την ψυχή ανήσυχη για οτιδήποτε λιγότερο από την ένωση με την πηγή της. Αυτή η προσκόλληση στον Βεδικό δρόμο δεν είναι απλή θρησκευτική τήρηση αλλά αναγνώριση των αιώνιων αρχών που διέπουν το ταξίδι προς την πατρίδα. Είναι σαν μια πυξίδα που, όσο και αν ο κόσμος περιστρέφεται γύρω της, πάντα δείχνει προς τον μαγνητικό βορρά της αλήθειας.

Οι γραφές γίνονται κάτι περισσότερο από λέξεις σε φύλλα φοινικιάς ή περγαμηνή· μεταμορφώνονται σε ζωντανά δοχεία μετάδοσης, κάθε στίχος μια πύλη, κάθε συλλαβή ένα κλειδί που ξεκλειδώνει θαλάμους κατανόησης μέσα στην καρδιά του αναζητητή. Η ερμηνεία σε αυτά τα ιερά κείμενα δεν είναι η συσσώρευση πληροφοριών αλλά η καλλιέργεια μιας εκλεπτυσμένης ευαισθησίας που μπορεί να αντιληφθεί τα λεπτά αρώματα της σοφίας που μεταφέρονται από τους ανέμους της αποκάλυψης.

Η Λεπίδα της Διάκρισης

Στην καρδιά του μυστικιστικού ταξιδιού βρίσκεται η ανάπτυξη της βιβέκα—εκείνης της φωτεινής ικανότητας διάκρισης που μπορεί να διακρίνει μεταξύ του αιώνιου και του προσωρινού, του πραγματικού και του φαινομενικού, του Εαυτού και του μη-Εαυτού. Αυτή η διάκριση είναι πιο κοφτερή από οποιαδήποτε λεπίδα που έχει σφυρηλατηθεί από ανθρώπινα χέρια, πιο ακριβής από οποιοδήποτε όργανο που έχει κατασκευαστεί από το νου. Κόβει τον κόμπο της ταύτισης που δένει τη συνείδηση με τα συνεχώς μεταβαλλόμενα φαινόμενα της εμπειρίας.

Ο αναζητητής που αναπτύσσει αυτή την ιερή διάκριση αρχίζει να βλέπει μέσα από τη μεγάλη ψευδαίσθηση που παρουσιάζει πολλαπλότητα εκεί όπου υπάρχει μόνο ενότητα, διαχωρισμό εκεί όπου υπάρχει μόνο σύνδεση, φόβο εκεί όπου υπάρχει μόνο αγάπη. Όπως ένας έμπειρος κοσμηματοπώλης που μπορεί αμέσως να διακρίνει το γνήσιο διαμάντι από την πιο πειστική απομίμηση, η αφυπνισμένη ικανότητα της διάκρισης αναγνωρίζει τον αυθεντικό Εαυτό ανάμεσα στις αμέτρητες μάσκες που φαίνεται να φορά.

Αυτή η διάκριση ανθίζει φυσικά σε συνειδητοποίηση—όχι ως διανοητική κατανόηση αλλά ως άμεση, στιγμιαία αναγνώριση της αληθινής φύσης του ανθρώπου. Είναι η στιγμή που το κύμα αναγνωρίζει τον εαυτό του ως ωκεανό, που η ακτίνα του ηλιακού φωτός θυμάται την πηγή της στον ήλιο, που ο ονειροπόλος ξυπνά για να ανακαλύψει ότι όλοι οι χαρακτήρες στο όνειρο ήταν απλώς προβολές της μιας ονειρευόμενης συνείδησης.

Ωστόσο, ακόμα και η συνειδητοποίηση πρέπει να ωριμάσει σε σταθερότητα, σε εκείνη την ακλόνητη παραμονή στην αλήθεια της ύπαρξης που οι δάσκαλοι αποκαλούν σαχάτζα σαμάντι—την φυσική κατάσταση της απελευθέρωσης. Αυτή δεν είναι μια κατάσταση που πρέπει να επιτευχθεί αλλά η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, όπως ο χώρος που παραμένει αμετάβλητος είτε το δωμάτιο είναι άδειο είτε γεμάτο, είτε ο ουρανός είναι καθαρός είτε γεμάτος σύννεφα.

Η Αλχημεία της Χάριτος

Ο μυστικιστής κατανοεί ότι ολόκληρο αυτό το ταξίδι, από το πρώτο ξύπνημα της πνευματικής λαχτάρας μέχρι την τελική εγκατάσταση στον Εαυτό, δεν ξεδιπλώνεται μόνο μέσω προσωπικής προσπάθειας αλλά μέσω της μυστηριώδους λειτουργίας της χάριτος. Όπως ο πρωινός ήλιος που ξυπνά τον λωτό χωρίς προσπάθεια ή πρόθεση, η θεία χάρη λειτουργεί ως η αόρατη δύναμη που ανοίγει καρδιές, φωτίζει μυαλά και έλκει τις ψυχές ακαταμάχητα προς την πηγή τους.

Αυτή η χάρη εκδηλώνεται σε τρεις κύριες μορφές, τρία δώρα τόσο πολύτιμα που η αξία τους δεν μπορεί να μετρηθεί με το νόμισμα των εγκόσμιων επιτευγμάτων. Το πρώτο είναι το δώρο της ίδιας της ανθρώπινης γέννησης—εκείνη η ιερή ευκαιρία να υπηρετήσει κανείς ως συνειδητός συμμετέχων στο κοσμικό παιχνίδι αντί για απλώς το ασυνείδητο αντικείμενό του. Αυτή η γέννηση δεν έρχεται μέσω τύχης ή ευτυχίας αλλά ως ο καρπός αμέτρητων ζωών προετοιμασίας, κάθε ύπαρξη προσθέτοντας ένα ακόμα στρώμα στην ετοιμότητα της ψυχής για αφύπνιση.

Το δεύτερο δώρο είναι η αφύπνιση του μουμούκσουτβα—η φλογερή επιθυμία για απελευθέρωση που κάνει όλες τις άλλες επιθυμίες να ωχριούν σε σύγκριση. Αυτή η λαχτάρα δεν γεννιέται από απελπισία ή δυσαρέσκεια αλλά από μια βαθιά αναγνώριση ότι το αληθινό σπίτι της ψυχής βρίσκεται πέρα από τα όρια της πεπερασμένης εμπειρίας. Είναι το κάλεσμα του απείρου μέσα στο πεπερασμένο, το τραγούδι της αιωνιότητας που ακούγεται μέσα στους θαλάμους του χρόνου.

Το τρίτο δώρο είναι ίσως το πιο πολύτιμο—η προστατευτική φροντίδα και καθοδήγηση ενός συνειδητοποιημένου σοφού, ενός τελειοποιημένου όντος που έχει διανύσει ολόκληρο το μονοπάτι και τώρα λειτουργεί ως φάρος για εκείνους που ακόμα πλοηγούνται στα μερικές φορές ύπουλα νερά της πνευματικής αναζήτησης. Τέτοια όντα είναι πιο σπάνια από τα σπανιότερα πετράδια, γιατί αντιπροσωπεύουν την συμπονετική απόκριση του σύμπαντος στην ειλικρινή αναζήτηση, την θεία πρόνοια που εξασφαλίζει ότι κανένας ειλικρινής αναζητητής δεν μένει χωρίς καθοδήγηση.

Η Τραγωδία της Πνευματικής Αμέλειας

Ωστόσο, στοχάζοντας αυτά τα πολύτιμα δώρα, η καρδιά του μυστικιστή συγκινείται από θλίψη με την αναγνώριση του πόσο συχνά αυτά σπαταλούνται. Ο άνθρωπος που, έχοντας λάβει την ιερή ευκαιρία της συνειδητής ύπαρξης, επιλέγει αντίθετα να παραμένει χαμένος στον λαβύρινθο των υλικών επιδιώξεων διαπράττει αυτό που μπορεί να ονομαστεί πνευματική αυτοκτονία. Παίρνουν το χρυσό κλειδί που θα μπορούσε να ξεκλειδώσει την πόρτα στην άπειρη ευδαιμονία και το χρησιμοποιούν αντίθετα ως χαρτοστάτη, χωρίς ποτέ να ανακαλύπτουν τον αληθινό του σκοπό.

Αυτή είναι η βαθιά τραγωδία της πνευματικής αμέλειας—όχι ότι κάποιος αποτυγχάνει να επιτύχει έναν μακρινό στόχο, αλλά ότι αποτυγχάνει να αναγνωρίσει τον θησαυρό που βρίσκεται μέσα στη δική του ύπαρξη. Είναι σαν να κληρονομεί ένα απέραντο βασίλειο αλλά να επιλέγει να ζει ως ζητιάνος στις πιο απομακρυσμένες επαρχίες του, χωρίς ποτέ να τολμά να προχωρήσει προς το παλάτι που δικαιωματικά του ανήκει.

Η αρσενική μορφή, στην πνευματική της σημασία, αντιπροσωπεύει την ικανότητα για διεισδυτική διορατικότητα, για το είδος της εστιασμένης προσοχής που μπορεί να διαπεράσει τα πέπλα της εμφάνισης στην πραγματικότητα που βρίσκεται από κάτω. Όταν αυτή η ικανότητα υπάρχει αλλά δεν χρησιμοποιείται, όταν αυτό το ιερό δυναμικό παραμένει αδρανές, αντιπροσωπεύει μια κοσμική σπατάλη—μια χαμένη ευκαιρία όχι μόνο για την ατομική ψυχή αλλά για ολόκληρο τον ιστό της ύπαρξης του οποίου η ψυχή είναι αναπόσπαστο μέρος.

Το Κάλεσμα στην Αφύπνιση

Στο τέλος, ο μυστικιστής αναγνωρίζει ότι κάθε πνευματική διδασκαλία, κάθε ιερό κείμενο, κάθε θεία αποκάλυψη εξυπηρετεί μόνο έναν σκοπό—να ξυπνήσει την κοιμισμένη ψυχή στην εγγενή θεϊκότητά της. Όπως ξυπνητήρια ρυθμισμένα να χτυπήσουν σε διαφορετικές ώρες για διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, αυτές οι διδασκαλίες προσπαθούν να αφυπνίσουν τη συνείδηση από το όνειρο της περιοριστικότητας και του διαχωρισμού.

Το κάλεσμα έρχεται σε αμέτρητες μορφές—μέσα από την ομορφιά ενός ηλιοβασιλέματος που σταματά το νου με θαυμασμό, μέσα από τον πόνο που απογυμνώνει όλες τις ψευδείς παρηγοριές, μέσα από την αγάπη που διαλύει τα όρια του ξεχωριστού εαυτού, μέσα από τη σιωπή που αποκαλύπτεται ως η πηγή κάθε ήχου. Κάθε στιγμή προσφέρει τη δυνατότητα της αφύπνισης, κάθε ανάσα φέρει το δυναμικό της φώτισης, κάθε χτύπος της καρδιάς παίζει τον ρυθμό της επιστροφής.

Ο αναζητητής που πραγματικά ακούει αυτό το κάλεσμα ανακαλύπτει ότι ο πνευματικός δρόμος δεν είναι ένα ταξίδι κάπου αλλού αλλά ένα ταξίδι εδώ, όχι ένα ταξίδι σε κάποια άλλη στιγμή αλλά ένα ταξίδι στο τώρα, όχι ένα ταξίδι για να γίνει κάποιος άλλος αλλά ένα ταξίδι για να αναγνωρίσει ποιος ήταν πάντα. Ο προορισμός δεν είναι μακρινός αλλά οικείος, όχι ξένος αλλά γνωστός, όχι για να επιτευχθεί αλλά για να αναγνωριστεί.

Η Αιώνια Επιστροφή

Καθώς η κατανόηση του μυστικιστή βαθαίνει, έρχεται η αναγνώριση ότι ολόκληρο αυτό το κοσμικό δράμα—η φαινομενική κατάβαση στην πολλαπλότητα, το μακρύ ταξίδι της αναζήτησης, η τελική επιστροφή στην ενότητα—είναι από μόνο του το παιχνίδι της συνείδησης, ο τρόπος του σύμπαντος να γνωρίσει τον εαυτό του μέσα από άπειρες προοπτικές. Το ταξίδι κάθε ψυχής από την ασυνειδησία στην αφύπνιση προσθέτει μια ακόμα νότα στη κοσμική συμφωνία, ένα ακόμα χρώμα στο άπειρο φάσμα της θείας αυτοέκφρασης.

Σε αυτή την απόλυτη αναγνώριση, ακόμα και οι ίδιες οι έννοιες της δουλείας και της απελευθέρωσης, της αναζήτησης και της εύρεσης, της άγνοιας και της γνώσης, θεωρούνται ως προσωρινές ονομασίες στο αιώνιο παιχνίδι του Ενός που εμφανίζεται ως πολλοί. Το κύμα που παλεύει να επιστρέψει στον ωκεανό ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν ήταν ξεχωριστό από τον ωκεανό· η ακτίνα του φωτός που αναζητά τον ήλιο συνειδητοποιεί ότι είναι ο ήλιος που εμφανίζεται ως ακτίνα.

Ωστόσο, αυτή η κατανόηση, αντί να μειώνει τη σημασία του πνευματικού ταξιδιού, αποκαλύπτει την αληθινή του σημασία. Κάθε βήμα στο μονοπάτι, κάθε στιγμή αναζήτησης, κάθε εμπειρία χάριτος γίνεται ιερή όχι ως μέσο για έναν σκοπό αλλά ως έκφραση της ίδιας της θείας φύσης. Ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, ο δρόμος και ο στόχος, ο πιστός και ο αγαπημένος συγχωνεύονται στην ενιαία πραγματικότητα που ποτέ δεν ήταν πραγματικά διαιρεμένη.

Στη βαθιά σιωπή που ακολουθεί αυτή την αναγνώριση, στην απέραντη ειρήνη που περιλαμβάνει κάθε κατανόηση, ο μυστικιστής αναπαύεται στη γνώση ότι το ταξίδι ολοκληρώθηκε όχι επειδή έφτασε κάπου αλλά επειδή παντού είναι σπίτι. Η ιερή παρουσία που αναζητήθηκε μέσα από αμέτρητες ζωές, μέσα από μυριάδες πρακτικές, μέσα από ατέλειωτη λαχτάρα, αποκαλύπτεται ότι είναι η ίδια η συνείδηση μέσω της οποίας επιτεύχθηκε η αναζήτηση.

Και σε αυτή την αποκάλυψη, η καρδιά βρίσκει την απόλυτη ανάπαυσή της, όχι στην επίτευξη κάτι νέου αλλά στην αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε—η αιώνια, άπειρη, ευδαιμονική συνείδηση που είναι η αληθινή φύση όλων όσων είναι, ήταν και θα είναι ποτέ.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES