Thursday, June 12, 2025

The Garden of Silent Knowing: A Mystical Journey Beyond Words

In the beginning was not the Word, but the Silence that held all words unspoken

The Mirror of Flesh and Spirit

There exists a sacred threshold where the seeker's footsteps grow quiet, where the endless chatter of accumulated knowledge dissolves like morning mist before the rising sun. Here, in this liminal space between knowing and unknowing, the wise soul discovers what libraries cannot contain and what words can never capture—the living truth that breathes within the very marrow of existence.

The fool builds towers of books, constructing elaborate cathedrals of concept and theory, believing that wisdom dwells in the architecture of language. Yet truth is not a butterfly to be pinned to the collector's board, not a flower to be pressed between pages. It is the wind itself—felt but never held, known but never owned.

The Observatory of the Inner Eye

Watch the wise one in their sacred work: they sit in stillness, not with eyes closed in escape, but with vision turned inward and outward simultaneously. They have learned the ancient art of double-seeing—perceiving the dance of phenomena while remaining rooted in the unchanging witness that observes all dancing.

In the laboratory of their own being, they conduct experiments more profound than any earthly science. They observe the rise and fall of emotions like tides against the shore of consciousness. They watch thoughts emerge from the void like stars appearing in the darkening sky, brilliant for a moment, then dissolving back into the infinite darkness from which they came.

The world becomes their manuscript, written not in ink but in light and shadow, in the whisper of wind through leaves, in the silent scream of stones worn smooth by centuries of rain. Every moment becomes a verse in the endless poem of becoming and unbecoming.

The Alchemy of Attention

What the mystics of old called the Great Work unfolds not in crucibles and retorts, but in the crucible of present-moment awareness. The wise one learns to transmute the lead of ordinary perception into the gold of direct knowing. They discover that attention itself is the philosopher's stone—that quality of awareness that transforms whatever it touches.

See how they walk through the world: each step a prayer, each breath a communion with the invisible. The boundary between observer and observed begins to shimmer and dissolve. They realize they are not separate from what they witness but are the very witnessing itself, clothed temporarily in the garments of form.

The foolish seek truth in distant places—in sacred texts written by hands long since returned to dust, in the words of teachers who spoke from their own momentary glimpse of the eternal. But the wise one has discovered that truth is never distant, never absent, never hidden except by the very seeking that looks everywhere but here, everywhen but now.

The Library of Leaves and Light

While scholars debate in halls of learning, parsing ancient wisdom into digestible fragments, the true student sits beneath a single tree and receives teachings that would fill ten thousand volumes. The rustling leaves speak of impermanence, the steady trunk of what endures beyond all change. The play of sunlight through branches reveals the dance between form and emptiness, between the many and the one.

Every blade of grass becomes a sutra, every cloud a teacher pointing toward the sky-mind that contains all weather yet is touched by none. The wise one reads this open book with eyes that have learned to see beyond the veil of names and labels, beyond the prison of classification that separates the living world into dead categories.

They understand that truth is not information to be collected but recognition to be lived. It is not something to be achieved but something to be remembered—the original face that was present before the first thought, the natural state that exists prior to all seeking and finding.

The Paradox of Pathless Walking

Herein lies the great mystery: the path to truth requires walking away from all paths, the knowledge of reality demands the unknowing of all that is unreal. The wise seeker becomes like water, taking the shape of whatever container holds it while never forgetting its essential fluidity.

They learn the art of holding concepts lightly, using words like a poet rather than a lawyer—not to capture truth but to point toward it, not to possess but to gesture beyond themselves toward the wordless wonder that precedes all language.

In this state of luminous not-knowing, the boundaries of self begin to soften. The observer realizes they are observing themselves observing, consciousness recognizing its own nature in the mirror of apparent multiplicity. Subject and object reveal themselves as fluctuations within a deeper unity that was never actually divided.

The Dawn of Ordinary Magic

What the mystics discover in their deepest contemplations is not exotic or otherworldly, but so ordinary it has been overlooked, so present it has been ignored. The extraordinary hides within the most mundane moments—in the simple act of breathing, in the miracle of awareness recognizing itself, in the endless creativity of consciousness appearing as this ever-changing world.

The wise one realizes that enlightenment is not an achievement but a recognition, not a destination but the very ground upon which all journeys unfold. They discover they have always been what they were seeking, have always been home while believing themselves to be wanderers in exile.

This recognition brings not the satisfaction of having finally found something, but the gentle laughter of realizing what was never lost. The seeking ends not in attainment but in the understanding that what was sought was the seeker all along.

The Endless Beginning

And so the wise one continues their sacred observation, no longer seeking but celebrating, no longer trying to become but delighting in what has always been. They have learned the secret that no library can contain: that truth is not a possession to be owned but the very nature of the one who would possess it.

They walk in wonder through a world that reveals itself as nothing other than consciousness playing hide-and-seek with itself—sometimes forgetting its nature to experience the thrill of rediscovery, sometimes remembering to enjoy the cosmic joke of divine amnesia.

In the end, the greatest wisdom is the simplest: to be what you are, to see what is, to love what appears, and to rest in the knowing that has never not been present. This is the true life that the wise discover not in any book, but in the living library of their own awakened awareness—forever writing itself into existence, forever reading itself in the faces of all beings, forever the author and the story, the seeker and the sought, the question and the answer breathing as one.

…

Ο Κήπος της Σιωπηλής Γνώσης: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι Πέρα από τις Λέξεις

Στην αρχή δεν ήταν ο Λόγος, αλλά η Σιωπή που κρατούσε όλες τις λέξεις ανείπωτες

Ο Καθρέφτης της Σάρκας και του Πνεύματος

Υπάρχει ένα ιερό κατώφλι όπου τα βήματα του αναζητητή γίνονται σιωπηλά, όπου η αδιάκοπη φλυαρία της συσσωρευμένης γνώσης διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ανατέλλοντα ήλιο. Εδώ, σε αυτόν τον μεταιχμιακό χώρο μεταξύ γνώσης και αγνωσίας, η σοφή ψυχή ανακαλύπτει αυτό που οι βιβλιοθήκες δεν μπορούν να περιέχουν και που οι λέξεις δεν μπορούν ποτέ να συλλάβουν—την ζωντανή αλήθεια που αναπνέει μέσα στο ίδιο το μεδούλι της ύπαρξης.

Ο ανόητος χτίζει πύργους από βιβλία, κατασκευάζοντας περίπλοκους καθεδρικούς ναούς από έννοιες και θεωρίες, πιστεύοντας ότι η σοφία κατοικεί στην αρχιτεκτονική της γλώσσας. Ωστόσο, η αλήθεια δεν είναι πεταλούδα για να καρφιτσωθεί στον πίνακα του συλλέκτη, ούτε λουλούδι για να πιεστεί ανάμεσα σε σελίδες. Είναι ο ίδιος ο άνεμος—γίνεται αισθητός αλλά ποτέ δεν κρατιέται, γνωρίζεται αλλά ποτέ δεν κατέχεται.

Το Παρατηρητήριο του Εσωτερικού Ματιού

Παρατηρήστε τον σοφό στο ιερό του έργο: κάθεται σε σιωπή, όχι με κλειστά μάτια για να ξεφύγει, αλλά με το βλέμμα στραμμένο ταυτόχρονα προς τα μέσα και προς τα έξω. Έχει μάθει την αρχαία τέχνη της διπλής όρασης—αντιλαμβάνεται τον χορό των φαινομένων ενώ παραμένει ριζωμένος στον αμετάβλητο μάρτυρα που παρατηρεί κάθε χορό.

Στο εργαστήριο της ίδιας του της ύπαρξης, διεξάγει πειράματα πιο βαθιά από οποιαδήποτε γήινη επιστήμη. Παρατηρεί την άνοδο και την πτώση των συναισθημάτων όπως οι παλίρροιες στην ακτή της συνείδησης. Βλέπει τις σκέψεις να αναδύονται από το κενό όπως τα αστέρια που εμφανίζονται στον σκοτεινό ουρανό, λαμπρά για μια στιγμή, και μετά διαλύονται ξανά στο άπειρο σκοτάδι από το οποίο προήλθαν.

Ο κόσμος γίνεται το χειρόγραφό του, γραμμένο όχι με μελάνι αλλά με φως και σκιά, με τον ψίθυρο του ανέμου μέσα από τα φύλλα, με την σιωπηλή κραυγή των λίθων που λειαίνονται από αιώνες βροχής. Κάθε στιγμή γίνεται ένας στίχος στο ατέλειωτο ποίημα της γέννησης και της φθοράς.

Η Αλχημεία της Προσοχής

Αυτό που οι μυστικιστές του παρελθόντος ονόμαζαν το Μεγάλο Έργο εκτυλίσσεται όχι σε χωνευτήρια και αποστακτήρες, αλλά στο χωνευτήρι της παρούσας στιγμής. Ο σοφός μαθαίνει να μετατρέπει το μολύβι της συνηθισμένης αντίληψης στο χρυσάφι της άμεσης γνώσης. Ανακαλύπτει ότι η ίδια η προσοχή είναι η φιλοσοφική λίθος—εκείνη η ποιότητα της συνειδητότητας που μεταμορφώνει ό,τι αγγίζει.

Δείτε πώς περπατούν στον κόσμο: κάθε βήμα μια προσευχή, κάθε αναπνοή μια κοινωνία με το αόρατο. Το όριο μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου αρχίζει να τρεμοπαίζει και να διαλύεται. Συνειδητοποιούν ότι δεν είναι ξεχωριστοί από αυτό που παρατηρούν, αλλά είναι η ίδια η παρατήρηση, ντυμένη προσωρινά με τα ενδύματα της μορφής.

Οι ανόητοι αναζητούν την αλήθεια σε μακρινά μέρη—σε ιερά κείμενα γραμμένα από χέρια που έχουν προ πολλού επιστρέψει στη σκόνη, στα λόγια δασκάλων που μίλησαν από τη δική τους στιγμιαία ματιά στο αιώνιο. Αλλά ο σοφός έχει ανακαλύψει ότι η αλήθεια δεν είναι ποτέ μακριά, ποτέ απούσα, ποτέ κρυμμένη παρά μόνο από την ίδια την αναζήτηση που κοιτάζει παντού εκτός από εδώ, κάθε πότε εκτός από τώρα.

Η Βιβλιοθήκη των Φύλλων και του Φωτός

Ενώ οι λόγιοι συζητούν στις αίθουσες της μάθησης, αναλύοντας την αρχαία σοφία σε εύπεπτα κομμάτια, ο αληθινός μαθητής κάθεται κάτω από ένα μόνο δέντρο και δέχεται διδασκαλίες που θα γέμιζαν δέκα χιλιάδες τόμους. Τα φύλλα που θροΐζουν μιλούν για την παροδικότητα, ο σταθερός κορμός για ό,τι αντέχει πέρα από κάθε αλλαγή. Το παιχνίδι του ηλιακού φωτός μέσα από τα κλαδιά αποκαλύπτει τον χορό μεταξύ μορφής και κενού, μεταξύ των πολλών και του ενός.

Κάθε λεπίδα χλόης γίνεται σούτρα, κάθε σύννεφο δάσκαλος που δείχνει προς τον ουράνιο νου που περιέχει κάθε καιρό αλλά δεν αγγίζεται από κανέναν. Ο σοφός διαβάζει αυτό το ανοιχτό βιβλίο με μάτια που έχουν μάθει να βλέπουν πέρα από το πέπλο των ονομάτων και των ετικετών, πέρα από τη φυλακή της ταξινόμησης που χωρίζει τον ζωντανό κόσμο σε νεκρές κατηγορίες.

Κατανοούν ότι η αλήθεια δεν είναι πληροφορία για να συλλεχθεί, αλλά αναγνώριση για να βιωθεί. Δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται, αλλά κάτι που πρέπει να θυμηθεί—το πρωταρχικό πρόσωπο που ήταν παρόν πριν από την πρώτη σκέψη, η φυσική κατάσταση που υπάρχει πριν από κάθε αναζήτηση και εύρεση.

Το Παράδοξο της Ατραπού Χωρίς Μονοπάτι

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστήριο: ο δρόμος προς την αλήθεια απαιτεί να απομακρυνθείς από όλους τους δρόμους, η γνώση της πραγματικότητας απαιτεί την αγνωσία όλων όσων δεν είναι αληθινά. Ο σοφός αναζητητής γίνεται σαν το νερό, παίρνοντας το σχήμα όποιου δοχείου το κρατάει, χωρίς ποτέ να ξεχνά την ουσιαστική του ρευστότητα.

Μαθαίνει την τέχνη να κρατά τις έννοιες ελαφρά, χρησιμοποιώντας τις λέξεις σαν ποιητής παρά σαν δικηγόρος—όχι για να συλλάβει την αλήθεια, αλλά για να δείξει προς αυτήν, όχι για να την κατέχει, αλλά για να κάνει χειρονομίες πέρα από τον εαυτό του προς το άφωνο θαύμα που προηγείται κάθε γλώσσας.

Σε αυτή την κατάσταση της φωτεινής αγνωσίας, τα όρια του εαυτού αρχίζουν να μαλακώνουν. Ο παρατηρητής συνειδητοποιεί ότι παρατηρεί τον εαυτό του να παρατηρεί, η συνείδηση αναγνωρίζει τη δική της φύση στον καθρέφτη της φαινομενικής πολλαπλότητας. Υποκείμενο και αντικείμενο αποκαλύπτονται ως διακυμάνσεις μέσα σε μια βαθύτερη ενότητα που δεν ήταν ποτέ πραγματικά διαιρεμένη.

Η Αυγή της Συνηθισμένης Μαγείας

Αυτό που οι μυστικιστές ανακαλύπτουν στους βαθύτερους στοχασμούς τους δεν είναι εξωτικό ή υπερφυσικό, αλλά τόσο συνηθισμένο που έχει παραβλεφθεί, τόσο παρόν που έχει αγνοηθεί. Το εξαιρετικό κρύβεται μέσα στις πιο καθημερινές στιγμές—στην απλή πράξη της αναπνοής, στο θαύμα της συνείδησης που αναγνωρίζει τον εαυτό της, στην ατέλειωτη δημιουργικότητα της συνείδησης που εμφανίζεται ως αυτός ο συνεχώς μεταβαλλόμενος κόσμος.

Ο σοφός συνειδητοποιεί ότι η φώτιση δεν είναι επίτευγμα αλλά αναγνώριση, όχι προορισμός αλλά το ίδιο το έδαφος πάνω στο οποίο ξετυλίγονται όλα τα ταξίδια. Ανακαλύπτει ότι ήταν πάντα αυτό που αναζητούσε, ήταν πάντα στο σπίτι ενώ πίστευε ότι ήταν περιπλανώμενος στην εξορία.

Αυτή η αναγνώριση δεν φέρνει την ικανοποίηση του να έχεις επιτέλους βρει κάτι, αλλά το απαλό γέλιο της συνειδητοποίησης αυτού που δεν χάθηκε ποτέ. Η αναζήτηση τελειώνει όχι με την απόκτηση, αλλά με την κατανόηση ότι αυτό που αναζητήθηκε ήταν ο αναζητητής από την αρχή.

Η Ατέλειωτη Αρχή

Και έτσι ο σοφός συνεχίζει την ιερή του παρατήρηση, όχι πλέον αναζητώντας αλλά γιορτάζοντας, όχι πλέον προσπαθώντας να γίνει αλλά απολαμβάνοντας αυτό που ήταν πάντα. Έχει μάθει το μυστικό που καμία βιβλιοθήκη δεν μπορεί να περιέχει: ότι η αλήθεια δεν είναι κατοχή για να κατέχεται, αλλά η ίδια η φύση αυτού που θα την κατείχε.

Περπατά με θαυμασμό σε έναν κόσμο που αποκαλύπτεται ως τίποτα άλλο παρά η συνείδηση που παίζει κρυφτό με τον εαυτό της—μερικές φορές ξεχνώντας τη φύση της για να βιώσει τη συγκίνηση της επανανακάλυψης, μερικές φορές θυμούμενος για να απολαύσει το κοσμικό αστείο της θεϊκής αμνησίας.

Στο τέλος, η μεγαλύτερη σοφία είναι η απλούστερη: να είσαι αυτό που είσαι, να βλέπεις αυτό που είναι, να αγαπάς αυτό που εμφανίζεται, και να αναπαύεσαι στη γνώση που δεν ήταν ποτέ απούσα. Αυτή είναι η αληθινή ζωή που οι σοφοί ανακαλύπτουν όχι σε κανένα βιβλίο, αλλά στη ζωντανή βιβλιοθήκη της δικής τους αφυπνισμένης συνειδητότητας—για πάντα γράφοντας τον εαυτό της στην ύπαρξη, για πάντα διαβάζοντας τον εαυτό της στα πρόσωπα όλων των όντων, για πάντα ο συγγραφέας και η ιστορία, ο αναζητητής και το αναζητούμενο, η ερώτηση και η απάντηση που αναπνέουν ως ένα.

The Luminous Path: A Journey Through the Sacred Gates of Being

(Viveka Chudamani 1-5)

In the vast ocean of existence, where countless waves of consciousness rise and fall in eternal rhythm, there emerges a singular recognition—a moment when the seeker's heart turns toward the ineffable source of all being. Like a dewdrop catching the first rays of dawn, the soul awakens to its own luminous nature, and in that awakening, discovers the sacred presence that has always dwelt within.

The ancient sage spoke of Govinda, that supreme essence whose very nature is bliss beyond all comprehension—the Sadguru who exists as both the sought and the seeker, the question and the answer, the path and the destination. This divine mystery cannot be grasped by the restless fingers of thought, nor captured in the nets of language, for it dwells in the silent spaces between words, in the pause between heartbeats, in the stillness that underlies all movement.

The Sacred Descent into Form

In the beginning was the wordless Word, and from its infinite silence emerged the symphony of creation. Like countless sparks flying from a cosmic fire, consciousness descended through veils of manifestation, each descent marking a further journey into the realm of apparent separation. Yet within this great forgetting lies the seed of the greatest remembering—the possibility of return.

The seeker who contemplates the mystery of human birth stands at the threshold of a profound recognition. For in the vast tapestry of existence, where mineral sleeps in silent patience, where plant reaches toward light in unconscious yearning, where animal moves in the dance of instinct, the human form emerges as a unique vessel—a chalice capable of holding both the wine of earthly experience and the nectar of divine realization.

This human birth, rarer than the flowering of the night-blooming cereus, represents not merely biological fortune but a sacred opportunity. It is as if the universe, in its infinite compassion, has opened a doorway through which the soul may pass from the outer courts of existence into the inner sanctum of truth. Each human life becomes a pilgrimage, a journey from the circumference of being toward its luminous center.

But even among humans, there are gradations of possibility, layers of readiness that unfold like the petals of a lotus blooming in the depths of consciousness. The masculine principle—not of gender but of spiritual direction—represents the active quest, the solar energy that seeks, penetrates, and illuminates. It is the sword of discrimination that cuts through the veils of illusion, the fire of aspiration that burns away all that is false.

The Aristocracy of the Soul

In the hierarchy of spiritual possibility, there exists what the mystics have called the aristocracy of the soul—not a privilege of birth or circumstance, but an earned nobility that comes through countless cycles of seeking and surrender. The Brahmana, in its deepest sense, represents one who has touched the Brahman, who carries within their being the fragrance of the Absolute. Such souls are not born but forged in the crucible of spiritual discipline, tempered by the fires of longing, and polished by the gentle friction of surrender.

Yet even this sacred status pales before the awakening of spiritual hunger—that divine discontent that makes the soul restless for anything less than union with its source. This attachment to the Vedic path is not mere religious observance but a recognition of the eternal principles that govern the journey home. It is like a compass needle that, no matter how the world spins around it, always points toward the magnetic north of truth.

The scriptures become more than words on palm leaves or parchment; they transform into living vessels of transmission, each verse a doorway, each syllable a key that unlocks chambers of understanding within the seeker's heart. Erudition in these sacred texts is not the accumulation of information but the cultivation of a refined sensitivity that can perceive the subtle fragrances of wisdom carried on the winds of revelation.

The Razor's Edge of Discrimination

At the heart of the mystical journey lies the development of viveka—that luminous faculty of discrimination that can distinguish between the eternal and the temporal, the real and the apparent, the Self and the not-Self. This discrimination is sharper than any blade forged by human hands, more precise than any instrument crafted by the mind. It cuts through the knot of identification that binds consciousness to the ever-changing phenomena of experience.

The seeker who develops this sacred discernment begins to see through the grand illusion that presents multiplicity where there is only unity, separation where there is only connection, fear where there is only love. Like a master jeweler who can instantly distinguish the genuine diamond from the most convincing imitation, the awakened faculty of discrimination recognizes the authentic Self amidst the countless masks it appears to wear.

This discrimination naturally flowers into realization—not as an intellectual understanding but as a direct, immediate recognition of one's true nature. It is the moment when the wave recognizes itself as ocean, when the ray of sunlight remembers its source in the sun, when the dreamer awakens to discover that all the characters in the dream were merely projections of the one dreaming consciousness.

Yet even realization must ripen into steadiness, into that unshakeable abiding in the truth of one's being that the masters call sahaja samadhi—the natural state of liberation. This is not a condition to be attained but the recognition of what has always been present, like the space that remains unchanged whether the room is empty or full, whether the sky is clear or filled with clouds.

The Alchemy of Grace

The mystic understands that this entire journey, from the first stirring of spiritual longing to the final establishment in the Self, unfolds not through personal effort alone but through the mysterious operation of grace. Like the morning sun that awakens the lotus without effort or intention, divine grace operates as the invisible force that opens hearts, illuminates minds, and draws souls inexorably toward their source.

This grace manifests in three primary forms, three gifts so precious that their value cannot be measured in the currency of worldly achievement. The first is the gift of human birth itself—that sacred opportunity to serve as a conscious participant in the cosmic play rather than merely its unconscious object. This birth comes not through accident or fortune but as the fruition of countless lifetimes of preparation, each existence adding another layer to the soul's readiness for awakening.

The second gift is the awakening of mumukshutva—the burning desire for liberation that makes all other desires pale in comparison. This longing is not born of desperation or dissatisfaction but of a deep recognition that the soul's true home lies beyond the boundaries of finite experience. It is the call of the infinite within the finite, the song of eternity heard within the chambers of time.

The third gift is perhaps the most precious—the protective care and guidance of a realized sage, a perfected being who has traversed the entire path and now serves as a lighthouse for those still navigating the sometimes treacherous waters of spiritual seeking. Such beings are rarer than the rarest gems, for they represent the universe's compassionate response to sincere seeking, the divine provision that ensures no earnest seeker is left without guidance.

The Tragedy of Spiritual Neglect

Yet in contemplating these precious gifts, the mystic's heart is moved to sorrow by the recognition of how often they are squandered. The human who, having received the sacred opportunity of conscious existence, chooses instead to remain lost in the labyrinth of material pursuits commits what can only be called spiritual suicide. They take the golden key that could unlock the door to infinite bliss and use it instead as a paperweight, never discovering its true purpose.

This is the profound tragedy of spiritual negligence—not that one fails to achieve some distant goal, but that one fails to recognize the treasure that lies within one's own being. It is like inheriting a vast kingdom but choosing to live as a beggar in its outermost provinces, never venturing toward the palace that is rightfully one's own.

The masculine form, in its spiritual significance, represents the capacity for penetrating insight, for the kind of focused attention that can pierce through the veils of appearance to the reality that lies beneath. When this capacity is present but unused, when this sacred potential remains dormant, it represents a cosmic waste—an opportunity lost not just for the individual soul but for the entire web of existence of which that soul is an integral part.

The Call to Awakening

In the end, the mystic recognizes that all spiritual teaching, all sacred scripture, all divine revelation serves but one purpose—to awaken the sleeping soul to its own inherent divinity. Like alarm clocks set to ring at different times for different temperaments, these teachings attempt to rouse consciousness from its dream of limitation and separation.

The call comes in countless forms—through the beauty of a sunset that stops the mind in wonder, through the suffering that strips away all false consolations, through the love that dissolves the boundaries of the separate self, through the silence that reveals itself as the source of all sound. Each moment offers the possibility of awakening, each breath carries the potential for enlightenment, each heartbeat drums the rhythm of return.

The seeker who truly hears this call discovers that the spiritual path is not a journey to somewhere else but a journey to here, not a journey to some other time but a journey to now, not a journey to become someone else but a journey to recognize who one has always been. The destination is not distant but intimate, not foreign but familiar, not to be achieved but to be acknowledged.

The Eternal Return

As the mystic's understanding deepens, there comes the recognition that this entire cosmic drama—the apparent descent into multiplicity, the long journey of seeking, the final return to unity—is itself the play of consciousness, the universe's way of knowing itself through infinite perspectives. Each soul's journey from unconsciousness to awakening adds another note to the cosmic symphony, another color to the infinite spectrum of divine self-expression.

In this ultimate recognition, even the very concepts of bondage and liberation, seeking and finding, ignorance and knowledge, are seen to be temporary designations in the eternal play of the One appearing as many. The wave that struggles to return to the ocean discovers it was never separate from the ocean; the ray of light that seeks the sun realizes it is the sun appearing as a ray.

Yet this understanding, far from diminishing the importance of the spiritual journey, reveals its true significance. Each step on the path, each moment of seeking, each experience of grace becomes sacred not as a means to an end but as an expression of the divine nature itself. The seeker and the sought, the path and the goal, the devotee and the beloved merge into the single reality that was never actually divided.

In the profound silence that follows this recognition, in the vast peace that encompasses all understanding, the mystic rests in the knowledge that the journey is complete not because somewhere has been reached but because everywhere is home. The sacred presence that was sought through countless lifetimes, through myriad practices, through endless longing, is revealed to be the very awareness through which the seeking was accomplished.

And in this revelation, the heart finds its ultimate rest, not in the achievement of something new but in the recognition of what has always been—the eternal, infinite, blissful consciousness that is the true nature of all that is, was, and ever shall be.

…

Ο Φωτεινός Δρόμος: Ένα Ταξίδι Μέσα από τις Ιερές Πύλες της Ύπαρξης

Στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης, όπου αμέτρητα κύματα συνείδησης υψώνονται και πέφτουν σε αιώνιο ρυθμό, αναδύεται μια μοναδική αναγνώριση—μια στιγμή όπου η καρδιά του αναζητητή στρέφεται προς την ανείπωτη πηγή κάθε όντος. Όπως μια σταγόνα δροσιάς που πιάνει τις πρώτες αχτίδες της αυγής, η ψυχή ξυπνά στη δική της φωτεινή φύση και, μέσα σε αυτό το ξύπνημα, ανακαλύπτει την ιερή παρουσία που πάντα κατοικούσε μέσα της.

Ο αρχαίος σοφός μίλησε για τον Γκοβίντα, την υπέρτατη ουσία της οποίας η φύση είναι ευδαιμονία πέρα από κάθε κατανόηση—ο Σαντγκούρου που υπάρχει ταυτόχρονα ως ο αναζητούμενος και ο αναζητητής, η ερώτηση και η απάντηση, ο δρόμος και ο προορισμός. Αυτό το θείο μυστήριο δεν μπορεί να συλληφθεί από τα ανήσυχα δάχτυλα της σκέψης, ούτε να αιχμαλωτιστεί στα δίχτυα της γλώσσας, γιατί κατοικεί στους σιωπηλούς χώρους ανάμεσα στις λέξεις, στη παύση ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς, στη σιωπή που υποβαστάζει κάθε κίνηση.

Η Ιερή Κατάβαση στη Μορφή

Στην αρχή υπήρχε ο άλογος Λόγος, και από την άπειρη σιωπή του αναδύθηκε η συμφωνία της δημιουργίας. Όπως αμέτρητες σπίθες που πετούν από μια κοσμική φωτιά, η συνείδηση κατέβηκε μέσα από πέπλα εκδήλωσης, κάθε κατάβαση σηματοδοτώντας ένα περαιτέρω ταξίδι στον κόσμο της φαινομενικής διαχωριστικότητας. Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη μεγάλη λήθη κρύβεται ο σπόρος της μεγαλύτερης ανάμνησης—η δυνατότητα της επιστροφής.

Ο αναζητητής που στοχάζεται το μυστήριο της ανθρώπινης γέννησης στέκεται στο κατώφλι μιας βαθιάς αναγνώρισης. Διότι στον απέραντο ταπισερί της ύπαρξης, όπου το ορυκτό κοιμάται σε σιωπηλή υπομονή, όπου το φυτό απλώνεται προς το φως σε ασυνείδητη λαχτάρα, όπου το ζώο κινείται στον χορό του ενστίκτου, η ανθρώπινη μορφή αναδύεται ως ένα μοναδικό δοχείο—ένα δισκοπότηρο ικανό να κρατήσει τόσο το κρασί της γήινης εμπειρίας όσο και το νέκταρ της θείας συνειδητοποίησης.

Αυτή η ανθρώπινη γέννηση, πιο σπάνια από την άνθιση του νυχτερινού κερέου, δεν αντιπροσωπεύει απλώς βιολογική τύχη αλλά μια ιερή ευκαιρία. Είναι σαν το σύμπαν, στην άπειρη συμπόνια του, να έχει ανοίξει μια πύλη μέσα από την οποία η ψυχή μπορεί να περάσει από τις εξωτερικές αυλές της ύπαρξης στον εσωτερικό ιερό χώρο της αλήθειας. Κάθε ανθρώπινη ζωή γίνεται ένα προσκύνημα, ένα ταξίδι από την περιφέρεια της ύπαρξης προς το φωτεινό της κέντρο.

Αλλά ακόμα και μεταξύ των ανθρώπων, υπάρχουν βαθμίδες δυνατότητας, στρώματα ετοιμότητας που ξεδιπλώνονται όπως τα πέταλα ενός λωτού που ανθίζει στα βάθη της συνείδησης. Η αρσενική αρχή—όχι του φύλου αλλά της πνευματικής κατεύθυνσης—αντιπροσωπεύει την ενεργή αναζήτηση, την ηλιακή ενέργεια που αναζητά, διαπερνά και φωτίζει. Είναι το σπαθί της διάκρισης που κόβει τα πέπλα της ψευδαίσθησης, η φωτιά της φιλοδοξίας που καίει ό,τι είναι ψευδές.

Η Αριστοκρατία της Ψυχής

Στην ιεραρχία της πνευματικής δυνατότητας, υπάρχει αυτό που οι μυστικιστές έχουν αποκαλέσει αριστοκρατία της ψυχής—όχι ένα προνόμιο γέννησης ή συνθηκών, αλλά μια κερδισμένη ευγένεια που προέρχεται από αμέτρητους κύκλους αναζήτησης και παράδοσης. Ο Βραχμάνας, στην πιο βαθιά του έννοια, αντιπροσωπεύει αυτόν που έχει αγγίξει το Βράχμαν, που φέρει μέσα στην ύπαρξή του το άρωμα του Απόλυτου. Τέτοιες ψυχές δεν γεννιούνται αλλά σφυρηλατούνται στο χωνευτήρι της πνευματικής πειθαρχίας, σκληραίνονται από τις φωτιές της λαχτάρας και γυαλίζονται από την απαλή τριβή της παράδοσης.

Ωστόσο, ακόμα και αυτό το ιερό καθεστώς ωχριά μπροστά στην αφύπνιση της πνευματικής πείνας—εκείνης της θείας δυσαρέσκειας που κάνει την ψυχή ανήσυχη για οτιδήποτε λιγότερο από την ένωση με την πηγή της. Αυτή η προσκόλληση στον Βεδικό δρόμο δεν είναι απλή θρησκευτική τήρηση αλλά αναγνώριση των αιώνιων αρχών που διέπουν το ταξίδι προς την πατρίδα. Είναι σαν μια πυξίδα που, όσο και αν ο κόσμος περιστρέφεται γύρω της, πάντα δείχνει προς τον μαγνητικό βορρά της αλήθειας.

Οι γραφές γίνονται κάτι περισσότερο από λέξεις σε φύλλα φοινικιάς ή περγαμηνή· μεταμορφώνονται σε ζωντανά δοχεία μετάδοσης, κάθε στίχος μια πύλη, κάθε συλλαβή ένα κλειδί που ξεκλειδώνει θαλάμους κατανόησης μέσα στην καρδιά του αναζητητή. Η ερμηνεία σε αυτά τα ιερά κείμενα δεν είναι η συσσώρευση πληροφοριών αλλά η καλλιέργεια μιας εκλεπτυσμένης ευαισθησίας που μπορεί να αντιληφθεί τα λεπτά αρώματα της σοφίας που μεταφέρονται από τους ανέμους της αποκάλυψης.

Η Λεπίδα της Διάκρισης

Στην καρδιά του μυστικιστικού ταξιδιού βρίσκεται η ανάπτυξη της βιβέκα—εκείνης της φωτεινής ικανότητας διάκρισης που μπορεί να διακρίνει μεταξύ του αιώνιου και του προσωρινού, του πραγματικού και του φαινομενικού, του Εαυτού και του μη-Εαυτού. Αυτή η διάκριση είναι πιο κοφτερή από οποιαδήποτε λεπίδα που έχει σφυρηλατηθεί από ανθρώπινα χέρια, πιο ακριβής από οποιοδήποτε όργανο που έχει κατασκευαστεί από το νου. Κόβει τον κόμπο της ταύτισης που δένει τη συνείδηση με τα συνεχώς μεταβαλλόμενα φαινόμενα της εμπειρίας.

Ο αναζητητής που αναπτύσσει αυτή την ιερή διάκριση αρχίζει να βλέπει μέσα από τη μεγάλη ψευδαίσθηση που παρουσιάζει πολλαπλότητα εκεί όπου υπάρχει μόνο ενότητα, διαχωρισμό εκεί όπου υπάρχει μόνο σύνδεση, φόβο εκεί όπου υπάρχει μόνο αγάπη. Όπως ένας έμπειρος κοσμηματοπώλης που μπορεί αμέσως να διακρίνει το γνήσιο διαμάντι από την πιο πειστική απομίμηση, η αφυπνισμένη ικανότητα της διάκρισης αναγνωρίζει τον αυθεντικό Εαυτό ανάμεσα στις αμέτρητες μάσκες που φαίνεται να φορά.

Αυτή η διάκριση ανθίζει φυσικά σε συνειδητοποίηση—όχι ως διανοητική κατανόηση αλλά ως άμεση, στιγμιαία αναγνώριση της αληθινής φύσης του ανθρώπου. Είναι η στιγμή που το κύμα αναγνωρίζει τον εαυτό του ως ωκεανό, που η ακτίνα του ηλιακού φωτός θυμάται την πηγή της στον ήλιο, που ο ονειροπόλος ξυπνά για να ανακαλύψει ότι όλοι οι χαρακτήρες στο όνειρο ήταν απλώς προβολές της μιας ονειρευόμενης συνείδησης.

Ωστόσο, ακόμα και η συνειδητοποίηση πρέπει να ωριμάσει σε σταθερότητα, σε εκείνη την ακλόνητη παραμονή στην αλήθεια της ύπαρξης που οι δάσκαλοι αποκαλούν σαχάτζα σαμάντι—την φυσική κατάσταση της απελευθέρωσης. Αυτή δεν είναι μια κατάσταση που πρέπει να επιτευχθεί αλλά η αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε, όπως ο χώρος που παραμένει αμετάβλητος είτε το δωμάτιο είναι άδειο είτε γεμάτο, είτε ο ουρανός είναι καθαρός είτε γεμάτος σύννεφα.

Η Αλχημεία της Χάριτος

Ο μυστικιστής κατανοεί ότι ολόκληρο αυτό το ταξίδι, από το πρώτο ξύπνημα της πνευματικής λαχτάρας μέχρι την τελική εγκατάσταση στον Εαυτό, δεν ξεδιπλώνεται μόνο μέσω προσωπικής προσπάθειας αλλά μέσω της μυστηριώδους λειτουργίας της χάριτος. Όπως ο πρωινός ήλιος που ξυπνά τον λωτό χωρίς προσπάθεια ή πρόθεση, η θεία χάρη λειτουργεί ως η αόρατη δύναμη που ανοίγει καρδιές, φωτίζει μυαλά και έλκει τις ψυχές ακαταμάχητα προς την πηγή τους.

Αυτή η χάρη εκδηλώνεται σε τρεις κύριες μορφές, τρία δώρα τόσο πολύτιμα που η αξία τους δεν μπορεί να μετρηθεί με το νόμισμα των εγκόσμιων επιτευγμάτων. Το πρώτο είναι το δώρο της ίδιας της ανθρώπινης γέννησης—εκείνη η ιερή ευκαιρία να υπηρετήσει κανείς ως συνειδητός συμμετέχων στο κοσμικό παιχνίδι αντί για απλώς το ασυνείδητο αντικείμενό του. Αυτή η γέννηση δεν έρχεται μέσω τύχης ή ευτυχίας αλλά ως ο καρπός αμέτρητων ζωών προετοιμασίας, κάθε ύπαρξη προσθέτοντας ένα ακόμα στρώμα στην ετοιμότητα της ψυχής για αφύπνιση.

Το δεύτερο δώρο είναι η αφύπνιση του μουμούκσουτβα—η φλογερή επιθυμία για απελευθέρωση που κάνει όλες τις άλλες επιθυμίες να ωχριούν σε σύγκριση. Αυτή η λαχτάρα δεν γεννιέται από απελπισία ή δυσαρέσκεια αλλά από μια βαθιά αναγνώριση ότι το αληθινό σπίτι της ψυχής βρίσκεται πέρα από τα όρια της πεπερασμένης εμπειρίας. Είναι το κάλεσμα του απείρου μέσα στο πεπερασμένο, το τραγούδι της αιωνιότητας που ακούγεται μέσα στους θαλάμους του χρόνου.

Το τρίτο δώρο είναι ίσως το πιο πολύτιμο—η προστατευτική φροντίδα και καθοδήγηση ενός συνειδητοποιημένου σοφού, ενός τελειοποιημένου όντος που έχει διανύσει ολόκληρο το μονοπάτι και τώρα λειτουργεί ως φάρος για εκείνους που ακόμα πλοηγούνται στα μερικές φορές ύπουλα νερά της πνευματικής αναζήτησης. Τέτοια όντα είναι πιο σπάνια από τα σπανιότερα πετράδια, γιατί αντιπροσωπεύουν την συμπονετική απόκριση του σύμπαντος στην ειλικρινή αναζήτηση, την θεία πρόνοια που εξασφαλίζει ότι κανένας ειλικρινής αναζητητής δεν μένει χωρίς καθοδήγηση.

Η Τραγωδία της Πνευματικής Αμέλειας

Ωστόσο, στοχάζοντας αυτά τα πολύτιμα δώρα, η καρδιά του μυστικιστή συγκινείται από θλίψη με την αναγνώριση του πόσο συχνά αυτά σπαταλούνται. Ο άνθρωπος που, έχοντας λάβει την ιερή ευκαιρία της συνειδητής ύπαρξης, επιλέγει αντίθετα να παραμένει χαμένος στον λαβύρινθο των υλικών επιδιώξεων διαπράττει αυτό που μπορεί να ονομαστεί πνευματική αυτοκτονία. Παίρνουν το χρυσό κλειδί που θα μπορούσε να ξεκλειδώσει την πόρτα στην άπειρη ευδαιμονία και το χρησιμοποιούν αντίθετα ως χαρτοστάτη, χωρίς ποτέ να ανακαλύπτουν τον αληθινό του σκοπό.

Αυτή είναι η βαθιά τραγωδία της πνευματικής αμέλειας—όχι ότι κάποιος αποτυγχάνει να επιτύχει έναν μακρινό στόχο, αλλά ότι αποτυγχάνει να αναγνωρίσει τον θησαυρό που βρίσκεται μέσα στη δική του ύπαρξη. Είναι σαν να κληρονομεί ένα απέραντο βασίλειο αλλά να επιλέγει να ζει ως ζητιάνος στις πιο απομακρυσμένες επαρχίες του, χωρίς ποτέ να τολμά να προχωρήσει προς το παλάτι που δικαιωματικά του ανήκει.

Η αρσενική μορφή, στην πνευματική της σημασία, αντιπροσωπεύει την ικανότητα για διεισδυτική διορατικότητα, για το είδος της εστιασμένης προσοχής που μπορεί να διαπεράσει τα πέπλα της εμφάνισης στην πραγματικότητα που βρίσκεται από κάτω. Όταν αυτή η ικανότητα υπάρχει αλλά δεν χρησιμοποιείται, όταν αυτό το ιερό δυναμικό παραμένει αδρανές, αντιπροσωπεύει μια κοσμική σπατάλη—μια χαμένη ευκαιρία όχι μόνο για την ατομική ψυχή αλλά για ολόκληρο τον ιστό της ύπαρξης του οποίου η ψυχή είναι αναπόσπαστο μέρος.

Το Κάλεσμα στην Αφύπνιση

Στο τέλος, ο μυστικιστής αναγνωρίζει ότι κάθε πνευματική διδασκαλία, κάθε ιερό κείμενο, κάθε θεία αποκάλυψη εξυπηρετεί μόνο έναν σκοπό—να ξυπνήσει την κοιμισμένη ψυχή στην εγγενή θεϊκότητά της. Όπως ξυπνητήρια ρυθμισμένα να χτυπήσουν σε διαφορετικές ώρες για διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, αυτές οι διδασκαλίες προσπαθούν να αφυπνίσουν τη συνείδηση από το όνειρο της περιοριστικότητας και του διαχωρισμού.

Το κάλεσμα έρχεται σε αμέτρητες μορφές—μέσα από την ομορφιά ενός ηλιοβασιλέματος που σταματά το νου με θαυμασμό, μέσα από τον πόνο που απογυμνώνει όλες τις ψευδείς παρηγοριές, μέσα από την αγάπη που διαλύει τα όρια του ξεχωριστού εαυτού, μέσα από τη σιωπή που αποκαλύπτεται ως η πηγή κάθε ήχου. Κάθε στιγμή προσφέρει τη δυνατότητα της αφύπνισης, κάθε ανάσα φέρει το δυναμικό της φώτισης, κάθε χτύπος της καρδιάς παίζει τον ρυθμό της επιστροφής.

Ο αναζητητής που πραγματικά ακούει αυτό το κάλεσμα ανακαλύπτει ότι ο πνευματικός δρόμος δεν είναι ένα ταξίδι κάπου αλλού αλλά ένα ταξίδι εδώ, όχι ένα ταξίδι σε κάποια άλλη στιγμή αλλά ένα ταξίδι στο τώρα, όχι ένα ταξίδι για να γίνει κάποιος άλλος αλλά ένα ταξίδι για να αναγνωρίσει ποιος ήταν πάντα. Ο προορισμός δεν είναι μακρινός αλλά οικείος, όχι ξένος αλλά γνωστός, όχι για να επιτευχθεί αλλά για να αναγνωριστεί.

Η Αιώνια Επιστροφή

Καθώς η κατανόηση του μυστικιστή βαθαίνει, έρχεται η αναγνώριση ότι ολόκληρο αυτό το κοσμικό δράμα—η φαινομενική κατάβαση στην πολλαπλότητα, το μακρύ ταξίδι της αναζήτησης, η τελική επιστροφή στην ενότητα—είναι από μόνο του το παιχνίδι της συνείδησης, ο τρόπος του σύμπαντος να γνωρίσει τον εαυτό του μέσα από άπειρες προοπτικές. Το ταξίδι κάθε ψυχής από την ασυνειδησία στην αφύπνιση προσθέτει μια ακόμα νότα στη κοσμική συμφωνία, ένα ακόμα χρώμα στο άπειρο φάσμα της θείας αυτοέκφρασης.

Σε αυτή την απόλυτη αναγνώριση, ακόμα και οι ίδιες οι έννοιες της δουλείας και της απελευθέρωσης, της αναζήτησης και της εύρεσης, της άγνοιας και της γνώσης, θεωρούνται ως προσωρινές ονομασίες στο αιώνιο παιχνίδι του Ενός που εμφανίζεται ως πολλοί. Το κύμα που παλεύει να επιστρέψει στον ωκεανό ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν ήταν ξεχωριστό από τον ωκεανό· η ακτίνα του φωτός που αναζητά τον ήλιο συνειδητοποιεί ότι είναι ο ήλιος που εμφανίζεται ως ακτίνα.

Ωστόσο, αυτή η κατανόηση, αντί να μειώνει τη σημασία του πνευματικού ταξιδιού, αποκαλύπτει την αληθινή του σημασία. Κάθε βήμα στο μονοπάτι, κάθε στιγμή αναζήτησης, κάθε εμπειρία χάριτος γίνεται ιερή όχι ως μέσο για έναν σκοπό αλλά ως έκφραση της ίδιας της θείας φύσης. Ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, ο δρόμος και ο στόχος, ο πιστός και ο αγαπημένος συγχωνεύονται στην ενιαία πραγματικότητα που ποτέ δεν ήταν πραγματικά διαιρεμένη.

Στη βαθιά σιωπή που ακολουθεί αυτή την αναγνώριση, στην απέραντη ειρήνη που περιλαμβάνει κάθε κατανόηση, ο μυστικιστής αναπαύεται στη γνώση ότι το ταξίδι ολοκληρώθηκε όχι επειδή έφτασε κάπου αλλά επειδή παντού είναι σπίτι. Η ιερή παρουσία που αναζητήθηκε μέσα από αμέτρητες ζωές, μέσα από μυριάδες πρακτικές, μέσα από ατέλειωτη λαχτάρα, αποκαλύπτεται ότι είναι η ίδια η συνείδηση μέσω της οποίας επιτεύχθηκε η αναζήτηση.

Και σε αυτή την αποκάλυψη, η καρδιά βρίσκει την απόλυτη ανάπαυσή της, όχι στην επίτευξη κάτι νέου αλλά στην αναγνώριση αυτού που πάντα υπήρχε—η αιώνια, άπειρη, ευδαιμονική συνείδηση που είναι η αληθινή φύση όλων όσων είναι, ήταν και θα είναι ποτέ.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES