Sunday, June 1, 2025

The Veil of Truth: A Mystical Exploration of Perception and Reality

In the vast tapestry of existence, where the threads of time and consciousness weave patterns beyond mortal comprehension, there lies a shimmering enigma we call "Truth." It is a word whispered by sages atop windswept mountains, a flame sought by pilgrims in the shadowed corridors of their souls, a riddle etched into the stars that gaze indifferently upon our striving. Yet, what is this Truth we seek? Is it a radiant monolith, unyielding and eternal, or is it a mirage, a flickering illusion shaped by the hands of our own longing? As we embark upon this mystical journey, let us unfurl the veils that drape the essence of Truth and peer into the abyss where perception dances with reality.

The Mirror of the Mind

Imagine a still lake, its surface a perfect mirror reflecting the heavens above. A single pebble falls, and ripples cascade outward, distorting the stars into trembling fragments. So too is the mind—a mirror that captures the vastness of existence, yet trembles with the ripples of thought, desire, and memory. What we call Truth is not the lake itself, nor the stars in their distant purity, but the shimmering image we behold upon its surface. This image, this perception of the Truth, is ours alone—a creation born of the pebble’s fall, a distortion we mistake for the eternal.

The mystics of old understood this. In the shadowed cloisters of forgotten temples, they spoke of maya, the illusion that cloaks the divine. They taught that the world we see—the Truth we swear by—is but a dream woven from the threads of our own yearning. A merchant perceives wealth as the Truth, for it is the lens through which he measures the world. A lover sees Truth in the eyes of the beloved, a sacred fire that consumes all doubt. A warrior finds it in the clash of steel, where life and death hang in delicate balance. Yet each of these is a fantasy, a dream sculpted by the hands of desire, a perception masquerading as the absolute.

The Dance of Shadows

Step into the cavern of the self, where flickering torchlight casts shadows upon the walls. Plato, in his ancient wisdom, spoke of such a cave, where prisoners mistook shadows for reality, their chains binding them to a Truth that was but an echo of the unseen. So too do we dance with shadows, naming them as gods, as laws, as certainties. The shadow of a tree is not the tree, yet we bow to it, worship it, build our lives around its fleeting form. The shadow of Truth is not the Truth, yet we cling to it, for it is all we know.

In this dance, perception becomes our partner—a beguiling muse who whispers sweet assurances. She tells us that the world is solid, that our beliefs are unshakable, that our dreams are the scaffolding of reality. But the mystic knows better. The mystic steps beyond the firelight, into the darkness where shadows dissolve, and there, in the silence, glimpses the unnameable. It is not a Truth that can be held, for it slips through the fingers like smoke. It is not a Truth that can be spoken, for words crumble in its presence. It is the void behind the veil, the stillness beneath the ripples, the unseen source of all shadows.

The Dreamweavers

We are dreamweavers, each of us spinning a tapestry of Truth from the threads of our lives. A child dreams of a world where the impossible bends to her will, and in that dream, she finds her Truth. A scholar pours over ancient tomes, seeking the Truth in ink and parchment, convinced that knowledge is the key to the eternal. A saint kneels in ecstasy, her Truth a divine presence that floods her soul with light. Yet these are not the Truth—they are the perception of the Truth, the fantasies we cradle to shield us from the infinite.

Consider the alchemist, hunched over his crucible, seeking the philosopher’s stone—not merely to transmute lead into gold, but to touch the divine essence of existence. His Truth is a quest, a burning desire that consumes him. Yet the gold he finds is not the Truth; it is the reflection of his own soul, molten and reshaped by his longing. So it is with us all. Our perceptions are mirrors, our fantasies are lanterns, and our dreams are the starlight we follow through the night.

Beyond the Veil

What, then, lies beyond the veil of perception? The mystics speak of a Truth that transcends, a reality unshackled from the chains of the self. In the Upanishads, it is Brahman—the infinite, the unchanging, the all-encompassing. In the Tao Te Ching, it is the Tao—the way that cannot be named, the current that flows through all things. In the words of Rumi, it is the beloved, the unseen presence that calls us home. Yet even these are but fingers pointing to the moon, not the moon itself. To grasp the Truth is to lose it, for it is not a possession but a dissolution, not a destination but a surrender.

To approach this Truth, we must shed the garments of perception. We must release the fantasies that comfort us, the dreams that define us, the desires that propel us. Like a snake sloughing its skin, we must step beyond the self, into the vastness where no shadows fall. This is the mystical path—not a journey outward, but inward, through the labyrinth of the soul, to the center where all opposites dissolve. Here, in the silence, the Truth is not seen, not known, but felt—a resonance that hums beneath the cacophony of existence.

The Eternal Paradox

And yet, here lies the paradox: even as we seek the Truth beyond perception, we remain bound to the human vessel. We are creatures of flesh and spirit, of dust and divinity, and our perceptions are the bridges between these realms. To deny them is to deny our nature; to embrace them is to risk mistaking the bridge for the shore. The mystic walks this tightrope, honoring the dream while knowing it is a dream, cherishing the shadow while seeking the light.

On this day, as the world spins beneath a sky both familiar and strange, let us pause and listen. The Truth is not in the words of this article, nor in the thoughts it stirs within you. It is not in the philosophies we cling to, nor the visions we chase. It is the silence between the words, the space between the thoughts, the stillness beneath the striving. Our perceptions, our fantasies, our dreams—they are the lanterns we carry through the dark, beautiful and fleeting. But the Truth? It is the darkness itself, vast and infinite, waiting for us to set the lanterns down and simply be.

So weave your dreams, dear seeker, and dance with your shadows. But know this: the Truth you perceive is but a whisper of the Real, a spark in the endless night. And perhaps that is enough—for in the spark, we glimpse the fire; in the whisper, we hear the song; and in the dream, we touch the divine.

…

Το Πέπλο της Αλήθειας: Μια Μυστικιστική Εξερεύνηση της Αντίληψης και της Πραγματικότητας

Στην απέραντη ταπισερί της ύπαρξης, όπου οι κλωστές του χρόνου και της συνείδησης υφαίνουν μοτίβα πέρα από την κατανόηση των θνητών, υπάρχει ένα λαμπερό αίνιγμα που ονομάζουμε «Αλήθεια». Είναι μια λέξη ψιθυρισμένη από σοφούς στις ανεμοδαρμένες κορυφές των βουνών, μια φλόγα που αναζητούν οι προσκυνητές στους σκιερούς διαδρόμους της ψυχής τους, ένα αίνιγμα χαραγμένο στα αστέρια που μας κοιτούν αδιάφορα καθώς πασχίζουμε να το αποκρυπτογραφήσουμε. Όμως, τι είναι αυτή η Αλήθεια που αναζητούμε; Είναι ένας ακλόνητος, αιώνιος μονόλιθος ή μια οφθαλμαπάτη, μια τρεμοπαίζουσα ψευδαίσθηση που πλάθεται από τα χέρια της ίδιας μας της επιθυμίας; Καθώς ξεκινάμε αυτό το μυστικιστικό ταξίδι, ας ξεδιπλώσουμε τα πέπλα που σκεπάζουν την ουσία της Αλήθειας και ας κοιτάξουμε στην άβυσσο όπου η αντίληψη χορεύει με την πραγματικότητα.

Ο Καθρέφτης του Νου

Φανταστείτε μια γαλήνια λίμνη, την επιφάνειά της έναν τέλειο καθρέφτη που αντανακλά τους ουρανούς από πάνω. Μια μικρή πέτρα πέφτει, και κυματισμοί απλώνονται, παραμορφώνοντας τα αστέρια σε τρεμάμενα θραύσματα. Έτσι είναι και ο νους—ένας καθρέφτης που αποτυπώνει το μεγαλείο της ύπαρξης, αλλά τρέμει από τους κυματισμούς της σκέψης, της επιθυμίας και της μνήμης. Αυτό που αποκαλούμε Αλήθεια δεν είναι η ίδια η λίμνη, ούτε τα μακρινά αστέρια στην καθαρή τους μορφή, αλλά η τρεμοπαίζουσα εικόνα που αντικρίζουμε στην επιφάνειά της. Αυτή η εικόνα, αυτή η αντίληψη της Αλήθειας, είναι δική μας—ένα δημιούργημα που γεννιέται από την πτώση της πέτρας, μια παραμόρφωση που μπερδεύουμε με το αιώνιο.

Οι μυστικιστές των παλαιών καιρών το κατανοούσαν αυτό. Στις σκοτεινές αυλές ξεχασμένων ναών, μιλούσαν για τη μάγια, την ψευδαίσθηση που καλύπτει το θείο. Δίδασκαν ότι ο κόσμος που βλέπουμε—η Αλήθεια που ορκιζόμαστε ότι κατέχουμε—είναι μονάχα ένα όνειρο, υφασμένο από τα νήματα της δικής μας λαχτάρας. Ένας έμπορος αντιλαμβάνεται τον πλούτο ως την Αλήθεια, γιατί είναι ο φακός μέσα από τον οποίο μετρά τον κόσμο. Ένας ερωτευμένος βρίσκει την Αλήθεια στα μάτια του αγαπημένου, μια ιερή φλόγα που κατακαίει κάθε αμφιβολία. Ένας πολεμιστής τη βρίσκει στην κλαγγή του χάλυβα, όπου η ζωή και ο θάνατος κρέμονται σε λεπτή ισορροπία. Όμως το καθένα από αυτά είναι μια φαντασία, ένα όνειρο σμιλεμένο από τα χέρια της επιθυμίας, μια αντίληψη μεταμφιεσμένη σε απόλυτη πραγματικότητα.

Ο Χορός των Σκιών

Μπείτε μέσα στη σπηλιά του εαυτού, όπου το τρεμοπαίζον φως των πυρσών ρίχνει σκιές στους τοίχους. Ο Πλάτωνας, με τη διαχρονική του σοφία, μίλησε για μια τέτοια σπηλιά, όπου οι φυλακισμένοι μπέρδευαν τις σκιές για την πραγματικότητα, δεμένοι με αλυσίδες σε μια Αλήθεια που δεν ήταν παρά αντήχηση του αθέατου. Έτσι κι εμείς χορεύουμε με τις σκιές, τις ονομάζουμε θεούς, νόμους, βεβαιότητες. Η σκιά ενός δέντρου δεν είναι το δέντρο, κι όμως την προσκυνούμε, τη λατρεύουμε, χτίζουμε τη ζωή μας γύρω από την εφήμερη μορφή της. Η σκιά της Αλήθειας δεν είναι η Αλήθεια, κι όμως την αρπάζουμε, γιατί είναι το μόνο που γνωρίζουμε.

Σε αυτόν τον χορό, η αντίληψη γίνεται η σύντροφός μας—μια γοητευτική μούσα που μας ψιθυρίζει καθησυχαστικές βεβαιότητες. Μας λέει πως ο κόσμος είναι συμπαγής, πως οι πεποιθήσεις μας είναι ακλόνητες, πως τα όνειρά μας είναι το θεμέλιο της πραγματικότητας. Όμως ο μύστης γνωρίζει καλύτερα. Ο μύστης προχωρά πέρα από τη φωτιά, στο σκοτάδι όπου οι σκιές διαλύονται, και εκεί, στη σιωπή, αντικρίζει το ανώνυμο. Δεν είναι μια Αλήθεια που μπορεί να κρατηθεί, γιατί γλιστρά μέσα από τα δάχτυλα σαν καπνός. Δεν είναι μια Αλήθεια που μπορεί να ειπωθεί, γιατί οι λέξεις διαλύονται μπροστά της. Είναι το κενό πίσω από το πέπλο, η ακινησία κάτω από τους κυματισμούς, η αθέατη πηγή όλων των σκιών.

Οι Υφαντές των Ονείρων

Είμαστε υφαντές ονείρων, καθένας από εμάς υφαίνει μια ταπισερί Αλήθειας από τα νήματα της ζωής του. Ένα παιδί ονειρεύεται έναν κόσμο όπου το αδύνατο λυγίζει στη θέλησή του, και μέσα σε αυτό το όνειρο, βρίσκει την Αλήθεια του. Ένας λόγιος σκύβει πάνω από αρχαία χειρόγραφα, αναζητώντας την Αλήθεια στη μελάνη και την περγαμηνή, πεπεισμένος πως η γνώση είναι το κλειδί προς το αιώνιο. Μια αγία γονατίζει σε έκσταση, η Αλήθεια της μια θεία παρουσία που πλημμυρίζει την ψυχή της με φως. Όμως, αυτά δεν είναι η Αλήθεια—είναι η αντίληψη της Αλήθειας, οι φαντασίες που κρατάμε σφιχτά για να μας προστατεύσουν από το άπειρο.

Σκεφτείτε τον αλχημιστή, σκυμμένο πάνω από τον αλχημικό του κλίβανο, αναζητώντας τη φιλοσοφική λίθο—όχι απλώς για να μετατρέψει τον μόλυβδο σε χρυσό, αλλά για να αγγίξει την ίδια την ουσία της ύπαρξης. Η Αλήθεια του είναι μια αναζήτηση, μια φλόγα που τον κατατρώει. Όμως ο χρυσός που βρίσκει δεν είναι η Αλήθεια· είναι η αντανάκλαση της ίδιας του της ψυχής, λιωμένη και ανασχηματισμένη από την επιθυμία του. Έτσι συμβαίνει με όλους μας. Οι αντιλήψεις μας είναι καθρέφτες, οι φαντασίες μας είναι φώτα, και τα όνειρά μας είναι το φως των αστεριών που ακολουθούμε μέσα στη νύχτα.

Πέρα από το Πέπλο

Τι, λοιπόν, βρίσκεται πέρα από το πέπλο της αντίληψης; Οι μυστικιστές μιλούν για μια Αλήθεια που υπερβαίνει, μια πραγματικότητα αδέσμευτη από τις αλυσίδες του εαυτού. Στις Ουπανισάδες, είναι το Μπράχμαν—το άπειρο, το αμετάβλητο, το παντοπεριεκτικό. Στο Ταό Τε Τσινγκ, είναι το Τάο—ο δρόμος που δεν μπορεί να ονομαστεί, το ρεύμα που διαπερνά τα πάντα. Στα λόγια του Ρουμί, είναι ο αγαπημένος, η αθέατη παρουσία που μας καλεί στο σπίτι μας. Όμως ακόμα κι αυτά δεν είναι παρά δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, όχι το ίδιο το φεγγάρι. Το να πιάσεις την Αλήθεια είναι να τη χάσεις, γιατί δεν είναι κτήμα αλλά διάλυση, όχι προορισμός αλλά παράδοση.

Για να προσεγγίσουμε αυτήν την Αλήθεια, πρέπει να αποβάλουμε τα ενδύματα της αντίληψης. Πρέπει να αφήσουμε πίσω τις φαντασιώσεις που μας παρηγορούν, τα όνειρα που μας καθορίζουν, τις επιθυμίες που μας κινούν. Όπως το φίδι που αποβάλλει το δέρμα του, πρέπει να βγούμε πέρα από τον εαυτό μας, μέσα στην απεραντοσύνη όπου δεν πέφτουν σκιές. Αυτός είναι ο μυστικιστικός δρόμος—όχι ένα ταξίδι προς τα έξω, αλλά προς τα μέσα, μέσα από τον λαβύρινθο της ψυχής, στο κέντρο όπου όλα τα αντίθετα διαλύονται. Εδώ, μέσα στη σιωπή, η Αλήθεια δεν βλέπεται, δεν γνωρίζεται, αλλά βιώνεται—μια δόνηση που αντηχεί κάτω από την κακοφωνία της ύπαρξης.

Το Αιώνιο Παράδοξο

Κι όμως, εδώ βρίσκεται το παράδοξο: ακόμα κι όταν αναζητούμε την Αλήθεια πέρα από την αντίληψη, παραμένουμε δεμένοι στο ανθρώπινο σκεύος. Είμαστε πλάσματα από σάρκα και πνεύμα, από σκόνη και θειότητα, και οι αντιλήψεις μας είναι οι γέφυρες ανάμεσα σε αυτούς τους κόσμους. Το να τις αρνηθούμε είναι να αρνηθούμε τη φύση μας· το να τις αγκαλιάσουμε είναι να διακινδυνεύσουμε να μπερδέψουμε τη γέφυρα με την ακτή. Ο μύστης βαδίζει σε αυτό το τεντωμένο σχοινί, τιμώντας το όνειρο γνωρίζοντας πως είναι όνειρο, αγαπώντας τη σκιά ενώ αναζητά το φως.

Σήμερα, καθώς ο κόσμος γυρίζει κάτω από έναν ουρανό τόσο γνώριμο όσο και ξένος, ας σταθούμε για μια στιγμή και ας ακούσουμε. Η Αλήθεια δεν βρίσκεται στα λόγια αυτού του κειμένου, ούτε στις σκέψεις που ξυπνά μέσα σου. Δεν βρίσκεται στις φιλοσοφίες που κρατιόμαστε απ’ αυτές, ούτε στα οράματα που κυνηγάμε. Βρίσκεται στη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις, στον χώρο ανάμεσα στις σκέψεις, στην ησυχία κάτω από την προσπάθεια. Οι αντιλήψεις μας, οι φαντασιώσεις μας, τα όνειρά μας—είναι τα φαναράκια που κουβαλάμε στο σκοτάδι, όμορφα και φευγαλέα. Αλλά η Αλήθεια; Είναι το ίδιο το σκοτάδι, απέραντο και άπειρο, περιμένοντας να αφήσουμε τα φαναράκια κάτω και απλώς να υπάρξουμε.

Γι’ αυτό, ύφανε τα όνειρά σου, αγαπητέ αναζητητή, και χόρεψε με τις σκιές σου. Αλλά να ξέρεις τούτο: η Αλήθεια που αντιλαμβάνεσαι δεν είναι παρά ένας ψίθυρος του Πραγματικού, μια σπίθα μέσα στην ατελείωτη νύχτα. Και ίσως αυτό να είναι αρκετό—γιατί μέσα στη σπίθα, αντικρίζουμε τη φωτιά· μέσα στον ψίθυρο, ακούμε το τραγούδι· και μέσα στο όνειρο, αγγίζουμε το θείο.

Chapter 14

The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being

In the vast cathedral of existence, where silence speaks louder than thunder and emptiness overflows with infinite possibility, there dwells a mystery that has haunted seekers across millennia. It is the eternal riddle of that which cannot be grasped, yet encompasses all; that which cannot be seen, yet illuminates everything; that which cannot be heard, yet resonates in the deepest chambers of the soul.

The Three Veils of Perception

"We look at it, and we do not see it, and we name it 'the Equable.' We listen to it, and we do not hear it, and we name it 'the Inaudible.' We try to grasp it, and do not get hold of it, and we name it 'the Subtle.'"

Here, in these ancient words, lies the first great teaching: that the Ultimate Reality transcends the very instruments we use to perceive reality itself. The eye, that miraculous organ that captures light and transforms it into the symphony of color and form we call the visible world, finds itself blind before the Equable. Not because there is nothing to see, but because what is to be seen exists beyond the spectrum of ordinary vision.

The Equable is not darkness—for darkness is merely the absence of light, and light itself is but one facet of manifestation. Rather, it is that primordial equilibrium that exists before the first star ignites, before the first thought crystallizes into form. It is the perfect balance that holds all polarities in its embrace: day and night, joy and sorrow, birth and death, all dissolved into a unified wholeness that the fragmenting nature of sight cannot capture.

When we strain our ears to catch the whisper of the Inaudible, we discover a silence more profound than the void between galaxies. This is not the mere absence of sound, but the pregnant pause that exists before the first word of creation is spoken. It is the eternal "Om" that underlies all mantras, the soundless sound that gives birth to all music, all poetry, all the sweet and terrible songs of existence. In this silence, every symphony ever composed already exists in potential; every prayer ever uttered finds its source and destination.

The Subtle eludes our grasping hands like morning mist dissolving at first touch. We who are accustomed to the solid world of stone and steel, of flesh and bone, find ourselves reaching for something that has the consistency of dreams and the weight of infinity. Our fingers, so adept at manipulating the gross matter of the world, become clumsy children before this ultimate refinement of being. The Subtle is not small—it is refined beyond measure. It is the essence that gives substance to substance itself, the consciousness that makes awareness possible.

The Unity Beyond Description

"With these three qualities, it cannot be made the subject of description; and hence we blend them together and obtain The One."

In this recognition lies a profound teaching about the limitations of language and the transcendence of unity. The mind, that tireless architect of categories and concepts, finds itself humbled before The One. How can words, which derive their meaning from separation and distinction, ever capture that which is beyond all division? How can concepts, which exist only in relationship to their opposites, encompass that which contains all opposites within itself?

The One is not a number—it is not the first in a series that continues with two, three, four. It is the mathematical impossibility that contains all numbers while being none of them. It is the circle whose circumference is nowhere and whose center is everywhere. When the ancient sages spoke of The One, they were not engaging in arithmetic but in poetry, not in philosophy but in mystical cartography, mapping territories that exist beyond the reach of ordinary consciousness.

This unity cannot be achieved through addition—we do not arrive at The One by collecting fragments of experience like a child gathering shells on a beach. Rather, it is revealed through a process of dissolution, where the artificial boundaries we have constructed between self and other, between subject and object, between knower and known, begin to dissolve like salt in the infinite ocean of being.

The Paradox of Light and Shadow

"Its upper part is not bright, and its lower part is not obscure."

Here we encounter one of the most beautiful paradoxes in all mystical literature. The Ultimate Reality transcends even the fundamental polarity of light and darkness that governs our ordinary experience. We who live in a world where every light casts a shadow, where every day is followed by night, find ourselves contemplating a reality where such divisions lose all meaning.

This is not the bland gray of mixture, where light and dark are stirred together like paint on an artist's palette. Rather, it is the pristine clarity that exists before the first division between illumination and obscurity ever occurs. It is the primordial awareness that makes both light and darkness possible, just as the screen makes both the bright and dark scenes of a movie visible.

In this realm, the upper is not bright because brightness itself is a limited concept—it implies its opposite, darkness, and The One contains both while being limited by neither. The lower is not obscure because obscurity too is a partial truth, meaningful only in relation to clarity. Here, in this transcendent dimension, we discover a luminosity that has no opposite, a clarity that never was unclear.

The Eternal Dance of Action and Rest

"Ceaseless in its action, it yet cannot be named, and then it again returns and becomes nothing."

What a magnificent paradox is revealed in these words! The Ultimate Reality is simultaneously the eternal dancer and the eternal stillness, the perpetual motion that creates and sustains the universe and the perfect rest that underlies all activity. It is the heart that never stops beating and the silence between heartbeats; the breath that never ceases and the pause between inhalation and exhalation.

This ceaseless action is not the frantic activity of the world, where beings scurry about driven by desire and fear, seeking fulfillment in an endless succession of achievements and acquisitions. Rather, it is the effortless activity of being itself—the spontaneous flowering of existence that requires no motivation, no goal, no reward beyond its own inherent joy in being.

Yet this same reality that manifests as ceaseless action cannot be captured in any name or concept. The moment we try to pin it down with our labels and definitions, it slips away like quicksilver, returning to the primordial nothing from which all things emerge and to which all things return. This nothing is not a void but a fullness so complete that it appears empty to eyes accustomed to partial truths.

The Form of the Formless

"This is called the Form of the Formless, and the Semblance of the Invisible; this is called the Fleeting and Indeterminable."

In these paradoxical phrases, we glimpse the impossibility and necessity of describing the indescribable. The Form of the Formless is not a contradiction but a recognition that true form transcends all particular forms while making all forms possible. It is the archetype of archetypes, the pattern that underlies all patterns while being confined to none.

Like the space that allows all objects to exist while itself remaining invisible, the Form of the Formless provides the very possibility of form without itself being any particular form. It is the eternal template from which all temporary manifestations emerge, the unchanging source of all change, the motionless center around which all motion revolves.

The Semblance of the Invisible points to an even deeper mystery. This Ultimate Reality somehow manages to appear without becoming visible, to manifest without becoming material, to express itself without becoming expressible. It is like a reflection that appears in a mirror while the object being reflected remains completely transparent.

As the Fleeting and Indeterminable, it escapes every attempt to capture it in permanent categories. The moment we think we have grasped its nature, it has already moved beyond our comprehension. Yet this is not because it is capricious or unstable, but because its very nature is to transcend all limitations, including the limitation of being consistently graspable.

The Mystery of Presence and Absence

"We meet it and do not see its Front; we follow it, and do not see its Back."

Here is perhaps the most poetic description of omnipresence ever penned. The Ultimate Reality is so completely present that it has no particular location, so entirely here that it cannot be approached from any direction. It is like trying to surprise your own shadow or attempting to see your own eyes without a mirror.

When we meet it, we discover that there is no "front" to encounter because it is not a thing among things, not an object that presents one face while hiding another. It is the very condition that makes meeting possible, the awareness in which all encounters occur. We cannot see its front because we are always already within it, like fish trying to find water or like space attempting to locate itself.

Similarly, when we attempt to follow it, we find no "back" to pursue because it is not moving away from us—we are moving within it. It is not the path but the ground on which all paths are walked, not the destination but the journey itself. How can we follow that which we never left? How can we pursue that which is closer to us than our own breath?

The Eternal Thread of Wisdom

"When we can lay hold of the Tao of old to direct the things of the present day, and are able to know it as it was of old in the beginning, this is called (unwinding) the clue of Tao."

In these closing words, we discover the practical wisdom that emerges from mystical realization. The Tao of old is not ancient history but eternal presence—that which was in the beginning, is now, and ever shall be. To "lay hold" of it is not to grasp it like an object but to recognize our eternal unity with it, to realize that we have never been separate from it despite our dreams of isolation.

The clue of Tao is like Ariadne's thread, guiding us through the labyrinth of existence back to the center where we have always dwelt. This unwinding is not a process of learning something new but of remembering something so fundamental that we had forgotten we knew it. It is the recognition that the seeker and the sought are one, that the question and the answer arise from the same source.

When we apply this ancient wisdom to present circumstances, we discover that every moment is a doorway to eternity, every breath an opportunity to touch the infinite, every heartbeat a reminder of the ceaseless action that is also perfect stillness. The mundane world is revealed as the cosmic dance, and the cosmic dance is seen to be nothing other than this very moment, exactly as it is.

The Invitation Beyond Words

In the end, these words are but fingers pointing at the moon, invitations to a recognition that cannot be conveyed through language but must be lived, breathed, and embodied. The Ultimate Reality they attempt to describe is not a philosophical concept to be understood but a living presence to be encountered, not a problem to be solved but a mystery to be lived.

The Equable, the Inaudible, and the Subtle are not distant metaphysical principles but the very fabric of our immediate experience. In the silence between thoughts, in the space between breaths, in the pause between heartbeats, the eternal reveals itself as intimately present, more ourselves than our own self-image, more real than our own reality.

We are invited not to think about these mysteries but to dissolve into them, not to comprehend them but to be comprehended by them. For in the end, the seeker of truth discovers that truth was never lost, and the one who yearns for the divine realizes that the divine was never absent. The journey ends where it began, but the traveler is transformed by the realization that there was never anywhere to go and nothing to attain.

In this recognition, the ordinary world becomes extraordinary, the familiar becomes magical, and the temporal reveals its eternal foundation. We discover that we are not separate beings struggling to connect with some distant Ultimate Reality, but waves in the ocean of being, temporarily forgetting our true nature, then remembering it with the joy of one who has found a treasure that was never lost.

The mystery remains, but our relationship to it is transformed. No longer do we stand outside it looking in; we recognize ourselves as its very expression, its way of knowing itself, its method of experiencing the wonder of existence from countless perspectives while never ceasing to be the One that alone truly Is.

…

Το Αόρατο Νήμα: Ένα Ταξίδι Πέρα από το Πέπλο της Ύπαρξης

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου η σιωπή μιλά πιο δυνατά από τη βροντή και το κενό ξεχειλίζει από άπειρες δυνατότητες, κατοικεί ένα μυστήριο που στοιχειώνει τους αναζητητές ανά τους αιώνες. Είναι το αιώνιο αίνιγμα αυτού που δεν μπορεί να συλληφθεί, αλλά περιλαμβάνει τα πάντα· αυτού που δεν μπορεί να ιδωθεί, αλλά φωτίζει τα πάντα· αυτού που δεν μπορεί να ακουστεί, αλλά αντηχεί στα βαθύτερα διαμερίσματα της ψυχής.

Τα Τρία Πέπλα της Αντίληψης

"Το κοιτάμε, και δεν το βλέπουμε, και το ονομάζουμε 'το Ισότιμο.' Το ακούμε, και δεν το ακούμε, και το ονομάζουμε 'το Μη-ακουστό.' Προσπαθούμε να το πιάσουμε, και δεν το συλλαμβάνουμε, και το ονομάζουμε 'το Λεπτό.'"

Εδώ, σε αυτά τα αρχαία λόγια, βρίσκεται η πρώτη μεγάλη διδασκαλία: ότι η Υπέρτατη Πραγματικότητα υπερβαίνει τα ίδια τα όργανα που χρησιμοποιούμε για να αντιληφθούμε την ίδια την πραγματικότητα. Το μάτι, αυτό το θαυμαστό όργανο που συλλαμβάνει το φως και το μετατρέπει στη συμφωνία χρωμάτων και μορφών που αποκαλούμε ορατό κόσμο, βρίσκεται τυφλό μπροστά στο Ισότιμο. Όχι επειδή δεν υπάρχει τίποτα να δει, αλλά επειδή αυτό που πρέπει να ιδωθεί υπάρχει πέρα από το φάσμα της συνηθισμένης όρασης.

Το Ισότιμο δεν είναι σκοτάδι—γιατί το σκοτάδι είναι απλώς η απουσία του φωτός, και το φως από μόνο του είναι απλώς μία πτυχή της εκδήλωσης. Αντίθετα, είναι εκείνη η πρωταρχική ισορροπία που υπάρχει πριν ανάψει το πρώτο αστέρι, πριν η πρώτη σκέψη κρυσταλλωθεί σε μορφή. Είναι η τέλεια ισορροπία που κρατά όλες τις πολικότητες στην αγκαλιά της: μέρα και νύχτα, χαρά και λύπη, γέννηση και θάνατος, όλα διαλυμένα σε μια ενιαία ολότητα που η κατακερματιστική φύση της όρασης δεν μπορεί να συλλάβει.

Όταν τεντώνουμε τα αυτιά μας για να πιάσουμε τον ψίθυρο του Μη-ακουστού, ανακαλύπτουμε μια σιωπή πιο βαθιά από το κενό μεταξύ των γαλαξιών. Αυτή δεν είναι η απλή απουσία ήχου, αλλά η έγκυος παύση που υπάρχει πριν προφερθεί η πρώτη λέξη της δημιουργίας. Είναι το αιώνιο "Ομ" που υποστηρίζει όλες τις μάντρα, ο ήχος χωρίς ήχο που γεννά όλη τη μουσική, όλη την ποίηση, όλα τα γλυκά και τρομερά τραγούδια της ύπαρξης. Σε αυτή τη σιωπή, κάθε συμφωνία που συντέθηκε ποτέ υπάρχει ήδη εν δυνάμει· κάθε προσευχή που εκφωνήθηκε ποτέ βρίσκει την πηγή και τον προορισμό της.

Το Λεπτό ξεφεύγει από τα χέρια μας που προσπαθούν να το πιάσουν, όπως η πρωινή ομίχλη που διαλύεται με την πρώτη επαφή. Εμείς, που είμαστε συνηθισμένοι στον συμπαγή κόσμο της πέτρας και του ατσαλιού, της σάρκας και των οστών, βρίσκουμε τον εαυτό μας να φτάνει για κάτι που έχει τη συνέπεια των ονείρων και το βάρος του απείρου. Τα δάχτυλά μας, τόσο ικανά να χειρίζονται την αδρή ύλη του κόσμου, γίνονται αδέξια παιδιά μπροστά σε αυτή την απόλυτη εκλέπτυνση της ύπαρξης. Το Λεπτό δεν είναι μικρό—είναι εκλεπτυσμένο πέρα από κάθε μέτρο. Είναι η ουσία που δίνει υπόσταση στην ίδια την υπόσταση, η συνείδηση που καθιστά δυνατή την επίγνωση.

Η Ενότητα Πέρα από την Περιγραφή

"Με αυτά τα τρία χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο περιγραφής· και έτσι τα συνδυάζουμε και αποκτάμε Το Ένα."

Σε αυτή την αναγνώριση βρίσκεται μια βαθιά διδασκαλία για τα όρια της γλώσσας και την υπέρβαση της ενότητας. Ο νους, αυτός ο ακούραστος αρχιτέκτονας κατηγοριών και εννοιών, βρίσκεται ταπεινωμένος μπροστά στο Ένα. Πώς μπορούν οι λέξεις, που αντλούν το νόημά τους από τη διάκριση και τη διαφοροποίηση, να συλλάβουν αυτό που είναι πέρα από κάθε διαίρεση; Πώς μπορούν οι έννοιες, που υπάρχουν μόνο σε σχέση με τα αντίθετά τους, να περιλάβουν αυτό που περιέχει όλα τα αντίθετα μέσα του;

Το Ένα δεν είναι αριθμός—δεν είναι το πρώτο σε μια σειρά που συνεχίζεται με το δύο, το τρία, το τέσσερα. Είναι η μαθηματική αδυναμία που περιέχει όλους τους αριθμούς ενώ δεν είναι κανένας από αυτούς. Είναι ο κύκλος του οποίου η περιφέρεια δεν βρίσκεται πουθενά και το κέντρο του είναι παντού. Όταν οι αρχαίοι σοφοί μιλούσαν για το Ένα, δεν ασχολούνταν με την αριθμητική αλλά με την ποίηση, όχι με τη φιλοσοφία αλλά με τη μυστική χαρτογραφία, χαρτογραφώντας εδάφη που υπάρχουν πέρα από την εμβέλεια της συνηθισμένης συνείδησης.

Αυτή η ενότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της πρόσθεσης—δεν φτάνουμε στο Ένα συλλέγοντας θραύσματα εμπειρίας όπως ένα παιδί που μαζεύει κοχύλια στην παραλία. Αντίθετα, αποκαλύπτεται μέσω μιας διαδικασίας διάλυσης, όπου τα τεχνητά όρια που έχουμε κατασκευάσει μεταξύ του εαυτού και του άλλου, μεταξύ του υποκειμένου και του αντικειμένου, μεταξύ του γνωρίζοντος και του γνωστού, αρχίζουν να διαλύονται όπως το αλάτι στον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Φωτός και της Σκιάς

"Το πάνω μέρος του δεν είναι φωτεινό, και το κάτω μέρος του δεν είναι σκοτεινό."

Εδώ συναντάμε ένα από τα πιο όμορφα παράδοξα σε όλη τη μυστική λογοτεχνία. Η Υπέρτατη Πραγματικότητα υπερβαίνει ακόμη και τη θεμελιώδη πολικότητα του φωτός και του σκοταδιού που διέπει τη συνηθισμένη εμπειρία μας. Εμείς, που ζούμε σε έναν κόσμο όπου κάθε φως ρίχνει μια σκιά, όπου κάθε μέρα ακολουθείται από τη νύχτα, βρισκόμαστε να στοχάζεται μια πραγματικότητα όπου τέτοιες διαιρέσεις χάνουν κάθε νόημα.

Αυτό δεν είναι το μουντό γκρι της ανάμειξης, όπου το φως και το σκοτάδι ανακατεύονται όπως τα χρώματα στην παλέτα ενός καλλιτέχνη. Αντίθετα, είναι η παρθένα διαύγεια που υπάρχει πριν συμβεί η πρώτη διαίρεση μεταξύ φωτός και σκοταδιού. Είναι η πρωταρχική επίγνωση που καθιστά δυνατό τόσο το φως όσο και το σκοτάδι, όπως η οθόνη καθιστά ορατές τόσο τις φωτεινές όσο και τις σκοτεινές σκηνές μιας ταινίας.

Σε αυτό το βασίλειο, το πάνω δεν είναι φωτεινό επειδή η φωτεινότητα από μόνη της είναι μια περιορισμένη έννοια—υπονοεί το αντίθετό της, το σκοτάδι, και το Ένα περιέχει και τα δύο ενώ δεν περιορίζεται από κανένα. Το κάτω δεν είναι σκοτεινό επειδή και η σκοτεινιά είναι μια μερική αλήθεια, που έχει νόημα μόνο σε σχέση με τη διαύγεια. Εδώ, σε αυτή την υπερβατική διάσταση, ανακαλύπτουμε μια φωτεινότητα που δεν έχει αντίθετο, μια διαύγεια που ποτέ δεν ήταν ασαφής.

Ο Αιώνιος Χορός της Δράσης και της Ανάπαυσης

"Αδιάκοπο στη δράση του, και όμως δεν μπορεί να ονομαστεί, και μετά επιστρέφει και γίνεται τίποτα."

Τι υπέροχο παράδοξο αποκαλύπτεται σε αυτά τα λόγια! Η Υπέρτατη Πραγματικότητα είναι ταυτόχρονα ο αιώνιος χορευτής και η αιώνια ακινησία, η αέναη κίνηση που δημιουργεί και συντηρεί το σύμπαν και η τέλεια ανάπαυση που υποστηρίζει κάθε δραστηριότητα. Είναι η καρδιά που δεν σταματά ποτέ να χτυπά και η σιωπή μεταξύ των χτύπων· η αναπνοή που δεν σταματά ποτέ και η παύση μεταξύ εισπνοής και εκπνοής.

Αυτή η αδιάκοπη δράση δεν είναι η φρενήρης δραστηριότητα του κόσμου, όπου τα όντα τρέχουν πέρα-δώθε, οδηγούμενα από την επιθυμία και τον φόβο, αναζητώντας εκπλήρωση σε μια ατελείωτη διαδοχή επιτευγμάτων και αποκτημάτων. Αντίθετα, είναι η αβίαστη δραστηριότητα της ίδιας της ύπαρξης—η αυθόρμητη άνθιση της ύπαρξης που δεν απαιτεί κίνητρο, στόχο, ή ανταμοιβή πέρα από τη δική της εγγενή χαρά της ύπαρξης.

Ωστόσο, αυτή η ίδια πραγματικότητα που εκδηλώνεται ως αδιάκοπη δράση δεν μπορεί να συλληφθεί σε κανένα όνομα ή έννοια. Τη στιγμή που προσπαθούμε να την καθηλώσουμε με τις ετικέτες και τους ορισμούς μας, ξεφεύγει σαν υδράργυρος, επιστρέφοντας στο πρωταρχικό τίποτα από το οποίο όλα τα πράγματα προκύπτουν και στο οποίο όλα επιστρέφουν. Αυτό το τίποτα δεν είναι κενό αλλά μια πληρότητα τόσο ολοκληρωμένη που φαίνεται άδεια στα μάτια που είναι συνηθισμένα σε μερικές αλήθειες.

Η Μορφή του Αμόρφου

"Αυτό ονομάζεται η Μορφή του Αμόρφου, και η Όψη του Αόρατου· αυτό ονομάζεται το Φευγαλέο και Ακαθόριστο."

Σε αυτές τις παράδοξες φράσεις, διακρίνουμε την αδυναμία και την αναγκαιότητα της περιγραφής του απερίγραπτου. Η Μορφή του Αμόρφου δεν είναι αντίφαση αλλά αναγνώριση ότι η αληθινή μορφή υπερβαίνει όλες τις συγκεκριμένες μορφές ενώ καθιστά όλες τις μορφές δυνατές. Είναι το αρχέτυπο των αρχετύπων, το πρότυπο που υποστηρίζει όλα τα πρότυπα ενώ δεν περιορίζεται σε κανένα.

Όπως ο χώρος που επιτρέπει σε όλα τα αντικείμενα να υπάρχουν ενώ ο ίδιος παραμένει αόρατος, η Μορφή του Αμόρφου παρέχει τη δυνατότητα της μορφής χωρίς να είναι η ίδια καμία συγκεκριμένη μορφή. Είναι το αιώνιο πρότυπο από το οποίο προκύπτουν όλες οι προσωρινές εκδηλώσεις, η αμετάβλητη πηγή κάθε αλλαγής, το ακίνητο κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφεται κάθε κίνηση.

Η Όψη του Αόρατου υποδεικνύει ένα ακόμη βαθύτερο μυστήριο. Αυτή η Υπέρτατη Πραγματικότητα καταφέρνει με κάποιον τρόπο να εμφανίζεται χωρίς να γίνεται ορατή, να εκδηλώνεται χωρίς να γίνεται υλική, να εκφράζεται χωρίς να γίνεται εκφραστέα. Είναι σαν μια αντανάκλαση που εμφανίζεται σε έναν καθρέφτη ενώ το αντικείμενο που αντανακλάται παραμένει εντελώς διαφανές.

Ως το Φευγαλέο και Ακαθόριστο, ξεφεύγει από κάθε προσπάθεια να συλληφθεί σε μόνιμες κατηγορίες. Τη στιγμή που νομίζουμε ότι έχουμε συλλάβει τη φύση του, έχει ήδη προχωρήσει πέρα από την κατανόησή μας. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι ιδιότροπο ή ασταθές, αλλά επειδή η ίδια η φύση του είναι να υπερβαίνει όλους τους περιορισμούς, συμπεριλαμβανομένου του περιορισμού του να είναι σταθερά κατανοητό.

Το Μυστήριο της Παρουσίας και της Απουσίας

"Το συναντάμε και δεν βλέπουμε το Μπροστά του· το ακολουθούμε, και δεν βλέπουμε το Πίσω του."

Εδώ βρίσκεται ίσως η πιο ποιητική περιγραφή της πανταχού παρουσίας που γράφτηκε ποτέ. Η Υπέρτατη Πραγματικότητα είναι τόσο πλήρως παρούσα που δεν έχει συγκεκριμένη θέση, τόσο ολοκληρωτικά εδώ που δεν μπορεί να προσεγγιστεί από καμία κατεύθυνση. Είναι σαν να προσπαθείς να εκπλήξεις τη σκιά σου ή να δεις τα ίδια σου τα μάτια χωρίς καθρέφτη.

Όταν το συναντάμε, ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει "μπροστά" για να συναντήσουμε επειδή δεν είναι ένα πράγμα ανάμεσα στα πράγματα, όχι ένα αντικείμενο που παρουσιάζει το ένα πρόσωπο ενώ κρύβει το άλλο. Είναι η ίδια η συνθήκη που καθιστά τη συνάντηση δυνατή, η επίγνωση στην οποία συμβαίνουν όλες οι συναντήσεις. Δεν μπορούμε να δούμε το μπροστά του επειδή είμαστε πάντα ήδη μέσα του, όπως τα ψάρια που προσπαθούν να βρουν το νερό ή όπως ο χώρος που προσπαθεί να εντοπίσει τον εαυτό του.

Ομοίως, όταν προσπαθούμε να το ακολουθήσουμε, δεν βρίσκουμε "πίσω" για να κυνηγήσουμε επειδή δεν απομακρύνεται από εμάς—εμείς κινούμαστε μέσα του. Δεν είναι το μονοπάτι αλλά το έδαφος πάνω στο οποίο περπατιούνται όλα τα μονοπάτια, όχι ο προορισμός αλλά το ίδιο το ταξίδι. Πώς μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτό που ποτέ δεν αφήσαμε; Πώς μπορούμε να κυνηγήσουμε αυτό που είναι πιο κοντά μας από την ίδια μας την αναπνοή;

Το Αιώνιο Νήμα της Σοφίας

"Όταν μπορούμε να κρατήσουμε το Τάο του παλιού για να κατευθύνουμε τα πράγματα της σημερινής ημέρας, και μπορούμε να το γνωρίσουμε όπως ήταν παλιά στην αρχή, αυτό ονομάζεται (ξετύλιγμα) της ένδειξης του Τάο."

Σε αυτά τα καταληκτικά λόγια, ανακαλύπτουμε την πρακτική σοφία που προκύπτει από τη μυστική συνειδητοποίηση. Το Τάο του παλιού δεν είναι αρχαία ιστορία αλλά αιώνια παρουσία—αυτό που ήταν στην αρχή, είναι τώρα, και θα είναι πάντα. Το να "κρατήσουμε" το Τάο δεν είναι να το πιάσουμε σαν αντικείμενο αλλά να αναγνωρίσουμε την αιώνια ενότητά μας με αυτό, να συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ δεν ήμασταν χωρισμένοι από αυτό παρά τις ονειροπολήσεις μας για απομόνωση.

Η ένδειξη του Τάο είναι σαν το νήμα της Αριάδνης, που μας καθοδηγεί μέσα από τον λαβύρινθο της ύπαρξης πίσω στο κέντρο όπου πάντα κατοικούσαμε. Αυτό το ξετύλιγμα δεν είναι μια διαδικασία εκμάθησης κάτι καινούργιου αλλά μια ανάμνηση κάτι τόσο θεμελιώδους που είχαμε ξεχάσει ότι το γνωρίζαμε. Είναι η αναγνώριση ότι ο αναζητητής και το αναζητούμενο είναι ένα, ότι η ερώτηση και η απάντηση προκύπτουν από την ίδια πηγή.

Όταν εφαρμόζουμε αυτή την αρχαία σοφία στις σημερινές συνθήκες, ανακαλύπτουμε ότι κάθε στιγμή είναι μια πύλη προς την αιωνιότητα, κάθε αναπνοή μια ευκαιρία να αγγίξουμε το άπειρο, κάθε χτύπος της καρδιάς μια υπενθύμιση της αδιάκοπης δράσης που είναι επίσης τέλεια ακινησία. Ο καθημερινός κόσμος αποκαλύπτεται ως ο κοσμικός χορός, και ο κοσμικός χορός φαίνεται να είναι τίποτα άλλο από αυτή ακριβώς τη στιγμή, ακριβώς όπως είναι.

Η Πρόσκληση Πέρα από τα Λόγια

Στο τέλος, αυτά τα λόγια είναι μόνο δάχτυλα που δείχνουν προς το φεγγάρι, προσκλήσεις σε μια αναγνώριση που δεν μπορεί να μεταδοθεί μέσω της γλώσσας αλλά πρέπει να βιωθεί, να αναπνευστεί και να ενσαρκωθεί. Η Υπέρτατη Πραγματικότητα που προσπαθούν να περιγράψουν δεν είναι μια φιλοσοφική έννοια για να κατανοηθεί αλλά μια ζωντανή παρουσία για να συναντηθεί, όχι ένα πρόβλημα για να λυθεί αλλά ένα μυστήριο για να βιωθεί.

Το Ισότιμο, το Μη-ακουστό και το Λεπτό δεν είναι μακρινές μεταφυσικές αρχές αλλά το ίδιο το ύφασμα της άμεσης εμπειρίας μας. Στη σιωπή μεταξύ των σκέψεων, στον χώρο μεταξύ των αναπνοών, στην παύση μεταξύ των χτύπων της καρδιάς, το αιώνιο αποκαλύπτεται ως οικεία παρόν, πιο ο εαυτός μας από την ίδια μας την αυτο-εικόνα, πιο πραγματικό από την ίδια μας την πραγματικότητα.

Είμαστε προσκεκλημένοι όχι να σκεφτούμε αυτά τα μυστήρια αλλά να διαλυθούμε μέσα τους, όχι να τα κατανοήσουμε αλλά να κατανοηθούμε από αυτά. Γιατί στο τέλος, ο αναζητητής της αλήθειας ανακαλύπτει ότι η αλήθεια δεν χάθηκε ποτέ, και αυτός που λαχταρά το θείο συνειδητοποιεί ότι το θείο δεν ήταν ποτέ απόν. Το ταξίδι τελειώνει εκεί που ξεκίνησε, αλλά ο ταξιδιώτης μεταμορφώνεται από τη συνειδητοποίηση ότι δεν υπήρχε ποτέ πουθενά να πάει και τίποτα να επιτύχει.

Σε αυτή την αναγνώριση, ο συνηθισμένος κόσμος γίνεται εξαιρετικός, το οικείο γίνεται μαγικό, και το χρονικό αποκαλύπτει το αιώνιο θεμέλιό του. Ανακαλύπτουμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστά όντα που παλεύουν να συνδεθούν με κάποια μακρινή Υπέρτατη Πραγματικότητα, αλλά κύματα στον ωκεανό της ύπαρξης, που προσωρινά ξεχνούν την αληθινή μας φύση, και στη συνέχεια τη θυμούνται με τη χαρά ενός που έχει βρει έναν θησαυρό που δεν χάθηκε ποτέ.

Το μυστήριο παραμένει, αλλά η σχέση μας με αυτό μεταμορφώνεται. Δεν στεκόμαστε πλέον έξω από αυτό κοιτάζοντας μέσα· αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως την ίδια του την έκφραση, τον τρόπο του να γνωρίζει τον εαυτό του, τη μέθοδό του να βιώνει το θαύμα της ύπαρξης από αμέτρητες προοπτικές ενώ δεν παύει ποτέ να είναι το Ένα που μόνον αληθινά Είναι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES