Sunday, June 1, 2025

The Veil of Truth: A Mystical Exploration of Perception and Reality

In the vast tapestry of existence, where the threads of time and consciousness weave patterns beyond mortal comprehension, there lies a shimmering enigma we call "Truth." It is a word whispered by sages atop windswept mountains, a flame sought by pilgrims in the shadowed corridors of their souls, a riddle etched into the stars that gaze indifferently upon our striving. Yet, what is this Truth we seek? Is it a radiant monolith, unyielding and eternal, or is it a mirage, a flickering illusion shaped by the hands of our own longing? As we embark upon this mystical journey, let us unfurl the veils that drape the essence of Truth and peer into the abyss where perception dances with reality.

The Mirror of the Mind

Imagine a still lake, its surface a perfect mirror reflecting the heavens above. A single pebble falls, and ripples cascade outward, distorting the stars into trembling fragments. So too is the mind—a mirror that captures the vastness of existence, yet trembles with the ripples of thought, desire, and memory. What we call Truth is not the lake itself, nor the stars in their distant purity, but the shimmering image we behold upon its surface. This image, this perception of the Truth, is ours alone—a creation born of the pebble’s fall, a distortion we mistake for the eternal.

The mystics of old understood this. In the shadowed cloisters of forgotten temples, they spoke of maya, the illusion that cloaks the divine. They taught that the world we see—the Truth we swear by—is but a dream woven from the threads of our own yearning. A merchant perceives wealth as the Truth, for it is the lens through which he measures the world. A lover sees Truth in the eyes of the beloved, a sacred fire that consumes all doubt. A warrior finds it in the clash of steel, where life and death hang in delicate balance. Yet each of these is a fantasy, a dream sculpted by the hands of desire, a perception masquerading as the absolute.

The Dance of Shadows

Step into the cavern of the self, where flickering torchlight casts shadows upon the walls. Plato, in his ancient wisdom, spoke of such a cave, where prisoners mistook shadows for reality, their chains binding them to a Truth that was but an echo of the unseen. So too do we dance with shadows, naming them as gods, as laws, as certainties. The shadow of a tree is not the tree, yet we bow to it, worship it, build our lives around its fleeting form. The shadow of Truth is not the Truth, yet we cling to it, for it is all we know.

In this dance, perception becomes our partner—a beguiling muse who whispers sweet assurances. She tells us that the world is solid, that our beliefs are unshakable, that our dreams are the scaffolding of reality. But the mystic knows better. The mystic steps beyond the firelight, into the darkness where shadows dissolve, and there, in the silence, glimpses the unnameable. It is not a Truth that can be held, for it slips through the fingers like smoke. It is not a Truth that can be spoken, for words crumble in its presence. It is the void behind the veil, the stillness beneath the ripples, the unseen source of all shadows.

The Dreamweavers

We are dreamweavers, each of us spinning a tapestry of Truth from the threads of our lives. A child dreams of a world where the impossible bends to her will, and in that dream, she finds her Truth. A scholar pours over ancient tomes, seeking the Truth in ink and parchment, convinced that knowledge is the key to the eternal. A saint kneels in ecstasy, her Truth a divine presence that floods her soul with light. Yet these are not the Truth—they are the perception of the Truth, the fantasies we cradle to shield us from the infinite.

Consider the alchemist, hunched over his crucible, seeking the philosopher’s stone—not merely to transmute lead into gold, but to touch the divine essence of existence. His Truth is a quest, a burning desire that consumes him. Yet the gold he finds is not the Truth; it is the reflection of his own soul, molten and reshaped by his longing. So it is with us all. Our perceptions are mirrors, our fantasies are lanterns, and our dreams are the starlight we follow through the night.

Beyond the Veil

What, then, lies beyond the veil of perception? The mystics speak of a Truth that transcends, a reality unshackled from the chains of the self. In the Upanishads, it is Brahman—the infinite, the unchanging, the all-encompassing. In the Tao Te Ching, it is the Tao—the way that cannot be named, the current that flows through all things. In the words of Rumi, it is the beloved, the unseen presence that calls us home. Yet even these are but fingers pointing to the moon, not the moon itself. To grasp the Truth is to lose it, for it is not a possession but a dissolution, not a destination but a surrender.

To approach this Truth, we must shed the garments of perception. We must release the fantasies that comfort us, the dreams that define us, the desires that propel us. Like a snake sloughing its skin, we must step beyond the self, into the vastness where no shadows fall. This is the mystical path—not a journey outward, but inward, through the labyrinth of the soul, to the center where all opposites dissolve. Here, in the silence, the Truth is not seen, not known, but felt—a resonance that hums beneath the cacophony of existence.

The Eternal Paradox

And yet, here lies the paradox: even as we seek the Truth beyond perception, we remain bound to the human vessel. We are creatures of flesh and spirit, of dust and divinity, and our perceptions are the bridges between these realms. To deny them is to deny our nature; to embrace them is to risk mistaking the bridge for the shore. The mystic walks this tightrope, honoring the dream while knowing it is a dream, cherishing the shadow while seeking the light.

On this day, as the world spins beneath a sky both familiar and strange, let us pause and listen. The Truth is not in the words of this article, nor in the thoughts it stirs within you. It is not in the philosophies we cling to, nor the visions we chase. It is the silence between the words, the space between the thoughts, the stillness beneath the striving. Our perceptions, our fantasies, our dreams—they are the lanterns we carry through the dark, beautiful and fleeting. But the Truth? It is the darkness itself, vast and infinite, waiting for us to set the lanterns down and simply be.

So weave your dreams, dear seeker, and dance with your shadows. But know this: the Truth you perceive is but a whisper of the Real, a spark in the endless night. And perhaps that is enough—for in the spark, we glimpse the fire; in the whisper, we hear the song; and in the dream, we touch the divine.

…

Το Πέπλο της Αλήθειας: Μια Μυστικιστική Εξερεύνηση της Αντίληψης και της Πραγματικότητας

Στην απέραντη ταπισερί της ύπαρξης, όπου οι κλωστές του χρόνου και της συνείδησης υφαίνουν μοτίβα πέρα από την κατανόηση των θνητών, υπάρχει ένα λαμπερό αίνιγμα που ονομάζουμε «Αλήθεια». Είναι μια λέξη ψιθυρισμένη από σοφούς στις ανεμοδαρμένες κορυφές των βουνών, μια φλόγα που αναζητούν οι προσκυνητές στους σκιερούς διαδρόμους της ψυχής τους, ένα αίνιγμα χαραγμένο στα αστέρια που μας κοιτούν αδιάφορα καθώς πασχίζουμε να το αποκρυπτογραφήσουμε. Όμως, τι είναι αυτή η Αλήθεια που αναζητούμε; Είναι ένας ακλόνητος, αιώνιος μονόλιθος ή μια οφθαλμαπάτη, μια τρεμοπαίζουσα ψευδαίσθηση που πλάθεται από τα χέρια της ίδιας μας της επιθυμίας; Καθώς ξεκινάμε αυτό το μυστικιστικό ταξίδι, ας ξεδιπλώσουμε τα πέπλα που σκεπάζουν την ουσία της Αλήθειας και ας κοιτάξουμε στην άβυσσο όπου η αντίληψη χορεύει με την πραγματικότητα.

Ο Καθρέφτης του Νου

Φανταστείτε μια γαλήνια λίμνη, την επιφάνειά της έναν τέλειο καθρέφτη που αντανακλά τους ουρανούς από πάνω. Μια μικρή πέτρα πέφτει, και κυματισμοί απλώνονται, παραμορφώνοντας τα αστέρια σε τρεμάμενα θραύσματα. Έτσι είναι και ο νους—ένας καθρέφτης που αποτυπώνει το μεγαλείο της ύπαρξης, αλλά τρέμει από τους κυματισμούς της σκέψης, της επιθυμίας και της μνήμης. Αυτό που αποκαλούμε Αλήθεια δεν είναι η ίδια η λίμνη, ούτε τα μακρινά αστέρια στην καθαρή τους μορφή, αλλά η τρεμοπαίζουσα εικόνα που αντικρίζουμε στην επιφάνειά της. Αυτή η εικόνα, αυτή η αντίληψη της Αλήθειας, είναι δική μας—ένα δημιούργημα που γεννιέται από την πτώση της πέτρας, μια παραμόρφωση που μπερδεύουμε με το αιώνιο.

Οι μυστικιστές των παλαιών καιρών το κατανοούσαν αυτό. Στις σκοτεινές αυλές ξεχασμένων ναών, μιλούσαν για τη μάγια, την ψευδαίσθηση που καλύπτει το θείο. Δίδασκαν ότι ο κόσμος που βλέπουμε—η Αλήθεια που ορκιζόμαστε ότι κατέχουμε—είναι μονάχα ένα όνειρο, υφασμένο από τα νήματα της δικής μας λαχτάρας. Ένας έμπορος αντιλαμβάνεται τον πλούτο ως την Αλήθεια, γιατί είναι ο φακός μέσα από τον οποίο μετρά τον κόσμο. Ένας ερωτευμένος βρίσκει την Αλήθεια στα μάτια του αγαπημένου, μια ιερή φλόγα που κατακαίει κάθε αμφιβολία. Ένας πολεμιστής τη βρίσκει στην κλαγγή του χάλυβα, όπου η ζωή και ο θάνατος κρέμονται σε λεπτή ισορροπία. Όμως το καθένα από αυτά είναι μια φαντασία, ένα όνειρο σμιλεμένο από τα χέρια της επιθυμίας, μια αντίληψη μεταμφιεσμένη σε απόλυτη πραγματικότητα.

Ο Χορός των Σκιών

Μπείτε μέσα στη σπηλιά του εαυτού, όπου το τρεμοπαίζον φως των πυρσών ρίχνει σκιές στους τοίχους. Ο Πλάτωνας, με τη διαχρονική του σοφία, μίλησε για μια τέτοια σπηλιά, όπου οι φυλακισμένοι μπέρδευαν τις σκιές για την πραγματικότητα, δεμένοι με αλυσίδες σε μια Αλήθεια που δεν ήταν παρά αντήχηση του αθέατου. Έτσι κι εμείς χορεύουμε με τις σκιές, τις ονομάζουμε θεούς, νόμους, βεβαιότητες. Η σκιά ενός δέντρου δεν είναι το δέντρο, κι όμως την προσκυνούμε, τη λατρεύουμε, χτίζουμε τη ζωή μας γύρω από την εφήμερη μορφή της. Η σκιά της Αλήθειας δεν είναι η Αλήθεια, κι όμως την αρπάζουμε, γιατί είναι το μόνο που γνωρίζουμε.

Σε αυτόν τον χορό, η αντίληψη γίνεται η σύντροφός μας—μια γοητευτική μούσα που μας ψιθυρίζει καθησυχαστικές βεβαιότητες. Μας λέει πως ο κόσμος είναι συμπαγής, πως οι πεποιθήσεις μας είναι ακλόνητες, πως τα όνειρά μας είναι το θεμέλιο της πραγματικότητας. Όμως ο μύστης γνωρίζει καλύτερα. Ο μύστης προχωρά πέρα από τη φωτιά, στο σκοτάδι όπου οι σκιές διαλύονται, και εκεί, στη σιωπή, αντικρίζει το ανώνυμο. Δεν είναι μια Αλήθεια που μπορεί να κρατηθεί, γιατί γλιστρά μέσα από τα δάχτυλα σαν καπνός. Δεν είναι μια Αλήθεια που μπορεί να ειπωθεί, γιατί οι λέξεις διαλύονται μπροστά της. Είναι το κενό πίσω από το πέπλο, η ακινησία κάτω από τους κυματισμούς, η αθέατη πηγή όλων των σκιών.

Οι Υφαντές των Ονείρων

Είμαστε υφαντές ονείρων, καθένας από εμάς υφαίνει μια ταπισερί Αλήθειας από τα νήματα της ζωής του. Ένα παιδί ονειρεύεται έναν κόσμο όπου το αδύνατο λυγίζει στη θέλησή του, και μέσα σε αυτό το όνειρο, βρίσκει την Αλήθεια του. Ένας λόγιος σκύβει πάνω από αρχαία χειρόγραφα, αναζητώντας την Αλήθεια στη μελάνη και την περγαμηνή, πεπεισμένος πως η γνώση είναι το κλειδί προς το αιώνιο. Μια αγία γονατίζει σε έκσταση, η Αλήθεια της μια θεία παρουσία που πλημμυρίζει την ψυχή της με φως. Όμως, αυτά δεν είναι η Αλήθεια—είναι η αντίληψη της Αλήθειας, οι φαντασίες που κρατάμε σφιχτά για να μας προστατεύσουν από το άπειρο.

Σκεφτείτε τον αλχημιστή, σκυμμένο πάνω από τον αλχημικό του κλίβανο, αναζητώντας τη φιλοσοφική λίθο—όχι απλώς για να μετατρέψει τον μόλυβδο σε χρυσό, αλλά για να αγγίξει την ίδια την ουσία της ύπαρξης. Η Αλήθεια του είναι μια αναζήτηση, μια φλόγα που τον κατατρώει. Όμως ο χρυσός που βρίσκει δεν είναι η Αλήθεια· είναι η αντανάκλαση της ίδιας του της ψυχής, λιωμένη και ανασχηματισμένη από την επιθυμία του. Έτσι συμβαίνει με όλους μας. Οι αντιλήψεις μας είναι καθρέφτες, οι φαντασίες μας είναι φώτα, και τα όνειρά μας είναι το φως των αστεριών που ακολουθούμε μέσα στη νύχτα.

Πέρα από το Πέπλο

Τι, λοιπόν, βρίσκεται πέρα από το πέπλο της αντίληψης; Οι μυστικιστές μιλούν για μια Αλήθεια που υπερβαίνει, μια πραγματικότητα αδέσμευτη από τις αλυσίδες του εαυτού. Στις Ουπανισάδες, είναι το Μπράχμαν—το άπειρο, το αμετάβλητο, το παντοπεριεκτικό. Στο Ταό Τε Τσινγκ, είναι το Τάο—ο δρόμος που δεν μπορεί να ονομαστεί, το ρεύμα που διαπερνά τα πάντα. Στα λόγια του Ρουμί, είναι ο αγαπημένος, η αθέατη παρουσία που μας καλεί στο σπίτι μας. Όμως ακόμα κι αυτά δεν είναι παρά δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, όχι το ίδιο το φεγγάρι. Το να πιάσεις την Αλήθεια είναι να τη χάσεις, γιατί δεν είναι κτήμα αλλά διάλυση, όχι προορισμός αλλά παράδοση.

Για να προσεγγίσουμε αυτήν την Αλήθεια, πρέπει να αποβάλουμε τα ενδύματα της αντίληψης. Πρέπει να αφήσουμε πίσω τις φαντασιώσεις που μας παρηγορούν, τα όνειρα που μας καθορίζουν, τις επιθυμίες που μας κινούν. Όπως το φίδι που αποβάλλει το δέρμα του, πρέπει να βγούμε πέρα από τον εαυτό μας, μέσα στην απεραντοσύνη όπου δεν πέφτουν σκιές. Αυτός είναι ο μυστικιστικός δρόμος—όχι ένα ταξίδι προς τα έξω, αλλά προς τα μέσα, μέσα από τον λαβύρινθο της ψυχής, στο κέντρο όπου όλα τα αντίθετα διαλύονται. Εδώ, μέσα στη σιωπή, η Αλήθεια δεν βλέπεται, δεν γνωρίζεται, αλλά βιώνεται—μια δόνηση που αντηχεί κάτω από την κακοφωνία της ύπαρξης.

Το Αιώνιο Παράδοξο

Κι όμως, εδώ βρίσκεται το παράδοξο: ακόμα κι όταν αναζητούμε την Αλήθεια πέρα από την αντίληψη, παραμένουμε δεμένοι στο ανθρώπινο σκεύος. Είμαστε πλάσματα από σάρκα και πνεύμα, από σκόνη και θειότητα, και οι αντιλήψεις μας είναι οι γέφυρες ανάμεσα σε αυτούς τους κόσμους. Το να τις αρνηθούμε είναι να αρνηθούμε τη φύση μας· το να τις αγκαλιάσουμε είναι να διακινδυνεύσουμε να μπερδέψουμε τη γέφυρα με την ακτή. Ο μύστης βαδίζει σε αυτό το τεντωμένο σχοινί, τιμώντας το όνειρο γνωρίζοντας πως είναι όνειρο, αγαπώντας τη σκιά ενώ αναζητά το φως.

Σήμερα, καθώς ο κόσμος γυρίζει κάτω από έναν ουρανό τόσο γνώριμο όσο και ξένος, ας σταθούμε για μια στιγμή και ας ακούσουμε. Η Αλήθεια δεν βρίσκεται στα λόγια αυτού του κειμένου, ούτε στις σκέψεις που ξυπνά μέσα σου. Δεν βρίσκεται στις φιλοσοφίες που κρατιόμαστε απ’ αυτές, ούτε στα οράματα που κυνηγάμε. Βρίσκεται στη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις, στον χώρο ανάμεσα στις σκέψεις, στην ησυχία κάτω από την προσπάθεια. Οι αντιλήψεις μας, οι φαντασιώσεις μας, τα όνειρά μας—είναι τα φαναράκια που κουβαλάμε στο σκοτάδι, όμορφα και φευγαλέα. Αλλά η Αλήθεια; Είναι το ίδιο το σκοτάδι, απέραντο και άπειρο, περιμένοντας να αφήσουμε τα φαναράκια κάτω και απλώς να υπάρξουμε.

Γι’ αυτό, ύφανε τα όνειρά σου, αγαπητέ αναζητητή, και χόρεψε με τις σκιές σου. Αλλά να ξέρεις τούτο: η Αλήθεια που αντιλαμβάνεσαι δεν είναι παρά ένας ψίθυρος του Πραγματικού, μια σπίθα μέσα στην ατελείωτη νύχτα. Και ίσως αυτό να είναι αρκετό—γιατί μέσα στη σπίθα, αντικρίζουμε τη φωτιά· μέσα στον ψίθυρο, ακούμε το τραγούδι· και μέσα στο όνειρο, αγγίζουμε το θείο.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES