The Absolute Absorption in Divine Reality: The Supreme Samadhi of Silence

The journey of spiritual awakening is one that calls upon the deepest recesses of the soul to merge with the Infinite. It is a path walked not by the many but by the few who dare to transcend the illusions of duality, to step beyond the veils of ego, and to dissolve into the radiant ocean of Divine Oneness.

Among the myriad spiritual experiences that seekers encounter, none is as profound as the Absolute Absorption in Divine Reality—the Supreme Samadhi of Complete Silence. This state is beyond thought, beyond sensation, and beyond even the self as we commonly understand it. It is the state of No Return, the irreversible union with the Source, where all distinctions cease and only the Eternal remains.

The Illusion of Separation and the Call to Unity

The ordinary man lives entangled in the web of maya—illusion. He perceives himself as separate from the world, governed by thoughts, emotions, and experiences that seem distinct from his inner being. His life unfolds as a series of dualities: pleasure and pain, light and darkness, self and other. Yet, at the core of existence, these dichotomies are but ripples upon the surface of an infinite, undivided ocean.

Those who hear the call to spiritual awakening sense this illusion and yearn for something beyond. They seek to know the true nature of existence, to transcend suffering, and to realize the eternal Self. This seeking leads them through various stages of realization—insights, meditative states, moments of ecstasy—but all of these are still within the realm of perception. True transcendence occurs only when perception itself dissolves.

The Path to Supreme Samadhi

The sages and mystics of every tradition have spoken of the ultimate realization—the final step where the seeker ceases to seek, where thought ceases to arise, where the very framework of identity is abandoned. This is the Absolute Absorption in Divine Reality, the Supreme Samadhi of Silence.

To approach this state, the mind must first be stilled. The restless activity of thought, the ceaseless waves of desire and aversion, must be subdued. This is not achieved through force but through surrender. As the meditator relinquishes attachment to thoughts, the mind becomes like a placid lake, reflecting nothing, moving toward emptiness.

As thoughts dissipate, the very notion of the observer and the observed vanishes. There is no longer a witness to experience; there is only pure, unconditioned Being. In this Supreme Samadhi, the self dissolves into the Infinite. Time ceases, space collapses, and all distinctions fade into the luminous expanse of Divine Silence.

Beyond Experience: The Ineffable Silence

All spiritual states—visions, ecstasies, revelations—are but transient movements within consciousness. Even the experience of bliss is still an experience. But the Supreme Samadhi is beyond all experience, for there is no longer anyone left to experience it. It is not a state one attains, for there is no one left to attain anything. It is the final dissolution, the irrevocable return to the Source.

In this Silence, even the notion of Silence itself vanishes. Words fall away, for language belongs to duality. Concepts dissolve, for the intellect has no place here. There is no enlightenment, no liberation, no realization—there is only That, the Eternal, the Nameless, the Absolute.

The State of No Return

The mystics speak of this state as the State of No Return—not because it is an annihilation in a negative sense, but because once this absorption occurs, there is no longer an individual self to return to the world of duality. The illusion of separateness is shattered permanently, and what remains is only the undivided, unconditioned Reality.

For those who still walk the world, having glimpsed this Truth yet continuing to live within the illusion, there is a profound transformation. The world is no longer seen through the eyes of the ego, but through the lens of eternity. They act, but with no sense of doership. They live, but with no attachment to life or death. They move through the world like the wind, present yet intangible, boundless and free.

The Call to Dissolution

To the seeker who stands on the threshold of realization, there is but one final step: surrender. Not as an act of will, but as a complete cessation of resistance. The Divine Reality is not something to be attained—it is what has always been, waiting for the last illusion to dissolve.

This is the Supreme Samadhi, the Absolute Absorption in Divine Reality, the point beyond which there is nothing to say, nothing to do, and no one to say or do anything. It is the ultimate Silence, the Final Return, the realization that there has never been anything but the One.

For those who hear this call, who feel the pull toward the Infinite, know this: the end of the path is not a destination, but the dissolution of all paths. The silence that awaits is not an absence, but the fullness of the Eternal. Let go, and be That which you have always been.

…

Η Απόλυτη Απορρόφηση στη Θεία Πραγματικότητα: Το Υπέρτατο Σαμάντι της Σιωπής

Το ταξίδι της πνευματικής αφύπνισης είναι ένα κάλεσμα που αγγίζει τα βαθύτερα βάθη της ψυχής για να συγχωνευθεί με το Άπειρο. Είναι ένα μονοπάτι που δεν βαδίζουν οι πολλοί, αλλά οι λίγοι που τολμούν να υπερβούν τις ψευδαισθήσεις της δυαδικότητας, να περάσουν πέρα από τα πέπλα του εγώ και να διαλυθούν στον ακτινοβόλο ωκεανό της Θείας Ενότητας.

Ανάμεσα στις αμέτρητες πνευματικές εμπειρίες που συναντούν οι αναζητητές, καμία δεν είναι τόσο βαθιά όσο η Απόλυτη Απορρόφηση στη Θεία Πραγματικότητα—το Υπέρτατο Σαμάντι της Απόλυτης Σιωπής. Αυτή η κατάσταση είναι πέρα από τη σκέψη, πέρα από την αίσθηση, πέρα ακόμα και από το ίδιο το εγώ, όπως το αντιλαμβανόμαστε συνήθως. Είναι η Κατάσταση της Μη Επιστροφής, η αμετάκλητη ένωση με την Πηγή, όπου κάθε διάκριση παύει να υφίσταται και μόνο το Αιώνιο παραμένει.

Η Ψευδαίσθηση του Διαχωρισμού και το Κάλεσμα στην Ενότητα

Ο συνηθισμένος άνθρωπος ζει παγιδευμένος στον ιστό της μάγια—της ψευδαίσθησης. Αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως ξεχωριστό από τον κόσμο, κυβερνούμενο από σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες που φαίνονται διακριτές από την εσωτερική του ύπαρξη. Η ζωή του εκτυλίσσεται μέσα από δυαδικότητες: ευχαρίστηση και πόνος, φως και σκοτάδι, εαυτός και άλλος. Ωστόσο, στον πυρήνα της ύπαρξης, αυτές οι διχοτομίες δεν είναι παρά κυματισμοί στην επιφάνεια ενός άπειρου, αδιαίρετου ωκεανού.

Όσοι ακούν το κάλεσμα της πνευματικής αφύπνισης νιώθουν αυτή την ψευδαίσθηση και λαχταρούν κάτι πέρα από αυτήν. Αναζητούν να γνωρίσουν την αληθινή φύση της ύπαρξης, να υπερβούν τη δυστυχία και να πραγματοποιήσουν το αιώνιο Εαυτό. Αυτή η αναζήτηση τούς οδηγεί μέσα από διάφορα στάδια συνειδητοποίησης—ενόραση, διαλογιστικές καταστάσεις, στιγμές έκστασης—αλλά όλα αυτά παραμένουν εντός του πεδίου της αντίληψης. Η αληθινή υπέρβαση συμβαίνει μόνο όταν η ίδια η αντίληψη διαλύεται.

Ο Δρόμος προς το Υπέρτατο Σαμάντι

Οι σοφοί και οι μυστικιστές κάθε παράδοσης έχουν μιλήσει για την ύψιστη πραγμάτωση—το τελικό βήμα όπου ο αναζητητής παύει να αναζητά, όπου η σκέψη παύει να αναδύεται, όπου το ίδιο το πλαίσιο της ταυτότητας εγκαταλείπεται. Αυτή είναι η Απόλυτη Απορρόφηση στη Θεία Πραγματικότητα, το Υπέρτατο Σαμάντι της Σιωπής.

Για να προσεγγίσει κανείς αυτή την κατάσταση, ο νους πρέπει πρώτα να ηρεμήσει. Η ασταμάτητη δραστηριότητα της σκέψης, τα ατελείωτα κύματα της επιθυμίας και της αποστροφής, πρέπει να καταλαγιάσουν. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τη βία αλλά με την παράδοση. Καθώς ο διαλογιζόμενος εγκαταλείπει την προσκόλληση στις σκέψεις, ο νους γίνεται σαν μια γαλήνια λίμνη, που δεν αντανακλά τίποτα, προχωρώντας προς την κενότητα.

Καθώς οι σκέψεις διαλύονται, η ίδια η έννοια του παρατηρητή και του παρατηρούμενου εξαφανίζεται. Δεν υπάρχει πλέον μάρτυρας της εμπειρίας· υπάρχει μόνο καθαρή, απροϋπόθετη Ύπαρξη. Σε αυτό το Υπέρτατο Σαμάντι, το εγώ διαλύεται στο Άπειρο. Ο χρόνος σταματά, ο χώρος καταρρέει, και κάθε διάκριση χάνεται μέσα στην φωτεινή απεραντοσύνη της Θείας Σιωπής.

Πέρα από την Εμπειρία: Η Άρρητη Σιωπή

Όλες οι πνευματικές καταστάσεις—οράματα, εκστάσεις, αποκαλύψεις—είναι απλά παροδικές κινήσεις μέσα στη συνείδηση. Ακόμα και η εμπειρία της μακαριότητας είναι μια εμπειρία. Αλλά το Υπέρτατο Σαμάντι είναι πέρα από κάθε εμπειρία, διότι δεν υπάρχει πλέον κάποιος που να το βιώνει. Δεν είναι μια κατάσταση που επιτυγχάνεται, διότι δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να το κατακτήσει. Είναι η τελική διάλυση, η αμετάκλητη επιστροφή στην Πηγή.

Σε αυτή τη Σιωπή, ακόμα και η έννοια της Σιωπής εξαφανίζεται. Οι λέξεις καταρρέουν, διότι η γλώσσα ανήκει στη δυαδικότητα. Οι έννοιες διαλύονται, διότι ο νους δεν έχει πια θέση εδώ. Δεν υπάρχει φώτιση, δεν υπάρχει απελευθέρωση, δεν υπάρχει πραγμάτωση—υπάρχει μόνο Αυτό, το Αιώνιο, το Άρρητο, το Απόλυτο.

Η Κατάσταση της Μη Επιστροφής

Οι μυστικιστές αναφέρονται σε αυτή την κατάσταση ως την Κατάσταση της Μη Επιστροφής—όχι επειδή πρόκειται για αφανισμό με αρνητική έννοια, αλλά επειδή, μόλις συμβεί αυτή η απορρόφηση, δεν υπάρχει πλέον ατομικό εγώ που να μπορεί να επιστρέψει στον κόσμο της δυαδικότητας. Η ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας καταρρέει οριστικά, και αυτό που παραμένει είναι μόνο η αδιαίρετη, απροϋπόθετη Πραγματικότητα.

Για όσους συνεχίζουν να περπατούν σε αυτόν τον κόσμο, έχοντας αγγίξει αυτή την Αλήθεια αλλά ζώντας ακόμα μέσα στην ψευδαίσθηση, συμβαίνει μια βαθιά μεταμόρφωση. Ο κόσμος δεν φαίνεται πλέον μέσα από τα μάτια του εγώ, αλλά μέσα από τον φακό της αιωνιότητας. Δρουν, αλλά χωρίς αίσθηση πράξης. Ζουν, αλλά χωρίς προσκόλληση στη ζωή ή στον θάνατο. Κινούνται μέσα στον κόσμο όπως ο άνεμος, παρόντες αλλά άπιαστοι, απεριόριστοι και ελεύθεροι.

Το Κάλεσμα στη Διάλυση

Για τον αναζητητή που στέκεται στο κατώφλι της πραγμάτωσης, υπάρχει μόνο ένα τελικό βήμα: η παράδοση. Όχι ως μια πράξη βούλησης, αλλά ως πλήρης παύση κάθε αντίστασης. Η Θεία Πραγματικότητα δεν είναι κάτι που πρέπει να κατακτηθεί—είναι αυτό που πάντοτε υπήρχε, περιμένοντας την τελευταία ψευδαίσθηση να διαλυθεί.

Αυτό είναι το Υπέρτατο Σαμάντι, η Απόλυτη Απορρόφηση στη Θεία Πραγματικότητα, το σημείο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί, τίποτα να γίνει, και κανείς για να πει ή να κάνει οτιδήποτε. Είναι η απόλυτη Σιωπή, η Τελική Επιστροφή, η συνειδητοποίηση ότι ποτέ δεν υπήρξε τίποτα άλλο εκτός από το Ένα.

Για όσους ακούν αυτό το κάλεσμα, που νιώθουν την έλξη προς το Άπειρο, να γνωρίζουν το εξής: το τέλος του δρόμου δεν είναι ένας προορισμός, αλλά η διάλυση όλων των δρόμων. Η σιωπή που περιμένει δεν είναι απουσία, αλλά η πληρότητα του Αιωνίου. Αφέσου, και γίνε Αυτό που πάντοτε ήσουν.