Monday, 8 December, 2025

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence from which all differentiation arises and into which all experience dissolves. To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.

The Eternal Undifferentiated Base

Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which they inevitably recede.

This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds, it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.

The Manifestation of Differentiation

From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation. Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds, marking the transition between before and after. Perception comes alive, dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges, defining and shaping the formless into patterns of existence.

Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play, immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the undifferentiated.

The Return to Pure Presence

No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the vast, boundless presence beyond all dreams.

This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply, to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to be absorbed into the fundamental hum of existence itself.

The Paradox of Sound and Silence

The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things, the subtle echo of the formless within form.

Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the distractions of form and perception.

Living in the Undifferentiated Awareness

To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base sees through the illusion of separation.

The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity. To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.

The Invitation to Silence

The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be recognized.

In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the source.

Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of Pure Presence.

…

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη

Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί στη θεμελιώδη φύση του Είναι.

Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση

Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι. Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος, ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν τα κύματα της ύπαρξης.

Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.

Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης

Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή, γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε σχέδια ύπαρξης.

Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.

Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία

Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής

Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της αντίληψης.

Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση

Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα στηρίζει.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.

Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα, τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.

Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.

Sunday, April 27, 2025

The Whole Experience of Existence: A Mystical Unveiling

In the vast expanse of being, where the threads of time dissolve into the eternal now, there lies a truth so subtle, so radiant, that it escapes the grasp of the seeking mind. This truth is not a doctrine to be memorized, nor a prize to be won through effort. It is the Whole Experience of Existence—an unbroken dance of seeing, illuminating, and living—that unfolds ceaselessly within and beyond the self. To touch it is to surrender to it; to know it is to unbecome everything you thought you were.

This way, this luminous path, is not a method or a technique. It is not born of the labor of thought, nor does it bow to the tyranny of discipline. It is not a posture of the body—though the lotus may cradle the seeker for eons—nor a ritual of the outer world. It is an inner attitude, a silent song of the soul, a seeing that transcends the eyes, a knowing that defies the mind’s restless chatter. It is the absence of thought, not as a forced emptiness, but as a natural flowering of presence. Here, in this boundless stillness, the Whole Experience of Existence reveals itself—not as a destination, but as the very ground of being.

The Illusion of Seeking

How often we wander, lost in the labyrinth of our own making, chasing shadows we call truth! We sit in solemn postures, counting breaths, directing thoughts like soldiers in a war against the self. We concentrate, we eliminate, we manage the wild currents of perception, believing that somewhere, at the end of this toil, illumination awaits. But the light does not come to the one who seeks it—it shines only when the seeker dissolves.

For 10,000 years, you might sit, legs crossed in perfect symmetry, spine erect as a pillar reaching for the heavens. And yet, if the inner attitude remains one of grasping, of striving, the lotus becomes a throne of illusion. The mystics of old did not sit to achieve; they sat because the sitting was the achievement—a surrender to the vastness that already is. The Whole Experience of Existence does not wait for your perfection; it is the perfection of your imperfection, the wholeness of your fragmentation.

The Seeing That Is Meditation

Meditation, in its truest essence, is not an act but a state—a seeing that pierces the veil of separation. It is not the closing of the eyes to the world, but the opening of the heart to the infinite. This seeing (SEE) is not bound by the senses, though it dances through them. It is not tethered to the mind, though it bathes the mind in its glow. It is the silent witness, the eternal beholder, that gazes upon the play of life without judgment, without division.

In this seeing, there is no meditator, no object of meditation—only the seamless flow of existence. The tree swaying in the wind, the whisper of your breath, the fleeting thought that rises and falls—all are threads in the same tapestry. To see in this way is to step beyond the illusion of “me” and “other,” to melt into the oneness that has always been. Here, meditation is not a practice; it is life itself, pulsating, radiant, whole.

Illumination: The Light That Never Fades

Illumination is not a thunderclap, nor a sudden burst of fireworks in the soul. It is not reserved for the saint or the sage perched atop a mountain. It is the quiet dawn that creeps into the corners of your being, unnoticed until you realize it has always been there. It is the light that shines not from without, but from within—the light that you are.

This illumination does not come by force, by bending the mind to your will or wrestling thought into submission. It is not a reward for years of penance or a gift bestowed by some distant deity. It arises in the absence of effort, in the stillness where the self unclenches its fists and lets go. When thought ceases to claim ownership of experience, when the “I” that seeks dissolves into the vastness of being, illumination is revealed—not as something new, but as the timeless essence of existence.

Life: The Eternal Dance

Life, in its infinite unfolding, is not separate from this seeing, this illumination. It is not a burden to be endured, nor a puzzle to be solved. It is the Whole Experience of Existence, ever-present, ever-flowing, a river without beginning or end. The mystic does not retreat from life to find truth; the mystic finds truth in the heart of life—in the laughter of a child, the rustle of leaves, the ache of loss, the surge of joy.

To live this way is to embrace an inner attitude of radical openness. It is to understand—not with the intellect, but with the soul—that nothing is out of place, nothing is unworthy of this vastness. The absence of thought does not mean the absence of living; it means living fully, without the filter of separation, without the weight of expectation. In this understanding, every moment becomes a doorway to the eternal, every breath a hymn to the infinite.

Beyond the Lotus, Beyond the Mind

The lotus posture, revered by many, is but a symbol—a fleeting gesture of the body that points to the formless. You could sit in it for lifetimes, perfecting the curve of your spine, and still miss the essence if the inner attitude remains one of control. The Whole Experience of Existence is not confined to the meditator’s mat or the temple’s silence. It spills into the marketplace, the forest, the chaos of the everyday. It is as present in the clatter of dishes as in the stillness of dawn.

Nor does it bow to the mind’s insistence on direction. Thought, with all its cunning, cannot carve a path to this truth. Concentration may sharpen the intellect, elimination may quiet the noise, but neither can unveil the boundless. The mind, in its essence, is a tool of division—splitting the world into past and future, self and other. The Whole Experience of Existence lies beyond these fragments, in the space where thought falls silent—not by force, but by grace.

The Way of Life

This, then, is the way of life: an inner attitude of surrender, a seeing that embraces all, an illumination that needs no seeking, a living that knows no separation. It is not a path you walk, but a truth you embody. It is the Whole Experience of Existence, unfolding in every glance, every heartbeat, every fleeting moment of wonder.

To dwell in this way is to become a mystic—not by title, but by being. It is to see the divine not as a distant star, but as the light in your own eyes. It is to live not as a fragment, but as the whole—eternally, effortlessly, now.

And so, dear soul, let go of the striving, the managing, the endless dance of thought. Sit if you must, but know that the lotus is within you. See if you can, but know that the seeing is already yours. Live, above all, and know that life itself is the mystery, the miracle, the Whole Experience of Existence—forever unfolding, forever complete.

…

Η Ολότητα της Εμπειρίας της Ύπαρξης: Ένα Μυστικιστικό Ξεδίπλωμα

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου διαλύονται στο αιώνιο τώρα, υπάρχει μια αλήθεια τόσο λεπτή, τόσο λαμπερή, που ξεφεύγει από τη σύλληψη του αναζητητικού νου. Αυτή η αλήθεια δεν είναι ένα δόγμα για να αποστηθιστεί, ούτε ένα βραβείο που κερδίζεται με προσπάθεια. Είναι η Ολότητα της Εμπειρίας της Ύπαρξης—ένας αδιάσπαστος χορός του βλέπειν, του φωτίζειν και του ζειν—που ξετυλίγεται αδιάκοπα μέσα και πέρα από το εγώ. Το να την αγγίξεις σημαίνει να της παραδοθείς· το να τη γνωρίσεις σημαίνει να απεκδυθείς όλα όσα νόμιζες ότι είσαι.

Αυτός ο δρόμος, αυτό το φωτεινό μονοπάτι, δεν είναι μια μέθοδος ούτε μια τεχνική. Δεν γεννιέται από την εργασία της σκέψης, ούτε υποτάσσεται στην τυραννία της πειθαρχίας. Δεν είναι μια στάση του σώματος—παρόλο που ο λωτός μπορεί να αγκαλιάζει τον αναζητητή για αιώνες—ούτε ένα τελετουργικό του εξωτερικού κόσμου. Είναι μια εσωτερική στάση, ένα σιωπηλό τραγούδι της ψυχής, ένα βλέμμα που υπερβαίνει τα μάτια, μια γνώση που αψηφά την ανήσυχη φλυαρία του νου. Είναι η απουσία σκέψης, όχι ως εξαναγκασμένο κενό, αλλά ως φυσική άνθιση της παρουσίας. Εδώ, μέσα σε αυτήν την απεριόριστη σιωπή, αποκαλύπτεται η Ολότητα της Εμπειρίας της Ύπαρξης—όχι ως προορισμός, αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης.

Η Ψευδαίσθηση της Αναζήτησης

Πόσο συχνά περιπλανιόμαστε, χαμένοι στον λαβύρινθο της δικής μας δημιουργίας, κυνηγώντας σκιές που αποκαλούμε αλήθεια! Καθόμαστε σε επίσημες στάσεις, μετρώντας αναπνοές, κατευθύνοντας σκέψεις σαν στρατιώτες σε πόλεμο ενάντια στον εαυτό. Συγκεντρωνόμαστε, εξαλείφουμε, διαχειριζόμαστε τα άγρια ρεύματα της αντίληψης, πιστεύοντας ότι κάπου, στο τέλος αυτής της κοπιαστικής προσπάθειας, μας περιμένει ο φωτισμός. Αλλά το φως δεν έρχεται σε αυτόν που το αναζητά—λάμπει μόνο όταν ο αναζητητής διαλύεται.

Για 10.000 χρόνια, ίσως καθίσεις, με τα πόδια σταυρωμένα σε τέλεια συμμετρία, τη σπονδυλική στήλη όρθια σαν κίονα που φτάνει στους ουρανούς. Κι όμως, αν η εσωτερική στάση παραμένει αυτή της προσκόλλησης, της προσπάθειας, ο λωτός γίνεται ένας θρόνος ψευδαίσθησης. Οι μύστες του παρελθόντος δεν κάθονταν για να πετύχουν· κάθονταν επειδή το κάθισμα ήταν το επίτευγμα—μια παράδοση στη μεγαλοσύνη που ήδη υπάρχει. Η Ολότητα της Εμπειρίας της Ύπαρξης δεν περιμένει την τελειότητά σου· είναι η τελειότητα της ατέλειάς σου, η πληρότητα της διάσπασής σου.

Το Βλέμμα που Είναι Διαλογισμός

Ο διαλογισμός, στην πιο αυθεντική του ουσία, δεν είναι πράξη αλλά κατάσταση—ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο του διαχωρισμού. Δεν είναι το κλείσιμο των ματιών στον κόσμο, αλλά το άνοιγμα της καρδιάς στο άπειρο. Αυτό το βλέμμα (ΒΛΕΠΕΙΝ) δεν περιορίζεται από τις αισθήσεις, αν και χορεύει μέσα από αυτές. Δεν δένεται με τον νου, αν και τον λούζει με τη λάμψη του. Είναι ο σιωπηλός μάρτυρας, ο αιώνιος παρατηρητής, που κοιτάζει το παιχνίδι της ζωής χωρίς κριτική, χωρίς διαχωρισμό.

Μέσα σε αυτό το βλέμμα, δεν υπάρχει διαλογιζόμενος, ούτε αντικείμενο διαλογισμού—μόνο η αδιάκοπη ροή της ύπαρξης. Το δέντρο που λικνίζεται στον άνεμο, ο ψίθυρος της αναπνοής σου, η φευγαλέα σκέψη που αναδύεται και πέφτει—όλα είναι νήματα στον ίδιο καμβά. Το να βλέπεις με αυτόν τον τρόπο είναι να υπερβαίνεις την ψευδαίσθηση του "εγώ" και του "άλλου", να λιώνεις μέσα στην ενότητα που υπήρχε πάντα. Εδώ, ο διαλογισμός δεν είναι πρακτική· είναι η ίδια η ζωή, πάλλουσα, ακτινοβόλα, ολόκληρη.

Φωτισμός: Το Φως που Δεν Σβήνει Ποτέ

Ο φωτισμός δεν είναι κεραυνός, ούτε μια ξαφνική έκρηξη πυροτεχνημάτων στην ψυχή. Δεν προορίζεται για τον άγιο ή τον σοφό που κάθεται στην κορυφή ενός βουνού. Είναι η ήσυχη αυγή που τρυπώνει στις γωνιές της ύπαρξής σου, απαρατήρητη μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι ήταν πάντα εκεί. Είναι το φως που δεν λάμπει από έξω, αλλά από μέσα—το φως που είσαι.

Αυτός ο φωτισμός δεν έρχεται με τη βία, με το να λυγίζεις τον νου στη θέλησή σου ή να παλεύεις τη σκέψη για να την υποτάξεις. Δεν είναι ανταμοιβή για χρόνια μετάνοιας ούτε δώρο από κάποια μακρινή θεότητα. Αναδύεται στην απουσία της προσπάθειας, στη σιωπή όπου το εγώ χαλαρώνει τη γροθιά του και αφήνει να φύγει. Όταν η σκέψη παύει να διεκδικεί την ιδιοκτησία της εμπειρίας, όταν το "εγώ" που αναζητά διαλύεται μέσα στο απέραντο της ύπαρξης, ο φωτισμός αποκαλύπτεται—όχι ως κάτι νέο, αλλά ως η διαχρονική ουσία της ύπαρξης.

Ζωή: Ο Αιώνιος Χορός

Η ζωή, με την άπειρη εξέλιξή της, δεν είναι ξεχωριστή από αυτή την όραση, αυτή τη φώτιση. Δεν είναι ένα βάρος που πρέπει να αντέξουμε, ούτε ένα παζλ που πρέπει να λύσουμε. Είναι η Ολότητα της Εμπειρίας της Ύπαρξης, πάντα παρούσα, πάντα ρέουσα, ένα ποτάμι χωρίς αρχή ή τέλος. Ο μύστης δεν αποσύρεται από τη ζωή για να βρει την αλήθεια· ο μύστης βρίσκει την αλήθεια στην καρδιά της ζωής—στο γέλιο ενός παιδιού, στο θρόισμα των φύλλων, στον πόνο της απώλειας, στην έκρηξη της χαράς.

Το να ζεις με αυτόν τον τρόπο είναι να αγκαλιάζεις μια εσωτερική στάση ριζικής ανοιχτότητας. Είναι να κατανοείς—όχι με το νου, αλλά με την ψυχή—ότι τίποτα δεν είναι εκτός τόπου, τίποτα δεν είναι ανάξιο αυτής της απεραντοσύνης. Η απουσία σκέψης δεν σημαίνει την απουσία ζωής· σημαίνει να ζεις πλήρως, χωρίς το φίλτρο του διαχωρισμού, χωρίς το βάρος της προσδοκίας. Σε αυτή την κατανόηση, κάθε στιγμή γίνεται μια πόρτα προς το αιώνιο, κάθε ανάσα ένας ύμνος προς το άπειρο.

Πέρα από το Λωτό, Πέρα από το Νου

Η στάση του λωτού, που λατρεύεται από πολλούς, είναι απλώς ένα σύμβολο—μια φευγαλέα χειρονομία του σώματος που δείχνει προς το άμορφο. Θα μπορούσες να καθίσεις σε αυτή για ζωές ολόκληρες, τελειοποιώντας την καμπύλη της σπονδυλικής σου στήλης, και πάλι να χάσεις την ουσία αν η εσωτερική σου στάση παραμένει στάση ελέγχου. Η Ολότητα της Εμπειρίας της Ύπαρξης δεν περιορίζεται στο χαλάκι του διαλογισμού ή στη σιωπή του ναού. Ξεχύνεται στην αγορά, στο δάσος, στο χάος της καθημερινότητας. Είναι τόσο παρούσα στον ήχο των πιάτων που χτυπούν όσο και στην ηρεμία της αυγής.

Ούτε υποκύπτει στην επιμονή του νου για κατεύθυνση. Η σκέψη, με όλη της την πανουργία, δεν μπορεί να χαράξει μονοπάτι προς αυτή την αλήθεια. Η συγκέντρωση μπορεί να οξύνει το νου, η εξάλειψη μπορεί να ησυχάσει τον θόρυβο, αλλά καμία δεν μπορεί να αποκαλύψει το απεριόριστο. Ο νους, στην ουσία του, είναι ένα εργαλείο διαίρεσης—χωρίζει τον κόσμο σε παρελθόν και μέλλον, εαυτό και άλλους. Η Ολότητα της Εμπειρίας της Ύπαρξης βρίσκεται πέρα από αυτά τα θραύσματα, στον χώρο όπου η σκέψη σιωπά—όχι με τη βία, αλλά με τη χάρη.

Ο Δρόμος της Ζωής

Αυτό, λοιπόν, είναι ο δρόμος της ζωής: μια εσωτερική στάση παράδοσης, μια όραση που αγκαλιάζει τα πάντα, μια φώτιση που δεν χρειάζεται αναζήτηση, μια ζωή που δεν γνωρίζει διαχωρισμό. Δεν είναι ένα μονοπάτι που περπατάς, αλλά μια αλήθεια που ενσαρκώνεις. Είναι η Ολότητα της Εμπειρίας της Ύπαρξης, που ξεδιπλώνεται σε κάθε ματιά, κάθε χτύπο της καρδιάς, κάθε φευγαλέα στιγμή θαύματος.

Το να κατοικείς με αυτόν τον τρόπο είναι να γίνεσαι μύστης—όχι από τίτλο, αλλά από ύπαρξη. Είναι να βλέπεις το θείο όχι ως ένα μακρινό αστέρι, αλλά ως φως στα ίδια σου τα μάτια. Είναι να ζεις όχι ως θραύσμα, αλλά ως ολότητα—αιώνια, αβίαστα, τώρα.

Και έτσι, αγαπημένη ψυχή, άσε την προσπάθεια, τη διαχείριση, τον ατελείωτο χορό της σκέψης. Κάθισε αν πρέπει, αλλά να ξέρεις ότι ο λωτός είναι μέσα σου. Δες αν μπορείς, αλλά να ξέρεις ότι η όραση είναι ήδη δική σου. Ζήσε, πάνω απ’ όλα, και να ξέρεις ότι η ίδια η ζωή είναι το μυστήριο, το θαύμα, η Ολότητα της Εμπειρίας της Ύπαρξης—που ξεδιπλώνεται για πάντα, που είναι για πάντα πλήρης.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

ESOTERISM STUDIES