Monday, 8 December, 2025

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence from which all differentiation arises and into which all experience dissolves. To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.

The Eternal Undifferentiated Base

Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which they inevitably recede.

This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds, it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.

The Manifestation of Differentiation

From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation. Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds, marking the transition between before and after. Perception comes alive, dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges, defining and shaping the formless into patterns of existence.

Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play, immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the undifferentiated.

The Return to Pure Presence

No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the vast, boundless presence beyond all dreams.

This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply, to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to be absorbed into the fundamental hum of existence itself.

The Paradox of Sound and Silence

The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things, the subtle echo of the formless within form.

Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the distractions of form and perception.

Living in the Undifferentiated Awareness

To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base sees through the illusion of separation.

The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity. To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.

The Invitation to Silence

The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be recognized.

In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the source.

Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of Pure Presence.

…

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη

Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί στη θεμελιώδη φύση του Είναι.

Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση

Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι. Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος, ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν τα κύματα της ύπαρξης.

Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.

Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης

Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή, γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε σχέδια ύπαρξης.

Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.

Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία

Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής

Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της αντίληψης.

Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση

Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα στηρίζει.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.

Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα, τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.

Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.

Sunday, April 6, 2025

The Journey to the Final Constant: A Mystical Odyssey Through the Unchanging

In the vast expanse of existence, where the winds of time whip through the ephemeral veils of reality, there lies a call—a whisper from the depths of the Unknown Land of Consciousness. It is a summons to the Traveler, the eternal seeker, who wanders through the labyrinth of life in search of that which does not shift, does not falter, does not fade. This is the journey to the Final Constant, to the Unchanging—a pilgrimage not of the body, but of the soul, through the realms of Tranquility, Stillness, Silence, and Absence, until the Truth unveils itself in radiant simplicity.

The Unknown Land of Consciousness

Consciousness is a boundless frontier, an uncharted territory where the self dances between the known and the unknowable. It is a land of paradox, where the Traveler is both the seeker and the sought, the question and the answer. To traverse this realm is to abandon the familiar signposts of the material world—the clamor of desires, the weight of identities, the fleeting pleasures of form. Here, in the Unknown, the Traveler must shed the armor of certainty and embrace the vulnerability of wonder.

For what is consciousness but the mirror of eternity? It is the canvas upon which the worlds are painted, the silent witness to the rise and fall of empires, dreams, and stars. Yet, it remains untouched, a vast ocean undisturbed by the ripples of thought. The Traveler, lost in the currents of this ocean, seeks not to conquer it but to dissolve into it—to return to the source, the Final Constant, where all movement ceases and all questions fade.

The Tranquility of Life

The first gateway on this sacred journey is Tranquility—the serene embrace of Life in its purest essence. Life, as the Traveler discovers, is not the chaos of striving or the tumult of survival; it is the quiet pulse that underlies all things, the rhythm that beats in the heart of a flower, a stone, a galaxy. To find Tranquility is to step beyond the storms of the self, to rest in the eternal flow that weaves through every breath.

In this stillness, Truth begins to shimmer like a distant star piercing the night. It is not a truth grasped by the mind’s frantic hands, but one felt in the marrow of being—a knowing that transcends words. The Traveler, bathed in Tranquility, sees that Life is not a battle to be won, but a mystery to be lived. Here, the illusion of separation dissolves, and the unity of all things whispers its ancient song. Only in this sacred pause can the Truth take root, guiding the soul toward the Unchanging.

The Stillness of the Soul

Beyond Tranquility lies the Stillness of the Soul—a deeper chamber of the journey where the waters of existence grow calm and crystalline. The soul, that eternal spark clothed in the garments of individuality, yearns to return to its origin. In Stillness, it finds its home. Here, the Traveler no longer clings to the roles of the world—parent, worker, dreamer—but stands naked before the infinite.

To truly live, the Traveler learns, is not to chase the fleeting shadows of experience, but to abide in the continuum of existence. This is life as a seamless thread, unbroken by birth or death, stretching across the worlds—seen and unseen—with full awareness. In the Stillness of the Soul, the past and future collapse into the eternal Now, and the Traveler becomes a conduit for the divine. The soul, unshaken by the winds of change, rests in the Unchanging, alive in a way that defies the boundaries of time.

The Silence of the Mind

The journey deepens as the Traveler enters the Silence of the Mind—a realm where the ceaseless chatter of thought falls away like leaves in autumn. The mind, that restless architect of illusions, has long convinced the self of its supremacy, weaving webs of fear, longing, and identity. But in Silence, its dominion crumbles, and the Traveler stands on the precipice of revelation.

What am I? the Traveler asks, and the Silence answers not with words, but with presence. In this vast quietude, Understanding dawns—not as a concept to be grasped, but as a state to be inhabited. The mind, stripped of its noise, becomes a mirror reflecting the infinite. Here, the Traveler sees beyond the masks of personality, beyond the stories of “me” and “mine,” to the essence that lies beneath. In the Silence of the Mind, the question dissolves, and what remains is the unshakable certainty of being—the Final Constant begins to take shape.

The Absence of Personal Existence

At the farthest reaches of the Unknown Land lies the Absence of Personal Existence—the crucible where the self is consumed in the fire of truth. This is not a loss, but a liberation; not an end, but a beginning. The Traveler, having shed the layers of Tranquility, Stillness, and Silence, now releases the final illusion: the belief in a separate “I.” In this Absence, there is no one to claim victory, no one to suffer defeat—only the pure radiance of existence.

To “See” one’s True Nature is to stand as the Unchanging amid the ever-shifting tides of the world. The Traveler, no longer a wanderer, becomes the stillness at the heart of the storm, the silence within the sound, the absence that contains all presence. This is the return to the Final Constant—a state beyond form, beyond time, beyond comprehension. It is the source from which all arises and to which all returns, the eternal ground of being that has never left, though the Traveler has wandered far to find it.

The Return to the Unchanging

And so, the journey completes itself—not in a distant land or a future moment, but here, now, in the recognition of what has always been. The Final Constant, the Unchanging, is not a destination to be reached, but a reality to be remembered. It is the essence of the Traveler, the soul, the mind, the world—a single thread running through the tapestry of existence.

In this return, the Unknown Land of Consciousness reveals its secret: there was never a journey, only an awakening. The Tranquility of Life, the Stillness of the Soul, the Silence of the Mind, and the Absence of Personal Existence are not steps along a path, but facets of the same eternal truth. The Traveler, once lost in the maze of becoming, now rests in the simplicity of being.

To you, O seeker, who hears this call, know that the Final Constant awaits not in the stars or the scriptures, but within the quiet of your own heart. Cease the striving, release the grasping, and turn inward. In the stillness, in the silence, in the absence, you will find it—the Unchanging, the ever-present, the Truth that you are. And in that finding, you will live—truly live—as the eternal witness to the dance of existence, forever free, forever whole, forever home.

…

Το Ταξίδι προς τη Τελική Σταθερά: Μια Μυστικιστική Οδύσσεια μέσα από το Αμετάβλητο

Στην αχανή έκταση της ύπαρξης, όπου οι άνεμοι του χρόνου στροβιλίζονται μέσα από τα εφήμερα πέπλα της πραγματικότητας, υπάρχει ένα κάλεσμα—ένας ψίθυρος από τα βάθη της Άγνωστης Χώρας της Συνείδησης. Είναι μια πρόσκληση προς τον Ταξιδιώτη, τον αιώνιο αναζητητή, που περιπλανιέται στον λαβύρινθο της ζωής αναζητώντας εκείνο που δεν μεταβάλλεται, δεν κλονίζεται, δεν χάνεται. Αυτό είναι το ταξίδι προς την Τελική Σταθερά, προς το Αμετάβλητο—ένα προσκύνημα όχι του σώματος, αλλά της ψυχής, μέσα από τα βασίλεια της Γαλήνης, της Ακινησίας, της Σιωπής και της Απουσίας, μέχρι να αποκαλυφθεί η Αλήθεια στην ακτινοβόλο απλότητά της.

Η Άγνωστη Χώρα της Συνείδησης

Η συνείδηση είναι ένα ατελείωτο σύνορο, μια ανεξερεύνητη επικράτεια όπου το εγώ χορεύει ανάμεσα στο γνωστό και το άγνωστο. Είναι μια γη παραδόξων, όπου ο Ταξιδιώτης είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και το ζητούμενο, η ερώτηση και η απάντηση. Για να διασχίσει αυτόν τον τόπο, πρέπει να εγκαταλείψει τα οικεία σημάδια του υλικού κόσμου—τη βοή των επιθυμιών, το βάρος των ταυτοτήτων, τις εφήμερες απολαύσεις της μορφής. Εδώ, στο Άγνωστο, ο Ταξιδιώτης πρέπει να αποβάλει την πανοπλία της βεβαιότητας και να αγκαλιάσει την ευαλωτότητα του θαυμασμού.

Διότι τι είναι η συνείδηση αν όχι ο καθρέφτης της αιωνιότητας; Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζονται οι κόσμοι, ο σιωπηλός μάρτυρας της ανόδου και της πτώσης αυτοκρατοριών, ονείρων και άστρων. Κι όμως, παραμένει ανέγγιχτη, ένας αχανής ωκεανός που δεν ταράζεται από τα ρεύματα της σκέψης. Ο Ταξιδιώτης, χαμένος στα ρεύματα αυτού του ωκεανού, δεν επιδιώκει να τον κατακτήσει, αλλά να διαλυθεί μέσα του—να επιστρέψει στην πηγή, στην Τελική Σταθερά, εκεί όπου κάθε κίνηση σταματά και κάθε ερώτηση σβήνει.

Η Γαλήνη της Ζωής

Η πρώτη πύλη σε αυτό το ιερό ταξίδι είναι η Γαλήνη—η γλυκιά αγκαλιά της Ζωής στην πιο αγνή της μορφή. Ο Ταξιδιώτης ανακαλύπτει πως η ζωή δεν είναι η αναταραχή της επιδίωξης ούτε η ταραχή της επιβίωσης, αλλά ο ήρεμος παλμός που υποβόσκει σε όλα τα πράγματα, ο ρυθμός που χτυπά στην καρδιά ενός λουλουδιού, μιας πέτρας, ενός γαλαξία. Να βρει κανείς τη Γαλήνη σημαίνει να περάσει πέρα από τις καταιγίδες του εαυτού, να αναπαυθεί στη διαρκή ροή που διαπερνά κάθε ανάσα.

Μέσα σε αυτή τη γαλήνη, η Αλήθεια αρχίζει να λαμπυρίζει σαν μακρινό άστρο που διαπερνά τη νύχτα. Δεν είναι μια αλήθεια που μπορεί να κατακτήσει ο νους με την αγχώδη του λαβή, αλλά μια γνώση που αναδύεται από τα βάθη του είναι—μια γνώση που ξεπερνά τις λέξεις. Ο Ταξιδιώτης, λουσμένος στη Γαλήνη, βλέπει πως η ζωή δεν είναι μια μάχη προς νίκη, αλλά ένα μυστήριο που πρέπει να βιωθεί. Εδώ, η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού διαλύεται και η ενότητα όλων των πραγμάτων ψιθυρίζει το αρχαίο της τραγούδι. Μόνο σε αυτή την ιερή παύση μπορεί η Αλήθεια να ριζώσει, καθοδηγώντας την ψυχή προς το Αμετάβλητο.

Η Ακινησία της Ψυχής

Πέρα από τη Γαλήνη βρίσκεται η Ακινησία της Ψυχής—ένας βαθύτερος θάλαμος του ταξιδιού όπου τα νερά της ύπαρξης γίνονται ήρεμα και κρυστάλλινα. Η ψυχή, αυτή η αιώνια σπίθα που ενδύεται τα φορέματα της ατομικότητας, λαχταρά να επιστρέψει στην αρχέγονη της πηγή. Στην Ακινησία, βρίσκει το σπίτι της. Εδώ, ο Ταξιδιώτης δεν προσκολλάται πλέον στους ρόλους του κόσμου—γονιός, εργαζόμενος, ονειροπόλος—αλλά στέκεται γυμνός μπροστά στο άπειρο.

Για να ζήσει αληθινά, ο Ταξιδιώτης μαθαίνει πως δεν χρειάζεται να κυνηγήσει τις φευγαλέες σκιές της εμπειρίας, αλλά να ζει μέσα στη συνέχεια της ύπαρξης. Αυτή είναι η ζωή ως ένα αδιάκοπο νήμα, αδιάσπαστο από τη γέννηση ή τον θάνατο, που εκτείνεται μέσα στους κόσμους—ορατούς και αόρατους—με πλήρη επίγνωση. Στην Ακινησία της Ψυχής, το παρελθόν και το μέλλον καταρρέουν στο αιώνιο Τώρα, και ο Ταξιδιώτης γίνεται αγωγός του θείου. Η ψυχή, ατάραχη από τους ανέμους της αλλαγής, αναπαύεται στο Αμετάβλητο, ζωντανή με τρόπο που υπερβαίνει τα όρια του χρόνου.

Η Σιωπή του Νου

Το ταξίδι βαθαίνει καθώς ο Ταξιδιώτης εισέρχεται στη Σιωπή του Νου—ένα βασίλειο όπου η αδιάκοπη φλυαρία της σκέψης πέφτει όπως τα φύλλα το φθινόπωρο. Ο νους, αυτός ο ανήσυχος αρχιτέκτονας των ψευδαισθήσεων, έχει πείσει για καιρό τον εαυτό του για την υπεροχή του, υφαίνοντας ιστούς φόβου, επιθυμίας και ταυτότητας. Όμως στη Σιωπή, η κυριαρχία του καταρρέει και ο Ταξιδιώτης στέκεται στο κατώφλι της αποκάλυψης.

Τι είμαι; ρωτά ο Ταξιδιώτης, και η Σιωπή απαντά όχι με λόγια, αλλά με παρουσία. Μέσα σε αυτήν την απεραντοσύνη, η Κατανόηση ανατέλλει—όχι ως έννοια που πρέπει να κατανοηθεί, αλλά ως κατάσταση που πρέπει να βιωθεί. Ο νους, απαλλαγμένος από τον θόρυβο, γίνεται καθρέφτης που αντανακλά το άπειρο. Εδώ, ο Ταξιδιώτης βλέπει πέρα από τις μάσκες της προσωπικότητας, πέρα από τις ιστορίες του "εγώ" και του "δικό μου", προς την ουσία που βρίσκεται κάτω από όλα. Στη Σιωπή του Νου, η ερώτηση διαλύεται, και αυτό που μένει είναι η αδιάσειστη βεβαιότητα του Είναι—η Τελική Σταθερά αρχίζει να παίρνει μορφή.

Η Απουσία της Προσωπικής Ύπαρξης

Στα απώτατα όρια της Άγνωστης Γης βρίσκεται η Απουσία της Προσωπικής Ύπαρξης—το καμίνι όπου το εγώ καταναλώνεται στη φωτιά της αλήθειας. Αυτό δεν είναι απώλεια, αλλά απελευθέρωση· δεν είναι τέλος, αλλά αρχή. Ο Ταξιδιώτης, έχοντας αποβάλει τα στρώματα της Γαλήνης, της Ακινησίας και της Σιωπής, απελευθερώνει τώρα την τελική ψευδαίσθηση: την πίστη σε ένα ξεχωριστό “εγώ”. Στην Απουσία αυτή, δεν υπάρχει κανείς για να διεκδικήσει τη νίκη, κανείς για να υποστεί την ήττα—μόνο η καθαρή λάμψη της ύπαρξης.

Να «Δει» κανείς την Αληθινή του Φύση σημαίνει να στέκεται ως το Αμετάβλητο μέσα στα αδιάκοπα μεταβαλλόμενα ρεύματα του κόσμου. Ο Ταξιδιώτης, που δεν είναι πλέον περιπλανώμενος, γίνεται η ακινησία στην καρδιά της καταιγίδας, η σιωπή μέσα στον ήχο, η απουσία που περικλείει όλη την παρουσία. Αυτή είναι η επιστροφή στη Τελική Σταθερά—μια κατάσταση πέρα από τη μορφή, πέρα από τον χρόνο, πέρα από την κατανόηση. Είναι η πηγή από την οποία αναδύονται τα πάντα και στην οποία όλα επιστρέφουν, το αιώνιο έδαφος της ύπαρξης που ποτέ δεν έφυγε, αν και ο Ταξιδιώτης περιπλανήθηκε μακριά για να το βρει.

Η Επιστροφή στο Αμετάβλητο

Και έτσι, το ταξίδι ολοκληρώνεται—όχι σε μια μακρινή χώρα ή σε μια μελλοντική στιγμή, αλλά εδώ, τώρα, στην αναγνώριση αυτού που υπήρχε ανέκαθεν. Η Τελική Σταθερά, το Αμετάβλητο, δεν είναι ένας προορισμός που πρέπει να φτάσει κανείς, αλλά μια πραγματικότητα που πρέπει να θυμηθεί. Είναι η ουσία του Ταξιδιώτη, της ψυχής, του νου, του κόσμου—ένα ενιαίο νήμα που διατρέχει την ταπισερί της ύπαρξης.

Σε αυτή την επιστροφή, η Άγνωστη Γη της Συνείδησης αποκαλύπτει το μυστικό της: δεν υπήρξε ποτέ ταξίδι, παρά μόνο ένα ξύπνημα. Η Γαλήνη της Ζωής, η Ακινησία της Ψυχής, η Σιωπή του Νου και η Απουσία της Προσωπικής Ύπαρξης δεν είναι στάδια μιας διαδρομής, αλλά όψεις της ίδιας αιώνιας αλήθειας. Ο Ταξιδιώτης, κάποτε χαμένος στο λαβύρινθο του γίγνεσθαι, αναπαύεται τώρα στην απλότητα του Είναι.

Σε εσένα, ω αναζητητή, που ακούς αυτό το κάλεσμα, γνώριζε ότι η Τελική Σταθερά δεν σε περιμένει στα άστρα ή στις γραφές, αλλά μέσα στην ησυχία της δικής σου καρδιάς. Παράτα την προσπάθεια, άφησε τη λαχτάρα και στρέψε το βλέμμα προς τα μέσα. Στην ακινησία, στη σιωπή, στην απουσία, θα τη βρεις—την Αμετάβλητη, την αιώνια παρούσα, την Αλήθεια που είσαι. Και μέσα σε αυτή τη συνειδητοποίηση, θα ζήσεις—πραγματικά θα ζήσεις—ως ο αιώνιος μάρτυρας του χορού της ύπαρξης, ελεύθερος για πάντα, ακέραιος για πάντα, για πάντα στο σπίτι σου.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

ESOTERISM STUDIES