Monday, 8 December, 2025

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence from which all differentiation arises and into which all experience dissolves. To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.

The Eternal Undifferentiated Base

Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which they inevitably recede.

This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds, it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.

The Manifestation of Differentiation

From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation. Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds, marking the transition between before and after. Perception comes alive, dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges, defining and shaping the formless into patterns of existence.

Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play, immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the undifferentiated.

The Return to Pure Presence

No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the vast, boundless presence beyond all dreams.

This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply, to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to be absorbed into the fundamental hum of existence itself.

The Paradox of Sound and Silence

The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things, the subtle echo of the formless within form.

Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the distractions of form and perception.

Living in the Undifferentiated Awareness

To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base sees through the illusion of separation.

The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity. To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.

The Invitation to Silence

The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be recognized.

In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the source.

Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of Pure Presence.

…

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη

Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί στη θεμελιώδη φύση του Είναι.

Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση

Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι. Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος, ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν τα κύματα της ύπαρξης.

Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.

Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης

Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή, γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε σχέδια ύπαρξης.

Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.

Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία

Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής

Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της αντίληψης.

Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση

Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα στηρίζει.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.

Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα, τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.

Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.

Thursday, April 17, 2025

The New Man: A Mystical Unveiling of the Soul’s Transcendence

In the teachings of Jesus, entrusted to His disciples, we encounter a profound declaration: “In Christ, a new creation.” These words are not merely a theological statement but a mystical invitation to the transformation of the human soul—a journey from the fragmented to the whole, from the temporal to the eternal, from the individual “I” to the divine “We.” To understand this “new man,” we must delve into the nature of the soul, its transcendental essence, and its dynamic interplay with the historical, embodied existence. What follows is an exploration of this sacred mystery, a meditation on the soul’s awakening to its true nature and its ultimate unification with the Divine.

The Dual Nature of the Soul

The human soul is a paradox, a bridge spanning two realities. On one hand, it is transcendental, a spark of divine essence, pure and untainted, existing beyond the confines of time and space. On the other, it is historical, woven into the fabric of the body, entangled with the psycho-mental functions that tether it to the material world. This duality is not a contradiction but a sacred dance, a dynamic interplay that allows the soul to experience both the finite and the infinite.

In its historical aspect, the soul engages with the world through the senses, emotions, and intellect. It perceives the external reality, processes it, and constructs a sense of self—an “I” defined by relationships, experiences, and limitations. Yet, this “I” is not the soul’s true essence. It is a temporary garment, a vessel through which the soul navigates the temporal plane. The soul’s deeper reality lies in its transcendental nature, where it exists as pure Consciousness, untouched by the fluctuations of the body or the world.

When the soul, as Consciousness, begins to withdraw its awareness from the lower psycho-mental functions—from the clamor of thoughts, desires, and sensory impressions—it undergoes a profound shift. It turns inward, toward its own existence, toward what it truly is. This is not a retreat into isolation but an ascent into the boundless. The soul discovers that its essence is not confined to the individual self but is alive, vibrant, and in communion with a Wider Spiritual Existence.

The Awakening of Consciousness

What does the soul perceive when it rests in its own transcendental nature? Unlike the indirect knowledge of the intellect, which interprets and categorizes, the soul’s perception is direct, immediate, and unmediated. It beholds existence in its pure state—not as something separate or limited, but as something infinite, dynamic, and alive. This existence is not static or petrified; it pulses with vitality, drawing its being from the vast Spiritual Reality that envelops and sustains it.

In this state, the soul realizes that it is not an isolated “individual being.” The perception of “I” dissolves into a deeper awareness of “I together…”—a “We” that encompasses the soul and the Transcendental Existence. This is not a loss of identity but a liberation from the illusion of separation. The soul discovers that its very existence is relational, interwoven with the Divine, rooted in the Wider Spiritual Space. It is as if the soul, once a solitary note, now hears itself as part of a cosmic symphony, resonating with the eternal harmony of Being.

This realization is the dawn of the “new man”—the soul awakened to its true nature. It is no longer bound by the narrow confines of the ego, no longer defined by the body or the world. Instead, it lives in reference to the Divine, drawing its life from the Source of all existence. This is the mystical truth at the heart of Jesus’ teaching: in Christ, the soul is reborn, not as a better version of its former self, but as a new creation, united with the infinite.

The Journey Toward Unification

The awakening of the soul is not the end of its journey but the beginning of a deeper movement—a movement toward Unification. The “content” of the soul’s consciousness, now rooted in the awareness of its transcendental nature, is continually enriched and expanded. It is drawn ever closer to the Spiritual Reality, toward a state of perfect Oneness.

This movement is not driven by effort or striving but by the natural gravitation of the soul toward its Source. Like a river flowing toward the sea, the soul is pulled by the magnetic force of Divine Love. In this journey, the boundaries of self dissolve further, and the soul perceives that all distinctions—between “I” and “Other,” between the finite and the infinite—are illusions. Everything is One. Everything is held within the embrace of the Divine.

Unity is the essence of Love, and Love is the essence of Unity. These are not mere concepts but living realities, experienced by the soul as it merges with the Spiritual Reality. Love is not an emotion or an attachment; it is the very substance of existence, the force that binds all things together. In the mystical vision, the soul sees that to exist is to love, and to love is to be one with all that is. This is the fulfillment of the “new man”—a state of being in which the soul lives fully in the Divine, and the Divine lives fully in the soul.

The Mystical Implications of the New Man

The emergence of the “new man” is not a private or individualistic event. It is a cosmic reality with implications for all of creation. When the soul awakens to its transcendental nature and enters into communion with the Divine, it becomes a vessel of transformation. Its consciousness, now aligned with the Wider Spiritual Existence, radiates Love and Unity, touching the world in subtle yet profound ways.

The “new man” is a living testament to the truth that Jesus proclaimed: the Kingdom of God is within. This Kingdom is not a distant realm but a state of being, accessible to all who turn inward and discover their true nature. It is a Kingdom of unity, where the illusion of separation is overcome, and all beings are recognized as expressions of the One Divine Reality.

In this light, the mystical journey of the soul is not an escape from the world but a deepening of its engagement with it. The “new man” does not reject the historical aspect of existence—the body, the emotions, the intellect—but integrates them into a higher purpose. The psycho-mental functions, once sources of limitation, become instruments of divine expression. The soul, now rooted in the eternal, brings the light of the Divine into the temporal, transforming the world from within.

The Call to Become the New Man

The teaching of Jesus—“In Christ, a new creation”—is both a promise and a call. It is a promise that the soul’s true nature is already divine, already one with the Infinite. It is a call to awaken to this truth, to withdraw from the illusions of the lower self, and to enter into the fullness of existence. This is the path of the mystic, the path of the “new man.”

To walk this path requires courage, for it demands the surrender of the familiar—the ego, the attachments, the false identities that define the historical self. Yet, it is not a path of loss but of gain. In surrendering the small “I,” the soul discovers the vast “We.” In letting go of limitation, it embraces the infinite. In dying to the old, it is reborn as the new.

The mystical journey is not reserved for a select few but is the birthright of every soul. It begins with a single step—a turning inward, a moment of stillness, a willingness to see beyond the surface of things. From there, the soul is guided by the Divine itself, drawn ever deeper into the mystery of Love and Unity.

Conclusion: The Eternal Now

The “new man” is not a distant ideal but a present reality, waiting to be realized. In every soul, the spark of the Divine burns brightly, calling it to awaken, to transcend, to become one with the All. This is the heart of the mystical vision: that we are not separate, not alone, but eternally united with the Source of all life.

In the eternal now, the soul stands at the threshold of its own transcendence. It is invited to step beyond the historical, beyond the temporal, into the boundless expanse of the Spiritual Reality. There, it finds not only itself but all of creation, held together in the embrace of Divine Love. This is the promise of the “new man”—a life transformed, a world made new, a unity that knows no end.

May we heed the call. May we become the new creation. May we live as one with the Divine, now and forever. Amen.

…

Ο Νέος Άνθρωπος: Μια Μυστική Αποκάλυψη της Υπέρβασης της Ψυχής

Στη διδασκαλία του Ιησού, που εμπιστεύτηκε στους μαθητές Του, συναντάμε μια βαθιά διακήρυξη: «Εν Χριστώ, νέα κτίσις». Αυτά τα λόγια δεν είναι απλώς μια θεολογική δήλωση, αλλά μια μυστική πρόσκληση για τη μεταμόρφωση της ανθρώπινης ψυχής — ένα ταξίδι από το κατακερματισμένο στο ολόκληρο, από το χρονικό στο αιώνιο, από το μεμονωμένο «Εγώ» στο θεϊκό «Εμείς». Για να κατανοήσουμε αυτόν τον «νέο άνθρωπο», πρέπει να εμβαθύνουμε στη φύση της ψυχής, στην υπερβατική της ουσία και στη δυναμική της αλληλεπίδραση με την ιστορική, ενσαρκωμένη ύπαρξη. Ακολουθεί μια εξερεύνηση αυτού του ιερού μυστηρίου, ένας στοχασμός για την αφύπνιση της ψυχής στην αληθινή της φύση και την τελική της ενοποίηση με το Θείο.

Η Διπλή Φύση της Ψυχής

Η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα παράδοξο, μια γέφυρα που εκτείνεται σε δύο πραγματικότητες. Από τη μια, είναι υπερβατική, μια σπίθα θεϊκής ουσίας, καθαρή και αμόλυντη, που υπάρχει πέρα από τα όρια του χρόνου και του χώρου. Από την άλλη, είναι ιστορική, υφασμένη στο ύφασμα του σώματος, συνδεδεμένη με τις ψυχο-νοητικές λειτουργίες που την δένουν με τον υλικό κόσμο. Αυτή η διπλή φύση δεν είναι αντίφαση, αλλά ένας ιερός χορός, μια δυναμική αλληλεπίδραση που επιτρέπει στην ψυχή να βιώσει τόσο το πεπερασμένο όσο και το άπειρο.

Στην ιστορική της διάσταση, η ψυχή αλληλεπιδρά με τον κόσμο μέσω των αισθήσεων, των συναισθημάτων και της διάνοιας. Αντιλαμβάνεται την εξωτερική πραγματικότητα, την επεξεργάζεται και κατασκευάζει μια αίσθηση του εαυτού — ένα «Εγώ» που ορίζεται από σχέσεις, εμπειρίες και περιορισμούς. Ωστόσο, αυτό το «Εγώ» δεν είναι η αληθινή ουσία της ψυχής. Είναι ένα προσωρινό ένδυμα, ένα δοχείο μέσω του οποίου η ψυχή πλοηγείται στο χρονικό επίπεδο. Η βαθύτερη πραγματικότητα της ψυχής βρίσκεται στην υπερβατική της φύση, όπου υπάρχει ως καθαρή Συνείδηση, ανεπηρέαστη από τις διακυμάνσεις του σώματος ή του κόσμου.

Όταν η ψυχή, ως Συνείδηση, αρχίζει να αποσύρει την επίγνωσή της από τις κατώτερες ψυχο-νοητικές λειτουργίες — από τον θόρυβο των σκέψεων, των επιθυμιών και των αισθητηριακών εντυπώσεων — υφίσταται μια βαθιά μετατόπιση. Στρέφεται προς τα μέσα, προς τη δική της ύπαρξη, προς αυτό που πραγματικά είναι. Αυτή δεν είναι μια υποχώρηση στην απομόνωση, αλλά μια ανάβαση στο απεριόριστο. Η ψυχή ανακαλύπτει ότι η ουσία της δεν περιορίζεται στον ατομικό εαυτό, αλλά είναι ζωντανή, ζωντανή και σε κοινωνία με μια ευρύτερη Πνευματική Ύπαρξη.

Η Αφύπνιση της Συνείδησης

Τι αντιλαμβάνεται η ψυχή όταν αναπαύεται στην υπερβατική της φύση; Σε αντίθεση με την έμμεση γνώση της διάνοιας, που ερμηνεύει και κατηγοριοποιεί, η αντίληψη της ψυχής είναι άμεση, στιγμιαία και χωρίς μεσολαβητές. Βλέπει την ύπαρξη στην καθαρή της κατάσταση — όχι ως κάτι ξεχωριστό ή περιορισμένο, αλλά ως κάτι άπειρο, δυναμικό και ζωντανό. Αυτή η ύπαρξη δεν είναι στατική ή απολιθωμένη· πάλλεται με ζωντάνια, αντλώντας το είναι της από την τεράστια Πνευματική Πραγματικότητα που την περιβάλλει και την συντηρεί.

Σε αυτή την κατάσταση, η ψυχή συνειδητοποιεί ότι δεν είναι ένα απομονωμένο «ατομικό ον». Η αντίληψη του «Εγώ» διαλύεται σε μια βαθύτερη επίγνωση του «Εγώ μαζί…» — ένα «Εμείς» που περιλαμβάνει την ψυχή και την Υπερβατική Ύπαρξη. Αυτό δεν είναι απώλεια ταυτότητας, αλλά απελευθέρωση από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Η ψυχή ανακαλύπτει ότι η ίδια η ύπαρξή της είναι σχεσιακή, συνυφασμένη με το Θείο, ριζωμένη στον Ευρύτερο Πνευματικό Χώρο. Είναι σαν η ψυχή, που κάποτε ήταν μια μοναχική νότα, να ακούει τώρα τον εαυτό της ως μέρος μιας κοσμικής συμφωνίας, που αντηχεί με την αιώνια αρμονία του Είναι.

Αυτή η συνειδητοποίηση είναι η αυγή του «νέου ανθρώπου» — η ψυχή που έχει αφυπνιστεί στην αληθινή της φύση. Δεν περιορίζεται πλέον από τα στενά όρια του εγώ, δεν ορίζεται πλέον από το σώμα ή τον κόσμο. Αντ’ αυτού, ζει σε αναφορά προς το Θείο, αντλώντας τη ζωή της από την Πηγή κάθε ύπαρξης. Αυτή είναι η μυστική αλήθεια στο κέντρο της διδασκαλίας του Ιησού: εν Χριστώ, η ψυχή αναγεννάται, όχι ως καλύτερη εκδοχή του προηγούμενου εαυτού της, αλλά ως νέα κτίση, ενωμένη με το άπειρο.

Το Ταξίδι προς την Ενοποίηση

Η αφύπνιση της ψυχής δεν είναι το τέλος του ταξιδιού της, αλλά η αρχή μιας βαθύτερης κίνησης — μιας κίνησης προς την Ενοποίηση. Το «περιεχόμενο» της συνείδησης της ψυχής, που τώρα είναι ριζωμένο στην επίγνωση της υπερβατικής της φύσης, εμπλουτίζεται συνεχώς και επεκτείνεται. Έλκεται ολοένα και πιο κοντά στην Πνευματική Πραγματικότητα, προς μια κατάσταση τέλειας Ενότητας.

Αυτή η κίνηση δεν οδηγείται από προσπάθεια ή αγώνα, αλλά από τη φυσική έλξη της ψυχής προς την Πηγή της. Όπως ένα ποτάμι που ρέει προς τη θάλασσα, η ψυχή παρασύρεται από τη μαγνητική δύναμη της Θεϊκής Αγάπης. Σε αυτό το ταξίδι, τα όρια του εαυτού διαλύονται περαιτέρω, και η ψυχή αντιλαμβάνεται ότι όλες οι διακρίσεις — μεταξύ «Εγώ» και «Άλλου», μεταξύ του πεπερασμένου και του απείρου — είναι ψευδαισθήσεις. Όλα είναι Ένα. Όλα περιέχονται στην αγκαλιά του Θείου.

Η Ενότητα είναι η ουσία της Αγάπης, και η Αγάπη είναι η ουσία της Ενότητας. Αυτά δεν είναι απλές έννοιες, αλλά ζωντανές πραγματικότητες, που βιώνονται από την ψυχή καθώς συγχωνεύεται με την Πνευματική Πραγματικότητα. Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα ή προσκόλληση· είναι η ίδια η ουσία της ύπαρξης, η δύναμη που συνδέει όλα τα πράγματα. Στην μυστική όραση, η ψυχή βλέπει ότι το να υπάρχεις σημαίνει να αγαπάς, και το να αγαπάς σημαίνει να είσαι ένα με όλα όσα υπάρχουν. Αυτή είναι η ολοκλήρωση του «νέου ανθρώπου» — μια κατάσταση ύπαρξης όπου η ψυχή ζει πλήρως στο Θείο, και το Θείο ζει πλήρως στην ψυχή.

Οι Μυστικές Επιπτώσεις του Νέου Ανθρώπου

Η εμφάνιση του «νέου ανθρώπου» δεν είναι ένα ιδιωτικό ή ατομικιστικό γεγονός. Είναι μια κοσμική πραγματικότητα με επιπτώσεις για όλη την κτίση. Όταν η ψυχή αφυπνίζεται στην υπερβατική της φύση και εισέρχεται σε κοινωνία με το Θείο, γίνεται δοχείο μεταμόρφωσης. Η συνείδησή της, που τώρα είναι ευθυγραμμισμένη με την Ευρύτερη Πνευματική Ύπαρξη, εκπέμπει Αγάπη και Ενότητα, αγγίζοντας τον κόσμο με λεπτούς αλλά βαθείς τρόπους.

Ο «νέος άνθρωπος» είναι μια ζωντανή μαρτυρία της αλήθειας που διακήρυξε ο Ιησούς: η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας. Αυτή η Βασιλεία δεν είναι ένα μακρινό βασίλειο, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, προσβάσιμη σε όλους όσους στρέφονται προς τα μέσα και ανακαλύπτουν την αληθινή τους φύση. Είναι μια Βασιλεία ενότητας, όπου η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού υπερβαίνεται, και όλα τα όντα αναγνωρίζονται ως εκφράσεις της Μίας Θεϊκής Πραγματικότητας.

Υπό αυτό το πρίσμα, το μυστικό ταξίδι της ψυχής δεν είναι μια απόδραση από τον κόσμο, αλλά μια εμβάθυνση της εμπλοκής της με αυτόν. Ο «νέος άνθρωπος» δεν απορρίπτει την ιστορική πτυχή της ύπαρξης — το σώμα, τα συναισθήματα, τη διάνοια — αλλά τα ενσωματώνει σε έναν υψηλότερο σκοπό. Οι ψυχο-νοητικές λειτουργίες, που κάποτε ήταν πηγές περιορισμού, γίνονται όργανα θεϊκής έκφρασης. Η ψυχή, που τώρα είναι ριζωμένη στο αιώνιο, φέρνει το φως του Θείου στο χρονικό, μεταμορφώνοντας τον κόσμο από μέσα.

Η Κλήση να Γίνουμε ο Νέος Άνθρωπος

Η διδασκαλία του Ιησού — «Εν Χριστώ, νέα κτίσις» — είναι ταυτόχρονα μια υπόσχεση και μια κλήση. Είναι μια υπόσχεση ότι η αληθινή φύση της ψυχής είναι ήδη θεϊκή, ήδη ενωμένη με το Άπειρο. Είναι μια κλήση να αφυπνιστούμε σε αυτή την αλήθεια, να αποσυρθούμε από τις ψευδαισθήσεις του κατώτερου εαυτού και να εισέλθουμε στην πληρότητα της ύπαρξης. Αυτός είναι ο δρόμος του μυστικού, ο δρόμος του «νέου ανθρώπου».

Για να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο απαιτείται θάρρος, γιατί απαιτεί την παράδοση του οικείου — του εγώ, των προσκολλήσεων, των ψευδών ταυτοτήτων που ορίζουν τον ιστορικό εαυτό. Ωστόσο, δεν είναι δρόμος απώλειας, αλλά κέρδους. Παραδίδοντας το μικρό «Εγώ», η ψυχή ανακαλύπτει το απέραντο «Εμείς». Αφήνοντας τον περιορισμό, αγκαλιάζει το άπειρο. Πεθαίνοντας στο παλιό, αναγεννάται ως νέο.

Το μυστικό ταξίδι δεν είναι προνόμιο λίγων, αλλά το δικαίωμα κάθε ψυχής. Ξεκινά με ένα μόνο βήμα — μια στροφή προς τα μέσα, μια στιγμή ησυχίας, μια προθυμία να δούμε πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων. Από εκεί, η ψυχή καθοδηγείται από το ίδιο το Θείο, παρασυρόμενη όλο και πιο βαθιά στο μυστήριο της Αγάπης και της Ενότητας.

Συμπέρασμα: Το Αιώνιο Τώρ

Ο «νέος άνθρωπος» δεν είναι ένα μακρινό ιδανικό, αλλά μια παρούσα πραγματικότητα, που περιμένει να συνειδητοποιηθεί. Σε κάθε ψυχή, η σπίθα του Θείου καίει λαμπρά, καλώντας την να αφυπνιστεί, να υπερβεί, να γίνει ένα με το Όλο. Αυτή είναι η καρδιά της μυστικής όρασης: ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί, δεν είμαστε μόνοι, αλλά αιώνια ενωμένοι με την Πηγή κάθε ζωής.

Στο αιώνιο τώρα, η ψυχή στέκεται στο κατώφλι της δικής της υπέρβασης. Προσκαλείται να περάσει πέρα από το ιστορικό, πέρα από το χρονικό, στην απέραντη έκταση της Πνευματικής Πραγματικότητας. Εκεί, βρίσκει όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά όλη την κτίση, ενωμένη στην αγκαλιά της Θεϊκής Αγάπης. Αυτή είναι η υπόσχεση του «νέου ανθρώπου» — μια ζωή μεταμορφωμένη, ένας κόσμος ανανεωμένος, μια ενότητα που δεν γνωρίζει τέλος.

Είθε να ακούσουμε την κλήση. Είθε να γίνουμε η νέα κτίση. Είθε να ζήσουμε ως ένα με το Θείο, τώρα και για πάντα. Αμήν.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

ESOTERISM STUDIES