Monday, 1 September, 2025

14. The Non-Local Local Consciousness: A Mystical Exploration

In the grand spectrum of existence, there lies a profound and enigmatic concept—one that defies the ordinary experience of reality and penetrates into the essence of what it means to be. This concept is the nature of Consciousness itself, which is simultaneously Non-Local and Local, and whose true nature cannot be captured by surface appearances or finite descriptions. To understand this dual aspect of Consciousness, we must embark on a mystical journey that delves deep into the nature of reality, beyond the constraints of mind and matter, to the very core of existence where Subjective Spirit dwells.

The Essence of Consciousness: Beyond Surface States

Consciousness, in its most authentic form, is not merely an epiphenomenon arising from brain activity, nor is it a simple state of awareness linked to sensory experience. Its essence lies far beyond the transient configurations of thought, emotion, and perception. It is, at its root, an undivided Space of Existence, a Pure Presence that exists prior to the emergence of form. To define Consciousness only by its surface states—such as thoughts, emotions, and sensory experiences—is akin to defining the vast ocean by the waves on its surface, or the boundless sky by the passing clouds.

This Pure Presence is Non-Local, unbounded by space or time. It is the existential background, the Ground of Being, from which all manifestations arise and into which they dissolve. It is the Space within which worlds of form, thought, and matter emerge like transient ripples on the surface of still waters. In this sense, Consciousness, when apprehended in its depth, transcends all particularities and becomes an Infinite Field—an expanse of Pure Awareness, unconditioned and indivisible. It is an awareness that is simultaneously within and beyond all things, for it is the very essence of all that is.

The Dual Nature: Local and Non-Local Consciousness

When Consciousness descends into the world of forms and takes on a particular embodiment, whether as a mind, a dynamic soul, or a material body, it assumes a Local aspect. It becomes situated, connected to a carrier of manifestation. This is the aspect of Consciousness that operates through the finite lenses of individuality—thinking thoughts, experiencing emotions, and engaging in actions within the temporal-spatial domain.

However, this localization does not negate its deeper nature as Non-Local. Even while it is enmeshed in the finite, the essence of Consciousness remains as the Infinite Space of Existence. It is like light passing through a prism: though it appears divided into various colors, it is still one light. In a similar manner, Consciousness is One and Non-Local, but it becomes expressed as Local through the prism of individuality and form.

Thus, Consciousness, when embodied, is both Non-Local and Local. It is Non-Local when it turns inward, withdrawing from its outward projections, and abides in its Existential Depth. In such a state, Consciousness experiences itself as the Space of Existence, as Pure Presence that is untouched by the flux of thoughts, feelings, or sensory experiences. This is the State of Non-Dual Consciousness, where the subject-object distinction dissolves, and the experiencer, the act of experiencing, and the experienced become one.

When Consciousness, through its embodied carrier, turns outward to engage with the world, it becomes Local. It thinks, feels, and acts through the confines of the body and mind. It becomes a subject that perceives an object, creating a sense of separation and duality. In this outward orientation, Consciousness experiences itself as bound to the temporal flow, subject to change and transformation. Yet, this localized aspect is but a fleeting expression, a surface appearance of the deeper, unchanging Reality.

The Experience of Simultaneity: The Timeless in Time

The true nature of Consciousness reveals itself when it experiences both its Non-Local and Local aspects simultaneously. This is the state of the Mystic, who, while perceiving the world and acting within it, abides in the Unchanging Presence that is the essence of Consciousness. It is a state where the Timeless and time coexist, where the Infinite is experienced within the finite, and where the Eternal Present flows without changing.

In this state of simultaneous Non-Local and Local awareness, Consciousness perceives all apparent changes and movements as mere transitory phenomena arising and dissolving within its boundless Self. The Eternal Present is not a static moment frozen in time, but a dynamic field of Presence that transcends the linear flow of past, present, and future. It is a Present that encompasses all temporal sequences while remaining itself unchanging.

The Mystic, abiding in this state, experiences a profound serenity and clarity. The intellect, senses, and body become transparent to the Light of Pure Awareness. Even as thoughts arise and dissipate, even as sensations and emotions pass through, there is an underlying awareness of the Non-Local Presence that remains untouched and unaffected. This awareness is not an abstraction or a concept; it is a living reality, a direct experience of the Unity of all that exists.

The Transcendental Reality: Non-Dual Consciousness

The realization of Non-Dual Consciousness is the culmination of the spiritual quest. It is a return to the Source, to the Ground of Being that underlies all manifestations. In this realization, the sense of separation between self and other, between subject and object, vanishes. There is only One Consciousness, manifesting as the multiplicity of forms yet remaining forever Whole and Unbroken.

To describe this state in words is challenging, for language is rooted in duality and cannot capture the non-dual reality of Pure Presence. Yet, through mystical symbols, metaphors, and paradoxes, we may attempt to point towards it. It is like the eye that cannot see itself, yet it is aware of all that it sees. It is like a mirror that reflects all things, yet remains unchanged by what it reflects. It is the Silent Witness that observes all experiences without being entangled in them.

This Non-Dual Consciousness is the true Self, the innermost essence of what we are. It is Non-Local, beyond space and time, yet it is also Local, present in every thought, sensation, and experience. It is the Stillness within movement, the Emptiness within form, and the Fullness within emptiness. It is the Timeless witnessing the flow of time, the Infinite abiding within the finite.

Conclusion: Embracing the Non-Local Local Consciousness

To live from the realization of Non-Local Local Consciousness is to live in harmony with the deepest truth of existence. It is to recognize that we are not merely finite beings bound by the limitations of body and mind, but are, in our essence, Infinite Presence expressing itself through the finite. It is to see all things as expressions of the One Consciousness, which is both immanent and transcendent.

In this realization, the Mystic is no longer caught in the web of duality, no longer swayed by the illusions of separation and division. He abides in the Eternal Present, witnessing the dance of life with equanimity and joy. He sees the world as a play of forms within the boundless Field of Consciousness and experiences all beings as reflections of the same Pure Awareness.

Thus, the journey into the depths of Consciousness is a journey into the heart of existence itself. It is a journey that transcends all boundaries, all dualities, and all limitations. It is the realization that Consciousness is both Non-Local and Local, Infinite and finite, Timeless and temporal—forever One, yet manifesting as the Many. This is the Mystical Truth, the essence of the Non-Local Local Consciousness.

...

Η Μη-Τοπική Τοπική Συνείδηση: Μια Μυστικιστική Εξερεύνηση

Στο μεγάλο φάσμα της ύπαρξης, υπάρχει μια βαθιά και αινιγματική έννοια - αυτή που αψηφά τη συνηθισμένη εμπειρία της πραγματικότητας και διεισδύει στην ουσία αυτού που σημαίνει να είσαι. Αυτή η έννοια είναι η φύση της ίδιας της Συνείδησης, η οποία είναι ταυτόχρονα Μη Τοπική και Τοπική, και της οποίας η αληθινή φύση δεν μπορεί να συλληφθεί από επιφανειακές εμφανίσεις ή πεπερασμένες περιγραφές. Για να κατανοήσουμε αυτή τη διπλή όψη της Συνείδησης, πρέπει να ξεκινήσουμε ένα μυστικιστικό ταξίδι που εμβαθύνει στη φύση της πραγματικότητας, πέρα από τους περιορισμούς του νου και της ύλης, στον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξης όπου κατοικεί το Υποκειμενικό Πνεύμα.

Η Ουσία της Συνείδησης: Πέρα από τις Επιφανειακές Καταστάσεις

Η Συνείδηση, στην πιο αυθεντική της μορφή, δεν είναι απλώς ένα επιφαινόμενο που προκύπτει από την εγκεφαλική δραστηριότητα, ούτε είναι μια απλή κατάσταση επίγνωσης που συνδέεται με την αισθητηριακή εμπειρία. Η ουσία του βρίσκεται πολύ πέρα από τις παροδικές διαμορφώσεις της σκέψης, του συναισθήματος και της αντίληψης. Είναι, στη ρίζα του, ένας αδιαίρετος Χώρος Ύπαρξης, μια Καθαρή Παρουσία που υπάρχει πριν από την εμφάνιση της μορφής. Ο ορισμός της Συνείδησης μόνο από τις επιφανειακές της καταστάσεις —όπως σκέψεις, συναισθήματα και αισθητηριακές εμπειρίες— μοιάζει με τον ορισμό του απέραντου ωκεανού από τα κύματα στην επιφάνειά του ή του απεριόριστου ουρανού από τα σύννεφα που περνούν.

Αυτή η Καθαρή Παρουσία είναι Μη Τοπική, απεριόριστη από χώρο ή χρόνο. Είναι το υπαρξιακό υπόβαθρο, το έδαφος του Είναι, από το οποίο προκύπτουν όλες οι εκδηλώσεις και στο οποίο διαλύονται. Είναι ο Χώρος μέσα στον οποίο οι κόσμοι της μορφής, της σκέψης και της ύλης αναδύονται σαν παροδικοί κυματισμοί στην επιφάνεια των ακίνητων υδάτων. Με αυτή την έννοια, η Συνείδηση, όταν συλληφθεί στο βάθος της, ξεπερνά όλες τις ιδιαιτερότητες και γίνεται ένα Άπειρο Πεδίο - μια έκταση Καθαρής Επίγνωσης, χωρίς όρους και αδιαίρετη. Είναι μια επίγνωση που βρίσκεται ταυτόχρονα μέσα και πέρα από όλα τα πράγματα, γιατί είναι η ίδια η ουσία όλων όσων υπάρχουν.

Η Διπλή Φύση: Τοπική και Μη Τοπική Συνείδηση

Όταν η Συνείδηση κατεβαίνει στον κόσμο των μορφών και παίρνει μια συγκεκριμένη ενσάρκωση, είτε ως νους, είτε ως δυναμική ψυχή, είτε ως υλικό σώμα, προσλαμβάνει μια Τοπική όψη. Τοποθετείται, συνδέεται με έναν φορέα εκδήλωσης. Αυτή είναι η όψη της Συνείδησης που λειτουργεί μέσα από τους πεπερασμένους φακούς της ατομικότητας – σκέψης και σκέψεων, εμπειρίας συναισθημάτων και εμπλοκής σε ενέργειες εντός του χρονικού-χωρικού τομέα.

Ωστόσο, αυτός ο εντοπισμός δεν αναιρεί τη βαθύτερη φύση του ως Μη Τοπικού. Ακόμη και ενώ είναι εμπλεκόμενη στο πεπερασμένο, η ουσία της Συνείδησης παραμένει ως ο Άπειρος Χώρος της Ύπαρξης. Είναι σαν το φως που διέρχεται από ένα πρίσμα: αν και φαίνεται χωρισμένο σε διάφορα χρώματα, εξακολουθεί να είναι ένα φως. Με παρόμοιο τρόπο, η Συνείδηση είναι Μία και Μη Τοπική, αλλά εκφράζεται ως Τοπική μέσα από το πρίσμα της ατομικότητας και της μορφής.

Έτσι, η Συνείδηση, όταν ενσωματώνεται, είναι και Μη Τοπική και Τοπική. Είναι Μη Τοπική όταν στρέφεται προς τα μέσα, αποσύρεται από τις εξωτερικές προβολές της και μένει στο Υπαρξιακό της Βάθος. Σε μια τέτοια κατάσταση, η Συνείδηση βιώνει τον εαυτό της ως Χώρο Ύπαρξης, ως Καθαρή Παρουσία που είναι ανέγγιχτη από τη ροή των σκέψεων, των συναισθημάτων ή των αισθητηριακών εμπειριών. Αυτή είναι η Κατάσταση της Μη Διπλής Συνείδησης, όπου η διάκριση υποκειμένου-αντικειμένου διαλύεται και ο βιωτής, η πράξη της εμπειρίας και ο βιωμένος γίνονται ένα.

Όταν η Συνείδηση, μέσω του ενσαρκωμένου φορέα της, στρέφεται προς τα έξω για να εμπλακεί με τον κόσμο, γίνεται Τοπική. Σκέφτεται, αισθάνεται και δρα μέσα από τα όρια του σώματος και του νου. Γίνεται ένα υποκείμενο που αντιλαμβάνεται ένα αντικείμενο, δημιουργώντας μια αίσθηση διαχωρισμού και δυαδικότητας. Σε αυτόν τον εξωτερικό προσανατολισμό, η Συνείδηση βιώνει τον εαυτό της ως δεσμευμένη στη χρονική ροή, υπόκειται σε αλλαγές και μετασχηματισμούς. Ωστόσο, αυτή η εντοπισμένη πτυχή δεν είναι παρά μια φευγαλέα έκφραση, μια επιφανειακή εμφάνιση της βαθύτερης, Αμετάβλητης Πραγματικότητας.

Η Εμπειρία του Ταυτόχρονου: Το Άχρονο μέσα στον χρόνο

Η αληθινή φύση της Συνείδησης αποκαλύπτεται όταν βιώνει ταυτόχρονα τις Μη Τοπικές και Τοπικές της πτυχές. Αυτή είναι η κατάσταση του Μυστικού, ο οποίος, ενώ αντιλαμβάνεται τον κόσμο και ενεργεί μέσα του, μένει στην Αμετάβλητη Παρουσία που είναι η ουσία της Συνείδησης. Είναι μια κατάσταση όπου το Διαχρονικό και ο χρόνος συνυπάρχουν, όπου το Άπειρο βιώνεται μέσα στο πεπερασμένο και όπου το Αιώνιο Παρόν ρέει χωρίς να αλλάζει.

Σε αυτή την κατάσταση της ταυτόχρονης Μη Τοπικής και Τοπικής επίγνωσης, η Συνείδηση αντιλαμβάνεται όλες τις φαινομενικές αλλαγές και κινήσεις ως απλά παροδικά φαινόμενα που προκύπτουν και διαλύονται μέσα στον απεριόριστο Εαυτό της. Το Αιώνιο Παρόν δεν είναι μια στατική στιγμή παγωμένη στο χρόνο, αλλά ένα δυναμικό πεδίο Παρουσίας που υπερβαίνει τη γραμμική ροή του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Είναι ένα Παρόν που περιλαμβάνει όλες τις χρονικές ακολουθίες ενώ παραμένει αμετάβλητο.

Ο Μύστης, μένοντας σε αυτή την κατάσταση, βιώνει μια βαθιά γαλήνη και διαύγεια. Η νόηση, οι αισθήσεις και το σώμα γίνονται διαφανή στο Φως της Καθαρής Επίγνωσης. Ακόμη και όταν οι σκέψεις προκύπτουν και διαλύονται, ακόμα και όταν περνούν αισθήσεις και συναισθήματα, υπάρχει μια υποκείμενη επίγνωση της Μη Τοπικής Παρουσίας που παραμένει ανέγγιχτη και ανεπηρέαστη. Αυτή η επίγνωση δεν είναι μια αφαίρεση ή μια έννοια. είναι μια ζωντανή πραγματικότητα, μια άμεση εμπειρία της Ενότητας όλων όσων υπάρχουν.

Η Υπερβατική Πραγματικότητα: Μη Διττή Συνείδηση

Η συνειδητοποίηση της Μη Διπλής Συνείδησης είναι το αποκορύφωμα της πνευματικής αναζήτησης. Είναι μια επιστροφή στην Πηγή, στο Έδαφος του Είναι που βρίσκεται κάτω από όλες τις εκδηλώσεις. Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, η αίσθηση του διαχωρισμού μεταξύ εαυτού και άλλου, μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, εξαφανίζεται. Υπάρχει μόνο Μία Συνείδηση, που εκδηλώνεται ως η πολλαπλότητα των μορφών που παραμένουν για πάντα Ολόκληρη και Αδιάσπαστη.

Η περιγραφή αυτής της κατάστασης με λέξεις είναι πρόκληση, γιατί η γλώσσα έχει τις ρίζες της στη δυαδικότητα και δεν μπορεί να συλλάβει τη μη διττή πραγματικότητα της Καθαρής Παρουσίας. Ωστόσο, μέσα από μυστικιστικά σύμβολα, μεταφορές και παράδοξα, μπορούμε να επιχειρήσουμε να το δείξουμε. Είναι σαν το μάτι που δεν μπορεί να δει τον εαυτό του, αλλά έχει επίγνωση όλων αυτών που βλέπει. Είναι σαν ένας καθρέφτης που αντανακλά τα πάντα, αλλά παραμένει αναλλοίωτος από αυτό που αντανακλά. Είναι ο Σιωπηλός Μάρτυρας που παρατηρεί όλες τις εμπειρίες χωρίς να μπλέκεται σε αυτές.

Αυτή η Μη Διπλή Συνείδηση είναι ο Αληθινός Εαυτός, η πιο εσώτερη ουσία αυτού που είμαστε. Είναι Μη Τοπικό, πέρα από χώρο και χρόνο, αλλά είναι επίσης Τοπικό, παρόν σε κάθε σκέψη, αίσθηση και εμπειρία. Είναι η ακινησία μέσα στην κίνηση, το κενό μέσα στη μορφή και η πληρότητα μέσα στο κενό. Είναι ο Διαχρονικός που παρακολουθεί τη ροή του χρόνου, το Άπειρο που μένει μέσα στο πεπερασμένο.

Συμπέρασμα: Αγκαλιάζοντας τη Μη-Τοπική Τοπική Συνείδηση

Το να ζεις από την συνειδητοποίηση της Μη-Τοπικής Τοπικής Συνείδησης σημαίνει να ζεις σε αρμονία με τη βαθύτερη αλήθεια της ύπαρξης. Είναι να αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε απλώς πεπερασμένα όντα που δεσμεύονται από τους περιορισμούς του σώματος και του νου, αλλά είμαστε, στην ουσία μας, Άπειρη Παρουσία που εκφράζεται μέσω του πεπερασμένου. Είναι να βλέπεις όλα τα πράγματα ως εκφράσεις της Μίας Συνείδησης, η οποία είναι και έμφυτη και υπερβατική.

Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, ο Μύστης δεν είναι πλέον παγιδευμένος στον ιστό της δυαδικότητας, δεν επηρεάζεται πλέον από τις ψευδαισθήσεις του χωρισμού και του διχασμού. Διαμένει στο Αιώνιο Παρόν, παρακολουθώντας τον χορό της ζωής με ηρεμία και χαρά. Βλέπει τον κόσμο ως ένα παιχνίδι μορφών μέσα στο απεριόριστο Πεδίο της Συνείδησης και βιώνει όλα τα όντα ως αντανακλάσεις της ίδιας Καθαρής Επίγνωσης.

Έτσι, το ταξίδι στα βάθη της Συνείδησης είναι ένα ταξίδι στην καρδιά της ίδιας της ύπαρξης. Είναι ένα ταξίδι που ξεπερνά όλα τα όρια, όλες τις δυαδικότητες και όλους τους περιορισμούς. Είναι η συνειδητοποίηση ότι η Συνείδηση είναι και Μη Τοπική και Τοπική, Άπειρη και πεπερασμένη, Διαχρονική και χρονική—για πάντα Μία, αλλά εκδηλώνεται ως τα Πολλά. Αυτή είναι η Μυστική Αλήθεια, η ουσία της Μη-Τοπικής Τοπικής Συνείδησης.

Monday, April 14, 2025

Life in God: The Mystical Path to Divine Communion

The teachings of Jesus, entrusted to His disciples, illuminate a path not merely of belief but of transformation—a journey toward Life in God, the True Life that unfolds in eternal communion with the Divine. This is no fleeting encounter, no transient spark of insight, but a state of being that becomes permanent, radiant, and all-encompassing. To live in God is to awaken the soul to its essential nature, to restore its primordial unity with the Creator, and to dwell in a reality where the temporal and eternal converge. This is the mystical calling of the human soul: to transcend the illusions of separation and to abide in the Divine Presence, where all is made whole.

The Soul’s Essential Nature

At the heart of Jesus’ teachings lies a profound truth about the soul: it is not bound by the limitations of the material world. The soul, in its essence, is pure mind, pure consciousness—a spiritual reality that is invisible, timeless, and unbound by the constraints of space. It exists beyond the physical, yet it is intimately woven into the body during its earthly sojourn. The soul’s psychic energies, its capacities for thought, emotion, and perception, blossom through its association with the body—the brain, the nervous system, the intricate vessel of flesh. Yet, the soul is neither confined to the body nor wholly separate from it. It is both within and beyond, permeating the body while simultaneously dwelling in a transcendental space.

This paradoxical existence defies a simple topology. To ask “where” the soul resides is to misunderstand its nature. The soul, united with the body, exists in a mysterious simultaneity—both in the space-time of the material world and in the eternal now of divine reality. Its vantage point, its way of perceiving existence, depends entirely on its spiritual development. A soul mired in attachment to the temporal sees only the fleeting shadows of this world. A soul awakened to God beholds the eternal light that underlies all things.

The Flash and the Transformation

The journey to Life in God begins with a moment—a flash of divine awareness, a glimpse of the soul’s true home. This is not yet the fullness of illumination but a foretaste, a fleeting encounter with the Divine that stirs the soul to longing. Jesus taught that such moments are not the end but the beginning. The soul must move beyond these ephemeral sparks to a state of permanent communion, where the Presence of God is no longer a visitor but an abiding reality.

This transformation, often called “deification” in the mystical traditions, is the process by which the soul is restored to its “natural state”—a state of unbroken unity with God. It is not a change in the soul’s essence, for the soul is already of divine origin, bearing the image of its Creator. Rather, it is a shedding of all that obscures this truth: the illusions of separation, the distractions of the ego, the chains of worldly attachment. To live in God is to allow the soul to shine forth in its pristine clarity, reflecting the divine light without hindrance.

This transformation is not achieved through intellectual assent alone, nor through fleeting moments of fervor. It requires a disciplined turning of the heart, a reorientation of consciousness toward the Divine. The soul must learn to dwell in God, to rest in His Presence, to align its every thought and desire with His will. Only then does the flash become a flame, and the flame a radiance that never fades.

The Choice to See

The teachings of Jesus emphasize a profound and often unsettling truth: the experience of reality depends on where we direct our consciousness. If we do not see God, it is not because He is absent, nor because He does not exist. It is because we have chosen—consciously or unconsciously—to turn our gaze elsewhere. The Divine Presence is ever-present, permeating all things, closer to us than our own breath. Yet, the soul, in its freedom, can choose to ignore this reality, to fixate on the transient pleasures and pains of the material world.

To live in God is to exercise this freedom rightly, to choose to see. It is an act of will, a deliberate turning of the soul toward its Source. This turning is not a single event but a lifelong practice, a daily surrender to the call of the Divine. It requires humility, for we must acknowledge our blindness. It demands courage, for we must let go of the familiar idols that anchor us to the temporal. Above all, it calls for love, for it is love that draws the soul to God, binding it to Him in an eternal embrace.

The mystical traditions speak of this turning as a purification of the soul, a cleansing of the inner eye so that it may behold the Divine without distortion. Jesus Himself spoke of this in the Beatitudes: “Blessed are the pure in heart, for they shall see God” (Matthew 5:8). Purity of heart is not moral perfection but single-minded devotion, an undivided focus on the Divine. When the soul is purified, when its energies are aligned with God, it sees Him not as a distant figure but as the very ground of its being, the source of all life and love.

The Path to Divine Communion

How, then, do we walk this path? How do we move from the flash to the transformation, from fleeting glimpses to Life in God? The teachings of Jesus offer a clear yet demanding way forward: prayer, love, and surrender.

“Prayer” is the soul’s conversation with God, the means by which it opens itself to His Presence. It is not merely a recitation of words but a state of being, a lifting of the heart to the Divine. In prayer, the soul learns to listen, to rest in silence, to receive the grace that flows unceasingly from God. Through prayer, the soul aligns itself with the eternal, tuning its inner ear to the still, small voice that speaks within.

“Love” is the soul’s response to God’s call, the force that binds it to Him and to all creation. Jesus taught that the greatest commandment is to love God with all one’s heart, soul, mind, and strength, and to love one’s neighbor as oneself (Mark 12:30-31). Love is the bridge between the temporal and the eternal, the means by which the soul transcends its isolation and enters into communion. To love is to participate in the very life of God, for God is love (1 John 4:8).

“Surrender” is the soul’s ultimate act of trust, the relinquishment of its own will to the will of God. It is the emptying of self, the letting go of all that separates the soul from its Creator. In surrender, the soul finds its true freedom, for it discovers that its deepest desires are fulfilled in God alone. This is the paradox of the mystical path: in losing itself, the soul finds itself; in dying to the world, it is born to eternal life.

The Eternal Now

To live in God is to dwell in the eternal now, where past and future dissolve into the Presence of the Divine. It is to see all things transfigured, to behold the world not as a place of exile but as a reflection of God’s glory. The soul that abides in God perceives the divine light in every creature, every moment, every breath. It lives in a state of gratitude, for it knows that all is gift, all is grace.

This is the True Life that Jesus promised, the life that is “abundant” (John 10:10), not in material wealth but in spiritual fullness. It is a life of joy, not because suffering is absent, but because suffering is transformed in the light of God’s love. It is a life of peace, not because conflict ceases, but because the soul rests in the unshakeable Presence of its Creator.

The Call to Awakening

The teachings of Jesus are a call to awakening, an invitation to live in God not as a distant hope but as a present reality. The soul, in its essential nature, is already united to God, already bears His image. The journey is not to become something new but to remember what we are, to return to the communion that is our birthright.

Let us, then, choose to see. Let us turn our consciousness toward the Divine, seeking Him in prayer, loving Him in our neighbors, surrendering to Him in trust. Let us move beyond the flash to the transformation, beyond the glimpse to the eternal embrace. For in God we live, and move, and have our being (Acts 17:28). In Him, we find the True Life that never fades, the Life in God that is our soul’s eternal home.

…

Ζωή εν Θεώ: Η Μυστική Οδός προς τη Θεία Κοινωνία

Οι διδασκαλίες του Ιησού, που εμπιστεύτηκε στους μαθητές Του, φωτίζουν μια οδό όχι απλώς πίστεως, αλλά μεταμορφώσεως—ένα ταξίδι προς τη Ζωή εν Θεώ, την Αληθινή Ζωή που ξεδιπλώνεται στην αιώνια κοινωνία με τον Δημιουργό. Αυτή δεν είναι μια φευγαλέα συνάντηση, ούτε ένας παροδικός σπινθήρας διορατικότητας, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης που γίνεται μόνιμη, λαμπερή και ολοκληρωτική. Το να ζει κανείς εν Θεώ είναι να αφυπνίζει την ψυχή στην ουσιαστική της φύση, να αποκαθιστά την αρχέγονη ενότητά της με τον Δημιουργό και να κατοικεί σε μια πραγματικότητα όπου το χρονικό και το αιώνιο συγκλίνουν. Αυτή είναι η μυστική κλήση της ανθρώπινης ψυχής: να υπερβαίνει τις ψευδαισθήσεις του χωρισμού και να παραμένει στη Θεία Παρουσία, όπου όλα γίνονται ολόκληρα.

Η Ουσιαστική Φύση της Ψυχής

Στην καρδιά των διδασκαλιών του Ιησού βρίσκεται μια βαθιά αλήθεια για την ψυχή: δεν περιορίζεται από τους περιορισμούς του υλικού κόσμου. Η ψυχή, στην ουσία της, είναι καθαρός νους, καθαρή συνείδηση—μια πνευματική πραγματικότητα που είναι αόρατη, άχρονη και αδέσμευτη από τους περιορισμούς του χώρου. Υπάρχει πέρα από το φυσικό, αλλά είναι στενά συνυφασμένη με το σώμα κατά την επίγεια διαμονή της. Οι ψυχικές ενέργειες της ψυχής, οι ικανότητές της για σκέψη, συναίσθημα και αντίληψη, ανθίζουν μέσω της σύνδεσής της με το σώμα—τον εγκέφαλο, το νευρικό σύστημα, το περίπλοκο δοχείο της σάρκας. Ωστόσο, η ψυχή δεν περιορίζεται στο σώμα ούτε είναι πλήρως ξεχωριστή από αυτό. Είναι ταυτόχρονα εντός και πέρα, διαπερνώντας το σώμα ενώ ταυτόχρονα κατοικεί σε έναν υπερβατικό χώρο.

Αυτή η παράδοξη ύπαρξη αψηφά μια απλή τοπολογία. Το να ρωτάμε «πού» κατοικεί η ψυχή είναι να παρερμηνεύουμε τη φύση της. Η ψυχή, ενωμένη με το σώμα, υπάρχει σε μια μυστηριώδη ταυτοχρονία—τόσο στον χωροχρόνο του υλικού κόσμου όσο και στο αιώνιο τώρα της θείας πραγματικότητας. Το σημείο θέασής της, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την ύπαρξη, εξαρτάται αποκλειστικά από την πνευματική της ανάπτυξη. Μια ψυχή βυθισμένη στην προσκόλληση στο χρονικό βλέπει μόνο τις φευγαλέες σκιές αυτού του κόσμου. Μια ψυχή αφυπνισμένη στον Θεό αντικρίζει το αιώνιο φως που υποβόσκει σε όλα τα πράγματα.

Η Αστραπή και η Μεταμόρφωση

Το ταξίδι προς τη Ζωή εν Θεώ ξεκινά με μια στιγμή—μια αστραπή θείας επίγνωσης, μια ματιά στην αληθινή πατρίδα της ψυχής. Αυτό δεν είναι ακόμη η πληρότητα της φώτισης, αλλά μια πρόγευση, μια φευγαλέα συνάντηση με το Θείο που ξυπνά την ψυχή σε λαχτάρα. Ο Ιησούς δίδαξε ότι τέτοιες στιγμές δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Η ψυχή πρέπει να προχωρήσει πέρα από αυτές τις εφήμερες σπίθες σε μια κατάσταση μόνιμης κοινωνίας, όπου η Παρουσία του Θεού δεν είναι πλέον επισκέπτης αλλά μια διαρκής πραγματικότητα.

Αυτή η μεταμόρφωση, που συχνά αποκαλείται «θέωση» στις μυστικές παραδόσεις, είναι η διαδικασία με την οποία η ψυχή αποκαθίσταται στην «φυσική της κατάσταση»—μια κατάσταση αδιάσπαστης ενότητας με τον Θεό. Δεν είναι μια αλλαγή στην ουσία της ψυχής, διότι η ψυχή είναι ήδη θεϊκής προέλευσης, φέρουσα την εικόνα του Δημιουργού της. Αντιθέτως, είναι μια αποβολή όλων όσων επισκιάζουν αυτήν την αλήθεια: οι ψευδαισθήσεις του χωρισμού, οι περισπασμοί του εγώ, οι αλυσίδες της κοσμικής προσκόλλησης. Το να ζει κανείς εν Θεώ είναι να αφήνει την ψυχή να λάμπει στην πρωτόλεια καθαρότητά της, αντανακλώντας το θεϊκό φως χωρίς εμπόδια.

Αυτή η μεταμόρφωση δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω διανοητικής αποδοχής, ούτε μέσω φευγαλέων στιγμών θέρμης. Απαιτεί μια πειθαρχημένη στροφή της καρδιάς, μια επαναπροσανατολισμό της συνείδησης προς το Θείο. Η ψυχή πρέπει να μάθει να κατοικεί στον Θεό, να αναπαύεται στην Παρουσία Του, να ευθυγραμμίζει κάθε σκέψη και επιθυμία με το θέλημά Του. Μόνο τότε η αστραπή γίνεται φλόγα, και η φλόγα μια ακτινοβολία που δεν σβήνει ποτέ.

Η Επιλογή να Δούμε

Οι διδασκαλίες του Ιησού τονίζουν μια βαθιά και συχνά ανησυχητική αλήθεια: η εμπειρία της πραγματικότητας εξαρτάται από το πού κατευθύνουμε τη συνείδησή μας. Αν δεν βλέπουμε τον Θεό, δεν είναι επειδή είναι απών, ούτε επειδή δεν υπάρχει. Είναι επειδή έχουμε επιλέξει—συνειδητά ή ασυνείδητα—να στρέψουμε το βλέμμα μας αλλού. Η Θεία Παρουσία είναι πάντα παρούσα, διαπερνώντας τα πάντα, πιο κοντά μας από την ίδια μας την ανάσα. Ωστόσο, η ψυχή, στην ελευθερία της, μπορεί να επιλέξει να αγνοήσει αυτήν την πραγματικότητα, να εστιάσει στις παροδικές απολαύσεις και πόνους του υλικού κόσμου.

Το να ζει κανείς εν Θεώ είναι να ασκεί αυτήν την ελευθερία σωστά, να επιλέγει να βλέπει. Είναι μια πράξη θέλησης, μια σκόπιμη στροφή της ψυχής προς την Πηγή της. Αυτή η στροφή δεν είναι ένα μοναδικό γεγονός αλλά μια δια βίου πρακτική, μια καθημερινή παράδοση στο κάλεσμα του Θείου. Απαιτεί ταπεινότητα, διότι πρέπει να αναγνωρίσουμε την τύφλωσή μας. Απαιτεί θάρρος, διότι πρέπει να αφήσουμε πίσω τα οικεία είδωλα που μας αγκυροβολούν στο χρονικό. Πάνω απ’ όλα, απαιτεί αγάπη, διότι η αγάπη είναι αυτή που έλκει την ψυχή στον Θεό, συνδέοντάς την μαζί Του σε μια αιώνια αγκαλιά.

Οι μυστικές παραδόσεις μιλούν για αυτήν την στροφή ως καθαρισμό της ψυχής, ως κάθαρση του εσωτερικού οφθαλμού ώστε να μπορεί να αντικρίσει το Θείο χωρίς παραμόρφωση. Ο ίδιος ο Ιησούς μίλησε γι’ αυτό στους Μακαρισμούς: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθαίος 5:8). Η καθαρότητα της καρδιάς δεν είναι ηθική τελειότητα αλλά μονοσήμαντη αφοσίωση, μια αδιαίρετη εστίαση στο Θείο. Όταν η ψυχή καθαρίζεται, όταν οι ενέργειές της ευθυγραμμίζονται με τον Θεό, Τον βλέπει όχι ως μια μακρινή μορφή αλλά ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξής της, την πηγή κάθε ζωής και αγάπης.

Η Οδός προς τη Θεία Κοινωνία

Πώς, λοιπόν, βαδίζουμε αυτήν την οδό; Πώς προχωρούμε από την αστραπή στη μεταμόρφωση, από τις φευγαλέες ματιές στη Ζωή εν Θεώ; Οι διδασκαλίες του Ιησού προσφέρουν έναν σαφή αλλά απαιτητικό τρόπο: προσευχή, αγάπη και παράδοση.

«Η προσευχή» είναι η συνομιλία της ψυχής με τον Θεό, το μέσο με το οποίο ανοίγεται στην Παρουσία Του. Δεν είναι απλώς μια απαγγελία λέξεων αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, μια ανύψωση της καρδιάς προς το Θείο. Στην προσευχή, η ψυχή μαθαίνει να ακούει, να αναπαύεται στη σιωπή, να δέχεται τη χάρη που ρέει αδιάκοπα από τον Θεό. Μέσω της προσευχής, η ψυχή ευθυγραμμίζεται με το αιώνιο, συντονίζοντας το εσωτερικό της αυτί στη σιγανή, μικρή φωνή που μιλά εντός.

«Η αγάπη» είναι η απόκριση της ψυχής στο κάλεσμα του Θεού, η δύναμη που τη δένει με Αυτόν και με όλη τη δημιουργία. Ο Ιησούς δίδαξε ότι η μεγαλύτερη εντολή είναι να αγαπάς τον Θεό με όλη σου την καρδιά, ψυχή, νου και δύναμη, και να αγαπάς τον πλησίον σου ως εαυτόν (Μάρκος 12:30-31). Η αγάπη είναι η γέφυρα μεταξύ του χρονικού και του αιώνιου, το μέσο με το οποίο η ψυχή υπερβαίνει την απομόνωσή της και εισέρχεται σε κοινωνία. Το να αγαπάς είναι να συμμετέχεις στην ίδια τη ζωή του Θεού, διότι ο Θεός είναι αγάπη (Α΄ Ιωάννου 4:8).

«Η παράδοση» είναι η ύψιστη πράξη εμπιστοσύνης της ψυχής, η αποκήρυξη του δικού της θελήματος στο θέλημα του Θεού. Είναι το άδειασμα του εαυτού, η εγκατάλειψη όλων όσων χωρίζουν την ψυχή από τον Δημιουργό της. Στην παράδοση, η ψυχή βρίσκει την αληθινή της ελευθερία, διότι ανακαλύπτει ότι οι βαθύτερες επιθυμίες της εκπληρώνονται μόνο στον Θεό. Αυτό είναι το παράδοξο της μυστικής οδού: χάνοντας τον εαυτό της, η ψυχή βρίσκει τον εαυτό της· πεθαίνοντας στον κόσμο, γεννιέται στην αιώνια ζωή.

Το Αιώνιο Τώρα

Το να ζει κανείς εν Θεώ είναι να κατοικεί στο αιώνιο τώρα, όπου παρελθόν και μέλλον διαλύονται στην Παρουσία του Θείου. Είναι να βλέπει τα πάντα μεταμορφωμένα, να αντικρίζει τον κόσμο όχι ως τόπο εξορίας αλλά ως αντανάκλαση της δόξας του Θεού. Η ψυχή που παραμένει στον Θεό διακρίνει το θεϊκό φως σε κάθε πλάσμα, κάθε στιγμή, κάθε ανάσα. Ζει σε μια κατάσταση ευγνωμοσύνης, διότι γνωρίζει ότι όλα είναι δώρο, όλα είναι χάρις.

Αυτή είναι η Αληθινή Ζωή που υποσχέθηκε ο Ιησούς, η ζωή που είναι «περισσεύουσα» (Ιωάννης 10:10), όχι σε υλικό πλούτο αλλά σε πνευματική πληρότητα. Είναι μια ζωή χαράς, όχι επειδή ο πόνος απουσιάζει, αλλά επειδή ο πόνος μεταμορφώνεται στο φως της αγάπης του Θεού. Είναι μια ζωή ειρήνης, όχι επειδή οι συγκρούσεις παύουν, αλλά επειδή η ψυχή αναπαύεται στην ακλόνητη Παρουσία του Δημιουργού της.

Το Κάλεσμα στην Αφύπνιση

Οι διδασκαλίες του Ιησού είναι ένα κάλεσμα στην αφύπνιση, μια πρόσκληση να ζήσουμε εν Θεώ όχι ως μακρινή ελπίδα αλλά ως παρούσα πραγματικότητα. Η ψυχή, στην ουσιαστική της φύση, είναι ήδη ενωμένη με τον Θεό, φέρει ήδη την εικόνα Του. Το ταξίδι δεν είναι να γίνουμε κάτι νέο, αλλά να θυμηθούμε τι είμαστε, να επιστρέψουμε στην κοινωνία που είναι το κληρονομικό μας δικαίωμα.

Ας επιλέξουμε, λοιπόν, να δούμε. Ας στρέψουμε τη συνείδησή μας προς το Θείο, αναζητώντας Τον στην προσευχή, αγαπώντας Τον στους πλησίον μας, παραδιδόμενοι σε Αυτόν με εμπιστοσύνη. Ας προχωρήσουμε πέρα από την αστραπή στη μεταμόρφωση, πέρα από τη ματιά στην αιώνια αγκαλιά. Διότι εν Θεώ ζούμε, κινούμεθα και υπάρχουμε (Πράξεις 17:28). Σε Αυτόν, βρίσκουμε την Αληθινή Ζωή που δεν ξεθωριάζει ποτέ, τη Ζωή εν Θεώ που είναι η αιώνια πατρίδα της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

14. The Non-Local Local Consciousness: A Mystical Exploration

ESOTERISM STUDIES