Monday, 8 December, 2025

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence from which all differentiation arises and into which all experience dissolves. To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.

The Eternal Undifferentiated Base

Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which they inevitably recede.

This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds, it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.

The Manifestation of Differentiation

From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation. Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds, marking the transition between before and after. Perception comes alive, dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges, defining and shaping the formless into patterns of existence.

Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play, immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the undifferentiated.

The Return to Pure Presence

No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the vast, boundless presence beyond all dreams.

This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply, to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to be absorbed into the fundamental hum of existence itself.

The Paradox of Sound and Silence

The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things, the subtle echo of the formless within form.

Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the distractions of form and perception.

Living in the Undifferentiated Awareness

To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base sees through the illusion of separation.

The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity. To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.

The Invitation to Silence

The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be recognized.

In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the source.

Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of Pure Presence.

…

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη

Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί στη θεμελιώδη φύση του Είναι.

Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση

Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι. Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος, ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν τα κύματα της ύπαρξης.

Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.

Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης

Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή, γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε σχέδια ύπαρξης.

Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.

Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία

Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής

Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της αντίληψης.

Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση

Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα στηρίζει.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.

Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα, τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.

Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.

Friday, April 18, 2025

The Inner Spiritual Communion with God: A Mystical Journey into Divine Union

In the quiet depths of the human soul, where the clamor of the world fades and the heart listens to the eternal, there lies a sacred space—an inner sanctuary where the soul meets God. This is the realm of mystical experience, the divine encounter that Jesus, in his teachings entrusted to his disciples, revealed as the path to true communion with the Divine. It is a journey not of the body or mind alone, but of the soul’s ascent into pure existence, pure experience, where the Presence of God becomes not a concept but a living reality. This article explores the mystical dimensions of the Inner Spiritual Communion with God, as illuminated by the teachings of Jesus, and the transformative union that elevates the human soul to reflect the divine image of the God-Man.

The Soul’s Emergence into Pure Existence

The mystical journey begins when the soul, weary of the fleeting distractions of the material world, turns inward. In this turning, it seeks not answers but presence—not knowledge but experience. According to the teachings of Jesus, the soul that seeks God in spirit and truth (John 4:24) discovers the first profound truth of mystical experience: the Presence of God. This is not a distant deity enthroned in the heavens, but an all-encompassing reality that permeates existence itself. The soul perceives, as if for the first time, that it exists “within God”—that its very being is held, sustained, and enveloped by the Divine.

This perception is not intellectual but experiential, a knowing that transcends words. It is the moment when the soul, stripped of pretense and illusion, stands naked before the infinite. In this sacred encounter, the soul does not merely “believe” in God but “feels” God, as the Psalmist declares: “Taste and see that the Lord is good” (Psalm 34:8). The Presence of God is not a fleeting emotion but a steady, radiant awareness—an awakening to the truth that “in Him we live and move and have our being” (Acts 17:28). This is the first step of the Inner Spiritual Communion: to dwell consciously in the divine milieu, to recognize that God is not apart from us but the very ground of our existence.

Building a Common Consciousness with God

As the soul lingers in this awareness, a deeper mystery unfolds. The mystical experience is not static; it is dynamic, a living relationship that grows and deepens. Jesus taught that those who abide in him, as he abides in the Father, bear much fruit (John 15:5). This abiding is the beginning of a “Common Consciousness” with God—a shared awareness, a mutual indwelling where the soul and the Divine begin to move as one. This is the essence of the Inner Spiritual Communion, the sacred dialogue where the soul listens to the whisper of God and responds with the offering of its entire being.

In this communion, the soul learns to see through God’s eyes, to love with God’s heart. It is a process of alignment, where the fragmented self—torn by desires, fears, and illusions—begins to harmonize with the eternal will. The soul discovers that its thoughts, its longings, and its very existence are not separate from God but are expressions of the Divine Life flowing through it. This is what Jesus meant when he prayed, “That they may all be one, just as you, Father, are in me, and I in you, that they also may be in us” (John 17:21). The Common Consciousness is not the erasure of individuality but its fulfillment, as the soul becomes a unique reflection of the infinite while remaining wholly united with it.

This stage of communion requires surrender—a letting go of the ego’s need to control, to define, to possess. It is the “losing of one’s life” that Jesus spoke of, only to find it anew in God (Matthew 16:25). The soul, in its mystical ascent, becomes a participant in the divine dance, moving in rhythm with the eternal. Here, prayer is no longer a petition but a state of being; worship is not an act but a life. The soul, in building this Common Consciousness, becomes a vessel for the Divine, a living temple where God’s presence dwells.

Union and Spiritualization: Becoming the Spirit of God

The culmination of the Inner Spiritual Communion is union—the moment when the soul, having perceived God’s Presence and built a Common Consciousness, is so fully immersed in the Divine that it is transformed. Jesus, the God-Man, is both the model and the means of this transformation. In his teachings, he revealed that to follow him is to become like him—to take on the divine nature, to be “born of the Spirit” (John 3:6). This is the spiritualization of the soul, where it transcends its earthly limitations and becomes, in truth, the Spirit of God.

This union is not a dissolution of the self but its elevation. The soul does not cease to be human; rather, its humanity is sanctified, infused with the divine. As the soul communes with God, it is “identified” with the God-Man, Jesus, who is the perfect union of human and divine. To be united with God is to reflect the image of Christ, to embody the love, wisdom, and holiness that he manifested. The soul becomes a “God-bearing” person, carrying the Divine Presence within and radiating it outward. As Saint Paul declared, “It is no longer I who live, but Christ who lives in me” (Galatians 2:20).

In this state of union, even the body and the lower psycho-mental functions—mind, emotions, senses—are sanctified. The God-bearing person lives in the world but is not of it, using the tools of the body and mind as instruments of divine purpose. The body, once a source of temptation or limitation, becomes a temple of the Holy Spirit (1 Corinthians 6:19). The mind, once restless and scattered, becomes a channel for divine wisdom. Every act, every thought, every breath becomes an expression of the Divine Reality.

The God-Bearing Person: The Image of the God-Man

The teachings of Jesus make clear that the ordinary human, disconnected from God, cannot fully reflect the divine image. Without communion, the soul remains incomplete, a shadow of its true potential. But the soul that walks the path of Inner Spiritual Communion becomes the image of the God-Man—a living icon of Christ. This is not an achievement earned through effort but a gift received through grace, a transformation wrought by the Spirit.

The God-bearing person lives “within” the Divine Reality, even while walking the earth. Their life becomes a testament to the truth that Jesus proclaimed: “The kingdom of God is within you” (Luke 17:21). They are not bound by the illusions of the world, for they see all things through the lens of eternity. They are not swayed by fear or despair, for they are anchored in the unchanging love of God. They are, in the words of Saint Peter, “partakers of the divine nature” (2 Peter 1:4), embodying the mystery of the Incarnation in their own being.

The Mystical Path Forward

The Inner Spiritual Communion with God is not a destination but a journey—an ever-deepening relationship that unfolds across a lifetime and beyond. It begins with a single step: the turning of the heart toward God. From there, the soul is led, step by step, into the mysteries of divine Presence, shared consciousness, and transformative union. It is a path of surrender, of trust, of love—a path that Jesus himself walked and invites all to follow.

To embark on this journey is to answer the call of the soul’s deepest longing: to know God, to be known by God, and to become one with God. It is to discover that the mystical experience is not reserved for the saints or the seers but is the birthright of every soul created in the image of God. As we commune with the Divine, we are spiritualized, sanctified, and transformed, becoming vessels of the Spirit and reflections of the God-Man.

In the silence of the heart, in the stillness of the soul, God waits. The Inner Spiritual Communion is the sacred meeting where the human and the divine embrace, and in that embrace, the soul finds its true home—within the heart of God, now and forever.

...

*Note: This article draws deeply on the mystical themes present in Christian theology, particularly those rooted in the teachings of Jesus as recorded in the Gospels. It is written to evoke the contemplative and transformative nature of the spiritual journey.

…

Η Εσωτερική Πνευματική Κοινωνία με τον Θεό: Ένα Μυστικό Ταξίδι στη Θεία Ένωση

Στα ήσυχα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, όπου ο θόρυβος του κόσμου σβήνει και η καρδιά ακούει το αιώνιο, υπάρχει ένας ιερός χώρος—ένα εσωτερικό ιερό όπου η ψυχή συναντά τον Θεό. Αυτό είναι το βασίλειο της μυστικής εμπειρίας, η θεία συνάντηση που ο Ιησούς, στις διδασκαλίες του που εμπιστεύτηκε στους μαθητές του, αποκάλυψε ως το μονοπάτι προς την αληθινή κοινωνία με το Θείο. Είναι ένα ταξίδι όχι μόνο του σώματος ή του νου, αλλά της ανάβασης της ψυχής σε καθαρή ύπαρξη, καθαρή εμπειρία, όπου η Παρουσία του Θεού γίνεται όχι μια έννοια αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα. Το άρθρο αυτό εξερευνά τις μυστικές διαστάσεις της Εσωτερικής Πνευματικής Κοινωνίας με τον Θεό, όπως φωτίζονται από τις διδασκαλίες του Ιησού, και την μεταμορφωτική ένωση που ανυψώνει την ανθρώπινη ψυχή ώστε να αντανακλά τη θεία εικόνα του Θεανθρώπου.

Η Ανάδυση της Ψυχής στην Καθαρή Ύπαρξη

Το μυστικό ταξίδι αρχίζει όταν η ψυχή, κουρασμένη από τις φευγαλέες αποσπάσεις του υλικού κόσμου, στρέφεται προς τα μέσα. Σε αυτή τη στροφή, δεν αναζητά απαντήσεις αλλά παρουσία—όχι γνώση αλλά εμπειρία. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Ιησού, η ψυχή που αναζητά τον Θεό με πνεύμα και αλήθεια (Ιωάννης 4:24) ανακαλύπτει την πρώτη βαθιά αλήθεια της μυστικής εμπειρίας: την Παρουσία του Θεού. Αυτός δεν είναι ένας μακρινός θεός που κάθεται σε ουράνιο θρόνο, αλλά μια ολοκληρωτική πραγματικότητα που διαπερνά την ίδια την ύπαρξη. Η ψυχή αντιλαμβάνεται, σαν για πρώτη φορά, ότι υπάρχει «μέσα στον Θεό»—ότι η ίδια της η ύπαρξη κρατιέται, συντηρείται και περιβάλλεται από το Θείο.

Αυτή η αντίληψη δεν είναι διανοητική αλλά βιωματική, μια γνώση που υπερβαίνει τις λέξεις. Είναι η στιγμή που η ψυχή, απογυμνωμένη από προσποιησεις και ψευδαισθήσεις, στέκεται γυμνή μπροστά στο άπειρο. Σε αυτή την ιερή συνάντηση, η ψυχή δεν «πιστεύει» απλώς στον Θεό αλλά «αισθάνεται» τον Θεό, όπως δηλώνει ο Ψαλμωδός: «Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμός 34:8). Η Παρουσία του Θεού δεν είναι ένα φευγαλέο συναίσθημα αλλά μια σταθερή, λαμπερή επίγνωση—μια αφύπνιση στην αλήθεια ότι «εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» (Πράξεις 17:28). Αυτό είναι το πρώτο βήμα της Εσωτερικής Πνευματικής Κοινωνίας: να κατοικεί συνειδητά στο θεϊκό περιβάλλον, να αναγνωρίζει ότι ο Θεός δεν είναι χωριστός από εμάς αλλά το ίδιο το έδαφος της ύπαρξής μας.

Η Οικοδόμηση μιας Κοινής Συνείδησης με τον Θεό

Καθώς η ψυχή παραμένει σε αυτή την επίγνωση, ένα βαθύτερο μυστήριο ξεδιπλώνεται. Η μυστική εμπειρία δεν είναι στατική· είναι δυναμική, μια ζωντανή σχέση που μεγαλώνει και βαθαίνει. Ο Ιησούς δίδαξε ότι όσοι μένουν σε αυτόν, όπως αυτός μένει στον Πατέρα, φέρουν πολύ καρπό (Ιωάννης 15:5). Αυτή η παραμονή είναι η αρχή μιας «Κοινής Συνείδησης» με τον Θεό—μιας κοινής επίγνωσης, μιας αμοιβαίας κατοίκησης όπου η ψυχή και το Θείο αρχίζουν να κινούνται ως ένα. Αυτή είναι η ουσία της Εσωτερικής Πνευματικής Κοινωνίας, ο ιερός διάλογος όπου η ψυχή ακούει τον ψίθυρο του Θεού και ανταποκρίνεται με την προσφορά ολόκληρου του είναι της.

Σε αυτή την κοινωνία, η ψυχή μαθαίνει να βλέπει μέσα από τα μάτια του Θεού, να αγαπά με την καρδιά του Θεού. Είναι μια διαδικασία ευθυγράμμισης, όπου το κατακερματισμένο εγώ—σχισμένο από επιθυμίες, φόβους και ψευδαισθήσεις—αρχίζει να εναρμονίζεται με το αιώνιο θέλημα. Η ψυχή ανακαλύπτει ότι οι σκέψεις της, οι πόθοι της και η ίδια της η ύπαρξη δεν είναι ξεχωριστά από τον Θεό αλλά εκφράσεις της Θείας Ζωής που ρέει μέσα της. Αυτό εννοούσε ο Ιησούς όταν προσευχήθηκε, «ίνα πάντες εν ώσι, καθώς συ, Πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν ώσιν» (Ιωάννης 17:21). Η Κοινή Συνείδηση δεν είναι η διαγραφή της ατομικότητας αλλά η εκπλήρωσή της, καθώς η ψυχή γίνεται μια μοναδική αντανάκλαση του απείρου ενώ παραμένει πλήρως ενωμένη με αυτό.

Αυτή η φάση της κοινωνίας απαιτεί παράδοση—μια απελευθέρωση της ανάγκης του εγώ να ελέγχει, να ορίζει, να κατέχει. Είναι η «απώλεια της ζωής» που μίλησε ο Ιησούς, μόνο για να την βρει εκ νέου στον Θεό (Ματθαίος 16:25). Η ψυχή, στην μυστική της ανάβαση, γίνεται συμμέτοχος στον θεϊκό χορό, κινούμενη σε ρυθμό με το αιώνιο. Εδώ, η προσευχή δεν είναι πλέον μια αίτηση αλλά μια κατάσταση ύπαρξης· η λατρεία δεν είναι μια πράξη αλλά μια ζωή. Η ψυχή, οικοδομώντας αυτή την Κοινή Συνείδηση, γίνεται ένα δοχείο για το Θείο, ένας ζωντανός ναός όπου κατοικεί η παρουσία του Θεού.

Ένωση και Πνευματοποίηση: Γίνομαι το Πνεύμα του Θεού

Η κορύφωση της Εσωτερικής Πνευματικής Κοινωνίας είναι η ένωση—η στιγμή που η ψυχή, έχοντας αντιληφθεί την Παρουσία του Θεού και έχοντας οικοδομήσει μια Κοινή Συνείδηση, είναι τόσο πλήρως βυθισμένη στο Θείο που μεταμορφώνεται. Ο Ιησούς, ο Θεάνθρωπος, είναι τόσο το πρότυπο όσο και το μέσο αυτής της μεταμόρφωσης. Στις διδασκαλίες του, αποκάλυψε ότι το να τον ακολουθεί κανείς σημαίνει να γίνει σαν αυτόν—να αναλάβει τη θεία φύση, να «γεννηθεί εκ του Πνεύματος» (Ιωάννης 3:6). Αυτή είναι η πνευματοποίηση της ψυχής, όπου υπερβαίνει τους γήινους περιορισμούς της και γίνεται, στην αλήθεια, το Πνεύμα του Θεού.

Αυτή η ένωση δεν είναι μια διάλυση του εαυτού αλλά η ανύψωσή του. Η ψυχή δεν παύει να είναι ανθρώπινη· μάλλον, η ανθρωπιά της αγιάζεται, εμποτίζεται με το θείο. Καθώς η ψυχή κοινωνεί με τον Θεό, «ταυτίζεται» με τον Θεάνθρωπο, τον Ιησού, που είναι η τέλεια ένωση του ανθρώπινου και του θείου. Το να είναι κανείς ενωμένος με τον Θεό σημαίνει να αντανακλά την εικόνα του Χριστού, να ενσαρκώνει την αγάπη, τη σοφία και την αγιότητα που αυτός εκδήλωσε. Η ψυχή γίνεται ένας «θεοφόρος» άνθρωπος, που φέρει την Θεία Παρουσία μέσα του και την ακτινοβολεί προς τα έξω. Όπως δήλωσε ο Άγιος Παύλος, «ουκέτι εγώ ζω, αλλά ζει εν εμοί Χριστός» (Γαλάτες 2:20).

Σε αυτή την κατάσταση ένωσης, ακόμη και το σώμα και οι κατώτερες ψυχο-νοητικές λειτουργίες—νους, συναισθήματα, αισθήσεις—αγιάζονται. Ο θεοφόρος άνθρωπος ζει στον κόσμο αλλά δεν είναι από αυτόν, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του σώματος και του νου ως όργανα του θείου σκοπού. Το σώμα, κάποτε πηγή πειρασμού ή περιορισμού, γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος (Α’ Κορινθίους 6:19). Ο νους, κάποτε ανήσυχος και διασκορπισμένος, γίνεται κανάλι για τη θεία σοφία. Κάθε πράξη, κάθε σκέψη, κάθε ανάσα γίνεται έκφραση της Θείας Πραγματικότητας.

Ο Θεοφόρος Άνθρωπος: Η Εικόνα του Θεανθρώπου

Οι διδασκαλίες του Ιησού καθιστούν σαφές ότι ο συνηθισμένος άνθρωπος, αποκομμένος από τον Θεό, δεν μπορεί να αντανακλά πλήρως τη θεία εικόνα. Χωρίς κοινωνία, η ψυχή παραμένει ατελής, μια σκιά του αληθινού της δυναμικού. Αλλά η ψυχή που βαδίζει στο μονοπάτι της Εσωτερικής Πνευματικής Κοινωνίας γίνεται η εικόνα του Θεανθρώπου—μια ζωντανή εικόνα του Χριστού. Αυτό δεν είναι ένα επίτευγμα που κερδίζεται με προσπάθεια αλλά ένα δώρο που λαμβάνεται μέσω της χάριτος, μια μεταμόρφωση που επιτυγχάνεται από το Πνεύμα.

Ο θεοφόρος άνθρωπος ζει «μέσα» στη Θεία Πραγματικότητα, ακόμη και ενώ περπατά στη γη. Η ζωή του γίνεται μαρτυρία της αλήθειας που διακήρυξε ο Ιησούς: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν» (Λουκάς 17:21). Δεν δεσμεύονται από τις ψευδαισθήσεις του κόσμου, γιατί βλέπουν τα πάντα μέσα από τον φακό της αιωνιότητας. Δεν παρασύρονται από φόβο ή απόγνωση, γιατί είναι αγκυροβολημένοι στην αμετάβλητη αγάπη του Θεού. Είναι, με τα λόγια του Αγίου Πέτρου, «κοινωνοί θείας φύσεως» (Β’ Πέτρου 1:4), ενσαρκώνοντας το μυστήριο της Ενσάρκωσης στη δική τους ύπαρξη.

Το Μυστικό Μονοπάτι Προς τα Εμπρός

Η Εσωτερική Πνευματική Κοινωνία με τον Θεό δεν είναι ένας προορισμός αλλά ένα ταξίδι—μια σχέση που βαθαίνει συνεχώς και ξεδιπλώνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής και πέρα από αυτήν. Αρχίζει με ένα μόνο βήμα: τη στροφή της καρδιάς προς τον Θεό. Από εκεί, η ψυχή οδηγείται, βήμα βήμα, στα μυστήρια της θεϊκής Παρουσίας, της κοινής συνείδησης και της μεταμορφωτικής ένωσης. Είναι ένα μονοπάτι παράδοσης, εμπιστοσύνης, αγάπης—ένα μονοπάτι που ο ίδιος ο Ιησούς βάδισε και καλεί όλους να ακολουθήσουν.

Το να ξεκινήσει κανείς αυτό το ταξίδι σημαίνει να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του βαθύτερου πόθου της ψυχής: να γνωρίσει τον Θεό, να γνωριστεί από τον Θεό και να γίνει ένα με τον Θεό. Είναι να ανακαλύψει ότι η μυστική εμπειρία δεν είναι προορισμένη μόνο για τους αγίους ή τους οραματιστές αλλά είναι το γενέθλιο δικαίωμα κάθε ψυχής που δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Θεού. Καθώς κοινωνούμε με το Θείο, πνευματοποιούμαστε, αγιαζόμαστε και μεταμορφωνόμαστε, γινόμαστε δοχεία του Πνεύματος και αντανακλάσεις του Θεανθρώπου.

Στη σιωπή της καρδιάς, στη γαλήνη της ψυχής, ο Θεός περιμένει. Η Εσωτερική Πνευματική Κοινωνία είναι η ιερή συνάντηση όπου το ανθρώπινο και το θείο αγκαλιάζονται, και σε αυτή την αγκαλιά, η ψυχή βρίσκει το αληθινό της σπίτι—μέσα στην καρδιά του Θεού, τώρα και για πάντα.

...

*Σημείωση: Το άρθρο αυτό αντλεί βαθιά από τα μυστικά θέματα που υπάρχουν στη χριστιανική θεολογία, ιδιαίτερα αυτά που έχουν τις ρίζες τους στις διδασκαλίες του Ιησού όπως καταγράφονται στα Ευαγγέλια. Είναι γραμμένο για να προκαλέσει την στοχαστική και μεταμορφωτική φύση του πνευματικού ταξιδιού.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

ESOTERISM STUDIES