Friday, July 26, 2024

Exit Way: The Mystic Theory of Transcending Thought

Introduction

In the quest for Truth and Enlightenment, one must first acknowledge an inherent paradox. The very desire to find Truth implies a state of lacking, an admission of ignorance, and a sense of incompleteness. The decision to follow a religious path, meditate, pray, or engage in spiritual practices is an indirect confession of perceived separation and duality, which one aspires to transcend. Such activities, however, occur within the realm of thought and imagination. To grasp the essence of Truth, one must understand the nature of these constructs and seek a reality beyond them.

The Nature of Truth

What is Truth? Is it an experience, a state of free and objective perception, or is it merely knowledge, information processed by thought? Can Truth be achieved through thought, or is it something that transcends it? The "I" that seeks awakening, meditates, and walks the spiritual path is a creation of thought. This self-perception, isolating a separate existence within the Unified Field of Awareness, is a construct of thought and thus a fantasy.

The Illusion of the Self

In a reality where all is unified and interrelated, the belief in a separate, independent self is a false construct. This mistaken perception gives rise to the illusion of a self that can be enlightened or evolved. Desires for enlightenment and spiritual practices exist only at the level of thought and imagination. Understanding this, we realize that the concept of an isolated, unenlightened, evolving self is itself illusory.

The Danger of Misunderstanding

Recognizing the illusory nature of the self and its pursuits is crucial, but one must avoid a critical misunderstanding. Rejecting the content of thought and abandoning all practices without true insight leads to a stagnant, "empty" ego, mistakenly considered enlightenment. Such an "enlightened" ego remains an ego nonetheless, perpetuating separation and illusion.

The Path of Exit: Seeing and Abandoning

The true Exit Way is simple and natural: to see what is happening here and now, in real-time, and to understand the falsity of all thought constructs. This understanding allows us to abandon these constructs and the notion of the self entirely. In this silence, free from the distorting activities of thought, we experience Truth—an enlightenment that is devoid of self, characterized by pure light, and unlimited, timeless perception.

Transcending Thought

Transcending thought involves a profound shift in perception. It requires seeing beyond the constructs of thought to the underlying reality that is always present. This shift is not about acquiring new knowledge or experiences but about a fundamental understanding of the nature of thought and self. When this understanding is achieved, the mind's constant activity of creating and sustaining illusions ceases, revealing the true nature of existence.

Living in the Present

Living in the present moment, free from the constructs of thought, is the essence of the Exit Way. It is a state of continuous, renewed contact with what is happening, unburdened by past or future. This mode of living transcends linear time, offering a direct experience of life in its purest form. In this state, there is no separation, no duality, only the seamless flow of existence.

Conclusion

The mystic theory of Exit Street emphasizes the importance of understanding and transcending the constructs of thought and self. It calls for a radical shift in perception, a return to the present moment, and a profound realization of the unity and interrelation of all things. By seeing through the illusions of thought, we can abandon them and experience the boundless, timeless perception that is true enlightenment. This path is not about achieving or becoming but about realizing and being—fully present, fully aware, and fully alive.

…

Οδός εξόδου: Η Μυστική Θεωρία της Υπερβατικής Σκέψης

Εισαγωγή

Στην αναζήτηση της Αλήθειας και της Φώτισης, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε ένα εγγενές παράδοξο. Η ίδια η επιθυμία να βρεθεί η Αλήθεια συνεπάγεται μια κατάσταση έλλειψης, μια παραδοχή άγνοιας και μια αίσθηση ημιτελούς. Η απόφαση να ακολουθήσει κανείς ένα θρησκευτικό μονοπάτι, να διαλογιστεί, να προσευχηθεί ή να ασχοληθεί με πνευματικές πρακτικές είναι μια έμμεση ομολογία του αντιληπτού διαχωρισμού και της δυαδικότητας, την οποία φιλοδοξεί κανείς να υπερβεί. Τέτοιες δραστηριότητες, ωστόσο, συμβαίνουν στη σφαίρα της σκέψης και της φαντασίας. Για να κατανοήσει κανείς την ουσία της Αλήθειας, πρέπει να κατανοήσει τη φύση αυτών των κατασκευών και να αναζητήσει μια πραγματικότητα πέρα από αυτά.

Η Φύση της Αλήθειας

Τι είναι η Αλήθεια; Είναι μια εμπειρία, μια κατάσταση ελεύθερης και αντικειμενικής αντίληψης ή είναι απλώς γνώση, πληροφορία που επεξεργάζεται η σκέψη; Μπορεί η Αλήθεια να επιτευχθεί μέσω της σκέψης ή είναι κάτι που την υπερβαίνει; Το «εγώ» που αναζητά την αφύπνιση, διαλογίζεται και βαδίζει την πνευματική οδό είναι δημιούργημα της σκέψης. Αυτή η αυτοαντίληψη, που απομονώνει μια ξεχωριστή ύπαρξη μέσα στο Ενιαίο Πεδίο Επίγνωσης, είναι ένα κατασκεύασμα της σκέψης και επομένως μια φαντασίωση.

Η ψευδαίσθηση του εαυτού

Σε μια πραγματικότητα όπου όλα είναι ενοποιημένα και αλληλένδετα, η πίστη σε έναν ξεχωριστό, ανεξάρτητο εαυτό είναι μια λανθασμένη κατασκευή. Αυτή η λανθασμένη αντίληψη γεννά την ψευδαίσθηση ενός εαυτού που μπορεί να διαφωτιστεί ή να εξελιχθεί. Επιθυμίες για φώτιση και πνευματικές πρακτικές υπάρχουν μόνο στο επίπεδο της σκέψης και της φαντασίας. Κατανοώντας αυτό, συνειδητοποιούμε ότι η έννοια ενός απομονωμένου, μη φωτισμένου, εξελισσόμενου εαυτού είναι από μόνη της απατηλή.

Ο κίνδυνος της παρεξήγησης

Η αναγνώριση της απατηλής φύσης του εαυτού και των επιδιώξεών του είναι ζωτικής σημασίας, αλλά πρέπει να αποφευχθεί μια κριτική παρεξήγηση. Η απόρριψη του περιεχομένου της σκέψης και η εγκατάλειψη όλων των πρακτικών χωρίς αληθινή ενόραση οδηγεί σε ένα στάσιμο, «άδειο» εγώ, που εσφαλμένα θεωρείται φώτιση. Ένα τέτοιο «φωτισμένο» εγώ παραμένει ωστόσο εγώ, διαιωνίζοντας τον χωρισμό και την ψευδαίσθηση.

Το Μονοπάτι της Εξόδου: Βλέποντας και Εγκαταλείποντας

Ο αληθινός τρόπος εξόδου είναι απλός και φυσικός: να δεις τι συμβαίνει εδώ και τώρα, σε πραγματικό χρόνο, και να κατανοήσεις την αναλήθεια όλων των δομών σκέψης. Αυτή η κατανόηση μας επιτρέπει να εγκαταλείψουμε εντελώς αυτές τις κατασκευές και την έννοια του εαυτού. Σε αυτή τη σιωπή, απαλλαγμένοι από τις παραμορφωτικές δραστηριότητες της σκέψης, βιώνουμε την Αλήθεια - μια φώτιση που στερείται εαυτού, που χαρακτηρίζεται από καθαρό φως και απεριόριστη, διαχρονική αντίληψη.

Υπερβατική Σκέψη

Η υπέρβαση της σκέψης περιλαμβάνει μια βαθιά αλλαγή στην αντίληψη. Απαιτεί να δούμε πέρα από τις κατασκευές της σκέψης την υποκείμενη πραγματικότητα που είναι πάντα παρούσα. Αυτή η αλλαγή δεν αφορά την απόκτηση νέων γνώσεων ή εμπειριών, αλλά για μια θεμελιώδη κατανόηση της φύσης της σκέψης και του εαυτού. Όταν επιτευχθεί αυτή η κατανόηση, η συνεχής δραστηριότητα του νου να δημιουργεί και να διατηρεί ψευδαισθήσεις σταματά, αποκαλύπτοντας την αληθινή φύση της ύπαρξης.

Ζώντας στο παρόν

Το να ζεις την παρούσα στιγμή, απαλλαγμένη από τα κατασκευάσματα της σκέψης, είναι η ουσία της Οδού Εξόδου. Είναι μια κατάσταση συνεχούς, ανανεωμένης επαφής με ό,τι συμβαίνει, χωρίς επιβάρυνση από το παρελθόν ή το μέλλον. Αυτός ο τρόπος ζωής υπερβαίνει τον γραμμικό χρόνο, προσφέροντας μια άμεση εμπειρία ζωής στην πιο αγνή της μορφή. Σε αυτήν την κατάσταση, δεν υπάρχει διαχωρισμός, δεν υπάρχει δυαδικότητα, μόνο η απρόσκοπτη ροή της ύπαρξης.

Συμπέρασμα

Η μυστικιστική θεωρία της Οδού Εξόδου τονίζει τη σημασία της κατανόησης και της υπέρβασης των κατασκευών της σκέψης και του εαυτού. Απαιτεί μια ριζική αλλαγή στην αντίληψη, μια επιστροφή στην παρούσα στιγμή και μια βαθιά συνειδητοποίηση της ενότητας και της αλληλοσυσχέτισης όλων των πραγμάτων. Βλέποντας μέσα από τις ψευδαισθήσεις της σκέψης, μπορούμε να τις εγκαταλείψουμε και να βιώσουμε την απεριόριστη, διαχρονική αντίληψη που είναι η αληθινή φώτιση. Αυτό το μονοπάτι δεν έχει να κάνει με την επίτευξη ή το γίγνεσθαι, αλλά με τη συνειδητοποίηση και το να είσαι—πλήρως παρών, πλήρως συνειδητοποιημένος και πλήρως ζωντανός.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES