Saturday, July 6, 2024

Awareness and brain

The Internal Contemplation

Consciousness is the Gateway to Reality. How is the perception of reality structured and completed? Consciousness perceives, thinks, feels, has experience (contact) of external things. When it uses these possibilities, powers, functions, to form an image of external reality, it automatically becomes a subject who lives in an objective world. It perceives through a center, the world around it, in front of it. In this perception, which can be a more or less accurate recording of external reality, the subject is not taken into account, which is placed outside (as an absolute principle) from the perception of reality. It is a perception of external reality only.

But what is Consciousness, the subjective element? It cannot be interpreted through external knowledge. Knowledge always refers to the external world .

How can we perceive the subject? the true essence? Consciousness can only be investigated through Consciousness, perception, when it is not turned outward but inward, towards the self. When perception is turned inward it automatically becomes inner perception, insight, Direct Seeing of the Nature of Consciousness. When such a process begins we do not immediately gain full knowledge of the nature of the self. We slowly realize who we are, potential and characteristics. What is quickly understood is that Consciousness is not simply the Principle of Existence. We realize that Consciousness is the Sole Principle of Existence. Everything is Consciousness. Within Consciousness everything happens. And all phenomena are but activities, manifestations, happenings, within Consciousness. Everything happens within Consciousness, even the worlds of form and the material world and incorporation into the material world, into a body, and embodied life and external experiences, all.

We see that here the perception of existence, of worlds, of life, has been reversed (in relation to the previous external dualistic perception of the subject being within an objective world). Inner Perception starts from Open Attribute-less Consciousness, which is without content, but welcomes whatever content is structured within its field. This Internal Perception is more complete, since it also includes the external worlds (those that the dualistic subject perceives as objective, external) .

Ultimately, both the Inner Perception of Reality and the outer dualistic conception of existence and life are natural functions of Consciousness. It depends on where we look. How do we see? Consciousness has all the potential to both see and focus its attention and function through a limited center of perception.

In fact, the Right Perception of Existence is the Inner Approach, because it is based on Consciousness and includes all phenomena, objective states and subjective experiences. Here the subject, individuality, is limitations of Open Consciousness in more limited fields, appearing as different worlds. In reality, everything exists within Consciousness, but only that upon which Attention is focused is perceived.

In contrast to the perception of existence through a center of perception, the subject or the still more limited individuality, the perception of reality is incomplete, half-perception. It completely leaves out the subject, the individuality, which experiences existence and examines only the content of perception, the external world.

The biggest philosophical problem for millennia is just this: Consciousness and form, (the material body), the Nature of Consciousness, the Relation of Consciousness to the body. It makes more sense to accept, to admit, that Consciousness Precedes and that form is but a manifestation in which Consciousness lodges and which it leaves when life comes full circle .

The dualistic mind investigating the external world cannot yet find an answer to the Nature of Consciousness. To arbitrarily assume that Consciousness is a product of matter, of the brain, is simply a bad assumption.

The Internal Theory

There is ONE EVER PRESENT SUBSTANCE, Without Attributes. And Within This Essence Exist (as Activities) all the Experiences of existence.

What emerges first is the Perception of Activity, of Differentiation. As Perception Reflects the Immobility of Substance, it Perceives Substance. It is Self-Awareness.

When Perception apprehends Differentiation the phenomena of existence emerge. While all these are only activities, phenomena, as Perception is absorbed in the phenomena, it ceases to see them as mere activities of Essence, transitory phenomena, and experiences them as absolute separate realities.

When Perception Perceives Reality Directly, without processing, Perceives the Oneness of Existence, Experiences the Light Aspect of Existence, "Dwells" in the Heavenly Regions.

When Perception is not limited to what happens, but edits, corrects, completes, makes a picture of Reality in the mental field. It constructs a mental core of being in the mental field and builds around it an ego, composed of temporary characteristics, a personality. It "dwells" in the three lower worlds, as mind, soul, or embodied entity, depending on the purity of his being.

If earth-embodied beings remembered their course in existence, in successive lives, and their return again and again to the material world, where they are bound by desire, they would become confused, or go mad. Fortunately nothing remains of the temporary personalities. Nature always works in a wise way.

And so beings come to earth, ignorant of the Essence in which They Exist, ignorant of what they really are, ignorant of the existence of the higher worlds they cross to reach earth, and to which they periodically retire to come again to earth.

The World of Shadow, of Mind, of Soul, of Matter, is at the lowest levels of existence. And of all these worlds, the world of matter is the darkest

The Religious Approach

Dear friends... Awareness, the "viewer", (the real entity, if you will), is not identified with the ego, nor with the mental process, nor with the perception of the external world... It has knowledge of all these but it's something more...

Awareness, associated with the brain, cannot be located “anywhere”. But the ego process, the mental process and perception, are located in specific parts and functions of the brain...

Specifically:

The release of awareness, from the mechanisms ego, thought, perception, is also observed in the brain activity... More specifically, the way the released awareness works is completely different from that of the ordinary person. While in liberated awareness no particular place and function is located, when the ego, thinking, perception is functioning, these are located in specific parts and functions of the brain...

This, that awareness is something broader than the brain, we also suspect from the fact that awareness exists even though there is no information from the outside world, no mental process, no ego perception... It seems that awareness does not even need the brain. Certainly, however, an interruption of even an "invisible" relationship with the brain would bring death... But all this allows us to believe that awareness survives the separation from the body...

The liberated awareness not only appears to be more than the brain that holds it here in the organism...but, as it participates in something Greater, it appears to be not simply an individual entity but to be connected to the Universal...

If all this is so, then awareness is both here (since it is connected to the brain...) and at the same time it is beyond here... What topology are we talking about? Liberated awareness has no topology because it is here and at the same time spreads out into the Greater, the Universal, the Objective...

It is pernicious, before science finally decides... and it may take hundreds of years for that to happen... to limit awareness to the brain... it would all be fantasy then... This creature, which we are describing, will he was a lonely madman in the universe…

…

Επίγνωση και εγκέφαλος

Η Εσωτερική Θεώρηση

Η Συνείδηση είναι η Πύλη της Πραγματικότητας. Πώς δομείται και πώς ολοκληρώνεται η αντίληψη της πραγματικότητας; Η Συνείδηση αντιλαμβάνεται, σκέφτεται, αισθάνεται, έχει εμπειρία (επαφή) των εξωτερικών πραγμάτων. Όταν χρησιμοποιεί αυτές τις δυνατότητες, δυνάμεις, λειτουργίες, για να σχηματίσει μια εικόνα της εξωτερικής πραγματικότητας αυτόματα καθίσταται ένα υποκείμενο που ζει σε ένα αντικειμενικό κόσμο. Αντιλαμβάνεται μέσα από ένα κέντρο, τον κόσμο γύρω της, απέναντί της. Σε αυτή την αντίληψη, που μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ακριβής καταγραφή της εξωτερικής πραγματικότητας δεν λαμβάνεται υπόψιν το υποκείμενο, που τοποθετείται έξω (σαν απόλυτη αρχή) από την αντίληψη της πραγματικότητας. Είναι μια αντίληψη μόνο της εξωτερικής πραγματικότητας.

Τι είναι όμως η Συνείδηση, το υποκειμενικό στοιχείο; Δεν μπορεί να ερμηνευθεί μέσω της εξωτερικής γνώσης. Η γνώση αναφέρεται πάντα στον εξωτερικό κόσμο.

Πώς μπορούμε να αντιληφθούμε το υποκείμενο; την αληθινή ουσία; Η Συνείδηση μπορεί να ερευνηθεί μόνο μέσω της Συνείδησης, της αντίληψης, όταν δεν στρέφεται προς τα έξω αλλά προς τα έσω, προς τον εαυτό. Όταν η αντίληψη στρέφεται έσω καθίσταται αυτόματα εσωτερική αντίληψη, ενόραση, Άμεση Όραση της Φύσης της Συνείδησης. Όταν ξεκινά μια τέτοια διαδικασία δεν αποκτάμε αμέσως πλήρη γνώση της φύσης του εαυτού. Συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά αυτό που είμαστε, δυνατότητες και χαρακτηριστικά. Αυτό που κατανοείται γρήγορα είναι ότι η Συνείδηση δεν είναι απλά η Αρχή της Ύπαρξης. Συνειδητοποιούμε ότι η Συνείδηση είναι η Μοναδική Αρχή της Ύπαρξης. Όλα είναι Συνείδηση. Μέσα στη Συνείδηση συμβαίνουν όλα. Και όλα τα φαινόμενα δεν είναι παρά δραστηριότητες, εκδηλώσεις, συμβάντα, εντός της Συνείδησης. Όλα συμβαίνουν μέσα στη Συνείδηση, ακόμα και οι κόσμοι της μορφής και ο υλικός κόσμος και η ενσωμάτωση στον υλικό κόσμο, σε ένα σώμα, και η ενσωματωμένη ζωή και οι εξωτερικές εμπειρίες, όλα.

Βλέπουμε ότι εδώ η αντίληψη για την ύπαρξη για τους κόσμους, για τη ζωή, έχει αντιστραφεί (σε σχέση με την προηγούμενη εξωτερική δυαδική αντίληψη του υποκειμένου που είναι μέσα σε έναν αντικειμενικό κόσμο). Η Εσωτερική Αντίληψη ξεκινά από την Ανοιχτή Χωρίς Ιδιότητες Συνείδηση, που είναι χωρίς περιεχόμενο, αλλά υποδέχεται οποιοδήποτε περιεχόμενο δομείται μέσα στο πεδίο της. Αυτή η Εσωτερική Αντίληψη είναι πιο ολοκληρωμένη, αφού συμπεριλαμβάνει και τους εξωτερικούς κόσμους, (αυτούς που το δυαδικό υποκείμενο αντιλαμβάνεται σαν αντικειμενικούς, εξωτερικούς).

Τελικά, τόσο η Εσωτερική Αντίληψη της Πραγματικότητας όσο και η εξωτερική δυαδική σύλληψη της ύπαρξης και της ζωής είναι φυσικές λειτουργίες της Συνείδησης. Εξαρτάται από Πού βλέπουμε. Πως βλέπουμε. Η Συνείδηση έχει όλες τις δυνατότητες και να βλέπει και να εστιάζει την προσοχή της και να λειτουργεί μέσα από ένα περιορισμένο κέντρο αντίληψης.

Στην πραγματικότητα, η Ορθή Αντίληψη της Ύπαρξης είναι η Εσωτερική Προσέγγιση, γιατί βασίζεται στην Συνείδηση και περιλαμβάνει όλα τα φαινόμενα, αντικειμενικές καταστάσεις και υποκειμενικές εμπειρίες. Εδώ το υποκείμενο, η ατομικότητα είναι περιορισμοί της Ανοιχτής Συνείδησης σε πιο περιορισμένα πεδία, που εμφανίζονται σαν διαφορετικοί κόσμοι. Στην πραγματικότητα όλα υπάρχουν μέσα στη Συνείδηση, αλλά γίνεται αντιληπτό μόνο αυτό στο οποίο εστιάζεται η Προσοχή.

Αντίθετα στην αντίληψη της ύπαρξης μέσα από ένα κέντρο αντίληψης, το υποκείμενο ή την πιο περιορισμένη ακόμα ατομικότητα, η αντίληψη της πραγματικότητας είναι ανολοκλήρωτη, μισή αντίληψη. Αφήνει τελείως έξω το υποκείμενο, την ατομικότητα, που βιώνει την ύπαρξη και εξετάζει μόνο το περιεχόμενο της αντίληψης, τον εξωτερικό κόσμο.

Το μεγαλύτερο φιλοσοφικό πρόβλημα εδώ και χιλιετηρίδες είναι ακριβώς αυτό: Η Συνείδηση και η μορφή, (το υλικό σώμα), η Φύση της Συνείδησης, η Σχέση της Συνείδησης με το σώμα. Είναι πιο λογικό να αποδεχτούμε, να παραδεχτούμε, ότι η Συνείδηση Προηγείται και ότι η μορφή δεν είναι παρά μια εκδήλωση στην οποία ενοικεί η Συνείδηση και την οποία εγκαταλείπει όταν η ζωή κάνει τον κύκλο της.

Ο δυαδικός νους που ερευνά τον εξωτερικό κόσμο δεν μπορεί ακόμη να βρει απάντηση για την Φύση της Συνείδησης. Το να υποθέσουμε αυθαίρετα ότι η Συνείδηση είναι προϊόν της ύλης, του εγκεφάλου, είναι απλά μια κακή υπόθεση.

Η Εσωτερική Θεωρία

Υπάρχει ΜΙΑ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΑ ΟΥΣΙΑ, Χωρίς Ιδιότητες. Κι Εντός Αυτής της Ουσίας Υφίστανται (σαν Δραστηριότητες) όλες οι Εμπειρίες της ύπαρξης.

Αυτό που Αναδύεται πρώτα είναι η Αντίληψη της Δραστηριότητας, της Διαφοροποίησης. Όσο η Αντίληψη Αντανακλά την Ακινησία της Ουσίας, Αντιλαμβάνεται την Ουσία. Είναι Αυτοσυνειδησία.

Όταν η Αντίληψη συλλαμβάνει την Διαφοροποίηση αναδύονται τα φαινόμενα της ύπαρξης. Ενώ, όλα αυτά, είναι μονάχα δραστηριότητες, φαινόμενα, καθώς η Αντίληψη απορροφιέται στα φαινόμενα, σταματά να τα βλέπει σαν απλές δραστηριότητες της Ουσίας, παροδικά φαινόμενα, και τα βιώνει σαν απόλυτες ξεχωριστές πραγματικότητες.

Όταν η Αντίληψη Αντιλαμβάνεται Άμεσα την Πραγματικότητα, χωρίς επεξεργασία, Αντιλαμβάνεται την Ενότητα της Ύπαρξης, Βιώνει την Φωτεινή Όψη της Ύπαρξης, «Κατοικεί» στις Ουράνιες Περιοχές.

Όταν η Αντίληψη δεν περιορίζεται σε αυτό που συμβαίνει, αλλά επεξεργάζεται, διορθώνει, συμπληρώνει, φτιάχνει μια εικόνα της Πραγματικότητας στο νοητικό πεδίο. Δομεί ένα νοητικό πυρήνα ύπαρξης στο νοητικό πεδίο και χτίζει γύρω του ένα εγώ, που συντίθεται από προσωρινά χαρακτηριστικά, μια προσωπικότητα. «Κατοικεί» στους τρεις κατώτερους κόσμους, σαν νους, ψυχή, ή ενσωματωμένη οντότητα, ανάλογα την καθαρότητα της ύπαρξής του.

Αν τα όντα που ενσωματώνονται στη γη θυμούνταν την πορεία τους στην ύπαρξη, στις διαδοχικές ζωές, και την επάνοδό τους ξανά και ξανά στον υλικό κόσμο, όπου τα δένει η επιθυμία, θα πάθαιναν σύγχυση, ή θα τρελαίνονταν. Ευτυχώς δεν μένει τίποτα από τις προσωρινές προσωπικότητες. Η Φύση λειτουργεί πάντα με σοφό τρόπο.

Κι έτσι έρχονται τα όντα στη γη, αγνοώντας την Ουσία μέσα στην Οποία Υπάρχουν, αγνοώντας τι είναι πραγματικά, αγνοώντας την ύπαρξη των ανώτερων κόσμων που διασχίζουν για να φτάσουν στη γη, και στους οποίους αποσύρονται περιοδικά για να ξαναέρθουν πάλι στην γη.

Ο Κόσμος της Σκιάς, του Νου, της Ψυχής, της Ύλης, είναι στις χαμηλότερες βαθμίδες της ύπαρξης. Κι από όλους αυτούς τους κόσμους, ο κόσμος της ύλης είναι ο πιο σκοτεινός

Η Θρησκειολογική Ανάλυση

Αγαπητοί φίλοι... Η επίγνωση, ο «θεατής», (η πραγματική οντότητα, αν θέλετε), δεν ταυτίζεται ούτε με το εγώ, ούτε με την διανοητική διαδικασία, ούτε με την αντίληψη του εξωτερικού κόσμου... Έχει γνώση όλων αυτών αλλά είναι κάτι περισσότερο...

Η επίγνωση, που συνδέεται με τον εγκέφαλο, δεν μπορεί να εντοπιστεί «πουθενά». Όμως η διαδικασία εγώ, η διανοητική διαδικασία κι η αντίληψη, εντοπίζονται σε συγκεκριμένα μέρη και λειτουργίες του εγκεφάλου...

Συγκεκριμένα:

Η απελευθέρωση της επίγνωσης, από τους μηχανισμούς εγώ, σκέψη, αντίληψη, παρατηρείται και στην εγκεφαλική δραστηριότητα... Αναλυτικότερα ο τρόπος που λειτουργεί η απελευθερωμένη επίγνωση είναι τελείως διαφορετικός από αυτή του συνηθισμένου ανθρώπου. Ενώ στην απελευθερωμένη επίγνωση δεν εντοπίζεται ιδιαίτερο μέρος και λειτουργία, όταν λειτουργεί το εγώ, η σκέψη, η αντίληψη, αυτά εντοπίζονται σε συγκεκριμένα μέρη και λειτουργίες του εγκεφάλου...

Αυτό, το ότι η επίγνωση είναι κάτι ευρύτερο του εγκεφάλου, το υποψιαζόμαστε κι από το γεγονός ότι υπάρχει επίγνωση κι ας μην υπάρχουν πληροφορίες από τον εξωτερικό κόσμο, ούτε διανοητική διεργασία, ούτε αντίληψη του εγώ... Φαίνεται ότι η επίγνωση δεν έχει καν ανάγκη τον εγκέφαλο. Σίγουρα όμως μία διακοπή της έστω και «αόρατης» σχέσης με τον εγκέφαλο, θα επέφερε θάνατο... Όλα αυτά όμως μας επιτρέπουν να πιστεύουμε ότι η επίγνωση επιβιώνει του χωρισμού από το σώμα...

Η απελευθερωμένη επίγνωση, όχι μόνο φαίνεται να είναι κάτι περισσότερο από τον εγκέφαλο που την κρατάει εδώ, στον οργανισμό... αλλά, καθώς συμμετέχει σε κάτι Ευρύτερο, φαίνεται ότι δεν είναι απλά μία ατομική οντότητα αλλά ότι συνδέεται με το Παγκόσμιο...

Αν όλα αυτά είναι έτσι, τότε η επίγνωση είναι και εδώ (αφού συνδέεται με τον εγκέφαλο...) και ταυτόχρονα είναι πέρα από εδώ... Για ποια τοπολογία μιλάμε; Η απελευθερωμένη επίγνωση δεν έχει τοπολογία γιατί είναι εδώ και ταυτόχρονα απλώνεται στο Ευρύτερο, στο Παγκόσμιο, στο Αντικειμενικό...

Είναι ολέθριο, πριν η επιστήμη αποφανθεί τελικά... κι ίσως να περάσουν εκατοντάδες χρόνια, για να γίνει αυτό... να περιορίζουμε την επίγνωση στον εγκέφαλο... όλα θα ήταν φαντασίωση τότε... Αυτό το πλάσμα, που περιγράφουμε, θα ήταν ένας μοναχικός τρελός μέσα στο σύμπαν...

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES