The Eternal Embrace: God Is Here, Now

In the stillness of this moment, a whisper rises—an echo without sound, a presence without form. GOD Is Here, Now, All Embracing. The words drift like mist over a boundless sea, dissolving into the air we breathe, the silence we hear, the unseen depths we feel but rarely touch. God is not a distant monarch perched upon a throne of clouds, nor a judge tallying the deeds of fleeting lives. God is the pulse beneath the pulse, the light within the light, the infinite thread stitching the fabric of all that is.

To say God Is Here is to point not to a place, but to a truth that defies confinement. Here is not the chair you sit upon, nor the room that holds you, nor the earth that cradles your steps. Here is the center that has no edge, the now that swallows past and future into its eternal mouth. God does not arrive or depart; God is the arriving, the departing, the stillness between. All Embracing—not as a gesture of arms outstretched, but as the very essence that weaves the stars to the dust, the breath to the wind, the seeker to the sought.

The Depth of All Existence

What is this depth, this fathomless well we call God? It is not a thing to grasp, not a riddle to solve with the mind’s frail tools. It is the ground beneath the ground, the silence beneath the noise, the unseen root from which all being springs. To stand before a mountain and see its majesty is to glimpse the surface; to feel the mountain as an exhalation of the divine is to touch the depth. The flower unfurling its petals, the river carving its path, the stranger’s fleeting smile—all are ripples on the ocean of God’s being.

This depth is not reserved for the sacred few, though few may dive into it. It is not locked behind temple doors or hidden in ancient scrolls. It is here, now, in the ache of your longing, in the quiet of your surrender, in the fire of your questions. God is the depth of all existence because God is existence itself—not separate, not apart, but the heartbeat pulsing through every fragment of the real. The mystic knows this not as a thought, but as a flame that consumes the veil of separation.

Our True Nature Unveiled

And what of us, frail wanderers in this vast tapestry? God Is Our True Nature, the mystics murmur, their voices carried on winds older than time. Beneath the masks we wear—the names we claim, the fears we clutch, the stories we tell ourselves—lies a truth so radiant it blinds the unprepared eye. We are not merely flesh and bone, not merely fleeting sparks in an indifferent void. We are the divine gazing upon itself, the infinite dressed in finite form, the eternal playing hide-and-seek in the mirror of the now.

Yet how few see it! How few peel back the layers of illusion to stand naked before this truth! Some—saints and sages, poets and madmen—have tasted it, drunk deeply from its well, and made it their daily bread. They walk among us, not as gods above, but as mirrors reflecting what we, too, might become. Their eyes gleam with a secret: that the kingdom is not elsewhere, not tomorrow, not beyond the stars, but here, now, all embracing. Their lives are hymns sung to the rhythm of the infinite, their silence a sermon louder than words.

And you? Where do you stand in this dance of revelation? Are you among the few who feel the pull, who hear the call not with ears but with the soul? Or do you linger at the threshold, peering through the veil, hesitant to leap? The mystic’s path is not for the many—not because it is forbidden, but because it is forgotten. So many chase shadows—wealth, power, certainty—while the treasure lies buried beneath their feet, in the simple act of being, in the quiet art of seeing.

The Few, The Counted, The Awake

So many that you can count them, you say, and the words linger like stars in a twilight sky. The awakened are not a multitude to fill stadiums or flood cities. They are scattered like seeds on the wind, rare blooms in a desert of distraction. Yet their scarcity does not diminish their light; it magnifies it. Each one is a lantern, a beacon, a whisper of what is possible when the false falls away and the true remains.

Who are they? The hermit in the cave, chanting names of the nameless. The mother cradling her child, her love a prayer without words. The wanderer beneath the oak, weeping at the beauty of a single leaf. They need no titles, no robes, no altars. They are known not by their numbers but by their stillness, their presence, their capacity to see God not as a belief but as a breath. You can count them because they stand apart—not in arrogance, but in surrender. They have traded the noise of the world for the song of the eternal, and in that trade, they have found everything.

The Invitation of the Now

So here we stand, you and I, at the edge of this mystery. GOD Is Here, Now, All Embracing. The invitation is not to climb a mountain or cross a sea, but to pause—to let the clamor of the mind dissolve, to let the heart open like a flower to the sun. God is not waiting for you to become worthy, not hiding until you solve the puzzle. God is the worthiness you seek, the answer you chase, the love you yearn to hold.

Close your eyes, and feel it: the weight of this moment, the vastness of this breath, the depth beneath your feet. Open your eyes, and see it: the divine in the ordinary, the eternal in the fleeting, the all-embracing in the smallest glance. The mystics do not own this truth; they point to it, they live it, they offer it freely. Will you take it? Will you step beyond the counting, beyond the seeking, into the embrace that has never left you?

For God is here, now, all embracing—not as a promise, not as a prize, but as the very air of your being, the very fire of your soul. And in that recognition, the few become the one, and the one becomes the all.

…

 Η Αιώνια Αγκαλιά: Ο Θεός Είναι Εδώ, Τώρα

Στη σιωπή αυτής της στιγμής, ένας ψίθυρος αναδύεται—ένας αντίλαλος χωρίς ήχο, μια παρουσία χωρίς μορφή. Ο ΘΕΟΣ Είναι Εδώ, Τώρα, Όλα Αγκαλιάζοντας. Οι λέξεις αιωρούνται σαν ομίχλη πάνω σε μια απέραντη θάλασσα, διαλύονται στον αέρα που αναπνέουμε, στη σιωπή που ακούμε, στις αόρατες βαθιές διαστάσεις που αισθανόμαστε αλλά σπάνια αγγίζουμε. Ο Θεός δεν είναι ένας μακρινός μονάρχης σε έναν θρόνο από σύννεφα, ούτε κριτής που καταγράφει τις πράξεις των εφήμερων ζωών. Ο Θεός είναι ο παλμός πίσω από τον παλμό, το φως μέσα στο φως, το άπειρο νήμα που ράβει το ύφασμα όλων όσων υπάρχουν.

Το να πούμε ότι ο Θεός Είναι Εδώ δεν δείχνει σε έναν τόπο, αλλά σε μια αλήθεια που αψηφά τα όρια. Το Εδώ δεν είναι η καρέκλα που κάθεσαι, ούτε το δωμάτιο που σε φιλοξενεί, ούτε η γη που υποδέχεται τα βήματά σου. Το Εδώ είναι το κέντρο που δεν έχει άκρη, το τώρα που καταπίνει το παρελθόν και το μέλλον στο αιώνιο στόμα του. Ο Θεός δεν έρχεται ούτε φεύγει· ο Θεός είναι η άφιξη, η αναχώρηση, η ακινησία ανάμεσά τους. Όλα Αγκαλιάζοντας—όχι ως μια κίνηση με τεντωμένα χέρια, αλλά ως η ίδια η ουσία που ενώνει τα αστέρια με τη σκόνη, την ανάσα με τον άνεμο, τον αναζητητή με το αντικείμενο της αναζήτησής του.

Το Βάθος Όλης της Ύπαρξης

Τι είναι αυτό το βάθος, αυτό το απύθμενο πηγάδι που αποκαλούμε Θεό; Δεν είναι κάτι που να μπορείς να κατανοήσεις, ούτε ένα αίνιγμα που μπορεί να λυθεί με τα εύθραυστα εργαλεία του νου. Είναι το έδαφος κάτω από το έδαφος, η σιωπή κάτω από τον θόρυβο, η αόρατη ρίζα από την οποία πηγάζει κάθε ύπαρξη. Το να σταθείς μπροστά σε ένα βουνό και να δεις τη μεγαλοπρέπειά του είναι να δεις την επιφάνεια· το να νιώσεις το βουνό ως μια εκπνοή του θείου είναι να αγγίξεις το βάθος. Το λουλούδι που ξεδιπλώνει τα πέταλά του, το ποτάμι που χαράζει την πορεία του, το φευγαλέο χαμόγελο ενός αγνώστου—όλα είναι κυματισμοί στον ωκεανό της ύπαρξης του Θεού.

Αυτό το βάθος δεν είναι φυλαγμένο για λίγους εκλεκτούς, αν και λίγοι τολμούν να βουτήξουν σε αυτό. Δεν είναι κλειδωμένο πίσω από τις πόρτες των ναών, ούτε κρυμμένο σε αρχαίους παπύρους. Είναι εδώ, τώρα, στον πόνο της λαχτάρας σου, στη σιγή της παράδοσής σου, στη φωτιά των ερωτήσεών σου. Ο Θεός είναι το βάθος όλης της ύπαρξης γιατί ο Θεός είναι η ίδια η ύπαρξη—όχι χωριστά, όχι ξέχωρα, αλλά ο παλμός που πάλλεται μέσα από κάθε κομμάτι του πραγματικού. Ο μύστης το γνωρίζει αυτό όχι ως σκέψη, αλλά ως φλόγα που κατακαίει το πέπλο του διαχωρισμού.

Η Αληθινή Φύση Μας Αποκαλύπτεται

Κι εμείς; Εμείς, οι εύθραυστοι περιπλανώμενοι μέσα σ’ αυτό το απέραντο υφαντό; Ο Θεός Είναι η Αληθινή Φύση Μας, ψιθυρίζουν οι μύστες, οι φωνές τους μεταφέρονται από ανέμους παλαιότερους από τον χρόνο. Κάτω από τις μάσκες που φοράμε—τα ονόματα που διεκδικούμε, τους φόβους που κρατάμε, τις ιστορίες που λέμε στους εαυτούς μας—βρίσκεται μια αλήθεια τόσο λαμπερή που τυφλώνει το απροετοίμαστο μάτι. Δεν είμαστε απλώς σάρκα και οστά, ούτε απλώς εφήμερες σπίθες μέσα σε ένα αδιάφορο κενό. Είμαστε το θείο που κοιτάζει τον εαυτό του, το άπειρο ντυμένο με πεπερασμένη μορφή, το αιώνιο που παίζει κρυφτό στον καθρέφτη του τώρα.

Μα πόσοι το βλέπουν! Πόσοι τραβούν το πέπλο της αυταπάτης για να σταθούν γυμνοί μπροστά σε αυτήν την αλήθεια! Μερικοί—άγιοι και σοφοί, ποιητές και τρελοί—το έχουν γευτεί, έχουν πιει βαθιά από το πηγάδι του και το έχουν κάνει καθημερινό τους άρτο. Περπατούν ανάμεσά μας, όχι ως θεοί πάνω από εμάς, αλλά ως καθρέφτες που αντανακλούν αυτό που κι εμείς μπορούμε να γίνουμε. Τα μάτια τους λάμπουν με ένα μυστικό: ότι η βασιλεία δεν είναι αλλού, όχι αύριο, όχι πέρα από τα αστέρια, αλλά εδώ, τώρα, όλα αγκαλιάζοντας. Οι ζωές τους είναι ύμνοι που τραγουδιούνται στον ρυθμό του απείρου, η σιωπή τους ένα κήρυγμα πιο δυνατό από λόγια.

Και Εσύ; Πού Στέκεσαι;

Και εσύ; Πού στέκεσαι σ’ αυτόν τον χορό της αποκάλυψης; Είσαι ανάμεσα σε εκείνους τους λίγους που αισθάνονται το κάλεσμα, που ακούν τη φωνή όχι με τα αυτιά, αλλά με την ψυχή; Ή μήπως διστάζεις στο κατώφλι, κοιτάζοντας μέσα από το πέπλο, διστακτικός να πηδήξεις; Το μονοπάτι του μύστη δεν είναι για τους πολλούς—όχι επειδή είναι απαγορευμένο, αλλά επειδή είναι ξεχασμένο. Τόσοι πολλοί κυνηγούν σκιές—πλούτο, εξουσία, βεβαιότητα—ενώ ο θησαυρός είναι θαμμένος κάτω από τα πόδια τους, στην απλή πράξη του είναι, στη σιωπηλή τέχνη του βλέπειν.

Οι Λίγοι, Οι Μετρημένοι, Οι Ξύπνιοι

Τόσοι λίγοι που μπορείς να τους μετρήσεις, λες, και οι λέξεις αυτές αιωρούνται σαν αστέρια σε ουρανό λυκόφωτος. Οι αφυπνισμένοι δεν είναι ένα πλήθος που γεμίζει στάδια ή πλημμυρίζει πόλεις. Είναι σκορπισμένοι σαν σπόροι στον άνεμο, σπάνια άνθη σε μια έρημο από διάσπαση. Όμως η σπανιότητά τους δεν μειώνει το φως τους· το μεγεθύνει. Ο καθένας είναι ένας φανός, ένας φάρος, ένας ψίθυρος του τι είναι δυνατό όταν το ψεύτικο καταρρέει και το αληθινό παραμένει.

Ποιοι είναι αυτοί; Ο ερημίτης στο σπήλαιο, που ψάλλει τα ονόματα του ανώνυμου. Η μητέρα που κρατάει το παιδί της, η αγάπη της μια προσευχή χωρίς λόγια. Ο περιπλανώμενος κάτω από τη δρυ, που δακρύζει μπροστά στην ομορφιά ενός φύλλου. Δεν χρειάζονται τίτλους, ούτε ράσα, ούτε βωμούς. Αναγνωρίζονται όχι από τον αριθμό τους, αλλά από την ησυχία τους, την παρουσία τους, την ικανότητά τους να βλέπουν τον Θεό όχι ως πίστη, αλλά ως ανάσα. Μπορείς να τους μετρήσεις γιατί ξεχωρίζουν—όχι από αλαζονεία, αλλά από παράδοση. Έχουν ανταλλάξει τον θόρυβο του κόσμου με το τραγούδι του αιώνιου, και σ’ αυτήν την ανταλλαγή έχουν βρει τα πάντα. 

Η Πρόσκληση του Τώρα

Κι έτσι στεκόμαστε εδώ, εσύ κι εγώ, στην άκρη αυτού του μυστηρίου. Ο ΘΕΟΣ Είναι Εδώ, Τώρα, Όλα Αγκαλιάζοντας. Η πρόσκληση δεν είναι να ανέβεις ένα βουνό ή να διασχίσεις μια θάλασσα, αλλά να σταθείς—να αφήσεις τη φασαρία του νου να διαλυθεί, να αφήσεις την καρδιά να ανοίξει σαν λουλούδι στον ήλιο. Ο Θεός δεν περιμένει να γίνεις άξιος, ούτε κρύβεται μέχρι να λύσεις το αίνιγμα. Ο Θεός είναι η αξία που αναζητάς, η απάντηση που κυνηγάς, η αγάπη που λαχταράς να κρατήσεις.

Κλείσε τα μάτια σου και νιώσε το: το βάρος αυτής της στιγμής, το απέραντο αυτής της ανάσας, το βάθος κάτω από τα πόδια σου. Άνοιξε τα μάτια σου και δες το: το θείο στο καθημερινό, το αιώνιο στο φευγαλέο, το όλα αγκαλιάζοντας στο πιο μικρό βλέμμα. Οι μύστες δεν κατέχουν αυτή την αλήθεια· την δείχνουν, τη ζουν, την προσφέρουν ελεύθερα. Θα τη δεχτείς; Θα κάνεις το βήμα πέρα από το μέτρημα, πέρα από την αναζήτηση, μέσα στην αγκαλιά που ποτέ δεν σε εγκατέλειψε;

Διότι ο Θεός είναι εδώ, τώρα, όλα αγκαλιάζοντας—όχι ως υπόσχεση, όχι ως έπαθλο, αλλά ως ο ίδιος ο αέρας της ύπαρξής σου, η ίδια η φωτιά της ψυχής σου. Και σ’ αυτήν την αναγνώριση, οι λίγοι γίνονται το ένα, και το ένα γίνεται το παν.