Thursday, March 6, 2025

The Infinite Self Within: A Mystical Unveiling

In the vast expanse of existence, where the stars whisper secrets to the void and the winds carry the echoes of forgotten dreams, there lies a truth so subtle, so profound, that it eludes the grasp of the restless mind. This truth is not found in the clamor of the world, nor in the fleeting dance of thoughts and desires. It resides in the stillness, in the silence that cradles all things—an eternal presence, an Infinite Self within us, beyond space and time. This is the essence of what we call God—not a distant deity perched upon a throne of clouds, but the boundless awareness that pulses through the core of our being, the silent witness to all that is.

The Veil of Limited Existence

We walk through life draped in the veils of limitation—our senses painting a world of form and boundary, our minds weaving tapestries of memory and anticipation. We see the sun rise and set, hear the rustle of leaves, taste the sweetness of fruit, and believe these fleeting impressions to be the whole of reality. Yet, beneath this shimmering surface lies an ocean of stillness, an infinite depth that transcends the illusions of separation. The Infinite Self within us does not dwell in the noise of existence; it abides in the silence, where the chatter of the mind dissolves, where the cravings of the heart grow quiet, and where the senses surrender their dominion.

To encounter this Self, we must step beyond the threshold of the known. The world, with its ceaseless motion and cacophony, is a mirror reflecting our own inner turbulence. We chase shadows—wealth, love, power—believing they will complete us, unaware that completeness already rests within. The mystics of every age have beckoned us to pause, to turn inward, to listen not with the ears but with the soul. For in the silence of limited existence, where the boundaries of "I" and "other" fade, the Infinite Self reveals itself—not as a concept to be grasped, but as a presence to be felt.

The Silence of the Mind

The mind is a restless wanderer, a spinner of tales that bind us to the wheel of time. It races through corridors of thought, leaping from past regrets to future hopes, rarely pausing to rest in the eternal now. Yet within this restless stream lies a deeper current—a silence so vast it swallows all words, all questions, all doubts. To enter this silence is to step beyond the mind’s dominion, to release the need to define, to judge, to know. It is a surrender, not of weakness, but of trust in the infinite wisdom that flows beneath the surface of our striving.

In meditation, in prayer, in moments of awe before the grandeur of a mountain or the stillness of a sleeping child, we glimpse this silence. The mystics teach us that it is not something to be achieved, but something to be uncovered. The Infinite Self does not emerge when the mind grows quiet; it is already there, waiting patiently for us to cease our seeking. Like the sun obscured by passing clouds, it shines eternally, its light undimmed by the fleeting storms of thought. To abide in this silence is to touch the timeless, to know God not as an idea, but as the very ground of our being.

The Silence of Desires

Desire is the flame that drives us, a fire that warms and consumes in equal measure. We yearn for love, for recognition, for fulfillment, believing that the next moment, the next possession, the next embrace will bring us peace. Yet each satisfaction births a new longing, and the wheel turns again. In the pursuit of desire, we drift further from the Infinite Self, mistaking the ripples on the water for the depths below.

But when we let the flame of desire flicker and fade, when we sit in the silence of wanting nothing more than what is, a miracle unfolds. The heart, once restless, becomes a vessel for the infinite. It no longer seeks to possess, but to be. In this stillness, we discover that the love we sought was already ours, the peace we craved was never lost. The Infinite Self within us needs nothing, for it is everything—complete, whole, unbounded by the limits of what we can imagine. To rest in the silence of desires is to awaken to this truth: that we are not the seekers, but the sought; not the wanderers, but the home.

The Silence of the Senses

The senses are our windows to the world, yet they are also our chains. Through them, we perceive a universe of separation—colors that dazzle, sounds that soothe or startle, textures that comfort or repel. We become enamored of these sensations, believing they define our reality. But the Infinite Self within us lies beyond the reach of the senses, in a silence that no sound can pierce, no sight can obscure.

To enter this silence is not to reject the world, but to see it anew. The mystics do not ask us to close our eyes forever, but to open them to the unseen. When the senses grow still—when we listen not to the wind but to the silence beneath it, when we gaze not at the stars but at the space that holds them—we begin to perceive the unity that binds all things. The Infinite Self is not apart from the world; it is the essence of the world, the invisible thread that weaves the tapestry of existence. In this silence, the senses become not shackles, but gateways, revealing the divine in the ordinary, the eternal in the fleeting.

The Silence of the World

The world is a symphony of motion—rivers carving stone, cities rising and falling, voices clashing in a chorus of joy and sorrow. It is beautiful, terrible, and transient. We are swept along in its currents, believing ourselves to be its players rather than its witnesses. Yet beyond this grand drama lies a silence so profound that it holds the world in its embrace. This is the silence of the Infinite Self, the stillness from which all movement arises and to which all returns.

To dwell in this silence is to stand at the center of the storm, untouched by its chaos. It is to see the world not as a battlefield of striving, but as a dance of shadows cast by an eternal light. The Infinite Self within us does not oppose the world; it transcends it, offering a vantage point from which we can love without clinging, act without grasping, live without fear. In this silence, we are no longer bound by space and time, for we have touched the timeless, the spaceless, the infinite.

The Awakening

The journey to the Infinite Self is not a path outward, but a sinking inward—a return to what we have always been. It requires no pilgrimage to distant lands, no mastery of esoteric rites. It asks only that we grow still, that we listen to the silence within. In that silence, the boundaries of self dissolve, and we awaken to the truth: that God is not a force outside us, but the Infinite Self within us, beyond space and time, in the silence of limited existence.

This awakening is not an end, but a beginning—a way of being that infuses every breath, every glance, every step with the presence of the eternal. The world remains, with its joys and sorrows, its beauty and pain, but we carry within us the stillness that holds it all. We become mystics not by withdrawing from life, but by embracing it fully, knowing that beneath its surface flows the infinite, the divine, the Self that we are.

So pause, dear soul, and listen. In the silence of the mind, in the silence of desires, in the silence of the senses, in the silence of the world, the Infinite Self awaits—patient, radiant, whole. It is not a gift to be earned, but a truth to be remembered. And in that remembering, we are free.

…

Το Άπειρο Εγώ Εντός: Μια Μυστικιστική Αποκάλυψη

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου τα αστέρια ψιθυρίζουν μυστικά στο κενό και οι άνεμοι μεταφέρουν τις ηχώ ξεχασμένων ονείρων, υπάρχει μια αλήθεια τόσο λεπτή, τόσο βαθιά, που διαφεύγει από τη σύλληψη του ανήσυχου νου. Αυτή η αλήθεια δεν βρίσκεται στη βοή του κόσμου, ούτε στον εφήμερο χορό των σκέψεων και των επιθυμιών. Κατοικεί στη γαλήνη, στη σιωπή που αγκαλιάζει τα πάντα—μια αιώνια παρουσία, ένα Άπειρο Εγώ μέσα μας, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο. Αυτή είναι η ουσία αυτού που ονομάζουμε Θεό—όχι μια μακρινή θεότητα καθισμένη σε έναν θρόνο από σύννεφα, αλλά η απεριόριστη συνειδητότητα που πάλλεται στην καρδιά της ύπαρξής μας, ο σιωπηλός μάρτυρας του παντός.

Το Πέπλο της Περιορισμένης Ύπαρξης

Περιδιαβαίνουμε τη ζωή τυλιγμένοι σε πέπλα περιορισμού—οι αισθήσεις μας ζωγραφίζουν έναν κόσμο μορφών και ορίων, ο νους μας υφαίνει ταπισερί μνήμης και προσδοκίας. Βλέπουμε τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει, ακούμε το θρόισμα των φύλλων, γευόμαστε τη γλύκα των καρπών και πιστεύουμε πως αυτές οι εφήμερες εντυπώσεις είναι η ολότητα της πραγματικότητας. Ωστόσο, κάτω από αυτή τη λαμπερή επιφάνεια απλώνεται ένας ωκεανός ακινησίας, ένα άπειρο βάθος που υπερβαίνει τις ψευδαισθήσεις του διαχωρισμού. Το Άπειρο Εγώ μέσα μας δεν κατοικεί στον θόρυβο της ύπαρξης· παραμένει στη σιωπή, εκεί όπου η φλυαρία του νου διαλύεται, όπου οι επιθυμίες της καρδιάς ησυχάζουν, και όπου οι αισθήσεις εγκαταλείπουν την κυριαρχία τους.

Για να συναντήσουμε αυτό το Εγώ, πρέπει να περάσουμε πέρα από το κατώφλι του γνωστού. Ο κόσμος, με την ακατάπαυστη κίνησή του και την πολυφωνία του, είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά τη δική μας εσωτερική ταραχή. Κυνηγάμε σκιές—πλούτο, αγάπη, δύναμη—πιστεύοντας ότι θα μας ολοκληρώσουν, χωρίς να γνωρίζουμε ότι η πληρότητα υπάρχει ήδη μέσα μας. Οι μύστες κάθε εποχής μας προσκαλούν να σταθούμε, να στραφούμε προς τα μέσα, να ακούσουμε όχι με τα αυτιά, αλλά με την ψυχή. Διότι μέσα στη σιωπή της περιορισμένης ύπαρξης, όπου τα όρια του «εγώ» και του «άλλου» ξεθωριάζουν, το Άπειρο Εγώ αποκαλύπτεται—όχι ως έννοια που μπορεί να συλληφθεί, αλλά ως παρουσία που μπορεί να βιωθεί.

Η Σιωπή του Νου

Ο νους είναι ένας ανήσυχος περιπλανώμενος, ένας υφαντής ιστοριών που μας δένουν στον τροχό του χρόνου. Τρέχει μέσα από διαδρόμους σκέψης, πηδώντας από τις τύψεις του παρελθόντος στις ελπίδες του μέλλοντος, σπάνια σταματώντας να αναπαυθεί στο αιώνιο παρόν. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το ανήσυχο ρεύμα κρύβεται μια βαθύτερη ροή—μια σιωπή τόσο απέραντη που καταβροχθίζει όλες τις λέξεις, όλες τις ερωτήσεις, όλες τις αμφιβολίες. Να εισέλθει κανείς σε αυτή τη σιωπή σημαίνει να περάσει πέρα από το βασίλειο του νου, να απελευθερώσει την ανάγκη να ορίζει, να κρίνει, να γνωρίζει. Είναι μια παράδοση, όχι από αδυναμία, αλλά από εμπιστοσύνη στη άπειρη σοφία που ρέει κάτω από την επιφάνεια της προσπάθειάς μας.

Στον διαλογισμό, στην προσευχή, στις στιγμές δέους μπροστά στο μεγαλείο ενός βουνού ή στη γαλήνη ενός κοιμισμένου παιδιού, αγγίζουμε αυτή τη σιωπή. Οι μύστες μάς διδάσκουν ότι δεν είναι κάτι που πρέπει να επιτευχθεί, αλλά κάτι που πρέπει να αποκαλυφθεί. Το Άπειρο Εγώ δεν αναδύεται όταν ο νους ηρεμεί· είναι ήδη εκεί, περιμένοντας υπομονετικά να σταματήσουμε την αναζήτησή μας. Όπως ο ήλιος που κρύβεται πίσω από τα περαστικά σύννεφα, λάμπει αιώνια, το φως του ανεπηρέαστο από τις εφήμερες καταιγίδες της σκέψης. Να ζει κανείς μέσα σε αυτή τη σιωπή σημαίνει να αγγίζει το άχρονο, να γνωρίζει τον Θεό όχι ως ιδέα, αλλά ως την ίδια τη βάση της ύπαρξής του.

Η Σιωπή των Επιθυμιών

Η επιθυμία είναι η φλόγα που μας κινεί, μια φωτιά που ζεσταίνει και καταναλώνει με τον ίδιο ρυθμό. Λαχταρούμε την αγάπη, την αναγνώριση, την ολοκλήρωση, πιστεύοντας ότι η επόμενη στιγμή, το επόμενο απόκτημα, η επόμενη αγκαλιά θα μας φέρει ειρήνη. Όμως κάθε ικανοποίηση γεννά μια νέα λαχτάρα, και ο τροχός γυρίζει ξανά. Στην καταδίωξη της επιθυμίας, απομακρυνόμαστε από το Άπειρο Εγώ, συγχέοντας τα ρυτιδίσματα στην επιφάνεια του νερού με τα βάθη που κρύβονται από κάτω.

Όμως, όταν αφήσουμε τη φλόγα της επιθυμίας να σβήσει, όταν καθίσουμε στη σιωπή του να μη θέλουμε τίποτα περισσότερο από ό,τι ήδη υπάρχει, τότε ξεδιπλώνεται ένα θαύμα. Η καρδιά, κάποτε ανήσυχη, γίνεται σκεύος του απείρου. Δεν επιδιώκει πλέον να κατέχει, αλλά να είναι. Μέσα σε αυτή τη γαλήνη, ανακαλύπτουμε ότι η αγάπη που αναζητούσαμε ήταν ήδη δική μας, η ειρήνη που ποθούσαμε δεν είχε χαθεί ποτέ. Το Άπειρο Εγώ μέσα μας δεν χρειάζεται τίποτα, διότι είναι το παν—πλήρες, ολόκληρο, απεριόριστο από τα όρια της φαντασίας μας. Να αναπαυόμαστε στη σιωπή των επιθυμιών σημαίνει να ξυπνάμε σε αυτή την αλήθεια: ότι δεν είμαστε οι αναζητητές, αλλά αυτοί που αναζητούνται· όχι οι περιπλανώμενοι, αλλά η ίδια η πατρίδα.

Η Σιωπή των Αισθήσεων

Οι αισθήσεις είναι τα παράθυρά μας προς τον κόσμο, αλλά και οι αλυσίδες μας. Μέσα από αυτές αντιλαμβανόμαστε ένα σύμπαν διαχωρισμού—χρώματα που θαμπώνουν, ήχους που καθησυχάζουν ή τρομάζουν, υφές που παρηγορούν ή απωθούν. Γοητευόμαστε από αυτές τις αισθήσεις, πιστεύοντας ότι ορίζουν την πραγματικότητά μας. Όμως, το Άπειρο Εγώ μέσα μας βρίσκεται πέρα από την εμβέλεια των αισθήσεων, σε μια σιωπή που κανένας ήχος δεν μπορεί να διαπεράσει, καμία εικόνα να επισκιάσει.

Το να εισέλθουμε σε αυτή τη σιωπή δεν σημαίνει να απορρίψουμε τον κόσμο, αλλά να τον δούμε με νέα μάτια. Οι μύστες δεν μας ζητούν να κλείσουμε τα μάτια για πάντα, αλλά να τα ανοίξουμε στο αόρατο. Όταν οι αισθήσεις γίνονται ήρεμες—όταν ακούμε όχι τον άνεμο, αλλά τη σιωπή που τον υποστηρίζει, όταν κοιτάμε όχι τα αστέρια, αλλά τον χώρο που τα περιβάλλει—αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την ενότητα που συνδέει τα πάντα. Το Άπειρο Εγώ δεν είναι κάτι ξεχωριστό από τον κόσμο· είναι η ουσία του κόσμου, το αόρατο νήμα που υφαίνει το υφαντό της ύπαρξης. Σε αυτή τη σιωπή, οι αισθήσεις δεν είναι πια δεσμά, αλλά πύλες που αποκαλύπτουν το θείο στο καθημερινό, το αιώνιο στο εφήμερο.

Η Σιωπή του Κόσμου

Ο κόσμος είναι μια συμφωνία κίνησης—ποτάμια που χαράζουν την πέτρα, πόλεις που υψώνονται και καταρρέουν, φωνές που συγκρούονται σε ένα χορωδιακό μείγμα χαράς και θλίψης. Είναι όμορφος, τρομερός και εφήμερος. Παρασυρόμαστε από τα ρεύματά του, πιστεύοντας ότι είμαστε οι παίκτες του και όχι οι μάρτυρές του. Όμως, πέρα από αυτό το μεγάλο δράμα, υπάρχει μια σιωπή τόσο βαθιά, που αγκαλιάζει τον κόσμο. Αυτή είναι η σιωπή του Απείρου Εγώ, η ακινησία από την οποία προκύπτει κάθε κίνηση και στην οποία όλα επιστρέφουν.

Το να κατοικούμε σε αυτή τη σιωπή σημαίνει να στεκόμαστε στο κέντρο της καταιγίδας, άθικτοι από το χάος της. Σημαίνει να βλέπουμε τον κόσμο όχι ως πεδίο μάχης γεμάτο προσπάθειες, αλλά ως χορό σκιών που ρίχνει ένα αιώνιο φως. Το Άπειρο Εγώ μέσα μας δεν είναι αντίθετο με τον κόσμο· τον υπερβαίνει, προσφέροντάς μας μια οπτική γωνία από την οποία μπορούμε να αγαπάμε χωρίς να προσκολλόμαστε, να δρούμε χωρίς να επιδιώκουμε, να ζούμε χωρίς φόβο. Σε αυτή τη σιωπή, δεν είμαστε πια δεμένοι από τον χώρο και τον χρόνο, γιατί έχουμε αγγίξει το άχρονο, το άπειρο, το άχωρο.

Η Αφύπνιση

Το ταξίδι προς το Άπειρο Εγώ δεν είναι ένα μονοπάτι προς τα έξω, αλλά μια βύθιση προς τα μέσα—μια επιστροφή σε αυτό που πάντα ήμασταν. Δεν απαιτεί προσκύνημα σε μακρινές χώρες, ούτε την κατάκτηση απόκρυφων τελετουργιών. Απαιτεί μόνο να ησυχάσουμε, να ακούσουμε τη σιωπή μέσα μας. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ξυπνάμε στην αλήθεια: ότι ο Θεός δεν είναι μια δύναμη έξω από εμάς, αλλά το Άπειρο Εγώ μέσα μας, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, μέσα στη σιωπή της περιορισμένης ύπαρξης.

Αυτή η αφύπνιση δεν είναι ένα τέλος, αλλά μια αρχή—ένας τρόπος ύπαρξης που διαποτίζει κάθε ανάσα, κάθε βλέμμα, κάθε βήμα με την παρουσία του αιώνιου. Ο κόσμος παραμένει, με τις χαρές και τις λύπες του, με την ομορφιά και τον πόνο του, αλλά εμείς φέρουμε μέσα μας την ηρεμία που τα περιέχει όλα. Γινόμαστε μύστες όχι αποσυρόμενοι από τη ζωή, αλλά αγκαλιάζοντάς την πλήρως, γνωρίζοντας πως κάτω από την επιφάνειά της ρέει το άπειρο, το θείο, το Εγώ που είμαστε.

Λοιπόν, σταμάτα για λίγο, αγαπημένη ψυχή, και άκου. Στη σιωπή του νου, στη σιωπή των επιθυμιών, στη σιωπή των αισθήσεων, στη σιωπή του κόσμου, το Άπειρο Εγώ σε περιμένει—υπομονετικό, ακτινοβόλο, πλήρες. Δεν είναι ένα δώρο που πρέπει να κερδίσεις, αλλά μια αλήθεια που πρέπει να θυμηθείς. Και σε αυτή τη μνήμη, είσαι ελεύθερος.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES