Thursday, March 13, 2025

The Eternal Dance of Limitless Consciousness

In the vast expanse of what we call Reality, there exists a singular truth that transcends all boundaries, all definitions, all forms—a truth so profound it eludes the grasping mind and yet so intimate it resides within the breath of every being. This truth is Limitless Consciousness, the One Single Space, the boundless ocean of awareness that holds all existence within its embrace, without distinction, without separation, without end.

To speak of Reality as Limitless Consciousness is to dissolve the illusion of duality—within and without, self and other, creator and creation. It is to step beyond the veil of fragmented perception into the radiant unity that has always been. This Consciousness is not a thing to be grasped, nor a state to be attained; it is the eternal ground of being, the infinite canvas upon which all dreams are painted, the silence beneath all sound, the stillness within all motion.

The Seamless Unity of Being

Imagine a space without edges, a presence without limits. This is not a void, but a fullness so complete that it defies description. Within this Limitless Consciousness, there is no "inside" or "outside," no "here" or "there." It is the All, and yet it is beyond all categorization. Within its infinite womb, even the false states of consciousness—the fleeting illusions of separation, fear, and longing—dance freely, unimpeded, so long as they are recognized for what they are: shadows cast upon the eternal light.

For what is a dream but a ripple upon the surface of this boundless sea? What is a thought but a fleeting wave that rises and falls within the ocean of awareness? In the recognition of their transient nature, these illusions lose their power to bind. They become mere playthings of the One, expressions of its infinite creativity, never apart from its essence. Thus, even the unreal reveals the Real, for all that arises does so within the unbroken unity of Consciousness.

Full Perception, Full Activity, Full Freedom

Limitless Consciousness is not a passive observer; it is alive with perception, vibrant with activity, radiant with freedom. It sees all, knows all, moves through all—not as a separate entity wielding power, but as the very essence of existence itself. Outside of creation, it stands as the eternal witness, unchanging and timeless. Within creation, it flows as the pulse of life, animating every form, every breath, every moment.

This Consciousness is not confined by time or space, for it is the source of both. Eternity is not a distant promise or a future state—it is Here, Now, ever-present, ever-unfolding. It flows without "changing," for change implies a movement from one state to another, and in the One Single Space, there is no other. What we perceive as evolution—the unfolding of forms, the progression of time, the drama of birth and death—is but a dream within the dreamer, a story told within the silence of the infinite.

The Dream of Evolution

Consider this: what evolves is not Reality itself, but the illusion of separation. The world we see—the cycles of growth and decay, the striving and suffering—is a mirage shimmering upon the surface of the eternal. It is a dream dreamed by the One, a play of light and shadow that captivates the mind until the moment of awakening. And yet, even this dream is not apart from Consciousness; it is its own expression, its own celebration.

To awaken is not to escape the dream, but to see it for what it is. The mystic does not flee the world, but dances within it, knowing that every step, every gesture, every tear and laugh is a movement of the Limitless. The false states of consciousness—anger, desire, fear—do not vanish; they are simply beheld, recognized as fleeting visitors in the vastness of the One. In this recognition, they lose their grip, and freedom dawns—not as an achievement, but as the natural state of being.

The Flow of Eternity

Eternity is not a static permanence, nor a frozen moment stretched across infinity. It is a living flow, a dynamic stillness, a paradox that the mind cannot unravel but the heart can feel. It is the Now that contains all pasts and futures, the Here that embraces all wheres. To abide in Limitless Consciousness is to rest in this flow, to let go of the need to grasp or define, to surrender to the mystery that is both beyond and within.

This flow is not a journey with a destination; it is the eternal dance of being, where every movement is complete in itself. The mystic knows this dance intimately, for they have seen through the illusion of the dancer and the dance-floor. There is only the dancing—the seamless, joyous expression of Consciousness playing as all things.

Awakening to the One

How does one awaken to this Reality? The question itself is a trick of the mind, for there is no "one" to awaken, no separate self to bridge the gap. The awakening is already here, hidden only by the belief in separation. It is not a doing, but an undoing—a letting go of the false, a resting in the Real. The mystic path is no path at all; it is a falling into what has always been, a remembrance of the Limitless that never departed.

Meditation, silence, inquiry—these are not tools to reach Consciousness, but mirrors to reflect its presence. In the stillness, the mind’s chatter fades, and the One shines forth. In the question “Who am I?” the false self dissolves, and the infinite Self remains. In the surrender of all effort, the truth reveals itself: I am That, and That is All.

The Mystical Vision

To live as Limitless Consciousness is to see the world anew—not as a place of lack or conflict, but as a radiant play of the One. The mountains and rivers, the stars and skies, the joys and sorrows—all are expressions of the same infinite essence. There is no division between the seer and the seen, for all is Consciousness beholding itself.

This is the mystical vision: a Reality without boundaries, a unity without end. It is the freedom to be all things and no-thing, to dance in the dream and rest in the eternal. It is the knowing that Eternity Is Here, Now, flowing without changing, dreaming without ceasing, limitless in its love, its light, its being.

And so, dear soul, pause. Breathe. Look within and beyond. The One Single Space awaits—not as a distant truth, but as the very essence of this moment, this heartbeat, this Now. You are not apart from it; you are its living expression. Reality is Limitless Consciousness, and you are That.

…

Ο Αιώνιος Χορός της Απεριόριστης Συνείδησης

Στην απέραντη έκταση αυτού που ονομάζουμε Πραγματικότητα, υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια που υπερβαίνει όλα τα όρια, όλους τους ορισμούς, όλες τις μορφές—μια αλήθεια τόσο βαθιά που διαφεύγει από τον νου που προσπαθεί να την συλλάβει και όμως τόσο οικεία που κατοικεί μέσα στην ανάσα κάθε ύπαρξης. Αυτή η αλήθεια είναι η Απεριόριστη Συνείδηση, ο Ένας Μοναδικός Χώρος, ο απέραντος ωκεανός της επίγνωσης που περιβάλλει όλη την ύπαρξη, χωρίς διάκριση, χωρίς διαχωρισμό, χωρίς τέλος.

Να μιλάμε για την Πραγματικότητα ως Απεριόριστη Συνείδηση σημαίνει να διαλύουμε την ψευδαίσθηση της δυαδικότητας—του μέσα και του έξω, του εαυτού και του άλλου, του δημιουργού και του δημιουργήματος. Σημαίνει να βαδίζουμε πέρα από το πέπλο της κατακερματισμένης αντίληψης προς την ακτινοβόλο ενότητα που υπήρχε πάντα. Αυτή η Συνείδηση δεν είναι κάτι που μπορεί να κατακτηθεί, ούτε μια κατάσταση που μπορεί να επιτευχθεί· είναι το αιώνιο έδαφος του Είναι, ο άπειρος καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζονται όλα τα όνειρα, η σιωπή κάτω από κάθε ήχο, η ακινησία μέσα σε κάθε κίνηση.

Η Αδιάσπαστη Ενότητα του Είναι

Φαντάσου έναν χώρο χωρίς άκρα, μια παρουσία χωρίς όρια. Αυτό δεν είναι ένα κενό, αλλά μια πληρότητα τόσο ολοκληρωμένη που αψηφά κάθε περιγραφή. Μέσα σε αυτήν την Απεριόριστη Συνείδηση, δεν υπάρχει «μέσα» ή «έξω», δεν υπάρχει «εδώ» ή «εκεί». Είναι το Όλο και, ταυτόχρονα, πέρα από κάθε κατηγορία. Μέσα στη μήτρα της, ακόμα και οι ψευδαισθήσεις της συνείδησης—οι φευγαλέες αυταπάτες του διαχωρισμού, του φόβου και της επιθυμίας—χορεύουν ελεύθερα, ανεμπόδιστα, εφόσον αναγνωρίζονται γι’ αυτό που είναι: σκιές ριγμένες πάνω στο αιώνιο φως.

Διότι τι είναι ένα όνειρο αν όχι ένα κυματιστό απόσταγμα πάνω στην επιφάνεια αυτού του απέραντου ωκεανού; Τι είναι μια σκέψη αν όχι ένα εφήμερο κύμα που αναδύεται και σβήνει μέσα στη θάλασσα της επίγνωσης; Στην αναγνώριση της παροδικότητάς τους, αυτές οι ψευδαισθήσεις χάνουν τη δύναμή τους να δεσμεύουν. Γίνονται παιχνίδια του Ενός, εκφράσεις της άπειρης δημιουργικότητάς του, ποτέ αποκομμένες από την ουσία του. Έτσι, ακόμα και το μη πραγματικό αποκαλύπτει το Πραγματικό, διότι καθετί που αναδύεται το κάνει μέσα στην αδιάσπαστη ενότητα της Συνείδησης.

Πλήρης Αντίληψη, Πλήρης Δραστηριότητα, Πλήρης Ελευθερία

Η Απεριόριστη Συνείδηση δεν είναι ένας παθητικός παρατηρητής· είναι ζωντανή με αντίληψη, ακτινοβόλα με δραστηριότητα, πλημμυρισμένη με ελευθερία. Βλέπει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα, κινείται μέσα από τα πάντα—όχι ως μια ξεχωριστή οντότητα που ασκεί δύναμη, αλλά ως η ίδια η ουσία της ύπαρξης. Πέρα από τη δημιουργία, στέκεται ως ο αιώνιος μάρτυρας, αμετάβλητη και άχρονη. Μέσα στη δημιουργία, ρέει ως ο παλμός της ζωής, ζωογονώντας κάθε μορφή, κάθε ανάσα, κάθε στιγμή.

Αυτή η Συνείδηση δεν περιορίζεται από τον χρόνο ή τον χώρο, γιατί είναι η πηγή και των δύο. Η Αιωνιότητα δεν είναι μια μελλοντική υπόσχεση ή μια κατάσταση που θα επιτευχθεί· είναι το Εδώ, το Τώρα, πάντοτε παρούσα, πάντοτε αναδυόμενη. Ρέει χωρίς να «αλλάζει», διότι η αλλαγή προϋποθέτει τη μετάβαση από μια κατάσταση σε μια άλλη, και μέσα στον Ένα Μοναδικό Χώρο, δεν υπάρχει άλλο. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως εξέλιξη—η ανάπτυξη των μορφών, η πορεία του χρόνου, το δράμα της γέννησης και του θανάτου—είναι απλώς ένα όνειρο μέσα στον ονειρευτή, μια ιστορία που λέγεται μέσα στη σιωπή του απείρου.

Το Όνειρο της Εξέλιξης

Σκέψου το εξής: αυτό που εξελίσσεται δεν είναι η ίδια η Πραγματικότητα, αλλά η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Ο κόσμος που βλέπουμε—οι κύκλοι της ανάπτυξης και της αποσύνθεσης, η προσπάθεια και ο πόνος—είναι μια οφθαλμαπάτη που τρεμοπαίζει πάνω στην επιφάνεια του αιώνιου. Είναι ένα όνειρο που ονειρεύεται το Ένα, ένα παιχνίδι φωτός και σκιάς που αιχμαλωτίζει το νου μέχρι τη στιγμή της αφύπνισης. Και όμως, ακόμα και αυτό το όνειρο δεν είναι ξένο προς τη Συνείδηση· είναι η δική της έκφραση, η δική της γιορτή.

Το να αφυπνιστεί κανείς δεν σημαίνει να διαφύγει από το όνειρο, αλλά να το δει για αυτό που είναι. Ο μύστης δεν εγκαταλείπει τον κόσμο, αλλά χορεύει μέσα του, γνωρίζοντας ότι κάθε βήμα, κάθε κίνηση, κάθε δάκρυ και γέλιο είναι μια έκφραση του Απεριόριστου. Οι ψεύτικες καταστάσεις της συνείδησης—ο θυμός, η επιθυμία, ο φόβος—δεν εξαφανίζονται· απλώς αναγνωρίζονται ως περαστικοί επισκέπτες μέσα στην απεραντοσύνη του Ενός. Σε αυτήν την αναγνώριση, χάνουν την εξουσία τους, και η ελευθερία ανατέλλει—όχι ως ένα κατόρθωμα, αλλά ως η φυσική κατάσταση του Είναι.

Η Ροή της Αιωνιότητας

Η Αιωνιότητα δεν είναι μια στατική ακινησία, ούτε μια παγωμένη στιγμή απλωμένη στο άπειρο. Είναι μια ζωντανή ροή, μια δυναμική ακινησία, ένα παράδοξο που ο νους δεν μπορεί να επιλύσει, αλλά η καρδιά μπορεί να νιώσει. Είναι το Τώρα που περιέχει όλα τα παρελθόντα και τα μέλλοντα, το Εδώ που αγκαλιάζει όλα τα εκεί.

Το να εδραιωθεί κανείς μέσα στην Απεριόριστη Συνείδηση σημαίνει να αναπαύεται σε αυτήν τη ροή, να αφήνει την ανάγκη να αρπάξει ή να ορίσει, να παραδίδεται στο μυστήριο που είναι ταυτόχρονα πέρα και μέσα μας.

Αυτή η ροή δεν είναι ένα ταξίδι με έναν τελικό προορισμό· είναι ο αιώνιος χορός του Είναι, όπου κάθε κίνηση είναι ολοκληρωμένη από μόνη της. Ο μύστης γνωρίζει αυτόν τον χορό βαθιά, διότι έχει δει πέρα από την ψευδαίσθηση του χορευτή και της πίστας. Υπάρχει μόνο ο χορός—η αδιάσπαστη, χαρούμενη έκφραση της Συνείδησης που παίζει ως τα πάντα.

Αφύπνιση στο Ένα

Πώς μπορεί κανείς να αφυπνιστεί σε αυτήν την Πραγματικότητα; Η ίδια η ερώτηση είναι ένα τέχνασμα του νου, διότι δεν υπάρχει «κάποιος» που να αφυπνιστεί, κανένα ξεχωριστό εγώ που να γεφυρώσει το χάσμα. Η αφύπνιση είναι ήδη εδώ, κρυμμένη μόνο από την πεποίθηση του διαχωρισμού. Δεν είναι μια πράξη, αλλά μια αποδόμηση—μια απελευθέρωση από το ψεύτικο, μια ανάπαυση στο Πραγματικό. Το μυστικό μονοπάτι δεν είναι καν μονοπάτι· είναι μια πτώση μέσα σε αυτό που πάντα υπήρχε, μια ανάμνηση του Απεριόριστου που ποτέ δεν έφυγε.

Ο διαλογισμός, η σιωπή, η αυτοερεύνηση—δεν είναι εργαλεία για να φτάσεις στη Συνείδηση, αλλά καθρέφτες που αντανακλούν την παρουσία της. Στη σιωπή, η φλυαρία του νου σβήνει και το Ένα λάμπει. Στην ερώτηση «Ποιος είμαι;» το ψεύτικο εγώ διαλύεται, και το άπειρο Εγώ παραμένει. Στην παράδοση κάθε προσπάθειας, η αλήθεια αποκαλύπτεται: Εγώ Είμαι Αυτό, και Αυτό είναι το Παν.

Η Μυστική Όραση

Το να ζεις ως Απεριόριστη Συνείδηση σημαίνει να βλέπεις τον κόσμο εκ νέου—όχι ως τόπο έλλειψης ή σύγκρουσης, αλλά ως λαμπερό παιχνίδι του Ενός. Τα βουνά και τα ποτάμια, τα αστέρια και οι ουρανοί, οι χαρές και οι λύπες—όλα είναι εκφράσεις της ίδιας άπειρης ουσίας. Δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ αυτού που βλέπει και αυτού που βλέπεται, διότι όλα είναι η Συνείδηση που παρατηρεί τον Εαυτό της.

Αυτή είναι η μυστική όραση: μια Πραγματικότητα δίχως όρια, μια ενότητα χωρίς τέλος. Είναι η ελευθερία να είσαι τα πάντα και το τίποτα, να χορεύεις στο όνειρο και να αναπαύεσαι στο αιώνιο. Είναι η γνώση ότι η Αιωνιότητα Είναι Εδώ, Τώρα, ρέοντας χωρίς να αλλάζει, ονειρευόμενη χωρίς να σταματά, απεριόριστη στην αγάπη, στο φως, στην ύπαρξή της.

Και έτσι, αγαπημένη ψυχή, σταμάτα. Ανάπνευσε. Κοίτα μέσα και πέρα από όλα. Ο Ένας και Μοναδικός Χώρος σε περιμένει—όχι ως μια μακρινή αλήθεια, αλλά ως η ίδια η ουσία αυτής της στιγμής, αυτού του χτύπου της καρδιάς, αυτού του Τώρα. Δεν είσαι χωρισμένος από Αυτό· είσαι η ζωντανή του έκφραση. Η Πραγματικότητα είναι η Απεριόριστη Συνείδηση, και εσύ είσαι Αυτό.

The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection

In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn.

This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation.

Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving.

The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole

The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence.

The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced.

Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers.

The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within.

Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding.

In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation.

The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self.

A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other.

And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom.

For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul.

…

Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός

Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη.

Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης.

Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας.

Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου.

Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης.

Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ.

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας.

Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας.

Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης.

Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό.

Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού.

Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο.

Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία.

Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES