Sunday, August 25, 2024

Experiencing God

All Religions and Philosophies (Metaphysical Theories) posit a Supreme Principle, which they nevertheless fail to really grasp (beyond some hints). The reason this happens is because That To Which They Point is A Living Dynamic Reality That Expands Beyond All Boundaries, and continually escapes all attempts to define, limit, statically apprehend. Reality cannot become a “concept” - a fixed thing.

There are in Religions (for those who have dealt a lot or a little with Theology, the History of Religions...) terms, names, which come closer to the Dynamic Reality (which we generally call "God") and other terms which completely move away from its clarification our perception.

For example, in the Teaching of the Upanishads (the later Vedanta, Shankara, etc.), 28 centuries ago the term Brahman (from the verb brh = to increase, expand, beyond all limits, in this case) would mean That which Expands beyond from a perception, which moves "too slowly" to capture Living Reality.

“A Still that is faster than the mind. Where the Gods do not reach, because It always precedes. That and when It stands, It surpasses the others, no matter how they run. Into This the Lord of Life deposits the "Waters" (the Cosmic Superimposed Processes...). – Isa Upanishad, 4

They translate the term Brahman – quite loosely – as Absolute or World Spirit or Infinite, petrifying it into a static meaning (noun). Do you see - dear friends - how language distorts reality? Where there is Life, Motion, "Process," we perceive "some substance".

Another example is in Buddhism. The term Asamskrita (for the Ultimate Reality) means the Un-Made (by perception, thought, human actions), with all that implies. In Late Buddhism the term Sunyata (Emptiness) is used which implies a Perpetual Movement of Perception into the Limitless which has no Content, Attributes – with all that implies.

Even in the post-Christian Kabbalah (regardless of any view of its origin) the term Ein Soph means That which Extends beyond Limits and is therefore not reached by perception however it moves.

On the other hand, there are terms in Chinese Taoism - the Tao - that denote the All that Flows in Spontaneous Free Way - Te - and in Which all individual processes are merged, such as thought, action, matter, life (with its phenomena).

Leaving the East, the Ancient Hellenes (starting with the Mystic Orpheus and the Great Philosophers, Pythagoras, Parmenides, Heraclitus, up to Plato and the other Great Philosophers...) spoke of an Eternal Reality (the Chaos of the Orphic Hymns), the "Ultimate Being," which Flows, Enclosing within this Becoming all individual processes, as superimposed phenomena - all phenomena. Heraclitus speaking especially about Becoming approached it as the Flowing Wholeness, the Universal Flow of Phenomena, which is Recognized in all the individual processes of existence.

In Christianity only the Mystics – such as the desert mystics, or – in the West – the Meister Eckhart and some others who move in the same spirit, Experience God as a Living Expanding Reality. In the official theology of the church the Living God, the Eternal Flowing Reality, is declared to be "God," Father, or Whatever, a static concept, an object of thought. But this is how theology is isolated from Living Reality in the dead space of words, and stripped of Living Experience it becomes only thought.

On the other hand, the Purpose set in Religions and Metaphysical Philosophy is precisely the Approach to Living Reality, the Flowing Wholeness, the Direct Experience of this Dynamic Reality, the Experience of "God". And here too there are terms that approach the dynamic content of the Experience or move away towards static perceptions - concepts - of a realization or an achievement.

We want to say that the Experience of "God", the Direct Experiencing of the Living Flowing Divine Reality constitutes (and this is precisely the content of the Experience) a Liberation of Perception from all limitations, an Expansion into the Unlimited, the Endless, a living experience, Here, Now, beyond Time, beyond thought moving slowly, statically from concept to concept – to realize supposed knowledge.

The Experiencing of God is Direct Knowledge, Direct Sensing that spreads out continuously, limitlessly because it has no content, but Remains nevertheless Alive, Self-affirming, True... it is not intellectual knowledge of concepts.

So, there are descriptive terms in Religions that indicate in a very clear way what is happening - the truth - and terms that are misleading.

For example, the "Living of Brahman " would be defined (if we accept the conception mentioned above) as the Liberation of Perception from limitations, its Endless Expansion towards the Infinite, a Sense of Inconceivable Speed of Expansion, which while Changing (the Perception) remains Unchanged.

Nirvana to refer to the second example would be Living Present Perception Contentless Expanding Remaining Unchanged, Pure, Active – not nothingness, not a disappearance, not what people imagine.

We could cite more examples, from Taoism, Zen (about what Satori is), or the mystical experiences of true Christians - not the typical pseudo-Christians of the official church - but we think - dear friends - that it is understood what we want to say.

Ultimately, Reality Exists and Acts as a Living Presence and Extension of Perception beyond Limitations, Always, Everywhere, Within us, within each of us.

It exists in Power, as a Potential of our Nature.

Reality Is All That Manifests Here, Now, That Flows Without Changing and Includes Within It All Individual Processes and Phenomena, Thought, Sensation, Physical Experience, Material Things.

When Perception (one's Present Perception) from the Flowing Wholeness, Here, Now, is limited to thought and grasps Reality (not as Flow but) through static concepts (based on knowledge, memory, experiences) it perceives not the Reality but a fabricated reality, a false reality, a daydream.

Nevertheless, the Flowing Wholeness, the Perception – as Perception – that Encompasses all individual processes Exists as Background and Support of all that occurs.

Reality does not cease to be Reality because a Perception dreams that it has a separate existence, because it splits into observer and world, because it behaves schizophrenically, erroneously, destructively. Someday the dream will end.

The Transition, moreover, from the stream of consciousness of the ego, which experiences its existence against the world to the Free Perception, the Without Obstacles, Terms and Limits, Perception, is not a realization of the ego (for as long as the ego exists this will continue state) but rather an abandonment of this process – the ego must cease to exist for Reality to Emerge.

This means that Perception Restores its Unity, Flows Freely, while using thought, sensation, material experience, as individual processes – no longer obstacles – embedded in the Perception of Flowing Reality. Liberation of Perception does not at all mean "blocking" (or disappearing) thought, bodily sensations or material action.

Beyond the Experience of Liberation, or Free Boundless Perception, Embracing in its Oneness all processes-phenomena, there is the Integral Experience of Divine Reality, the Elevation of Perception Toward the Vast, which is, however, an Experience beyond our known world – since here not only the "observer" but also the "observed" is missing... perhaps we will talk about this in another article (although these things should not be said publicly, since they are the Heart of God's Mysteries).

...

Η Βίωση του Θεού

Όλες οι Θρησκείες και Φιλοσοφίες (Μεταφυσικές Θεωρήσεις) θέτουν Μια Υπέρτατη Αρχή, που εν τούτοις αδυνατούν να συλλάβουν πραγματικά (πέρα από κάποιους υπαινιγμούς). Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί Αυτό προς το Οποίο δείχνουν είναι Μια Ζωντανή Δυναμική Πραγματικότητα που Επεκτείνεται πέρα από όλα τα Όρια και ξεφεύγει διαρκώς από κάθε προσπάθεια προσδιορισμού, περιορισμού, στατικής σύλληψης. Η Πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει «έννοια» - σταθερό πράγμα.

Υπάρχουν στις Θρησκείες (για αυτούς που έχουν ασχοληθεί πολύ ή λίγο με την Θρησκειολογία, την Ιστορία των Θρησκειών…) όροι, ονόματα, που προσεγγίζουν περισσότερο την Δυναμική Πραγματικότητα (που λέμε γενικά «Θεό») κι άλλοι όροι που απομακρύνουν τελείως από την αποσαφήνιση της αντίληψής μας.

Για παράδειγμα στην Διδασκαλία των Ουπανισάδ (την μετέπειτα Βεδάντα, του Σανκάρα, κλπ.), πριν 28 αιώνες ο όρος Βράχμαν (από το ρήμα brh= αυξάνομαι, επεκτείνομαι, πέρα από όλα τα όρια, στην συγκεκριμένη περίπτωση) θα σήμαινε Αυτό που Επεκτείνεται πέρα από μια αντίληψη, η οποία κινείται «πολύ αργά» για να συλλάβει την Ζωντανή Πραγματικότητα.

«Ένα Ακίνητο που είναι γοργότερο από τον νου. Που οι Θεοί δεν φθάνουν, γιατί πάντοτε προπορεύεται. Αυτό και όταν στέκεται, ξεπερνά τα άλλα, όσο κι αν τρέχουν. Σε Αυτό ο Κύριος της Ζωής εναποθέτει τα «Ύδατα» (τις Κοσμικές Επάλληλες Διαδικασίες…). – Ίσα Ουπανισάδ, 4

Μεταφράζουν τον όρο Βράχμαν – τελείως επιπόλαια – σαν Απόλυτο ή Παγκόσμιο Πνεύμα ή Απέραντο, απολιθώνοντάς το σε μια στατική έννοια (ουσιαστικό). Βλέπετε - αγαπητοί φίλοι – πως η γλώσσα διαστρέφει την πραγματικότητα; Εκεί που υπάρχει Ζωή, Κίνηση, «Διαδικασία», εμείς αντιλαμβανόμαστε «κάποια ουσία».

Ένα άλλο παράδειγμα είναι στον Βουδισμό. Ο όρος Ασαμσκρίτα (για την Ύστατη Πραγματικότητα) σημαίνει το Μη-Κατασκευασμένο (από την αντίληψη, την σκέψη, τις ανθρώπινες ενέργειες), με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Στον Ύστερο Βουδισμό χρησιμοποιείται ο όρος Σουνυάτα (Κενότητα) που υπονοεί μια Διαρκή Κίνηση της Αντίληψης στο Απεριόριστο που Δεν Έχει Περιεχόμενο, Ιδιότητες – με ό,τι υπονοεί αυτό.

Ακόμα στην μεταχριστιανική Καμπάλα (άσχετα από τις όποιες απόψεις για την προέλευσή της) ο όρος Έιν Σοφ σημαίνει Αυτό που Επεκτείνεται πέρα από τα Όρια και συνεπώς δεν φτάνεται από την αντίληψη όσο κι αν κινείται αυτή.

Από την άλλη μεριά υπάρχουν στον Κινέζικο Ταοϊσμό όροι – το Ταό – που υποδηλώνουν το Όλον που Ρέει με τον Αυθόρμητο Ελεύθερο Τρόπο – Τε – και στο Οποίο συγχωνεύονται όλες οι επιμέρους διαδικασίες, όπως η σκέψη, η δράση, η ύλη, η ζωή (με τα φαινόμενά της).

Αφήνοντας την Ανατολή, οι Αρχαίοι Έλληνες (ξεκινώντας από τον Μύστη Ορφέα και τους Μεγάλους Φιλοσόφους, τον Πυθαγόρα, τον Παρμενίδη, τον Ηράκλειτο, μέχρι τον Πλάτωνα και τους άλλους Μεγάλους Φιλοσόφους…) μίλησαν για Μια Αιώνια Πραγματικότητα (το Χάος των Ορφικών Ύμνων), το «Τελείως Είναι», που Ρέει, Περικλείνοντας μέσα σε αυτό το Γίγνεσθαι όλες τις επιμέρους διαδικασίες, σαν επάλληλα φαινόμενα - όλα τα φαινόμενα. Ο Ηράκλειτος μιλώντας ιδιαίτερα για το Γίγνεσθαι το προσέγγισε σαν την Ρέουσα Ολότητα, την Παγκόσμια Ροή των Φαινομένων, που Αναγνωρίζεται σε όλες τις επιμέρους διαδικασίες της ύπαρξης.

Στον Χριστιανισμό μονάχα οι Μυστικοί – όπως για παράδειγμα οι μυστικοί της ερήμου, ή – στην Δύση – ο Μάιστερ Έκαρτ και κάποιοι άλλοι που κινούνται στο ίδιο πνεύμα Βιώνουν τον Θεό σαν Μια Ζωντανή Επεκτεινόμενη Πραγματικότητα. Στην επίσημη θεολογία της εκκλησίας ο Ζωντανός Θεός, η Αιώνια Πραγματικότητα που Ρέει, ανακηρύσσεται σαν «Θεός», Πατέρας, ή Ό,τι Άλλο, μια στατική έννοια, ένα αντικείμενο της σκέψης. Έτσι όμως η θεολογία απομονώνεται από την Ζωντανή Πραγματικότητα στον νεκρό χώρο των λέξεων και απογυμνωμένη από το Ζωντανό Βίωμα γίνεται μόνο σκέψη.

Από την άλλη μεριά ο Σκοπός που τίθεται στις Θρησκείες και την Μεταφυσική Φιλοσοφία είναι ακριβώς η Προσέγγιση της Ζωντανής Πραγματικότητας, της Ρέουσας Ολότητας, η Άμεση Βίωση Αυτής της Δυναμικής Πραγματικότητας, η Εμπειρία του «Θεού». Κι εδώ επίσης υπάρχουν όροι που προσεγγίζουν το δυναμικό περιεχόμενο του Βιώματος ή απομακρύνονται προς στατικές αντιλήψεις – έννοιες – μιας πραγματοποίησης ή μιας επίτευξης.

Θέλουμε να πούμε πως η Εμπειρία του «Θεού», η Άμεση Βίωση της Ζωντανής Ρέουσας Θείας Πραγματικότητας αποτελεί (κι αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο του Βιώματος) μια Απελευθέρωση της Αντίληψης από όλους τους περιορισμούς, μια Επέκταση στο Απεριόριστο, στο Χωρίς Τέλος, μια ζωντανή εμπειρία, Εδώ, Τώρα, πέρα από τον Χρόνο, πέρα από την σκέψη που κινείται αργά, στατικά από έννοια σε έννοια – για να πραγματοποιήσει δήθεν γνώση.

Η Βίωση του Θεού είναι Άμεση Γνώση, Άμεση Αίσθηση που απλώνεται συνεχώς, απεριόριστα γιατί δεν έχει περιεχόμενο, αλλά Παραμένει παρόλα αυτά Ζωντανή, Αυτοεπιβεβαιούμενη, Αληθινή… δεν είναι διανοητική γνώση εννοιών.

Υπάρχουν λοιπόν στις Θρησκείες όροι περιγραφής που υποδηλώνουν με σαφέστατο τρόπο τι συμβαίνει – την αλήθεια - και όροι που είναι παραπλανητικοί.

Για παράδειγμα η «Βίωση του Βράχμαν» θα οριζόταν (αν δεχτούμε την αντίληψη που αναφέραμε πιο πάνω) σαν η Απελευθέρωση της Αντίληψης από τους περιορισμούς, η Χωρίς τέλος Επέκτασή της προς το Απεριόριστο, μια Αίσθηση Ασύλληπτης Ταχύτητας Επέκτασης, που ενώ Αλλάζει (η Αντίληψη) παραμένει Αναλλοίωτη.

Το Νιρβάνα για να αναφερθούμε στο δεύτερο παράδειγμα θα ήταν η Ζωντανή Παρούσα Αντίληψη που Χωρίς Περιεχόμενο Επεκτείνεται Παραμένοντας Αναλλοίωτη, Αγνή, Δραστήρια – ούτε το τίποτα είναι, ούτε μια εξαφάνιση, ούτε αυτά που φαντάζονται οι άνθρωποι.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα παραδείγματα, από τον Ταοϊσμό, το Ζεν (για το τι είναι το Σατόρι), ή τις μυστικές εμπειρίες των αληθινών χριστιανών – όχι των τυπικών ψευδοχριστιανών της επίσημης εκκλησίας – αλλά νομίζουμε – αγαπητοί φίλοι – ότι έγινε κατανοητό τι θέλουμε να πούμε.

Τελικά, η Πραγματικότητα Υπάρχει κι Ενεργεί σαν Ζωντανή Παρουσία κι Επέκταση της Αντίληψης πέρα από τους Περιορισμούς, Πάντα, Παντού, Μέσα μας, μέσα στον καθένα μας.

Υπάρχει Εν Δυνάμει, σαν Δυνατότητα της Φύσης μας.

Η Πραγματικότητα Είναι το Όλον που Εκδηλώνεται Εδώ, Τώρα, που Ρέει Χωρίς να Αλλοιώνεται και Συμπεριλαμβάνει Μέσα του όλες τις επιμέρους διαδικασίες και φαινόμενα, σκέψη, αίσθηση, σωματική εμπειρία, υλικά πράγματα.

Όταν η Αντίληψη (η Παρούσα Αντίληψη του καθενός) από την Ρέουσα Ολότητα, Εδώ, Τώρα, περιορίζεται στην σκέψη και συλλαμβάνει την Πραγματικότητα (όχι σαν Ρέουσα αλλά) μέσα από στατικές έννοιες (που βασίζονται στην γνώση, στην μνήμη, στις εμπειρίες) αντιλαμβάνεται όχι την Πραγματικότητα αλλά μια κατασκευασμένη πραγματικότητα, μια ψεύτικη πραγματικότητα, μια ονειροφαντασία.

Παρόλα αυτά η Ρέουσα Ολότητα, η Αντίληψη – σαν Αντίληψη – που Περικλείνει όλες τις επιμέρους διαδικασίες Υπάρχει σαν Υπόβαθρο και σαν Υποστήριγμα όλων όσων συμβαίνουν.

Η Πραγματικότητα δεν Παύει να Είναι Πραγματικότητα επειδή μια Αντίληψη ονειρεύεται ότι έχει χωριστή υπόσταση, επειδή διχάζεται σε παρατηρητή και κόσμο, επειδή συμπεριφέρεται σχιζοφρενικά, λανθασμένα, καταστροφικά. Κάποτε το όνειρο θα τελειώσει.

Η Μετάβαση εξάλλου από το ρεύμα της συνειδητότητας του εγώ, που βιώνει την ύπαρξή του απέναντι στον κόσμο προς την Ελεύθερη Αντίληψη, την Χωρίς Εμπόδια, Όρους και Όρια, Αντίληψη, δεν είναι μια πραγματοποίηση του εγώ (γιατί όσο υπάρχει το εγώ θα συνεχίζεται αυτή η κατάσταση) αλλά μάλλον μια εγκατάλειψη αυτής της διαδικασίας – το εγώ πρέπει να πάψει να υφίσταται για να Αναδυθεί η Πραγματικότητα.

Αυτό σημαίνει ότι η Αντίληψη Αποκαθιστά την Ενότητά της, Ρέει Ελεύθερα, χρησιμοποιώντας παράλληλα την σκέψη, την αίσθηση, την υλική εμπειρία, σαν επιμέρους διαδικασίες – δεν αποτελούν πλέον εμπόδια – ενταγμένες στην Αντίληψη της Ρέουσας Πραγματικότητας. Η Απελευθέρωση της Αντίληψης, δεν σημαίνει καθόλου «αποκλεισμό» (ή εξαφάνιση) της σκέψης, των σωματικών αισθήσεων ή της υλικής δράσης.

Πέρα από την Εμπειρία της Απελευθέρωσης ή της Ελεύθερης Απεριόριστης Χωρίς Όρια Αντίληψης που Αγκαλιάζει μέσα στην Ενότητά της όλες τις διαδικασίες-φαινόμενα, υπάρχει το Ολοκληρωτικό Βίωμα της Θείας Πραγματικότητας, η Ανύψωση της Αντίληψης Προς το Αχανές, που είναι, όμως μια Εμπειρία πέρα από τον γνωστό μας κόσμο – αφού εδώ εκλείπει όχι μόνο ο «παρατηρητής» αλλά και το «παρατηρούμενο»… ίσως μιλήσουμε για αυτό σε κάποιο άλλο άρθρο (αν και αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να λέγονται δημόσια, αφού αποτελούν την Καρδιά των Μυστηρίων του Θεού).

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES