The State of Oneness of Existence: A Mystical Journey into Universal Consciousness

There is a realm beyond the confines of thought and beyond the boundaries of perception—a realm that is neither a distant land nor a separate plane, but the very essence of existence itself. It is the State of Oneness, the universal consciousness that underlies and interweaves all things into a singular, indivisible existence. It is not something to be attained through external seeking, nor can it be grasped by the hands of mere intellect. Instead, it reveals itself when one dissolves the illusion of separateness and recognizes the eternal unity that has always been.

The Inner Arrival

To arrive within oneself is not to embark upon a journey across physical distances, nor to accumulate knowledge as one collects treasures. Rather, it is an awakening, a deep recognition that all distinctions—between self and other, between the observer and the observed—are mere veils concealing the eternal truth. True arrival occurs not through the labor of the mind, not through mere thinking or believing, but through understanding. It is a realization that dawns in silence, when the winds of the mind cease their restless motion and the depths of being become still as a tranquil lake, reflecting the boundless sky of existence.

In this sacred moment, the barriers dissolve. The idea of self, that fragile construct of name and form, of memory and expectation, fades into the vastness of presence. The walls of identity crumble, revealing an infinite expanse where all things exist as one continuous, seamless reality. This is the threshold of Oneness, the gateway to the Divine Immanence in all. 

Love: The Sacred Prayer of Existence

When the realization of Oneness becomes not just an abstract idea but an undeniable experience, love ceases to be an emotion bound by conditions. It ceases to be a possession to be gained or lost. It becomes the very breath of existence, the very heartbeat of the cosmos. Love, in this state, is not personal nor limited; it is the radiant embrace of life itself, flowing effortlessly toward all beings, all things, without judgment, without hesitation.

It matters not whether one is alone upon a silent mountain or among the countless souls of a bustling city; love pervades all. For love in its highest form is not dependent on external circumstances—it is not an action but a state of being, a natural effulgence of Oneness recognized. In this love, prayer is no longer words uttered towards a distant deity but a living presence, a sacred fire that illuminates the path for all. It is the most effective action, for it transcends the illusions of time and space. It is the most real help, for it touches not only the seen but the unseen, rippling through the web of existence like light upon the waters.

The Mystical Silence of Being

In this State of Oneness, there is no compulsion to convince, to argue, or to claim superiority of one path over another. For all paths, when walked with sincerity, lead to the same boundless ocean. The wise do not seek to impose but to radiate. The mystic does not seek to teach but to be. Silence becomes the most profound language, for in silence, truth is heard without distortion.

This silence is not the absence of sound but the presence of eternity. It is the stillness in which the entire universe resounds with its eternal song, the deep, vibrating hum of existence itself. To abide in this silence is to touch the core of reality, to drink from the wellspring of being, to know without knowing.

Becoming the Flame

When the State of Oneness dawns, one becomes as a flame—not a fire that consumes, but a light that illumines. No longer bound by the illusions of separateness, one moves through the world not as an isolated entity but as a wave upon the infinite sea of consciousness. Every action, then, becomes an offering; every step, a dance of the Divine.

The world does not need more division, more conflict, or more rigid ideologies. It needs those who have seen the unity beyond all apparent fragmentation, those who live as embodiments of this boundless love. Such beings are not bound by creed, nor do they cling to the names given to truth. They live as silent flames, quietly dissolving the darkness, kindling the hearts of all they meet with the gentle fire of realization.

The Eternal Now

In truth, there is no future to seek, no past to cling to. There is only the ever-present, ever-unfolding Now. And within this Now, the entirety of existence breathes as one. The journey is not to go elsewhere, but to see deeply, to awaken to what already is, to recognize the divinity inherent in all things.

Thus, the call is not to strive or to struggle, but to surrender—to dissolve into the eternal embrace of Being, to let go of the illusion of separateness and to see with the eyes of the infinite. For in this seeing, in this being, one does not merely find love; one becomes love itself, the sacred prayer of existence, the luminous breath of the Divine in all.

And in this, all is One.

…

Η Κατάσταση της Ενότητας της Ύπαρξης: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Παγκόσμια Συνειδητότητα

Υπάρχει μια σφαίρα πέρα από τα όρια της σκέψης και πέρα από τα όρια της αντίληψης—μια σφαίρα που δεν είναι ούτε μια μακρινή γη ούτε ένα ξεχωριστό πεδίο, αλλά η ίδια η ουσία της ύπαρξης. Είναι η Κατάσταση της Ενότητας, η παγκόσμια συνειδητότητα που υποβαστάζει και διαπλέκει τα πάντα σε μία ενιαία, αδιαίρετη ύπαρξη. Δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται μέσω εξωτερικής αναζήτησης, ούτε μπορεί να κατανοηθεί από τον νου και μόνο. Αντιθέτως, αποκαλύπτεται όταν διαλύεται η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και αναγνωρίζεται η αιώνια ενότητα που υπήρχε πάντοτε.

Η Εσωτερική Άφιξη

Το να φτάσει κανείς στον εαυτό του δεν σημαίνει να ξεκινήσει ένα ταξίδι σε φυσικές αποστάσεις, ούτε να συσσωρεύσει γνώση όπως συλλέγει θησαυρούς. Αντιθέτως, είναι ένα ξύπνημα, μια βαθιά αναγνώριση ότι όλες οι διακρίσεις—μεταξύ εαυτού και άλλου, μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου—είναι απλά πέπλα που κρύβουν την αιώνια αλήθεια.

Η αληθινή άφιξη δεν πραγματοποιείται μέσω του μόχθου του νου, ούτε μέσω απλής σκέψης ή πίστης, αλλά μέσω κατανόησης. Είναι μια συνειδητοποίηση που ανατέλλει στη σιωπή, όταν οι άνεμοι του νου παύουν την ανήσυχη κίνησή τους και τα βάθη της ύπαρξης γίνονται ήρεμα σαν μια γαλήνια λίμνη, αντανακλώντας τον ατελείωτο ουρανό της ύπαρξης.

Σε αυτή την ιερή στιγμή, τα εμπόδια διαλύονται. Η ιδέα του εαυτού, αυτό το εύθραυστο κατασκεύασμα του ονόματος και της μορφής, της μνήμης και της προσδοκίας, χάνεται μέσα στην απεραντοσύνη της παρουσίας. Τα τείχη της ταυτότητας καταρρέουν, αποκαλύπτοντας έναν άπειρο χώρο όπου όλα υπάρχουν ως μία συνεχής, αδιάσπαστη πραγματικότητα. Αυτό είναι το κατώφλι της Ενότητας, η πύλη προς τη Θεία Εμμένεια σε όλα.

Η Αγάπη: Η Ιερή Προσευχή της Ύπαρξης

Όταν η συνειδητοποίηση της Ενότητας δεν είναι απλώς μια αφηρημένη ιδέα αλλά μια αναμφισβήτητη εμπειρία, η αγάπη παύει να είναι ένα συναίσθημα δεσμευμένο από όρους. Παύει να είναι ένα απόκτημα που μπορεί να κερδηθεί ή να χαθεί. Γίνεται η ίδια η ανάσα της ύπαρξης, ο ίδιος ο καρδιακός παλμός του σύμπαντος.

Η αγάπη, σε αυτή την κατάσταση, δεν είναι προσωπική ούτε περιορισμένη· είναι η ακτινοβόλος αγκαλιά της ζωής καθαυτής, που ρέει αβίαστα προς όλα τα όντα, όλα τα πράγματα, χωρίς κρίση, χωρίς δισταγμό.

Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι μόνος σε ένα σιωπηλό βουνό ή ανάμεσα στα αμέτρητα πλήθη μιας πολύβουης πόλης· η αγάπη διαπερνά τα πάντα. Διότι η αγάπη στην ύψιστη μορφή της δεν εξαρτάται από εξωτερικές περιστάσεις—δεν είναι μια πράξη αλλά μια κατάσταση ύπαρξης, μια φυσική ακτινοβολία της αναγνωρισμένης Ενότητας.

Σε αυτή την αγάπη, η προσευχή δεν είναι πλέον λόγια που εκφέρονται προς μια απόμακρη θεότητα, αλλά μια ζωντανή παρουσία, μια ιερή φωτιά που φωτίζει το μονοπάτι όλων. Είναι η πιο αποτελεσματική δράση, διότι υπερβαίνει τις ψευδαισθήσεις του χρόνου και του χώρου. Είναι η πιο αληθινή βοήθεια, διότι αγγίζει όχι μόνο το ορατό αλλά και το αόρατο, κυματίζοντας μέσα στον ιστό της ύπαρξης σαν φως πάνω στα νερά.

Η Μυστικιστική Σιωπή της Ύπαρξης

Σε αυτή την Κατάσταση της Ενότητας, δεν υπάρχει ανάγκη να πείσει κανείς, να επιχειρηματολογήσει ή να ισχυριστεί την ανωτερότητα ενός μονοπατιού έναντι ενός άλλου. Διότι όλα τα μονοπάτια, όταν βαδίζονται με ειλικρίνεια, οδηγούν στον ίδιο απέραντο ωκεανό.

Οι σοφοί δεν επιδιώκουν να επιβάλλουν αλλά να ακτινοβολούν. Ο μύστης δεν επιδιώκει να διδάξει αλλά να είναι. Η σιωπή γίνεται η πιο βαθιά γλώσσα, διότι μέσα στη σιωπή, η αλήθεια ακούγεται χωρίς παραμόρφωση.

Αυτή η σιωπή δεν είναι η απουσία ήχου αλλά η παρουσία της αιωνιότητας. Είναι η ηρεμία μέσα στην οποία αντηχεί ολόκληρο το σύμπαν με το αιώνιο τραγούδι του, το βαθύ, δονούμενο άσμα της ύπαρξης.

Το να διαμένει κανείς μέσα σε αυτή τη σιωπή σημαίνει να αγγίζει τον πυρήνα της πραγματικότητας, να πίνει από την αστείρευτη πηγή της ύπαρξης, να γνωρίζει χωρίς να γνωρίζει.

Γινόμενος η Φλόγα

Όταν ανατέλλει η Κατάσταση της Ενότητας, κάποιος γίνεται σαν φλόγα—όχι φωτιά που κατακαίει, αλλά φως που φωτίζει. Δεν είναι πλέον δεμένος από τις ψευδαισθήσεις του διαχωρισμού, αλλά κινείται μέσα στον κόσμο όχι ως μια απομονωμένη οντότητα, αλλά ως ένα κύμα πάνω στην άπειρη θάλασσα της συνειδητότητας.

Κάθε δράση, τότε, γίνεται μια προσφορά· κάθε βήμα, ένας χορός του Θείου.

Ο κόσμος δεν χρειάζεται περισσότερη διαίρεση, περισσότερη σύγκρουση ή περισσότερες άκαμπτες ιδεολογίες. Χρειάζεται εκείνους που έχουν δει την ενότητα πέρα από κάθε φαινομενική διάσπαση, εκείνους που ζουν ως ενσαρκώσεις αυτής της απέραντης αγάπης.

Τέτοια όντα δεν δεσμεύονται από δόγματα, ούτε προσκολλώνται στα ονόματα που δίνονται στην αλήθεια. Ζουν ως σιωπηλές φλόγες, διαλύοντας απαλά το σκοτάδι, ανάβοντας τις καρδιές όλων όσων συναντούν με την ήρεμη φωτιά της συνειδητοποίησης.

Το Αιώνιο Τώρα

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει μέλλον να αναζητήσει κανείς, ούτε παρελθόν να κρατηθεί. Υπάρχει μόνο το αιώνιο, αδιάκοπα αποκαλυπτόμενο Τώρα. Και μέσα σε αυτό το Τώρα, η ολότητα της ύπαρξης αναπνέει ως μία.

Έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να αγωνιστεί κανείς ή να παλέψει, αλλά να παραδοθεί—να διαλυθεί στην αιώνια αγκαλιά της Ύπαρξης, να αφήσει την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού και να δει με τα μάτια του απείρου.

Διότι μέσα σε αυτή τη θέαση, μέσα σε αυτή την ύπαρξη, κάποιος δεν βρίσκει απλώς αγάπη· γίνεται η ίδια η αγάπη, η ιερή προσευχή της ύπαρξης, η φωτεινή ανάσα του Θείου σε όλα.

Και σε αυτό, όλα είναι Ένα.