The Eternal Kingdom of True Life: A Journey Beyond Time and Form

In the depths of infinite silence, where the waves of cosmic consciousness merge with the still waters of primordial being, lies the ineffable realm known as the Eternal Kingdom of True Life. This is not a place that can be reached by foot, nor a dimension that can be measured by human instruments. It is the ever-present reality that underlies all existence, the foundational ground of being that transcends the illusory boundaries of space and time.

When we speak of the Peace of the Mind, we touch upon the first gateway to this kingdom. Here, thoughts cease their relentless dance, like autumn leaves settling gently upon still waters. The mind, so long trapped in the labyrinth of its own making, discovers its true nature as vast empty space, containing all yet bound by nothing. In this peace, the chattering of mental discourse gives way to a profound silence that speaks volumes in its wordlessness.

The Peace of the Soul emerges as the second gateway, where the very essence of being discovers its unlimited nature. Here, the individual soul recognizes itself as a drop of ocean returning to its source, dissolving the artificial boundaries that once separated it from the infinite. In this dissolution, there is no loss but rather an infinite gaining – the recovery of our true inheritance as boundless awareness.

The Peace of the Body, the third gateway, manifests when the physical form aligns with the cosmic rhythm. The body becomes light as air, transparent as crystal, a perfect instrument through which the divine music plays itself. No longer a prison of flesh and bone, it transforms into a living temple where the sacred dance of existence unfolds effortlessly.

To cross the world quietly is to move through existence like the breath of wind – leaving no trace, making no claim, affecting all yet attached to none. This is the way of the realized being, one who has transcended the need for recognition, the compulsion to achieve, the desire to become. Such a one simply is, complete in each moment, perfect in their incompleteness.

The Eternal Now, spoken of by mystics throughout the ages, is not a point in time but rather the complete transcendence of time itself. It is where past, present, and future collapse into a singular explosion of awareness, where every moment contains within itself the entirety of existence. Here, in this timeless realm, the seeker discovers that there was never anything to seek, nowhere to go, nothing to become.

When one understands that "Every Moment is the Peak of Life," the search ends. Each breath becomes a universe unto itself, complete, perfect, lacking nothing. The morning dew holds the same profound truth as the greatest cosmic events. A child's laugh carries the same weight as the most ancient wisdom. Everything is equalized in the light of pure awareness.

To be "outside of all evolution" is to recognize that true nature never evolved and never will – it is eternally complete, eternally perfect. The apparent movement of creation is seen as the play of consciousness, like waves on the surface of an infinite ocean. The realized being rests in the depths where no wave has ever reached.

In this Kingdom of True Life, paradox becomes the only truth: emptiness is fullness, silence is the highest speech, stillness is the most profound movement. Here, the seeker and the sought become one, the observer and the observed dissolve into pure observation. This is not a state to be achieved but rather the eternal reality to be recognized, not a destination to be reached but the ground we have always been standing upon.

The journey to this realization is both the longest and shortest of all journeys – longest because it appears to traverse infinite distances through countless lifetimes, shortest because it is simply the recognition of what already is. In this kingdom, all questions find their answer in the silent knowing that precedes all questions. All seeking finds its fulfillment in the recognition that we are what we seek.

To rest in this understanding is to become like space itself – containing all yet contained by nothing, touching everything yet remaining untouched, eternally present yet never fixed, forever changing yet always the same. This is the ultimate paradox of spiritual realization: that what we most deeply are is what we have always been, and what we seek is the very awareness with which we seek.

The Eternal Kingdom of True Life is not separate from this very moment, this very breath, this very awareness reading these words. It is the space within which all experience arises, the knowing within which all knowledge appears, the being within which all becoming unfolds. To recognize this is to step out of time into eternity, out of becoming into being, out of seeking into finding – or rather, into the recognition that nothing was ever lost.

In this recognition, life becomes a spontaneous celebration of itself, each moment a fresh explosion of creativity, each breath a new universe being born. The divine play continues, but now it is seen for what it is – the dance of consciousness delighting in its own infinite possibilities, the one becoming many only to remember its oneness again and again in endless cycles of forgetting and remembering, hiding and seeking, losing and finding itself.

…

Το Αιώνιο Βασίλειο της Αληθινής Ζωής: Ένα Ταξίδι Πέρα από τον Χρόνο και τη Μορφή

Στα βάθη της άπειρης σιωπής, όπου τα κύματα της κοσμικής συνείδησης συγχωνεύονται με τα ήρεμα νερά της πρωταρχικής ύπαρξης, βρίσκεται η ανέκφραστη σφαίρα γνωστή ως το Αιώνιο Βασίλειο της Αληθινής Ζωής. Δεν είναι ένας τόπος που μπορεί να προσεγγιστεί με τα πόδια, ούτε μια διάσταση που μπορεί να μετρηθεί με ανθρώπινα όργανα. Είναι η πανταχού παρούσα πραγματικότητα που υποστηρίζει όλη την ύπαρξη, το θεμελιώδες έδαφος του Είναι, που υπερβαίνει τα απατηλά όρια του χώρου και του χρόνου.

Όταν μιλάμε για την Ειρήνη του Νου, αγγίζουμε την πρώτη πύλη προς αυτό το βασίλειο. Εδώ, οι σκέψεις παύουν τον ασταμάτητο χορό τους, όπως τα φθινοπωρινά φύλλα που εγκαθίστανται απαλά πάνω σε ήρεμα νερά. Ο νους, παγιδευμένος για τόσο καιρό στον λαβύρινθο της δικής του δημιουργίας, ανακαλύπτει την αληθινή του φύση ως έναν αχανή, κενό χώρο, που περιέχει τα πάντα αλλά δεν δεσμεύεται από τίποτα. Σε αυτή την ειρήνη, η αδιάκοπη φλυαρία του νου δίνει τη θέση της σε μια βαθιά σιωπή που μιλάει μέσα από την άρρητη πληρότητά της.

Η Ειρήνη της Ψυχής αναδύεται ως η δεύτερη πύλη, όπου η ίδια η ουσία της ύπαρξης ανακαλύπτει την απεριόριστη φύση της. Εδώ, η ατομική ψυχή αναγνωρίζει τον εαυτό της ως μια σταγόνα του ωκεανού που επιστρέφει στην πηγή της, διαλύοντας τα τεχνητά όρια που κάποτε την διαχώριζαν από το άπειρο. Σε αυτή τη διάλυση, δεν υπάρχει απώλεια αλλά μάλλον μια άπειρη κερδοφορία – η ανάκτηση της αληθινής μας κληρονομιάς ως απεριόριστη επίγνωση.

Η Ειρήνη του Σώματος, η τρίτη πύλη, εκδηλώνεται όταν η φυσική μορφή ευθυγραμμίζεται με τον κοσμικό ρυθμό. Το σώμα γίνεται ελαφρύ σαν τον αέρα, διαφανές σαν κρύσταλλο, ένα τέλειο όργανο μέσα από το οποίο η θεϊκή μουσική εκφράζεται. Δεν είναι πλέον μια φυλακή από σάρκα και οστά, αλλά ένας ζωντανός ναός όπου ο ιερός χορός της ύπαρξης ξεδιπλώνεται αβίαστα.

Το να διασχίζουμε τον κόσμο αθόρυβα σημαίνει να κινούμαστε μέσα στην ύπαρξη σαν την πνοή του ανέμου – χωρίς να αφήνουμε ίχνη, χωρίς να διεκδικούμε τίποτα, επηρεάζοντας τα πάντα αλλά χωρίς να προσκολλούμαστε σε τίποτα. Αυτή είναι η οδός του αφυπνισμένου όντος, εκείνου που έχει υπερβεί την ανάγκη για αναγνώριση, την παρόρμηση να επιτύχει, την επιθυμία να γίνει κάτι. Ένα τέτοιο ον απλώς υπάρχει, ολοκληρωμένο σε κάθε στιγμή, τέλειο μέσα στην ίδια του την ατέλεια.

Το Αιώνιο Τώρα, για το οποίο μίλησαν οι μύστες ανά τους αιώνες, δεν είναι μια χρονική στιγμή αλλά η πλήρης υπέρβαση του χρόνου. Είναι εκεί όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον καταρρέουν σε μια ενιαία έκρηξη επίγνωσης, όπου κάθε στιγμή περιέχει μέσα της την ολότητα της ύπαρξης. Εδώ, σε αυτή τη διαχρονική σφαίρα, ο αναζητητής ανακαλύπτει πως δεν υπήρξε ποτέ κάτι που έπρεπε να αναζητηθεί, κανένας τόπος να φτάσει, τίποτα να γίνει.

Όταν κατανοήσει κανείς ότι «Κάθε Στιγμή είναι η Κορυφή της Ζωής», η αναζήτηση τελειώνει. Κάθε ανάσα γίνεται ένα σύμπαν από μόνη της, πλήρες, τέλειο, χωρίς να του λείπει τίποτα. Η πρωινή δροσιά φέρει την ίδια βαθιά αλήθεια με τα μεγαλύτερα κοσμικά γεγονότα. Το γέλιο ενός παιδιού έχει το ίδιο βάρος με την αρχαιότερη σοφία. Τα πάντα εξισώνονται στο φως της καθαρής επίγνωσης.

Το να είναι κανείς «έξω από κάθε εξέλιξη» σημαίνει να αναγνωρίσει πως η αληθινή φύση δεν εξελίχθηκε ποτέ και ούτε πρόκειται – είναι αιώνια πλήρης, αιώνια τέλεια. Η φαινομενική κίνηση της δημιουργίας δεν είναι παρά το παιχνίδι της συνείδησης, όπως τα κύματα στην επιφάνεια ενός άπειρου ωκεανού. Το αφυπνισμένο ον αναπαύεται στα βάθη όπου κανένα κύμα δεν έχει φτάσει ποτέ.

Σε αυτό το Βασίλειο της Αληθινής Ζωής, το παράδοξο γίνεται η μόνη αλήθεια: το κενό είναι πληρότητα, η σιωπή είναι η υψηλότερη ομιλία, η ακινησία είναι η πιο βαθιά κίνηση. Εδώ, ο αναζητητής και το αναζητούμενο γίνονται ένα, ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο διαλύονται σε καθαρή παρατήρηση. Δεν πρόκειται για μια κατάσταση που πρέπει να επιτευχθεί, αλλά για την αιώνια πραγματικότητα που πρέπει να αναγνωριστεί, όχι για έναν προορισμό που πρέπει να φτάσουμε, αλλά για το έδαφος στο οποίο πάντα στεκόμασταν.

Το ταξίδι προς αυτή την επίγνωση είναι ταυτόχρονα το μακρύτερο και το συντομότερο απ’ όλα τα ταξίδια – το μακρύτερο γιατί φαίνεται να διασχίζει άπειρες αποστάσεις μέσα από αμέτρητες ζωές, το συντομότερο γιατί είναι απλώς η αναγνώριση αυτού που ήδη είναι. Σε αυτό το βασίλειο, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους στη σιωπηλή γνώση που προηγείται κάθε ερώτησης. Κάθε αναζήτηση βρίσκει την ολοκλήρωσή της στην επίγνωση ότι είμαστε αυτό που αναζητούμε.

Το Αιώνιο Βασίλειο της Αληθινής Ζωής δεν είναι ξεχωριστό από αυτή τη στιγμή, από αυτή την ανάσα, από αυτή την επίγνωση που διαβάζει αυτές τις λέξεις. Είναι ο χώρος μέσα στον οποίο αναδύεται κάθε εμπειρία, η γνώση μέσα στην οποία εμφανίζεται κάθε γνώση, το είναι μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται κάθε γίγνεσθαι.

Σε αυτή την αναγνώριση, η ζωή γίνεται ένας αυθόρμητος εορτασμός του εαυτού της, κάθε στιγμή μια φρέσκια έκρηξη δημιουργικότητας, κάθε ανάσα ένα νέο σύμπαν που γεννιέται. Το θεϊκό παιχνίδι συνεχίζεται, αλλά τώρα φαίνεται όπως πραγματικά είναι – ο χορός της συνείδησης που απολαμβάνει τις άπειρες δυνατότητές της, το Ένα που γίνεται το Πολλαπλό, μόνο και μόνο για να θυμηθεί ξανά και ξανά την Ενότητά του, μέσα σε ατέρμονους κύκλους λήθης και ανάμνησης, αποκρύψεων και αποκαλύψεων, απώλειας και επανα-εύρεσης του εαυτού του.