The Realm of Reality: Dissolving into the One

Beyond the veil of illusion, beyond the tangled web of thought and self, lies the Realm of Reality. It is not a distant world, nor is it a place that must be reached through time and effort. It is here, now, eternally present, untouched by the fleeting waves of mind. Those who have passed beyond the grip of ego, beyond the veil of duality, do not seek God, nor do they speak of God as if He were separate. For them, there is no longer an object to be sought; there is only Being, radiant and whole.

For the mind ensnared in the illusion of separateness, there is always the idea of a distant divine, a far-off perfection. It imagines a path leading to Truth, a process of seeking and finding. Yet, in the Realm of Reality, there is no seeker, no path, no arrival. There is only recognition: the direct experience that what has always been sought is the very nature of one’s own being. The seeker who truly finds does not say, "I have reached God," for he has vanished. Only God remains.

The Illusion of the Ego

The ego is the veil between the self and Reality. It is the cloud that obscures the Sun, the ripples that distort the reflection in the water. It is the belief in separation, the assumption that "I" exist apart from the whole. This illusion, deep-rooted and ancient, gives rise to the sense of a self that struggles, suffers, and seeks. And yet, this self is but a phantom, a mirage cast by the restless movement of thought.

To enter the Realm of Reality, the ego must dissolve like mist in the morning light. This is not achieved through force, nor can it be done through will, for effort itself is the domain of the ego. It is only through humility—through surrendering the self—that the door to Reality opens. The one who bows, disappears; the one who disappears, merges; and the one who merges, becomes the Infinite.

The Rising of the Sun

When the Sun of Truth rises, all lesser lights fade. The illusions of the mind, the countless names and forms, the divisions of past and future, self and other—these are but distant stars, swallowed in the brilliance of Awakening. In that Light, all is seen as One. There is no need for the language of seeking, for Reality does not need words. It is beyond language, beyond the limitations of concept and belief.

To know this Light, one must become it. Not as an individual knowing something external, but as a wave knowing it is the ocean. The small self disappears, and only the vast expanse of Being remains. The one who sees in this way does not claim enlightenment, does not speak of personal realization, for there is no "I" left to do so. There is only the silent, eternal unfolding of Reality itself.

The Way of Humility

Those who still feel distant from God, who still speak of God as if He were another, have not yet stepped beyond the ego’s veil. They hold to their separate existence and thus remain in longing. The Only Way to God is humility, the quieting of self, the recognition that the wave is not separate from the sea. This is not a teaching to be learned; it is an experience to be lived.

To the mind filled with pride, humility seems like a loss. To the one who clings to identity, surrender seems like death. Yet, in the great paradox of Truth, it is in losing oneself that one is truly found. It is in surrendering that one is liberated. It is in dissolving that one becomes Whole.

The Silent Presence

Reality does not need to be sought, only seen. It does not need to be grasped, only realized. The mind that seeks is like a hand stirring a pond in an attempt to see its reflection. Only in stillness does clarity arise. Only in silence does the Presence become evident.

The wise do not chase after Truth; they rest in it. They do not speak much of the divine, for they are immersed in it. The true mystic does not claim knowledge, for he has become the Unknown. In this state, there is no need to seek, no need to question, for the One who questioned has dissolved. What remains is Reality—pure, boundless, and ever-present.

Entering the Realm

To step beyond is to step within. To know the Infinite, one must dissolve. Do not seek, do not grasp. Let the little self fade like a shadow before the rising sun. In that light, you will see: there is no seeker, no path, no distance. There is only That which Is. And That, beyond all words, beyond all thoughts, beyond all forms, is You.

…

Το Βασίλειο της Πραγματικότητας: Διαλύοντας στο Ένα

Πέρα από το πέπλο της αυταπάτης, πέρα από τον περίπλοκο ιστό της σκέψης και του εαυτού, βρίσκεται το Βασίλειο της Πραγματικότητας. Δεν είναι ένας μακρινός κόσμος, ούτε ένας τόπος που πρέπει να φτάσει κανείς μέσα από χρόνο και προσπάθεια. Είναι εδώ, τώρα, αιώνια παρόν, ανέγγιχτο από τα παροδικά κύματα του νου. Εκείνοι που έχουν περάσει πέρα από τη λαβή του εγώ, πέρα από το πέπλο της δυαδικότητας, δεν αναζητούν τον Θεό, ούτε μιλούν για τον Θεό σαν να ήταν κάτι ξεχωριστό. Για αυτούς, δεν υπάρχει πλέον αντικείμενο προς αναζήτηση· υπάρχει μόνο Ύπαρξη, ακτινοβόλα και ολόκληρη.

Για τον νου που είναι παγιδευμένος στην αυταπάτη του διαχωρισμού, υπάρχει πάντα η ιδέα του μακρινού Θείου, μιας απομακρυσμένης τελειότητας. Φαντάζεται ένα μονοπάτι που οδηγεί στην Αλήθεια, μια διαδικασία αναζήτησης και εύρεσης. Όμως, στο Βασίλειο της Πραγματικότητας, δεν υπάρχει αναζητητής, ούτε μονοπάτι, ούτε άφιξη. Υπάρχει μόνο η αναγνώριση: η άμεση εμπειρία ότι αυτό που αναζητούνταν πάντα είναι η ίδια η φύση του ίδιου του Είναι. Ο αναζητητής που πραγματικά βρίσκει δεν λέει, «Έφτασα στον Θεό», γιατί έχει χαθεί. Μόνο ο Θεός παραμένει.

Η Αυταπάτη του Εγώ

Το εγώ είναι το πέπλο ανάμεσα στον εαυτό και την Πραγματικότητα. Είναι το σύννεφο που κρύβει τον Ήλιο, οι κυματισμοί που παραμορφώνουν την αντανάκλαση στο νερό. Είναι η πεποίθηση του διαχωρισμού, η υπόθεση ότι «εγώ» υπάρχω ξεχωριστά από το Όλο. Αυτή η αυταπάτη, βαθιά ριζωμένη και αρχέγονη, γεννά την αίσθηση ενός εαυτού που παλεύει, υποφέρει και αναζητά. Και όμως, αυτός ο εαυτός δεν είναι παρά ένα φάντασμα, μια οφθαλμαπάτη που δημιουργείται από την αδιάκοπη κίνηση της σκέψης.

Για να εισέλθει κανείς στο Βασίλειο της Πραγματικότητας, το εγώ πρέπει να διαλυθεί σαν την ομίχλη στο φως του πρωινού. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τη βία, ούτε μπορεί να γίνει με τη θέληση, γιατί η προσπάθεια ανήκει στο πεδίο του εγώ. Μόνο μέσω της ταπεινότητας—μέσω της παράδοσης του εαυτού—ανοίγει η πόρτα προς την Πραγματικότητα. Αυτός που υποκλίνεται, εξαφανίζεται· αυτός που εξαφανίζεται, συγχωνεύεται· και αυτός που συγχωνεύεται, γίνεται το Άπειρο.

Η Ανατολή του Ήλιου 

Όταν ο Ήλιος της Αλήθειας ανατέλλει, όλα τα μικρότερα φώτα ξεθωριάζουν. Οι αυταπάτες του νου, τα αμέτρητα ονόματα και μορφές, οι διαχωρισμοί του παρελθόντος και του μέλλοντος, του εαυτού και του άλλου—όλα αυτά δεν είναι παρά μακρινά αστέρια, που χάνονται μέσα στη λάμψη της Αφύπνισης. Μέσα σε αυτό το Φως, όλα φαίνονται ως Ένα. Δεν υπάρχει ανάγκη για τη γλώσσα της αναζήτησης, γιατί η Πραγματικότητα δεν χρειάζεται λέξεις. Είναι πέρα από τη γλώσσα, πέρα από τους περιορισμούς της έννοιας και της πεποίθησης.

Για να γνωρίσει κανείς αυτό το Φως, πρέπει να γίνει αυτό. Όχι ως άτομο που γνωρίζει κάτι εξωτερικό, αλλά ως κύμα που γνωρίζει ότι είναι ο ωκεανός. Ο μικρός εαυτός εξαφανίζεται και μόνο η απέραντη έκταση του Είναι παραμένει. Αυτός που βλέπει με αυτόν τον τρόπο δεν ισχυρίζεται ότι έχει φτάσει στη φώτιση, δεν μιλά για προσωπική συνειδητοποίηση, γιατί δεν υπάρχει «εγώ» που να μπορεί να το κάνει. Υπάρχει μόνο η σιωπηλή, αιώνια ανάπτυξη της ίδιας της Πραγματικότητας.

Ο Δρόμος της Ταπεινότητας

Εκείνοι που ακόμα αισθάνονται τον Θεό ως κάτι μακρινό, που ακόμα μιλούν για τον Θεό σαν να ήταν κάποιος άλλος, δεν έχουν ακόμα περάσει πέρα από το πέπλο του εγώ. Κρατούν την αίσθηση της ξεχωριστής ύπαρξής τους και έτσι παραμένουν στην επιθυμία. Ο Μοναδικός Δρόμος προς τον Θεό είναι η ταπεινότητα, η ησυχία του εαυτού, η αναγνώριση ότι το κύμα δεν είναι ξεχωριστό από τη θάλασσα. Αυτή δεν είναι μια διδασκαλία που πρέπει να μάθει κανείς· είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσει.

Για τον νου που είναι γεμάτος υπερηφάνεια, η ταπεινότητα φαίνεται σαν απώλεια. Για εκείνον που κρατιέται από την ταυτότητά του, η παράδοση μοιάζει με θάνατο. Όμως, στο μεγάλο παράδοξο της Αλήθειας, είναι χάνοντας τον εαυτό που κάποιος πραγματικά βρίσκεται. Είναι παραδίδοντας που απελευθερώνεται. Είναι διαλύοντας που γίνεται Ολόκληρος.

Η Σιωπηλή Παρουσία

Η Πραγματικότητα δεν χρειάζεται να αναζητηθεί, μόνο να ιδωθεί. Δεν χρειάζεται να κατακτηθεί, μόνο να αναγνωριστεί. Ο νους που αναζητά είναι σαν ένα χέρι που αναταράσσει μια λίμνη προσπαθώντας να δει την αντανάκλασή του. Μόνο μέσα στην ακινησία αναδύεται η καθαρότητα. Μόνο μέσα στη σιωπή γίνεται εμφανής η Παρουσία.

Οι σοφοί δεν κυνηγούν την Αλήθεια· αναπαύονται σε αυτήν. Δεν μιλούν πολύ για το Θείο, γιατί είναι βυθισμένοι μέσα σε Αυτό. Ο αληθινός μύστης δεν ισχυρίζεται ότι γνωρίζει, γιατί έχει γίνει το Άγνωστο. Σε αυτήν την κατάσταση, δεν υπάρχει ανάγκη για αναζήτηση, δεν υπάρχει ανάγκη για ερωτήσεις, γιατί Αυτός που ρωτούσε έχει διαλυθεί. Αυτό που παραμένει είναι η Πραγματικότητα—καθαρή, απέραντη και αιώνια παρούσα.

Εισερχόμενοι στο Βασίλειο

Το να περάσεις πέρα είναι να εισέλθεις μέσα σου. Για να γνωρίσει κανείς το Άπειρο, πρέπει να διαλυθεί. Μην αναζητάς, μην αρπάζεις. Άφησε τον μικρό εαυτό να σβήσει σαν σκιά μπροστά στην ανατολή του ήλιου. Μέσα σε αυτό το φως, θα δεις: δεν υπάρχει αναζητητής, δεν υπάρχει μονοπάτι, δεν υπάρχει απόσταση. Υπάρχει μόνο Αυτό που Είναι. Και Αυτό, πέρα από όλες τις λέξεις, πέρα από όλες τις σκέψεις, πέρα από όλες τις μορφές, είσαι Εσύ.