Thursday, January 16, 2025

Zen and the Sacred Present: Embracing the Mystical Essence of Now

Zen offers us an approach to life that transcends philosophical musings and goes directly into the heart of experience. At its core is mindfulness, an invitation to encounter each moment with awareness, reverence, and simplicity. In Zen, the present moment is sacred because it is the only moment in which life actually unfolds. This idea, so beautifully simple, becomes profound in practice as we find ourselves called to embrace life as it arises—whether beautiful, challenging, or mundane.

When we cultivate mindfulness, we transcend our habitual tendencies to judge, resist, or label our experiences. Zen asks us to sit quietly with whatever emerges, to listen deeply to the world within and around us. It is an invitation to go beyond our conditioned minds, to free ourselves from the illusions of the past and future, and to arrive at an awareness that encompasses all things. The practice of being present, of fully inhabiting the here and now, becomes a doorway into something vast, mysterious, and profoundly transformative.

The Journey into Presence

The journey into presence is paradoxical. In a world that constantly seeks to pull our attention away from the present moment, Zen asks us to pause, breathe, and listen. We may begin with simple practices: noticing the sensation of our breath, listening to the rustling of leaves, feeling the warmth of sunlight on our skin. These small acts of attention open us to the depth hidden in ordinary moments. This journey into presence is not about reaching some future state of enlightenment; rather, it is about recognizing that each moment, approached with curiosity and openness, contains within it all the wisdom we seek.

In the Zen tradition, meditation is often practiced in silence and stillness, not to escape from life but to enter fully into it. Each breath, each heartbeat, each thought becomes a vehicle for arriving in the present. Through meditation, we develop the capacity to watch the mind’s wanderings without attachment, and in doing so, we touch a place of stillness and clarity beyond thought. This stillness is not separate from the world; it infuses everything, a quiet pulse of life that animates every moment.

Ordinary Actions, Sacred Moments

Zen finds beauty in the simplest actions of daily life. Ordinary acts like washing dishes, walking, or drinking tea become sacred when performed with full attention. When we wash a dish, we wash that dish with complete mindfulness; when we drink tea, we savor each sip as though it were the first and the last. These simple acts reveal the essence of Zen: life in its most unadorned, unfiltered form.

Consider the traditional Zen tea ceremony, where every movement is deliberate, from the pouring of water to the folding of cloth. In this ritual, there is no goal beyond the act itself. Each moment is honored; each gesture is performed as if it were a dance with eternity. When we participate fully in the ritual of life, even the smallest actions carry meaning and reflect our inner state.

This mindfulness does not end when we leave the meditation hall or the quiet of our homes; it extends to every aspect of our lives. Zen teaches that every interaction, every task, is an opportunity to practice awareness and compassion. When we act with full presence, we naturally become more compassionate, more attentive, and more connected to those around us. Through these small acts of mindfulness, we bring a sense of sacredness into the world, creating ripples that extend far beyond our individual lives.

The Illusion of Separation

Zen challenges our deeply ingrained notion of separation between self and other, between inner and outer worlds. When we are fully present, we begin to sense the interconnectedness of all things. We realize that we are not separate from the world; rather, we are intimately woven into its fabric. The air we breathe, the sunlight that nourishes us, the people we encounter—all are part of a great web of existence.

In this interconnectedness lies an invitation to see ourselves mirrored in every aspect of life. A Zen practitioner may see a stone or a tree as an expression of the same life force that animates their own body. This realization is not merely intellectual; it is a felt sense that arises when we drop our mental boundaries and enter into the fullness of the present. In this way, Zen opens us to a mystical vision of the world, where each element reflects the whole, where every moment contains eternity.

Zen and Compassionate Action

Mindfulness, in the Zen sense, is not passive. It is a deeply engaged way of living, one that invites us to act from a place of kindness and compassion. When we are present, we see beyond our limited desires and fears, and we recognize the suffering and joy of others as our own. In this state of presence, we naturally respond to the world with wisdom and compassion.

Zen compassion is not about grand gestures; it is about meeting each moment with an open heart. Whether it is listening deeply to a friend, sharing a smile with a stranger, or offering our time to help those in need, each act becomes an expression of our commitment to presence. In Zen, compassion is the natural flowering of mindfulness; it is the awareness that we are all interconnected, that our actions have an impact on the world around us.

The Mystical Heart of Zen

Beneath the simplicity of Zen practice lies a mystical experience that transcends words. This mystical dimension is not something added onto Zen; it is woven into the very fabric of present-moment awareness. When we surrender our need to control, when we stop searching for something outside of ourselves, we touch a realm of existence that is vast and mysterious.

This mystical awareness is often described as “emptiness” in Zen, not as a void but as a state of openness and boundlessness. In this state, we experience life without the filters of the mind, encountering it in its raw, vibrant essence. This emptiness is full—it is the source of all things, the birthplace of creation, the place where all opposites dissolve into unity. Zen practitioners refer to this experience as “no-self,” a realization that our true nature is beyond the small self and yet intimately connected to everything.

Through the practice of mindfulness, we come to know this mystical essence of Zen not as an abstract concept but as a lived experience. Each breath, each step, each heartbeat brings us into contact with the mystery of existence. This mystery is not separate from us; it is the ground of our being, the source of all that is.

Walking the Zen Path: A Lifelong Journey

The Zen path is not a destination but a continuous unfolding. Each moment, each breath, each step on this path is an invitation to awaken to the present and to let go of the illusions that bind us. Zen is both a simple and a profound practice, one that requires dedication and patience, yet offers a beauty and depth that transcends words.

Zen encourages us to walk with humility, to accept each moment as it is, and to trust in the wisdom of the present. As we walk this path, we may encounter moments of doubt, frustration, or sadness. But through mindfulness, we learn to embrace even these moments with compassion, recognizing them as part of the human experience. Each step on the path brings us closer to our true nature, to the mystical heart of Zen, where we find peace not in escape but in presence.

In the end, Zen teaches us that the present moment is all we have. It invites us to open our eyes to the beauty of the world around us, to feel the sacredness of each breath, and to know ourselves as part of the endless flow of life. This is the gift of Zen: the realization that in each moment, no matter how small or ordinary, we can find something infinite, something divine. When we embrace the present with our whole being, we awaken to the mystery of existence, discovering a depth and beauty that is beyond words yet profoundly within our reach.

...

Το Ζεν και το Ιερό Παρόν: Αγκαλιάζοντας τη Μυστική Ουσία του Τώρα

Το Ζεν μας προσφέρει μια προσέγγιση στη ζωή που ξεπερνά τις φιλοσοφικές σκέψεις και πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά της εμπειρίας. Στον πυρήνα της είναι η επίγνωση, μια πρόσκληση να αντιμετωπίζουμε κάθε στιγμή με επίγνωση, ευλάβεια και απλότητα. Στο Ζεν, η παρούσα στιγμή είναι ιερή γιατί είναι η μόνη στιγμή στην οποία εκτυλίσσεται η ζωή. Αυτή η ιδέα, τόσο όμορφα απλή, γίνεται βαθιά στην πράξη καθώς καλούμαστε να αγκαλιάσουμε τη ζωή όπως αυτή προκύπτει—είτε είναι όμορφη, προκλητική ή κοσμική.

Όταν καλλιεργούμε επίγνωση, υπερβαίνουμε τις συνήθεις τάσεις μας να κρίνουμε, να αντιστεκόμαστε ή να χαρακτηρίζουμε τις εμπειρίες μας. Το Ζεν μας ζητά να καθίσουμε ήσυχα με ό,τι προκύψει, να ακούσουμε βαθιά τον κόσμο μέσα και γύρω μας. Είναι μια πρόσκληση να πάμε πέρα από το ρυθμισμένο μυαλό μας, να απελευθερωθούμε από τις ψευδαισθήσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος και να φτάσουμε σε μια επίγνωση που περιλαμβάνει όλα τα πράγματα. Η πρακτική του να είσαι παρών, να κατοικείς πλήρως το εδώ και τώρα, γίνεται μια πόρτα σε κάτι τεράστιο, μυστηριώδες και βαθιά μεταμορφωτικό.

Το Ταξίδι στην Παρουσία

Το ταξίδι στην παρουσία είναι παράδοξο. Σε έναν κόσμο που συνεχώς επιδιώκει να τραβήξει την προσοχή μας μακριά από την παρούσα στιγμή, το Ζεν μας ζητά να σταματήσουμε, να αναπνεύσουμε και να ακούσουμε. Μπορούμε να ξεκινήσουμε με απλές πρακτικές: να παρατηρούμε την αίσθηση της αναπνοής μας, να ακούμε το θρόισμα των φύλλων, να νιώθουμε τη ζεστασιά του ηλιακού φωτός στο δέρμα μας. Αυτές οι μικρές πράξεις προσοχής μας ανοίγουν στο βάθος που κρύβεται σε συνηθισμένες στιγμές. Αυτό το ταξίδι στην παρουσία δεν αφορά την επίτευξη κάποιας μελλοντικής κατάστασης φώτισης. Μάλλον, πρόκειται για την αναγνώριση ότι κάθε στιγμή, που προσεγγίζεται με περιέργεια και διαφάνεια, περιέχει μέσα της όλη τη σοφία που αναζητούμε.

Στην παράδοση του Ζεν, ο διαλογισμός ασκείται συχνά στη σιωπή και την ακινησία, όχι για να ξεφύγουμε από τη ζωή αλλά για να μπούμε πλήρως σε αυτήν. Κάθε ανάσα, κάθε χτύπος της καρδιάς, κάθε σκέψη γίνεται όχημα για να φτάσεις στο παρόν. Μέσω του διαλογισμού, αναπτύσσουμε την ικανότητα να παρακολουθούμε τις περιπλανήσεις του μυαλού χωρίς προσκόλληση, και με αυτόν τον τρόπο, αγγίζουμε ένα μέρος ακινησίας και διαύγειας πέρα από τη σκέψη. Αυτή η ακινησία δεν είναι ξεχωριστή από τον κόσμο. εμποτίζει τα πάντα, έναν ήσυχο παλμό ζωής που ζωντανεύει κάθε στιγμή.

Συνήθεις Δράσεις, Ιερές Στιγμές

Το Ζεν βρίσκει την ομορφιά στις πιο απλές πράξεις της καθημερινής ζωής. Οι συνηθισμένες πράξεις όπως το πλύσιμο των πιάτων, το περπάτημα ή η κατανάλωση τσαγιού γίνονται ιερές όταν εκτελούνται με πλήρη προσοχή. Όταν πλένουμε ένα πιάτο, πλένουμε αυτό το πιάτο με πλήρη επίγνωση. Όταν πίνουμε τσάι, απολαμβάνουμε κάθε γουλιά σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία. Αυτές οι απλές πράξεις αποκαλύπτουν την ουσία του Ζεν: τη ζωή στην πιο αστόλιστη, αφιλτράριστη μορφή της.

Σκεφτείτε την παραδοσιακή τελετή τσαγιού Ζεν, όπου κάθε κίνηση είναι σκόπιμη, από την έκχυση νερού μέχρι το δίπλωμα του υφάσματος. Σε αυτό το τελετουργικό, δεν υπάρχει στόχος πέρα από την ίδια την πράξη. Κάθε στιγμή τιμάται. κάθε χειρονομία εκτελείται σαν να ήταν ένας χορός με την αιωνιότητα. Όταν συμμετέχουμε πλήρως στο τελετουργικό της ζωής, ακόμη και οι πιο μικρές πράξεις έχουν νόημα και αντικατοπτρίζουν την εσωτερική μας κατάσταση.

Αυτή η επίγνωση δεν τελειώνει όταν φεύγουμε από την αίθουσα διαλογισμού ή την ησυχία των σπιτιών μας. επεκτείνεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Το Ζεν διδάσκει ότι κάθε αλληλεπίδραση, κάθε εργασία, είναι μια ευκαιρία για εξάσκηση επίγνωσης και συμπόνιας. Όταν ενεργούμε με πλήρη παρουσία, γινόμαστε φυσικά πιο συμπονετικοί, πιο προσεκτικοί και πιο συνδεδεμένοι με τους γύρω μας. Μέσω αυτών των μικρών πράξεων ενσυνειδητότητας, φέρνουμε μια αίσθηση ιερότητας στον κόσμο, δημιουργώντας κυματισμούς που εκτείνονται πολύ πέρα από τις ατομικές μας ζωές.

Η ψευδαίσθηση του χωρισμού

Το Ζεν αμφισβητεί τη βαθιά ριζωμένη μας αντίληψη περί διαχωρισμού μεταξύ εαυτού και άλλων, μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου. Όταν είμαστε πλήρως παρόντες, αρχίζουμε να αισθανόμαστε τη διασύνδεση όλων των πραγμάτων. Συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί από τον κόσμο. Μάλλον, είμαστε στενά υφασμένοι στο ύφασμά του. Ο αέρας που αναπνέουμε, το φως του ήλιου που μας τρέφει, οι άνθρωποι που συναντάμε - όλα είναι μέρος ενός μεγάλου ιστού ύπαρξης.

Σε αυτή τη διασύνδεση βρίσκεται μια πρόσκληση να δούμε τον εαυτό μας να καθρεφτίζεται σε κάθε πτυχή της ζωής. Ένας ασκούμενος του Ζεν μπορεί να δει μια πέτρα ή ένα δέντρο ως έκφραση της ίδιας ζωτικής δύναμης που ζωντανεύει το σώμα του. Αυτή η συνειδητοποίηση δεν είναι απλώς διανοητική. είναι μια αισθητή αίσθηση που προκύπτει όταν αφήνουμε τα διανοητικά μας όρια και μπαίνουμε στην πληρότητα του παρόντος. Με αυτόν τον τρόπο, το Ζεν μας ανοίγει σε ένα μυστικιστικό όραμα του κόσμου, όπου κάθε στοιχείο αντικατοπτρίζει το σύνολο, όπου κάθε στιγμή περιέχει την αιωνιότητα.

Ζεν και συμπονετική δράση

Η ενσυνειδητότητα, με την έννοια του Ζεν, δεν είναι παθητική. Είναι ένας βαθιά αφοσιωμένος τρόπος ζωής, που μας καλεί να δράσουμε από ένα μέρος καλοσύνης και συμπόνιας. Όταν είμαστε παρόντες, βλέπουμε πέρα από τις περιορισμένες επιθυμίες και τους φόβους μας και αναγνωρίζουμε τα βάσανα και τη χαρά των άλλων ως δικά μας. Σε αυτή την κατάσταση παρουσίας, φυσικά ανταποκρινόμαστε στον κόσμο με σοφία και συμπόνια.

Η συμπόνια Ζεν δεν αφορά μεγάλες χειρονομίες. είναι να συναντάς κάθε στιγμή με ανοιχτή καρδιά. Είτε ακούμε βαθιά έναν φίλο, μοιραζόμαστε ένα χαμόγελο με έναν άγνωστο είτε προσφέρουμε το χρόνο μας για να βοηθήσουμε όσους έχουν ανάγκη, κάθε πράξη γίνεται έκφραση της δέσμευσής μας για παρουσία. Στο Ζεν, η συμπόνια είναι η φυσική άνθιση της επίγνωσης. Είναι η συνειδητοποίηση ότι είμαστε όλοι αλληλένδετοι, ότι οι πράξεις μας έχουν αντίκτυπο στον κόσμο γύρω μας.

Η Μυστική Καρδιά του Ζεν

Κάτω από την απλότητα της πρακτικής του Ζεν κρύβεται μια μυστικιστική εμπειρία που ξεπερνά τις λέξεις. Αυτή η μυστικιστική διάσταση δεν είναι κάτι που προστίθεται στο Ζεν. είναι συνυφασμένη στον ίδιο τον ιστό της επίγνωσης του παρόντος. Όταν παραδίδουμε την ανάγκη μας να ελέγχουμε, όταν σταματάμε να ψάχνουμε για κάτι έξω από τον εαυτό μας, αγγίζουμε ένα βασίλειο ύπαρξης που είναι τεράστιο και μυστηριώδες.

Αυτή η μυστικιστική επίγνωση περιγράφεται συχνά ως «κενότητα» στο Ζεν, όχι ως κενό αλλά ως κατάσταση ανοιχτότητας και απεριόριστης διαφάνειας. Σε αυτή την κατάσταση, βιώνουμε τη ζωή χωρίς τα φίλτρα του νου, συναντώντας την στην ακατέργαστη, ζωντανή ουσία της. Αυτό το κενό είναι γεμάτο — είναι η πηγή όλων των πραγμάτων, η γενέτειρα της δημιουργίας, ο τόπος όπου όλα τα αντίθετα διαλύονται σε ενότητα. Οι ασκούμενοι του Ζεν αναφέρονται σε αυτή την εμπειρία ως «μη-εαυτό», μια συνειδητοποίηση ότι η αληθινή μας φύση είναι πέρα από τον μικρό εαυτό και ωστόσο στενά συνδεδεμένη με τα πάντα.

Μέσω της πρακτικής της ενσυνειδητότητας, γνωρίζουμε αυτή τη μυστικιστική ουσία του Ζεν όχι ως μια αφηρημένη έννοια αλλά ως μια βιωμένη εμπειρία. Κάθε ανάσα, κάθε βήμα, κάθε καρδιακός παλμός μας φέρνει σε επαφή με το μυστήριο της ύπαρξης. Αυτό το μυστήριο δεν είναι ξεχωριστό από εμάς. είναι το έδαφος της ύπαρξής μας, η πηγή όλων όσων υπάρχουν.

Περπατώντας στο Μονοπάτι του Ζεν: Ένα Ταξίδι Ζωής

Το μονοπάτι Ζεν δεν είναι ένας προορισμός αλλά ένα συνεχές ξετύλιγμα. Κάθε στιγμή, κάθε ανάσα, κάθε βήμα σε αυτό το μονοπάτι είναι μια πρόσκληση να αφυπνιστούμε στο παρόν και να αφήσουμε τις ψευδαισθήσεις που μας δένουν. Το Ζεν είναι τόσο απλή όσο και βαθιά πρακτική, που απαιτεί αφοσίωση και υπομονή, αλλά προσφέρει ομορφιά και βάθος που ξεπερνά τις λέξεις.

Το Ζεν μας ενθαρρύνει να περπατάμε με ταπεινότητα, να αποδεχόμαστε την κάθε στιγμή όπως είναι και να εμπιστευόμαστε τη σοφία του παρόντος. Καθώς περπατάμε αυτό το μονοπάτι, μπορεί να συναντήσουμε στιγμές αμφιβολίας, απογοήτευσης ή θλίψης. Αλλά μέσω της επίγνωσης, μαθαίνουμε να αγκαλιάζουμε ακόμη και αυτές τις στιγμές με συμπόνια, αναγνωρίζοντάς τις ως μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας. Κάθε βήμα στο μονοπάτι μας φέρνει πιο κοντά στην αληθινή μας φύση, στη μυστικιστική καρδιά του Ζεν, όπου βρίσκουμε την ειρήνη όχι στη φυγή αλλά στην παρουσία.

Στο τέλος, το Ζεν μας διδάσκει ότι η παρούσα στιγμή είναι το μόνο που έχουμε. Μας προσκαλεί να ανοίξουμε τα μάτια μας στην ομορφιά του κόσμου γύρω μας, να νιώσουμε την ιερότητα κάθε αναπνοής και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας ως μέρος της ατελείωτης ροής της ζωής. Αυτό είναι το δώρο του Ζεν: η συνειδητοποίηση ότι σε κάθε στιγμή, όσο μικρή ή συνηθισμένη κι αν είναι, μπορούμε να βρούμε κάτι άπειρο, κάτι θεϊκό. Όταν αγκαλιάζουμε το παρόν με όλη μας την ύπαρξη, ξυπνάμε στο μυστήριο της ύπαρξης, ανακαλύπτοντας ένα βάθος και μια ομορφιά που είναι πέρα από λόγια αλλά βαθιά μέσα μας.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES