The Middle Way
I realize that I am "nothing"... and that not only doesn't matter to me, but it relieves me, because I don't have to prove that I am "something"... People are constantly trying to prove to themselves and others that they are "something"... I certainly understand how and why is this done, but so, I ask. Truth! What are you?
I don't have anything to "do"… but I don't feel useless. I have nowhere to "go"… but I don't feel lost. I have nothing to “accomplish”… but I am complete. Why; Because I Let the Ancient Current of Life travel me, without worrying... On the contrary, people do different things, always have a destination and always achieve, and always want something more... Why? Because they follow the ego in its ways. After all, who is right? It's simply a matter of choice.
When one is not Liberated and has no Experience of Free Space, he thinks that the limited space of thought where he exists and "moves" is all space... He does not realize his delusion. Instead, he believes that what he perceives is the All… he “extends” it to include everything, and even God, and the All… He confuses the True State with mental conception… and is satisfied that he has achieved Union with God, Enlightenment and I don't know what else... He takes as True a simple mental conception. Let each one (of the few who read here) see his reaction on reading these lines… If he simply Sees the Truth fine… but if he protests, even mutely and says, “Ah! No, I don't' has already proven to work through the ego.
When you let yourself go without effort... all "conditions" dissolve and You are Free. With the least effort you find the Perfect Balance on the wave of life. The "effort" becomes tension and "holds" you bound... Thus... For the one who has "arrived" there is no path... For whoever is on the "road" the true path passes through the middle and his meditation balances on the edge between action and inactivity... Those who are lost in effort grope like the blind for the void. For this... To walk rested and happy in the path of the wise, among the extremes.
The Middle Way is the Path that you open yourself, with your own experience... and it Reveals to you whatever Truth is in your Nature... The well- trodden paths of people always lead to the same dead ends. Nevertheless, people prefer the safe roads of ignorance to the wearisome road of True Knowledge. Let it be. If they are happy that's fine... what's unbearable is their whining.
...
Η Μέση Οδός
Αντιλαμβάνομαι πως είμαι «τίποτα»… κι αυτό όχι μόνο δεν με νοιάζει, αλλά με ανακουφίζει, γιατί δεν χρειάζεται να αποδείξω ότι είμαι «κάτι»… Οι άνθρωποι συνεχώς προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους και στους άλλους ότι είναι «κάτι»… Κατανοώ βέβαια πως και γιατί γίνεται αυτό, αλλά έτσι, ρωτάω. Αλήθεια! Τι «είστε»;
Δεν έχω τίποτα να «κάνω»… αλλά δεν αισθάνομαι άχρηστος. Δεν έχω πουθενά να «πάω»… αλλά δεν νοιώθω χαμένος. Δεν έχω τίποτα να «πραγματοποιήσω»… αλλά είμαι ολοκληρωμένος. Γιατί; Επειδή Αφήνω το Αρχαίο Ρεύμα της Ζωής να με ταξιδεύει, χωρίς να ανησυχώ… Αντίθετα οι άνθρωποι, κάνουν διάφορα πράγματα, έχουν συνεχώς κάποιο προορισμό και πραγματοποιούν πάντα, και πάντα θέλουν κάτι περισσότερο… Γιατί; Επειδή ακολουθούν το εγώ στους δρόμους του. Τελικά… ποιος έχει δίκηο; Είναι απλά θέμα επιλογής.
Όταν κάποιος δεν έχει Απελευθερωθεί και δεν έχει Εμπειρία του Ελεύθερου Χώρου, νομίζει πως ο περιορισμένος χώρος της σκέψης όπου υπάρχει και «κινείται» είναι όλος ο χώρος… Δεν αντιλαμβάνεται την αυταπάτη του. Αντίθετα, πιστεύει ότι αυτό που αντιλαμβάνεται είναι το Όλον… το «επεκτείνει» για να συμπεριλάβει τα πάντα, και τον Θεό ακόμα, και τα Πάντα… Μπερδεύει την Αληθινή Κατάσταση με την νοητική σύλληψη… και μένει ικανοποιημένος ότι πέτυχε την Ένωση με τον Θεό, την Φώτιση και δεν ξέρω τι άλλο… Παίρνει σαν Αληθινό μια απλή νοητική σύλληψη. Ας δει ο καθένας (από τους λίγους που διαβάζουν εδώ) την αντίδρασή του διαβάζοντας τούτες τις γραμμές… Αν απλά Δει την Αλήθεια εντάξει… αλλά αν διαμαρτυρηθεί, έστω και βουβά και πει, «Α! Όχι εγώ δεν το κάνω» έχει ήδη αποδείξει ότι λειτουργεί μέσα από το εγώ.
Όταν αφήνεσαι χωρίς προσπάθεια… όλες οι «συνθήκες» διαλύονται κι Είσαι Ελεύθερος. Με την ελάχιστη προσπάθεια βρίσκεις την Τέλεια Ισορροπία πάνω στο κύμα της ζωής. Η «προσπάθεια» γίνεται ένταση και σε «κρατά» δεμένο… Έτσι… Για Αυτόν που «έχει φτάσει» δεν υπάρχει πορεία… Για όποιον είναι στον «δρόμο» η αληθινή ατραπός περνάει από την μέση κι ο διαλογισμός του ισορροπεί στην κόψη ανάμεσα στη δράση και την αδράνεια… Αυτοί που είναι χαμένοι στην προσπάθεια ψηλαφούν σαν τους τυφλούς το κενό. Για αυτό… Να βαδίζεις ξεκούραστος και χαρούμενος την οδό των σοφών, ανάμεσα στα άκρα.
Η Μέση Οδός είναι το Μονοπάτι που ανοίγεις μόνος σου, με τη δική σου εμπειρία… και σου Αποκαλύπτει την Όποια Αλήθεια Υπάρχει στη Φύση σου… Οι χιλιοπατημένοι δρόμοι των ανθρώπων οδηγούν πάντα στα ίδια αδιέξοδα. Παρόλα αυτά οι άνθρωποι προτιμούν τους ασφαλείς δρόμους της άγνοιας από τον κουραστικό δρόμο της Αληθινής Γνώσης. Ας είναι. Αν είναι ευχαριστημένοι δεν πειράζει… αυτό που είναι ανυπόφορο είναι η γκρίνια τους.