Sunday, August 10, 2025

The Way to Truth: A Journey Beyond the Veil

From the beginning of time, seekers have walked the earth, yearning to pierce the veil of illusion and glimpse the radiant core of reality. The sages, the mystics, and the enlightened ones have all spoken of a single path, one that leads to the heart of truth. And yet, this path, though eternally present and accessible, is overlooked by the many. Why? Because the eye of humanity has turned outward, seeking fulfillment in the transient, while the key to truth rests in the stillness within.

The truth has never been hidden. It is not locked away in the vaults of temples, nor concealed in sacred tomes. It is not a privilege of the learned or the elite. It is the very nature of existence, the silent song of the cosmos vibrating in every heart, waiting to be heard. And yet, though the river of wisdom flows freely, the minds of men and women remain parched, their vessels turned upside down, unable to receive.

The great paradox of truth is that it is both the simplest and the most elusive thing. It is obvious to the innocent, yet perplexing to the sophisticated. Children gaze upon it with effortless clarity, while scholars entangle themselves in webs of theory and doctrine. For truth is not a thing to be acquired, but a state to be realized. It is the clear perception of the real, untainted by the distortions of ego and conditioning.

To walk the Way to Truth, one must turn inward, away from the endless distractions of the external world. This does not mean renouncing life, but rather seeing through its illusions. The forms of the world shift and change like waves upon the ocean, but beneath them lies the vast, unchanging depth. Those who seek truth must learn to dive below the surface of existence, into the stillness where reality reveals itself.

The journey begins with self-inquiry. Who am I? Not the name, not the role, not the accumulation of experiences. Strip away all that is transient, and what remains? A silent presence, a boundless awareness, untouched by time. This is the essence, the true self, beyond all form and limitation. It is not something to be found, for it was never lost. It is only to be remembered, like waking from a long and restless dream.

But the mind, ever restless, resists this inward gaze. It clings to its habits, its narratives, its comfortable illusions. It demands proof, explanation, certainty. Yet truth is not a matter of argument; it is an experience beyond words. It is like the taste of water to the thirsty, the warmth of the sun on the skin. It cannot be described, only known.

The great teachers of old have spoken in many ways, using words, symbols, and paradoxes to guide seekers toward this realization. But no teaching, however profound, can grant truth to another. The master may point the way, but the journey must be undertaken alone. Each must walk their own path, not by accumulation of knowledge, but by the surrender of falsehood.

There is no effort needed to be what you already are. There is only the shedding of illusion, like a snake shedding its skin, like clouds dissolving to reveal the sky. When the distractions of mind fall away, truth stands self-evident, luminous and whole.

And so, the Way to Truth is not a road to be traveled, but an awakening to what has always been. It is a recognition, a remembrance, a return to the center. It is the realization that the seeker and the sought are one, that the journey has never been a journey at all, but only the falling away of the veil that obscured the light.

For those who have eyes to see, the path is clear. For those who listen deeply, the truth is always speaking. Be still, and know.

…

Ο Δρόμος προς την Αλήθεια: Ένα Ταξίδι Πέρα από το Πέπλο

Από την αρχή του χρόνου, οι αναζητητές περπάτησαν στη γη, λαχταρώντας να διαπεράσουν το πέπλο της αυταπάτης και να αντικρίσουν τον ακτινοβόλο πυρήνα της πραγματικότητας. Οι σοφοί, οι μύστες και οι φωτισμένοι έχουν όλοι μιλήσει για έναν και μοναδικό δρόμο, αυτόν που οδηγεί στην καρδιά της αλήθειας. Κι όμως, αυτός ο δρόμος, αν και αιώνια παρόν και προσβάσιμος, παραβλέπεται από τους πολλούς. Γιατί; Διότι το βλέμμα της ανθρωπότητας έχει στραφεί προς τα έξω, αναζητώντας την εκπλήρωση στο παροδικό, ενώ το κλειδί της αλήθειας αναπαύεται στη σιωπή του εσωτερικού κόσμου.

Η αλήθεια δεν υπήρξε ποτέ κρυμμένη. Δεν είναι φυλαγμένη στα θησαυροφυλάκια των ναών, ούτε κρυμμένη σε ιερά κείμενα. Δεν είναι προνόμιο των μορφωμένων ή των εκλεκτών. Είναι η ίδια η φύση της ύπαρξης, το σιωπηλό τραγούδι του σύμπαντος που πάλλεται σε κάθε καρδιά, περιμένοντας να ακουστεί. Κι όμως, ενώ το ποτάμι της σοφίας ρέει ελεύθερα, τα μυαλά των ανθρώπων παραμένουν διψασμένα, τα δοχεία τους αναποδογυρισμένα, ανίκανα να δεχτούν.

Το μεγάλο παράδοξο της αλήθειας είναι πως είναι ταυτόχρονα το πιο απλό και το πιο άπιαστο πράγμα. Είναι προφανής για τον αθώο, μα περίπλοκη για τον σοφιστή. Τα παιδιά την αντικρίζουν με αβίαστη καθαρότητα, ενώ οι λόγιοι μπλέκονται σε ιστούς θεωρίας και δόγματος. Διότι η αλήθεια δεν είναι κάτι που αποκτάται, αλλά μια κατάσταση που συνειδητοποιείται. Είναι η καθαρή αντίληψη του πραγματικού, αμόλυντη από τις διαστρεβλώσεις του εγώ και της συνήθειας.

Για να περπατήσει κανείς τον Δρόμο προς την Αλήθεια, πρέπει να στραφεί προς τα μέσα, μακριά από τις ατελείωτες περισπάσεις του εξωτερικού κόσμου. Αυτό δεν σημαίνει αποκήρυξη της ζωής, αλλά διάλυση των αυταπατών της. Οι μορφές του κόσμου αλλάζουν και μεταμορφώνονται σαν κύματα στον ωκεανό, αλλά κάτω από αυτές βρίσκεται η απέραντη, αμετάβλητη βαθύτητα. Όσοι αναζητούν την αλήθεια, πρέπει να μάθουν να βυθίζονται κάτω από την επιφάνεια της ύπαρξης, μέσα στη σιωπή όπου η πραγματικότητα αποκαλύπτεται.

Το ταξίδι ξεκινά με την αυτοεξέταση. Ποιος είμαι εγώ; Όχι το όνομα, όχι ο ρόλος, όχι το άθροισμα των εμπειριών. Αν αφαιρεθούν όλα τα παροδικά, τι απομένει; Μια σιωπηλή παρουσία, μια απεριόριστη επίγνωση, άθικτη από τον χρόνο. Αυτή είναι η ουσία, το αληθινό είναι, πέρα από κάθε μορφή και περιορισμό. Δεν είναι κάτι που πρέπει να βρεθεί, γιατί ποτέ δεν χάθηκε. Είναι απλώς κάτι που πρέπει να θυμηθεί, σαν να ξυπνά κανείς από έναν μακρύ και ανήσυχο ύπνο.

Όμως ο νους, πάντα ανήσυχος, αντιστέκεται σε αυτή την εσωτερική στροφή. Προσκολλάται στις συνήθειές του, στις αφηγήσεις του, στις βολικές του αυταπάτες. Απαιτεί αποδείξεις, εξηγήσεις, βεβαιότητα. Ωστόσο, η αλήθεια δεν είναι ζήτημα επιχειρηματολογίας· είναι μια εμπειρία πέρα από τις λέξεις. Είναι σαν τη γεύση του νερού για τον διψασμένο, σαν τη ζεστασιά του ήλιου στο δέρμα. Δεν μπορεί να περιγραφεί, μόνο να βιωθεί.

Οι μεγάλοι δάσκαλοι των παλαιών καιρών μίλησαν με πολλούς τρόπους, χρησιμοποιώντας λέξεις, σύμβολα και παραδοξολογίες για να καθοδηγήσουν τους αναζητητές προς αυτή τη συνειδητοποίηση. Αλλά καμία διδασκαλία, όσο βαθυστόχαστη κι αν είναι, δεν μπορεί να χαρίσει την αλήθεια σε κάποιον. Ο δάσκαλος μπορεί να δείξει τον δρόμο, αλλά το ταξίδι πρέπει να το κάνεις μόνος. Ο καθένας πρέπει να περπατήσει το μονοπάτι του, όχι με τη συσσώρευση γνώσης, αλλά με την παράδοση της ψευδαίσθησης.

Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για να είσαι αυτό που ήδη είσαι. Μόνο το ξεγύμνωμα της αυταπάτης, όπως το φίδι που αλλάζει το δέρμα του, όπως τα σύννεφα που διαλύονται και αποκαλύπτουν τον ουρανό. Όταν οι περισπάσεις του νου εξαφανιστούν, η αλήθεια στέκει αυταπόδεικτη, φωτεινή και πλήρης.

Έτσι, ο Δρόμος προς την Αλήθεια δεν είναι ένα μονοπάτι που πρέπει να διανυθεί, αλλά ένα ξύπνημα σε αυτό που ήταν πάντα εδώ. Είναι μια αναγνώριση, μια ανάμνηση, μια επιστροφή στο κέντρο. Είναι η συνειδητοποίηση πως ο αναζητητής και το ζητούμενο είναι ένα, πως το ταξίδι ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά ταξίδι, αλλά απλώς η διάλυση του πέπλου που κάλυπτε το φως.

Για όσους έχουν μάτια να δουν, ο δρόμος είναι ξεκάθαρος. Για όσους ακούνε βαθιά, η αλήθεια μιλά πάντα. Μείνε ακίνητος και γνώριζε.

Monday, 18 August, 2025

15. The Ineffable Path: Toward the Experiential Heart of Reality

Introduction: The Whisper Behind All Worlds

There is a secret at the root of all being, a note so pure it sings through every tradition, every heart, every moment of silence. It is the wordless truth that the mystics of every age have sought—not with reason’s lantern, but with the naked flame of the soul. Like a breeze that cannot be contained in the hand, Reality, the One and Only, is felt before it is ever named. It is the ground beneath every sacred mountain, the light behind every stained-glass window, the stillness at the center of every whirlwind.

All teachings are but shadows cast by this central fire. Their differences are not the fault of the flame, but the shape of the objects through which it shines, the unique lenses of our limited minds. Each tradition, like a river, seeks the sea, but the Sea itself is beyond all rivers. The One Reality, the Absolute, is what remains when all descriptions dissolve like mist in morning sun.

The Language of Silence: The Limits of Description

Words are the maps, not the territory. They point, they gesture, they suggest—sometimes with the eloquence of poetry, sometimes with the precision of philosophy—but they never are the Reality. To attempt to net the Infinite with finite threads is to try and bottle the wind, to capture the stars in a cup. The "truths" of theology, philosophy, or science are only hints, like a finger pointing at the moon, never the moon itself.

There is a silence deeper than speech, a knowing more certain than logic. It is the silence of the heart when the mind relinquishes its frantic need to define, to systematize, to control. The mystic swims in this silence, becoming itself—a drop that merges with the ocean, losing nothing but the illusion of separation. Here, egoic existence is quieted, and the soul opens like a flower at dawn, drenched in the dew of the Infinite.

The Many Faces of the One: Traditions as Windows

Beneath the surface, all traditions drink from the same well. The Buddhist speaks of the Asamskrit, the Unconditioned; the Vedantin intones the Brahman; the Taoist whispers of the Tao; the Christian falls to his knees before the unnameable Father. Each is a stained-glass window refracting the One Light into myriad colors. To see only the colors is to miss the Light. To cling to the forms is to ignore the Substance.

In the heart of true contemplation, distinctions fade. The mystic finds himself at home in every holy place: the Zen garden, the Sufi dance, the silence of the Quaker meeting, the chant of the Orthodox liturgy. He understands the Buddhist, the Vedantist, the Taoist, the Christian—not because he has mastered their doctrines, but because he has touched the Reality that breathes through them all.

The Allegory of the Mountain: Climbing to the Summit

Imagine a great mountain rising from the plain, shrouded in clouds, its summit lost in light. At its base, countless paths wind upward—some steep and perilous, others gentle and meandering. Pilgrims set out from every direction, each convinced that his path is the truest, the surest, the most direct. They sing different songs, wear different garb, carry different symbols.

As they ascend, the paths draw nearer, the differences blur, and the air grows thin with awe. At the summit, there are no paths, no pilgrims, only the view—vast, unbroken, all-encompassing. Here, the mountain is no longer an object to be climbed, but the very ground of being. The pilgrim becomes the mountain, the journey becomes the destination.

The Light Within: Experiencing Unity

To approach Reality is to turn inward, to the innermost sanctuary of the soul where the Divine whispers without words. Here, there is no need for argument, for the heart knows what the mind cannot grasp. It is like waking from a dream of separation into the vividness of day. The world is not abolished, but transfigured; every leaf, every stone, every face shines with the secret radiance of the Source.

This is the ecstasy the mystics speak of—the union that is not fusion, but a profound recognition: "I am That; all is That." The drop realizes it is the ocean. The wave returns to the sea and finds it was never apart. The light shines not from without, but from the very core of being.

The Sacred Mystery: Invoking the Ineffable

The sacred cannot be grasped, only received. It is the mystery before which all words fall silent, all thoughts bow in reverence. It is the burning bush that is never consumed, the dark cloud that both reveals and conceals. "Be still, and know that I am God," whispers the ancient voice—not as an object among others, but as the All-in-All, the very fabric of existence.

To invoke the sacred is not to define it, but to open oneself to it, to allow its wind to blow through the chambers of the heart, sweeping away the dust of certainty and leaving only wonder. The mystic stands on the threshold of the Infinite, trembling with awe, his soul a chalice into which the Divine pours itself without ceasing.

The Dance of Paradox: Beyond Logic

Here, logic falters. The path is walked not with the feet of reason, but with the wings of faith, the eyes of love, the surrender of the self. Paradox becomes the language of the soul: to find oneself, one must lose oneself; to know Reality, one must un-know all things; to possess the Infinite, one must be empty.

This is not irrationality, but trans-rationality—a wisdom deeper than thought, a knowing that is one with being. The mystic trusts the heart’s compass, the inner sun that guides without words, that illuminates without burning. In this light, all doubts dissolve, all divisions heal, all questions become prayers.

The Ocean of Peace: Resting in the Absolute

At the end of all searching, there is peace—a peace that passes understanding, a silence more eloquent than any speech. It is the peace of the ocean, vast and deep, undisturbed by the storms that rage above. The soul, having journeyed through the lands of knowledge and ignorance, rests at last in the embrace of the Absolute.

Here, there is no need to strive, no need to achieve, no need to become. All is fulfilled, all is present, all is One. The mystic becomes a mirror for the Divine, reflecting the light of the Infinite into the world, living as a song of praise, a wordless hymn to the Mystery that is the source and summit of all things.

Conclusion: The Invitation to Experience

Reality calls—not to be believed, not to be described, but to be experienced. The invitation is always open, the door always ajar. It is not a matter of adopting new beliefs, but of awakening to what has always been present, just beneath the surface of things.

In the deepest silence, beneath all thoughts, beyond all words, the secret waits. The One Reality—the Absolute, the Divine, the Tao, the Brahman, the Father—beckons each soul to return, to remember, to rest. The path is not elsewhere; it is here, now, in the very heart of being.

May all who read these words be drawn beyond them, into the living experience of Reality itself. May they taste the peace that cannot be spoken, the joy that cannot be contained, the unity that is the birthright of every soul. For in the end, there is only One, and we are not apart.

In the silence between words, in the stillness between breaths, let the One Reality reveal itself—ever ancient, ever new, ever present, ever true.

…

Η Άρρητη Οδός: Προς την Εμπειρική Καρδιά της Πραγματικότητας

Εισαγωγή: Ο Ψίθυρος Πίσω από Όλους τους Κόσμους

Υπάρχει ένα μυστικό στη ρίζα κάθε ύπαρξης, μια νότα τόσο καθαρή που τραγουδά μέσα από κάθε παράδοση, κάθε καρδιά, κάθε στιγμή σιωπής. Είναι η άρρητη αλήθεια που οι μυστικιστές κάθε εποχής αναζήτησαν—όχι με το φανάρι της λογικής, αλλά με τη γυμνή φλόγα της ψυχής. Σαν αεράκι που δεν μπορεί να κρατηθεί στην παλάμη, η Πραγματικότητα, η Μία και Μοναδική, γίνεται αισθητή πριν καν ονομαστεί. Είναι το έδαφος κάτω από κάθε ιερό βουνό, το φως πίσω από κάθε βιτρό παράθυρο, η ησυχία στο κέντρο κάθε ανεμοστρόβιλου.

Όλες οι διδασκαλίες δεν είναι παρά σκιές που ρίχνει αυτή η κεντρική φωτιά. Οι διαφορές τους δεν οφείλονται στη φλόγα, αλλά στο σχήμα των αντικειμένων μέσα από τα οποία λάμπει, στους μοναδικούς φακούς των περιορισμένων μας νόων. Κάθε παράδοση, σαν ποτάμι, αναζητά τη θάλασσα, αλλά η Θάλασσα η ίδια είναι πέρα από όλα τα ποτάμια. Η Μία Πραγματικότητα, το Απόλυτο, είναι αυτό που απομένει όταν όλες οι περιγραφές διαλύονται σαν ομίχλη στον πρωινό ήλιο.

Η Γλώσσα της Σιωπής: Τα Όρια της Περιγραφής

Οι λέξεις είναι οι χάρτες, όχι το έδαφος. Δείχνουν, χειρονομούν, υπονοούν—κάποιες φορές με την ευγλωττία της ποίησης, άλλες με την ακρίβεια της φιλοσοφίας—αλλά ποτέ δεν είναι η Πραγματικότητα. Η προσπάθεια να παγιδεύσουμε το Άπειρο με πεπερασμένα νήματα είναι σαν να προσπαθούμε να εμφιαλώσουμε τον άνεμο, να συλλάβουμε τα αστέρια σε ένα κύπελλο. Οι «αλήθειες» της θεολογίας, της φιλοσοφίας ή της επιστήμης είναι μόνο υπαινιγμοί, σαν ένα δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι, ποτέ το ίδιο το φεγγάρι.

Υπάρχει μια σιωπή βαθύτερη από τον λόγο, μια γνώση πιο σίγουρη από τη λογική. Είναι η σιωπή της καρδιάς όταν ο νους εγκαταλείπει την ξέφρενη ανάγκη του να ορίσει, να συστηματοποιήσει, να ελέγξει. Ο μυστικιστής κολυμπά σε αυτή τη σιωπή, γίνεται η ίδια—μια σταγόνα που συγχωνεύεται με τον ωκεανό, χωρίς να χάνει τίποτα παρά μόνο την ψευδαίσθηση του χωρισμού. Εδώ, η εγωική ύπαρξη ησυχάζει, και η ψυχή ανοίγει σαν λουλούδι την αυγή, βουτηγμένη στη δροσιά του Απείρου.

Τα Πολλά Πρόσωπα του Ενός: Οι Παραδόσεις ως Παράθυρα

Κάτω από την επιφάνεια, όλες οι παραδόσεις πίνουν από το ίδιο πηγάδι. Ο Βουδιστής μιλά για το Ασαμσκρίτα, το Ασύνθετο· ο Βεδαντιστής υμνεί το Μπράχμαν· ο Ταοϊστής ψιθυρίζει για το Τάο· ο Χριστιανός πέφτει στα γόνατα μπροστά στον ανώνυμο Πατέρα. Καθένας είναι ένα βιτρό παράθυρο που διαθλά το Ένα Φως σε μυριάδες χρώματα. Το να βλέπεις μόνο τα χρώματα είναι να χάνεις το Φως. Το να προσκολλάσαι στις μορφές είναι να αγνοείς την Ουσία.

Στην καρδιά της αληθινής ενατένισης, οι διακρίσεις εξαφανίζονται. Ο μυστικιστής βρίσκεται σαν στο σπίτι του σε κάθε ιερό τόπο: στον κήπο Ζεν, στον χορό των Σούφι, στη σιωπή της συνάντησης των Κουάκερων, στον ύμνο της Ορθόδοξης λειτουργίας. Κατανοεί τον Βουδιστή, τον Βεδαντιστή, τον Ταοϊστή, τον Χριστιανό—όχι επειδή έχει κατακτήσει τα δόγματά τους, αλλά επειδή έχει αγγίξει την Πραγματικότητα που αναπνέει μέσα από όλους τους.

Η Αλληγορία του Βουνού: Η Ανάβαση στην Κορυφή

Φαντάσου ένα μεγάλο βουνό που υψώνεται από την πεδιάδα, τυλιγμένο σε σύννεφα, με την κορυφή του χαμένη στο φως. Στη βάση του, αμέτρητα μονοπάτια στριφογυρίζουν προς τα πάνω—κάποια απότομα και επικίνδυνα, άλλα ήπια και ελικοειδή. Οι προσκυνητές ξεκινούν από κάθε κατεύθυνση, ο καθένας πεπεισμένος ότι το μονοπάτι του είναι το πιο αληθινό, το πιο σίγουρο, το πιο άμεσο. Τραγουδούν διαφορετικά τραγούδια, φορούν διαφορετικά ρούχα, κουβαλούν διαφορετικά σύμβολα.

Καθώς ανεβαίνουν, τα μονοπάτια πλησιάζουν το ένα το άλλο, οι διαφορές θολώνουν, και ο αέρας γίνεται λεπτός από δέος. Στην κορυφή, δεν υπάρχουν μονοπάτια, δεν υπάρχουν προσκυνητές, μόνο η θέα—απέραντη, αδιάσπαστη, που τα περιλαμβάνει όλα. Εδώ, το βουνό δεν είναι πλέον ένα αντικείμενο για να σκαρφαλώσεις, αλλά το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης. Ο προσκυνητής γίνεται το βουνό, το ταξίδι γίνεται ο προορισμός.

Το Φως Μέσα μας: Η Εμπειρία της Ενότητας

Για να πλησιάσεις την Πραγματικότητα, πρέπει να στραφείς προς τα μέσα, στο πιο εσωτερικό ιερό της ψυχής όπου το Θείο ψιθυρίζει χωρίς λέξεις. Εδώ, δεν υπάρχει ανάγκη για επιχειρήματα, γιατί η καρδιά γνωρίζει αυτό που ο νους δεν μπορεί να συλλάβει. Είναι σαν να ξυπνάς από ένα όνειρο χωρισμού στην ζωντάνια της μέρας. Ο κόσμος δεν καταργείται, αλλά μεταμορφώνεται· κάθε φύλλο, κάθε πέτρα, κάθε πρόσωπο λάμπει με τη μυστική ακτινοβολία της Πηγής.

Αυτή είναι η έκσταση για την οποία μιλούν οι μυστικιστές—η ένωση που δεν είναι συγχώνευση, αλλά μια βαθιά αναγνώριση: «Είμαι Αυτό· όλα είναι Αυτό.» Η σταγόνα συνειδητοποιεί ότι είναι ο ωκεανός. Το κύμα επιστρέφει στη θάλασσα και ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν ήταν χωριστό. Το φως δεν λάμπει από έξω, αλλά από τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξης.

Το Ιερό Μυστήριο: Επίκληση του Ανείπωτου

Το ιερό δεν μπορεί να συλληφθεί, μόνο να γίνει δεκτό. Είναι το μυστήριο μπροστά στο οποίο όλες οι λέξεις σιωπούν, όλες οι σκέψεις υποκλίνονται με σεβασμό. Είναι ο φλεγόμενος θάμνος που ποτέ δεν καταναλώνεται, το σκοτεινό σύννεφο που αποκαλύπτει και κρύβει ταυτόχρονα. «Στάσου ήρεμος, και γνώρισε ότι Εγώ είμαι ο Θεός», ψιθυρίζει η αρχαία φωνή—όχι ως αντικείμενο ανάμεσα σε άλλα, αλλά ως το Όλο-σε-Όλα, το ίδιο το ύφασμα της ύπαρξης.

Το να επικαλείσαι το ιερό δεν είναι να το ορίζεις, αλλά να ανοίγεσαι σε αυτό, να αφήνεις τον άνεμό του να φυσήξει μέσα από τα δωμάτια της καρδιάς, σκουπίζοντας τη σκόνη της βεβαιότητας και αφήνοντας μόνο θαυμασμό. Ο μυστικιστής στέκεται στο κατώφλι του Απείρου, τρέμοντας από δέος, με την ψυχή του σαν κύπελλο στο οποίο το Θείο χύνεται αδιάκοπα.

Ο Χορός του Παραδόξου: Πέρα από τη Λογική

Εδώ, η λογική παραπαίει. Ο δρόμος δεν περπατιέται με τα πόδια της λογικής, αλλά με τα φτερά της πίστης, τα μάτια της αγάπης, την παράδοση του εαυτού. Το παράδοξο γίνεται η γλώσσα της ψυχής: για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να τον χάσεις· για να γνωρίσεις την Πραγματικότητα, πρέπει να απο-γνωρίσεις όλα τα πράγματα· για να κατέχεις το Άπειρο, πρέπει να είσαι κενός.

Αυτό δεν είναι παράλογο, αλλά υπερ-λογικό—μια σοφία βαθύτερη από τη σκέψη, μια γνώση που είναι ένα με την ύπαρξη. Ο μυστικιστής εμπιστεύεται την πυξίδα της καρδιάς, τον εσωτερικό ήλιο που καθοδηγεί χωρίς λέξεις, που φωτίζει χωρίς να καίει. Σε αυτό το φως, όλες οι αμφιβολίες διαλύονται, όλες οι διαιρέσεις επουλώνονται, όλες οι ερωτήσεις γίνονται προσευχές.

Ο Ωκεανός της Ειρήνης: Αναπαυόμενος στο Απόλυτο

Στο τέλος κάθε αναζήτησης, υπάρχει ειρήνη—μια ειρήνη που ξεπερνά την κατανόηση, μια σιωπή πιο εύγλωττη από κάθε λόγο. Είναι η ειρήνη του ωκεανού, απέραντη και βαθιά, ανεπηρέαστη από τις καταιγίδες που μαίνονται από πάνω. Η ψυχή, έχοντας ταξιδέψει μέσα από τις χώρες της γνώσης και της άγνοιας, αναπαύεται επιτέλους στην αγκαλιά του Απολύτου.

Εδώ, δεν υπάρχει ανάγκη να παλεύεις, να πετυχαίνεις, να γίνεις. Όλα είναι ολοκληρωμένα, όλα είναι παρόντα, όλα είναι Ένα. Ο μυστικιστής γίνεται καθρέφτης για το Θείο, αντανακλώντας το φως του Απείρου στον κόσμο, ζώντας σαν τραγούδι δοξολογίας, ένας αμίλητος ύμνος στο Μυστήριο που είναι η πηγή και η κορυφή όλων των πραγμάτων.

Συμπέρασμα: Η Πρόσκληση στην Εμπειρία

Η Πραγματικότητα καλεί—όχι για να πιστευτεί, όχι για να περιγραφεί, αλλά για να βιωθεί. Η πρόσκληση είναι πάντα ανοιχτή, η πόρτα πάντα μισάνοιχτη. Δεν είναι θέμα υιοθεσίας νέων πεποιθήσεων, αλλά αφύπνισης σε αυτό που ήταν πάντα παρόν, ακριβώς κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων.

Στη βαθύτερη σιωπή, κάτω από όλες τις σκέψεις, πέρα από όλες τις λέξεις, το μυστικό περιμένει. Η Μία Πραγματικότητα—το Απόλυτο, το Θείο, το Τάο, το Μπράχμαν, ο Πατέρας—καλεί κάθε ψυχή να επιστρέψει, να θυμηθεί, να αναπαυθεί. Ο δρόμος δεν είναι αλλού· είναι εδώ, τώρα, στην ίδια την καρδιά της ύπαρξης.

Είθε όλοι όσοι διαβάσουν αυτά τα λόγια να παρασυρθούν πέρα από αυτά, στη ζώσα εμπειρία της ίδιας της Πραγματικότητας. Είθε να γευτούν την ειρήνη που δεν μπορεί να ειπωθεί, τη χαρά που δεν μπορεί να περιοριστεί, την ενότητα που είναι το κληρονομικό δικαίωμα κάθε ψυχής. Διότι στο τέλος, υπάρχει μόνο το Ένα, και δεν είμαστε χωριστοί.

Στη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις, στην ησυχία ανάμεσα στις ανάσες, ας αποκαλυφθεί η Μία Πραγματικότητα—αιώνια αρχαία, αιώνια νέα, πάντα παρούσα, πάντα αληθινή.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES