Monday, 8 December, 2025

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

In the depths of stillness, beyond the turbulence of mind and the fleeting echoes of form, there exists a sound that is not a sound, a resonance beyond perception. It is the Sound of Silence, the eternal hum of Pure Presence, the unchanging song of Undifferentiated Existence. This is the primordial essence from which all differentiation arises and into which all experience dissolves. To hear this sound is to awaken to the fundamental nature of Being itself.

The Eternal Undifferentiated Base

Before thought, before sensation, before the dance of light and shadow that forms the fabric of perception, there is a silent presence. This presence is not bound by time or space. It does not belong to the realm of past, present, or future. It simply is. And yet, within it lies the potentiality of all things—the vast, uncharted ocean from which the waves of existence emerge and into which they inevitably recede.

This silent presence is the undifferentiated base of all phenomena. It is the foundation upon which the universe manifests and dissolves, the unseen substratum that supports the visible world. Like the sky behind passing clouds, it remains unshaken by the coming and going of form. To rest in this presence is to recognize the ephemeral nature of differentiation, to see that all appearances are temporary fluctuations upon an eternal, unmoving ground.

The Manifestation of Differentiation

From the undifferentiated base arises the intricate play of differentiation. Space appears, delineating the vastness into here and there. Time unfolds, marking the transition between before and after. Perception comes alive, dividing experience into sight, sound, touch, taste, and thought. Form emerges, defining and shaping the formless into patterns of existence.

Yet, all differentiation is merely a transient dream. It is a flickering light upon the still waters of pure being. Though we become absorbed in this play, immersed in the ever-changing spectacle of life, the truth remains: all distinctions, all forms, all movements of experience are but momentary expressions, destined to dissolve once more into the silent abyss of the undifferentiated.

The Return to Pure Presence

No matter how deeply we wander into the realms of differentiation, the journey always leads back to the source. The flame of experience burns until its fuel is spent, and then—silence. The mind spins in its endless pursuit, only to arrive at stillness. The dream of form plays itself out, and the sleeper awakens to the vast, boundless presence beyond all dreams.

This return is not an ending but a homecoming. It is the dissolution of the illusion of separateness, the recognition that nothing was ever apart, that all manifestations are but ripples upon the same infinite ocean. To listen deeply, to surrender to the Sound of Silence, is to merge with that which is eternal, to be absorbed into the fundamental hum of existence itself.

The Paradox of Sound and Silence

The Sound of Silence is not an absence, nor is it merely the lack of auditory stimuli. It is a paradoxical presence, a fullness that is beyond form yet ever-present in all forms. It is the vibrating essence that pervades all things, the subtle echo of the formless within form.

Many spiritual traditions have spoken of this sound—the unstruck sound, the celestial resonance, the Nada, the voice of the Absolute. To hear it is to touch the eternal, to remember what has always been known yet often forgotten in the distractions of form and perception.

Living in the Undifferentiated Awareness

To live in awareness of this undifferentiated presence is to move through life with profound peace. One no longer clings to passing forms, nor is one disturbed by the ebb and flow of experience. The world remains as it is—a play of differentiation upon the silent stage of being—but the one who knows the base sees through the illusion of separation.

The enlightened one does not escape the world but moves through it with clarity. To hear the Sound of Pure Presence is to walk in both realms—to honor the play of differentiation while remaining anchored in the undifferentiated. It is to see all things as fleeting waves, yet to know oneself as the ocean beneath them.

The Invitation to Silence

The Sound of Pure Presence is not distant. It is not hidden in some faraway realm, nor does it require complex rituals to uncover. It is here, now, within and around all things. It is the sound of being itself, waiting to be recognized.

In the quiet spaces between thoughts, in the pause between breaths, in the stillness at the heart of experience, the silent sound can be heard. It calls not with force, but with an irresistible depth, drawing the seeker back into the source.

Listen deeply. Be still. And in that stillness, hear the eternal resonance of Pure Presence.

…

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι στην Αδιαφοροποίητη Ύπαρξη

Στα βάθη της ησυχίας, πέρα από την αναταραχή του νου και τις φευγαλέες ηχώ των μορφών, υπάρχει ένας ήχος που δεν είναι ήχος, μια αντήχηση πέρα από την αντίληψη. Είναι ο Ήχος της Σιωπής, το αιώνιο βουητό της Καθαρής Παρουσίας, το αμετάβλητο τραγούδι της Αδιαφοροποίητης Ύπαρξης. Αυτή είναι η πρωταρχική ουσία από την οποία προκύπτει κάθε διαφοροποίηση και μέσα στην οποία διαλύεται κάθε εμπειρία. Να ακούσει κανείς αυτόν τον ήχο σημαίνει να αφυπνιστεί στη θεμελιώδη φύση του Είναι.

Η Αιώνια Αδιαφοροποίητη Βάση

Πριν από τη σκέψη, πριν από την αίσθηση, πριν από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς που υφαίνει τον ιστό της αντίληψης, υπάρχει μια σιωπηλή παρουσία. Αυτή η παρουσία δεν δεσμεύεται από τον χρόνο ή τον χώρο. Δεν ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος. Απλώς είναι. Και όμως, μέσα της υπάρχει η δυναμική όλων των πραγμάτων—ο απέραντος, ανεξερεύνητος ωκεανός από τον οποίο αναδύονται και μέσα στον οποίο επιστρέφουν τα κύματα της ύπαρξης.

Αυτή η σιωπηλή παρουσία είναι η αδιαφοροποίητη βάση όλων των φαινομένων. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο το σύμπαν εκδηλώνεται και διαλύεται, το αόρατο υπόστρωμα που στηρίζει τον ορατό κόσμο. Όπως ο ουρανός πίσω από τα περαστικά σύννεφα, παραμένει ατάραχη από το πέρασμα των μορφών. Να αναπαυθεί κανείς σε αυτή την παρουσία σημαίνει να αναγνωρίσει την εφήμερη φύση της διαφοροποίησης, να δει ότι όλες οι εμφανίσεις είναι προσωρινές διακυμάνσεις πάνω σε μια αιώνια, αμετακίνητη βάση.

Η Εκδήλωση της Διαφοροποίησης

Από την αδιαφοροποίητη βάση αναδύεται το περίπλοκο παιχνίδι της διαφοροποίησης. Ο χώρος εμφανίζεται, διαχωρίζοντας την απεραντοσύνη σε εδώ και εκεί. Ο χρόνος εκτυλίσσεται, σηματοδοτώντας τη μετάβαση από το πριν στο μετά. Η αντίληψη ζωντανεύει, διαιρώντας την εμπειρία σε όραση, ήχο, αφή, γεύση και σκέψη. Η μορφή αναδύεται, ορίζοντας και διαμορφώνοντας το άμορφο σε σχέδια ύπαρξης.

Κι όμως, κάθε διαφοροποίηση είναι απλώς ένα παροδικό όνειρο. Είναι ένα τρεμόπαιγμα φωτός πάνω στα ήρεμα νερά της καθαρής ύπαρξης. Αν και απορροφιόμαστε σε αυτό το παιχνίδι, βυθιζόμαστε στο αέναα μεταβαλλόμενο θέαμα της ζωής, η αλήθεια παραμένει: όλες οι διακρίσεις, όλες οι μορφές, όλες οι κινήσεις της εμπειρίας δεν είναι παρά στιγμιαίες εκφράσεις, προορισμένες να διαλυθούν ξανά στη σιωπηλή άβυσσο του αδιαφοροποίητου.

Η Επιστροφή στην Καθαρή Παρουσία

Όσο βαθιά κι αν περιπλανηθούμε στους κόσμους της διαφοροποίησης, το ταξίδι οδηγεί πάντοτε πίσω στην πηγή. Η φλόγα της εμπειρίας καίει μέχρι να εξαντληθεί το καύσιμό της, και τότε—σιωπή. Ο νους στριφογυρίζει στην ατέρμονη αναζήτησή του, μόνο για να καταλήξει στην ακινησία. Το όνειρο της μορφής παίζεται μέχρι τέλους, και ο ονειρευτής ξυπνά στη απέραντη, απεριόριστη παρουσία πέρα από όλα τα όνειρα.

Αυτή η επιστροφή δεν είναι ένα τέλος αλλά ένας επαναπατρισμός. Είναι η διάλυση της ψευδαίσθησης της χωριστότητας, η αναγνώριση ότι τίποτα δεν ήταν ποτέ διαχωρισμένο, ότι όλες οι εκδηλώσεις δεν είναι παρά κυματισμοί στον ίδιο άπειρο ωκεανό. Να ακούσει κανείς βαθιά, να παραδοθεί στον Ήχο της Σιωπής, σημαίνει να συγχωνευθεί με το αιώνιο, να απορροφηθεί στον θεμελιώδη παλμό της ίδιας της ύπαρξης.

Το Παράδοξο του Ήχου και της Σιωπής

Ο Ήχος της Σιωπής δεν είναι μια απουσία, ούτε απλώς η έλλειψη ακουστικών ερεθισμάτων. Είναι μια παραδοξολογική παρουσία, μια πληρότητα πέρα από τη μορφή και ταυτόχρονα πανταχού παρούσα μέσα σε όλες τις μορφές. Είναι η δονητική ουσία που διαπερνά τα πάντα, η λεπτή ηχώ του άμορφου μέσα στη μορφή.

Πολλές πνευματικές παραδόσεις έχουν μιλήσει για αυτόν τον ήχο—τον άκτιστο ήχο, την ουράνια αντήχηση, τη Νάντα, τη φωνή του Απολύτου. Να τον ακούσει κανείς σημαίνει να αγγίξει το αιώνιο, να θυμηθεί αυτό που ήταν πάντα γνωστό αλλά συχνά λησμονημένο μέσα στους περισπασμούς της μορφής και της αντίληψης.

Ζώντας μέσα στην Αδιαφοροποίητη Επίγνωση

Να ζει κανείς με επίγνωση αυτής της αδιαφοροποίητης παρουσίας σημαίνει να κινείται μέσα στη ζωή με βαθιά ειρήνη. Δεν προσκολλάται πλέον στις παροδικές μορφές, ούτε ταράζεται από την παλίρροια της εμπειρίας. Ο κόσμος παραμένει όπως είναι—ένα παιχνίδι διαφοροποίησης πάνω στη σιωπηλή σκηνή του Είναι—αλλά αυτός που γνωρίζει τη βάση βλέπει μέσα από την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.

Ο φωτισμένος δεν διαφεύγει από τον κόσμο, αλλά κινείται μέσα σε αυτόν με διαύγεια. Να ακούει κανείς τον Ήχο της Καθαρής Παρουσίας σημαίνει να περπατά και στους δύο κόσμους—να τιμά το παιχνίδι της διαφοροποίησης ενώ παραμένει αγκυροβολημένος στο αδιαφοροποίητο. Είναι να βλέπει όλα τα πράγματα ως εφήμερα κύματα, αλλά να γνωρίζει τον εαυτό του ως τον ωκεανό που τα στηρίζει.

Η Πρόσκληση στη Σιωπή

Ο Ήχος της Καθαρής Παρουσίας δεν είναι μακρινός. Δεν είναι κρυμμένος σε κάποιον απόμακρο κόσμο, ούτε απαιτεί περίπλοκες τελετές για να αποκαλυφθεί. Είναι εδώ, τώρα, μέσα και γύρω από όλα τα πράγματα. Είναι ο ήχος του ίδιου του Είναι, περιμένοντας να αναγνωριστεί.

Στους ήσυχους χώρους ανάμεσα στις σκέψεις, στην παύση ανάμεσα στις αναπνοές, στην ακινησία στην καρδιά της εμπειρίας, ο σιωπηλός ήχος μπορεί να ακουστεί. Δεν καλεί με δύναμη, αλλά με μια ακαταμάχητη βαθύτητα, τραβώντας τον αναζητητή πίσω στην πηγή.

Άκουσε βαθιά. Μείνε ακίνητος. Και μέσα σε αυτή την ακινησία, άκουσε την αιώνια αντήχηση της Καθαρής Παρουσίας.

Friday, August 8, 2025

The Path of the Real Man: Embracing Mysticism, Humility, and the Essence of Self

In the stillness of the world, there exists a rare and often misunderstood essence—the essence of the Real Man. This essence transcends physical appearance, societal achievements, or the ordinary concepts of human success. It embodies a spirit untouched by the ego’s manipulations, free from the shackles of superficial desires, and liberated from the need for recognition. The Real Man walks a path that is mystical, a path that many sense but few truly understand. His path isn’t defined by rigid rules or doctrines; rather, it is guided by an inner compass tuned to the rhythm of Life itself.

The Ego’s Dissolution: The Real Man’s Greatest Journey

The Real Man has no ego to be proud of. This is a subtle but powerful statement, and understanding it unlocks a gateway into the mystical essence of the Real Man’s character. Ego is the ever-shifting illusion of self that insists upon separation—between self and others, self and the world, self and Life itself. It craves recognition, hungers for approval, and lashes out at perceived injustices. The Real Man, however, has walked the arduous road of dissolving his ego. He neither shuns nor glorifies his existence; rather, he accepts it with the gentleness of one who has seen beyond illusion. There are no quarrels to be had, no insults to refute, no games to play with others who are entrenched in ego battles. His peace is unshakable, for it is rooted in the truth that nothing can be gained or lost in the world that could add or detract from who he truly is.

This state of self-awareness brings a profound humility. The Real Man knows that he is neither above nor below anyone else; he merely is. He sees himself not as the center but as an integral part of the vast tapestry of existence. There is no need to walk in opposition to the world, for he walks his own path—a Straight Path of Virtue that aligns him with his highest values, rather than society’s ever-changing demands.

Few Needs, No Desires: The Simple Joy of Contentment

Contentment, as the Real Man experiences it, is a state of being that is fundamentally different from what society considers happiness. The world teaches us to fill our lives with “things” in the hope that these will bring satisfaction. Desires, wants, and cravings swirl within us like a storm, and we are taught to answer them endlessly. But the Real Man has learned that the secret to true peace lies not in the accumulation of possessions but in the liberation from them.

His few needs are met easily and without fanfare. He has no lust for the ephemeral pleasures that promise happiness yet fade so quickly. The Real Man is happy in the simplest of things, the unassuming rhythms of life. A walk at dawn, the sound of rain, the touch of a loved one—these are enough. He moves through life with an effortless grace, not because he lacks ambition but because he understands the difference between fleeting desires and lasting joy.

The Real Man’s Honesty: Free of Fear, Beyond Time

Having freed himself from attachment to success and failure, the Real Man embodies a startling honesty. His words align seamlessly with his actions, and his thoughts echo the sincerity of his heart. In a world where so much is hidden, where intentions are masked by politeness, the Real Man’s honesty is radical. He does not indulge in flattery, nor does he shy away from speaking the truth as he sees it. He respects others not by catering to their expectations but by remaining true to himself, even if this creates friction or misunderstanding. For if his behavior causes trouble to others, it is not because he intends harm, but because they perceive themselves as harmed—an outcome of their own unhealed inner conflicts.

The Real Man’s honesty is unwavering because he has nothing to lose. He lives beyond time, beyond the effects of cause and consequence. His actions are not calculated, for there is no personal gain he seeks. He trusts Life itself, walking a path guided by an invisible hand that he senses but cannot control. This trust gives him a profound freedom, allowing him to move with Life rather than against it, to flow rather than to force.

Absolute Responsibility: The Real Man’s Way of Accountability

To live without ego does not mean to live without responsibility. Quite the opposite—the Real Man is profoundly responsible for his existence. He understands that every choice he makes, every action he undertakes, contributes to the weaving of the world around him. There is no room for blame or victimhood here. He carries out his duties with a quiet strength and a sense of reverence, knowing that his life is a debt to be honored, a gift to be used wisely.

The Real Man leaves no debris in his wake; he walks through life with a mindful respect for everything and everyone he encounters. He understands that his journey is one of continual learning, one of clearing paths both for himself and for others who may follow. In this way, he becomes a blessing—a quiet, understated presence that enriches the world simply by being.

Unconditional Love and True Friendship

Love, as the Real Man knows it, is boundless and unconditioned. His love does not depend on the worthiness of others, for he knows that every soul is worthy by its very nature. He offers kindness not because others have earned it, but because they need it. To him, this is natural. Just as the sun shines on the good and bad alike, he offers his love to everyone he meets. He holds no one in judgment, for he sees through the layers of human behavior to the common core of divinity within each person.

In his friendships, the Real Man offers something rare—an unconditional acceptance that does not seek to change or control. His respect for others’ dignity is paramount, and he never gives anything as mere charity. Rather, he shares openly, honestly, giving of himself without holding back. What he offers is not a secondhand kindness or leftover affection but the very best of himself. This quality of love is healing, gentle, and freeing for those lucky enough to experience it.

A Victory Beyond All Battles

The Real Man’s greatest victory is over himself. He has waged and won the most challenging of all battles: the battle against his own lower nature, his fears, his attachments, his illusions. Having conquered this inner struggle, he no longer needs to fight external battles. In a world obsessed with conquest, he remains unbothered by the victories and defeats that mean so much to others. His defensiveness is never hostile; instead, it is the calm strength of one who knows he cannot be harmed by the fleeting events of the world. He is willing to concede any argument, to let others claim victory, for his peace is unshaken by these matters.

Walking the Humble Path, Alone but Not Lonely

Though he walks a path that few understand, the Real Man is not lonely. He is at home within himself, at peace with the solitude that his journey sometimes entails. The world may not follow him, but he does not require followers. He moves forward on his own humble path, one foot in front of the other, guided by an inner light that is invisible to others but luminous to him.

In his quiet way, the Real Man becomes a living embodiment of Life itself. He does not merely live; he is Life. He does not experience; he is Experience. He does not attain enlightenment; he is Enlightenment. He has transcended the dualities of life and death, joy and sorrow, success and failure. He has become, in every sense, a part of the sacred rhythm of existence.

In the end, the Real Man does not strive to be remembered, nor does he seek fame or recognition. He walks his path, humble and free, leaving behind only a trace of peace and a quiet love. In his wake, others find a path lit by his example - one that leads not to worldly success, but to inner fulfillment, to a life well-lived, to a heart that is open, and a spirit that is free. And in this, he is truly blessed.

...

Το Μονοπάτι του Πραγματικού Ανθρώπου: Αγκαλιάζοντας τον Μυστικισμό, την Ταπεινοφροσύνη και την Ουσία του Εαυτού

Στην ησυχία του κόσμου, υπάρχει μια σπάνια και συχνά παρεξηγημένη ουσία - η ουσία του Πραγματικού Ανθρώπου. Αυτή η ουσία υπερβαίνει τη φυσική εμφάνιση, τα κοινωνικά επιτεύγματα ή τις συνηθισμένες έννοιες της ανθρώπινης επιτυχίας. Ενσαρκώνει ένα πνεύμα ανέγγιχτο από τους χειρισμούς του εγώ, απαλλαγμένο από τα δεσμά των επιφανειακών επιθυμιών και απελευθερωμένο από την ανάγκη για αναγνώριση. Ο Πραγματικός Άνθρωπος βαδίζει σε ένα μονοπάτι που είναι μυστικιστικό, ένα μονοπάτι που πολλοί αντιλαμβάνονται αλλά λίγοι καταλαβαίνουν πραγματικά. Η πορεία του δεν ορίζεται από άκαμπτους κανόνες ή δόγματα. μάλλον, καθοδηγείται από μια εσωτερική πυξίδα συντονισμένη στον ρυθμό της ίδιας της Ζωής.

Η Διάλυση του Εγώ: Το Μέγιστο Ταξίδι του Πραγματικού Ανθρώπου

Ο Πραγματικός Άνθρωπος δεν έχει εγωισμό για να είναι περήφανος. Αυτή είναι μια λεπτή αλλά ισχυρή δήλωση, και η κατανόησή της ξεκλειδώνει μια πύλη στη μυστικιστική ουσία του χαρακτήρα του πραγματικού ανθρώπου. Το Εγώ είναι η διαρκώς μεταβαλλόμενη ψευδαίσθηση του εαυτού που επιμένει στον χωρισμό - μεταξύ του εαυτού και των άλλων, του εαυτού και του κόσμου, του εαυτού και της ίδιας της Ζωής. Λαχταράει την αναγνώριση, διψάει για έγκριση και επιτίθεται στις αντιληπτές αδικίες. Ο πραγματικός άνθρωπος, ωστόσο, έχει περπατήσει τον επίπονο δρόμο της διάλυσης του εγώ του. Ούτε αποφεύγει ούτε δοξάζει την ύπαρξή του. μάλλον το δέχεται με την ευγένεια εκείνου που έχει δει πέρα από την ψευδαίσθηση. Δεν υπάρχουν καυγάδες, δεν υπάρχουν προσβολές για να αντικρούσετε, δεν υπάρχουν παιχνίδια για να παίξετε με άλλους που είναι εδραιωμένοι σε μάχες εγώ. Η ειρήνη του είναι ακλόνητη, γιατί έχει τις ρίζες της στην αλήθεια ότι τίποτα δεν μπορεί να κερδίσει ή να χαθεί στον κόσμο που θα μπορούσε να προσθέσει ή να μειώσει αυτό που πραγματικά είναι.

Αυτή η κατάσταση αυτογνωσίας φέρνει μια βαθιά ταπεινοφροσύνη. Ο Πραγματικός Άνθρωπος ξέρει ότι δεν είναι ούτε πάνω ούτε κάτω από κανέναν άλλον. αυτός απλώς είναι. Δεν βλέπει τον εαυτό του ως το κέντρο αλλά ως αναπόσπαστο μέρος της τεράστιας ταπισερί της ύπαρξης. Δεν χρειάζεται να βαδίζεις σε αντίθεση με τον κόσμο, γιατί βαδίζει το δικό του μονοπάτι – ένα ίσιο μονοπάτι της αρετής που τον ευθυγραμμίζει με τις υψηλότερες αξίες του και όχι με τις διαρκώς μεταβαλλόμενες απαιτήσεις της κοινωνίας.

Λίγες ανάγκες, καμία επιθυμία: Η απλή χαρά της ικανοποίησης

Η ικανοποίηση, όπως τη βιώνει ο Πραγματικός Άνθρωπος, είναι μια κατάσταση ύπαρξης που είναι θεμελιωδώς διαφορετική από αυτό που η κοινωνία θεωρεί ευτυχία. Ο κόσμος μας διδάσκει να γεμίζουμε τη ζωή μας με «πράγματα» με την ελπίδα ότι αυτά θα φέρουν ικανοποίηση. Επιθυμίες, λαχτάρες και πόθοι στροβιλίζονται μέσα μας σαν καταιγίδα και μαθαίνουμε να τους απαντάμε ασταμάτητα. Αλλά ο Πραγματικός Άνθρωπος έχει μάθει ότι το μυστικό της αληθινής ειρήνης δεν βρίσκεται στη συσσώρευση περιουσιακών στοιχείων αλλά στην απελευθέρωση από αυτά.

Οι λίγες ανάγκες του καλύπτονται εύκολα και χωρίς φανφάρες. Δεν έχει πόθο για τις εφήμερες απολαύσεις που υπόσχονται την ευτυχία, αλλά ξεθωριάζουν τόσο γρήγορα. Ο Πραγματικός Άνθρωπος είναι χαρούμενος στα πιο απλά πράγματα, στους ανεπιτήδευτους ρυθμούς της ζωής. Μια βόλτα την αυγή, ο ήχος της βροχής, το άγγιγμα ενός αγαπημένου προσώπου — αυτά είναι αρκετά. Προχωρά στη ζωή με μια αβίαστη χάρη, όχι επειδή του λείπει η φιλοδοξία, αλλά επειδή κατανοεί τη διαφορά μεταξύ φευγαλέων επιθυμιών και διαρκούς χαράς.

Η Ειλικρίνεια του Πραγματικού Ανθρώπου: Χωρίς φόβο, πέρα από τον χρόνο

Έχοντας απελευθερωθεί από την προσκόλληση στην επιτυχία και την αποτυχία, ο Πραγματικός Άνθρωπος ενσαρκώνει μια εκπληκτική ειλικρίνεια. Τα λόγια του ευθυγραμμίζονται άψογα με τις πράξεις του και οι σκέψεις του απηχούν την ειλικρίνεια της καρδιάς του. Σε έναν κόσμο όπου τόσα πολλά είναι κρυμμένα, όπου οι προθέσεις καλύπτονται από ευγένεια, η ειλικρίνεια του πραγματικού ανθρώπου είναι ριζοσπαστική. Δεν επιδίδεται σε κολακείες, ούτε πτοείται να πει την αλήθεια όπως τη βλέπει. Σέβεται τους άλλους όχι ικανοποιώντας τις προσδοκίες τους αλλά μένοντας πιστός στον εαυτό του, ακόμα κι αν αυτό δημιουργεί τριβές ή παρεξήγηση. Διότι, αν η συμπεριφορά του προκαλεί προβλήματα στους άλλους, δεν είναι επειδή σκοπεύει να βλάψει, αλλά επειδή αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως πληγωμένο - αποτέλεσμα των δικών τους μη επουλωμένων εσωτερικών συγκρούσεων.

Η ειλικρίνεια του Πραγματικού Ανθρώπου είναι ακλόνητη γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει. Ζει πέρα από το χρόνο, πέρα από τα αποτελέσματα αιτίας και συνέπειας. Οι πράξεις του δεν είναι υπολογισμένες, γιατί δεν υπάρχει προσωπικό όφελος που επιδιώκει. Εμπιστεύεται την ίδια τη Ζωή, περπατώντας σε ένα μονοπάτι που καθοδηγείται από ένα αόρατο χέρι που αισθάνεται αλλά δεν μπορεί να ελέγξει. Αυτή η εμπιστοσύνη του δίνει μια βαθιά ελευθερία, επιτρέποντάς του να κινείται με τη Ζωή και όχι εναντίον της, να ρέει παρά να εξαναγκάζει.

Απόλυτη Ευθύνη: Ο Τρόπος Λογοδοσίας του Πραγματικού Ανθρώπου

Το να ζεις χωρίς εγώ δεν σημαίνει να ζεις χωρίς ευθύνη. Το αντίθετο - ο Πραγματικός Άνθρωπος είναι βαθιά υπεύθυνος για την ύπαρξή του. Καταλαβαίνει ότι κάθε επιλογή που κάνει, κάθε ενέργεια που αναλαμβάνει, συμβάλλει στην ύφανση του κόσμου γύρω του. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για ενοχή ή θυματοποίηση. Εκτελεί τα καθήκοντά του με μια ήρεμη δύναμη και μια αίσθηση ευλάβειας, γνωρίζοντας ότι η ζωή του είναι ένα χρέος που πρέπει να τιμηθεί, ένα δώρο που πρέπει να χρησιμοποιηθεί με σύνεση.

Ο Πραγματικός Άνθρωπος δεν αφήνει συντρίμμια στο πέρασμά του. βαδίζει στη ζωή με σεβασμό για όλα και όλους όσους συναντά. Καταλαβαίνει ότι το ταξίδι του είναι ένα ταξίδι συνεχούς μάθησης, ένα ταξίδι που ανοίγει μονοπάτια τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους άλλους που μπορεί να ακολουθήσουν. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται μια ευλογία - μια ήσυχη, συγκρατημένη παρουσία που εμπλουτίζει τον κόσμο απλά με το να είναι.

Αγάπη άνευ όρων και αληθινή φιλία

Η αγάπη, όπως τη γνωρίζει ο Πραγματικός Άνθρωπος, είναι απεριόριστη και χωρίς όρους. Η αγάπη του δεν εξαρτάται από την αξία των άλλων, γιατί ξέρει ότι κάθε ψυχή είναι άξια από τη φύση της. Προσφέρει καλοσύνη όχι επειδή οι άλλοι την έχουν κερδίσει, αλλά επειδή τη χρειάζονται. Για αυτόν, αυτό είναι φυσικό. Όπως ο ήλιος λάμπει τόσο στους καλούς όσο και στους κακούς, προσφέρει την αγάπη του σε όποιον συναντά. Δεν κρίνει κανέναν, γιατί βλέπει μέσα από τα στρώματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς τον κοινό πυρήνα της θεότητας μέσα σε κάθε άτομο.

Στις φιλίες του, ο Πραγματικός Άνθρωπος προσφέρει κάτι σπάνιο - μια άνευ όρων αποδοχή που δεν επιδιώκει να αλλάξει ή να ελέγξει. Ο σεβασμός του για την αξιοπρέπεια των άλλων είναι πρωταρχικής σημασίας και ποτέ δεν δίνει τίποτα ως απλή φιλανθρωπία. Μάλλον, μοιράζεται ανοιχτά, ειλικρινά, δίνοντας τον εαυτό του χωρίς να συγκρατείται. Αυτό που προσφέρει δεν είναι μια μεταχειρισμένη καλοσύνη ή στοργή που έχει απομείνει, αλλά το καλύτερο του εαυτού του. Αυτή η ιδιότητα της αγάπης είναι θεραπευτική, απαλή και απελευθερωτική για όσους είναι αρκετά τυχεροί να τη βιώσουν.

Μια νίκη πέρα από όλες τις μάχες

Η μεγαλύτερη νίκη του Πραγματικού Ανθρώπου είναι εναντίον του εαυτού του. Έχει δώσει και κέρδισε την πιο απαιτητική από όλες τις μάχες: τη μάχη ενάντια στη δική του κατώτερη φύση, τους φόβους του, τις προσκολλήσεις του, τις ψευδαισθήσεις του. Έχοντας κατακτήσει αυτόν τον εσωτερικό αγώνα, δεν χρειάζεται πλέον να δίνει εξωτερικές μάχες. Σε έναν κόσμο που έχει εμμονή με τις κατακτήσεις, παραμένει ανενόχλητος από τις νίκες και τις ήττες που σημαίνουν τόσα πολλά για τους άλλους. Η αμυντικότητά του δεν είναι ποτέ εχθρική. Αντίθετα, είναι η ήρεμη δύναμη κάποιου που ξέρει ότι δεν μπορεί να επηρεάσει τα φευγαλέα γεγονότα του κόσμου. Είναι πρόθυμος να παραδεχτεί οποιοδήποτε επιχείρημα, να αφήσει άλλους να διεκδικήσουν τη νίκη, γιατί η ειρήνη του δεν κλονίζεται από αυτά τα θέματα.

Περπατώντας στο Ταπεινό Μονοπάτι, Μοναχικός αλλά όχι μόνος

Αν και περπατά σε ένα μονοπάτι που λίγοι καταλαβαίνουν, ο Πραγματικός Άνθρωπος δεν είναι μόνος. Είναι στο σπίτι μέσα του, σε ειρήνη με τη μοναξιά που μερικές φορές συνεπάγεται το ταξίδι του. Ο κόσμος μπορεί να μην τον ακολουθεί, αλλά δεν απαιτεί οπαδούς. Προχωρά στο δικό του ταπεινό μονοπάτι, το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, καθοδηγούμενος από ένα εσωτερικό φως που είναι αόρατο στους άλλους αλλά φωτεινό για εκείνον.

Με τον ήσυχο τρόπο του, ο Πραγματικός Άνθρωπος γίνεται ζωντανή ενσάρκωση της ίδιας της Ζωής. Δεν ζει απλώς. αυτός είναι η Ζωή. Δεν βιώνει. αυτός είναι η εμπειρία. Δεν φτάνει στη φώτιση. είναι ο Διαφωτισμός. Έχει ξεπεράσει τις δυαδικότητες της ζωής και του θανάτου, της χαράς και της λύπης, της επιτυχίας και της αποτυχίας. Έχει γίνει, από κάθε άποψη, μέρος του ιερού ρυθμού της ύπαρξης.

Τελικά, ο Πραγματικός Άνθρωπος δεν προσπαθεί να τον θυμούνται, ούτε επιδιώκει τη φήμη ή την αναγνώριση. Βαδίζει το δρόμο του, ταπεινός και ελεύθερος, αφήνοντας πίσω του μόνο ένα ίχνος γαλήνης και μια γαλήνια αγάπη. Στο πέρασμά του, άλλοι βρίσκουν ένα μονοπάτι που φωτίζεται από το παράδειγμά του—ένα μονοπάτι που δεν οδηγεί στην εγκόσμια επιτυχία, αλλά στην εσωτερική ολοκλήρωση, σε μια ζωή καλοζωισμένη, σε μια καρδιά ανοιχτή και σε ένα πνεύμα ελεύθερο. Και σε αυτό, είναι πραγματικά ευλογημένος.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

18. The Sound of Pure Presence: A Mystical Journey into Undifferentiated Existence

ESOTERISM STUDIES