(ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ)
Ο άνθρωπος (σαν
ύπαρξη), στην πραγματική του ουσία, στο πνευματικό του μέρος, δεν είναι απλά το
συνειδητό των ψυχολόγων, ούτε το απλό «είναι» των φιλοσόφων, είναι κάτι πολύ
ευρύτερο, πέρα από το συνειδητό, που περιστρέφεται γύρω από την αντίληψη
(σύμπλεγμα) του εγώ. Υπάρχουν ανεξερεύνητα βάθη της ψυχής. Αυτό το βεβαιώνουν
επιστήμονες ψυχολόγοι, φιλόσοφοι που δίδασκαν χρόνια στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια,
χώρια όλη την πνευματική παράδοση της ανατολής και της δύσης. Είναι όλοι
ηλίθιοι;
Αυτό το βαθύτερο στρώμα της ψυχής δεν είναι απλά πέραν του συνειδητού
(του εγώ) αλλά εμπειρικά αποδεικνύεται από όλους όσους έχουν πνευματική
εμπειρία, αλλά και από φυσιολόγους-ψυχολόγους που έκαναν εργαστηριακές έρευνες
με ανθρώπους που προσεύχονταν, (μιλάμε γιά την αληθινή προσευχή των
νηπτικών...), ότι αυτοί που βιώνουν Αυτό Το Άλλο μέσα μας, φτάνουν σε μία
κατάσταση συνείδησης πέραν του υποκειμένου –Αντικειμενική. Το τι περιεχόμενο
έχει αυτή η συνείδηση μπορεί να αναλυθεί. Και προκαλώ όποιον θέλει να το
επιχειρήσουμε... δεν αναλύεται πρώτα εννοιολογικά... πρέπει πρώτα να το
βιώσουμε και μετά να αναλύσουμε εννοιολογικά τι αντιλαμβανόμαστε... πρώτα η
πνευματική εμπειρία, μετά η σκέψη...
Το λογικό συμπέρασμα –εφ’όσον παραμένουμε λογικά όντα – είναι ότι η
«αντικειμενική συνείδηση» που μπορούμε να βιώσουμε, «λόγω του περιεχομένου
της», δεν μπορεί να περιορίζεται στην ατομική ύπαρξη, πρέπει να επεκτείνεται
πέραν της ατομικής ύπαρξης, προς μία Ευρύτερη Ύπαρξη που ουσιώνει κάθε ατομική
ύπαρξη...
Συνεπώς Αυτό Το Άλλο που αποτελεί μία ευρύτερη πνευματική
πραγματικότητα και μερικοί ονομάζουν Θεό δεν τίθεται αξιωματικά. Προκύπτει από
την φύση μας, από την λειτουργία της φύσης μας, κι αναδύεται σαν Παρουσία όταν
περνάμε πέραν του υποκειμένου προς τα ανεξερεύνητα βάθη της ψυχής... Ο Θεός
λοιπόν δεν είναι ούτε ιδέα, ούτε αντίληψη, ούτε τίθεται αξιωματικά: Προκύπτει
από το βίωμα, από την ζωή... Πρώτα η εμπειρία και μετά η θεμελίωση της γνώσης
και της θεολογίας... Μήπως δεν το λέω ελληνικά;
Έτσι, γιά να συνεχίσουμε τους συλλογισμούς μας... Αυτό Το
Άλλο,βρίσκεται μέσα μας, σαν η βαθύτερη ουσία της ψυχής, κι έξω από εμας,
ταυτόχρονα, σαν Ευρύτερη Πνευματική Πραγματικότητα, που ουσιώνει την ψυχή: Από
εδώ πηγάζει η αντίληψη του «κατ’ εικόνα Θεού»...
Η διεύρυνση του συνειδητού προς τα ανεξερεύνητα βάθη της ψυχής που
είναι της ίδιας ουσίας με την Ευρύτερη Πνευματική Πραγματικότητα, η ολοκλήρωση
του ανθρώπου (κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του) οδηγεί προς το «καθ’ ομοίωσιν
Θεού»..
Έτσι ο Θεός είναι μέσα μας κι έξω από εμάς, μας ουσιώνει αλλά και μας
υπερβαίνει. Η συμμετοχή μας, η «κοινωνία» με Αυτή Την Πραγματικότητα, γίνεται
σε διάφορους βαθμούς και από τον ίδιο άνθρωπο αλλά και από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Ο άνθρωπος βιώνει την υπέρβαση του συνειδητού (εγώ), του υποκειμένου,
σαν μη-εγώ, σαν κάτι αντικειμενικό. Αυτή η εμπειρία δεν είναι εμπειρία ενός
υποκειμένου – οπότε θα είχαμε απλά αντιλήψεις υποκειμένων κάποιου πράγματος –
αλλά επειδή συμβαίνει κι είναι δυνατή μόνο όταν ξεπερνιέται το υποκείμενο,
είναι μία συνείδηση τελείως διαφορετική – αντικειμενική – «λόγω του
περιεχομένου της»... Έτσι θεμελιώνεται η Αντικειμενικότητα Της Ευρύτερης
Πνευματικής Πραγματικότητας, του Θεού... Μόνο με βιωματικό τρόπο... Πρώτα η
πνευματική εμπειρία και μετά η εννοιολογική ανάλυση...
Αν λοιπόν εξ’ αρχής είμαστε κάτι ευρύτερο του συνειδητού, του
υποκειμένου, κι αν μπορούμε να βιώσουμε την πέραν του υποκειμένου ουσία μας,
που είναι Ουσία των πάντων, τότε προς τι οι συζητήσεις; Ο Θεός Είναι εδώ, μέσα
μας, κι έξω από εμάς. Ή βιώνουμε την Παρουσία Του ή όχι. Και πως μπορεί να
γίνει συζήτηση ανάμεσα σε κάποιον που έχει εμπειρία και κάποιον που δεν έχει;
Πρέπει να βρούμε ένα κοινό επίπεδο εμπειρίας και συζήτησης. Ποιό είναι αυτό; Της
σκέψης; Γιατί; Της εμπειρίας; «Ιδού η Ρόδος...»
Ο Θεός να μας φωτίζει το δρόμο, στους λαβύρινθους της σκέψης... Ευτυχώς
που δεν υπάρχουν μινώταυροι...
