CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Essence of Presence and Perception
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
Going with the Flow (2)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 15 March, 2025

Tuesday, December 16, 2014

Ο μετα-ιστορικός Ιησούς




 (ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ)

Ποιός είναι ο Ιησούς; Ποιός Ήταν; Αυτός που μιλούσε γιά τον Ζωντανό Θεό, που Ταύτιζε τον Εαυτό Του με τον Ζωντανό Θεό, ο Ζωντανός Θεός...

Ποιός Είναι ο Ιησούς; Ποιός Ήταν; Υπήρξε σαν ιστορικό πρόσωπο; Ήταν Θεός; Ήταν άνθρωπος;... Τι είναι τα Ευαγγέλια; Τι είναι ο χριστιανισμός; Τα δόγματα; Η παράδοση;... Είναι όλα αυτά η «ανατροπή της ιστορίας»; Ή μήπως είναι η «μεγαλύτερη απάτη» της ιστορίας;
Πριν απαντήσει κάποιος (όπως σε κάθε σοβαρή επιστημονική έρευνα) θα πρέπει πρώτα να θέσει αυστηρούς όρους έρευνας, αντικειμενικούς, εκτός αν απλά «κάνει συζήτηση» (αν απλά βάζει λέξεις στην σειρά...)... Σε κάθε επιστημονική έρευνα (ερώτημα) υπάρχουν τρεις όροι: 1) ο ερευνητής, σαν συνείδηση, ύπαρξη, κλπ., 2) ο τρόπος του ερωτήματος, τα μέσα έρευνας, κλπ., και 3) το «αντικείμενο του ερωτήματος»... Ακόμα και σε μία φυσική έρευνα, που έχουμε να κάνουμε με «υλικά» αντικείμενα, που είναι τα πιό απλά αντικείμενα, με αυτό τον τρόπο γίνεται η αληθινή επιστημονική έρευνα (γιατί όπως απέδειξε ο Αϊνστάιν, όλα είναι σχετικά), και πάλι τα συμπεράσματα είναι παρακινδυνευμένα...
...
Ποιός Είναι ο Ιησούς; Ποιός Ήταν;... Ποιός, λοιπόν, ρωτά; Με τον ίδιο τρόπο ρωτά ένας «φωτισμένος», ένας διανοούμενος, ένας απλός βοσκός στα βουνά, ένας χριστιανός, ένας μη-χριστιανός, ένας έλληνας, ένας αφρικανός; Ποιός ρωτά; Μία «συνείδηση ανοιχτή» που ψάχνει απαντήσεις, ή «ένα διαμορφωμένο μυαλό» με έτοιμες ιδέες, πράγμα που προδικάζει την απάντηση;... Πριν λοιπόν κάνουμε την ερώτηση πρέπει να ρωτήσουμε «ποιός κάνει την ερώτηση»; Με άλλα λόγια, η έρευνα, το ερώτημα, είναι αντικειμενικό (κατά το δυνατόν) , ή είναι υποκειμενικό, επιφανειακό, κι επιπόλαιο; Στην δεύτερη περίπτωση, όπου είμαστε ήδη διαμορφωμένοι, προκατειλημμένοι, και η απάντηση έχει δοθεί (γιατί οι άνθρωποι «βλέπουν» αυτά που «θέλουν» να δουν), αυτή η απάντηση δεν έχει καμία αξία... Άρα το ερώτημα πρέπει να τεθεί από μία «ανοιχτή συνείδηση», ένα ανοιχτό, αντικειμενικό μυαλό, χωρίς εκ των προτέρων ιδέες... Μόνο τότε μπορούμε να φτάσουμε στην Αλήθεια (όποια κι αν είναι αυτή)...
...
Ποιός Είναι ο Ιησούς; Ποιός Ήταν;... Σημασία έχει επίσης να εξετάσουμε τον τρόπο, τα μέσα, με τα οποία ζητάμε την απάντηση... Άραγε μπορούμε (σε φυσιολογικές συνθήκες) να ακούσουμε ένα ηλιοβασίλεμα; Μπορούμε να δούμε μία μουσική σύνθεση; Μπορούμε μήπως να γευτούμε τα χρώματα του οράνιου τόξου, ή να γευτούμε το γέλιο ενός παιδιού; Μπορούμε να αγγίξουμε μία σκέψης, μία ανάμνηση;... Προσεγγίζουμε, αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με ορισμένο τρόπο, με την όραση τα ορατά, με την ακοή τα ηχητικά κύματα, κλπ...
Με ποιό τρόπο λοιπόν θα προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τον Ιησού; Με τις αισθήσεις; Ήταν εδώ πριν 2000 χρόνια, τώρα δεν είναι....
Υπάρχει ο άλλος τρόπος, να ερευνήσουμε μέσω του μυαλού, της μνήμης, της ιστορικής μνήμης, της ιστορίας, (Κι έτσι έχουμε να κάνουμε με σκέψη, με κατασκευές του μυαλού, με θεωρίες, με ιδέες, με «είδωλα»...)... Κάποιοι λένε ότι ο Ιησούς είναι ο Προαιώνιος Θεός που ενσαρκώθηκε... (σύμφωνα με τα δόγματα)... Κάποιοι λένε ήταν απλά ένα ιστορικό πρόσωπο, ένας απλός άνθρωπος που δίδαξε την αλήθεια (κι αυτό θεωρία είναι...)... Κάποιοι αρνούνται την ιστορικότητα του Ιησού αφού δεν υπάρχουν αξιόπιστες ιστορικές μαρτυρίες, πέρα από τα «ιερά κείμενα» που όμως δεν είναι αξιόπιστα, (Αλλά βέβαια, η έλλειψη ιστορικών μαρτυριών, δεν αποδεικνύει τίποτα... Αφορά την πληροφόρησή μας, την έλλειψη πληροφοριών, γιά ένα πρόσωπο ή γεγονός, όχι το πρόσωπο ή το γεγονός, αυτό καθεαυτό)... Όλη αυτή η έρευνα ανήκει στον χώρο της σκέψης, είναι κατασκευασμένη (από τον νου), δεν είναι ζωντανή και δεν αναφέρεται στην ζωντανή πραγματικότητα... Όλα αυτά ασχολούνται με σκέψεις με ιδέες, κι ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποδεικνύει κάτι, ή ότι η συλλογιστική του δικαιώνεται...). Όλα αυτά δεν έχουν καμία σοβαρότητα.
Υπάρχει, βέβαια, κι ο τρόπος να δούμε απλά, τον Ιησού, σαν ένα ιστορικό πρόσωπο, πριν 2000 χρόνια, που τώρα δεν είναι εδώ γιά να τον συναντήσουμε και να μιλήσουμε μαζί του... Είναι απλά μία ιστορική μνήμη, γιά την οποία λέγονται πολλά και διάφορα...
Ο Ίδιος ο Ιησούς μιλούσε γιά τον Ζωντανό Θεό, Ταύτιζε τον Εαυτό Του, με τον Ζωντανό Θεό, μιλούσε γιά την Βασιλεία, μία «Πνευματική Κατάσταση Επικοινωνίας με τον Ζωντανό Θεό», μιλούσε γιά την «πνευματική γέννηση» του ανθρώπου, γιά την Αιώνια Ζωή, κλπ... Ένας άλλος τρόπος λοιπόν είναι να ψάξουμε γιά τον Ιησού σαν τον Ζωντανό Θεό. Με ποιό τρόπο; Υπερβαίνοντας τις ψυχονοητικές διεργασίες που είναι στραμένες έξω, και να ερευνήσουμε μέσα μας, στο βάθος της ύπαρξης, της ψυχής, της συνείδησης, να περάσουμε την Πύλη, προς το Εσωτερικό Σύμπαν Της Πραγματικότητας, του Θεού... Ο μόνος δρόμος γιά να απαντήσουμε σοβαρά στο ερώτημα «Ποιός Είναι ο Ιησούς;», είναι να Τον Αναζητήσουμε σαν Ζωντανό Θεό, με την υπέρβαση της νόησης... όχι μέσα από θεωρίες, όχι σαν ιστορική μνήμη, ούτε μέσα από μία στείρα λειτουργική ζωή, με εξωτερικές τελετουργίες, σε χειροποίητους ναούς... Ο μόνος δρόμος είναι ο βιωματικός, να Τον Αναζητήσουμε σαν Ζωντανή Ύπαρξη, σαν Πρόσωπο Υπερβατικό, που Είναι Παρών αλλά Αποκαλύπτεται με ειδικό τρόπο (όπως τα ορατό αποκαλύπτονται με την όραση, οι ήχοι με την ακοή, κλπ)... Όλα τα άλλα είναι ανοησίες...
...
Ποιός Είναι ο Ιησούς; Ποιός Ήταν; Οι αληθινοί μαθητές Του, οι μυστικοί πατέρες, κι όσοι ακόμα και σήμερα, Τον Προσεγγίζουν με τον σωστό τρόπο, Τον Αντιλαμβάνομται σαν τον Ζωντανό Θεό, που Είναι Αόρατος στις Αισθήσεις, αλλά Παρών... σαν τον ζωντανό Θεό που Υπάρχει Πραγματικά, δηλαδή Ενεργεί και Επικοινωνεί... και δεν βρίσκεται απλά στον φανταστικό χώρο της σκέψης, της δογματικής, της θεωρίας (μία ιδέα, ένα «είδωλο»), ή μέσα στον χώρο της μνήμης (μία σύνθεση μνήμης, πληροφοριών)... Πέρα από τις αισθήσεις, πέρα από την νόηση και την μνήμη Υπάρχει το Ζωντανό Πρόσωπο...
Πως όμως (δικαιολογημένα) θα ρωτήσει κάποιος γνωρίζουμε, ότι πέρα τις κατώτερες ψυχονοητικές λειτουργίες, ξεπερνώντας τις κατώτερες ψυχονοητικές λειτουργίες (αίσθηση- αντίληψη, διανόηση, εγώ) δεν βυθιζόμαστε στον απόλυτο υποκειμενισμό;...
Υπάρχει μία πολύ μεγάλη παρεξήγηση γιά το τι είναι η μυστική εμπειρία, η θεοπτία, γιά το αν Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι Αντικειμενική Πραγματικότητα , ή απλά ένα υποκειμενικό (δηλαδή φανταστικό) όραμα... Κι η παρεξήγηση δημιουργήθηκε γιατί όσοι είχαν μυστική εμπειρία δεν μίλησαν ποτέ πολύ καθαρά (λόγω και της δυσκολίας του θέματος, γιατί δεν μπορείς να μεταφέρεις εύκολα μυστικά μεταφυσικά βιώματα, σε μία λογική κατανοητή γλώσσα, που χειρίζεται μόνο συγκεκριμένες έννοιες και παραστάσεις...), ή όσοι έγραψαν δεν είχαν ποτέ εμπειρία (κι έγραψαν γιά κάτι που δεν γνώριζαν)... Ποιά είναι λοιπόν η αλήθεια;
Η αλήθεια είναι ότι η Επίγνωση, στην πνευματική της πρόοδο, μέσα σην μυστική άσκηση, υπερβαίνει τις κατώτερες λειτουργίες, βλέπει δηλαδή με πλατύτερο τρόπο, πέρα από τις κατώτερες λειτουργίες (πράγματα που δεν αντιλαμβάνονται οι κατώτερες, περιορισμένες, λειτουργίες), και δεν τις «καταργεί». Βλέπει πλατύτερα, αλλά οι κατώτερες λειτουργίες εξακολουθούν να λειτουργούν υπό το φως όμως της ανώτερης επίγνωσης και πάντα μέσα στον περιορισμένο χώρο τους... Με αυτή την έννοια η χρήση της διανόησης, δεν καταργεί τις αισθήσεις... Επίσης η «αναφορά» όλης της γνώσης, της διανόησης, της αντίληψης (και της αίσθησης) σε ένα ανώτερο συνειδησιακό κέντρο ελέγχου (το εγώ), δεν καταργεί την διανόηση και την αντίληψη και την αίσθηση... Αντιλαμβανόμαστε όλο και με πιό πλατύ, πλατύτερο, τρόπο, ενώ οι κατώτερες λειτοργίες λειτουργούν τώρα υπό το φως της νέας αντίληψης...
Με τον ίδιο τρόπο, η υπέρβαση των κατώτερων ψυχονοητικών λειτουργιών μας οδηγεί σε μία πλατύτερη επίγνωση, σε μία «ανώτερη επίγνωση», χωρίς να καταργούνται αυτές καθεαυτές οι κατώτερες λειτουργίες... Ασφαλώς, χρειάζεται να βάλουμε σε τάξη όλες αυτές τις λειτουργίες (που λειτουργούν απειθάρχητα, χωρίς προσανατολισμό...). Κι εδώ αναδύεται η ανάγκη της πνευματικής άσκησης. Μετά την «διευθέτηση» της αίσθησης, πρέπει να «διευθετηθούν» οι ανώτερες (της αίσθησης) νοητικές λειτουργίες, η αντίληψη, η διανόηση, και το «εγώ» που είναι ένα συνειδησιακό σύμπλεγμα, (γι’ αυτό οι μυσυικοί πατέρες μιλούν γιά τα τρία είδη, στάδια, του λογισμού). Η υπέρβαση του υποκειμενιστικού μηχανισμού (του εγώ) δεν οδηγεί την Επίγνωση σε ένα «υποκειμενισμό» (γιατί αυτός ακριβώς ο μηχανισμός διευθετείται), το αντίθετο, οδηγεί σε μία πλατύτερη επίγνωση που δεν στηρίζεται μόνο σε όσα γίνονται αισθητά, σε όσα γίνονται αντιληπτά ή σε όσα διανοούμαστε, ούτε στην αναφορά σε ένα «εγώ»... η Ανώτερη Επίγνωση απελευθερωμένη από τους κατώτερους μηχανισμούς Αντιλαμβάνεται την «Υποκρυπτόμενη Πνευματική Πραγματικότητα» που βρίσκεται πίσω από τον ορατό κόσμο (και που δεν αντιλαμβάνονται οι κατώτεροι μηχανισμοί), Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά πίσω από τον κόσμο, το Οποίο Υπάρχει και δεν το «κατασκευάζουμε εμείς... Κι Αυτό που Υπάρχει Είναι Κάτι Ζωντανό, Πρόσωπο (όχι προσωπικότητα, «εγώ»), Ένα Παγκόσμιο Πρόσωπο, Θεϊκό Πρόσωπο...
Έτσι η ανθρώπινη συνείδηση, ξεπερνώντας τους κατώτερους μηχανισμούς (του υποκειμενισμού) γίνεται αντικειμενική κι Αντιλαμβάνεται το Πραγματικά Υπάρχον, το Παγκόσμιο Αντικειμενικό... Αυτή είναι η «πνευματική γέννηση» γιά την οποία μιλούσε ο Ιησούς στον Νικόδημο (Ιωάννης Γ΄). Κι από εδώ αρχίζει η Επικοινωνία με τον Ζωντανό Θεό... που οδηγεί στα Ανεξερεύνητα Βάθη της Θείας Επίγνωσης... Εδώ καταργούνται τα όρια ανάμεσα στον κτιστό άνθρωπο και τον Άκτιστο Θεό και κάθε «διαφορά» Φύσεων «λιώνει» μέσα στο «Πυρ της Αγάπης», μέσα στην Απέραντη Θεία Χάρη, μέσα στο Ουράνιο Φως, σε μία «Μυστική Ένωση» που τίποτα δεν μπορεί να «σπάσει»... Εδώ καταργείται ο χρόνος, εδώ αρχίζει η Αιώνια Ζωή, η Εν Θεώ Ζωή...
Ποιός είναι ο Ιησούς; Ποιός Ήταν; Αυτός που μιλούσε γιά τον Ζωντανό Θεό, που Ταύτιζε τον Εαυτό Του με τον Ζωντανό Θεό, ο Ζωντανός Θεός... Δεν λέμε ότι πρέπει κάποιος να δεχτεί μία «πίστη», μία θεωρία... λέμε ότι πρέπει να απελευθερώσει την επίγνωσή του (τον νου, το πνεύμα, οι όροι δεν έχουν σημασία...) από τους κατώτερους υποκειμενικούς μηχανισμούς και να «αναδυθεί» στην «αντικειμενική συνείδηση» του Παγκόσμιου Αντικειμενικού (να γεννηθεί «πνευματικά»), να Επικοινωνήσει με τον Ζωντανό Θεό (σε «Αληθινή Θεία Κοινωνία»), και να «δει» μόνος του αν ο Ιησούς, αν οι μαθητές, αν οι μυστικοί πατέρες, λένε αλήθεια... Μόνος του, χωρίς μεσολαβητές, χωρίς οδηγούς, να απευθυνθεί στον Ζωντανό Θεό κατευθείαν. Ο Ζωντανός Θεός Είναι Πάντα Εδώ, πιό κοντά από όλα...
Ποιός Είναι ο Ιησούς; Ποιός Ήταν; Ας δώσει ο καθένας την απάντησή του. Αλλά η μόνη αληθινή απάντηση είναι μία. Ο Ιησούς Είναι ο Ιησούς, Εδώ, Τώρα... τίποτα άλλο...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 13. The Self That Is Not Self: A Mystical Reflection on the Path of Tao
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter13. The World
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Luminous Infinite: Explorations in Non-Dual Awareness (Verses 61-65)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / The Flame of Silence: A Mystical Journey into Contemplation
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection
The Shadow of Selfishness: A Mystical Reflection 
  
In the Vast Tapestry of Existence, where the Universe breathes life into all beings and bestows each with an essence of the divine, there exists a subtle force—one that appears not as an entity of its own but as a shadow. This is the shadow of selfishness, a veil that, once cast over our soul, obscures the radiance of our true nature. It is not a sin to fall into its embrace; it is not an inherent flaw or moral failing. No, selfishness is something more profound, more tragic. It is an infinite sadness—a sorrow for the life that could have been but is not, for the joy that could have blossomed but withered instead, for the love that could have embraced the world but turned inward, cold and withdrawn. 
This shadow is the antithesis of our innermost essence. Each of us, at the core, is an emanation of light, a unique and vibrant note in the grand symphony of creation. Our souls yearn to express the fullness of life, to experience the world through a prism of interconnectedness. But when consciousness slips into ego, when we focus solely on our own desires and needs, the shadow of selfishness begins to take form. And like a black hole in the cosmic expanse, it swallows the light, drawing our thoughts, emotions, and actions into an ever-tightening spiral of isolation. 
Selfishness is not mere self-interest. It is not the healthy pursuit of personal well-being or the mindful tending to one’s own garden. Instead, it is the forsaking of the shared and the universal in favor of the narrow and the personal. It is a contraction of the soul, a withdrawal from the boundless ocean of existence into a small, arid island of “me” and “mine.” When selfishness reigns, the world beyond ourselves becomes irrelevant, the needs of others become secondary, and the call of our true essence—one that seeks unity and wholeness—is muted, drowned out by the cries of egoic craving. 
 
The Nature of the Shadow

Selfishness manifests as a desert within the soul—a barren place devoid of growth, where seeds of compassion and empathy lie dormant beneath parched soil. It casts a frost upon the heart, numbing our senses to the beauty and suffering around us. Like a shadow that spreads at twilight, it creeps slowly and almost imperceptibly, until we are ensnared in darkness. Yet, despite its chilling grip, selfishness is not inherently evil. It is, at its root, a form of ignorance—a forgetting of our deeper self, a forgetting that we are not separate but part of an interconnected whole 
The shadow of selfishness is like a cloud that obscures the sun. The sun’s brilliance does not diminish; it remains constant, unchanging. But for those beneath the cloud’s shadow, the world becomes dim, the colors muted. So it is with our soul. When selfishness takes hold, our vision becomes clouded, and we see only through the narrow lens of self-importance. Our perception of the world becomes distorted, and we move through life blind to the possibilities for connection and transcendence. 
 
The Infinite Sadness of Selfishness

This slipping into the shadow is not a crime against morality but a tragedy of being—a loss of potential. For every moment spent in selfish pursuits, there is a corresponding moment of lost opportunity: an opportunity to extend kindness, to create beauty, to experience the sublime joy that arises from being a part of something greater than oneself. The sadness of selfishness is the sadness of watching a flower wither without ever knowing it could have bloomed. It is the sadness of a melody that goes unsung, a dance that is never danced. 
Imagine a world where every soul radiates with the light of generosity and love, where each being moves not as a solitary figure but as part of a celestial dance, interweaving and intermingling. In such a world, the boundaries between self and other dissolve, and the very concept of selfishness would seem alien, inconceivable. But in the world as we know it, selfishness is all too familiar. It is a shadow that lurks in every heart, a temptation that whispers of gain at the cost of others’ loss. And when we succumb, it is as though a small part of our spirit withers. 
The pain of selfishness is not always immediately apparent. It may appear to bring gain—wealth, power, status—but these are hollow victories. The deeper truth is that with every selfish act, with every thought that narrows to “I” and “me,” we distance ourselves from the source of true fulfillment. We become strangers in the house of our own being, unaware that the riches we seek externally pale in comparison to the boundless treasure that lies within. 
 
Beyond the Shadow: A Path to Awakening

To move beyond the shadow of selfishness is not a matter of self-denial or asceticism. It is, rather, a journey of remembrance—remembering who we truly are. We are not isolated individuals, struggling against the world and one another. We are the world; we are one another. Our essence is a drop of the same ocean, a spark of the same divine fire. When we remember this, the shadow loses its grip. The ego relaxes, and selfishness fades, not through force or suppression, but through the gentle unfolding of understanding. 
In the depths of our being, beneath the layers of conditioning and habit, there is a wellspring of compassion and love that seeks to flow outward, to touch others, to create and to nurture. This is our true nature, our highest potential. The practice of selflessness, then, is not a moral obligation or a duty; it is a liberation. It is the freeing of our spirit from the confines of the small self, the breaking of the chains that bind us to suffering and separation. 
The journey from selfishness to selflessness is not easy. It requires vigilance, for the shadow is subtle and persistent. It disguises itself as prudence, as self-preservation, as reason. It tells us that to give is to lose, that to serve is to submit, that to open our hearts is to invite pain. But these are illusions born of fear. The truth is that in giving, we receive; in serving, we are uplifted; in opening our hearts, we become invulnerable, for we no longer cling to the fragile ego but rest in the strength of the universal self. 
 
A World Transformed

If each of us were to turn away from the shadow, if we were to cast off the cloak of selfishness and stand once more in the light of our true nature, the world itself would be transformed. The deserts of the soul would bloom, the frost would melt, and the black shadows that once marred the beauty of existence would dissolve into nothingness. What would remain is a world of shared joy, a world of unity in diversity, a world where each being recognizes itself in the other. 
And so, the call is not to wage war against selfishness but to awaken from its dream. The call is to remember, to return to the source, to reclaim the light that is our birthright. In doing so, we do not merely transcend the shadow of selfishness; we transcend all shadows. We become the radiant beings we were always meant to be—expressions of the infinite, shining forth in love, compassion, and wisdom. 
For the shadow of selfishness is, in the end, but a temporary obscuration. The light it conceals is eternal. And it is this light that, once uncovered, will guide us back to the fullness of life, to the joy that never fades, to the warmth that no frost can touch. In that light, we will find not just ourselves, but the entire universe, reflected in the mirror of our soul. 
 
Η Σκιά του εγωισμού: Ένας Μυστικιστικός Προβληματισμός 
  
Στην Απέραντη Ταπισερί της Ύπαρξης, όπου το Σύμπαν αναπνέει ζωή σε όλα τα όντα και χαρίζει στο καθένα μια ουσία του θείου, υπάρχει μια λεπτή δύναμη - μια που εμφανίζεται όχι ως δική της οντότητα αλλά ως σκιά. Αυτή είναι η σκιά του εγωισμού, ένα πέπλο που, μόλις ρίξει την ψυχή μας, κρύβει τη λάμψη της αληθινής μας φύσης. Δεν είναι αμαρτία να πέφτεις στην αγκαλιά του. δεν είναι εγγενές ελάττωμα ή ηθική αποτυχία. Όχι, ο εγωισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο τραγικό. Είναι μια απέραντη θλίψη - μια λύπη για τη ζωή που θα μπορούσε να ήταν αλλά δεν είναι, για τη χαρά που θα μπορούσε να είχε ανθίσει αλλά  μαραίνεται αντ 'αυτού, για την αγάπη που θα μπορούσε να έχει αγκαλιάσει τον κόσμο αλλά στρέφεται προς τα μέσα, ψυχρή και αποτραβηγμένη. 
Αυτή η σκιά είναι η αντίθεση της πιο εσώτερης ουσίας μας. Ο καθένας από εμάς, στον πυρήνα, είναι μια εκπομπή φωτός, μια μοναδική και ζωντανή νότα στη μεγαλειώδη συμφωνία της δημιουργίας. Οι ψυχές μας λαχταρούν να εκφράσουν την πληρότητα της ζωής, να βιώσουν τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα διασύνδεσης. Αλλά όταν η συνείδηση γλιστρά στο εγώ, όταν εστιάζουμε αποκλειστικά στις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες, η σκιά του εγωισμού αρχίζει να σχηματίζεται. Και σαν μια μαύρη τρύπα στην κοσμική έκταση, καταπίνει το φως, παρασύροντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις πράξεις μας σε μια διαρκώς σφιγμένη σπείρα απομόνωσης. 
Ο εγωισμός δεν είναι απλό συμφέρον. Δεν είναι η υγιής επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας ή η προσεκτική φροντίδα στον δικό του κήπο. Αντίθετα, είναι η εγκατάλειψη του κοινού και του καθολικού υπέρ του στενού και του προσωπικού. Είναι μια συστολή της ψυχής, μια απόσυρση από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης σε ένα μικρό, άνυδρο νησί του «εγώ» και του «δικού μου». Όταν βασιλεύει ο εγωισμός, ο κόσμος πέρα από τον εαυτό μας γίνεται άσχετος, οι ανάγκες των άλλων γίνονται δευτερεύουσες και το κάλεσμα της αληθινής μας ουσίας -που αναζητά ενότητα και ολότητα- σβήνει, πνίγεται από τις κραυγές της εγωικής λαχτάρας. 
 
Η Φύση της Σκιάς

Ο εγωισμός εκδηλώνεται ως μια έρημος μέσα στην ψυχή - ένα άγονο μέρος χωρίς ανάπτυξη, όπου οι σπόροι συμπόνιας και ενσυναίσθησης βρίσκονται κοιμισμένοι κάτω από το ξεραμένο χώμα. Ρίχνει παγωνιά στην καρδιά, μουδιάζοντας τις αισθήσεις μας στην ομορφιά και την ταλαιπωρία γύρω μας. Σαν σκιά που απλώνεται στο λυκόφως, σέρνεται αργά και σχεδόν ανεπαίσθητα, μέχρι που παγιδευόμαστε στο σκοτάδι. Ωστόσο, παρά την ανατριχιαστική λαβή του, ο εγωισμός δεν είναι εγγενώς κακός. Είναι, στη ρίζα του, μια μορφή άγνοιας - μια λήθη του βαθύτερου εαυτού μας, μια λήθη ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί αλλά μέρος ενός αλληλένδετου συνόλου. 
Η σκιά του εγωισμού είναι σαν ένα σύννεφο που κρύβει τον ήλιο. Η λάμψη του ήλιου δεν μειώνεται. παραμένει σταθερή, αμετάβλητη. Αλλά για όσους βρίσκονται κάτω από τη σκιά του σύννεφου, ο κόσμος γίνεται θαμπός, τα χρώματα σβησμένα. Έτσι είναι και με την ψυχή μας. Όταν επικρατεί ο εγωισμός, το όραμά μας θολώνει και βλέπουμε μόνο μέσα από το στενό πρίσμα της αυτο-σημασίας. Η αντίληψή μας για τον κόσμο παραμορφώνεται και κινούμαστε στη ζωή τυφλοί απέναντι στις δυνατότητες σύνδεσης και υπέρβασης. 
 
Η απέραντη θλίψη του εγωισμού

Αυτό το γλίστρημα στη σκιά δεν είναι έγκλημα κατά της ηθικής, αλλά μια τραγωδία της ύπαρξης - απώλεια δυνατοτήτων. Για κάθε στιγμή που δαπανάται σε εγωιστικές επιδιώξεις, υπάρχει μια αντίστοιχη στιγμή χαμένης ευκαιρίας: μια ευκαιρία να επεκτείνεις την καλοσύνη, να δημιουργήσεις ομορφιά, να βιώσεις την υπέροχη χαρά που προκύπτει από το να είσαι μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Η θλίψη του εγωισμού είναι η θλίψη του να βλέπεις ένα λουλούδι να μαραίνεται χωρίς ποτέ να ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει ανθίσει. Είναι η θλίψη μιας μελωδίας που δεν τραγουδιέται, ενός χορού που δεν χορεύεται ποτέ. 
Φανταστείτε έναν κόσμο όπου κάθε ψυχή ακτινοβολεί με το φως της γενναιοδωρίας και της αγάπης, όπου κάθε ον κινείται όχι ως μοναχική φιγούρα αλλά ως μέρος ενός ουράνιου χορού, που συνυφαίνεται και αναμιγνύεται. Σε έναν τέτοιο κόσμο, τα όρια μεταξύ του εαυτού και του άλλου διαλύονται και η ίδια η έννοια του εγωισμού θα φαινόταν ξένη, ασύλληπτη. Αλλά στον κόσμο όπως τον ξέρουμε, ο εγωισμός είναι πολύ οικείος. Είναι μια σκιά που κρύβεται σε κάθε καρδιά, ένας πειρασμός που ψιθυρίζει το κέρδος σε βάρος της απώλειας των άλλων. Και όταν υποκύπτουμε, είναι σαν να μαραίνεται ένα μικρό μέρος του πνεύματός μας. 
Ο πόνος του εγωισμού δεν είναι πάντα άμεσα εμφανής. Μπορεί να φαίνεται ότι φέρνει κέρδος - πλούτο, δύναμη, θέση - αλλά αυτές είναι κούφιες νίκες. Η βαθύτερη αλήθεια είναι ότι με κάθε εγωιστική πράξη, με κάθε σκέψη που περιορίζεται στο «εγώ» και στο «δικό μου», αποστασιοποιούμαστε από την πηγή της αληθινής εκπλήρωσης. Γινόμαστε ξένοι στο σπίτι της ύπαρξής μας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι τα πλούτη που αναζητούμε εξωτερικά ωχριούν σε σύγκριση με τον απεριόριστο θησαυρό που κρύβεται μέσα μας. 
 
Πέρα από τη Σκιά: Ένα Μονοπάτι προς την Αφύπνιση

Το να προχωρήσουμε πέρα από τη σκιά του εγωισμού δεν είναι θέμα αυταπάρνησης ή ασκητισμού. Είναι, μάλλον, ένα ταξίδι ανάμνησης - να θυμόμαστε ποιοι είμαστε πραγματικά. Δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα, που παλεύουμε ενάντια στον κόσμο και ο ένας στον άλλο. Είμαστε ο κόσμος. είμαστε ο ένας κι ο άλλος. Η ουσία μας είναι μια σταγόνα του ίδιου ωκεανού, μια σπίθα της ίδιας θεϊκής φωτιάς. Όταν το θυμόμαστε αυτό, η σκιά χάνει τη λαβή της. Το εγώ χαλαρώνει και ο εγωισμός εξασθενεί, όχι μέσω της βίας ή της καταστολής, αλλά μέσω του απαλού ξεδιπλώματος της κατανόησης. 
Στα βάθη της ύπαρξής μας, κάτω από τα στρώματα της προετοιμασίας και της συνήθειας, υπάρχει μια πηγή συμπόνιας και αγάπης που επιδιώκει να ρέει προς τα έξω, να αγγίξει τους άλλους, να δημιουργήσει και να γαλουχήσει. Αυτή είναι η πραγματική μας φύση, οι υψηλότερες δυνατότητές μας. Η πρακτική της ανιδιοτέλειας, λοιπόν, δεν είναι ηθική υποχρέωση ή καθήκον. είναι μια απελευθέρωση. Είναι η απελευθέρωση του πνεύματός μας από τα όρια του μικρού εαυτού, το σπάσιμο των αλυσίδων που μας δένουν με τα βάσανα και τον χωρισμό. 
Το ταξίδι από τον εγωισμό στην ανιδιοτέλεια δεν είναι εύκολο. Απαιτεί επαγρύπνηση, γιατί η σκιά είναι λεπτή και επίμονη. Μεταμφιέζεται σε σύνεση, ως αυτοσυντήρηση, ως λογική. Μας λέει ότι το να δίνουμε σημαίνει να χάνουμε, ότι το να υπηρετούμε σημαίνει να υποτασσόμαστε, ότι το να ανοίγουμε την καρδιά μας είναι να προσκαλούμε πόνο. Αλλά αυτές είναι ψευδαισθήσεις που γεννιούνται από φόβο. Η αλήθεια είναι ότι δίνοντας, λαμβάνουμε. στην υπηρεσία, είμαστε ανεβασμένοι. ανοίγοντας τις καρδιές μας, γινόμαστε άτρωτοι, γιατί δεν κολλάμε πια στο εύθραυστο εγώ, αλλά αναπαυόμαστε στη δύναμη του συμπαντικού εαυτού. 
 
Ένας κόσμος που μεταμορφώθηκε

Αν ο καθένας από εμάς απομακρυνόταν από τη σκιά, αν πετάγαμε τον μανδύα του εγωισμού και στεκόμασταν ξανά στο φως της αληθινής μας φύσης, ο ίδιος ο κόσμος θα μεταμορφωνόταν. Οι έρημοι της ψυχής θα άνθιζαν, η παγωνιά θα έλιωνε και οι μαύρες σκιές που κάποτε στιγμάτιζαν την ομορφιά της ύπαρξης θα διαλύονταν στο τίποτα. Αυτό που θα έμενε είναι ένας κόσμος κοινής χαράς, ένας κόσμος ενότητας στη διαφορετικότητα, ένας κόσμος όπου το κάθε ον αναγνωρίζει τον εαυτό του στο άλλο. 
Και έτσι, το κάλεσμα δεν είναι να πολεμήσουμε τον εγωισμό αλλά να αφυπνιστούμε από το όνειρό του. Το κάλεσμα είναι να θυμηθούμε, να επιστρέψουμε στην πηγή, να διεκδικήσουμε ξανά το φως που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας. Κάνοντας αυτό, δεν ξεπερνάμε απλώς τη σκιά του εγωισμού. ξεπερνάμε όλες τις σκιές. Γινόμαστε τα λαμπερά όντα που έπρεπε πάντα να είμαστε – εκφράσεις του απείρου, που λάμπουν με αγάπη, συμπόνια και σοφία. 
Γιατί η σκιά του εγωισμού δεν είναι τελικά παρά μια προσωρινή συσκότιση. Το φως που κρύβει είναι αιώνιο. Και είναι αυτό το φως που, μόλις αποκαλυφθεί, θα μας οδηγήσει πίσω στην πληρότητα της ζωής, στη χαρά που δεν σβήνει ποτέ, στη ζεστασιά που κανένας παγετός δεν μπορεί να αγγίξει. Υπό αυτό το φως, θα βρούμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά ολόκληρο το σύμπαν, να αντανακλάται στον καθρέφτη της ψυχής μας. 
 
 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~