(ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ)
Θεός, Βασιλεία του Θεού, Κοινωνία με τον Θεό, όλα έχουν πνευματικό
νόημα. Πρέπει «εν πνεύματι» να τα «προσεγγίσουμε». Και μόνο όταν τα βιώσουμε
(εν πνεύματι) γίνονται αλήθεια, αποκτούν νόημα, περιεχόμενο, και δεν είναι έννοιες,
λέξεις, κενές...
Γράφοντας, αγαπητοί φίλοι, κι εδώ (κι αλλού στο Δίκτυο), ποτέ δεν
επικαλεστήκαμε ούτε «άγιες γραφές», ούτε «πίστη», ούτε τίποτα άλλο, γιά να
αποδείξουμε όσα λέμε... Όσα λέμε έχουν από μόνα τους την αποδεικτική τους
δύναμη, κι ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει από μόνος του την αλήθεια αυτών που
λέμε, (εφ’ όσον το θέλει , με ένα βιωματικό τρόπο... γιατί βέβαια αναφερόμαστε
σε μία ζωντανή πραγματικότητα... δεν περιοριζόμαστε στον χώρο της εννοιολογικής
ανάλυσης...)... Αν λοιπόν αναφερόμαστε στα λόγια του Ιησού (ή στα λόγια που
«αποδίδουν» στον Ιησού...), στον Ιωάννη, στα ευαγγέλια, τα αντιμετωπίζουμε σαν
λογικές έννοιες, λογικά νοήματα, που έχουν σκοπό να «υποδείξουν» κάτι, που ο
καθένας μπορεί, με τις δικές του δυνάμεις, να «επιβεβαιώσει»... (Δεν
επικαλούμαστε καμία αυθεντία, δεν ζητάμε από κανένα να πιστέψει κάτι χωρίς
προσωπικό έλεγχο... η αλήθεια είναι αυταπόδεικτη ή «αποδεικνύεται» και δεν
φοβάται κανέναν...)...
Ο Ιησούς μιλούσε γιά τον Ζωντανό Θεό, για «Κοινωνία» με τον Ζωντανό Θεό,
γιά την Βασιλεία... έφερνε το ευαγγέλιο της Βασιλείας, της Αληθινής Ζωής, στους
ανθρώπους... Τι ακριβώς έλεγε;...
Ο Ιωάννης (ο «συγγραφέας» του ευαγγελίου) γράφει (τουλάχιστον μισό
αιώνα αργότερα από την εποχή που τοποθετείται ο Ιησούς και τα τελευταία γεγονότα...),
ότι τον Θεό δεν τον είδε ποτέ κανείς, μόνο αυτός που ήταν στους κόλπους του
Πατέρα, μίλησε, εξήγησε, μας έκανε να καταλάβουμε... Τι ακριβώς εννοούσε;...
Πάντα, οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι η Απώτερη Πραγματικότητα, Αυτό που
Είναι Αόρατο πίσω από όλα, ο Θεός, Είναι Πνεύμα... Κι ο Ίδιος ο Ιησούς (κι ο
Ιωάννης) χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο (ορίζοντας τον Θεό σαν Πνεύμα), σαν να
ήταν γνωστός (ή να μπορούσε να γίνει γνωστός) στους ανθρώπους... Στην
πραγματικότητα, λέγοντας Πνεύμα, δεν λέμε τίποτα... Χρησιμοποιούμε τις έννοιες,
τις λέξεις, σαν αντιπροσωπευτικές «πραγμάτων», αντικειμένων, καταστάσεων,
κλπ... Λέγοντας «ανθρωπος», «δένδρο», «χαρά», «παράσταση», «έννοια», κλπ., όλοι
σχεδόν γνωρίζουμε τι εννοούμε... Αλλά λέγοντας «πνεύμα» τι εννοούμε; Θα πρέπει
κάποιος , να δει, να γνωρίσει κάτι, να έχει εμπειρία του, γιά να καταλάβει τι
αντιπροσωπεύει η έννοια, η λέξη. Αν δεν έχει εμπειρία, η λέξη δεν λέει τίποτα,
είναι κενή, και δεν μας οδηγεί πουθενά, μένουμε μετέωροι στην κατανόησή μας...
Αλλά ο Ιησούς δεν έλεγε κενά λόγια. Προχωρούσε πιό πέρα, οδηγούσε τους
ανθρώπους στην «Εμπειρία του Θεού», έτσι ώστε να καταλάβουν γιά «Τι Πράγμα»
μιλούσε...
Αυτό γιά το Οποίο μιλούσε όμως μπορούσε να γίνει αντιληπτό με τις
ανώτερες δυνάμεις της ψυχής κι όχι με τις συνηθισμένες ψυχονοητικές λειτουργίες
μας. Εξ’ αρχής Ήταν Σαφής: Η Βασιλεία η δική μου δεν είναι εκ του κόσμου
τούτου, έλεγε. Μιλούσε λοιπόν γιά μία Κατάσταση πέρα από τον ορατό κόσμο (των
αισθήσεων), πέρα από τον κόσμο της σκέψης (που είναι ένας πλασματικός κόσμος
εννοιών, αντιλήψεων, ερμηνειών...), γιά Μία Άλλη Πραγματικότητα...
Αλλά ο Ιησούς δεν μιλούσε θεωρητικά, αφηρημένα γιά αυτή την Θεία
Πραγματικότητα (αλλά σαν μία Πραγματικότητα που μπορούσε να βιώσει ο
άνθρωπος)... Όταν τον ρωτούσαν πως μπορούμε να προσεγγίσουμε «Αυτή την
Πραγματικότητα», τι είναι «Αυτή η Πραγματικότητα», πως πραγματοποιείται «Αυτή η
Πραγματικότητα» μέσα στην ιστορία, η απάντηση ήταν ότι, η Βασιλεία δεν είναι
κάποιο φαινόμενο που μπορεί να παρατηρηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δεν είναι
εδώ ή εκεί, σε τόπο ή σε χρόνο, και μάλιστα η Βασιλεία εμφανίζεται ξαφνικά μέσα
μας... σαν μία «εσωτερική κατανόηση», σαν ανάδυση σε μία «άλλη πραγματικότητα»,
μέσα στην «παρουσία του Θεού», στους κόλπους του Θεού...
Εξ’ αρχής λοιπόν και ο Ίδιος ο Ιησούς μιλούσε γιά την Βασιλεία σαν μία
«πνευματική κατάσταση», κι ο Ιωάννης αυτό «κατάλαβε» κι αυτό βίωσε, κι όλοι οι
αληθινοί μαθητές του Ιησού που «τήρησαν τον λόγο» Του, αυτή την Πνευματική Θεία
Πραγματικότητα βίωσαν σαν Βασιλεία του Θεού... Θεός, Βασιλεία του Θεού,
Κοινωνία με τον Θεό, όλα έχουν πνευματικό νόημα. Πρέπει «εν πνεύματι» να τα
«προσεγγίσουμε». Και μόνο όταν τα βιώσουμε (εν πνεύματι) γίνονται αλήθεια,
αποκτούν νόημα, περιεχόμενο, και δεν είναι έννοιες, λέξεις, κενές... Ο μόνος
δρόμος λοιπόν γιά να φτάσουμε στην Αλήθεια ( κι Αλήθεια είναι, να Γνωρίσουμε
τον Θεό, ο Θεός) είναι ο βιωματικός δρόμος... τίποτα άλλο, ούτε ομολογίες
πίστης, ούτε τελετουργίες, ούτε άλλες πράξεις, ούτε τίποτα, δεν ωφελεί...
Η Βασιλεία είναι «πνευματική κατάσταση», έξω από τον χωρόχρονο που
ζούμε. Η Βασιλεία είναι μετα-ιστορική, δεν εντάσσεται μέσα στον χρόνο, στον
κατασκευασμένο (από την ανθρώπινη σκέψη) χρόνο. Είναι η Άλλη Πραγματικότητα, η
«Θεία Πραγματικότητα της Κοινωνίας με τον Ζωντανό Θεό», μέσα στην οποία
«ενοποιούνται» όλα... κι όπως είπε ο Ιησούς, το γέννημα της σάρκας είναι σάρκα,
και το γεννημένο από το πνεύμα είναι πνεύμα... κι αν κάποιος δεν γεννηθεί
πνευματικά δεν μπορεί να μπει στην Βασιλεία. Ποιός εμποδίζει τους ανθρώπους να
μπουν στην Βασιλεία;
