Sunday, September 28, 2025

The Road to Truth: A Mystical Journey Beyond Knowledge

In the gentle twilight between knowing and unknowing, there exists a path—not marked on any map, not bound by the limitations of language or the constraints of conventional wisdom. This is the Road to Truth, a journey that each seeker must ultimately forge alone, stepping beyond the comfortable boundaries of inherited knowledge into the vast wilderness of direct experience.

Human knowledge, with all its careful categorizations and logical structures, serves as merely the first stepping stone. It is a raft that carries us across the river of ignorance, but once we reach the opposite shore, we must be willing to leave it behind. This is perhaps the greatest paradox of spiritual evolution: that which helps us must ultimately be transcended.

The Impermanence of Knowledge

Consider the nature of what we call "knowledge." It exists as a collection of symbols, words, and concepts—representations of reality rather than reality itself. These representations change with time, culture, and context. What was "known" with certainty by our ancestors often appears naive to modern understanding. Our current certainties will likely appear equally limited to future generations.

This impermanence reveals the essential quality of knowledge: it is not Truth itself but a fleeting shadow cast by Truth upon the wall of human understanding. Knowledge is worth "almost nothing" in the eternal sense precisely because it is conditional, temporary, and incomplete. Yet paradoxically, this very limitation is what makes it valuable as a starting point.

The First Steps on the Path

In our early journey, we gather knowledge as a child collects seashells along the shore—each concept, theory, and insight a beautiful fragment that hints at the vastness of the ocean. These fragments serve us well initially. They give us language to express our questions, frameworks to organize our experiences, and maps that show where others have traveled before.

But there comes a moment in every authentic spiritual journey when the maps no longer correspond to the territory. The words no longer contain the experience. The concepts no longer capture the reality. It is at this threshold that many turn back, clinging to the familiar comfort of what they "know."

Yet it is precisely at this threshold that the true Road to Truth begins.

Opening the Road Ourselves

What does it mean to "open the Road to Truth ourselves"? It means to venture beyond secondhand wisdom into firsthand revelation. It means to trade the certainty of dogma for the authenticity of direct perception. It means to walk where no footsteps guide you, guided instead by the subtle flame of intuition that burns within.

This opening requires courage, for it means abandoning the security of established trails. It requires humility, for it means acknowledging that the greatest truths lie beyond our current understanding. Most importantly, it requires presence—the willingness to encounter reality naked and immediate, without the protective filters of concept and belief.

In mystical traditions across the world, this transition is described in countless ways:

The Sufis speak of "fana"—the annihilation of the separate self in divine reality

Zen masters point to "satori"—sudden enlightenment beyond intellectual understanding

Christian mystics describe the "cloud of unknowing"—where the divine is encountered beyond thought

The Upanishads proclaim "neti neti" (not this, not this)—the negation of all limited conceptions of truth

All point to the same essential insight: Truth is not something we possess but something we become when we shed our attachments to limited knowledge.

The Paradox of the Pathless Path

How do we walk a road that does not exist until our walking creates it? This is the central paradox of the mystical journey. The Road to Truth cannot be taught or transmitted—it can only be discovered through the act of seeking itself.

Each sincere question becomes a step on this road. Each moment of genuine wonder clears a bit more of the path. Each experience of awe and mystery extends the road further into the unknown. The seeker becomes both the traveler and the architect of the journey.

This does not mean abandoning reason or embracing irrationality. Rather, it means recognizing that reason itself is a tool, not the destination. Like a chisel that shapes a sculpture, reason helps us refine our perception, but it cannot itself perceive the ultimate.

Beyond the Known

What lies beyond the borders of the known? Ancient mystical traditions speak of unitive consciousness—a state of being where the illusory boundaries between self and other, knower and known, dissolve into a seamless wholeness. They speak of a timeless presence that encompasses yet transcends all temporary manifestations. They speak of love as the fundamental fabric of reality, recognized when the veils of separation fall away.

These descriptions are themselves just pointers, just words. They are like fingers pointing at the moon, not the moon itself. The true nature of what awaits beyond knowledge cannot be described but only experienced.

The Eternal Return

The mystical journey follows a circular path. Having ventured beyond knowledge into direct perception, the seeker often returns to the world of concepts and words—but now infused with the light of firsthand revelation. Knowledge, once transcended, can be reclaimed as a useful tool rather than an ultimate authority.

In this return, the mystic becomes a bridge between worlds—able to speak the language of conventional knowledge while remaining rooted in a deeper understanding. The words they speak may sound similar to conventional wisdom, but they carry a resonance that hints at their source beyond the known.

The Invitation

The mystical path is not for the faint of heart. It demands everything and promises nothing that can be possessed or achieved in conventional terms. Yet it offers the one thing that conventional knowledge can never provide: the direct experience of Truth unconditioned by human limitation.

This is the invitation that has called to seekers throughout the ages—to use knowledge as a starting point but not a final destination. To allow it to serve us "for a while in our first steps in life," and then to gather the courage to step beyond its boundaries into the vast unknown.

For it is only in opening the Road to Truth ourselves that we discover the road has always been here, waiting for us to walk it with eyes newly opened, with hearts undefended, with minds prepared to wonder rather than know.

In the end, the Road to Truth is not something we create but something we uncover—by clearing away the accumulated debris of secondhand knowledge to reveal the direct pathway to reality that has been here all along, hidden in plain sight, waiting for us to take the first step beyond what we think we know into the mystery of what truly is.

…

Ο Δρόμος προς την Αλήθεια: Ένα Μυστικιστικό Ταξίδι Πέρα από τη Γνώση

Στο απαλό λυκόφως μεταξύ της γνώσης και της άγνοιας, υπάρχει ένα μονοπάτι—όχι σημειωμένο σε κανέναν χάρτη, όχι δεσμευμένο από τους περιορισμούς της γλώσσας ή τα όρια της συμβατικής σοφίας. Αυτός είναι ο Δρόμος προς την Αλήθεια, ένα ταξίδι που κάθε αναζητητής πρέπει τελικά να χαράξει μόνος του, βγαίνοντας πέρα από τα άνετα όρια της κληρονομημένης γνώσης και μπαίνοντας στην απέραντη άγρια χώρα της άμεσης εμπειρίας.

Η ανθρώπινη γνώση, με όλες τις προσεκτικές ταξινομήσεις και τις λογικές δομές της, είναι απλώς η πρώτη πέτρα στο μονοπάτι. Είναι μια σχεδία που μας μεταφέρει πέρα από τον ποταμό της άγνοιας, αλλά μόλις φτάσουμε στην απέναντι όχθη, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να την αφήσουμε πίσω. Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη παραδοξότητα της πνευματικής εξέλιξης: αυτό που μας βοηθά, πρέπει τελικά να ξεπεραστεί.

Η Παροδικότητα της Γνώσης

Σκέψου τη φύση αυτού που αποκαλούμε "γνώση". Υπάρχει ως μια συλλογή από σύμβολα, λέξεις και έννοιες—αναπαραστάσεις της πραγματικότητας και όχι η ίδια η πραγματικότητα. Αυτές οι αναπαραστάσεις αλλάζουν με τον χρόνο, τον πολιτισμό και τα συμφραζόμενα. Αυτό που κάποτε ήταν βέβαιο για τους προγόνους μας, σήμερα φαίνεται αφελές. Οι σημερινές μας βεβαιότητες πιθανότατα θα φανούν εξίσου περιορισμένες στις μελλοντικές γενιές.

Αυτή η παροδικότητα αποκαλύπτει την ουσιώδη ποιότητα της γνώσης: δεν είναι η ίδια η Αλήθεια, αλλά μια φευγαλέα σκιά της που προβάλλεται πάνω στον τοίχο της ανθρώπινης κατανόησης. Η γνώση αξίζει "σχεδόν τίποτα" με την αιώνια έννοια, ακριβώς επειδή είναι υπό όρους, προσωρινή και ελλιπής. Ωστόσο, παραδόξως, αυτός ο ίδιος ο περιορισμός της είναι που την καθιστά πολύτιμη ως αφετηρία.

Τα Πρώτα Βήματα στο Μονοπάτι

Στην αρχή του ταξιδιού μας, συλλέγουμε γνώση όπως ένα παιδί μαζεύει κοχύλια στην ακτή—κάθε έννοια, θεωρία και διορατικότητα είναι ένα όμορφο θραύσμα που υποδηλώνει την απεραντοσύνη του ωκεανού. Αυτά τα θραύσματα μας εξυπηρετούν αρχικά. Μας δίνουν τη γλώσσα για να εκφράσουμε τα ερωτήματά μας, τα πλαίσια για να οργανώσουμε τις εμπειρίες μας και τους χάρτες που δείχνουν πού έχουν ταξιδέψει άλλοι πριν από εμάς.

Όμως, έρχεται μια στιγμή σε κάθε αυθεντικό πνευματικό ταξίδι, όπου οι χάρτες δεν αντιστοιχούν πλέον στην επικράτεια. Οι λέξεις δεν περιέχουν πια την εμπειρία. Οι έννοιες δεν συλλαμβάνουν πλέον την πραγματικότητα. Είναι σ’ αυτό το όριο που πολλοί γυρίζουν πίσω, προσκολλώμενοι στη γνώριμη άνεση του "γνωστού."

Όμως, είναι ακριβώς σ’ αυτό το όριο που ξεκινά ο αληθινός Δρόμος προς την Αλήθεια.

Το Άνοιγμα του Δρόμου από Εμάς

Τι σημαίνει να "ανοίξουμε τον Δρόμο προς την Αλήθεια μόνοι μας"; Σημαίνει να τολμήσουμε πέρα από τη δευτερογενή σοφία προς την άμεση αποκάλυψη. Σημαίνει να ανταλλάξουμε τη βεβαιότητα του δόγματος με την αυθεντικότητα της άμεσης αντίληψης. Σημαίνει να περπατήσουμε εκεί που δεν υπάρχουν πατημασιές, καθοδηγούμενοι μόνο από τη λεπτή φλόγα της διαίσθησης που καίει μέσα μας.

Αυτό το άνοιγμα απαιτεί θάρρος, γιατί σημαίνει εγκατάλειψη της ασφάλειας των καθιερωμένων μονοπατιών. Απαιτεί ταπεινότητα, γιατί σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε πως οι μεγαλύτερες αλήθειες βρίσκονται πέρα από την τρέχουσα κατανόησή μας. Και, το πιο σημαντικό, απαιτεί παρουσία—τη διάθεση να συναντήσουμε την πραγματικότητα γυμνοί και άμεσοι, χωρίς τα προστατευτικά φίλτρα των εννοιών και των πεποιθήσεων.

Στις μυστικιστικές παραδόσεις του κόσμου, αυτή η μετάβαση περιγράφεται με αμέτρητους τρόπους:

Οι Σούφι μιλούν για τη "φανά"—την εξαφάνιση του διαχωρισμένου εαυτού μέσα στη θεϊκή πραγματικότητα

Οι δάσκαλοι του Ζεν δείχνουν προς το "σατόρι"—την ξαφνική φώτιση πέρα από τη διανοητική κατανόηση

Οι Χριστιανοί μυστικιστές περιγράφουν τη "νεφέλη της άγνοιας"—όπου το θείο βιώνεται πέρα από τη σκέψη

Οι Ουπανισάδες διακηρύσσουν "νετί νετί" (ούτε αυτό, ούτε εκείνο)—την άρνηση όλων των περιορισμένων αντιλήψεων της αλήθειας

Όλα δείχνουν προς την ίδια θεμελιώδη διαπίστωση: η Αλήθεια δεν είναι κάτι που κατέχουμε, αλλά κάτι που γινόμαστε όταν αποβάλλουμε τις προσκολλήσεις μας στη περιορισμένη γνώση.

Το Παράδοξο του Ατραπού Δίχως Ατραπό

Πώς περπατάμε έναν δρόμο που δεν υπάρχει μέχρι να τον δημιουργήσει το ίδιο το περπάτημά μας; Αυτή είναι η κεντρική παραδοξότητα του μυστικιστικού ταξιδιού. Ο Δρόμος προς την Αλήθεια δεν μπορεί να διδαχθεί ή να μεταδοθεί—μπορεί μόνο να ανακαλυφθεί μέσω της ίδιας της αναζήτησης.

Κάθε ειλικρινής ερώτηση γίνεται ένα βήμα σ’ αυτόν τον δρόμο. Κάθε στιγμή γνήσιου θαυμασμού καθαρίζει λίγο περισσότερο το μονοπάτι. Κάθε εμπειρία δέους και μυστηρίου επεκτείνει το δρόμο πιο βαθιά στο άγνωστο. Ο αναζητητής γίνεται ταυτόχρονα και ταξιδιώτης και αρχιτέκτονας της διαδρομής.

Αυτό δεν σημαίνει την εγκατάλειψη της λογικής ή την αποδοχή της παραλογίας. Αντίθετα, σημαίνει την αναγνώριση ότι η λογική είναι ένα εργαλείο, όχι ο προορισμός. Όπως ένα σκαρπέλο που σμιλεύει ένα άγαλμα, η λογική μας βοηθά να βελτιώσουμε την αντίληψή μας, αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί την ίδια την απόλυτη αλήθεια.

Πέρα από το Γνωστό

Τι βρίσκεται πέρα από τα όρια του γνωστού; Οι αρχαίες μυστικιστικές παραδόσεις μιλούν για την ενωτική συνείδηση—μια κατάσταση ύπαρξης όπου τα απατηλά όρια μεταξύ εαυτού και άλλου, γνώστη και γνωστού, διαλύονται σε μια αδιάσπαστη ολότητα. Μιλούν για μια άχρονη παρουσία που περικλείει αλλά και υπερβαίνει όλες τις προσωρινές εκδηλώσεις. Μιλούν για την αγάπη ως το θεμελιώδες ύφασμα της πραγματικότητας, που αναγνωρίζεται όταν τα πέπλα του διαχωρισμού πέσουν.

Αυτές οι περιγραφές είναι απλώς δείκτες, απλώς λόγια. Είναι σαν τα δάχτυλα που δείχνουν το φεγγάρι, όχι το ίδιο το φεγγάρι. Η αληθινή φύση αυτού που μας περιμένει πέρα από τη γνώση δεν μπορεί να περιγραφεί, παρά μόνο να βιωθεί.

Η Αιώνια Επιστροφή

Το μυστικιστικό ταξίδι ακολουθεί έναν κυκλικό δρόμο. Έχοντας ταξιδέψει πέρα από τη γνώση στη ζωντανή αντίληψη, ο αναζητητής συχνά επιστρέφει στον κόσμο των εννοιών και των λέξεων—αλλά τώρα διαποτισμένος με το φως της άμεσης αποκάλυψης. Η γνώση, αφού ξεπεραστεί, μπορεί να ανακτηθεί ως ένα χρήσιμο εργαλείο και όχι ως η απόλυτη αυθεντία.

Σε αυτήν την επιστροφή, ο μύστης γίνεται γέφυρα μεταξύ των κόσμων—ικανός να μιλά τη γλώσσα της συμβατικής γνώσης, ενώ παραμένει ριζωμένος σε μια βαθύτερη κατανόηση. Τα λόγια του μπορεί να ακούγονται οικεία, αλλά φέρουν μια δόνηση που υποδηλώνει την πηγή τους πέρα από το γνωστό.

Η Πρόσκληση

Το μυστικιστικό μονοπάτι δεν είναι για τους ολιγόψυχους. Απαιτεί τα πάντα και δεν υπόσχεται τίποτα που μπορεί να αποκτηθεί ή να επιτευχθεί με συμβατικούς όρους. Ωστόσο, προσφέρει το ένα πράγμα που η συμβατική γνώση δεν μπορεί ποτέ να δώσει: την άμεση εμπειρία της Αλήθειας, ανεξάρτητης από ανθρώπινους περιορισμούς.

Αυτή είναι η πρόσκληση που έχει καλέσει αναζητητές μέσα στους αιώνες—να χρησιμοποιήσουν τη γνώση ως αφετηρία αλλά όχι ως τελικό προορισμό. Να της επιτρέψουν να μας υπηρετήσει «για λίγο στα πρώτα μας βήματα στη ζωή» και έπειτα να συγκεντρώσουμε το θάρρος να περάσουμε πέρα από τα όριά της, στο απέραντο άγνωστο.

Διότι μόνο ανοίγοντας τον Δρόμο προς την Αλήθεια μόνοι μας, ανακαλύπτουμε ότι ο δρόμος ήταν πάντα εδώ, περιμένοντάς μας να τον περπατήσουμε με μάτια νεοανοιγμένα, με καρδιές απροστάτευτες, με νου έτοιμο να θαυμάσει αντί να γνωρίζει.

Στο τέλος, ο Δρόμος προς την Αλήθεια δεν είναι κάτι που δημιουργούμε, αλλά κάτι που αποκαλύπτουμε—καθαρίζοντας τα συσσωρευμένα συντρίμμια της δευτερογενούς γνώσης, για να φανερώσουμε το άμεσο μονοπάτι προς την πραγματικότητα που ήταν πάντα εδώ, κρυμμένο σε κοινή θέα, περιμένοντάς μας να κάνουμε το πρώτο βήμα πέρα από αυτό που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, στο μυστήριο αυτού που πραγματικά είναι.

Monday, 29 September, 2025

Chapter 16. Pleasure

The Sacred Path Beyond Attachment: A Journey into the Ineffable

In the vast cathedral of existence, where silence speaks louder than words and emptiness overflows with infinite presence, there walks a seeker whose footsteps echo not upon the earth but within the chambers of eternity. This pilgrim of the inner realm has discovered what the ancient sages whispered in the Dhammapada—that the path to liberation winds not through the accumulation of pleasures, but through the sacred act of release, the mystical dissolution of all that binds the soul to the wheel of suffering.

The Great Turning Away

Like a lotus that blooms in muddy waters yet remains untouched by its surroundings, the awakening soul begins to turn away from the intoxicating nectar of worldly vanity. Where once the seeker pursued the ephemeral butterflies of pleasure, chasing shadows that dance upon the walls of Maya's cave, now emerges a different hunger—a divine yearning that pulls the consciousness inward toward the luminous source of all being.

This turning away is not born of bitterness or rejection, but of a profound recognition that dawns like sunrise over still waters. The soul perceives, with crystalline clarity, that to give oneself to vanity is to scatter one's essence like seeds upon barren ground, while meditation—that sacred communion with the infinite—gathers all fragmented rays of consciousness into a single, blazing point of divine light.

In the depths of contemplative silence, the seeker discovers that what they had mistaken for life's real aim was merely a mirage shimmering in the desert of unconscious existence. The true purpose reveals itself not as acquisition but as surrender, not as grasping but as opening, not as becoming but as simply being—pure, unlimited, eternal being that flows like an underground river beneath all surface turbulence.

The Desert of Detachment

The path leads the pilgrim into what mystics have called the desert of the soul—a vast, boundless expanse where the familiar landmarks of attachment dissolve into the infinite horizon. Here, in this sacred wasteland, the seeker learns the most paradoxical truth: that to look neither for the pleasant nor the unpleasant is to discover a peace that surpasses all understanding.

Like a master weaver who must first unravel the tangled threads before creating a new tapestry, the soul begins the delicate work of disentanglement. Each thread of desire, each knot of aversion, must be examined with the gentle attention of a gardener tending to rare orchids. The pleasant experiences that once bloomed in the garden of memory are recognized as thorns that pierce the heart when absent; the unpleasant memories that cast shadows across the mind's landscape are seen as storms that lose their power when no longer resisted.

In this process of sacred unweaving, the seeker encounters a profound mystery: that pain arises not from the absence of the pleasant nor the presence of the unpleasant, but from the very act of seeking and avoiding. Like a bird that injures itself against the bars of a cage it has built with its own attachments, the soul discovers that liberation comes not from finding the perfect perch, but from realizing it was always free to fly.

The Emptying of Love's Vessel

Perhaps nowhere does this journey become more poignant than in the realm of human affection—that tender territory where the heart learns its most difficult lessons. The mystic path reveals an unsettling truth that challenges every romantic notion: that even love, in its possessive form, becomes a golden chain that binds the soul to the wheel of suffering.

This teaching unfolds like a night-blooming cereus, revealing its meaning only to those who wait in patient darkness. The seeker begins to understand that what they called love was often a beautiful form of imprisonment—a gilded cage constructed from need, fear, and the desperate clinging to another's presence. True love, the sages whisper, is like space itself: infinite, embracing all, yet attached to nothing.

The soul learns to distinguish between love that grasps and love that liberates, between affection that binds and compassion that sets free. Like water that takes the shape of any vessel yet remains essentially formless, divine love flows through all relationships without becoming trapped in the narrow channels of personal attachment. This is the love of the mystic—vast as the sky, gentle as morning dew, present everywhere yet belonging nowhere.

When the seeker releases the beloved from the prison of possession, a miracle occurs. Love expands beyond the boundaries of the personal, flowering into universal compassion. The grief that once arose from loss transforms into gratitude for having been a temporary vessel for this cosmic force. Fear, which fed on the possibility of separation, dissolves like morning mist before the sun of understanding.

The Alchemy of Desire

Deep within this desert of detachment, the pilgrim encounters the various faces of desire—those primal forces that have driven humanity since the dawn of consciousness. Lust reveals itself as a fire that promises warmth but burns the hand that feeds it. Greed shows its true nature as a bottomless well that no amount of water can fill. Each passion, each craving, each desperate reaching for satisfaction outside oneself is seen with the clear vision of one who has stepped back from the theater of human drama.

Yet this seeing is not harsh judgment but gentle recognition, like a parent watching a child chase soap bubbles in a garden. The seeker understands that these desires are not enemies to be conquered but energies to be transformed through the sacred alchemy of awareness. What was once the lead of compulsion becomes, through the philosopher's stone of consciousness, the gold of freedom.

The mystic discovers that freedom from desire does not mean the absence of feeling, but rather the presence of something far greater—a love so complete, a joy so full, that it needs nothing external to sustain itself. This is the paradox that only the heart can understand: in releasing all, one gains everything; in needing nothing, one possesses the universe.

The Garden of Virtues

As the soul continues its inward journey, it begins to embody what the ancients called the garden of virtues—not as moral accomplishments to be displayed like trophies, but as natural expressions of a consciousness that has remembered its true nature. Virtue and intelligence bloom not through effort but through the removal of obstacles, like a sculptor who reveals the statue by chipping away excess marble.

The seeker who speaks truth does so not from righteousness but from the impossibility of deception when one has seen through the illusion of separateness. Justice flows naturally from a heart that recognizes all beings as facets of the same divine jewel. The business that becomes truly one's own is not the accumulation of possessions or achievements, but the sacred work of polishing the mirror of consciousness until it reflects only pure light.

Such a soul becomes dear to the world not through seeking approval but through embodying a peace that others instinctively recognize as their own deepest nature. Like a clear mountain spring that refreshes all who drink from it, this presence offers something that cannot be named but is universally sought—a taste of the eternal, a glimpse of home.

The Upward Stream

In the most profound depths of this mystical transformation, something extraordinary occurs. The seeker becomes what the ancient texts call "urdhvamsrotas"—one who is carried upward by the stream of existence itself. Where once the soul swam against the current, struggling to reach some imagined shore, now it surrenders to a flow that was always carrying it toward its ultimate destination.

This surrender is not passive but vibrantly alive, like a leaf dancing on the wind or a flame reaching toward heaven. The mind, once bewildered by the complexities of love and attachment, settles into a crystalline clarity that reflects the ineffable without distortion. Thoughts arise and pass like clouds in an infinite sky, no longer creating weather systems of emotion but simply expressions of the cosmos knowing itself through this particular window of awareness.

The desire for Nirvana—that ineffable state beyond all description—springs up naturally, like a flower opening to the sun. But here lies another paradox: the more intensely this desire burns, the more completely the desirer disappears. In seeking the Absolute, the seeker discovers that the Absolute was never absent, never distant, never other than their own deepest being.

The Return to the World

The mystic's journey, though it leads through the desert of detachment and up the mountain of transcendence, ultimately completes its circle by returning to the world of form and relationship. But this return is not a falling back into old patterns; it is the return of one who has died to illusion and been reborn in truth.

Like a traveler returning from distant lands with gifts for kinsmen, the awakened soul brings back treasures that cannot be seen but can be felt—the fragrance of inner peace, the warmth of unconditional love, the light of understanding that illuminates without blinding. The good works that such a being has done follow them not as achievements to be claimed but as natural expressions of a heart that has found its way home.

Friends and lovers who greet this returning pilgrim sense something different, something that speaks to their own deepest longing. In the presence of one who has touched the ineffable, others taste the possibility of their own freedom. The very air seems different around such a being—lighter, more spacious, charged with the potential for awakening.

The Eternal Homecoming

In the end, the mystical path reveals itself not as a journey to some distant destination but as an eternal homecoming—a return to what was never lost, a discovery of what was never hidden, a finding of what was never absent. The seeker realizes that all seeking was itself the very thing that created the illusion of separation from the sought.

This realization dawns gently, like morning light slowly illuminating a landscape that was always there but couldn't be seen in the darkness. The peace that was sought through countless paths is revealed to be the very ground of being itself. The love that was pursued through myriad relationships is discovered to be one's own essential nature. The truth that was studied in countless teachings is recognized as the immediate awareness in which all experience arises.

The pilgrim who began this journey as a seeker of enlightenment completes it as enlightenment itself—not as a personal achievement but as the universe awakening to its own infinite nature through the temporary form of an individual consciousness. In this awakening, all boundaries dissolve, all questions find their answer, and all seeking comes to its natural rest.

And so the circle completes itself, not as an ending but as an endless beginning—for in the realm of the mystic, every moment is both a departure and a return, every breath both a dying and a birth, every heartbeat both a reaching toward and a resting in the ineffable mystery that we have always been, are now, and shall eternally remain.

…

Ο Ιερός Δρόμος Πέρα από την Προσκόλληση: Ένα Ταξίδι στο Ακατάληπτο

Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ύπαρξης, όπου η σιωπή μιλάει πιο δυνατά από τις λέξεις και το κενό ξεχειλίζει από άπειρη παρουσία, βαδίζει ένας αναζητητής του οποίου τα βήματα αντηχούν όχι πάνω στη γη αλλά μέσα στους θαλάμους της αιωνιότητας. Αυτός ο προσκυνητής του εσωτερικού βασιλείου έχει ανακαλύψει αυτό που οι αρχαίοι σοφοί ψιθύριζαν στο Dhammapada—ότι ο δρόμος προς την απελευθέρωση δεν περνάει μέσα από τη συσσώρευση απολαύσεων, αλλά μέσα από την ιερή πράξη της απελευθέρωσης, τη μυστικιστική διάλυση όλων όσων δένουν την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Η Μεγάλη Στροφή Μακριά

Όπως ένας λωτός που ανθίζει σε λασπωμένα νερά αλλά παραμένει ανέγγιχτος από το περιβάλλον του, η αφυπνιζόμενη ψυχή αρχίζει να στρέφεται μακριά από το μεθυστικό νέκταρ της κοσμικής ματαιοδοξίας. Εκεί όπου κάποτε ο αναζητητής κυνηγούσε τις εφήμερες πεταλούδες της απόλαυσης, κυνηγώντας σκιές που χορεύουν στους τοίχους της σπηλιάς της Μάγιας, τώρα αναδύεται μια διαφορετική πείνα—μια θεϊκή λαχτάρα που τραβάει τη συνείδηση προς τα μέσα, προς την φωτεινή πηγή όλης της ύπαρξης.

Αυτή η στροφή μακριά δεν γεννιέται από πικρία ή απόρριψη, αλλά από μια βαθιά αναγνώριση που ξημερώνει σαν ανατολή πάνω από ήσυχα νερά. Η ψυχή αντιλαμβάνεται, με κρυστάλλινη διαύγεια, ότι το να δίνεις τον εαυτό σου στη ματαιοδοξία είναι σαν να σκορπίζεις την ουσία σου όπως σπόρους σε άγονη γη, ενώ ο διαλογισμός—αυτή η ιερή κοινωνία με το άπειρο—συγκεντρώνει όλες τις διασκορπισμένες ακτίνες της συνείδησης σε ένα μόνο, φλεγόμενο σημείο θεϊκού φωτός.

Στα βάθη της στοχαστικής σιωπής, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι αυτό που είχε λάθος θεωρήσει ως πραγματικό σκοπό της ζωής ήταν απλώς μια ανταύγεια που τρεμοπαίζει στην έρημο της ασυνείδητης ύπαρξης. Ο αληθινός σκοπός αποκαλύπτεται όχι ως απόκτηση αλλά ως παράδοση, όχι ως αρπαγή αλλά ως άνοιγμα, όχι ως γίνομαι αλλά ως απλώς είμαι—καθαρή, απεριόριστη, αιώνια ύπαρξη που ρέει σαν υπόγειο ποτάμι κάτω από όλη την επιφανειακή αναταραχή.

Η Έρημος της Αποσύνδεσης

Ο δρόμος οδηγεί τον προσκυνητή σε αυτό που οι μυστικιστές έχουν ονομάσει την έρημο της ψυχής—μια απέραντη, απεριόριστη έκταση όπου τα οικεία σημεία αναφοράς της προσκόλλησης διαλύονται στον άπειρο ορίζοντα. Εδώ, σε αυτή την ιερή ερημιά, ο αναζητητής μαθαίνει την πιο παράδοξη αλήθεια: ότι το να μην ψάχνεις ούτε το ευχάριστο ούτε το δυσάρεστο είναι να ανακαλύπτεις μια ειρήνη που υπερβαίνει κάθε κατανόηση.

Όπως ένας μάστορας υφαντής που πρέπει πρώτα να ξετυλίξει τα μπερδεμένα νήματα πριν δημιουργήσει ένα νέο υφαντό, η ψυχή αρχίζει το λεπτό έργο της αποσύνδεσης. Κάθε νήμα επιθυμίας, κάθε κόμπος αποστροφής, πρέπει να εξεταστεί με την απαλή προσοχή ενός κηπουρού που φροντίζει σπάνιες ορχιδέες. Οι ευχάριστες εμπειρίες που κάποτε άνθιζαν στον κήπο της μνήμης αναγνωρίζονται ως αγκάθια που τρυπούν την καρδιά όταν απουσιάζουν· οι δυσάρεστες μνήμες που ρίχνουν σκιές στο τοπίο του νου φαίνονται ως καταιγίδες που χάνουν τη δύναμή τους όταν δεν αντιστέκονται πια.

Σε αυτή τη διαδικασία της ιερής απούφανσης, ο αναζητητής συναντά ένα βαθύ μυστήριο: ότι ο πόνος προκύπτει όχι από την απουσία του ευχάριστου ούτε από την παρουσία του δυσάρεστου, αλλά από την ίδια την πράξη του ψαξίματος και της αποφυγής. Όπως ένα πουλί που τραυματίζεται στα κάγκελα ενός κλουβιού που έχει χτίσει με τις δικές του προσκολλήσεις, η ψυχή ανακαλύπτει ότι η απελευθέρωση έρχεται όχι από την εύρεση της τέλειας κούρνιας, αλλά από την συνειδητοποίηση ότι ήταν πάντα ελεύθερη να πετάξει.

Το Άδειασμα του Δοχείου της Αγάπης

Ίσως πουθενά αυτό το ταξίδι δεν γίνεται πιο συγκινητικό από ό,τι στο βασίλειο της ανθρώπινης στοργής—εκείνη η τρυφερή περιοχή όπου η καρδιά μαθαίνει τα πιο δύσκολα μαθήματά της. Ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει μια ανησυχητική αλήθεια που προκαλεί κάθε ρομαντική έννοια: ότι ακόμα και η αγάπη, στην κτητική της μορφή, γίνεται μια χρυσή αλυσίδα που δένει την ψυχή στον τροχό του πόνου.

Αυτή η διδασκαλία ξεδιπλώνεται σαν ένα νυχτερινό cereus που ανθίζει, αποκαλύπτοντας το νόημά του μόνο σε όσους περιμένουν υπομονετικά στο σκοτάδι. Ο αναζητητής αρχίζει να καταλαβαίνει ότι αυτό που αποκαλούσε αγάπη ήταν συχνά μια όμορφη μορφή φυλάκισης—ένα χρυσωμένο κλουβί κατασκευασμένο από ανάγκη, φόβο και την απελπισμένη προσκόλληση στην παρουσία ενός άλλου. Η αληθινή αγάπη, ψιθυρίζουν οι σοφοί, είναι σαν τον ίδιο τον χώρο: άπειρη, αγκαλιάζοντας τα πάντα, αλλά προσκολλημένη σε τίποτα.

Η ψυχή μαθαίνει να διακρίνει μεταξύ αγάπης που αρπάζει και αγάπης που απελευθερώνει, μεταξύ στοργής που δένει και συμπόνιας που ελευθερώνει. Όπως το νερό που παίρνει το σχήμα οποιουδήποτε δοχείου αλλά παραμένει ουσιαστικά άμορφο, η θεϊκή αγάπη ρέει μέσα από όλες τις σχέσεις χωρίς να παγιδεύεται στα στενά κανάλια της προσωπικής προσκόλλησης. Αυτή είναι η αγάπη του μυστικιστή—απέραντη σαν τον ουρανό, απαλή σαν πρωινή δροσιά, παρούσα παντού αλλά μη ανήκουσα πουθενά.

Όταν ο αναζητητής απελευθερώνει τον αγαπημένο από τη φυλακή της κατοχής, συμβαίνει ένα θαύμα. Η αγάπη επεκτείνεται πέρα από τα όρια του προσωπικού, ανθίζοντας σε παγκόσμια συμπόνια. Η θλίψη που κάποτε προερχόταν από την απώλεια μεταμορφώνεται σε ευγνωμοσύνη για το ότι υπήρξε προσωρινό δοχείο για αυτή την κοσμική δύναμη. Ο φόβος, που τρεφόταν από την πιθανότητα του χωρισμού, διαλύεται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ήλιο της κατανόησης.

Η Αλχημεία της Επιθυμίας

Βαθιά μέσα σε αυτή την έρημο της αποσύνδεσης, ο προσκυνητής συναντά τα διάφορα πρόσωπα της επιθυμίας—αυτές τις πρωταρχικές δυνάμεις που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα από την αυγή της συνείδησης. Η λαγνεία αποκαλύπτει τον εαυτό της ως φωτιά που υπόσχεται ζεστασιά αλλά καίει το χέρι που την τρέφει. Η απληστία δείχνει την αληθινή της φύση ως πηγάδι χωρίς πάτο που κανένα ποσό νερού δεν μπορεί να γεμίσει. Κάθε πάθος, κάθε λαχτάρα, κάθε απελπισμένη προσέγγιση για ικανοποίηση έξω από τον εαυτό είναι ορατή με την καθαρή όραση ενός που έχει απομακρυνθεί από το θέατρο του ανθρώπινου δράματος.

Ωστόσο, αυτή η όραση δεν είναι σκληρή κρίση αλλά απαλή αναγνώριση, σαν γονιός που παρακολουθεί ένα παιδί να κυνηγάει σαπουνόφουσκες σε έναν κήπο. Ο αναζητητής καταλαβαίνει ότι αυτές οι επιθυμίες δεν είναι εχθροί που πρέπει να κατακτηθούν αλλά ενέργειες που πρέπει να μεταμορφωθούν μέσω της ιερής αλχημείας της επίγνωσης. Αυτό που ήταν κάποτε το μολύβι της καταναγκαστικότητας γίνεται, μέσω της φιλοσοφικής πέτρας της συνείδησης, το χρυσάφι της ελευθερίας.

Ο μυστικιστής ανακαλύπτει ότι η ελευθερία από την επιθυμία δεν σημαίνει την απουσία συναισθήματος, αλλά μάλλον την παρουσία κάτι πολύ μεγαλύτερου—μιας αγάπης τόσο πλήρους, μιας χαράς τόσο γεμάτης, που δεν χρειάζεται τίποτα εξωτερικό για να συντηρηθεί. Αυτό είναι το παράδοξο που μόνο η καρδιά μπορεί να καταλάβει: στο να απελευθερώνεις τα πάντα, κερδίζεις τα πάντα· στο να μην χρειάζεσαι τίποτα, κατέχεις το σύμπαν.

Ο Κήπος των Αρετών

Καθώς η ψυχή συνεχίζει το εσωτερικό της ταξίδι, αρχίζει να ενσαρκώνει αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν τον κήπο των αρετών—όχι ως ηθικά επιτεύγματα που εκτίθενται σαν τρόπαια, αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας συνείδησης που έχει θυμηθεί την αληθινή της φύση. Η αρετή και η νοημοσύνη ανθίζουν όχι μέσω προσπάθειας αλλά μέσω της αφαίρεσης εμποδίων, σαν γλύπτης που αποκαλύπτει το άγαλμα σμιλεύοντας το περιττό μάρμαρο.

Ο αναζητητής που μιλάει την αλήθεια το κάνει όχι από δικαιοσύνη αλλά από την αδυναμία εξαπάτησης όταν έχει δει μέσα από την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας. Η δικαιοσύνη ρέει φυσικά από μια καρδιά που αναγνωρίζει όλα τα όντα ως πλευρές του ίδιου θεϊκού κοσμήματος. Η επιχείρηση που γίνεται πραγματικά δική σου δεν είναι η συσσώρευση περιουσιών ή επιτευγμάτων, αλλά το ιερό έργο του γυαλίσματος του καθρέφτη της συνείδησης μέχρι να αντανακλά μόνο καθαρό φως.

Μια τέτοια ψυχή γίνεται αγαπητή στον κόσμο όχι μέσω αναζήτησης έγκρισης αλλά μέσω ενσάρκωσης μιας ειρήνης που οι άλλοι ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως τη δική τους βαθύτερη φύση. Όπως μια καθαρή πηγή βουνού που δροσίζει όλους όσους πίνουν από αυτήν, αυτή η παρουσία προσφέρει κάτι που δεν μπορεί να ονομαστεί αλλά αναζητείται παγκόσμια—μια γεύση του αιώνιου, μια ματιά του σπιτιού.

Το Ρεύμα προς τα Πάνω

Στα πιο βαθιά βάθη αυτής της μυστικιστικής μεταμόρφωσης, συμβαίνει κάτι εξαιρετικό. Ο αναζητητής γίνεται αυτό που τα αρχαία κείμενα ονομάζουν "urdhvamsrotas"—ένας που μεταφέρεται προς τα πάνω από το ίδιο το ρεύμα της ύπαρξης. Εκεί όπου κάποτε η ψυχή κολυμπούσε ενάντια στο ρεύμα, αγωνιζόμενη να φτάσει σε κάποια φανταστική ακτή, τώρα παραδίδεται σε ένα ρεύμα που πάντα την μετέφερε προς τον τελικό της προορισμό.

Αυτή η παράδοση δεν είναι παθητική αλλά ζωντανή, σαν φύλλο που χορεύει στον άνεμο ή φλόγα που υψώνεται προς τον ουρανό. Ο νους, κάποτε μπερδεμένος από τις πολυπλοκότητες της αγάπης και της προσκόλλησης, εγκαθίσταται σε μια κρυστάλλινη διαύγεια που αντανακλά το ακατάληπτο χωρίς παραμόρφωση. Οι σκέψεις αναδύονται και περνούν σαν σύννεφα σε άπειρο ουρανό, μην δημιουργώντας πια καιρικά συστήματα συναισθημάτων αλλά απλώς εκφράσεις του σύμπαντος που γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από αυτό το συγκεκριμένο παράθυρο της επίγνωσης.

Η επιθυμία για Νιρβάνα—εκείνη η ακατάληπτη κατάσταση πέρα από κάθε περιγραφή—αναδύεται φυσικά, σαν λουλούδι που ανοίγει στον ήλιο. Αλλά εδώ κρύβεται άλλο ένα παράδοξο: όσο πιο έντονα καίει αυτή η επιθυμία, τόσο πιο πλήρως εξαφανίζεται ο επιθυμών. Στο να ψάχνει το Απόλυτο, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι το Απόλυτο δεν ήταν ποτέ απουσιάζον, ποτέ μακρινό, ποτέ άλλο από την δική του βαθύτερη ύπαρξη.

Η Επιστροφή στον Κόσμο

Το ταξίδι του μυστικιστή, παρόλο που οδηγεί μέσα από την έρημο της αποσύνδεσης και πάνω στο βουνό της υπέρβασης, τελικά ολοκληρώνει τον κύκλο του επιστρέφοντας στον κόσμο της μορφής και των σχέσεων. Αλλά αυτή η επιστροφή δεν είναι πτώση πίσω σε παλιά μοτίβα· είναι η επιστροφή ενός που έχει πεθάνει στην ψευδαίσθηση και έχει ξαναγεννηθεί στην αλήθεια.

Όπως ένας ταξιδιώτης που επιστρέφει από μακρινές χώρες με δώρα για τους συγγενείς, η αφυπνισμένη ψυχή φέρνει πίσω θησαυρούς που δεν φαίνονται αλλά γίνονται αισθητοί—το άρωμα της εσωτερικής ειρήνης, τη ζεστασιά της άνευ όρων αγάπης, το φως της κατανόησης που φωτίζει χωρίς να τυφλώνει. Τα καλά έργα που ένα τέτοιο ον έχει κάνει το ακολουθούν όχι ως επιτεύγματα που διεκδικούνται αλλά ως φυσικές εκφράσεις μιας καρδιάς που έχει βρει τον δρόμο για το σπίτι.

Φίλοι και εραστές που χαιρετούν αυτόν τον επιστρέφοντα προσκυνητή αισθάνονται κάτι διαφορετικό, κάτι που μιλάει στη δική τους βαθύτερη λαχτάρα. Στην παρουσία ενός που έχει αγγίξει το ακατάληπτο, οι άλλοι γεύονται τη δυνατότητα της δικής τους ελευθερίας. Ο ίδιος ο αέρας φαίνεται διαφορετικός γύρω από ένα τέτοιο ον—πιο ελαφρύς, πιο ευρύχωρος, φορτισμένος με την δυνατότητα αφύπνισης.

Η Αιώνια Επιστροφή στο Σπίτι

Στο τέλος, ο μυστικιστικός δρόμος αποκαλύπτει τον εαυτό του όχι ως ταξίδι σε κάποιο μακρινό προορισμό αλλά ως αιώνια επιστροφή στο σπίτι—μια επιστροφή σε αυτό που δεν χάθηκε ποτέ, μια ανακάλυψη αυτού που δεν κρύφτηκε ποτέ, μια εύρεση αυτού που δεν απουσίαζε ποτέ. Ο αναζητητής συνειδητοποιεί ότι όλο το ψάξιμο ήταν το ίδιο το πράγμα που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του χωρισμού από το ζητούμενο.

Αυτή η συνειδητοποίηση ξημερώνει απαλά, σαν πρωινό φως που σιγά-σιγά φωτίζει ένα τοπίο που ήταν πάντα εκεί αλλά δεν μπορούσε να φανεί στο σκοτάδι. Η ειρήνη που αναζητήθηκε μέσα από αμέτρητους δρόμους αποκαλύπτεται ως το ίδιο το έδαφος της ύπαρξης. Η αγάπη που κυνηγήθηκε μέσα από μυριάδες σχέσεις ανακαλύπτεται ως η δική σου ουσιαστική φύση. Η αλήθεια που μελετήθηκε σε αμέτρητες διδασκαλίες αναγνωρίζεται ως η άμεση επίγνωση στην οποία αναδύεται όλη η εμπειρία.

Ο προσκυνητής που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι ως αναζητητής του φωτισμού το ολοκληρώνει ως φωτισμός ο ίδιος—όχι ως προσωπικό επίτευγμα αλλά ως το σύμπαν που αφυπνίζεται στη δική του άπειρη φύση μέσα από την προσωρινή μορφή μιας ατομικής συνείδησης. Σε αυτή την αφύπνιση, όλα τα όρια διαλύονται, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους, και όλο το ψάξιμο έρχεται στη φυσική του ανάπαυση.

Και έτσι ο κύκλος ολοκληρώνεται, όχι ως τέλος αλλά ως ατελείωτη αρχή—γιατί στο βασίλειο του μυστικιστή, κάθε στιγμή είναι τόσο μια αναχώρηση όσο και μια επιστροφή, κάθε αναπνοή τόσο ένας θάνατος όσο και μια γέννηση, κάθε χτύπος καρδιάς τόσο μια προσέγγιση προς όσο και μια ανάπαυση στο ακατάληπτο μυστήριο που πάντα ήμασταν, είμαστε τώρα, και θα παραμείνουμε αιώνια.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES