The Attainment of Mindfulness

In traditional concentration practices (where there is still, at least in the beginning, the subject-object distinction), true concentration of the subject is complete, total, attention to the object.

As concentration deepens (that is, as attention stabilizes and the distractions, the annoyances, the interruptions are removed) concentration turns into pure receptiveness (to "just look," "bare attention") full of the object. In fact our awareness has shifted from the object to the process of intake, which embraces the object.

As the intake process deepens even more, it is realized that within us there is absolute immobility, silence of activity, emptiness, "non-existence", which, however, is a living presence and not nothingness: a living presence and only awareness of the object. There is no longer a subject (I) to perceive but a living void of awareness that embraces the object. We are here, without activity, without qualities, absolute silence, and only the object exists, as a phenomenon. In fact our awareness has shifted even deeper, to the Real Center of Existence, the Self, which is empty of attributes, but alive and full of awareness, since it perceives the object perfectly clearly.

This "state" - as the culmination of the traditional meditative process - is samadhi , the “theory” of the Ancient Hellenes, and of the Christian tradition of the Christian fathers.

.

In fact, being fully alert, placed in the Center of our Being, in stillness and silence of activity, alive but void of qualities, fully aware of what is happening, is the natural way of seeing. Then we live in real time, we perceive what is happening, we live the real life. When within us there is activity, thought, the subject emerges, the separation from everything else... We will need to repeat, through traditional meditative practice, the overcoming of duality, and the unification of awareness.

If we are alert and attentive, naturally we should be silent...otherwise there is no attentiveness. There must be no activity of thought within us for there to be true attention. When there is activity there is no attention but aimless wandering in thought, in separation, in phenomena. But if we hold on to attention, which presupposes silence (if we understand that we have to "shut up" in order for there to be attention), we can control the emergence of activity within us, thought, and all its results. We can reject it, and be still, in the present, in the flowing moment, in real time, in real life. If we slip into thought, we are no longer in the present, but in our imagination. This is the only way to be Here, present, silent, but fully alert. And this is the deepest content of Real Meditation.

In such an attitude of life, when we are awake, perception is alive, it is True Action, and everything that springs from it, as external activity, is in the space of the real, of true life.

If we let thought develop, we cease to live in the present and immerse ourselves in the virtual reality of thought. Thinking belongs to the present, to real life, only as a thought process (now we "think"). But the content of thought does not belong to the present, to real life, it belongs to the space of thought, to the imaginary space (which "refers" to reality, but does not identify with reality) . He is like the man who dreams. The dream, as a process, belongs, manifests itself, in the present, in real life. But the content of the dream does not belong to the present, to real life, it belongs to the realm of imagination.

.

Certainly, and this must be understood, alertness, as we defined it above, is nothing but the Principle of Inner Awakening, which through Inner Experience can Elevate us to the True Being.

 ...

Η Επίτευξη της Εγρήγορσης 

Στις παραδοσιακές πρακτικές συγκέντρωσης (όπου υπάρχει ακόμα, τουλάχιστον στην αρχή, η διάκριση υποκειμένου-αντικειμένου), πραγματική συγκέντρωση του υποκειμένου, είναι πλήρης, ολοκληρωτική, προσοχή, προς το αντικείμενο.

Όσο βαθαίνει η συγκέντρωση (δηλαδή όσο σταθεροποιείται η προσοχή κι απομακρύνονται οι διασπάσεις, οι ενοχλήσεις, οι διακοπές) η συγκέντρωση μετατρέπεται σε καθαρή προσληπτικότητα (να «κοιτάζουμε απλώς», «γυμνή προσοχή») γεμάτη από το αντικείμενο. Στην πραγματικότητα η επίγνωσή μας έχει μετατοπιστεί από το αντικείμενο στην διαδικασία πρόσληψης, που αγκαλιάζει το αντικείμενο.

Όσο βαθαίνει ακόμα περισσότερο η διαδικασία πρόσληψης γίνεται αντιληπτό ότι μέσα μας επικρατεί απόλυτη ακινησία, σιωπή δραστηριότητας, κενό, «ανυπαρξία», που όμως είναι ζωντανή παρουσία κι όχι το τίποτα: μια ζωντανή παρουσία και μόνο επίγνωση του αντικειμένου. Δεν υπάρχει πλέον υποκείμενο (εγώ) να αντιλαμβάνεται αλλά ένα ζωντανό κενό επίγνωσης που αγκαλιάζει το αντικείμενο. Είμαστε εδώ, χωρίς δραστηριότητα, χωρίς ιδιότητες, απόλυτη σιωπή, και μόνο το αντικείμενο υπάρχει, σαν φαινόμενο. Στην πραγματικότητα η επίγνωσή μας έχει μετατοπιστεί ακόμα βαθύτερα, στο Πραγματικό Κέντρο Ύπαρξης, στον Εαυτό, που είναι κενό από ιδιότητες, αλλά είναι ζωντανό και πλήρες επίγνωσης, αφού αντιλαμβάνεται το αντικείμενο ολοκάθαρα.

Αυτή η «κατάσταση» - σαν κατάληξη της παραδοσιακής διαλογιστικής διαδικασίας – είναι το σαμάντι, η θεωρία των αρχαίων Ελλήνων, και της χριστιανικής παράδοσης των χριστιανών πατέρων.

.

Στην πραγματικότητα, το να είμαστε σε πλήρη εγρήγορση, τοποθετημένοι στο Κέντρο της Ύπαρξής μας, σε ακινησία και σιωπή δραστηριότητας, ζωντανοί αλλά κενοί από ιδιότητες, με πλήρη επίγνωση που αντιλαμβάνεται ό,τι συμβαίνει, είναι ο φυσικός τρόπος όρασης. Τότε ζούμε στον πραγματικό χρόνο, αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει, ζούμε την αληθινή ζωή. Όταν μέσα μας υπάρχει δραστηριότητα, σκέψη, αναδύεται το υποκείμενο, ο διαχωρισμός από όλα τα άλλα… Θα χρειαστεί να επαναλάβουμε, μέσω της παραδοσιακής διαλογιστικής πρακτικής την υπέρβαση της δυαδικότητας, και την ενοποίηση της επίγνωσης.

Αν έχουμε εγρήγορση και προσέχουμε, φυσιολογικά θα πρέπει να είμαστε σιωπηλοί… αλλιώς δεν υπάρχει προσοχή. Πρέπει να μην υπάρχει δραστηριότητα της σκέψης μέσα μας για να υπάρξει αληθινή προσοχή. Όταν υπάρχει δραστηριότητα δεν υπάρχει προσοχή αλλά άσκοπη περιπλάνηση στη σκέψη, στο διαχωρισμό, στα φαινόμενα. Αν όμως κρατηθούμε στην προσοχή, που προϋποθέτει την σιωπή (αν κατανοήσουμε ότι πρέπει να «σωπάσουμε» για να υπάρξει προσοχή), μπορούμε να ελέγξουμε την ανάδυση της δραστηριότητας μέσα μας, της σκέψης, κι όλων των αποτελεσμάτων της. Μπορούμε να την απορρίψουμε, και να παραμείνουμε σε ησυχία, στο παρόν, στην στιγμή που ρέει, στον πραγματικό χρόνο, στην αληθινή ζωή. Αν γλιστρήσουμε στην σκέψη, δεν είμαστε πλέον στο παρόν, αλλά μέσα στην φαντασία μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να είμαστε Εδώ, παρόντες, σιωπηλοί, αλλά σε πλήρη εγρήγορση. Κι αυτό είναι το βαθύτερο περιεχόμενο του Πραγματικού Διαλογισμού.

Σε μια τέτοια στάση ζωής, όταν είμαστε σε εγρήγορση, η αντίληψη είναι ζωντανή, είναι Αληθινή Δράση κι οτιδήποτε πηγάζει από αυτό, σαν εξωτερική δραστηριότητα, βρίσκεται στον χώρο του πραγματικού, της αληθινής ζωής.

Αν αφήσουμε την σκέψη να αναπτυχθεί παύουμε να ζούμε στο παρόν και βυθιζόμαστε στην εικονική πραγματικότητα της σκέψης. Η σκέψη ανήκει στο παρόν, στην αληθινή ζωή, μόνο σαν διαδικασία σκέψης (τώρα «σκεφτόμαστε»). Όμως το περιεχόμενο της σκέψης δεν ανήκει στο παρόν, στην αληθινή ζωή, ανήκει στον χώρο της σκέψης, στον φανταστικό χώρο (που «αναφέρεται» στην πραγματικότητα, αλλά δεν ταυτίζεται με την πραγματικότητα). Είναι σαν τον άνθρωπο που ονειρεύεται. Το όνειρο, σαν διαδικασία, ανήκει, εκδηλώνεται, στο παρόν, στην αληθινή ζωή. Το περιεχόμενο όμως του ονείρου δεν ανήκει στο παρόν, στην αληθινή ζωή, ανήκει στο χώρο της φαντασίας.

.

Ασφαλώς, κι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό, η εγρήγορση, έτσι όπως την προσδιορίσαμε πιο πάνω, δεν είναι παρά η Αρχή της Εσωτερικής Αφύπνισης, που μέσα από την Εσωτερική Εμπειρία μπορεί να μας Ανυψώσει Ως το Αληθινό Είναι.