Saturday, September 7, 2024

The Attainment of Mindfulness

In traditional concentration practices (where there is still, at least in the beginning, the subject-object distinction), true concentration of the subject is complete, total, attention to the object.

As concentration deepens (that is, as attention stabilizes and the distractions, the annoyances, the interruptions are removed) concentration turns into pure receptiveness (to "just look," "bare attention") full of the object. In fact our awareness has shifted from the object to the process of intake, which embraces the object.

As the intake process deepens even more, it is realized that within us there is absolute immobility, silence of activity, emptiness, "non-existence", which, however, is a living presence and not nothingness: a living presence and only awareness of the object. There is no longer a subject (I) to perceive but a living void of awareness that embraces the object. We are here, without activity, without qualities, absolute silence, and only the object exists, as a phenomenon. In fact our awareness has shifted even deeper, to the Real Center of Existence, the Self, which is empty of attributes, but alive and full of awareness, since it perceives the object perfectly clearly.

This "state" - as the culmination of the traditional meditative process - is samadhi , the “theory” of the Ancient Hellenes, and of the Christian tradition of the Christian fathers.

In fact, being fully alert, placed in the Center of our Being, in stillness and silence of activity, alive but void of qualities, fully aware of what is happening, is the natural way of seeing. Then we live in real time, we perceive what is happening, we live the real life. When within us there is activity, thought, the subject emerges, the separation from everything else... We will need to repeat, through traditional meditative practice, the overcoming of duality, and the unification of awareness.

If we are alert and attentive, naturally we should be silent...otherwise there is no attentiveness. There must be no activity of thought within us for there to be true attention. When there is activity there is no attention but aimless wandering in thought, in separation, in phenomena. But if we hold on to attention, which presupposes silence (if we understand that we have to "shut up" in order for there to be attention), we can control the emergence of activity within us, thought, and all its results. We can reject it, and be still, in the present, in the flowing moment, in real time, in real life. If we slip into thought, we are no longer in the present, but in our imagination. This is the only way to be Here, present, silent, but fully alert. And this is the deepest content of Real Meditation.

In such an attitude of life, when we are awake, perception is alive, it is True Action, and everything that springs from it, as external activity, is in the space of the real, of true life.

If we let thought develop, we cease to live in the present and immerse ourselves in the virtual reality of thought. Thinking belongs to the present, to real life, only as a thought process (now we "think"). But the content of thought does not belong to the present, to real life, it belongs to the space of thought, to the imaginary space (which "refers" to reality, but does not identify with reality) . He is like the man who dreams. The dream, as a process, belongs, manifests itself, in the present, in real life. But the content of the dream does not belong to the present, to real life, it belongs to the realm of imagination.

Certainly, and this must be understood, alertness, as we defined it above, is nothing but the Principle of Inner Awakening, which through Inner Experience can Elevate us to the True Being.

...

Η Επίτευξη της Εγρήγορσης

Στις παραδοσιακές πρακτικές συγκέντρωσης (όπου υπάρχει ακόμα, τουλάχιστον στην αρχή, η διάκριση υποκειμένου-αντικειμένου), πραγματική συγκέντρωση του υποκειμένου, είναι πλήρης, ολοκληρωτική, προσοχή, προς το αντικείμενο.

Όσο βαθαίνει η συγκέντρωση (δηλαδή όσο σταθεροποιείται η προσοχή κι απομακρύνονται οι διασπάσεις, οι ενοχλήσεις, οι διακοπές) η συγκέντρωση μετατρέπεται σε καθαρή προσληπτικότητα (να «κοιτάζουμε απλώς», «γυμνή προσοχή») γεμάτη από το αντικείμενο. Στην πραγματικότητα η επίγνωσή μας έχει μετατοπιστεί από το αντικείμενο στην διαδικασία πρόσληψης, που αγκαλιάζει το αντικείμενο.

Όσο βαθαίνει ακόμα περισσότερο η διαδικασία πρόσληψης γίνεται αντιληπτό ότι μέσα μας επικρατεί απόλυτη ακινησία, σιωπή δραστηριότητας, κενό, «ανυπαρξία», που όμως είναι ζωντανή παρουσία κι όχι το τίποτα: μια ζωντανή παρουσία και μόνο επίγνωση του αντικειμένου. Δεν υπάρχει πλέον υποκείμενο (εγώ) να αντιλαμβάνεται αλλά ένα ζωντανό κενό επίγνωσης που αγκαλιάζει το αντικείμενο. Είμαστε εδώ, χωρίς δραστηριότητα, χωρίς ιδιότητες, απόλυτη σιωπή, και μόνο το αντικείμενο υπάρχει, σαν φαινόμενο. Στην πραγματικότητα η επίγνωσή μας έχει μετατοπιστεί ακόμα βαθύτερα, στο Πραγματικό Κέντρο Ύπαρξης, στον Εαυτό, που είναι κενό από ιδιότητες, αλλά είναι ζωντανό και πλήρες επίγνωσης, αφού αντιλαμβάνεται το αντικείμενο ολοκάθαρα.

Αυτή η «κατάσταση» - σαν κατάληξη της παραδοσιακής διαλογιστικής διαδικασίας – είναι το σαμάντι, η θεωρία των αρχαίων Ελλήνων, και της χριστιανικής παράδοσης των χριστιανών πατέρων.

Στην πραγματικότητα, το να είμαστε σε πλήρη εγρήγορση, τοποθετημένοι στο Κέντρο της Ύπαρξής μας, σε ακινησία και σιωπή δραστηριότητας, ζωντανοί αλλά κενοί από ιδιότητες, με πλήρη επίγνωση που αντιλαμβάνεται ό,τι συμβαίνει, είναι ο φυσικός τρόπος όρασης. Τότε ζούμε στον πραγματικό χρόνο, αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει, ζούμε την αληθινή ζωή. Όταν μέσα μας υπάρχει δραστηριότητα, σκέψη, αναδύεται το υποκείμενο, ο διαχωρισμός από όλα τα άλλα… Θα χρειαστεί να επαναλάβουμε, μέσω της παραδοσιακής διαλογιστικής πρακτικής την υπέρβαση της δυαδικότητας, και την ενοποίηση της επίγνωσης.

Αν έχουμε εγρήγορση και προσέχουμε, φυσιολογικά θα πρέπει να είμαστε σιωπηλοί… αλλιώς δεν υπάρχει προσοχή. Πρέπει να μην υπάρχει δραστηριότητα της σκέψης μέσα μας για να υπάρξει αληθινή προσοχή. Όταν υπάρχει δραστηριότητα δεν υπάρχει προσοχή αλλά άσκοπη περιπλάνηση στη σκέψη, στο διαχωρισμό, στα φαινόμενα. Αν όμως κρατηθούμε στην προσοχή, που προϋποθέτει την σιωπή (αν κατανοήσουμε ότι πρέπει να «σωπάσουμε» για να υπάρξει προσοχή), μπορούμε να ελέγξουμε την ανάδυση της δραστηριότητας μέσα μας, της σκέψης, κι όλων των αποτελεσμάτων της. Μπορούμε να την απορρίψουμε, και να παραμείνουμε σε ησυχία, στο παρόν, στην στιγμή που ρέει, στον πραγματικό χρόνο, στην αληθινή ζωή. Αν γλιστρήσουμε στην σκέψη, δεν είμαστε πλέον στο παρόν, αλλά μέσα στην φαντασία μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να είμαστε Εδώ, παρόντες, σιωπηλοί, αλλά σε πλήρη εγρήγορση. Κι αυτό είναι το βαθύτερο περιεχόμενο του Πραγματικού Διαλογισμού.

Σε μια τέτοια στάση ζωής, όταν είμαστε σε εγρήγορση, η αντίληψη είναι ζωντανή, είναι Αληθινή Δράση κι οτιδήποτε πηγάζει από αυτό, σαν εξωτερική δραστηριότητα, βρίσκεται στον χώρο του πραγματικού, της αληθινής ζωής.

Αν αφήσουμε την σκέψη να αναπτυχθεί παύουμε να ζούμε στο παρόν και βυθιζόμαστε στην εικονική πραγματικότητα της σκέψης. Η σκέψη ανήκει στο παρόν, στην αληθινή ζωή, μόνο σαν διαδικασία σκέψης (τώρα «σκεφτόμαστε»). Όμως το περιεχόμενο της σκέψης δεν ανήκει στο παρόν, στην αληθινή ζωή, ανήκει στον χώρο της σκέψης, στον φανταστικό χώρο (που «αναφέρεται» στην πραγματικότητα, αλλά δεν ταυτίζεται με την πραγματικότητα). Είναι σαν τον άνθρωπο που ονειρεύεται. Το όνειρο, σαν διαδικασία, ανήκει, εκδηλώνεται, στο παρόν, στην αληθινή ζωή. Το περιεχόμενο όμως του ονείρου δεν ανήκει στο παρόν, στην αληθινή ζωή, ανήκει στο χώρο της φαντασίας.

Ασφαλώς, κι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό, η εγρήγορση, έτσι όπως την προσδιορίσαμε πιο πάνω, δεν είναι παρά η Αρχή της Εσωτερικής Αφύπνισης, που μέσα από την Εσωτερική Εμπειρία μπορεί να μας Ανυψώσει Ως το Αληθινό Είναι.

14. The Flame of True Learning

In the vast tapestry of existence, where the threads of time weave patterns unseen, there lies a subtle truth, a whisper from the eternal: to learn is to be free. J. Krishnamurti, a sage of the silent spaces, beckons us to this truth, not with the weight of doctrine, but with the lightness of a breeze that stirs the soul. Discipline, he says, is not the chain of conformity, nor the yoke of obedience, but the radiant act of learning itself—a flame that burns without consuming, a seeing that pierces the veil of illusion.

To learn, there must be freedom. Not the freedom of chaos, nor the license of indulgence, but the freedom of a mind unburdened by authority, unshackled from the rigid scaffolding of tradition. This freedom is not given; it is not bestowed by another, nor found in the pages of sacred texts. It is a flame kindled within, a silent awakening to the movement of life itself. To learn is to stand at the edge of the known, gazing into the abyss of the unknown, and to step forward without fear, without the crutch of another’s truth.

Discipline, as the world knows it, is a structure of stone—cold, unyielding, built on the pillars of obedience and control. It demands conformity, a bending of the spirit to fit the mold of the past. But Krishnamurti turns this edifice to dust with a single breath: discipline is to learn. It is not the act of following, but the art of seeing. To see the structure of discipline—not to analyze it, not to dissect it with the scalpel of thought, but to perceive its entirety in a single, timeless glance—is itself the discipline of the free. This seeing is not a gathering of fragments, not a slow accumulation of knowledge like pebbles in a stream. It is immediate, whole, a lightning flash that reveals the landscape of truth in an instant.

The mind that learns is a mirror, polished by awareness, reflecting the world without distortion. It does not cling to the images it sees, nor does it reject them. It moves with the rhythm of life, fluid as water, boundless as the sky. To learn is to dance with the unknown, to embrace the mystery of each moment without seeking to possess it. Authority, with its heavy hand, would bind this dance to a script, a set of steps prescribed by another. But true learning denies all authority, for it is born of the heart’s own seeing, the soul’s own listening.

In the stillness of this seeing, there is no obedience, no follower, no leader. The guru, the teacher, the master—all dissolve in the light of understanding. The one who learns is both the seeker and the sought, the question and the answer. To see the implications of discipline, to perceive the chains hidden in its promises of order, is to step beyond them. This is not rebellion, for rebellion is but the shadow of obedience, still tethered to the structure it opposes. True learning transcends both, soaring into a space where the mind is its own teacher, its own disciple.

The world, with its clamor and its certainties, would have us gather knowledge like coins, hoarding it for security, for status, for power. But Krishnamurti’s vision is not of gathering, but of releasing. To learn is to let go of the need to know, to surrender the illusion of control. It is to stand naked before the mystery of existence, unafraid of the vastness that surrounds us. This learning is not a process, not a journey with a beginning and an end. It is an eternal now, a moment of seeing that holds within it the totality of life.

In the heart of this vision lies a paradox: discipline is freedom, and freedom is discipline. Not the discipline of the soldier, marching to another’s drum, nor the freedom of the wanderer, lost in aimless drift. This is the discipline of the eagle, soaring on the currents of its own wings, and the freedom of the river, carving its path through stone. To see the structure of the world—its hierarchies, its dogmas, its endless demands for obedience—is to be free of it. Not through resistance, but through understanding. Not through effort, but through clarity.

And so, we are called to this sacred act of learning, to this discipline that is no discipline at all. It is a call to awaken, to see with eyes unclouded by the past, to listen with ears untouched by expectation. It is a call to be free—not tomorrow, not through years of striving, but now, in this very moment. For in the seeing, in the learning, in the freedom, there is a flame that burns eternal, a light that reveals the infinite within the finite, the timeless within the moment.

Let us then walk this pathless path, where the only guide is the heart’s own seeing, where the only discipline is the joy of learning, where the only freedom is the truth that sets us free. In this, we are not bound, not led, not obedient. We are alive, awake, and whole—forever learning, forever free.

…

Η Φλόγα της Αληθινής Μάθησης

Στο απέραντο υφαντό της ύπαρξης, όπου τα νήματα του χρόνου πλέκουν σχέδια αόρατα, κρύβεται μια λεπτή αλήθεια, ένας ψίθυρος από το αιώνιο: για να μάθεις, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Ο Τζ. Κρισναμούρτι, ένας σοφός των σιωπηλών χώρων, μας καλεί σε αυτή την αλήθεια, όχι με το βάρος του δόγματος, αλλά με την ελαφρότητα μιας πνοής που αναδεύει την ψυχή. Η πειθαρχία, λέει, δεν είναι η αλυσίδα της συμμόρφωσης, ούτε ο ζυγός της υπακοής, αλλά η λαμπερή πράξη της ίδιας της μάθησης — μια φλόγα που καίει χωρίς να καταναλώνει, ένα βλέμμα που διαπερνά το πέπλο της ψευδαίσθησης.

Για να μάθεις, πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Όχι η ελευθερία του χάους, ούτε η άδεια της επιείκειας, αλλά η ελευθερία ενός νου απαλλαγμένου από την εξουσία, απελευθερωμένου από το άκαμπτο ικρίωμα της παράδοσης. Αυτή η ελευθερία δεν δίνεται· δεν χαρίζεται από κάποιον άλλο, ούτε βρίσκεται στις σελίδες ιερών κειμένων. Είναι μια φλόγα που ανάβει μέσα μας, μια σιωπηλή αφύπνιση στην κίνηση της ίδιας της ζωής. Το να μάθεις είναι να στέκεσαι στην άκρη του γνωστού, κοιτάζοντας στην άβυσσο του αγνώστου, και να προχωράς μπροστά χωρίς φόβο, χωρίς το δεκανίκι της αλήθειας κάποιου άλλου.

Η πειθαρχία, όπως την ξέρει ο κόσμος, είναι μια δομή από πέτρα — κρύα, αμετάβλητη, χτισμένη πάνω στους πυλώνες της υπακοής και του ελέγχου. Απαιτεί συμμόρφωση, μια κάμψη του πνεύματος για να ταιριάξει στο καλούπι του παρελθόντος. Όμως ο Κρισναμούρτι μετατρέπει αυτό το οικοδόμημα σε σκόνη με μια μόνο ανάσα: πειθαρχία είναι να μαθαίνεις. Δεν είναι η πράξη της ακολουθίας, αλλά η τέχνη του να βλέπεις. Το να δεις τη δομή της πειθαρχίας — όχι να την αναλύσεις, ούτε να την τεμαχίσεις με το νυστέρι της σκέψης, αλλά να αντιληφθείς το σύνολό της με μια μοναδική, διαχρονική ματιά — είναι η ίδια η πειθαρχία των ελεύθερων. Αυτό το βλέμμα δεν είναι μια συλλογή θραυσμάτων, ούτε μια αργή συσσώρευση γνώσης σαν βότσαλα σε ρυάκι. Είναι άμεσο, ολοκληρωμένο, μια αστραπή που αποκαλύπτει το τοπίο της αλήθειας σε μια στιγμή.

Ο νους που μαθαίνει είναι ένας καθρέφτης, γυαλισμένος από την επίγνωση, που αντανακλά τον κόσμο χωρίς παραμόρφωση. Δεν προσκολλάται στις εικόνες που βλέπει, ούτε τις απορρίπτει. Κινείται με τον ρυθμό της ζωής, ρευστός σαν το νερό, απεριόριστος σαν τον ουρανό. Το να μάθεις είναι να χορεύεις με το άγνωστο, να αγκαλιάζεις το μυστήριο κάθε στιγμής χωρίς να επιδιώκεις να το κατέχεις. Η εξουσία, με το βαρύ της χέρι, θα περιόριζε αυτόν τον χορό σε ένα σενάριο, σε ένα σύνολο βημάτων που υπαγορεύονται από κάποιον άλλο. Όμως η αληθινή μάθηση αρνείται κάθε εξουσία, γιατί γεννιέται από το ίδιο το βλέμμα της καρδιάς, από την ίδια την ακρόαση της ψυχής.

Στην ησυχία αυτού του βλέμματος, δεν υπάρχει υπακοή, ούτε ακόλουθος, ούτε ηγέτης. Ο γκουρού, ο δάσκαλος, ο αφέντης — όλοι διαλύονται στο φως της κατανόησης. Αυτός που μαθαίνει είναι ταυτόχρονα ο αναζητητής και ο αναζητούμενος, η ερώτηση και η απάντηση. Το να δεις τις συνέπειες της πειθαρχίας, να αντιληφθείς τις αλυσίδες που κρύβονται στις υποσχέσεις της για τάξη, είναι να τις υπερβείς. Αυτό δεν είναι επανάσταση, γιατί η επανάσταση είναι μόνο η σκιά της υπακοής, ακόμα δεμένη στη δομή που αντιτίθεται. Η αληθινή μάθηση υπερβαίνει και τα δύο, πετώντας σε έναν χώρο όπου ο νους είναι ο ίδιος ο δάσκαλος, ο ίδιος ο μαθητής.

Ο κόσμος, με τη φασαρία και τις βεβαιότητές του, θα ήθελε να συλλέγουμε γνώση σαν νομίσματα, να τη συσσωρεύουμε για ασφάλεια, για κύρος, για δύναμη. Όμως το όραμα του Κρισναμούρτι δεν είναι για συλλογή, αλλά για απελευθέρωση. Το να μάθεις είναι να αφήσεις πίσω την ανάγκη να γνωρίζεις, να παραδοθείς στην ψευδαίσθηση του ελέγχου. Είναι να στέκεσαι γυμνός μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξης, χωρίς φόβο για το απέραντο που μας περιβάλλει. Αυτή η μάθηση δεν είναι μια διαδικασία, ούτε ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Είναι ένα αιώνιο τώρα, μια στιγμή βλέμματος που κρατά μέσα της το σύνολο της ζωής.

Στην καρδιά αυτού του οράματος κρύβεται ένα παράδοξο: η πειθαρχία είναι ελευθερία, και η ελευθερία είναι πειθαρχία. Όχι η πειθαρχία του στρατιώτη, που βαδίζει στον ρυθμό του τυμπάνου κάποιου άλλου, ούτε η ελευθερία του περιπλανώμενου, χαμένου σε άσκοπη περιπλάνηση. Αυτή είναι η πειθαρχία του αετού, που πετά στα ρεύματα των δικών του φτερών, και η ελευθερία του ποταμού, που χαράζει τη διαδρομή του μέσα από την πέτρα. Το να δεις τη δομή του κόσμου — τις ιεραρχίες του, τα δόγματά του, τις ατέλειωτες απαιτήσεις του για υπακοή — είναι να απελευθερωθείς από αυτήν. Όχι μέσω αντίστασης, αλλά μέσω κατανόησης. Όχι μέσω προσπάθειας, αλλά μέσω διαύγειας.

Και έτσι, καλούμαστε σε αυτή την ιερή πράξη της μάθησης, σε αυτή την πειθαρχία που δεν είναι καθόλου πειθαρχία. Είναι μια κλήση να ξυπνήσουμε, να δούμε με μάτια ανεπηρέαστα από το παρελθόν, να ακούσουμε με αυτιά ανέγγιχτα από προσδοκίες. Είναι μια κλήση να είμαστε ελεύθεροι — όχι αύριο, όχι μέσα από χρόνια αγώνα, αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή. Γιατί στο βλέμμα, στη μάθηση, στην ελευθερία, υπάρχει μια φλόγα που καίει αιώνια, ένα φως που αποκαλύπτει το άπειρο μέσα στο πεπερασμένο, το διαχρονικό μέσα στη στιγμή.

Ας βαδίσουμε λοιπόν αυτό το μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, όπου ο μόνος οδηγός είναι το βλέμμα της καρδιάς, όπου η μόνη πειθαρχία είναι η χαρά της μάθησης, όπου η μόνη ελευθερία είναι η αλήθεια που μας απελευθερώνει. Σε αυτό, δεν είμαστε δεμένοι, ούτε οδηγούμενοι, ούτε υπάκουοι. Είμαστε ζωντανοί, ξύπνιοι και ολόκληροι — για πάντα μαθαίνοντας, για πάντα ελεύθεροι.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES