The Kingdom of Being
“BEING” (Utterly Being) Inheres (as Being, as Deeper Essence, as
Intrinsic Nature) in the Phenomenal World. On “BEING” All things rest, but are
not Identified with “BEING”:
And the Perception of Infinite Pure Being,
and the Perception of Phenomena as Unity (as a Unified Field of Perception
that includes All, Distinguishes but does not Separate them),
and the Perception of Phenomena by separations (which, while temporary,
become in mistaken thought "permanent"),
and the Attraction and Repulsion to Transient Phenomena,
and the Perception of phenomena as "isolated".
All That Appears in Perception Are Movements of IS, Perceptions,
Processes in the Frames of Movement, of the Whole Process, individual
transitory phenomena.
What ultimately remains is the IS, the REALITY, not the Particular Phenomena.
TRUTH Rests in its OWN NATURE and not in Activities or non-activities.
.
“One” is in the KINGDOM OF BEING precisely when he is not deluded by
Perception – By the Perception of Infinite Being or the One Being, or of
Particular Phenomena – When Every Movement has lost its meaning.
It is found in BEING, INGENIOUS AND CAUSELESS... Eternal, Permanent,
Immutable, Self-Sufficient, and Pure.
.
He Who Is Free Knows (and Recognizes) what "Slavery" is in the
Phenomenal World.
But the one who lives in "slavery" often perceives
"slavery" as "real existence" and "freedom”, and often
does not wonder or is satisfied... you should never violently "wake
up" someone who is "sleeping"...
.
All There Is, is Perception, Process of Perception, Processes of
Perception (Differentiated).
There Is Only One Field of Perception (Spiritual and Material at the
same time).
All is Perception, Spiritual or “Mental” Form, even the “forms” of the
physical world.
Even what we call "material substance" rests on Perception -
it has no objective existence of its own.
.
The Ultimate State – the Real State – is Where We Exist, Live, Without
Changing and Without any dependence on anything. Everything comes, goes, is
accepted. We welcome them when they come. We abandon them when they leave. Only
Eternity Remains.
Even Deeper There Is "Pure Presence Without Experience."
And in the Vast Depths There is the IMMENSE SILENCE OF ALL.
.
THE TRUE VOIDNESS, the Attribute-less Reality – THAT THAT IS, AS IT IS,
the UNBENEFITS – Is Different from the “Emptiness” that Perception Can Realize
- either as “Lack of Content”, or as the “Ultimate Essence of Phenomena”.
Ultimately the TRUE EMPTINESS, the Emptiness of Perception, the
Emptiness of Forms, though realized in a different way and constituting
"different experiences" Lead to the Same Absolute, for the
Experiencer IT IS UNDISTINGUISHED.
.
NATURE, Existence, Life, Is "One". And One Emerges in TRUE
LIFE by abandoning the illusion of "I"...
People fear the Oneness of Existence, the Limitless, the UNKNOWN, the
“no-ego”…and they become entrenched in the ego, secure in their limitations and
content in their illusions…the “funny” thing is that when we Ascend to the Limitless,
the ego “mutates” into the Limitless, it is not “lost”... only the illusion of
separation from the BODY OF LIFE is lost.
.
Real People Meet in the Space of Reality, in the World of BEING, of
Eternal Nature... they do not need to communicate through particular forms in
the world of illusions.
...
Το Βασίλειο του ΕΙΝΑΙ
Το ΕΙΝΑΙ Ενυπάρχει (σαν Είναι, σαν Βαθύτερη
Ουσία, σαν Εγγενής Φύση) στον Κόσμο των Φαινομένων. Στο ΕΙΝΑΙ Στηρίζονται τα
Πάντα, αλλά δεν Ταυτίζονται με το ΕΙΝΑΙ:
Και η Αντίληψη του Απεριόριστου Καθαρού
Είναι,
και η Αντίληψη των Φαινομένων σαν Ενότητα
(σαν Ενιαίο Πεδίο Αντίληψης που τα Περιλαμβάνει Όλα, τα Διακρίνει αλλά δεν τα
Διαχωρίζει),
και η Αντίληψη των Φαινομένων με διαχωρισμούς
(που ενώ είναι προσωρινοί καθίστανται στην λανθασμένη σκέψη «μόνιμα»),
και η Έλξη και η Απώθηση προς τα παροδικά
φαινόμενα,
και η Αντίληψη των φαινομένων σαν
«απομονωμένων».
Όλα Αυτά που Εμφανίζονται στην Αντίληψη Είναι
Κινήσεις του ΕΙΝΑΙ, Αντιλήψεις, Διαδικασίες στα Πλαίσια της Κίνησης, της Ολικής
Διαδικασίας, επιμέρους παροδικά φαινόμενα.
ΑΥΤΟ που Απομένει Τελικά είναι το ΕΙΝΑΙ, η
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, όχι τα Ιδιαίτερα Φαινόμενα.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ Αναπαύεται στην ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΦΥΣΗ της
κι όχι σε Δραστηριότητες ή μη δραστηριότητες.
.
Βρίσκεται Κάποιος στο ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ όταν
ακριβώς δεν παραπλανάται από την Αντίληψη – Από την Αντίληψη του Απεριόριστου
Είναι ή του Ενιαίου Είναι, ή των Ιδιαιτέρων Φαινομένων – Όταν Κάθε Κίνηση έχει
χάσει την σημασία της.
Βρίσκεται στο ΕΙΝΑΙ, στο ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ
ΑΙΤΙΑ… στο Αιώνιο, Μόνιμο, Αναλλοίωτο, Αυτάρκες, κι Αγνό.
.
Αυτός που Είναι Ελεύθερος Γνωρίζει (κι
Αναγνωρίζει) τι είναι «Σκλαβιά» στον Κόσμο των Φαινομένων.
Όμως αυτός που ζει μέσα στην «σκλαβιά», συχνά
αντιλαμβάνεται την «σκλαβιά» σαν «πραγματική ύπαρξη» κι «ελευθερία», και πολλές
φορές δεν αναρωτιέται ή είναι ικανοποιημένος… ποτέ δεν πρέπει να «ξυπνάς» βίαια
κάποιον που «κοιμάται»…
.
Το Μόνο που Υπάρχει είναι Αντίληψη,
Διαδικασία Αντίληψης, Διαδικασίες Αντίληψης (Διαφοροποιημένες).
Υπάρχει Μόνο Ένα Πεδίο Αντίληψης (Ταυτόχρονα
και Πνευματικό και Υλικό).
Όλα Είναι Αντίληψη, Πνευματικής ή «Νοητικής»
Μορφής, ακόμα και οι «μορφές» του φυσικού κόσμου.
Στην Αντίληψη Στηρίζεται ακόμα και αυτό που
ονομάζουμε «υλική ουσία» - δεν έχει δική του αντικειμενική ύπαρξη.
.
Η Έσχατη Κατάσταση – η Πραγματική Κατάσταση –
είναι Εκείνη Όπου Υπάρχουμε, Ζούμε, Χωρίς να Αλλάζουμε και Χωρίς καμία εξάρτηση
από τίποτα. Όλα έρχονται, φεύγουν, είναι αποδεκτά. Τα καλωσορίζουμε όταν
έρχονται. Τα εγκαταλείπουμε όταν φεύγουν. Μόνο η Αιωνιότητα Μένει.
Ακόμα Πιο Βαθιά Υπάρχει «Αγνή Παρουσία Χωρίς
εμπειρία».
Και στο Αχανές Βάθος Υπάρχει η ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΣΙΩΠΗ
ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.
.
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΕΝΟΤΗΤΑ, το Χωρίς Ιδιότητες της
Πραγματικότητας – ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, το ΩΣ ΕΧΕΙ, το ΑΓΓΕΝΗΤΟ – Είναι Διαφορετικό
από την «Κενότητα» που μπορεί να Πραγματοποιήσει η Αντίληψη – είτε σαν «Έλλειψη
Περιεχομένου», είτε σαν «Ύστατη Ουσία των φαινομένων».
Τελικά η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΕΝΟΤΗΤΑ, η Κενότητα της
Αντίληψης, η Κενότητα των μορφών, μολονότι πραγματώνονται με διαφορετικό τρόπο
και συνιστούν «διαφορετικές εμπειρίες» Οδηγούν στο Ίδιο Απόλυτο, για Αυτόν που
Βιώνει ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ.
.
Η ΦΥΣΗ, η Ύπαρξη, η Ζωή, Είναι «Ένα». Κι
Αναδύεται Κάποιος στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ εγκαταλείποντας την ψευδαίσθηση του «εγώ»…
Οι άνθρωποι φοβούνται την Ενότητα της
Ύπαρξης, το Απεριόριστο, το ΑΓΝΩΣΤΟ, το «χωρίς εγώ»… κι οχυρώνονται στο εγώ,
νοιώθουν ασφαλείς στους περιορισμούς τους και ικανοποιημένοι στις ψευδαισθήσεις
τους… το «αστείο» είναι ότι όταν Ανυψωνόμαστε στο Απεριόριστο, το εγώ
«Μετουσιώνεται» σε Απεριόριστο, δεν «χάνεται»… χάνεται μόνον η ψευδαίσθηση του
χωρισμού από το ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
.
Οι Αληθινοί Άνθρωποι Συναντιούνται στον Χώρο
της Πραγματικότητας, στον Κόσμο του ΕΙΝΑΙ, της Αιώνιας Φύσης… δεν χρειάζεται να
επικοινωνούν μέσα από ιδιαίτερες μορφές στον κόσμο των ψευδαισθήσεων.
