Saturday, September 14, 2024

The Liberation

The – Through Careful Observation – Revelation of our True Nature, of Free Unlimited Open Perception, this Experiential Experience of Reality, brings about changes in our "consciousness", changes in the way we "feel" our existence, our relationships with world, our action, our life, society. We realize the Oneness of Existence – We are One with All – and out of this LIVING RELATIONSHIP Emerges Love, True Virtue and Action, Real Communion with All, a Mystical Relationship that Brings Us into Direct Contact with All. This is the Essence of True Life.

On the contrary, a society – a civilization – based on forced (and often coercive) symbiosis, exploitation of the other, conflict and destruction, shows exactly the extent of the "sickness" of modern man.

LIBERATION – much more than a Metaphysical Request for Self-Realization – is a need for healing from our diseased behavior. Although people consider themselves healthy in reality, they have a neurotic (and often psychotic and schizophrenic) sick behavior and this is proven by the state in which modern societies are found, all over the planet.

Liberation is not a "mystical ecstasy" in transcendental worlds. On the contrary, it has a certain character of liberation from the sick limitation of the function of perception.

FREEDOM is the Principle, the Condition, to Understand and Live. Freedom is the Beginning not the end (of a process). We must free ourselves from all the cultural garbage that thousands of years of common life has burdened us with. The DAWN that Carves is a Perfectly Pure Era, without the garbage of time, of the human past. We have to start from scratch. To throw away what we know, what burdened us - many times against our will - and to Face the World, Life, from the Beginning.

WHO ARE WE? WHAT ARE YOU? WHERE DO WE WANT TO GO? HOW ARE WE GOING TO DO IT? WHEN? We must answer all these questions NOW, in the Eternal Flowing Present, beyond time, not in the future or sometime, Now.

TRUE SPACE OF EXISTENCE is Limitless, Centerless, without separations – Only PERCEPTION. The "space" that thought creates around an ego (a separate existence) and in front of the ego, is an imaginary space, an illusion.

UNDERSTANDING the limiting workings of the mind (thought), RECOGNIZE what is happening, dissolves the delusion. Only when the delusion of thought ceases does SPACE prove to be WHAT IT IS, Free Boundless Open, AN IMMENSE ONENESS Where All Is Within, Here, Now, Eternal.

Human civilization – in East and West – considered thinking as the essence of man, the psychological center of the ego – a simple perceptual complex to which experiences refer – and the body as its carrier. Many even identified thought with the nervous system although they could not replace (without problems, philosophically, scientifically, practically) the term "thought" with the term "nervous system". This naive misunderstanding has led humanity to its present state – its inhuman civilization… In vain do the Wise Men of the World speak of another, Deeper, Wider, Essence of Man, beyond the limitations of thought. Few listen.

For Descriptions (within our Perception) of Reality, of the world we live in, we use terms of perception-activity-energy (not substance) and describe what we perceive in terms of structural arrangement (how energy is distributed and correlated) and not as solid objects. We refer to 'solid objects' only when we cannot see 'how they are made'.

We ourselves are perception, functions, and organized material energy (appearing as "material substance," so complex that we perceive it simply as a body—a body, however, in which myriad processes take place that normally escape our awareness): Perception, thought, senses, body and environment, the natural world.

But how do we perceive all this? Do we see everything? Are we seeing them, right? Do we have a complete, clear and accurate picture of Reality? Or do we have a crude perception with many gaps and filled with assumptions? A fictional image of Reality, a fantasy? So, a delusion?

Only with CAREFUL OBSERVATION of what happens (which happens to us) can we reach REAL SELF-KNOWLEDGE and from Self-Knowledge to RESPONSIBLE ACTION and from Responsible Action to TRUE LIFE.

It is a – sometimes – Long Journey that boils down to one essential conclusion: WE ARE PERCEPTION (IN OUR TRUE NATURE) and all the limitations that thought places are illusory… Some call it Religion, Philosophy, Self-Knowledge, Meditation, it is simply “Perception of this what's going on', nothing more.

WE ARE AN INDIVISIBLE WHOLE. The Isolation of "parts" of this Whole, ego, objects, separate things, is simply a "construction" of thought. The "Separation" is artificial - often crude - and certainly illusory.

Nothing in EXISTENCE is isolated. Everything works within the environment and is influenced by the environment. Where is the "limit"? Where do we set the boundaries that separate the "inside" from the "outside"? When it's hot we get warm, when it's cold we get cold. We are not independent of the environment, but adopt this view for practical reasons, of psychological or biological survival. And this happens in all cases. Is This Real Life?

On the contrary, when WE PERCEIVE THE UNITY OF EXISTENCE, when we are One with All, we function without divisions, strife, rivalry... We get along with All, follow the good, avoid the bad, quite naturally, because that is where LIFE GOES to us - without worrying.

So how can we reach Self-awareness, Responsible Action, True Life?

Generally speaking, We are Just Humans, Living Beings, we do not belong to any particular species, to any ethnicity, to any religion, to any ideology, we are not obliged to have specific knowledge (unless we need them practically), nor to follow habits, customs, customs, manners, behaviors.

We are FREE FROM THE BEGINNING and only when we act as FREE PEOPLE - throwing away all the cultural garbage - can we liberate ourselves, SEE REALITY, ACT RIGHT, LIVE TRUE.

Practically, however, HOW this is done is another matter. We are trapped in the way of thinking, in mindsets, cultural stereotypes, ways of life. But if we don't free ourselves from all this, we will never be able to Live Truly, as Humans Among Humans.

This LIBERATION we are talking about must be done HERE, NOW, not sometime in the future.

THE ONLY TRUE TIME IS THE FLOWING PRESENT with all Natural Events (those happening).

The "time" created by thought is simply a construction, something hypothetical, something imaginary.

TRUE LIFE IS HERE, NOW, COMPLETE EVERY MOMENT, NOT GOING ANYWHERE…

...

Η Απελευθέρωση

Η –Μέσα από την Προσεκτική Παρατήρηση – Αποκάλυψη της Αληθινής Φύσης μας, της Ελεύθερης Απεριόριστης Ανοιχτής Αντίληψης, αυτή Βιωματική Εμπειρία της Πραγματικότητας, επιφέρει αλλαγές στην «συνείδησή» μας, αλλαγές στο τρόπο που «αισθανόμαστε» την ύπαρξή μας, τις σχέσεις μας με τον κόσμο, την δράση μας, τη ζωή μας, την κοινωνία. Αντιλαμβανόμαστε την Ενότητα της Ύπαρξης – Είμαστε Ένα με Όλα – και μέσα από αυτή την ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΧΕΣΗ Αναδύεται η Αγάπη, η Αληθινή Αρετή και Δράση, η Πραγματική Κοινωνία με Όλα, μια Μυστηριακή Σχέση που μας Φέρνει σε Άμεση Επαφή με Όλα. Αυτή είναι η Ουσία της Αληθινής Ζωής.

Αντίθετα, μια κοινωνία – ένας πολιτισμός – που βασίζεται στην αναγκαστική (και πολλές φορές καταναγκαστική) συμβίωση, στην εκμετάλλευση του άλλου, στην διαμάχη και στην καταστροφή, δείχνει ακριβώς το μέγεθος της «αρρώστιας» του σύγχρονου ανθρώπου.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – πολύ περισσότερο από Μεταφυσικό Αίτημα Αυτοπραγμάτωσης – είναι ανάγκη θεραπείας από την άρρωστη συμπεριφορά μας. Μολονότι οι άνθρωποι θεωρού τους εαυτούς τους υγιείς στην πραγματικότητα έχουν μια νευρωτική (και πολλές φορές ψυχωτική και σχιζοφρενική) άρρωστη συμπεριφορά κι αυτό αποδεικνύεται από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι σύγχρονες κοινωνίες, σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Η Απελευθέρωση δεν είναι «μυστηριακή έκσταση» σε υπερβατικούς κόσμους. Αντίθετα, έχει ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα απελευθέρωσης από τον άρρωστο περιορισμό της λειτουργίας της αντίληψης.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι η Αρχή, η Προϋπόθεση, για να Κατανοήσουμε και να Ζήσουμε. Η Ελευθερία είναι η Αρχή όχι το τέλος (μιας διαδικασίας). Πρέπει να ελευθερωθούμε από όλα τα πολιτιστικά σκουπίδια που μας φόρτωσε η κοινή ζωή (των ανθρώπων) χιλιάδων χρόνων. Η ΑΥΓΗ που Χαράζει είναι μια Τελείως Καθαρή Εποχή, χωρίς τα σκουπίδια του χρόνου, του ανθρώπινου παρελθόντος. Πρέπει να Ξεκινήσουμε από το Μηδέν. Να πετάξουμε όσα γνωρίζουμε, όσα μας φόρτωσαν – πολλές φορές παρά την θέλησή μας – και να Αντικρύσουμε τον Κόσμο, τη Ζωή, από την Αρχή.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ; ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ; ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ; ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΠΟΤΕ; Αι πρέπει να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα ΤΩΡΑ, στο Αιώνιο Παρόν που Ρέει, πέρα από τον χρόνο, όχι στο μέλλον ή κάποτε, Τώρα.

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΩΡΟΣ ΥΠΑΡΞΗΣ είναι Απεριόριστος, Χωρίς Κέντρο, χωρίς διαχωρισμούς – Μόνο ΑΝΤΙΛΗΨΗ. Ο «χώρος» που φτιάχνει η σκέψη γύρω από ένα εγώ (μια ξεχωριστή ύπαρξη) κι απέναντι στο εγώ, είναι ένας φανταστικός χώρος, μια αυταπάτη.

Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ της περιοριστικής λειτουργείας του νου (της σκέψης), η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ αυτού που συμβαίνει, διαλύει την αυταπάτη. Μόνο όταν η παραπλάνηση της σκέψης πάψει, ο ΧΩΡΟΣ Αποδεικνύεται ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, Ελεύθερος Απεριόριστος Ανοιχτός, ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ Όπου Όλα Βρίσκονται Μέσα της, Εδώ, Τώρα, Αιώνια.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός – σε Ανατολή και Δύση – θεώρησε σαν ουσία του ανθρώπου την σκέψη, ο ψυχολογικό κέντρο του εγώ – ένα απλό αντιληπτικό σύμπλεγμα στο οποίο αναφέρονται οι εμπειρίες – και το σώμα σαν φορέα του. Πολλοί μάλιστα ταύτισαν τη σκέψη με το νευρικό σύστημα αν και δεν μπόρεσαν να αντικαταστήσουν (χωρίς προβλήματα, φιλοσοφικά, επιστημονικά, πρακτικά) τον όρο «σκέψη» με τον όρο «νευρικό σύστημα». Αυτή η αφελής παρεξήγηση οδήγησε την ανθρωπότητα στην σημερινή κατάσταση – του απάνθρωπου πολιτισμού της… Μάταια οι Σοφοί του Κόσμου μιλούν για μια Άλλη, Βαθύτερη, Πλατύτερη, Ουσία Του Ανθρώπου, πέρα από τους περιορισμούς που βάζει η σκέψη. Ελάχιστοι ακούνε.

Για τις Περιγραφές (μέσα στην Αντίληψή μας) της Πραγματικότητας, του κόσμου που ζούμε, χρησιμοποιούμε όρους αντίληψης-δραστηριότητας-ενέργειας (όχι ουσίας) και περιγράφουμε αυτά που αντιλαμβανόμαστε με όρους δομικής διάταξης (πως κατανέμεται και συσχετίζεται η ενέργεια) κι όχι σαν στέρεα αντικείμενα. Αναφερόμαστε σε «συμπαγή αντικείμενα» μόνο όταν δεν μπορούμε να δούμε «πως είναι φτιαγμένα».

Εμείς οι ίδιοι είμαστε αντίληψη, λειτουργίες και οργανωμένη υλική ενέργεια (που εμφανίζεται σαν «υλική ουσία», τόσο πολύπλοκη που την αντιλαμβανόμαστε απλά σαν σώμα – ένα σώμα όμως όπου γίνονται μυριάδες διεργασίες που κατά κανόνα διαφεύγουν από την επίγνωσή μας): Αντίληψη, σκέψη, αισθήσεις, σώμα και το περιβάλλον, ο φυσικός κόσμος.

Πως όμως τα αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά; Τα βλέπουμε όλα; Τα βλέπουμε σωστά; Έχουμε πλήρη, σαφή και ακριβή εικόνα της Πραγματικότητας; Ή έχουμε μια χονδροειδή αντίληψη με πολλά κενά και παραγεμισμένη με υποθέσεις; Μια φανταστική εικόνα της Πραγματικότητας, μια φαντασία; Δηλαδή μια αυταπάτη;

Μόνο με ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ αυτού που συμβαίνει (που μας συμβαίνει) μπορούμε να Φτάσουμε στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ κι από την Αυτογνωσία στην ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΡΑΣΗ κι από την Υπεύθυνη Δράση στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ.

Είναι ένα –μερικές φορές – Μακρινό Ταξίδι που συμπυκνώνεται σε ένα ουσιαστικό συμπέρασμα: ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΗΨΗ (ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΗ ΜΑΣ) κι όλοι οι περιορισμοί που βάζει η σκέψη είναι απατηλοί… Κάποιοι το λένε Θρησκεία, Φιλοσοφία, Αυτογνωσία, Διαλογισμό, είναι απλά «Αντίληψη αυτού που συμβαίνει», τίποτα περισσότερο.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟ ΟΛΟ. Η Απομόνωση «τμημάτων» αυτού του Όλου, εγώ, αντικειμένων, ξεχωριστών πραγμάτων, είναι απλά μια «κατασκευή» της σκέψης. Ο «Διαχωρισμός» είναι τεχνητός – συχνά χονδροειδής – κι οπωσδήποτε απατηλός.

Τίποτα στην ΥΠΑΡΞΗ δεν είναι απομονωμένο. Όλα λειτουργούν μέσα στο περιβάλλον κι αλληλοεπηρεάζονται από το περιβάλλον. Που είναι το «όριο»; Που θέτουμε τα όρια που χωρίζουν το «μέσα» από το «έξω»; Όταν κάνει ζέστη ζεσταινόμαστε, όταν κάνει κρύο κρυώνουμε. Δεν είμαστε ανεξάρτητοι από το περιβάλλον, αλλά υιοθετούμε αυτή την άποψη για πρακτικούς λόγους, ψυχολογικής ή βιολογικής επιβίωσης. Κι αυτό συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις. Είναι αυτό Αληθινή Ζωή;

Αντίθετα όταν ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, όταν Είμαστε Ένα με Όλα, λειτουργούμε χωρίς διαχωρισμούς, διαμάχες, αντιπαλότητα… Συμπορευόμαστε με Όλα, ακολουθούμε το καλό, αποφεύγουμε το κακό, τελείως φυσικά, γιατί εκεί μας ΠΑΕΙ η ΖΩΗ – χωρίς να προβληματιζόμαστε.

Πως λοιπόν μπορούμε να Φτάσουμε στην Αυτογνωσία, στην Υπεύθυνη Δράση, στην Αληθινή Ζωή;

Τυπικά μιλώντας, Είμαστε Απλά Άνθρωποι, Ζωντανά Όντα, δεν ανήκουμε σε κανένα ιδιαίτερο είδος, σε καμιά εθνότητα, σε καμιά θρησκεία, σε καμιά ιδεολογία, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε συγκεκριμένες γνώσεις (εκτός αν μας χρειάζονται πρακτικά), ούτε να ακολουθούμε συνήθειες, ήθη, έθιμα, τρόπους, συμπεριφορές.

Είμαστε Εξ’ Αρχής ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και μόνο όταν δράσουμε σαν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ – πετώντας όλα τα πολιτισμικά σκουπίδια – μπορούμε να απελευθερωθούμε, να ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, να ΕΝΕΡΓΗΣΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ, να ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ.

Πρακτικά όμως το ΠΩΣ γίνεται αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην λειτουργία της σκέψης, σε νοοτροπίες, πολιτισμικά στερεότυπα, τρόπους ζωής. Αν όμως δεν ελευθερωθούμε από όλα αυτά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να Ζήσουμε Αληθινά, σαν Άνθρωποι Ανάμεσα σε Ανθρώπους.

Αυτή την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ για την οποία μιλάμε πρέπει να την κάνουμε ΕΔΩ, ΤΩΡΑ, όχι κάποτε στο μέλλον.

Ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ που Ρέει με όλα τα Φυσικά Περιστατικά (αυτά που συμβαίνουν).

Ο «χρόνος» που δημιουργείται από την σκέψη, είναι απλά μια κατασκευή, κάτι υποθετικό, κάτι φανταστικό.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΤΩΡΑ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, ΔΕΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΚΑΠΟΥ…

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

The Ruins That Stand Beyond Time

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

The Ancient Secrets Unveiled

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

A Pilgrimage of the Spirit

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

The Temple’s Legacy

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

…

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

Η Κληρονομιά του Ναού

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.

Intellectual property rights

The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

Esoterism Academy

CIRCLE OF LIGHT

ESOTERISM STUDIES