Η Αντίληψη Από την Φύση της Είναι Ελεύθερη, Απεριόριστη κι Αιώνια…
Κι όταν Αυτή η Αντίληψη ενσαρκώνεται στο σώμα, και
γεννιέται ο άνθρωπος, Δεν χάνει την Φύση της.
Το ότι η Αντίληψη είναι κάτι διαφορετικό και ξεχωριστό
από το σώμα κι απλά «συνδέεται» και λειτουργεί μέσα στο σώμα αποδεικνύεται
εμπειρικά (μπορούμε να εξηγήσουμε «πως» σε όποιον ενδιαφέρεται…).
Η Αντίληψη «Εδρεύει» στην κορυφή του κεφαλιού και
Διοχετεύεται σε ολόκληρο το σώμα. Στις διάφορες περιοχές του σώματος (και μέσα
από συγκεκριμένα «όργανα») έχει διάφορες δραστηριότητες (επιτελεί διάφορες
«λειτουργίες»)… Στο πρόσθιο μέρος του εγκεφάλου «γίνεται» σκέψη, κλπ.
Η Αντίληψη «Λειτουργεί» μέσα στον άνθρωπο σαν Υπόστρωμα
Επίγνωσης για ό,τι γίνεται αντιληπτό, είναι παρούσα σε όλες τις λειτουργίες και
δραστηριότητες του ανθρώπου… τις Υποστηρίζει αλλά δεν ταυτίζεται απόλυτα μαζί
τους.
Έτσι η Αντίληψη Υπάρχει στο Βάθος της Ύπαρξής μας σαν
Καθαρή Αντίληψη και σαν Υποστήριγμα κάθε δραστηριότητας και ταυτόχρονα χωρίς να
χάνει την Φύση της και χωρίς να ταυτίζεται με τις επιμέρους λειτουργίες της
γίνεται σκέψη μέσα στον εγκέφαλο, συναίσθημα (συγκίνηση), αισθήσεις και
σωματικές δραστηριότητες ( στα εγκεφαλικά νεύρα, στο περιφερικό νευρικό σύστημα
και στο σώμα).
(Για να κατανοήσουμε την «Σχέση» Φύσης-Δραστηριότητας,
μπορούμε να δούμε την σχέση του Νερού με την «κίνησή» του – άλλο είναι η
«ουσία» του νερού κι άλλο είναι η «κίνησή» του…).
Όταν η Αντίληψη περιορίζεται στην περιοχή του εγκεφάλου,
όταν δηλαδή παραμένει Αντίληψη (στην Φύση της) και ταυτόχρονα γίνεται σκέψη
(στην δραστηριότητά της), αναδύεται η αντίληψη μιας ξεχωριστής ύπαρξης (μιας
οντότητας), που λειτουργεί σαν υποκείμενο απέναντι στον κόσμο. Δημιουργείται
δηλαδή ένας περιορισμός κι ένας διαχωρισμός από τον κόσμο… γύρω από το
ψυχολογικό κέντρο του υποκειμένου συσσωρεύονται γνώσεις, εμπειρίες,
δραστηριότητες και οικοδομείται σιγά-σιγά το «εγώ»…
Στην
πραγματικότητα είναι η Αντίληψη που περιορίζεται που γίνεται σκέψη κι είναι η
σκέψη που δημιουργεί όλα τα υπόλοιπα… όλα είναι σκέψη, η αντίληψη μιας οντότητας,
το υποκείμενο, το εγώ, το περιεχόμενο του σκεπτόμενου εγώ, η γνώση, η μνήμη, οι
εμπειρίες, όλα είναι σκέψη.
Όταν λοιπόν η Αντίληψη περιορίζεται στο κεφάλι, στη
λειτουργία της σκέψης, στη σκέψη, αισθανόμαστε περιορισμένοι, εδώ στο σώμα, κι
ο κόσμος είναι «εκεί έξω»… κινούμαστε μέσα σε αυτόν (αλλά είναι πάντα «έξω»).
Όσο κι αν προσπαθούμε – μέσα στον εγκέφαλο, μέσα από την
σκέψη – ό,τι κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον περιορισμό, τον
διαχωρισμό από τον κόσμο… την αίσθηση της μικρότητας και της ανημποριάς μέσα
στον απέραντο κόσμο και στο (συχνά) εχθρικό κοινωνικό περιβάλλον (που είναι
δήθεν πολιτισμένο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ζούγκλα) και στις «ανάγκες»
της επιβίωσης.
Τελικά, τι «νομίζετε» πως είναι η «Φώτιση»;
Η Φώτιση είναι η Απελευθέρωση της Αντιληπτικής Ενέργειας
από τον εγκέφαλο, από τον χώρο όπου εκδηλώνεται η σκέψη και δημιουργούνται οι
ψευδαισθήσεις της ατομικότητας, του υποκειμένου, του εγώ και των «εμπειριών»
του… η Ανύψωση της Αντίληψης στο ανώτερο κέντρο της, από όπου αντιλαμβανόμαστε
με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο κι από όπου «χειριζόμαστε» τις δραστηριότητες
της Αντίληψης στα διάφορα κέντρα του σώματος με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο…
κι όπου ανοίγονται πλέον όλοι οι Ορίζοντες της Ύπαρξης…
Χρειάζεται η Αντίληψη να απελευθερωθεί από όλες αυτές τις
νοητικές δραστηριότητες (στον μετωπικό εγκέφαλο) – τελείως – και να υπάρξει
Απόλυτη Σιωπή, για να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι Υπάρχει Μια Εμπειρία,
Μια Κατάσταση Ύπαρξης και Δράσης πέρα από την σκέψη.
Μέσα στη Σιωπή – της νοητικής δραστηριότητας - υπάρχει μονάχα η Αντίληψη (που Επανέρχεται
σιγά-σιγά στην «Έδρα» της)… Μια Αντίληψη που «Απελευθερώνεται» που Επεκτείνεται
και τα Αγκαλιάζει Όλα… Υπάρχει Εδώ Απεριόριστος Χώρος όπου Υπάρχουμε κι
Υπάρχουν Όλα, σε μια Αληθινή Ενότητα, όπου δεν υφίσταται πλέον κανένας
διαχωρισμός (ούτε «ξεχωριστή ατομικότητα», ούτε υποκείμενο-αντικείμενο, ούτε
εγώ, ούτε εμπειρίες του εγώ, μνήμες, γνώσεις, αντιλήψεις, κρίσεις… τίποτα.
Έχουμε Ένα Καθαρό Όραμα της Ύπαρξης, του Κόσμου, που τα περιλαμβάνει όλα.
Υπάρχει μια Βαθύτερη Σύνδεση με Όλα. Είναι η Ενότητα που
Μετουσιώνεται σε Αγάπη και καθώς (μέσα από την Ενότητα και μέσα από την Ενεργό
Αγάπη, καταλύεται κάθε «διαχωρισμός») δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, δεν υπάρχει
απόσταση με τα πράγματα, τα νοιώθεις, τα αγγίζεις, συμμετέχεις στην ύπαρξή
τους… νοιώθεις την απεραντοσύνη του ουρανού, κυματίζεις με την θάλασσα,
ανυψώνεσαι μαζί με το πουλί που πετά ψηλά, είσαι το άρωμα του λουλουδιού, είσαι
το κάθε τι, είσαι ένα με όλα…
Χρειάζεται, η
Αντίληψη να απελευθερωθεί από όλες τις νοητικές δραστηριότητες, να Υπάρχει ΑΥΤΗ
Η ΒΑΘΙΑ ΣΙΩΠΗ, για να είσαι Ελεύθερος, να Είσαι το Όλο, η Ενότητα, Όλα τα
πράγματα.
Χρειάζεται, η Αντίληψη να Ελευθερωθεί, να Είναι Ελεύθερη
για να Κατανοήσει τι Είναι Ελευθερία.
Χρειάζεται, η Αντίληψη να Είναι Ολότητα για να Κατανοήσει
τι Είναι Ολότητα.
Χρειάζεται, η Αντίληψη, να Είναι Ενοποιημένη για να
Κατανοήσει τι Είναι Ενότητα της Ύπαρξης.
Χρειάζεται, να τα Νοιώσουμε Όλα Αυτά, να Έχουμε
Πραγματική Εμπειρία τους, για να Κατανοήσουμε τι Είναι Όλα Αυτά.
Μιλάμε για Ύπαρξη και Δραστηριότητα της Αντίληψης, για
«Κατάσταση» της Αντίληψης πέραν της σκέψης. Εδώ που υπάρχει Μόνο Αντίληψη,
Όραμα του Κόσμου σαν Ενότητας, Πραγματική Ζωή.
(Μιλάμε για Μια Αντίληψη που Είναι Μόνο Αντίληψη, κι όπου
δεν υπάρχει «παρατηρητής», «υποκείμενο», «κάποιος να έχει εμπειρία»… Κι όταν
χρησιμοποιούμε την σκέψη, το συναίσθημα, το σώμα, τις υλικές δραστηριότητες, το
κάνουμε χωρίς να απορροφιόμαστε σε αυτές τις λειτουργίες, χωρίς να
«χανόμαστε»…).
Γνωρίζουμε πως κάποιοι φίλοι θα έχουν απορίες…
Κάποιοι νομίζουν πως όλη η ύπαρξή τους είναι η σκέψη –
δεν γνωρίζουν άλλο τρόπο να «υπάρχουν» - και νομίζουν πως αν σταματήσει η σκέψη
θα βρεθούν σε κάποιο υπαρξιακό κενό, κι είναι φυσικό να «αντιδρούν» σε μια
τέτοια προοπτική…
Είναι όμως έτσι;
Η Αντίληψη Είναι όχι μόνο κάτι διαφορετικό από την σκέψη
και το σώμα… αλλά είναι επίσης η «γενική επίγνωση» που είναι παρούσα σε όλα, σε
όλες τις δραστηριότητες.
Όταν σταματά η σκέψη η Αντίληψη Εξακολουθεί να Υπάρχει
και να Λειτουργεί (πλέον) σε ένα Βαθύτερο Επίπεδο.
Θυμηθείτε το παράδειγμα με το Νερό και την Κίνησή του… Το
Νερό, σαν Ουσία, (και σαν Φύση με όλες τις ιδιότητές της), δεν χάνεται όταν
σταματά η κίνηση… Το ίδιο γίνεται και με την Αντίληψη και την σκέψη (που είναι
απλά μια «κίνηση» της Αντίληψης)… Κι όπως το Νερό απελευθερώνεται από την
κίνηση και μένει ήσυχο στην ουσία του, στη φύση του… έτσι κι η Αντίληψη,
απελευθερώνεται από τις κινήσεις της και Μένει Ήσυχη στην Ουσία της, στην Φύση
της…
Είναι όλα αυτά κατανοητά;
Μετά, αν όλα αυτά είναι κατανοητά, ποιο είναι το επόμενο
βήμα;
