Monday, 17 November, 2025
3.The Path Beyond Action: A Journey to the Luminous Self
(Viveka Chudamani 11-15)
In the vast cathedral of human seeking, where countless
souls have wandered through corridors of ritual and repetition, there emerges a
truth as ancient as consciousness itself—a truth whispered by the sage Sankara
across the centuries like wind through mountain passes. It speaks not of
accumulation but of revelation, not of doing but of seeing, not of the
multiplicity of acts but of the singular flame of discernment that illuminates
the eternal.
The seeker stands at the threshold of an infinite mystery,
gazing upon the horizon where earth meets sky, where the finite kisses the
infinite. In hands calloused by effort, in a heart heavy with longing, there
dwells the question that has trembled on human lips since the first dawn: How
does one touch the untouchable? How does the dewdrop return to the ocean of its
origin? And here, in this liminal space between striving and surrender, the
teaching descends like gentle rain upon parched soil—work purifies, but work
does not reveal. Action cleanses the mirror of the mind, yet it is not action
that shows us our own face in that mirror's depths.
The Purification of the Vessel
Consider the clay vessel, fresh from the riverbank, still
bearing the weight of earth and moisture. The potter's hands work tirelessly,
shaping, smoothing, preparing the vessel to hold that which is precious. The
fire hardens it, the glaze beautifies it, yet these labors do not create the
space within—they merely reveal it, prepare it, make it worthy to receive. So
too does the work of life, the sacred duties, the ethical actions, the prayers
counted like beads upon a string—these prepare the mind, burnish it, remove the
gross accretions of selfishness and delusion. But the space within, the vast
emptiness that can hold the infinite, was always there, waiting not to be
created but to be recognized.
Ten million acts cascade through a lifetime like rain upon
the ocean—each drop distinct, each making its small splash, yet none altering
the fundamental nature of the waters. The mind engaged in righteous action
becomes quieter, clearer, like a pond when the wind ceases its disturbance. But
this clarity, this stillness, is not itself the vision of Reality. It is the
condition in which vision becomes possible, as a cloudless night sky is not the
stars themselves but the darkness in which their light can finally be seen.
The aspirant who confuses purification with realization is
like one who polishes a window endlessly, believing that the perfection of the
glass will itself create the landscape beyond. Yet no amount of polishing brings
the mountains into being, no purity of surface generates the forests, the
rivers, the vast sky. These exist independently, eternally, waiting only for the
obscuring film to be removed so they might be beheld in their unalterable
majesty.
The Rope and the Serpent: A Parable of Awakening
In the gathering dusk, on a path half-shadowed by
overhanging trees, a traveler suddenly freezes, heart hammering against ribs
like a caged bird desperate for escape. There, coiled in the dust, lies what
appears to be a serpent—deadly, poised, its form sinuous and threatening. Terror
floods the traveler's being. Sweat beads on the brow, muscles tense for flight,
the mind constructs scenarios of venom and death. The entire world contracts to
this single point of fear.
But then—a lamp is brought, or the angle of the dying light
shifts, or a companion speaks with calm authority—and suddenly, as if a spell
were broken, the serpent vanishes. It was never there. In its place lies a rope,
harmless, inanimate, exactly as it has lain since being dropped by some passing
merchant hours before. The relief that washes over the traveler is not the
result of changing anything in the external world. The rope has not been
transformed. The danger has not been removed. What has changed is understanding,
perception, the very structure of knowing.
This ancient metaphor, worn smooth by centuries of
contemplation, reveals the mechanism of spiritual awakening with startling
precision. The suffering, the fear, the entire edifice of misery was constructed
upon a misidentification, a failure of discernment. And its dissolution came not
through action—not by beating the imagined serpent, not by fleeing from it, not
by performing rituals to ward off its poison—but through the clear light of
discriminative wisdom.
How many serpents coil through the landscape of human
consciousness? How many threats, losses, deaths does the mind construct from the
neutral material of existence? The body is mistaken for the Self, and thus all
threats to flesh become existential terrors. The possessions are confused with
security, and their loss becomes a kind of annihilation. The roles we play, the
names we bear, the histories we carry—these become serpents that bind and
threaten, until the lamp of discrimination reveals them as ropes, as constructs,
as the innocent props of a play we have mistaken for ultimate reality.
The Alchemy of Understanding
In the sacred geography of India, rivers wind like silver
threads through the dusty plain, their waters believed to carry the power of
purification. Pilgrims journey for months to immerse themselves in these holy
currents, offering prayers and gifts, counting their prostrations like a
merchant counts coins. The sincerity of such devotion is beyond question, the
dedication admirable, the physical discipline demanding. Yet the sage speaks
with a certainty that cuts through sentiment and tradition alike: these acts,
however sacred, do not themselves generate the realization of Truth.
The confusion is understandable, even inevitable. The human
mind, oriented toward causation, toward the relationship between effort and
result, naturally assumes that spiritual attainment follows the same laws as
worldly achievement. Plant a seed, harvest grain. Build a house, find shelter.
Practice a skill, gain mastery. But the logic that governs the material realm
encounters a strange inversion in the spiritual dimension. Here, the greatest
achievement is the recognition of what was never lost. The ultimate attainment
is the realization that there was never truly anyone to attain anything.
A hundred Pranayamas, the breath controlled and counted
with meticulous precision, can certainly quiet the turbulent mind, can create
states of profound peace and one-pointed concentration. These are not to be
dismissed or denigrated. They prepare the soil. But they do not plant the seed
of Self-knowledge, for that seed was planted before time began, is planted in
the very structure of consciousness itself. What is needed is not the addition
of something new but the removal of ignorance about what already is.
The teaching that emerges from the lips of the wise—those
who have themselves crossed the ocean of becoming and returned as guides for
those still navigating its storms—carries a unique power. It is not the
accumulation of information, not data transferred from one mind to another like
water poured between vessels. Rather, it is more akin to one lamp lighting
another: the flame that appears in the second lamp is not less than the flame in
the first. It is fire itself, the same substance, the same essence, merely
appearing in a new location.
When such teaching falls upon a mind prepared by
discipline, purified by ethical living, steadied by meditation, something
miraculous occurs. Not the miracle of intervention from outside, but the miracle
of recognition from within. The words of the teacher act as a catalyst,
precipitating a reaction that was always chemically possible, waiting only for
the precise conditions to manifest. In that moment, reasoning—not the dry logic
of debate but the illumined intelligence that sees into the heart of
things—reveals what has always been true: the Self is not separate from Brahman,
the individual wave is not other than the ocean, the space within the pot is not
different from the space that contains all pots.
The Qualified Vessel: Prerequisites for the Journey
Not every moment is ripe for revelation. Not every soul is
prepared, in any given instant, to receive the teaching that dissolves all
questions in the light of direct knowing. There is a quality required of the
aspirant, a qualification that has nothing to do with caste or creed, wealth or
poverty, education or ignorance in the conventional sense. It is a qualification
of ripeness, of readiness, of a desperate sincerity that makes all other
considerations secondary.
The ancient texts speak of four prerequisites, four
qualities that must be cultivated like a garden before the seed of
Self-knowledge can take root. First, the discrimination between the eternal and
the ephemeral—the capacity to look at the ever-changing parade of phenomena and
recognize that beneath the flux lies something unchanging, that beyond the
temporal exists the timeless. This discrimination is not intellectual alone but
existential, a knowing in the bones that no lasting satisfaction can be found in
what inevitably passes away.
Second, the renunciation of fruits both here and
hereafter—a profound dispassion that releases its grip on outcomes, on rewards,
on the calculus of gain and loss. This is not the renunciation born of
disappointment or defeat but the natural falling away of desire when the heart
has glimpsed something infinitely more precious than any object desire might
pursue. Like a child who drops a toy made of glass beads upon seeing a genuine
jewel, the qualified aspirant no longer clutches at the small pleasures and
pains that once seemed so significant.
Third, the cultivation of six treasures: tranquility of
mind, control of the senses, withdrawal from external distractions, endurance in
the face of opposites, faith in the teaching and the teacher, and one-pointed
concentration. These are not mere virtues to be admired but practical tools, the
equipment needed for the journey inward. A mind scattered among a thousand
concerns cannot descend into the depths where truth resides. A heart buffeted by
every wave of sensation cannot maintain the stillness in which the reflection of
the Self becomes visible.
And fourth, the burning desire for liberation—not as one
desire among many but as the consuming fire that makes all other desires seem
like shadows. This is the spiritual thirst that turns the seeker into a finder,
the longing that pulls one forward even through darkness, even through doubt,
even through the terrifying dissolution of all that was familiar and safe.
When these qualifications ripen, the aspirant becomes like
a dry forest waiting for lightning. The smallest spark of truth will ignite an
unstoppable transformation. Without these qualifications, even the most profound
teaching falls on stony ground, unable to take root, unable to transform.
The Necessity of the Guide
In the trackless wilderness of spiritual seeking, where
paths circle back upon themselves and mirages promise water to the thirsty, the
role of the Guru emerges as absolutely essential. Not the guru as authoritarian
controller, not the teacher as one who creates dependency, but the guide who has
traversed this territory and knows both its dangers and its destinations.
The qualification of this guide is specific and
uncompromising: the Guru must be established in Brahman-knowledge, must be one
in whom the distinction between knower and known has dissolved into the singular
radiance of pure awareness. And equally important, this knower of Brahman must
be an ocean of compassion—for without compassion, knowledge remains locked in
the chamber of individual realization, unable to flow toward those who thirst.
Why is the Guru necessary? Cannot the texts themselves
serve as guide? Cannot one's own reasoning suffice? The ancient teaching answers
with a certainty born of countless generations of experience: the nature of
Reality is too subtle, too prone to misinterpretation, too easily confused with
states and experiences that resemble it but are not it. The mind, in its very
structure, tends to objectify, to create distance between subject and object.
But Brahman is not an object to be known by a subject. It is the very
consciousness in which the distinction between subject and object arises and
dissolves.
The true Guru does not give the student something new but
removes the obstruction that prevents the student from recognizing what has
always been present. Like a sculptor who sees the form within the marble and
simply removes the excess stone, the Guru, through teaching, through presence,
through the mysterious transmission that occurs in proximity to realized
consciousness, helps the aspirant see through the layers of false
identification.
The approach to such a teacher must be characterized by
humility, by sincerity, by the willingness to have one's most cherished
assumptions challenged and dissolved. The seeker comes not with demands but with
openness, not with conclusions but with questions, not with the desire to have
existing beliefs confirmed but with the courage to have them shattered if they
stand between the seeker and truth.
Reasoning: The Illuminating Fire
The path that Sankara articulates is often misunderstood as
anti-intellectual, as a rejection of the mind in favor of blind faith or
emotional fervor. Nothing could be further from the truth. What is rejected is
not reasoning itself but reasoning that operates in the service of ignorance,
logic that builds elaborate structures on false foundations.
The reasoning that leads to liberation is of a different
order entirely. It is Yukti—the penetrating insight that sees through
appearances to essence, that follows a line of inquiry not to its logical
conclusion but to the point where logic itself dissolves in direct recognition.
This reasoning begins with the teachings heard from the Guru, reflected upon
with total attention, applied to one's own experience with ruthless honesty.
"I am not the body"—this statement can be analyzed, its
implications traced through the network of experience. The body changes
constantly, from infancy to old age, yet there is a continuity of identity, of
the sense of "I am." The body can be observed as an object, yet the observer
cannot be the observed. In sleep, awareness of the body ceases, yet upon waking,
there is no sense that the essential "I" was absent, only that its awareness of
the body was interrupted.
"I am not the mind"—again, reasoning illuminates. Thoughts
come and go, emotions rise and fall, yet something remains constant, something
witnesses these modifications without being modified itself. The mind can be
known as an object of awareness, therefore awareness cannot be the mind. In deep
sleep, mental activity ceases, yet there is no sense of non-existence, no true
void—only the absence of the remembering faculty that would create the sense of
a continuous experience.
This reasoning is not merely intellectual gymnastics. It is
the mind being used to transcend itself, like a fire that consumes its own fuel
and, in consuming, reveals the space that was always there but seemed occupied.
Each realization through reasoning loosens one more strand of the rope that
binds consciousness to limited identification.
Time, Place, and Circumstance: The Supporting Conditions
There is a poetry in timing, in the way certain moments
seem pregnant with possibility while others remain stubbornly opaque to insight.
The teaching acknowledges this mysterious element while placing it in proper
perspective. Time, place, the presence of a community of seekers, the support of
a conducive environment—these are auxiliaries, helpful conditions, but not the
essence.
A quiet hermitage in the mountains may provide fewer
distractions than a bustling marketplace, but realization does not reside in
geography. An auspicious planetary alignment may create a subtle energetic
support, but the stars do not grant Self-knowledge. The company of other
aspirants may encourage and inspire, but liberation is not a group achievement.
What matters supremely is the qualification of the
aspirant, the ripeness of understanding, the intensity of the longing for truth.
When these are present, revelation can occur anywhere—in a cave or a city, in
youth or old age, in wealth or poverty. When these are absent, no configuration
of external circumstances will compensate for their lack.
This teaching liberates the seeker from the tyranny of
seeking the perfect conditions, the endless postponement that whispers "not yet,
not here, not until this or that is achieved." The time is always now. The place
is always here. The circumstances are always sufficient for one who is truly
ready.
The Culmination: Beyond Words, Beyond Acts
As the teaching unfolds, as reasoning illuminates, as the
grace of the Guru penetrates the defenses of the ego, something begins to shift
in the very foundation of experience. The relentless identification with the
limited, the constant contraction around a separate self, begins to relax its
grip. Not through effort—for effort only strengthens the one who makes
effort—but through seeing, through the direct recognition that what one sought
was never absent.
The Reality that reveals itself is not a thing, not an
experience in the conventional sense, not a state that comes and goes. It is the
constant background of all states, the awareness in which waking, dreaming, and
deep sleep appear and disappear, itself untouched, unchanged, eternal. It is the
Self—not the small self of personality and history, but the infinite Self that
is one with Brahman, the absolute reality that has no second.
To one established in this recognition, the world does not
disappear—the colors remain vivid, sounds continue to echo, sensations arise and
pass. But their significance has fundamentally transformed. They are no longer
threats or promises, no longer sources of bondage or liberation, but simply the
spontaneous play of consciousness, waves on the surface of an infinite ocean
that is one's own true nature.
The peace that settles upon such a one is not the peace of
retirement from life, not the quietude of withdrawal into some inner fortress.
It is the peace of a question that has found its answer, a search that has
reached its conclusion, a journey that has discovered it never left home. It is
the peace beyond understanding, yet not divorced from understanding—the peace
that comes when understanding has flowered into being, when knowledge has
ripened into realization.
The Invitation: A Call Beyond Time
The teaching that flows from Sankara's wisdom is not a
relic of the past but a living transmission, as relevant now as in the eighth
century when he walked the length of India, reviving and clarifying the
perennial philosophy. Every human being, in every era, faces the same
fundamental questions: Who am I? What is real? Is there something beyond this
cycle of pleasure and pain, birth and death?
The path of discrimination, of reasoning upon the truth
heard from the wise, of approaching with humility and sincerity the one who
knows—this path remains open, remains viable, remains the direct way to that
which cannot be reached by indirect means. It demands nothing impossible, yet it
demands everything—the willingness to question every assumption, to release
every familiar identity, to stand naked before the truth.
For one who feels the stirring of this call, who senses
beneath the surface of life a deeper reality waiting to be known, the invitation
is simple: seek out the teaching, find the teacher, cultivate the
qualifications, apply the reasoning, and discover for yourself what countless
beings before have discovered—that you are not what you have believed yourself
to be, that your true nature is infinite, eternal, free.
The serpent was always a rope. The bondage was always
imaginary. The liberation sought is the very nature of the seeker. This is the
message that echoes across centuries, waiting in the silence between thoughts,
present in the space between breaths, ready to be recognized in the heart of
anyone who turns attention inward with sincerity and courage.
May all beings realize their true nature. May the light of
discrimination dawn in every mind. May the ocean of mercy that is the Guru's
grace wash away the illusion of separation, revealing the one Self that has
never been divided, never been bound, never truly needed liberation—for it alone
is, was, and forever shall be.
…
Το Μονοπάτι Πέρα από την Πράξη: Ένα Ταξίδι προς τον Φωτεινό Εαυτό
Στον απέραντο καθεδρικό ναό της ανθρώπινης αναζήτησης, όπου αμέτρητες ψυχές
έχουν περιπλανηθεί μέσα από διαδρόμους τελετουργιών και επαναλήψεων, αναδύεται
μια αλήθεια αρχαία όσο και η ίδια η συνείδηση — μια αλήθεια που ψιθύρισε ο σοφός
Σανκάρα μέσα από τους αιώνες σαν άνεμος μέσα από ορεινά περάσματα. Δεν μιλάει
για συσσώρευση αλλά για αποκάλυψη, όχι για πράξη αλλά για όραση, όχι για την
πολλαπλότητα των πράξεων αλλά για τη μοναδική φλόγα της διάκρισης που φωτίζει το
αιώνιο.
Ο αναζητητής στέκεται στο κατώφλι ενός άπειρου μυστηρίου, κοιτάζοντας τον
ορίζοντα όπου η γη συναντά τον ουρανό, όπου το πεπερασμένο φιλάει το άπειρο. Στα
χέρια τραχιά από την προσπάθεια, σε μια καρδιά βαριά από πόθο, κατοικεί η
ερώτηση που έχει τρέμει στα χείλη των ανθρώπων από την πρώτη αυγή: Πώς αγγίζει
κανείς το ανέγγιχτο; Πώς επιστρέφει η σταγόνα στον ωκεανό της προέλευσής της;
Και εδώ, σε αυτό το λιμενικό χώρο μεταξύ προσπάθειας και παράδοσης, η διδασκαλία
κατεβαίνει σαν απαλή βροχή σε διψασμένο χώμα — η εργασία καθαρίζει, αλλά η
εργασία δεν αποκαλύπτει. Η πράξη καθαρίζει τον καθρέφτη του νου, ωστόσο δεν
είναι η πράξη που μας δείχνει το ίδιο μας το πρόσωπο στα βάθη αυτού του
καθρέφτη.
Ο Καθαρισμός του Δοχείου
Σκεφτείτε το πήλινο δοχείο, φρέσκο από την όχθη του ποταμού, ακόμα φορτωμένο
με το βάρος της γης και της υγρασίας. Τα χέρια του αγγειοπλάστη δουλεύουν
ακούραστα, διαμορφώνοντας, λειαίνοντας, προετοιμάζοντας το δοχείο να κρατήσει
αυτό που είναι πολύτιμο. Η φωτιά το σκληραίνει, το γυαλί το ομορφαίνει, ωστόσο
αυτές οι εργασίες δεν δημιουργούν τον χώρο μέσα του — απλώς τον αποκαλύπτουν,
τον προετοιμάζουν, τον κάνουν άξιο να δεχτεί. Έτσι και η εργασία της ζωής, τα
ιερά καθήκοντα, οι ηθικές πράξεις, οι προσευχές που μετριούνται σαν χάντρες σε
κορδόνι — αυτές προετοιμάζουν τον νου, τον γυαλίζουν, αφαιρούν τις χονδροειδείς
εναποθέσεις του εγωισμού και της πλάνης. Αλλά ο χώρος μέσα, η απέραντη κενότητα
που μπορεί να κρατήσει το άπειρο, ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας όχι να
δημιουργηθεί αλλά να αναγνωριστεί.
Δέκα εκατομμύρια πράξεις χύνονται μέσα από μια ζωή σαν βροχή στον ωκεανό —
κάθε σταγόνα ξεχωριστή, κάθε μία κάνει το μικρό της πιτσίλισμα, ωστόσο καμία δεν
αλλάζει τη θεμελιώδη φύση των νερών. Ο νους που ασχολείται με δίκαιη πράξη
γίνεται πιο ήσυχος, πιο καθαρός, σαν λίμνη όταν ο άνεμος παύει να την ταράζει.
Αλλά αυτή η σαφήνεια, αυτή η ηρεμία, δεν είναι η ίδια η όραση της
Πραγματικότητας. Είναι η συνθήκη στην οποία η όραση γίνεται δυνατή, σαν ένας
ανέφελος νυχτερινός ουρανός δεν είναι τα αστέρια τα ίδια αλλά το σκοτάδι στο
οποίο το φως τους μπορεί τελικά να φανεί.
Ο υποψήφιος που μπερδεύει την καθαρισμό με την πραγματοποίηση είναι σαν
αυτόν που γυαλίζει ένα παράθυρο ατέλειωτα, πιστεύοντας ότι η τελειότητα του
γυαλιού θα δημιουργήσει από μόνη της το τοπίο πέρα από αυτό. Ωστόσο κανένα
γυάλισμα δεν φέρνει τα βουνά στην ύπαρξη, καμία καθαρότητα επιφάνειας δεν γεννά
τα δάση, τα ποτάμια, τον απέραντο ουρανό. Αυτά υπάρχουν ανεξάρτητα, αιώνια,
περιμένοντας μόνο να αφαιρεθεί η θολή μεμβράνη ώστε να μπορούν να θεαθούν στην
αμετάβλητη μεγαλοπρέπειά τους.
Το Σκοινί και το Φίδι: Μια Παραβολή της Αφύπνισης
Στο ημίφως του σούρουπου, σε ένα μονοπάτι μισοσκιερό από κρεμαστά δέντρα,
ένας ταξιδιώτης ξαφνικά παγώνει, η καρδιά του χτυπάει στα πλευρά σαν παγιδευμένο
πουλί που απελπισμένα λαχταράει να δραπετεύσει. Εκεί, κουλουριασμένο στη σκόνη,
κείτεται αυτό που φαίνεται να είναι ένα φίδι — θανατηφόρο, έτοιμο, η μορφή του
ελικοειδής και απειλητική. Ο τρόμος πλημμυρίζει την ύπαρξη του ταξιδιώτη.
Ιδρώτας στάζει στο μέτωπο, οι μύες τεντώνονται για φυγή, ο νους κατασκευάζει
σενάρια δηλητηρίου και θανάτου. Ολόκληρος ο κόσμος συρρικνώνεται σε αυτό το
μοναδικό σημείο φόβου.
Αλλά τότε — φέρνουν ένα λυχνάρι, ή η γωνία του φωτός που σβήνει αλλάζει, ή
ένας σύντροφος μιλάει με ήρεμη αυθεντία — και ξαφνικά, σαν να σπάει ένα ξόρκι,
το φίδι εξαφανίζεται. Δεν ήταν ποτέ εκεί. Στη θέση του κείτεται ένα σκοινί,
ακίνδυνο, άψυχο, ακριβώς όπως κείτονταν από τότε που το άφησε κάποιος περαστικός
έμπορος ώρες πριν. Η ανακούφιση που πλημμυρίζει τον ταξιδιώτη δεν είναι
αποτέλεσμα αλλαγής οτιδήποτε στον εξωτερικό κόσμο. Το σκοινί δεν έχει
μεταμορφωθεί. Ο κίνδυνος δεν έχει απομακρυνθεί. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η
κατανόηση, η αντίληψη, η ίδια η δομή της γνώσης.
Αυτή η αρχαία μεταφορά, λειασμένη από αιώνες στοχασμού, αποκαλύπτει τον
μηχανισμό της πνευματικής αφύπνισης με εκπληκτική ακρίβεια. Ο πόνος, ο φόβος,
ολόκληρο το οικοδόμημα της δυστυχίας κατασκευάστηκε πάνω σε μια λανθασμένη
ταύτιση, μια αποτυχία διάκρισης. Και η διάλυσή του ήρθε όχι μέσω πράξης — όχι
χτυπώντας το φανταστικό φίδι, όχι φεύγοντας από αυτό, όχι εκτελώντας
τελετουργίες για να αποτρέψεις το δηλητήριό του — αλλά μέσω του καθαρού φωτός
της διακριτικής σοφίας.
Πόσα φίδια κουλουριάζονται στο τοπίο της ανθρώπινης συνείδησης; Πόσες
απειλές, απώλειες, θανάτους κατασκευάζει ο νους από το ουδέτερο υλικό της
ύπαρξης; Το σώμα ταυτίζεται λανθασμένα με τον Εαυτό, και έτσι όλες οι απειλές
στη σάρκα γίνονται υπαρξιακοί τρόμοι. Οι κατοχές μπερδεύονται με ασφάλεια, και η
απώλειά τους γίνεται μια μορφή εξόντωσης. Οι ρόλοι που παίζουμε, τα ονόματα που
φέρουμε, οι ιστορίες που κουβαλάμε — αυτά γίνονται φίδια που δένουν και
απειλούν, μέχρι το λυχνάρι της διάκρισης να αποκαλύψει ότι είναι σκοινιά,
κατασκευές, αθώα σκηνικά ενός θεάτρου που το μπερδέψαμε με την απόλυτη
πραγματικότητα.
Η Αλχημεία της Κατανόησης
Στη ιερή γεωγραφία της Ινδίας, ποτάμια κυλούν σαν ασημένιες κλωστές μέσα από
την σκονισμένη πεδιάδα, τα νερά τους πιστεύεται ότι φέρουν τη δύναμη της
καθαρισμού. Προσκυνητές ταξιδεύουν μήνες για να βυθιστούν σε αυτά τα ιερά
ρεύματα, προσφέροντας προσευχές και δώρα, μετρώντας τις μετάνοιές τους σαν
έμπορος που μετράει νομίσματα. Η ειλικρίνεια τέτοιας αφοσίωσης είναι πέρα από
αμφισβήτηση, η αφοσίωση αξιοθαύμαστη, η φυσική πειθαρχία απαιτητική. Ωστόσο ο
σοφός μιλάει με μια βεβαιότητα που κόβει μέσα από συναισθήματα και παράδοση:
αυτές οι πράξεις, όσο ιερές κι αν είναι, δεν γεννούν από μόνες τους την
πραγματοποίηση της Αλήθειας.
Η σύγχυση είναι κατανοητή, ακόμα και αναπόφευκτη. Ο ανθρώπινος νους,
προσανατολισμένος προς την αιτιότητα, προς τη σχέση μεταξύ προσπάθειας και
αποτελέσματος, φυσικά υποθέτει ότι η πνευματική επίτευξη ακολουθεί τους ίδιους
νόμους με την κοσμική επιτυχία. Φυτέψτε σπόρο, θερίστε σιτάρι. Χτίστε σπίτι,
βρείτε καταφύγιο. Εξασκηθείτε σε δεξιότητα, αποκτήστε μαεστρία. Αλλά η λογική
που διέπει το υλικό βασίλειο συναντά μια παράξενη αναστροφή στη πνευματική
διάσταση. Εδώ, η μεγαλύτερη επίτευξη είναι η αναγνώριση αυτού που ποτέ δεν
χάθηκε. Η απόλυτη απόκτηση είναι η πραγματοποίηση ότι ποτέ δεν υπήρχε πραγματικά
κάποιος να αποκτήσει οτιδήποτε.
Εκατό Πραναγιάμα, η αναπνοή ελεγχόμενη και μετρημένη με σχολαστική ακρίβεια,
μπορούν σίγουρα να ησυχάσουν τον ταραγμένο νου, να δημιουργήσουν καταστάσεις
βαθιάς ειρήνης και μονόκεντρης συγκέντρωσης. Αυτές δεν πρέπει να απορριφθούν ή
να υποτιμηθούν. Προετοιμάζουν το έδαφος. Αλλά δεν φυτεύουν τον σπόρο της Γνώσης
του Εαυτού, γιατί αυτός ο σπόρος φυτεύτηκε πριν την αρχή του χρόνου, είναι
φυτεμένος στην ίδια τη δομή της συνείδησης. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι η
προσθήκη κάτι νέου αλλά η αφαίρεση της άγνοιας για αυτό που ήδη υπάρχει.
Η διδασκαλία που αναδύεται από τα χείλη των σοφών — αυτών που έχουν
διασχίσει τον ωκεανό του γίγνεσθαι και επέστρεψαν ως οδηγοί για όσους ακόμα
πλοηγούνται στις καταιγίδες του — φέρει μια μοναδική δύναμη. Δεν είναι η
συσσώρευση πληροφοριών, όχι δεδομένα που μεταφέρονται από νου σε νου σαν νερό
που χύνεται μεταξύ δοχείων. Μάλλον, είναι σαν ένα λυχνάρι να ανάβει ένα άλλο: η
φλόγα που εμφανίζεται στο δεύτερο λυχνάρι δεν είναι λιγότερη από τη φλόγα στο
πρώτο. Είναι η ίδια η φωτιά, η ίδια υπόσταση, η ίδια ουσία, απλώς εμφανίζεται σε
νέα τοποθεσία.
Όταν τέτοια διδασκαλία πέφτει σε νου προετοιμασμένο από πειθαρχία,
καθαρισμένο από ηθική ζωή, σταθεροποιημένο από διαλογισμό, κάτι θαυματουργό
συμβαίνει. Όχι το θαύμα της επέμβασης από έξω, αλλά το θαύμα της αναγνώρισης από
μέσα. Τα λόγια του δασκάλου λειτουργούν ως καταλύτης, επιταχύνοντας μια
αντίδραση που ήταν πάντα χημικά δυνατή, περιμένοντας μόνο τις ακριβείς συνθήκες
για να εκδηλωθεί. Σε εκείνη τη στιγμή, η λογική — όχι η ξερή λογική της
συζήτησης αλλά η φωτισμένη νοημοσύνη που βλέπει στην καρδιά των πραγμάτων —
αποκαλύπτει αυτό που ήταν πάντα αληθινό: ο Εαυτός δεν είναι ξεχωριστός από το
Μπράχμαν, το ατομικό κύμα δεν είναι άλλο από τον ωκεανό, ο χώρος μέσα στο δοχείο
δεν είναι διαφορετικός από τον χώρο που περιέχει όλα τα δοχεία.
Το Πιστοποιημένο Δοχείο: Προαπαιτούμενα για το Ταξίδι
Κάθε στιγμή δεν είναι ώριμη για αποκάλυψη. Κάθε ψυχή δεν είναι
προετοιμασμένη, σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή, να δεχτεί τη διδασκαλία που
διαλύει όλες τις ερωτήσεις στο φως της άμεσης γνώσης. Υπάρχει μια ποιότητα που
απαιτείται από τον υποψήφιο, ένα προσόν που δεν έχει καμία σχέση με κάστα ή
πίστη, πλούτο ή φτώχεια, εκπαίδευση ή άγνοια με την συμβατική έννοια. Είναι
προσόν ωριμότητας, ετοιμότητας, μιας απελπισμένης ειλικρίνειας που κάνει όλες
τις άλλες σκέψεις δευτερεύουσες.
Τα αρχαία κείμενα μιλούν για τέσσερα προαπαιτούμενα, τέσσερις ποιότητες που
πρέπει να καλλιεργηθούν σαν κήπος πριν ο σπόρος της Γνώσης του Εαυτού μπορέσει
να ριζώσει. Πρώτον, η διάκριση μεταξύ του αιώνιου και του εφήμερου — η ικανότητα
να κοιτάζει κανείς την ασταμάτητη παρέλαση των φαινομένων και να αναγνωρίζει ότι
κάτω από τη ροή υπάρχει κάτι αμετάβλητο, ότι πέρα από το χρονικό υπάρχει το
άχρονο. Αυτή η διάκριση δεν είναι μόνο διανοητική αλλά υπαρξιακή, μια γνώση στα
κόκαλα ότι καμία διαρκής ικανοποίηση δεν μπορεί να βρεθεί σε αυτό που
αναπόφευκτα παρέρχεται.
Δεύτερον, η αποκήρυξη των καρπών τόσο εδώ όσο και στο επέκεινα — μια βαθιά
απάθεια που απελευθερώνει την λαβή της από αποτελέσματα, από ανταμοιβές, από τον
υπολογισμό κέρδους και απώλειας. Αυτή δεν είναι η αποκήρυξη που γεννιέται από
απογοήτευση ή ήττα αλλά η φυσική πτώση της επιθυμίας όταν η καρδιά έχει ρίξει
μια ματιά σε κάτι απείρως πιο πολύτιμο από οποιοδήποτε αντικείμενο που η
επιθυμία μπορεί να κυνηγήσει. Σαν παιδί που αφήνει ένα παιχνίδι από γυάλινες
χάντρες βλέποντας ένα γνήσιο πολύτιμο λίθο, ο προσοντούχος υποψήφιος δεν
προσκολλάται πλέον στις μικρές απολαύσεις και πόνους που κάποτε φαίνονταν τόσο
σημαντικοί.
Τρίτον, η καλλιέργεια έξι θησαυρών: ηρεμία του νου, έλεγχος των αισθήσεων,
απόσυρση από εξωτερικούς περισπασμούς, αντοχή απέναντι στα αντίθετα, πίστη στη
διδασκαλία και τον δάσκαλο, και μονόκεντρη συγκέντρωση. Αυτές δεν είναι απλές
αρετές για να θαυμάζονται αλλά πρακτικά εργαλεία, ο εξοπλισμός που χρειάζεται
για το ταξίδι προς τα μέσα. Ένας νους διασκορπισμένος σε χίλιες ανησυχίες δεν
μπορεί να κατέβει στα βάθη όπου κατοικεί η αλήθεια. Μια καρδιά που χτυπιέται από
κάθε κύμα αίσθησης δεν μπορεί να διατηρήσει την ηρεμία στην οποία η αντανάκλαση
του Εαυτού γίνεται ορατή.
Και τέταρτον, η φλεγόμενη επιθυμία για απελευθέρωση — όχι ως μία επιθυμία
ανάμεσα σε πολλές αλλά ως η καταναλωτική φωτιά που κάνει όλες τις άλλες
επιθυμίες να φαίνονται σκιές. Αυτή είναι η πνευματική δίψα που μετατρέπει τον
αναζητητή σε ευρέτη, ο πόθος που τραβάει μπροστά ακόμα και μέσα από σκοτάδι,
ακόμα και μέσα από αμφιβολία, ακόμα και μέσα από την τρομακτική διάλυση όλων
όσων ήταν οικεία και ασφαλή.
Όταν αυτά τα προσόντα ωριμάσουν, ο υποψήφιος γίνεται σαν ξερό δάσος που
περιμένει αστραπή. Η μικρότερη σπίθα αλήθειας θα ανάψει μια ασταμάτητη
μεταμόρφωση. Χωρίς αυτά τα προσόντα, ακόμα και η πιο βαθιά διδασκαλία πέφτει σε
πέτρινο έδαφος, ανίκανο να ριζώσει, ανίκανο να μεταμορφώσει.
Η Αναγκαιότητα του Οδηγού
Στην άβατη έρημο της πνευματικής αναζήτησης, όπου μονοπάτια γυρίζουν πίσω
στον εαυτό τους και οφθαλμαπάτες υπόσχονται νερό στον διψασμένο, ο ρόλος του
Γκουρού αναδύεται ως απολύτως απαραίτητος. Όχι ο γκουρού ως αυταρχικός ελεγκτής,
όχι ο δάσκαλος ως αυτός που δημιουργεί εξάρτηση, αλλά ο οδηγός που έχει
διασχίσει αυτή την περιοχή και γνωρίζει τόσο τους κινδύνους όσο και τους
προορισμούς της.
Το προσόν αυτού του οδηγού είναι συγκεκριμένο και αμείλικτο: Ο Γκουρού
πρέπει να είναι εδραιωμένος στη Γνώση του Μπράχμαν, πρέπει να είναι ένας στον
οποίο η διάκριση μεταξύ γνωρίζοντος και γνωστού έχει διαλυθεί στη μοναδική
ακτινοβολία της καθαρής επίγνωσης. Και εξίσου σημαντικό, αυτός ο γνωρίζων του
Μπράχμαν πρέπει να είναι ωκεανός συμπόνιας — γιατί χωρίς συμπόνια, η γνώση
παραμένει κλειδωμένη στο θάλαμο της ατομικής πραγματοποίησης, ανίκανη να ρέει
προς αυτούς που διψούν.
Γιατί είναι απαραίτητος ο Γκουρού; Δεν μπορούν τα κείμενα από μόνα τους να
χρησιμεύσουν ως οδηγοί; Δεν αρκεί η δική μας λογική; Η αρχαία διδασκαλία απαντά
με βεβαιότητα γεννημένη από αμέτρητες γενιές εμπειρίας: η φύση της
Πραγματικότητας είναι πολύ λεπτή, πολύ επιρρεπής σε παρερμηνεία, πολύ εύκολα
μπερδεμένη με καταστάσεις και εμπειρίες που μοιάζουν με αυτή αλλά δεν είναι. Ο
νους, στη δομή του, τείνει να αντικειμενοποιεί, να δημιουργεί απόσταση μεταξύ
υποκειμένου και αντικειμένου. Αλλά το Μπράχμαν δεν είναι αντικείμενο για να
γνωριστεί από υποκείμενο. Είναι η ίδια η συνείδηση στην οποία η διάκριση μεταξύ
υποκειμένου και αντικειμένου αναδύεται και διαλύεται.
Ο αληθινός Γκουρού δεν δίνει στον μαθητή κάτι νέο αλλά αφαιρεί το εμπόδιο
που εμποδίζει τον μαθητή να αναγνωρίσει αυτό που ήταν πάντα παρόν. Σαν γλύπτης
που βλέπει τη μορφή μέσα στο μάρμαρο και απλώς αφαιρεί την περίσσια πέτρα, ο
Γκουρού, μέσω διδασκαλίας, μέσω παρουσίας, μέσω της μυστηριώδους μετάδοσης που
συμβαίνει σε εγγύτητα με εδραιωμένη συνείδηση, βοηθά τον υποψήφιο να δει μέσα
από τα στρώματα ψευδούς ταύτισης.
Η προσέγγιση σε τέτοιο δάσκαλο πρέπει να χαρακτηρίζεται από ταπείνωση, από
ειλικρίνεια, από την προθυμία να αμφισβητηθούν και να διαλυθούν οι πιο
αγαπημένες υποθέσεις. Ο αναζητητής έρχεται όχι με απαιτήσεις αλλά με
ανοιχτότητα, όχι με συμπεράσματα αλλά με ερωτήσεις, όχι με την επιθυμία να
επιβεβαιωθούν υπάρχουσες πεποιθήσεις αλλά με το θάρρος να σπάσουν αν στέκονται
μεταξύ του αναζητητή και της αλήθειας.
Η Λογική: Η Φωτίζουσα Φωτιά
Το μονοπάτι που διατυπώνει ο Σανκάρα συχνά παρερμηνεύεται ως αντιδιανοητικό,
ως απόρριψη του νου υπέρ τυφλής πίστης ή συναισθηματικής έξαρσης. Τίποτα δεν θα
μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Αυτό που απορρίπτεται δεν είναι η
λογική η ίδια αλλά η λογική που λειτουργεί στην υπηρεσία της άγνοιας, η λογική
που χτίζει περίτεχνα οικοδομήματα σε ψευδείς βάσεις.
Η λογική που οδηγεί σε απελευθέρωση είναι διαφορετικής τάξης εντελώς. Είναι
η Γιούκτι — η διεισδυτική διορατικότητα που βλέπει μέσα από τις εμφανίσεις στην
ουσία, που ακολουθεί μια γραμμή έρευνας όχι στο λογικό της συμπέρασμα αλλά στο
σημείο όπου η λογική η ίδια διαλύεται σε άμεση αναγνώριση. Αυτή η λογική αρχίζει
με τις διδασκαλίες που ακούγονται από τον Γκουρού, στοχάζεται με απόλυτη
προσοχή, εφαρμόζεται στην ίδια την εμπειρία με αδυσώπητη ειλικρίνεια.
«Δεν είμαι το σώμα» — αυτή η δήλωση μπορεί να αναλυθεί, οι συνέπειές της να
εντοπιστούν μέσα από το δίκτυο της εμπειρίας. Το σώμα αλλάζει συνεχώς, από την
βρεφική ηλικία στα γηρατειά, ωστόσο υπάρχει συνέχεια ταυτότητας, της αίσθησης
«είμαι». Το σώμα μπορεί να παρατηρηθεί ως αντικείμενο, ωστόσο ο παρατηρητής δεν
μπορεί να είναι το παρατηρούμενο. Στον ύπνο, η επίγνωση του σώματος παύει,
ωστόσο κατά το ξύπνημα, δεν υπάρχει αίσθηση ότι το ουσιώδες «εγώ» ήταν απόν,
μόνο ότι η επίγνωσή του για το σώμα διακόπηκε.
«Δεν είμαι ο νους» — πάλι, η λογική φωτίζει. Οι σκέψεις έρχονται και
φεύγουν, τα συναισθήματα ανεβαίνουν και πέφτουν, ωστόσο κάτι παραμένει σταθερό,
κάτι μαρτυρά αυτές τις τροποποιήσεις χωρίς να τροποποιείται το ίδιο. Ο νους
μπορεί να γνωριστεί ως αντικείμενο επίγνωσης, επομένως η επίγνωση δεν μπορεί να
είναι ο νους. Στον βαθύ ύπνο, η νοητική δραστηριότητα παύει, ωστόσο δεν υπάρχει
αίσθηση μη-ύπαρξης, κανένα αληθινό κενό — μόνο η απουσία της μνημονικής
ικανότητας που θα δημιουργούσε την αίσθηση συνεχούς εμπειρίας.
Αυτή η λογική δεν είναι απλώς διανοητική γυμναστική. Είναι ο νους που
χρησιμοποιείται για να υπερβεί τον εαυτό του, σαν φωτιά που καταναλώνει το δικό
της καύσιμο και, καταναλώνοντας, αποκαλύπτει τον χώρο που ήταν πάντα εκεί αλλά
φαινόταν κατειλημμένος. Κάθε πραγματοποίηση μέσω λογικής χαλαρώνει ακόμα μία
κλωστή από το σκοινί που δένει τη συνείδηση σε περιορισμένη ταύτιση.
Χρόνος, Τόπος και Συνθήκες: Οι Υποστηρικτικές Συνθήκες
Υπάρχει ποίηση στον συγχρονισμό, στον τρόπο που ορισμένες στιγμές φαίνονται
έγκυες με δυνατότητα ενώ άλλες παραμένουν πεισματικά αδιαφανείς σε
διορατικότητα. Η διδασκαλία αναγνωρίζει αυτό το μυστηριώδες στοιχείο ενώ το
τοποθετεί σε σωστή προοπτική. Χρόνος, τόπος, η παρουσία κοινότητας αναζητητών, η
υποστήριξη ευνοϊκού περιβάλλοντος — αυτά είναι βοηθητικά, χρήσιμες συνθήκες,
αλλά όχι η ουσία.
Ένα ήσυχο ερημητήριο στα βουνά μπορεί να παρέχει λιγότερους περισπασμούς από
μια πολυσύχναστη αγορά, αλλά η πραγματοποίηση δεν κατοικεί στη γεωγραφία. Μια
ευνοϊκή πλανητική ευθυγράμμιση μπορεί να δημιουργήσει λεπτή ενεργειακή
υποστήριξη, αλλά τα αστέρια δεν χορηγούν Γνώση του Εαυτού. Η παρέα άλλων
υποψηφίων μπορεί να ενθαρρύνει και να εμπνεύσει, αλλά η απελευθέρωση δεν είναι
ομαδική επίτευξη.
Αυτό που μετράει υπέρτατα είναι το προσόν του υποψηφίου, η ωριμότητα της
κατανόησης, η ένταση του πόθου για αλήθεια. Όταν αυτά είναι παρόντα, η αποκάλυψη
μπορεί να συμβεί οπουδήποτε — σε σπηλιά ή πόλη, σε νεότητα ή γηρατειά, σε πλούτο
ή φτώχεια. Όταν αυτά απουσιάζουν, καμία διαμόρφωση εξωτερικών συνθηκών δεν θα
αντισταθμίσει την έλλειψή τους.
Αυτή η διδασκαλία απελευθερώνει τον αναζητητή από την τυραννία της
αναζήτησης τέλειων συνθηκών, την ατέλειωτη αναβολή που ψιθυρίζει «όχι ακόμα, όχι
εδώ, όχι μέχρι να επιτευχθεί αυτό ή εκείνο». Ο χρόνος είναι πάντα τώρα. Ο τόπος
είναι πάντα εδώ. Οι συνθήκες είναι πάντα αρκετές για αυτόν που είναι πραγματικά
έτοιμος.
Η Κορύφωση: Πέρα από Λόγια, Πέρα από Πράξεις
Καθώς η διδασκαλία ξεδιπλώνεται, καθώς η λογική φωτίζει, καθώς η χάρη του
Γκουρού διεισδύει στις άμυνες του εγώ, κάτι αρχίζει να αλλάζει στη θεμελιώδη
βάση της εμπειρίας. Η ασταμάτητη ταύτιση με το περιορισμένο, η συνεχής συστολή
γύρω από ξεχωριστό εαυτό, αρχίζει να χαλαρώνει τη λαβή της. Όχι μέσω προσπάθειας
— γιατί η προσπάθεια μόνο ενισχύει αυτόν που κάνει την προσπάθεια — αλλά μέσω
όρασης, μέσω της άμεσης αναγνώρισης ότι αυτό που αναζητούσε ποτέ δεν έλειπε.
Η Πραγματικότητα που αποκαλύπτεται δεν είναι πράγμα, δεν είναι εμπειρία με
την συμβατική έννοια, δεν είναι κατάσταση που έρχεται και φεύγει. Είναι το
σταθερό υπόβαθρο όλων των καταστάσεων, η επίγνωση στην οποία ξύπνημα, όνειρο και
βαθύς ύπνος εμφανίζονται και εξαφανίζονται, η ίδια ανέγγιχτη, αμετάβλητη,
αιώνια. Είναι ο Εαυτός — όχι ο μικρός εαυτός της προσωπικότητας και ιστορίας,
αλλά ο άπειρος Εαυτός που είναι ένα με το Μπράχμαν, η απόλυτη πραγματικότητα που
δεν έχει δεύτερο.
Για αυτόν που είναι εδραιωμένος σε αυτή την αναγνώριση, ο κόσμος δεν
εξαφανίζεται — τα χρώματα παραμένουν ζωντανά, οι ήχοι συνεχίζουν να αντηχούν, οι
αισθήσεις αναδύονται και παρέρχονται. Αλλά η σημασία τους έχει θεμελιωδώς
μεταμορφωθεί. Δεν είναι πλέον απειλές ή υποσχέσεις, δεν είναι πλέον πηγές
δέσμευσης ή απελευθέρωσης, αλλά απλώς το αυθόρμητο παιχνίδι της συνείδησης,
κύματα στην επιφάνεια ενός άπειρου ωκεανού που είναι η ίδια η αληθινή φύση του.
Η ειρήνη που εγκαθίσταται σε τέτοιο ον δεν είναι η ειρήνη της αποχώρησης από
τη ζωή, όχι η ησυχία της απόσυρσης σε κάποιο εσωτερικό φρούριο. Είναι η ειρήνη
μιας ερώτησης που βρήκε την απάντησή της, μιας αναζήτησης που έφτασε στο
συμπέρασμά της, ενός ταξιδιού που ανακάλυψε ότι ποτέ δεν έφυγε από το σπίτι.
Είναι η ειρήνη πέρα από κατανόηση, ωστόσο όχι αποκομμένη από κατανόηση — η
ειρήνη που έρχεται όταν η κατανόηση έχει ανθίσει σε ύπαρξη, όταν η γνώση έχει
ωριμάσει σε πραγματοποίηση.
Η Πρόσκληση: Μια Κλήση Πέρα από τον Χρόνο
Η διδασκαλία που ρέει από τη σοφία του Σανκάρα δεν είναι λείψανο του
παρελθόντος αλλά ζωντανή μετάδοση, εξίσου σχετική τώρα όσο και στον όγδοο αιώνα
όταν περπατούσε το μήκος της Ινδίας, αναβιώνοντας και διευκρινίζοντας την αιώνια
φιλοσοφία. Κάθε ανθρώπινο ον, σε κάθε εποχή, αντιμετωπίζει τις ίδιες θεμελιώδεις
ερωτήσεις: Ποιος είμαι; Τι είναι πραγματικό; Υπάρχει κάτι πέρα από αυτόν τον
κύκλο ηδονής και πόνου, γέννησης και θανάτου;
Το μονοπάτι της διάκρισης, της λογικής πάνω στην αλήθεια που ακούγεται από
τους σοφούς, της προσέγγισης με ταπείνωση και ειλικρίνεια αυτού που γνωρίζει —
αυτό το μονοπάτι παραμένει ανοιχτό, βιώσιμο, ο άμεσος δρόμος προς αυτό που δεν
μπορεί να φτάσει με έμμεσα μέσα. Δεν απαιτεί τίποτα αδύνατο, ωστόσο απαιτεί τα
πάντα — την προθυμία να αμφισβητηθεί κάθε υπόθεση, να απελευθερωθεί κάθε οικεία
ταυτότητα, να σταθεί γυμνός μπροστά στην αλήθεια.
Για αυτόν που νιώθει την ανάδευση αυτής της κλήσης, που αισθάνεται κάτω από
την επιφάνεια της ζωής μια βαθύτερη πραγματικότητα που περιμένει να γνωριστεί, η
πρόσκληση είναι απλή: αναζητήστε τη διδασκαλία, βρείτε τον δάσκαλο, καλλιεργήστε
τα προσόντα, εφαρμόστε τη λογική, και ανακαλύψτε μόνοι σας αυτό που αμέτρητα
όντα πριν έχουν ανακαλύψει — ότι δεν είστε αυτό που πιστεύατε ότι είστε, ότι η
αληθινή σας φύση είναι άπειρη, αιώνια, ελεύθερη.
Το φίδι ήταν πάντα σκοινί. Η δέσμευση ήταν πάντα φανταστική. Η απελευθέρωση
που αναζητείται είναι η ίδια η φύση του αναζητητή. Αυτό είναι το μήνυμα που
αντηχεί μέσα από αιώνες, περιμένοντας στη σιωπή μεταξύ σκέψεων, παρόν στο χώρο
μεταξύ αναπνοών, έτοιμο να αναγνωριστεί στην καρδιά οποιουδήποτε στρέφει την
προσοχή προς τα μέσα με ειλικρίνεια και θάρρος.
Είθε όλα τα όντα να πραγματοποιήσουν την αληθινή τους φύση. Είθε το φως της
διάκρισης να ανατείλει σε κάθε νου. Είθε ο ωκεανός ελέους που είναι η χάρη του
Γκουρού να ξεπλύνει την ψευδαίσθηση του χωρισμού, αποκαλύπτοντας τον ένα Εαυτό
που ποτέ δεν διαιρέθηκε, ποτέ δεν δέθηκε, ποτέ δεν χρειαζόταν πραγματικά
απελευθέρωση — γιατί αυτός μόνος είναι, ήταν και για πάντα θα είναι.
