CIRCLE OF LIGHT

CIRCLE OF LIGHT
The Mystical Unity of Reality and Consciousness
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM STUDIES

ESOTERISM STUDIES
*BOOKS*
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE

ESOTERISM ACADEMY NEW ARTICLE
Sunday, 29 June, 2025

Sunday, January 5, 2020

ΨΥΧΗ, ΑΚΙΝΗΣΙΑ, ΚΙΝΗΣΗ


Βλέπουμε πάντα μέσα από μια Προσωπική Προοπτική, που μπορεί να είναι  Αντικειμενική, Απεριόριστη, Παγκόσμια, ή «υποκειμενική», περιορισμένη, ατομική. Από την Άποψη Μιας Συνείδησης Ελεύθερης τα πράγματα φαίνονται κάπως και κάπως διαφορετικά από την άποψη μιας περιορισμένης συνείδησης. Να «θυμάστε» πως όλα είναι σχετικά.

Η Ακινησία Υπάρχει Εξαρχής και Υπάρχει ακόμα σαν Υπόστρωμα (Βάθος) κάθε Κίνησης, κάθε Δραστηριότητας. Είναι η Δραστηριότητα που «Κρύβει» την Υποστασιακή Ακινησία. Η Ακινησία δεν μπορεί να επιτευχθεί, να πραγματωθεί με Δράση, γιατί είναι η Δράση που αναιρεί την Ακινησία. Πρέπει να υπάρξει φυσική παραίτηση από κάθε δράση για να Αναδυθεί η Ακινησία. Με άλλα λόγια η «πραγμάτωση» γίνεται στο φυσικό πεδίο, σαν φυσικό γεγονός (με την παραίτηση από την δράση) κι όχι στο επίπεδο της αντίληψης, της διανοητικής σύλληψης, της οποιασδήποτε δράσης. Η Ακινησία γίνεται έτσι συνώνυμο της Ανάπαυσης, της Ησυχίας, της Σιωπής, της Απάθειας, της Ηρεμίας
Σε Όποιο Επίπεδο Ύπαρξης κι αν ενεργήσουμε ισχύει πάντα η ίδια Αρχή της Φυσικής Πραγματικότητας. Η Ακινησία Υπάρχει Εξαρχής και διακόπτεται με την Κίνηση. Η Ησυχία της Ύπαρξης Υπάρχει Εξαρχής και διακόπτεται με την Δραστηριότητα, με την Δράση. Η Σιωπή της Σκέψης Υπάρχει Εξαρχής και διακόπτεται με την διανοητική επεξεργασία. Η Απάθεια Υπάρχει Εξαρχής και διακόπτεται με το συναίσθημα και την συγκίνηση, με το «πάθος». Η Ηρεμία Υπάρχει Εξαρχής και διακόπτεται με την αντικειμενική δράση του σώματος.
Η  Απελευθέρωση, η «παραίτηση» από την κίνηση, την δραστηριότητα, την δράση, (σε όποιο επίπεδο κι αν λειτουργούμε), δεν οδηγεί στην ανυπαρξία, στο τίποτα, αλλά στην πλήρη απελευθέρωση της Δυνατότητάς μας, να υπάρχουμε, να αντιλαμβανόμαστε, να σκεπτόμαστε, να αισθανόμαστε, να δρούμε στο φυσικό πεδίο. Με πλήρη επίγνωση, με πλήρη έλεγχο. Άρα, η Απελευθέρωση δεν είναι ακινητοποίηση, αλλά Ελευθερία Ορθής Δράσης, όπου και όταν χρειάζεται. Η Απελευθέρωση γίνεται έτσι συνώνυμο της Ελευθερίας, της Πλήρους Επίγνωσης, της Ορθής Δράσης.
Αληθινή Δράση είναι η Δράση που Εκκινεί από το Υποστασιακό Βάθος και Φωτίζεται από την Επίγνωση, όπου και όταν χρειάζεται. Αληθινή Δράση δεν είναι η Δραστηριότητα στην Επιφάνεια της Ύπαρξης, στην Σκέψη ή στην σωματική δράση. Ακριβώς όπως το Βάθος του Ωκεανού Είναι Ακίνητο κι αφήνει απλά την Επιφάνεια να προσαρμόζεται στις εξωτερικές συνθήκες. Η Κίνηση της Επιφάνειας στηρίζεται πάντα στην Ακινησία του Βάθους και εξαρτάται πάντα από το Βάθος, Ποτέ η κίνηση, το «κύμα», δεν αποχωρίζεται πραγματικά, όσο παραμένει ενωμένο με την Μάζα του Νερού. Με τον ίδιο τρόπο η Ύπαρξη, η Ψυχή, Είναι Μία. Σαν Μία Ψυχή Εκδηλώνεται και Λειτουργεί στα Διάφορα Επίπεδα της Ύπαρξης. Η Απορρόφηση σε περιφερειακές δραστηριότητες που δημιουργεί την αυταπάτη της ανεξάρτητης ύπαρξης, είναι απλά μια λάθος προοπτική, μια λάθος «ερμηνεία». Η Ψυχή Λειτουργεί Πάντα σαν Μία και στο επιφανειακό επίπεδο της λάθος ερμηνείας λειτουργεί συλλογικά. Για αυτό όλα τα όντα ζουν σαν «κοινωνίες».
Σε Υπαρξιακό Επίπεδο αφού η Ψυχή είναι Μία κι όλες οι δήθεν ατομικές ψυχές δεν είναι παρά Αντανακλάσεις της Μίας Ψυχής στον χώρο της φαντασίας, της λάθος ερμηνείας, της αυταπάτης, «καθήκον» όλων των όντων (που αισθάνονται ξεχωριστά) είναι να Συντονιστούν με την Μία Ψυχή, να Βιώσουν την Ενότητα της Ψυχής, της Ύπαρξης και της Δράσης. Από εδώ πηγάζει το Μυστικό Βίωμα, η Αλήθεια, η Παράδοση, ο Εσωτερισμός, η Θρησκεία και τα διάφορα θρησκεύματα.
Μία «Ψυχή» δεν είναι παρά η Μία Ψυχή, η Δύναμη της Μίας Ψυχής, που διοχετεύεται προς την Περιφέρεια της Ύπαρξης. Αυτή η «Δύναμη» μπορεί να συντηρεί την Δράση, τον «Διαχωρισμό» ή να πάψει να υπάρχει, έτσι απλά. Κάποιοι Μεγάλοι Μύστες αποκάλυψαν πως δεν είναι απαραίτητο όλες οι «ατομικές ψυχές» να Συντονιστούν με την Μία Ψυχή, μπορεί στην Πορεία της (Σχετικής) Ύπαρξης κι εφόσον «αποχωρίζονται» (επιμένοντας σε μια μόνιμη αντίληψη αποχωρισμού) να χαθούν στην ανυπαρξία. Αυτή είναι η υπαρξιακή απώλεια, η γέενα του πυρός (από την εβραϊκή «Γκε Μπεν Χιννώμ», την καταραμένη κοιλάδα, που πήρε ένα υπαρξιακό και θεολογικό νόημα μέσα στην εβραϊκή σκέψη, στην χριστιανική θεολογία και στον παγκόσμιο στοχασμό). Είναι όπως στην Φωτιά, όπου κάποιες σπίθες αποχωρίζονται από τον κύριο όγκο της φωτιάς και χάνονται στον γύρω χώρο. Είναι οι καταραμένες ψυχές. Είναι κι αυτή μια προοπτική της εξέλιξης. Αυτό συμβαίνει γιατί απλά η Δύναμη Αποσύρεται, Παύει να υποστηρίζει αυτή την επιφανειακή δραστηριότητα. Ας το στοχαστούν αυτό οι άνθρωποι της Σκιάς, που επιμένουν στον αποχωρισμό. Δεν τους «τιμωρεί» κάποιος, απλά έτσι εκδηλώνεται η Ζωή. Έτσι κι αλλιώς η Μόνη Πραγματική Ζωή είναι η Ζωή της Μιας Ψυχής κι όλες οι ατομικές αντιλήψεις δεν είναι παρά υπαρξιακή αυταπάτη. Έτσι από την Άποψη της Ύπαρξης δεν Χάνεται Τίποτα, Μόνο Δραστηριότητες (που Δημιουργούν Επιφανειακά Φαινόμενα) «χάνονται». Απλά οι «Φωτισμένες» Ψυχές Διασώζουν την «ατομικότητα» Διευρύνοντάς την Ως το Άπειρο. Αυτή την έννοια έχει η Λύτρωση, η Σωτηρία. Και πάντα όσοι βαδίζουν τον Δρόμο του Φωτός προσεύχονται για όσους δεν βρίσκουν τον Δρόμο. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε; (Διαβάστε ακόμα τι λέει η Έλενα Μπλαβάτσκυ σχετικά με αυτό το θέμα, «Το Κλειδί της Θεοσοφίας», Κεφάλαιο 9,5).
Από όλα αυτά μπορεί κάποιος να στοχαστεί γιατί η Αλήθεια έχει τόση Ζωτική Σημασία, γιατί η Αληθινή Θρησκεία (του Εσωτερικού Βιώματος) είναι τόσο Σημαντική, γιατί η Πραγματική Κοινωνική Δικαιοσύνη έχει αξία και γιατί οι σημερινές κοινωνίες είναι σε λάθος δρόμους. Απλά στοχαστείτε!

Μπορούμε να «φανταστούμε» πως από την άποψη μιας συνείδησης περιορισμένης τα πράγματα φαίνονται διαφορετικά. Καθώς η συνείδηση περιορίζεται σε μια ατομική οντότητα, εδώ, στο σώμα, ταυτίζει την ύπαρξη με τον περιορισμένο εαυτό, την παρούσα αντίληψη του κόσμου, την σκέψη με το περιεχόμενό της, τις γνώσεις, τις πεποιθήσεις τις μνήμες, τα αισθήματα, τις εμπειρίες, σωματικές δραστηριότητες κι εξωτερικά γεγονότα, θεωρεί την «υπέρβαση» του εαυτού σχεδόν σαν ανυπαρξία. Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει έτσι. Η Υπέρβαση του εαυτού οδηγεί σε μια Διευρυμένη Αντίληψη όπου η αντίληψη της ύπαρξης όχι μόνο διατηρείται αλλά έχει μια ανώτερη ποιότητα αφού «αισθανόμαστε» Ελεύθεροι (από περιορισμούς), κι Ένα με όλα (σε μια ενοποιημένη Επίγνωση που τα Αγκαλιάζει όλα). Αλλά αυτό το διαπιστώνει κάποιος εμπειρικά και μόνο αν τολμήσει να κάνει το βήμα στο κενό. Διαφορετικά κι εφόσον ο άνθρωπος παραμένει περιορισμένος στον εαυτό και την δράση του απλά διαιωνίζει αυτόν τον τρόπο ύπαρξης. Η Απελευθέρωση, η Αφύπνιση, η Φώτιση σημαίνουν πάντα την Πρακτική Βιωματική Μετάβαση στην Ελεύθερη (πέραν του εαυτού και των περιορισμών) Συνείδηση, σε μια ποιοτικά διαφορετική συνείδηση. Αυτό σημαίνει πως εδώ υπάρχει μια οντολογική ποιοτική διαφοροποίηση κι όχι μεταμόρφωση ή φώτιση του εαυτού (του εγώ). Ο εαυτός, το εγώ δεν μπορεί να φωτισθεί. Με την δράση του (ακόμα και την πνευματική δράση, τον διαλογισμό, την προσευχή, την πνευματική άσκηση) απλά διαιωνίζει την ύπαρξή του. Και η όποια πραγματοποίηση του εαυτού εξακολουθεί να είναι εαυτός, δηλαδή μια φανταστική πραγματοποίηση, φώτιση ή σωτηρία.
Στην Αληθινή Φώτιση δεν υπάρχει Φωτισμένος και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται σαν φωτισμένος, σοφός, άγιος, σωσμένος ή οτιδήποτε. Με αυτή την έννοια όσοι εμφανίζονται σαν διδάσκαλοι ή καθοδηγητές ή οτιδήποτε είναι το λιγότερο φαντασιόπληκτοι ή απατεώνες. Κι οι Αρχαίοι Μύστες; κι οι Διδάσκαλοι; Κι όσοι ισχυρίζονται ότι συνεχίζουν την Ιερή Παράδοση; Μην έχετε αυταπάτες. Αν ποτέ συναντήσετε κάποιον Πραγματικό Μύστη ή Διδάσκαλο, δεν θα σας παρουσιαστεί έτσι, ούτε θα υπάρχει αυτή η θεατρική σχέση Δασκάλου-μαθητή. Η ζωή είναι κάτι σοβαρό κι όλοι οφείλουμε να είμαστε σοβαροί. Στους Εσωτερικούς Κύκλους των Πραγματικά Μυημένων δεν λειτουργούν και δεν συμπεριφέρονται έτσι. Αυτά τα κάνουν στους εξωτερικούς οργανισμούς, εκκλησίες, ιδρύματα κι οργανώσεις.
Υπάρχει πραγματικά κάποιο Ιερό Μυστικό, κρυμμένο βαθιά μέσα στην Καρδιά της Ύπαρξης, στο Εσώψυχο κάθε όντος, όλων των όντων, που πρέπει ο καθένας να ανακαλύψει, να κατανοήσει και να κάνει. Είναι κάτι απόλυτα απλό κι ολοφάνερο αλλά και το πιο δύσκολο πράγμα που καλείται ο άνθρωπος να κάνει. Να στραφεί Έσω εγκαταλείποντας όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες και να Βιώσει στην Απόλυτη Ησυχία και Σιωπή την Αληθινή Ουσία. Αυτό σημαίνει σε απλά λόγια την εγκατάλειψη όλης της προηγούμενης συμπεριφοράς και των προσκολλήσεων στα «εξωτερικά». Είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορείς να ζητήσεις από τον άνθρωπο. Γιατί; Επειδή το συλλαμβάνει μέσα από τον εαυτό και προσπαθεί να το πραγματοποιήσει σαν εαυτός. Κι όση καλή πρόθεση και να έχει κι όσες προσπάθειες κι αν κάνει συνεχώς αποτυχαίνει. Προφανώς δεν Κατανοεί το Μυστικό. Το Κατανοεί μονάχα όταν ο καιρός (της αυταπάτης) ωριμάζει. Η Ζωή δεν έχει Χώρο, δεν έχει Χρόνο, αλλά προφανώς η αυταπάτη χρειάζεται διαδικασία για να ολοκληρωθεί και να διαλυθεί, σαν τα σύννεφα στον ουρανό.
Προφανώς η Αληθινή Δράση είναι Πράξη, Πράξη Μετάβασης, πέρα από Χώρο και Χρόνο κι όχι διαδικασία, προσπάθεια, τεχνική, εξέλιξη ή πραγματοποίηση. Προφανώς μόνο η Αληθινή Δράση είναι Δράση. Όλα τα άλλα είναι σπατάλη ζωής μέσα στην αυταπάτη.

Αυτό που δεν κατανοούν οι άνθρωποι (κι έτσι χάνουν την ευκαιρία της Απελευθέρωσης) είναι ότι η Ζωή είναι μονάχα γεγονότα κι όχι αυτό που αντιλαμβάνονται, που σκέπτονται, που αισθάνονται ή πράττουν (όλα αυτά, σαν διαδικασίες μόνο,  είναι γεγονότα, αλλά όχι σαν «περιεχόμενο»). Η Απελευθέρωση είναι το Γεγονός (κάτι που κάνουμε και βιώνουμε) της Μετάβασης από την κίνηση του εαυτού στην Ακινησία που δεν έχει εαυτό (σκεπτόμενο, αντιλαμβανόμενο, παρατηρητή). Είναι μια Καθαρά Αντικειμενική Εμπειρία. Η Μετάβαση είναι Άχωρη, Άχρονη, Χωρίς Μνήμη, είναι το Αιώνιο Παρόν που Ρέει Χωρίς να Αλλάζει. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με κανένα «τρόπο» του εαυτού. Η δραστηριότητα του εαυτού είναι πάντα κίνηση και διαιωνίζει την κίνηση που δεν μπορεί να φτάσει (όσο και να «τρέχει») στην Ακινησία. Η Ακινησία είναι το «σταμάτημα» της κίνησης, ένα απλό φυσικό γεγονός. Η Ακινησία της Συνείδησης Οδηγεί στην Απελευθέρωση από όπου μπορείς να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση (προφανώς δεν είναι ούτε «θάνατος» ούτε «απόρριψη» της κίνησης). Είναι απλά Μετάβαση στην Βαθύτερη Έδρα της Ύπαρξης, από Όπου, μέσα στην Απόλυτη Ησυχία, στην Ολοκληρωτική Σιωπή, Βιώνεις την Πληρότητα της Ζωής. Είναι το Αιώνιο Βασίλειο του Θεού, που περιγράφεται μέσα στον Αγιογραφικό Συμβολισμό.

Πολλά χρόνια τώρα, αυτό που βλέπουμε (με την έννοια της άμεσης αντίληψης της αλήθειας) είναι ότι υπάρχουν Αρχαίες Διδασκαλίες και Παραδόσεις κάθε είδους, θρησκευτικές κοινότητες, οργανισμοί, εκκλησίες, και ιερείς, διδάσκαλοι και εκπαιδευτές και «επαγγελματίες» κάθε είδους, τίμιοι ή απατεώνες. Όμως αληθινή θρησκεία, αληθινή διδασκαλία, αληθινή λατρεία, πραγματική άσκηση, διαλογισμός ή προσευχή, οτιδήποτε, δεν υπάρχει. Κι όλοι αυτοί οι Διδάσκαλοι, Αληθινοί ή ψεύτικοι, Σωτήρες (που μπορεί να πιστεύουν στην αγνότητά τους ή να εξαπατούν συνειδητά) ασχολούνται με τους ανθρώπους που βρίσκονται στην διαδικασία της αυταπάτης, της σκέψης, της προσκόλλησης στον εξωτερικό κόσμο, ή της απορρόφησης στα υλικά «πράγματα» κι ασφαλώς αναγνωρίζονται από τους «καρπούς» της δράσης τους και της δραστηριότητάς τους. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι Σοφοί κι οι σοφοί κι οι «σοφοί» (που μπορεί κι οι ίδιοι να είναι «νήπια», πνευματικά) ασχολούνται με νήπια κι όχι με νοήμονες ολοκληρωμένους ανθρώπους. Όλο αυτό μερικές φορές φέρνει ντροπή (σε όσους έχουν αίμα μέσα τους και κοκκινίζουν όταν πρέπει).
Οι Αληθινοί Αρχαίοι Μύστες ήταν σοβαροί άνθρωποι κι αντιμετώπιζαν την ζωή με σοβαρότητα κι έδειχναν σε όσους μυούνταν τι σημαίνει «σοβαρότητα» στην ζωή. Απλά Μετέδιδαν την Γνώση την Ανθρώπινη Εμπειρία της Ζωής, κι όχι κάποια εμπειρία. Οδηγούσαν τους ανθρώπους στην Αληθινή Ζωή, στην Ζωή των Γεγονότων, στο Άχρονο Που Ρέει Τώρα, μέσα στο Παρόν, στον Χρόνο των ανθρώπων. Τους Οδηγούσαν Έξω από τον Κόσμο της Σκέψης, της ψεύτικης αντίληψης της ζωής, στον Αληθινό Κόσμο αυτού που συμβαίνει πραγματικά. Όταν ο Άνθρωπος (και στην προκειμένη περίπτωση ο μυούμενος, ο μύστης) φτάνει στην Ολοκληρωτική Κατανόηση της Ζωής και της ζωής (υπό τις όποιες συνθήκες) είναι Ελεύθερος να Ζήσει, να Δράσει. Κι αν θέλει να Πάει Πέραν (στις Ανώτερες Σφαίρες της Ύπαρξης) απλά το Κάνει, το Κάνει, δεν το σκέπτεται, δεν το ερευνά, δεν το μελετά, δεν το προσπαθεί, ούτε εφαρμόζει ασκήσεις, ούτε μπαίνει σε διαδικασίες, ούτε περιμένει τον χρόνο να φέρει την εξέλιξη ή την αλλαγή και την ολοκλήρωση. Η Μύηση είναι Άμεση Μετάβαση Πέραν, Μετάβαση στον Αληθινό Κόσμο, της Πραγματικής Ζωής. Αληθινός Μύστης (όπως ήταν οι Αρχαίοι Μύστες, στους Δελφούς και στα Άλλα Μυητικά Κέντρα της Αρχαιότητας) είναι Αυτός που όντως Οδηγεί τον μύστη στην Άμεση Μετάβαση Πέραν, γιατί εργάζεται στον πραγματικό κόσμο των γεγονότων (κι όχι στον φανταστικό κόσμο της εξέλιξης του όντος και της διαφώτισης του εγώ). Κι Αληθινή Μύηση είναι η πραγματική άμεση μετάβαση κι όχι η προσπάθεια του εγώ να φτάσει κάπου.
Όλοι οι ψεύτικοι διδάσκαλοι (πολλοί αναγνωρισμένοι από τους συνανθρώπους τους) ασχολούνται με τα παραζαλισμένα μυαλά, με την θολή σύγχυση του εγώ και με τις ψεύτικες πτήσεις της σκέψης στον απέραντο ουρανό της φαντασίας. Διδάσκαλοι και μαθητές ονειροπολούν στον φανταστικό κόσμο της σκέψης. Μπορεί (επειδή το «άκουσαν») να μιλούν για την Απόλυτη Εμπειρία, για την Παγκόσμια Συνείδηση, για την Υπέρβαση του εγώ, για την Σιωπή της Σκέψης, για την Κατάσταση της Ακινησίας ή της Σιγής, αλλά είναι απλά διανοητικοί μιμητές της αλήθειας κι όχι άνθρωποι που βίωσαν πραγματικά αυτές της καταστάσεις. Όλοι οι χριστιανοί γνωρίζουν τον απόστολο Παύλο. Ισχυριζόταν ότι ανέβηκε μέχρι τον Τρίτο Ουρανό. Τον πιστεύετε; Πιστέψτε ό,τι θέλετε, αλλά ο Παύλος δεν ανέβηκε πουθενά, λειτουργούσε πάντα στον απατηλό κόσμο της δυαδικής θεολογίας του ακόμα κι όταν ορκιζόταν ότι δεν ζει πλέον αυτός αλλά ο Χριστός Ζει μέσα του. Δεν υπάρχει κάποια εμπάθεια εδώ ή ιστορική ανακρίβεια, απλά λέμε πως ακόμα και αναγνωρισμένοι άνθρωποι μπορεί να ψεύδονται. Κι αν ψεύδονταν ο Παύλος μπορείτε να αναρωτηθείτε πόσοι ψεύδονται γύρω σας; Όπου ακούτε Διδασκάλους, Διδασκαλίες, Πνευματικές Διαδικασίες κουμπώστε το πανωφόρι σας. Αληθινός Δάσκαλος είναι Αυτός που σου δείχνει τον Αληθινό Κόσμο των Γεγονότων κι Αληθινή Διδασκαλία είναι η Ζωή των Γεγονότων, να Βλέπεις τα Γεγονότα και να μην ονειροπολείς. Κι Αληθινή Μύηση, Απελευθέρωση και Φώτιση είναι να Πας Άμεσα Πέραν, να το Κάνεις, (κι αυτό δεν χρειάζεται χρόνο), όλα τα άλλα είναι σαν τα όνειρα του ανήσυχου ύπνου.
Είναι πραγματικά δύσκολο να κατανοήσουν οι άνθρωποι ότι η Σκέψη χρησιμοποιεί την έννοια της Αλήθειας κι ότι μιμείται με «φανταστική» ακρίβεια την Φώτιση. Που φαίνεται η απάτη; Πως φαίνεται η απάτη; Απλά η Σκέψη είναι διαδικασία και λειτουργεί μέσα στον χρόνο, στην διεργασία, στην εμπειρία, στην μνήμη. Ενώ τα Γεγονότα υπάρχουν μόνο στο Απόλυτο Παρόν που Ρέει, και τη άλλη στιγμή έχουν «τελειώσει». Η Αληθινή Φώτιση είναι Ζωντανή, Ανανεώνεται Πηγαία Συνεχώς, ενώ η Ψεύτικη Φώτιση Διαρκεί στην Αιωνιότητα. Καταλαβαίνετε πόσο λεπτές είναι οι διακρίσεις ανάμεσα στο Πραγματικό και το Φανταστικό; Απλά το ένα Υπάρχει, Ζει, και το άλλο βιώνεται σαν διάρκεια, εμπειρία και μνήμη. Είναι σαν το Φεγγάρι και την αντανάκλασή του στο Νερό. Τι Βλέπεις; Τι θεωρείς Πραγματικό; Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μέσα στον κόσμο των αντανακλάσεων, σε όσα αντιλαμβάνονται, σκέπτονται ή αγγίζουν με τις αισθήσεις. Η Πραγματικότητα είναι έξω από όλα αυτά, (μόνο έτσι μπορούν να το αντιληφθούν οι άνθρωποι). Για μια Φωτισμένη Συνείδηση υπάρχει μόνο Εδώ, Τώρα, δεν υπάρχει εδώ ή εκεί, τώρα ή μετά, μέσα ή έξω, όλος ο κόσμος των αντιθέτων της δυαδικότητας.

Υπάρχει Μόνο Μία Ουσία στην πραγματικότητα, που Είναι η Πραγματικότητα. Υπάρχουν Τρία Πράγματα στην Ζωή, Αυτός που Παρατηρεί, ο Καθρέφτης κι οι Σκιές του Καθρέφτη. Υπάρχουν ακόμα Τρεις Τύποι Συνείδησης, ή τριών ειδών όντα. Υπάρχει ο Άγιος που Παρατηρεί, υπάρχει ο Σοφός που Γίνεται Καθρέφτης κι υπάρχουν κι οι ανόητοι που χάνονται στον Καθρέφτη κυνηγώντας τις Σκιές. Κι υπάρχει μονάχα Μία Πραγματική Οδός που Οδηγεί στην Πραγματικότητα, όλοι οι άλλοι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά. Οπουδήποτε, Οποτεδήποτε, υπάρχει μονάχα ένας φυσικός τρόπος να φτάσεις στην Πραγματικότητα, με το Άνθισμα της Κατανόησης από Μέσα  και την Αληθινή Δράση, κι όχι μέσα από εξωτερικές πράξεις.



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAOΪSM

TAOΪSM
Chapter 14. The Invisible Thread: A Journey Beyond the Veil of Being
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

BUDDHISM

BUDDHISM
Chapter 14. The Buddha (The Awakened)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

VEDANTA

VEDANTA
(Atma Bodha - By Adi Sankaracharya) / The Radiance of the Self: From Purity to Immortality (Verses 66-68)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

jKRISHNAMURTI

jKRISHNAMURTI
The Only Revolution / 14. The Flame of True Learning
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

RELIGION

RELIGION
13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

13. The Eternal Temple: A Journey into the Heart of Sacred Silence

 

In the vast expanse of existence, where time bends and the winds of eternity whisper through the ages, there stands a place untouched by the fleeting concerns of the mortal world—a sanctuary of stone and spirit known only as the Eternal Temple. Its columns, weathered yet resolute, rise from the earth like the bones of some ancient, cosmic being, their surfaces etched with the cryptic sigils of a forgotten tongue. The Wind of Eternity still sings between these pillars, a haunting melody that carries within it the weight of ancient secrets, eternal truths, and the profound enigma of Sacred Silence. To step into the shadow of this temple is to cross a threshold, to leave behind the clamor of the temporal and enter a realm where the soul is laid bare before the infinite.

 

The Ruins That Stand Beyond Time

 

The Eternal Temple is no mere relic of a bygone era; it is a living testament to the enduring mystery of creation itself. Its origins are shrouded in a mist that defies the historian’s quill and the archaeologist’s spade. Some whisper that it was raised by hands not of this world, a gift from star-born travelers who sought to anchor their wisdom in the soil of Earth. Others claim it is older still, a monument birthed in the primal chaos when the universe exhaled its first breath. The stones themselves seem to hum with a resonance that speaks of aeons—of galaxies spiraling into being, of suns igniting and fading, of civilizations rising and crumbling into dust.

 

The columns, though cracked and worn, stand as sentinels of an unyielding truth. They are not arranged in the rigid symmetry of human design but in a pattern that mirrors the unseen currents of the cosmos—a spiral, perhaps, or a constellation frozen in stone. Between them, the Wind of Eternity weaves its ceaseless song, a sound that is both a lament and a hymn. It is said that those who listen long enough may hear their own name carried on its gusts, a call from the depths of their being to remember what they have always known but long forgotten.

 

The Wind of Eternity: Voice of the Unseen

 

The Wind of Eternity is no ordinary breeze. It does not bow to the seasons or the whims of weather. It flows ceaselessly, a current of energy that binds the temple to the greater tapestry of existence. Mystics and pilgrims who have ventured to the ruins describe it as a presence—a living force that brushes against the skin like the touch of a distant ancestor, stirring memories that lie buried beneath the surface of consciousness. To hear it is to feel the pulse of the universe itself, a rhythm that transcends language and speaks directly to the soul.

 

Legends tell of sages who sat for days among the columns, their eyes closed, their breaths synchronized with the wind’s rise and fall. In its song, they claimed to discern the echoes of creation—the first light piercing the void, the forging of stars, the weaving of fate’s intricate threads. Others speak of visions: shadowy figures moving among the pillars, their forms cloaked in light, whispering truths too vast for mortal minds to fully grasp. The wind, they say, is the keeper of these secrets, a guardian that reveals only what the seeker is prepared to bear.

 

The Sacred Silence: Gateway to the Infinite

 

Yet, for all its song, the true heart of the Eternal Temple lies not in sound but in silence—the Sacred Silence that dwells within and beyond the wind’s embrace. This is no mere absence of noise; it is a presence, a stillness so profound that it seems to swallow time itself. To stand within the temple’s bounds is to feel this silence settle over you like a mantle, heavy with meaning yet light as a feather. It is a silence that deafens the chatter of the mind, stripping away illusion until only the essence remains.

 

The mystics call it the Voice of the Void, the soundless hymn that underlies all existence. In this silence, the boundaries of self dissolve, and the seeker becomes one with the eternal. It is said that those who surrender fully to it may glimpse the face of the divine—not as a figure or a form, but as a boundless awareness that permeates all things. The Sacred Silence is both a mirror and a doorway: it reflects the truth of the seeker’s soul and opens the path to realms beyond comprehension.

 

The Ancient Secrets Unveiled

 

What secrets does the Eternal Temple guard? The answers are as varied as the seekers who have pondered the question. Some believe the temple is a repository of lost knowledge, its stones inscribed with the keys to forgotten sciences—alchemy, astronomy, the manipulation of energies unseen. Others see it as a spiritual crucible, a place where the soul is tested and refined in the fires of eternity. There are tales of hidden chambers beneath the ruins, sealed by spells older than humanity, where treasures of wisdom lie waiting for the worthy.

 

Yet the truest secret of the temple may be its simplicity: it is a reminder. A reminder that beyond the chaos of the world, beyond the rise and fall of empires, there exists a stillness, a truth, an eternity that endures. The Wind of Eternity sings of this, and the Sacred Silence holds it close. To stand among the columns is to touch that truth, to feel the thread that connects all things—the living and the dead, the seen and the unseen, the finite and the infinite.

 

A Pilgrimage of the Spirit

 

The Eternal Temple calls to those who hear its song, though few find their way to its ruins. It is not a place easily reached by roads or maps; it reveals itself only to those whose hearts are attuned to its frequency. The journey is as much inward as outward, a pilgrimage through the landscapes of the self. Some come seeking answers, others seeking solace. All leave changed, carrying within them a fragment of the temple’s mystery.

 

To sit among its columns is to become part of its story—a story that stretches back to the dawn of time and forward into the uncharted future. The Wind of Eternity will sing long after the last pilgrim has departed, its voice weaving through the stones, bearing witness to the eternal dance of existence. And the Sacred Silence will remain, an ever-present invitation to step beyond the veil and know the unknowable.

 

The Temple’s Legacy

 

The Eternal Temple stands as a paradox: a ruin that is whole, a silence that speaks, a wind that carries the weight of stillness. It is a beacon for the lost, a mirror for the seeking, a song for the silent. Its columns rise like fingers pointing to the stars, its secrets linger like shadows at the edge of dreams. And though the world may crumble around it, the temple endures—an eternal witness to the truths that lie beyond the grasp of time.

 

So listen, if you dare, to the Wind of Eternity as it sings between the columns. Step into the Sacred Silence and let it envelop you. The Eternal Temple waits—not as a destination, but as a revelation. For in its ruins lies the heartbeat of the infinite, and in its presence, the soul finds its home.

 

 

Ο Αιώνιος Ναός: Ένα Ταξίδι στην Καρδιά της Ιερής Σιωπής

 

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου ο χρόνος λυγίζει και οι άνεμοι της αιωνιότητας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες, υψώνεται ένα μέρος ανέγγιχτο από τις φευγαλέες έγνοιες του θνητού κόσμου—ένα ιερό από πέτρα και πνεύμα γνωστό μόνο ως ο Αιώνιος Ναός. Οι κίονές του, φθαρμένοι μα ακλόνητοι, αναδύονται από τη γη σαν τα οστά κάποιου αρχαίου, κοσμικού όντος, με τις επιφάνειές τους χαραγμένες με τα αινιγματικά σύμβολα μιας ξεχασμένης γλώσσας. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας εξακολουθεί να τραγουδά ανάμεσα σε αυτούς τους κίονες, μια στοιχειωμένη μελωδία που κουβαλά το βάρος αρχαίων μυστικών, αιώνιων αληθειών και το βαθύ αίνιγμα της Ιερής Σιωπής. Το να περπατήσεις στη σκιά αυτού του ναού είναι σαν να διαβείς ένα κατώφλι, να αφήσεις πίσω σου τον θόρυβο του προσωρινού και να εισέλθεις σε μια σφαίρα όπου η ψυχή απογυμνώνεται μπροστά στο άπειρο.

 

Τα Ερείπια που Στέκονται Πέρα από τον Χρόνο

 

Ο Αιώνιος Ναός δεν είναι απλώς ένα απομεινάρι μιας περασμένης εποχής· είναι μια ζωντανή μαρτυρία της διαρκούς μυστηριότητας της ίδιας της δημιουργίας. Η προέλευσή του καλύπτεται από μια ομίχλη που αψηφά το μελάνι του ιστορικού και το φτυάρι του αρχαιολόγου. Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι υψώθηκε από χέρια που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, ένα δώρο από ταξιδιώτες γεννημένους στα αστέρια που επιδίωξαν να αγκυροβολήσουν τη σοφία τους στο έδαφος της Γης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόμα παλαιότερος, ένα μνημείο που γεννήθηκε στο αρχέγονο χάος, όταν το σύμπαν εξέπνευσε την πρώτη του ανάσα. Οι ίδιες οι πέτρες φαίνεται να βουίζουν με μια αντήχηση που μιλά για αιώνες—για γαλαξίες που στροβιλίζονται στη δημιουργία, για ήλιους που ανάβουν και σβήνουν, για πολιτισμούς που υψώνονται και καταρρέουν σε σκόνη.

 

Οι κίονες, αν και ραγισμένοι και φθαρμένοι, στέκονται ως φρουροί μιας ακλόνητης αλήθειας. Δεν είναι διατεταγμένοι με την άκαμπτη συμμετρία του ανθρώπινου σχεδιασμού, αλλά σε ένα μοτίβο που αντικατοπτρίζει τα αόρατα ρεύματα του κόσμου—ίσως μια σπείρα, ή ένας αστερισμός παγωμένος στην πέτρα. Ανάμεσά τους, ο Άνεμος της Αιωνιότητας υφαίνει το αδιάκοπο τραγούδι του, έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα θρήνος και ύμνος. Λέγεται ότι όσοι ακούν αρκετά μπορεί να ακούσουν το όνομά τους να μεταφέρεται στις ριπές του, μια κλήση από τα βάθη της ύπαρξής τους να θυμηθούν αυτό που πάντα ήξεραν αλλά από καιρό ξέχασαν.

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας: Φωνή του Αόρατου

 

Ο Άνεμος της Αιωνιότητας δεν είναι ένα συνηθισμένο αεράκι. Δεν υποκλίνεται στις εποχές ή στις ιδιοτροπίες του καιρού. Ρέει αδιάκοπα, ένα ρεύμα ενέργειας που συνδέει τον ναό με το ευρύτερο υφαντό της ύπαρξης. Μυστικιστές και προσκυνητές που έχουν τολμήσει να φτάσουν στα ερείπια τον περιγράφουν ως παρουσία—μια ζωντανή δύναμη που αγγίζει το δέρμα σαν το άγγιγμα ενός μακρινού προγόνου, ξυπνώντας μνήμες που κείτονται θαμμένες κάτω από την επιφάνεια της συνείδησης. Το να τον ακούς είναι σαν να νιώθεις τον παλμό του ίδιου του σύμπαντος, έναν ρυθμό που υπερβαίνει τη γλώσσα και μιλά απευθείας στην ψυχή.

 

Οι θρύλοι μιλούν για σοφούς που κάθισαν για μέρες ανάμεσα στους κίονες, με τα μάτια κλειστά, τις αναπνοές τους συγχρονισμένες με την άνοδο και την πτώση του ανέμου. Στο τραγούδι του, ισχυρίστηκαν ότι διέκριναν τους απόηχους της δημιουργίας—το πρώτο φως που διαπέρασε το κενό, τη σφυρηλάτηση των αστεριών, την ύφανση των περίπλοκων νημάτων της μοίρας. Άλλοι μιλούν για οράματα: σκιώδεις φιγούρες που κινούνται ανάμεσα στους κίονες, οι μορφές τους τυλιγμένες στο φως, ψιθυρίζοντας αλήθειες πολύ μεγάλες για να τις συλλάβουν πλήρως τα θνητά μυαλά. Ο άνεμος, λένε, είναι ο φύλακας αυτών των μυστικών, ένας θεματοφύλακας που αποκαλύπτει μόνο ό,τι ο αναζητητής είναι έτοιμος να αντέξει.

 

Η Ιερή Σιωπή: Πύλη προς το Άπειρο

 

Ωστόσο, για όλο το τραγούδι του, η αληθινή καρδιά του Αιώνιου Ναού δεν βρίσκεται στον ήχο αλλά στη σιωπή—την Ιερή Σιωπή που κατοικεί μέσα και πέρα από την αγκαλιά του ανέμου. Αυτή δεν είναι απλή απουσία θορύβου· είναι μια παρουσία, μια ηρεμία τόσο βαθιά που φαίνεται να καταπίνει τον ίδιο τον χρόνο. Το να στέκεσαι μέσα στα όρια του ναού είναι σαν να νιώθεις αυτή τη σιωπή να σε τυλίγει σαν μανδύας, βαριά με νόημα αλλά ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι μια σιωπή που κουφαίνει την πολυλογία του νου, απογυμνώνοντας την ψευδαίσθηση μέχρι να μείνει μόνο η ουσία.

 

Οι μυστικιστές την αποκαλούν Φωνή του Κενού, τον άηχο ύμνο που υποβαστάζει όλη την ύπαρξη. Σε αυτή τη σιωπή, τα όρια του εαυτού διαλύονται, και ο αναζητητής γίνεται ένα με το αιώνιο. Λέγεται ότι όσοι παραδίδονται πλήρως σε αυτήν μπορεί να διακρίνουν το πρόσωπο του θείου—όχι ως μορφή ή σχήμα, αλλά ως μια απεριόριστη επίγνωση που διαπερνά τα πάντα. Η Ιερή Σιωπή είναι ταυτόχρονα καθρέφτης και πύλη: αντανακλά την αλήθεια της ψυχής του αναζητητή και ανοίγει τον δρόμο προς σφαίρες πέρα από κάθε κατανόηση.

 

Τα Αρχαία Μυστικά Αποκαλύπτονται

 

Ποια μυστικά φυλάει ο Αιώνιος Ναός; Οι απαντήσεις είναι τόσο ποικίλες όσο οι αναζητητές που έχουν αναρωτηθεί για το ερώτημα. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ναός είναι αποθήκη χαμένης γνώσης, με τις πέτρες του χαραγμένες με τα κλειδιά ξεχασμένων επιστημών—αλχημεία, αστρονομία, χειρισμός ενεργειών αόρατων. Άλλοι τον βλέπουν ως πνευματικό χωνευτήρι, ένα μέρος όπου η ψυχή δοκιμάζεται και εξευγενίζεται στις φωτιές της αιωνιότητας. Υπάρχουν ιστορίες για κρυφούς θαλάμους κάτω από τα ερείπια, σφραγισμένους με ξόρκια παλαιότερα από την ανθρωπότητα, όπου θησαυροί σοφίας περιμένουν τους άξιους.

 

Ωστόσο, το αληθινό μυστικό του ναού μπορεί να είναι η απλότητά του: είναι μια υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση ότι πέρα από το χάος του κόσμου, πέρα από την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, υπάρχει μια ηρεμία, μια αλήθεια, μια αιωνιότητα που αντέχει. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας τραγουδά γι’ αυτό, και η Ιερή Σιωπή το κρατά κοντά. Το να στέκεσαι ανάμεσα στους κίονες είναι σαν να αγγίζεις αυτή την αλήθεια, να νιώθεις το νήμα που συνδέει τα πάντα—τα ζωντανά και τα νεκρά, τα ορατά και τα αόρατα, το πεπερασμένο και το άπειρο.

 

Ένα Προσκύνημα της Ψυχής

 

Ο Αιώνιος Ναός καλεί όσους ακούν το τραγούδι του, αν και λίγοι βρίσκουν τον δρόμο προς τα ερείπιά του. Δεν είναι ένα μέρος που φτάνεις εύκολα με δρόμους ή χάρτες· αποκαλύπτεται μόνο σε όσους έχουν τις καρδιές τους συντονισμένες στη συχνότητά του. Το ταξίδι είναι τόσο εσωτερικό όσο και εξωτερικό, ένα προσκύνημα μέσα από τα τοπία του εαυτού. Κάποιοι έρχονται αναζητώντας απαντήσεις, άλλοι αναζητώντας παρηγοριά. Όλοι φεύγουν αλλαγμένοι, κουβαλώντας μέσα τους ένα κομμάτι του μυστηρίου του ναού.

 

Το να κάθεσαι ανάμεσα στους κίονες του είναι σαν να γίνεσαι μέρος της ιστορίας του—μια ιστορία που εκτείνεται πίσω στην αυγή του χρόνου και μπροστά στο αχαρτογράφητο μέλλον. Ο Άνεμος της Αιωνιότητας θα τραγουδά πολύ μετά την αποχώρηση του τελευταίου προσκυνητή, η φωνή του να υφαίνει μέσα από τις πέτρες, μαρτυρώντας τον αιώνιο χορό της ύπαρξης. Και η Ιερή Σιωπή θα παραμένει, μια διαρκής πρόσκληση να περάσεις πέρα από το πέπλο και να γνωρίσεις το άγνωστο.

 

Η Κληρονομιά του Ναού

 

Ο Αιώνιος Ναός στέκεται ως παράδοξο: ένα ερείπιο που είναι ολόκληρο, μια σιωπή που μιλά, ένας άνεμος που κουβαλά το βάρος της ηρεμίας. Είναι φάρος για τους χαμένους, καθρέφτης για τους αναζητητές, τραγούδι για τους σιωπηλούς. Οι κίονες του υψώνονται σαν δάχτυλα που δείχνουν τα αστέρια, τα μυστικά του παραμένουν σαν σκιές στην άκρη των ονείρων. Και αν ο κόσμος καταρρεύσει γύρω του, ο ναός αντέχει—ένας αιώνιος μάρτυρας των αληθειών που βρίσκονται πέρα από την εμβέλεια του χρόνου.

 

Άκουσε, λοιπόν, αν τολμάς, τον Άνεμο της Αιωνιότητας καθώς τραγουδά ανάμεσα στους κίονες. Βάδισε στην Ιερή Σιωπή και άφησέ την να σε τυλίξει. Ο Αιώνιος Ναός περιμένει—όχι ως προορισμός, αλλά ως αποκάλυψη. Γιατί στα ερείπιά του βρίσκεται ο χτύπος του απείρου, και στην παρουσία του, η ψυχή βρίσκει το σπίτι της.


 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Quotes

Constantinos’s quotes


"A "Soul" that out of ignorance keeps making mistakes is like a wounded bird with helpless wings that cannot fly high in the sky."— Constantinos Prokopiou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright

Copyright © Esoterism Academy 2010-2025. All Rights Reserved .

Intellectual property rights


The entire content of our website, including, but not limited to, texts, news, graphics, photographs, diagrams, illustrations, services provided and generally any kind of files, is subject to intellectual property (copyright) and is governed by the national and international provisions on Intellectual Property, with the exception of the expressly recognized rights of third parties.
Therefore, it is expressly prohibited to reproduce, republish, copy, store, sell, transmit, distribute, publish, perform, "download", translate, modify in any way, in part or in summary, without the express prior written consent of the Foundation. It is known that in case the Foundation consents, the applicant is obliged to explicitly refer via links (hyperlinks) to the relevant content of the Foundation's website. This obligation of the applicant exists even if it is not explicitly stated in the written consent of the Foundation.
Exceptionally, it is permitted to individually store and copy parts of the content on a simple personal computer for strictly personal use (private study or research, educational purposes), without the intention of commercial or other exploitation and always under the condition of indicating the source of its origin, without this in any way implies a grant of intellectual property rights.
It is also permitted to republish material for purposes of promoting the events and activities of the Foundation, provided that the source is mentioned and that no intellectual property rights are infringed, no trademarks are modified, altered or deleted.
Everything else that is included on the electronic pages of our website and constitutes registered trademarks and intellectual property products of third parties is their own sphere of responsibility and has nothing to do with the website of the Foundation.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Το σύνολο του περιεχομένου του Δικτυακού μας τόπου, συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά, των κειμένων, ειδήσεων, γραφικών, φωτογραφιών, σχεδιαγραμμάτων, απεικονίσεων, παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά κάθε είδους αρχείων, αποτελεί αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας (copyright) και διέπεται από τις εθνικές και διεθνείς διατάξεις περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας, με εξαίρεση τα ρητώς αναγνωρισμένα δικαιώματα τρίτων.

Συνεπώς, απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση, αντιγραφή, αποθήκευση, πώληση, μετάδοση, διανομή, έκδοση, εκτέλεση, «λήψη» (download), μετάφραση, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά η περιληπτικά χωρίς τη ρητή προηγούμενη έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος. Γίνεται γνωστό ότι σε περίπτωση κατά την οποία το Ίδρυμα συναινέσει, ο αιτών υποχρεούται για την ρητή παραπομπή μέσω συνδέσμων (hyperlinks) στο σχετικό περιεχόμενο του Δικτυακού τόπου του Ιδρύματος. Η υποχρέωση αυτή του αιτούντος υφίσταται ακόμα και αν δεν αναγραφεί ρητά στην έγγραφη συναίνεση του Ιδρύματος.

Κατ’ εξαίρεση, επιτρέπεται η μεμονωμένη αποθήκευση και αντιγραφή τμημάτων του περιεχομένου σε απλό προσωπικό υπολογιστή για αυστηρά προσωπική χρήση (ιδιωτική μελέτη ή έρευνα, εκπαιδευτικούς σκοπούς), χωρίς πρόθεση εμπορικής ή άλλης εκμετάλλευσης και πάντα υπό την προϋπόθεση της αναγραφής της πηγής προέλευσής του, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραχώρηση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας.

Επίσης, επιτρέπεται η αναδημοσίευση υλικού για λόγους προβολής των γεγονότων και δραστηριοτήτων του Ιδρύματος, με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή και δεν θα θίγονται δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν θα τροποποιούνται, αλλοιώνονται ή διαγράφονται εμπορικά σήματα.

Ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στις ηλεκτρονικές σελίδες του Δικτυακού μας τόπου και αποτελεί κατοχυρωμένα σήματα και προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας τρίτων ανάγεται στη δική τους σφαίρα ευθύνης και ουδόλως έχει να κάνει με τον Δικτυακό τόπο του Ιδρύματος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~